konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ναι, και όταν τελειώσουν οι μεταξύ τους συμβάσεις, αρχίζουν να δανείζονται από πιο πλουσίους πολιτισμούς για να μπορούν να εκφράζονται βαθύτερα και λεπτομερέστερα!Αρχική δημοσίευση από: Nihilist
Γι' αυτό το λόγο επινοούν γλωσσικά σημεία, τα οποία καθεαυτά διαφέρουν από τη μία γλωσσική κοινότητα στην άλλη και έχουν συνεπώς συμβατικό χαρακτήρα. Πρόσεξε, δέχομαι μεν ότι η εννοιολογική κατηγοριοποίηση των επιστητών αντικειμένων και συμβάντων επιβάλλεται από την αναγκαιότητα της ομοείδειάς τους, αρνούμαι ωστόσο ότι η εξωτερική υπόσταση, δηλαδή η φωνητική και έπειτα γραπτή αποτύπωση των εννοιών αυτών, αρύεται από κάποια φυσική αναγκαιότητα.
Ακόμα και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, δεν αποτυπώθηκαν τυχαία με τα όποια γραφήματα αποτυπώθηκαν (αναφέρομαι πάντα στα κεφαλαία)! Το ίδιο ισχύει και για τους φθόγγους, οι οποίοι σχημάτισαν -εν συνθέσει με άλλους φθόγγους- μονοσύλλαβα ρήματα και τα οποία έγιναν μικρές λεξούλες, έπειτα δισύλλαβα ρηματάκια, πολυσύλλαβα κ.ο.κ.Η επιλογή της αποδίδεται απλώς σε μια συμφωνία εντός της κάθε γλωσσικής κοινότητας. Η ελληνική δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περιπτώσεις τέτοιας ταύτισης έννοιας-σημασίας είναι ελάχιστες, εύκολες και, ως εκ τούτων, αδιάφορες(γάβγισμα, νιαούρισμα κλπ - είμαι βέβαιος πως έχεις υπόψη σου και ορισμένες -λιγοστές- άλλες).
Και φτάσαμε αυτόν τον άπειρο γλωσσικό πλούτο, να τον δανείζουμε δεξιά και αριστερά. Και επειδή ετύγχανε οι βάρβαροι να μην μπορούν να τον προφέρουν μελωδικά, να τον σφετερίζονται και σήμερα να μας τον παρουσιάζουν ως δικόν τους. Συνάμα βέβαια, εμείς πετούσαμε στο καλάθι των αχρήστων ό,τι μας φαινόταν περιττό.
Μικρό παράδειγμα λεξιλογικού χαρακτήρος, είναι οι ομηρικές λέξεις που πλέον τις κατανοεί καλύτερα ο <<τελευταίος>> αλλόγλωσσος, απ’ότι ένας ομιλητής της νέας ελληνικής που δεν γνωρίζει αγγλικά!
Και επιτέλους,ας μου απαντήσει κάποιος με λογικά επιχειρήματα γιατί η ελληνική δεν είναι η γλωσσική τους μητέρα;
Είναι ψέματα ότι οι Λατίνοι δεν είχαν αλφάβητο και δανείστηκαν το Ευβοϊκό; Εξού και το ότι σε αυτούς παρέμειναν κάποια γράμματα που σε εμάς εξαλείφθηκαν [όπως το δίγαμμα (F),η κόππα (Q),το γιότ (J) και το καημένο το σαμπί, το οποίο επεβίωνε μέχρι πριν λίγο διάστημα στους Γερμανούς και ομοίαζε σχηματικώς σαν το –β.
Επιπροσθέτως, ποιοί δημιούργησαν πρώτοι γλώσσα (συμπεριλαμβανομένων όλων των γνωστών μέχρι σήμερα γλωσσών) η οποία αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο χτίστηκε αυτό που λέμε σήμερα <<εννοιολογική γλώσσα>> και όχι συμβατική;
Και ποιοί ,ακόμα και μετά τον δανεισμό τους, δεν κατάφεραν να δώσουν πνοή και ουσία στις λέξεις που δημιούργησαν και αντιστοίχησαν απλώς ένα σημαίνον με ένα σημαινόμενο; Και λόγω ελλείψεως φαντασίας και πλαστικότητος της γλώσσας τους, κατέφυγαν στην δική μας και διατήρησαν λέξεις που εμείς, ελαφρά τη καρδία, απορρίψαμε…
Οι ίδιοι θα σου πω εγώ, τους οποίους σήμερα τερπόμεθα να ακούμε, επειδή κρατάνε την μακρότητα των φωνηέντων (βλ. ιταλικά).
Οι ίδιοι, που επέλεξαν να οξύνουν και να βαρύνουν τα φωνήεντά τους (βλ. accent aigu, grave) αλλά και να διατηρήσουν την ιστορία στην γλώσσα τους, δηλώνοντας τις όποιες παραφθορές (βλ. χρήση circonflexe στα γαλλικά) (χρήση -H- /-S- στην θέση της δασείας σε όλες τις επωφελούμενες από την ελληνική, γλώσσες).
Οι ίδιοι, οι οποίοι κατάλαβαν πως η απόσταση από το παρελθόν πρέπει να δηλώνεται και κράτησαν την συλλαβική αύξηση του παρακείμενου όταν και όπου έπρεπε (βλ. γερμανικά) και οι ίδιοι που γέμισαν την γλώσσα τους νέα ρήματα, εκμεταλλευόμενοι τις προθέσεις.
Οι ίδιοι, τους οποίους θαυμάζουμε σήμερα για το <<πολιτισμικό>> τους επίπεδο και τρέχουμε να μάθουμε τις γλώσσες τους, των οποίων πολλές λέξεις είναι άφωνες ελληνικές (βλ. σκανδιναβικές).
Οι ίδιοι, που αρεσκόμεθα να ακούμε (βλ.ισπανικά) , διότι νομίζουμε πως άδουν.
Φυσικό και λογικό βέβαια, εφόσον επιτρέψαμε να γίνει η γλώσσα μας από αυδή μια απλή βάξις (=φωνή > βαβἀζω εξ ου και βοή) για να ομοιάζουμε με τους πρώην βαρ-βάρ-ους (και μιας και το έθιξες νωρίτερα, ορίστε μία ακόμα ηχοποιημένη λέξη που γνωρίζω!) .
Αρχική δημοσίευση από: Nihilist
Με ρωτάς γιατί δέχομαι την ινδοευρωπαϊκή θεωρία...εξαγγελίες που προσιδιάζουν και εξυπηρετούν απόλυτα τη ρητορική τού κάθε ανάγκη έχοντα από εθνική τόνωση.
Έχεις σκεφτεί ποτέ το αντίστροφον; Να μην είναι οι προαναφερθέντες φιλόλογοι, οι παρακμιακοί, περιθωριακοί κλπ που αποσκοπούν στην εθνική τόνωση, αλλά οι άλλοι που αποσκοπούν στην εθνική αποδυνάμωση…
Ορίστε μια απάντηση του κύριου Μπαμπινιώτη.... του την κ. Τζιροπούλου.
Πολλά ενδιαφέροντα ονόματα στο τραπέζι, που όλως τυχαίως ο ένας ήταν εργαζόμενος του άλλου και όλοι μαζί εργαζόμενοι κάτω από τις διαταγές του επίσης μεγάλου κι εθνικού μας ευεργέτη Ελευθερίου Μπενιζέλ ου. Βενιζέλου ήθελα να πω, αλλά πείστηκα από τα επιχειρήματα του εγκρίτου, πως η σανσκριτική γλώσσα, -της οποίας τα πρώτα επιγραφικά ευρήματα χρονολογούνται τον 3ο π.Χ αι.- έδωσε τα φώτα της στην -υπερήλικη μπροστά της- ελληνική γλώσσα!
Έτσι, λοιπόν πεπεισμένη από τα αδαμάντινα επιχειρήματά σου, έκανα το -β-, -μπ-, για να ομοιάζει στα ιδανικά, της επίσης -ακραδάντως- υπερασπιζομένης υπό αυτών, ερασμιακής προφοράς, η οποία διδάσκει ότι η ελληνική γλώσσα δεν είχε κανένα μέτρο (τώρα πώς προκύπτει το ότι καμμία λέξη δεν τονίζεται πάνω από την προπαραλήγουσα, είναι μάλλον μια φενάκη από την μεριά των παραφιλολόγων).
Ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;
Πλιζ, αν θες εποικοδομητική συζήτηση, όπως διατρανώνεις, απόφευγε τις παραπομπές σε μεσαιωνικά λεξικά και σε αρχαίους ερασιτέχνες συγγραφείς. Αν μη τι άλλο εκτίθεσαι.
Οι αναφορές που έχω κάνει στα τελευταία μηνύματά μου είτε άμεσα είτε έμμεσα, αν θυμάμαι καλά, είναι στα εξής πρόσωπα:
Πλούταρχος, Αριστοτέλης, Σωκράτης (μέσω του έργου του Πλάτωνος, <<Κρατύλος>>) και Όμηρος.
Αυγό:Ορίστε και ένα άλλο άρθρο, επίσης γραμμένο από τον κ. Μπαμπινιώτη, που αναφέρεται στο έργο της κ. Τζιροπούλου.
αρχ. ᾠFόν> ᾠόν πληθυντικός: τά ᾠά > ταωγά με ανάπτυξη [γ] για αποφυγή της χασμωδίας > * [ταογα] (τροπή του [o] σε <<ημίφωνο>> υ, για αποφυγή της χασμωδίας) > μσν. ταυγά (τροπή του ημιφώνου σε [v] πριν από ηχηρό σύμφωνο)> τα αυγά-> το αυγόν
Aυτί:
ἄFημι= πνέω, φυσώ
(βλ.ἀήρ)
>ἄFς > αὐς (το όργανο το οποίο δέχεται και αποκωδικοποιεί τον αέρα-ηχητικά κύματα) + κατάληξη υποκοριστικού –ίον = αὐτίον. Το κόψαμε με τον καιρό το –ον επειδή δεν τονιζόταν και μας έμεινε το αυτί!
Επίσης σχετικά με αυτά τα 2 λήμματα:
1. πώς γίνεται ο κ. Τριανταφυλλίδης (και άλλοι δημοτικιστές) να άγεται και να φέρεται στα λεξικά του και στις παλαιότερες εκδόσεις των βιβλίων του, να γράφει ότι το αυγό γράφεται με -υ- και στην νέα έκδοση, ότι είναι ορθότερον το -β-;
2. Επιπλέον, αυτοί δεν είναι που διατείνονται ότι ο φθόγγος [φ] πριν από το ξ και τα άηχα (κ,π,τ,χ,φ,θ,σ/ς) γράφεται πάντα -υ- και πριν απ' όλα τα υπόλοιπα γράμματα, το -υ- αυτό, προφέρεται ως [β]; Υπάρχουν βέβαια και οι <<εξαιρέσεις>>, οι οποίες επί της ουσίας έχουν να κάνουν με παραφθορά της ελληνικής, π.χ παραβγαίνω, εκ των παρά +εκ +βαίνω);
Σχετικά με την έξυπνη απορία που θέτει ο κ. Μπαμπινιώτης στο άρθρο του, αναπαριστώντας έναν διάλογο μεταξύ της (όποιας) κ. Τζιροπούλου και ενός φιλομαθούς παιδιού, το οποίο αναρωτιέται γιατί ο <<καλύτερος >> να μην γράφεται με ένα -λ- και -υ-, αλλά <<καλλίτερος>>. Γράφει λοιπόν:
<<Μα, κυρία, τότε πώς θα γράψουμε τα συγκριτικά μεγαλύτερος, κοντύτερος, χοντρύτερος, αρχύτερα και πρωτύτερα, που δεν έχουν αρχαίους τύπους; Αυτά δεν είναι τα ίδια; Ετσι γράφει η γραμματική μας».
Και αν της δείξει ότι όλα αυτά έχουν σχηματιστεί αναλογικά προς τα συγκριτικά σε -ύτερος των επιθέτων σε –ύ (παχύς – παχύτερος, βαθύς,βαθύτερος κ.λπ.), τότε τι θα λέει; >>
Ένας έξυπνος και διαβασμένος μαθητής δεν θα ρωτούσε ποτέ γιατί το <<καλύτερος>> να μην γράφεται ως συνηθίζεται σήμερα, αλλά καλλίτερος (<καλλίων).
Κι αυτό διότι ο κανόνας της γραμματικής που ξεχνά να επικαλεστεί ο κύριος Μπαμπινιώτης, μας ενημερώνει πώς τα δευτερόκλιτα τριγενή και τρικατάληκτα επίθετα λήγοντα σε –ος, -η/α, -ον σχηματίζουν συγκριτικό βαθμό με το θέμα του αρσενικού στον θετικό βαθμό και τις καταλήξεις –ό/ώτερος, -ο/ωτέρα, -ὀ/ὠτερον και υπερθετικό βαθμό αντίστοιχα, με μόνη διαφορά τις καταλήξεις, οι οποίες είναι –ό/ώτατος, ο/ωτάτη, -ό/ὠτατον.
Τουτ'έστιν ο καλός σύμφωνα με τον προαναφερθέντα κανόνα της γραμματικής θα ήταν καλότερος...
Εκτός αν πρέπει και τον σοφό να τον κάνουμε σοφύτερο και όχι σοφώτερο!
Για το <<κτήριο>> θα συμφωνήσω παρότι στα νεοελληνικά βιβλία,μερικά εκ των οποίων διδάσκονται στα σχολεία και τα οποία οφείλουν να σέβονται έστω την <<νεοελληνική ετυμολογία>> των λέξεων, συνεχίζουν να το γράφουν κτίριο.
Το <<πειρούνι>>, πώς το ετυμολογεί και το έκανε <<πιρούνι>>; Κατ'αρχήν, πιστεύει ότι προέρχεται από το πείρω (=διαπερνώ); Αν ναι, υπέστη το –ε-αποβολή, απλοποιήθηκε όπως ο <<παλαιός>..; Αν όχι, ποιά είναι η ρίζα του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Αρχική δημοσίευση από: Nihilist
Δεν υπέδειξα το λάθος σου ...πως αξίζει μνεία στο εν λόγω θρεντ.
Σε ποιά ελληνικά αναφέρεσαι; Στα νέα –βαρβαρικά- ελληνικά που η ενεργητική μετοχή δεν έχει πτώση και η οποία απλώς σχηματίζεται κατά την αιτιατική πληθυντικού της αρχαίας ενεργητικής μετοχής ενεστώτα; Για την γερουνδιοποιημένη μετοχή λες;
Και σε ποιά ονομαστική απόλυτη αναφέρεσαι; Στο συντακτικό της νέας ελληνικής, που διανέμεται στα παιδάκια, γράφει απλά για το πώς σχηματίζονται οι μετοχές.
<<Η ενεργητική μετοχή σχηματίζεται από το θέμα του ρήματος και την (αυθαίρετη) κατάληξη -οντας/-ώντας και η παθητική με τον ίδιο τρόπο απλώς το –ο/ώντας, γίνεται –μένος-η-ο.>>. Αυτό λένε οι διδάσκοντες στα παιδάκια, γιατί κάπως πρέπει κι αυτά να κατανοήσουν το φαινόμενο!
Ξαφνικά δηλαδή θυμούνται, ότι η μετοχή πρέπει να μετέχει στα πεπραγμένα για να δικαιολογήσει και το όνομά της και έτσι, της δίνουν γένος, πτώσεις, και αριθμό.
Να πούμε βέβαια πως αναφέρει τυπικώς, ότι μπορεί να είναι <<συνημμένη>> ή <<απόλυτη>>, αλλά δεν αναφέρει πουθενά την πτώση (σελ.83,α,3)!
Και μάλιστα, με αυτήν τη λογική, το ελεεινό << πιστεύοντας>> από πάνω, παρ’ ότι αποτελεί μέγα σφάλμα συντακτικώς, σύμφωνα με αυτά που απορρέουν από τους νέους κανόνες, θεωρείται ορθόν!
Παραπομπή στο Μέγα Ετυμολογικόν εν έτει 2019 μ.Χ...στο μέτρο που αποδελτιώνει αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων.
Σωστά! Η σύγχρονη γλωσσολογία και οι σύγχρονοι γλωσσολόγοι πρέπει να στηρίζονται μόνο στα σύγχρονα αίσχη. Μου επιβεβαιώνεις αυτά που είπα στο –χιλιοαναφερθέν- χωρίον μου περί τυφλής πίστεως σε αυθεντίες κτλ…
Πρέπει να μάθεις ότι όταν κάτι θεωρείται μεγάλο και τρανό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και καλό! Ακόμα, η επιστήμη καθίσταται επικίνδυνη, όταν ενέχει ασυδοσία!
Το ότι κάποιες φορές συμβουλεύομαι τα αρχαία κείμενα και γενικότερα αρχαιότερες εκδόσεις βιβλίων, είναι επειδή εμπιστεύομαι –όχι τυφλά- την άποψιν αδέκαστων ανθρώπων, οι οποίοι μελέτησαν με αγάπη το αντικείμενό τους και το υπηρέτησαν από σεβασμό.
Δεν σημαίνει πως τα σύγχρονα δεν μπορεί να είναι <<καλά>> ή το αντίστροφο, αλλά προτιμώ να βγάζω μόνη μου συμπεράσματα μετά από ενδελεχή έρευνα και διαβάζοντας όλες τις γνώμες-απόψεις γύρω από κάποιο θέμα, παρά να τριγυρνώ ως φερέφωνο του κάθε διακεκριμένου.
Με άλλα λόγια, σίγουρα όλοι λίγο-πολύ επηρεαζόμαστε από τα λεγόμενα επιφανών επιστημόνων, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να διυλίσουμε αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Και όχι επειδή μας καθιέρωσαν τον τάδε γλωσσολόγο για αυθεντία και τα όποια συγγράμματά του για ιερά βιβλία, να καθόμαστε να παπαγαλίζουμε.
Επιπλέον, αμφιβάλλω αν κάποιοι αναγνωρισμένοι <<γλωσσολόγοι>> έχουν πάρει στα σοβαρά, τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Είναι της λογικής μάλλον, ότι πρέπει να κοιτάζουμε τί είπε ο-πριν-από-μας αναγνωρισμένος γλωσσολόγος, ει δε μη θεωρούμαστε ξεπερασμένοι, ερασιτέχνες και ως επί το πλείστον άσχετοι (παρα)φιλόλογοι. Α, να μην ξεχάσω και τον τελευταίον προσδιορισμό που προσετέθη στην μεγάλη αυτή λίστα -γιατί βολεύει παντού και πάντα-, αυτόν του εθνικιστού!
Είναι απλοποίηση και ηλιθιοποίηση να λέω "αρχηγέτρια" αντί για "αρχηγέτη",...
Είναι επίσης ηλιθιοποίηση να λέμε "χάρη σε" αντί "χάρις σε"; ...Ηλιθιοποίηση-κατά δική σου ορολογία- δεν είναι τίποτα από αυτά, αλλά τα ασύντακτα ελληνικά. Και νομίζω ξέρεις τι έχω υπόψιν.
Ναι! Είναι και απλοποίηση και (λανθάνουσα) ηλιθιοποίηση στους μη γνώστες της βαθύτερης δομής της ελληνικής γλώσσας. Και το ξέρουν πολύ καλά αυτό όλοι οι γλωσσολόγοι!
Και αν κάποιοι δεν έχουν καταλάβει την δύναμιν της μόνης εννοιολογικής γλώσσας του πλανήτου, τότε να σκίσουν τα πτυχία τους και να ασχοληθούν με την (ας μου επιτραπεί) οικοδομική τέχνη.
Την συγκεκριμένη τέχνη δεν την αναφέρω υποτιμητικώς αλλά πρακτικώς, διότι τόσα χρόνια μέσω της ενασχόλησής τους με την γλωσσολογία, παρήγαγαν πολλά από τα συναφή υλικά δομήσεως!
Δες τους από πάνω. Κάθονται και ανοίγουν ολόκληρη συζήτηση για το τί εστί <<μνημείον>>, όταν η ίδια η λέξις το δηλώνει! Δεν το αναφέρω επικριτικώς, απλώς το σημειώνω εφόσον μου δόθηκε η ευκαιρία.
Μνημείον > μιμνήσκω + –είον (παραγωγική κατάληξη , η οποία -εκτός άλλων-δηλώνει τον τόπο,το μέρος στο οποίο διενεργείται η ενέργεια του ρήματος).Τουτ’έστιν το μέρος, που σε κάνει να ανακαλείς μνήμες.
Αλλά ποιές μνήμες, τις προ πολλού απολεσθείσες; Σήμερα το μνημείον το λέμε αξιοθέατον, γιατί αξίζει να το δούμε αλλά δεν έχουμε μνήμη, ούτως ώστε να καταλάβουμε το γιατί!
Αλλά ξέχασα τώρα βρισκόμαστε στην εποχή της εύκολης παιδείας του <<wiki>>. Εν τω μεταξύ, το εμπιστευόμαστε και με κλειστά τα μάτια, ακόμα και όταν πατούμε οι ίδιοι το κουμπάκι για να αναλύσουμε κάτι, το οποίο μπορεί να μην έχουμε ξανακούσει ποτέ στην ζωή μας!
Όσον αφορά τα <<χάρη σε>> αντί <<χάρις σε>> και <<αρχηγέτρια>> αντί <<αρχηγέτιν>>, ξεκαθάρισα την θέση μου. Ίσως πρέπει να το αναλύσω καλύτερα για τους βραδύνοες και δυσπέπτους ανάμεσά μας.
Έτσι που έχουμε καταντήσει, κατανοώ την χρήση της νέας ελληνικής.
Νομίζω φαίνεται και από την γραφή μου. Όταν είσαι αναγκασμένος να συναναστρέφεσαι με ανοητεύοντες και ανοήτους, πρέπει να προσιδιάζεις στο επίπεδο τους, αν θέλεις να συνεννοηθείς!
Και αυτό δεν ισχύει μόνον για την γλώσσα, ισχύει για τα πάντα και αφορά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Το να συνηθίζεις όμως μια τέτοια παθογενή κατάσταση επειδή σου επιβάλλεται διαρκώς ως αδήριτος ανάγκη για την πνευματική,συναισθηματική,γλωσσική εξέλιξή σου, δεν σημαίνει απαραίτητα την ανέλιξή σου!
Γι’αυτό και στο σχετικό μήνυμά μου, γράφω ότι ασχέτως προτιμήσεων και επιπέδου <<κατάντιας>>, καλό είναι να μην εξομοιώνουμε και εξισώνουμε πράγματα,αλλά να σεβόμαστε ακόμα και την μικρότερη λέξ-ιν, αυτήν που σήμερα βολεύει να ονομάζεται παραγωγική κατάληξη.
Άλλη δυναμική φέρουν τα ονόματα λήγοντα σε <<–ις>> και άλλη τα σε << –η>>. Και είναι κρίμα η αρχηγέτ-ις να καταλήξει σαν την εργάτ-ιν (εργάτρια), δηλαδή δούλα, η οποία θα χρησιμοποιείται μόνον σαν όργανο διεκπεραίωσης μιας ενέργειας, όπως δηλώνει –εκτός άλλων- και η παραγωγική κατάληξη –τρα (βλ. ξύνω-ξύστρα)!
Και αυτή η τάση εξομοιώσεως που ανέφερα πιο πάνω, αποτελεί την βακτηρία παμπόλλων άλλων συγχρόνων γλωσσικών φαινομένων. Ένα μικρό παράδειγμα, είναι τα συνώνυμα, τα οποία σήμερα από πολλούς θεωρούνται ταυτόσημα. Βάλαμε στο άπειρον όρια, χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη για 100 διαφορετικά πράγματα [π.χ το ρ. <<κά(μ)νω>>, το οποίο ταιριάζει σχεδόν παντού (λες και ήξεραν από τότε αυτοί που το δημιουργούσαν, πόσον κάματο θα τραβήξει το ρήμα μέχρι να το αποκάμουμε!)]
(Και κάτι τελευταίο... Μάθε επιτέλους να ξεχωρίζεις το ακούσιο από το εκούσιο...)
Αν οι μεταγενέστεροι εξειδικευμένοι επιστήμονες είναι εξυπνότεροι και ανάγουν την επιστήμη τους σε λαμπρότερα μονοπάτια απ'αυτά που βρήκαν, όχι. Ει δε μη ναι, θα μείνουμε στον τελευταίο σκεπτόμενο και θα κλαίμε με την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη απόπτωση μας.Μέγας ο Αριστοτέλης, αλλά ξεπερασμένος. Θα στηριχθούμε στις απόψεις ενός πανέξυπνου και παραγωγικότατου μεν ανθρώπου... το σύνολο σχεδόν όμως των απόψεών του ανατράπηκε από μεταγενέστερους εξειδικευμένους επιστήμονες...
Συμφωνώ! Και ιδού τα αποτελέσματα της σημερινής νοήσεως!...η γλώσσα είναι ανθρώπινο δημιούργημα που έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σε διάφορους τόπους και εποχές...νοούν την πραγματικότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
1.Πρόκειται [...]σε μειώσω ούτε να ανασκευάσω κατ' αυτόν τον τρόπο τις θέσεις σου.
2.Οι 3 εκδοχές...
1.Φίλτατε Μηδενιστή , προκαταβολικά να σου πω, πως έχοντάς σου εμπιστοσύνη, δεν έκατσα να επεξεργαστώ όλες τις εκδοχές συντάξεως της -επανειλημμένως αναφερθείσας- περιόδου μου. Και ξεκαθαρίζω, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, πως δεν τις αγνόησα. Τις διάβασα, απλά δεν τις επεξεργάστηκα για να δω αν πράγματι αληθεύουν.
Λυπάμαι πολύ μεν, που σε έβαλα στην διαδικασία να ανοίξεις το συντακτικό σου για να βρεις όόλες τις πιθανές εκδοχές συντάξεως του χωρίου μου. Αλλά νομίζω το έκανες με ευχαρίστηση, γιατί κατάφερες χωρίς κανένα αντεπιχείρημα, όχι μόνον τα επιχειρήματά μου επί του κεντρικού θέματος να δείχνουν πενιχρά, αλλά και να ξεχαστεί εντελώς ολόκληρο το θέμα. Συγχαρητήρια, φαίνεται πως έχεις εντρυφήσει στα τεχνάσματα των ρητόρων-πολιτικών!
Χαίρομαι δε, διότι συντακτικώς δύσκολη περίοδο είχες ίσως να δεις από την εποχή που έκανες συντακτική ανάλυση σε αρχαία κείμενα (ξέρεις τότε που μας έδιναν να παπαγαλίσουμε τις λύσεις). Επίσης, όσον αφορά αυτό που ανέφερες σχετικά με πομφώδεις λέξεις στον Βενέδικτο (ασχέτως αν σε μερικά σημεία είναι εσφαλμένη η χρήση τους) , μου δίνεις να καταλάβω πώς δεν έχεις διαβάσει ποτέ Όμηρο από το πρωτότυπο.
Θα ήθελα αν έχεις την καλοσύνη, να μου δώσεις τόσο αναλυτικές απαντήσεις και στις ερωτήσεις που σου έχω επανειλημμένως θέσει. Εκτός αν ακόμα ψάχνεις το πρώτο συντακτικό, γραμματικό, ορθογραφικό κλπ λάθος μου, που θα αποδομήσει στα μυαλά των ανοητευόντων, τα επιχειρήματά μου.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως με σοφίσματα δεν γίνονται παραγωγικοί διάλογοι. Διότι είναι τεχνική των σοφιστών, η απόκλιση από την κεντρική συζήτηση και η μετατόπιση του ενδιαφέροντος του κοινού, σε καλώς χαρτογραφημένα από τον πομπό χωράφια όταν δεν τον συμφέρει!
2. Ισχύει η εκδοχή που έδωσα, αυτή της επιρρηματικής αιτιολογικής μετοχής.
Και μιας και μονίμως αναφέρεσαι στην δύσκολη σύνταξή μου, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω κάτι. Άσχετα με το χωρίο του μηνύματος μου, έχεις κατανοήσει πόσο έχουμε απλοποιήσει και παραποιήσει τα μέρη του λόγου –και κυρίως τα κλιτά-; Αυτό που κἀποτε εθεωρείτο αιτιατική πληθυντικού της ενεργητικής μετοχής βαρυτόνου ή συνηρημένου ρήματος, σήμερα θεωρείται ενεργητική μετοχή και τέλος. Μας λένε και το παραμυθάκι <<αν το –ο- τονίζεται, γίνεται –ω->> για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και έληξε. Μπορώ να αναφερθώ σε πάρα πολλές τέτοιες παραποιήσεις, κατά τις οποίες γραμματικά φαινόμενα έχουν τροποποιηθεί για να ομοιάζουν στην <<ευκολία>> που προσφέρουν οι αλλοδαπές (βλ. αγγλική, γαλλική, ιταλική κυρίως)!
Η γλώσσα, όπως είπες, είναι το μέσο επι-κοινωνίας και αν πάμε και στην ετυμολογίας της θα δούμε την πραγματική αξία της, αυτή που σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουμε [γλώσσα(>γνῶσα, Η ΥΠΟ ΓΝΩΣΙΝ ΑΓΟΥΣΑ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΔΙΑΝΟΙΑΙ, ΔΙ’ΗΣ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΨΥΧΗΙ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ ΓΙΓΝΩΣΚΟΜΕΝ (μέγα ετυμολογικόν)].
Η ηλιθιοποίηση και η απλοποίηση του κώδικα επικοινωνίας μας δεν είναι απλά ένας τρόπος εξελίξεώς του, όπως τον αντιμετωπίζετε οι περισσότεροι, αλλά η εξέλιξη του ίδιου του εγκεφάλου μας. Και όσο ηλιθιοποιείται αυτός, άλλο τόσο ηλιθιοποιούμαστε και εμείς.
Η πλειονότητα των αλλαγών, που έχουν γίνει τους τελευταίους αιώνες, σχετικά με την ελληνική γλώσσα είναι καταστροφικές! Δεν αντιδρούμε, γιατί δεν έχουμε καταλάβει γιατί πρέπει να αντιδράσουμε. Υιοθετούμε βαρβαρίζουσες λέξεις, υιοθετώντας έτσι την συμβατικότητα μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου. Καταστρέφουμε τον μοναδικό κώδικα επικοινωνίας, που είναι εννοιολογικός και όχι συμβατικός. <<ΛΕΞΕΙΣ ΕΜΨΥΧΟΙ>> έλεγε ο Αριστοτέλης. Δεν ήταν ανόητος και ούτε μας κληροδοτήθηκε τέτοια βαριά γλωσσική –και όχι μόνον- κληρονομιά τυχαίως.
Οι άνθρωποι σκέφτονταν και έπλαθαν λέξεις, όπου μόνον από το όνομά τους δηλωνόταν η σημασία τους. Δεν χρειαζόταν καμμία συμφωνία μεταξύ των ομιλούντων, ότι αυτό θα σημαίνει εκείνο.
Αν σε ρωτήσω τί σημαίνει <<λολ>> μπορείς να μου απαντήσεις <<χώρισε την λέξη στα συνθετικά της>>; Ακόμα και στα νέα ελληνικά το ρήμα <<ξεκαρδίζομαι>> είναι κατανοητό κι από ένα μικρό παιδί. Και αν δεν το εννοήσει, μπορείς να του δώσεις την άνωθεν απάντηση.
Αν η γλώσσα δεν εκφράζει τα εν τη ψυχή και απλά τα εν τη διανοία είναι νεκρή! Γιατί δεν υπάρχει νούς χωρίς ψυχή και αν τύχει και υπάρξει, ο φέρων αυτόν είναι ένας -εν αγνοία του- ζωντανός-νεκρός. Βλέπε τί έγινε και με την εσπεράντο…
Επίσης, αυτή η απλοποίηση της γλώσσας θα έφερνε αργά ή γρήγορα και την απλοποίηση της σκέψεως και της ικανότητας συνθέσεως. Τουτ’έστιν οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο! Και παρατήρει.. Πλέον έχουμε εκπαιδευτεί σε απλές συντάξεις, που όσο πιο κοντά στο Υ-Ρ-Α είναι, τόσο το καλύτερο. Το ίδιο ισχύει και με τις ίδιες τις λέξεις. Χρησιμοποιούμε μία λέξη, για να περιγράψουμε 10 διαφορετικές αλλά παρόμοιες έννοιες! Και αν κάποιος κάνει το αντίθετο ξεκινούν οι άσχημοι χαρακτηρισμοί, επειδή απλά μας ξεβολεύει από το συνηθισμένο, το ανόητο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
1. Παρά το τελευταίο μήνυμά μου, με κάνεις να γράφω πάλι για να εξηγήσω τα αυτονόητα, πως θεωρώ δηλαδή τα ακούσια λάθη πιο ήπια από τα εκούσια σφάλματα! Κανείς (πλήν του Θεού) δεν είναι αλάνθαστος και παντογνώστης! Το να κάνεις λάθος και ειδικότερα λόγω κεκτημένης ταχύτητος είναι ανθρώπινον. Ακόμα, η κεκτημένη ταχύτητα δεν αποτελεί δείγμα σολοικισμού. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφία, η οποία αναλύει ενδελεχώς το συγκεκριμένο φαινόμενο. Παρ’όλ’αυτά, αν πιστεύεις ότι σφάλλω πάλι, θα δεχτώ μετά χαράς την από μέρους σου σύσταση συγγραμμάτων, που να απορρίπτουν το επιχείρημά μου!Είναι κάπως sad που νομίζεις ότι είπες κάτι ουάου τώρα...
1. Έπειτα, επεσήμανα το λάθος τής Κωνσταντίνας, προκειμένου να αναδείξω την τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Γιατί εκείνη είναι που διαμαρτύρεται συνεχώς πως οι νέοι αλλοιώνουν τη γλώσσα...
2.Μάλλον δεν ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στην πρόταση και την περίοδο. Η πρώτη πρόταση της παραγράφου είναι η εξής: «Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν{...} πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν». Η πρώτη πρόταση έχει ρήμα το «αναπαράγουν» και αυτό προσδιορίζει η μετοχή «πιστεύοντας». Άρα ανήκει στην πρώτη πρόταση. Συνεπώς, η χρήση τού όρου δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «εσφαλμένη». Να ‘σαι πιο προσεκτικός άλλη φορά.
3.Αυτό που λες είναι χαζομάρα. Πρώτον, γιατί και η Κωνσταντίνα επικαλέστηκε την «αυθεντία» της Τζιροπούλου, αλλά φαίνεται δεν σε πείραξε. Έπειτα, διότι σε τόσο εξειδικευμένα θέματα δεν γίνεται να διατυπώσεις δικό σου αυθυπόστατο επιχείρημα, εκτός αν είσαι γλωσσολόγος και έχεις κάνει δική σου έρευνα. Οπότε περιοριζόμαστε στην επίκληση στην αυθεντία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρείς κακό. Φαντάζομαι ούτε εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις.
4.Συμπέρασμα όλων τούτων: η ικανότητα παπαγαλίας γραμματικοσυντακτικών κανονων και ασυνήθιστων λέξεων δεν συνεπάγεται και κριτική ικανότητα.
Οι μομφές μου επίσης δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία, καθώς δεν είναι οι φορές που έχει περιστραφεί κάποιος γύρω από τον ήλιο που τον κάνουν σοφό, αλλά η ποιοτική χρήση του εγκεφάλου του κατά την διάρκεια των περιστροφών αυτών!
Έπειτα, κατανοώ την χρήση της νέας ελληνικής για διαφόρους λόγους, αλλά δείγματα όπως η πρώτη περίοδος του άνωθεν μηνύματός σου δεν αποτελούν κομμάτι της, αλλά βαρβαρίζουσα μορφή της!
Δεν υπάρχει καμμία εμπάθεια ή ο,τιδήποτε άλλο νομίζεις προς το πρόσωπό σου. Το ότι έχουμε συνηθίσει το <<ωτοχαΐδεμα>> και το ότι η αυτοβελτίωση μας φαίνεται άγνωστη λέξη, είναι πράγματα, τα οποία πρέπει να δουλέψει ο καθένας μόνος του κι όχι να συμβάλλει με την στάση του στην διαιώνισή τους, μετακυλώντας μονίμως το βάρος σε εχθρικούς συνομιλητές.
Η συζήτηση ξεκίνησε με την ουσιώδη διαφορά μεταξύ χάρης και χάριτος και συνεχίστηκε με διάφορες αυθαίρετες ετυμολογήσεις εκ μέρους του κυρίου Σαραντάκου, τις οποίες ενθέρμως υποστηρίζεις. Έγραψες ότι σε ενδιαφέρει ο ποιοτικός διάλογος αλλά δεν είδα κανένα επιχείρημα που να δικαιολογεί τις θέσεις σου.
2. Τώρα ένα άλλο θέμα που θέλω να θίξω, προβληματισμένη με όσα ήλθες εσύ να με διδάξεις. Κι αυτό, διότι μόνον σκεπτόμενοι τα λάθη και τα σφάλματά μας, (συνήθως) δεν τα ξανακάνουμε και γινόμαστε σοφώτεροι.
Σχετικά λοιπόν με το λάθος μου αλλά και με το τί εστί περίοδος και τί πρότασις, θα ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα αν μου επιτρέπεις.
Α) Ένα ρήμα αποτελεί από μόνο του πρόταση (ασχέτως διακρίσεως της ως προς την δομή, την ποιότητα, την σχέση της με άλλες προτάσεις κλπ);
Έστω, ότι η απάντηση είναι ναι:
Β) Συμφωνείς ότι από την αρχή μιας φράσεως –ασχέτως αριθμού ρημάτων εμπεριεχομένων σε αυτήν- μέχρις ότου συναντήσεις την πρώτη τελεία στιγμή, έχεις περίοδο;
Αν και πάλι είσαι σύμφωνος:
Γ)Πες μου λοιπόν, η φράση που παρέθεσες << (Ο διάλογος είναι χάρις-άχαρις) με ανθρώπους, οι οποίοι (άνθρωποι) απλώς αναπαράγουν (κάτι) άνευ σκέψεως πιστεύοντες (επειδή πιστεύουν) μονάχα στις αυθεντίες που (τις οποίες) τους καθιέρωσαν.>> αποτελεί μία πρόταση ή μία περίοδο; Γιατί δεν βλέπω μόνον ένα ρήμα στο χωρίο που παρέθεσες...
Δ)Και τώρα εξήγησέ μου κάτι, επειδή είμαι συντακτικώς ενδεής, η επιρρηματική (αιτιολογική) μετοχή (γιατί πιστεύω πως ως επιρρηματική την εξέλαβες, εξαρτωμένη από το προσωπικό <<αναπαράγουν>> για να μου μιλήσεις για ονομαστική απόλυτη) είναι τελικά όντως απόλυτη ή μήπως είναι συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος <<οι οποίοι>> και ορθώς πρέπει να συμφωνήσει σε γένος και αριθμό με το υποκείμενο της; Γιατί νομίζω πως στην κρίση σου (ότι πρόκειται για σφάλμα μου ως προς την πτώση) έχεις δίκιο, αλλά αμφιβάλλω για τον λόγο.
3. Τέλος, θα ήθελες να μας πεις την γνώμη σου για τις παραγωγικές καταλήξεις; Δημιουργήθηκαν τυχαία ή ενέχουν σημασιολογικό φορτίο; Οι προαναφερθέντες ορθορρήμονες κύριοι που φέρουν την μήτιν ,ποιά άποψη έχουν για όλα αυτά;
4. Χαίρομαι για την διαπίστωσή σου. Ελπίζω την κρίση σού αυτή να την εφαρμόζεις ανεξαρτήτως συμφερόντων και συνομιλητή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Θα απαντούσα επί της ουσίας, αλλά οι τόσες προσβολές εναντίον μου αποκαλύπτουν διάθεση για τσακωμό και όχι για εποικοδομητική συζήτηση.
Θα σταθώ μονάχα σε ορισμένες γλωσσικές παρατηρήσεις, για να μείνω στο πλαίσιο του νήματος:
Ξεπερνάω την τρικυμισμένη σύνταξη, τα κόμματα που τα βάζεις όπου να ´ναι, τα εν γένει άγαρμπα ελληνικά σου και κοίτα λίγο το «πιστεύοντας» στην πρώτη πρόταση της παραγράφου σου. Την βλέπεις την ονομαστική απόλυτη; Μία από τις πιο στοιχειώδεις περιπτώσεις σολοικισμού. Γι’ αυτό βελτίωσε πρώτα εσύ η ίδια τα ελληνικά σου και μετά έλα να μου κάνεις υποδείξεις.
Έχεις απόλυτο δίκαιο σχετικά με το <<πιστεύοντας>>! Σφάλμα λόγω κεκτημένης ταχύτητος και απανωτών προσθηκών στο μήνυμά μου. Συγχαρητήρια! Σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, πρώτον γιατί με διόρθωσες και δεύτερον για το ότι υπερασπίστηκες την γλώσσα μας, ακόμα κι αν ο πραγματικός λόγος που το έκανες ήταν η αποδόμηση των επιχειρημάτων μου και ο αποπροσανατολισμός! Γιατί έχω την εντύπωσιν, ότι αν ήμουν απ' αυτούς που είτε δεν ξέρουν την τύφλα τους σχετικά με το θέμα που έθεσες, είτε για δικούς τους λόγους δεν εκφράζουν αντίθετη άποψιν από την σαραντακική <<δική>> σου, θα το περνούσες στα ψιλά…
Όσο για τον σολοικισμό που ανέφερες, δεν νομίζω ότι η κεκτημένη ταχύτητα ή αν θέλεις η απροσεξία αποτελεί δείγμα αυτού. Μακάρι να είχες την ίδια άποψιν και για τα βαρβαρικά-βαρβαρίζοντα μαλλιαρά (βλ.λολ,αρχηγέτρια,μελετήτρια κλπ). Θα ήταν πολύ πιο ευοίωνα τα πράγματα για την γλώσσα μας.
Και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, με λυπεί που δεν είδα κανένα αντεπιχείρημα. Δεν είχες; Δεν βρήκες κανένα άρθρο του Σαραντάκου και των λοιπών εγκρίτων, που να δικαιολογεί την μετάβασιν από την μία λέξιν στην άλλη; Αποδέχεσαι την γνώμη μου; Έψαξες τα έτυμα;
Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω αυτήν την συζήτησιν γιατί ξέρω ότι είναι -κατά βάσιν- ατελέσφορη, όχι γιατί δεν συμφωνείς μαζί μου, αλλά γιατί δεν επεξεργάζεσαι, δεν ερευνάς και δεν αμφιβάλλεις για ο,τιδήποτε γράφουν οι φυλλάδες που σου μοίρασαν να παπαγαλίσεις από την παιδική σου ηλικία. Την συνέχισα παρ'όλ'αυτά πρώτον, γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια διορθώσεως εσφαλμένων τύπων πρέπει να εξαίρεται και όχι να υιοθετoύνται ως δόκιμοι όροι όπως γίνεται σήμερα και δεύτερον, για να σου αποδείξω πως το κυπελλάκι που έδωσα στο άνωθεν μήνυμά σου,δεν ήταν ειρωνικό αλλά ειλικρινές...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
1.Καταρχάς, οι απόψεις που αναπαράγεις δεν έχουν κανένα επιστημονικό έρεισμα, προέρχονται δε από την αρχηγέτρια των παραφιλολόγων(που παραθέτεις και ως πηγή, λολ), την Τζιροπούλου, που την εγκωμιάζουν σάιτ όπως το autochthonesellhnes.blogspot.com(sic) και τις σκοταδιστικές γλωσσικές ερμηνείες της τις έχουν ξεσκεπάσει διάφοροι, με κύριο τον Σαραντάκο(βλ. εδώ).
2.Κατά δεύτερον, εγώ απλώς είπα πως η χάρη και η χάρις είναι η ίδια ακριβώς λέξη, όπως την απέδιδαν σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Εσύ συγκρίνεις τις παραγωγικές καταλήξεις λέξεων που χρησιμοποιούσαν σε μια πολύ συγκεκριμένη-και πολύ μακρινή- περίοδο και οι οποίες(καταλήξεις) πλέον δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρυσμα. Είναι προφανέστατο το λογικό σου σφάλμα.
3.Οπότε δεν εξομοίωσα ανόμοια πράγματα. Εσύ απλώς βρήκες αφορμή, για να κάνεις επίδειξη άχρηστων γνώσεων(που περισσότερο σανό εγχώριας παραγωγής για εθνική τόνωση είναι παρά γνώσεις). Κρίμα.
1. Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν ό,τι τους πέρασαν συστημικώς επιφανείς γλωσσολόγοι άνευ σκέψεως, επεξεργασίας μηνύματος,γνώσεων ύστερα από ενδελεχές ψάξιμο, πιστεύοντες μονάχα στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν, θεωρώ πως είναι χάρις άχαρις ο διάλογος. Γιατί πάντα θα υπάρχει ένας καταξιωμένος μορφοποιημένος που θα λέει τα δικά <<του>>. Αμφιβάλλω κι αν γλωσσολογικώς μπορείς να εννοήσεις την ετυμολόγηση των λημμάτων που ανέφερε ο ίδιος και τις οποίες δεν μας εξηγεί υπό ποια διαδίκασια και έπειτα από την διαδοχή ποιών φθογγικών παθών, κατέληξαν να γίνουν έτσι, παρά μόνο αραδιάζει πως αυτό είναι από την τάδε λέξη και όσοι ανοητεύοντες πιστεύετε.
Διότι εκών ανόητος είναι για μένα αυτός που πιστεύει ό,τι του πουν χωρίς να ψάξει το τί, το γιατί, το ποιός κλπ. Και επιτέλους οι κάθε είδους Ernest Klein που μας αραδιάζει ως εγκρίτους και μας παρακινεί να συμβουλευτούμε, ας ασχοληθούν πρώτα με την γλώσσα τους την εβραϊκή και μετά ας πιάσουν και την γείτονα τους!
Παρ’όλ’αυτά, αν μπορεί ας μας υποδείξει ο κύριος Σαραντάκος και οι αρτίως καταρτισμένοι φιλόλογοί σου, ποιοί ήταν ακριβώς οι Ινδοευρωπαίοι, ποιόν αιώνα έζησαν, έπειτα από ποία ακριβώς διαδικασία διεχωρίσθησαν στις μεταγενέστερες φυλές που εμείς γνωρίζουμε και από που προκύπτουν ιστορικώς οι συγκεκριμένες ρίζες (είτε τις ονομάζουν ΙΕ, είτε ιαπετικές, είτε σανσκριτικές κλπ) που πολλοί από αυτούς διατείνονται ότι είναι το έρεισμα στο οποίο στηρίζεται μεγάλο μέρος της γλωσσολογίας;
Ας μας πουν και την βιβλιογραφία που χρησιμοποιήσαν, να δούμε και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούν οι γράφοντες αλλά και την σχέση τους με τα βιβλία γλωσσολογίας! Διότι και στο Wikipedia μπορεί να νομίζει κάποιος άσχετος ότι υπάρχουν λήμματα αλλά επί της ουσίας τα περισσότερα είναι λύματα, κι ο νοών νοείτω!
Ευτυχώς που οι αισθήσεις είναι έμφυτες στον άνθρωπο και δεν καλλιεργούνται (όπως λόγου χάριν η κριτική σκέψις), διότι αυτοί πρώτοι θα εξεφράζοντο και προφορικώς στα βαρβαρικά, υπακούοντας τυφλά στις προσταγές της ερασμιακής προφοράς, ρέζοντας τα αίσυλα κατά την εκφορά των ελληνικών λέξεων .
Ναι καλά διάβασες, ρέζοντας τα αίσυλα εκ του ομηρικού στίχου της Ιλιάδος (ὦ Ἀχιλλεῦ, περὶ μὲν κρατέεις, περὶ δ' αἴσυλα ῥέζεις). Ή μήπως η τουρκική γλώσσα δημιουργήθηκε πριν την ωδή του Ομήρου;
Και μιας και πιάσαμε τον Όμηρον ας θίξουμε και το <<κῡσον με ‘Οδυσσεῡ>> της Πηνελόπης όταν αντίκρυσε τον Οδυσσέα και ας σκεφτούμε πόσα χρόνια αργότερα οι Άγγλοι δημιούργησαν το kiss me, οι Γερμανοί το küssen και πάει λέγοντας στην μεγάλη γλωσσική τους οικογένεια! Όταν ελέχθη αυτό οι Γερμανοί δεν είχαν ακόμα φιλήσει (διότι δεν υπήρχαν)!
Ή μήπως επειδή δεν επεβίωσε στην νέα ελληνική παρά μόνον στην σύνθετη λέξη προσ-κυνώ και τα παρασύνθετά της, παύει να υπάρχει κι αυτή;
Ποιά η απάντησις του μεγάλου γλωσσολόγου για όλα αυτά; Δεν τα πάει καλά με τις χρονολογίες, δεν ξέρει τί του γίνεται, είναι χειραγωγημένος γνώστης, ημιμαθής ή δεν υπάρχουν άλλοι αστεράτοι δόκτορες σαν τον έγκριτό του, να μας αποσαφηνίσουν κάποια πράγματα ;
Θα μπορούσα να καταρρίψω και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα γελοία που αναφέρει, όπως τα περί Dorothy και λοιπά που αν θυμάμαι καλά, το συγκεκριμένο μας εξήγησε πώς οφείλεται στην εναλλαγή των υγρών ρ,λ, λες και η κούκλα των Άγγλων ανάγεται σε κάποια Δωροθέα που έμεινε στο μυαλό του δημιουργού της αγγλικής μετά από εξόρμηση στα ελληνικά νησιά! Νομίζω ότι είναι χάσιμο χρόνου σε δυσήκοα ώτα!
Άλλωστε, φαίνεται κι από συγκεκριμένα σημεία της γραπτής εκφράσεως του συγκεκριμένου κυρίου, ότι δεν είναι απλώς μαλλιαρός αλλά βαρβαρίζων μαλλιαρός. Γιατί και άλλοι λόγιοι έγραψαν στην μαλλιαρή αλλά κρατούσαν τους τύπους και παρήγαγαν μέγα έργον!
Αλλά ακόμα κι αν δεχτώ πως αληθεύουν όλα αυτά που γράφουν οι συστημικώς εγκεκριμένοι και διακεκριμένοι γλωσσολόγοι, ας μας πουν χρονολογικά, ποιοί ήταν οι πρώτοι που εξέλιξαν και έδωσαν πνοή στην γνωστή και μητέρα ΙΕ γλώσσα τους; Γιατί τα πρωτοελληνικά χρονολογούνται δεκάδες αιώνες προ Χριστού.
2. Οι καταλήξεις δεν έχουν και ούτε θα έχουν πρακτικό αντίκρυσμα, όσο θα υπάρχουν τέτοιου είδους γλωσσολόγοι που μεταξύ πολλών άλλων, θεωρούν ότι το θηλυκό της μελετητού είναι μελετήτρια και παραδειγματίζουν τους μη γνώστες ώστε την αρχηγέτιν να την κάνουν αρχηγέτρια και το φωναχτό γέλιο να το εκφράζουν γραπτώς λολ, λες και όταν χασκογελούν φέρονται σαν ξεκούρδιστα ρομπότ! Αλλά ξέχασα η παραφωνία και η ηλιθιοποίηση είναι πρόοδος και θετική εξέλιξις!!!
3. Η γνώση ποτέ δεν είναι άχρηστη φίλτατό μου φερέφωνο σε υγιείς κοινωνίες, η γνώμη ίσως, γιατί παρότι ενέχει γνώση, ενέχει και υποκειμενικότητα που αφορμά από τον πομπό. Αλλά εσύ δεν φέρεις ούτε καν αυτήν, αλλά άποψιν και ως φερέφωνο των λόγων που βολεύουν τα αυτιά σου, μόνο γέλωτα και θλίψιν μπορείς να προκαλέσεις.
Καλή συνέχεια φερόμενε μηδενιστή. Ελπίζω πως κάποτε, θα καταλάβεις ότι η καλύτερη εκδοχή για το 0 είναι κάποια στιγμή να γίνει νούμερο και δεν συνάδει με την δύναμιν του γιγνώσκειν, που φέρει η γνώσ-ις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Δεν τίθεται ζήτημα σωστού ή λάθους. Η «χάρις» και η «χάρη» είναι η ίδια ακριβώς λέξη, η μεν σε καθαρευουσιάνικη μορφή, η δε σε μαλλιαρή/δημοτική.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες περί παραγωγικών καταλήξεων, αλλά θα εστιάσω στην παρούσα περίπτωσιν και πλέον ευρέως διαδεδομένη άποψιν ότι τα τριτόκλιτα ουσιαστικά σε –ις ,είτε τα κλίνεις αρχαιοπρεπώς , είτε νεοελληνικώς (τουτ’έστιν κατά τα πρωτόκλιτα θηλυκά σε –η) είναι το ίδιο και το αυτό. Ως λογική απόρροια όλου αυτού, είναι η χρήση επιθετικών προσδιορισμών περί του χαρακτήρος της αρχαίας μορφής της λέξεως.
Κι όμως, όπως η κατάληξις –η, έτσι και η κατάληξις –ις φέρουν το δικό τους νοηματικό και ετυμολογικό φορτίο όπου χρησιμοποιούνται. Αναλυτικότερα περί των συγκεκριμένων καταλήξεων:
–η: Τα ονόματα και τα επίθετα (και συνεπώς και τα <<επιρρηματοποιημένα>> ουσιαστικά π.χ ΣΠΟΥΔΗΙ (=βιαστικά) που λήγουν σε –η φέρουν εντός τους, την αναφορική αντωνυμία ἥ (=η οποία) και τίποτα παραπάνω. Αν αναλογιστούμε ότι το δωρικόν η είναι το α, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί στο σχολείο μας έλεγαν ότι τα πρωτόκλιτα αρσενικά λήγουν είτε σε –ης, είτε σε –ας και τα θηλυκά σε –η,-α.
-ις: Εν αντιθέσει, τα λήγοντα σε -ις φέρουν την ίδια την δύναμιν. Και για τους αρχαιογνώστες ,ας αναλογιστούν τί σημαίνει η λέξις <<ἴς>> (Fίς) γεν. της ἰνός, της οποίας το δίγαμμα για ακόμη μια φορά ετράπη από τους Λατίνους σε -v- και τους έδωσε το vis (=δύναμις)! Και η οποία ἴς υπέστη τέτοια πλάτυνση, που σήμερα αναγνωρίζεται μόνο ως μονάδα σύνθεσης υφάσματος και μάλιστα θεωρείται πως αυτή έδωσε στις μυικές ίνες το όνομά τους και όχι το αντίστροφο! Σε εμάς επιβίωσε με την αρχική της σημασία μέσω της βίας και ευτυχώς, γιατί πώς αλλιώς θα διεχωρίζαμε νοηματικώς τον βίον από την ζωή και τα παράγωγα/σύνθετά τους.
Εν πάση περιπτώσει, η ἴς προέρχεται κατά τον Πλούταρχο <<εκ του ἰέσθαι(=προχωρώ ορμητικώς)>> καθώς ως λέξις είναι ενδεικτική της κινήσεως, της δράσεως αλλά και της δυνάμεως που αυτά απαιτούν καθώς όμως και της επιγνώσεως *. Γράφει ο Αριστοτέλης : <<ὅρασ-ις ἡ τοῦ ὁρᾶν δύναμις >> και πράγματι αυτό δεν είναι;
Όλα τα λήγοντα λοιπόν σε –ις εμπεριέχουν δύναμιν, δράσιν,κίνησιν και επειδή από μόνες τους αυτές οι λέξεις, μας υποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να μένουν στατικές -λήγουσες σε μια απλή αντωνυμία [διότι η δράσ-η (στατική) έχει ως αποτέλεσμα το δρά-μα, όπως το εννοούμε και αυτό νεοελληνικώς].
Και δεν είναι άλλος ο λόγος που υπάρχουν και λέξεις θηλυκού γένους λήγουσες σε –ης, για να αποδείξουν πως δεν ενέχουν όλα κίνησιν και δράσιν! Άλλο στάσις [(=ίσταμαι μετά από κίνησιν, (για να εξαποστάσω)] κι άλλο στατικότης (μόνιμη στάσις).
Ασχέτως επιλογών γραφής και ομιλίας του καθενός, οφείλουμε να σεβόμαστε και -τουλάχιστον- να μην εξομοιώνουμε ανόμοια πράγματα εξαιτίας των εμφιλοχωρημένων επιταγών των μαλλιαριζόντων. Μαλλιαριζόντων, διότι οι μαλλιαροί γλωσσολόγοι ασχέτως φρονημάτων και συμφερόντων ήξεραν την μεταξύ τους λεπτή διαφορά.
Διότι η νόησις και η σκέψις δεν επιλέχθησαν τυχαία να φέρουν αυτή την κατάληξιν, όπως και η φαίνουσα τον νουν δεν επιλέχθηκε τυχαίως να ονομάζεται φωνή και όχι φωνίς.
*Πλουτάρχου Περὶ Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος
Διὸ τὸ μὲν Ἶσιν καλοῦσι παρὰ τὸ ἵεσθαι μετ´ ἐπιστήμης καὶ φέρεσθαι, κίνησιν οὖσαν ἔμψυχον καὶ φρόνιμον• οὐ γάρ ἐστι τοὔνομα βαρβαρικόν, ἀλλ´ ὥσπερ τοῖς θεοῖς πᾶσιν ἀπὸ δυεῖν ῥημάτων τοῦ θεατοῦ καὶ τοῦ θέοντος ἔστιν ὄνομα κοινόν, οὕτω τὴν θεὸν ταύτην ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης ἅμα καὶ τῆς κινήσεως Ἶσιν μὲν ἡμεῖς, Ἶσιν δ´ Αἰγύπτιοι καλοῦσιν. Οὕτω δὲ καὶ Πλάτων φησὶ τὴν οὐσίαν δηλοῦν{τος} τοὺς παλαιούς ’ἰσίαν‘ καλοῦντας• οὕτω καὶ τὴν νόησιν καὶ τὴν φρόνησιν, ὡς νοῦ φορὰν καὶ κίνησιν οὖσαν ἱεμένου καὶ φερομένου, καὶ τὸ συνιέναι καὶ τἀγαθὸν ὅλως καὶ ἀρετὴν ἐπὶ τοῖς εὐροοῦσι καὶ θέουσι θέσθαι• καθάπερ αὖ πάλιν τοῖς ἀντιφωνοῦσιν ὀνόμασι λοιδορεῖσθαι τὸ κακόν, τὸ τὴν φύσιν ἐμποδίζον καὶ συνδέον καὶ ἴσχον καὶ κωλῦον ἵεσθαι καὶ ἰέναι κακίαν ἀπορίαν δειλίαν ἀνίαν προσαγορεύοντας.
Πηγή αρχαίων αποσπασμάτων και μερικών πληροφοριών περί παραγωγικών καταλήξεων: <<Ο ΕΝ ΤΗΙ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ>>, Άννα Τζιροπούλου. Σπουδαία φιλόλογος η οποία έφυγε προσφάτως πτωχοποιώντας κι άλλο τα νέα ελληνικά <<γράμματα>>!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
[…] Οι γλώσσες, κυρίες και κύριοι, βρίσκονται στα μπόγια των λαών, ψηλώνουν με το ψήλωμα και συρρικνώνονται με τη συρρίκνωση των σκέψεων και των πολιτισμών των ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν οι πολιτισμοί και οι σκέψεις να προάγονται και οι γλώσσες να φθίνουν. Αυτό και το αντίστροφό τους αποκλείονται. Φοβούμαι, λοιπόν, ότι η ανάμειξη των κοινωνιών θα οδηγήσει σε ανάμειξη των γλωσσών με κυρίαρχες τις γλώσσες εκείνες που θα εκφράζουν τις κυρίαρχες κοινωνίες. Η πάλη θα είναι αμείλικτη και το αποτέλεσμα συντριπτικό για τις αδύνατες κοινωνίες και τις αδύνατες γλώσσες. Κι αυτό θα γίνει αργά και σταθερά και ίσως να οδηγήσει, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, στη γλωσσική και πολιτιστική αλλοτρίωση του Έλληνα. Φοβούμαι πως ήδη ο Έλληνας αισθάνεται έτσι. Αισθάνεται κατώτερη τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του, ενώ αισθάνεται ανώτερος, όταν μιλάει τα αγγλικά για παράδειγμα. Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος: ο ξεριζωμός από τα δικά μας. Η νόθευση ύστερα ακολουθεί. Και εδώ είναι που θα στήριζα την πρότασή μου: Για να αποφύγουμε τη γλωσσική μας παραμόρφωση, είναι ανάγκη να αποφύγουμε την πολιτιστική μας παραμόρφωση.Αυτό οφείλουν να κατανοήσουν τόσο ο Έλληνας όσο και ο Ευρωπαίος, ότι είναι κληρονόμοι του ελληνικού πνεύματος, του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνικού λόγου. Είναι αλήθεια πως ύστερα από οδύνες αιώνων "ξυπνήσαμε με ένα κεφάλι βαρύ", όπως λέει ο ποιητής. Και δεν είναι εύκολο να βρούμε τον ήλιο μας. Τον ζητήσαμε εκεί όπου δεν ήταν. Δεν μπορέσαμε να ανακαλύψουμε τις αρετές μας και να ιχνογραφήσουμε τις μορφές της δικής μας ζωής. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Όμως αλήθεια επίσης είναι πως δεν έχουμε πια τον χρόνο ("οι καιροί ου μενετοί") και την πολυτέλεια για άλλες τέτοιου είδους αλήθειες. Ας προσέξουμε, λοιπόν. Και προπάντων ας προσέξουμε το λόγο του ποιητή: "Με τα ξόβεργα πιάνεις τα πουλιά, δεν πιάνεις όμως το κελαηδητό τους". Κι οι γλώσσες είναι τα κελαηδητά των λαών. Να αφήσουμε τα πουλιά να κελαηδούν το καθένα το δικό του κελαηδητό. Έτσι αναδύονται οι συμφωνίες και οι συναυλίες των πολιτισμών. Αλλιώς θα 'ρθει καιρός που στην Ευρώπη της απαστράπτουσας τεχνολογίας θα ακούγεται ένα μόνο πουλί, ο γκιόνης, που μονότονα θα ζητάει τον χαμένο αδερφό του.
Χ.Λ.Τσολάκης, (ομιλία η οποία εκφωνήθηκε στο 17° Βορειοελλαδικό Ιατρικό Συνέδριο της Ιατρικής Εταιρίας Θεσσαλονίκης, Απρίλιος 2003)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Επίσης βλέπω συχνά οτι ο κόσμος μπερδεύει την ορθογραφία των συνηρημμένων ρημάτων (σε -άω -ώ, -έω -ώ και -όω -ώ στα αρχαία). Τα συνηρημμένα έχουν πάντα η σε όλες τις κλήσεις και μετοχές κλπ.
Καλέω-ῶ < κλήση
Κλίνω (=γέρνω) < κλίση
Κλείνω < κλείση
Τα ρήματα, τα ουσιαστικά, τα επίθετα, οι αντωνυμίες κλπ δεν καλούνται, αλλά κλίνουν (γέρνουν) τον αρχικό ορθό τύπο τους δίνοντας διάφορες αποχρώσεις ανάλογα με το νόημα που θέλουμε να τους προσδώσουμε. Γι' αυτό τα μεν ρήματα έχουν και εν-κλίσεις (εγκλίσεις) -που και αυτές είτε τις καταργήσαμε, είτε τις εξευτελίσαμε-, τα δε λοιπά έχουν την ορθή πτώση ή ονομαστική που συνδέεται άμεσα με το υποκείμενο και τις πλάγιες (κατά την κλίση τους) που εγκλείουν διαφορετικές νοηματικές πληροφορίες.
Δυστυχώς, απλοποιήσαμε την γλώσσα μας και απλοποιώντας κανείς τον κώδικα επικοινωνίας του, απλοποιεί αυτόματα και τον τρόπο σκέψεώς του. Αποτέλεσμα αυτού; Μια ελλιπής, άναρχη νεοελληνική κοινή σαν τον τρόπο σκέψεως και επικοινωνίας της πλειονότητας των νεο-Ελλήνων, ανορθογραφία (συνειδητά και από μένα δυστυχώς αρκετές φορές), αποψίλωση του πλουσίου λεξιλογίου της -με ό,τι συνεπάγεται αυτή η λεξιπενία- και σταδιακή κατάργηση της ιστορίας της -επίσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται-. Τραγικά λυπηρό!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.