Ομιλείτε Ελληνικά

Guest 475402

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Θα απαντούσα επί της ουσίας, αλλά οι τόσες προσβολές εναντίον μου αποκαλύπτουν διάθεση για τσακωμό και όχι για εποικοδομητική συζήτηση.

Θα σταθώ μονάχα σε ορισμένες γλωσσικές παρατηρήσεις, για να μείνω στο πλαίσιο του νήματος:


Ξεπερνάω την τρικυμισμένη σύνταξη, τα κόμματα που τα βάζεις όπου να ´ναι, τα εν γένει άγαρμπα ελληνικά σου και κοίτα λίγο το «πιστεύοντας» στην πρώτη πρόταση της παραγράφου σου. Την βλέπεις την ονομαστική απόλυτη; Μία από τις πιο στοιχειώδεις περιπτώσεις σολοικισμού. Γι’ αυτό βελτίωσε πρώτα εσύ η ίδια τα ελληνικά σου και μετά έλα να μου κάνεις υποδείξεις.


Η τυπολατρική αυτή προσέγγιση, η οποία συνίσταται στην ανασκευή των επιχειρημάτων με υπόδειξη τυχόν βαρβαρισμών-σολοικισμών, μαρτυρά αδυναμία δόμησης επιχειρήματος. Υπό αυτήν την οπτική, η χρήση του όρου «πρόταση» θεωρείται ατυχής και λανθασμένη, εφόσον η περίοδος αποτελείται από τέσσερα ρήματα. Ακόμη, η επίκληση στην αυθεντία (αναφέρομαι στο προηγούμενο μήνυμά σου) προϋποθέτει καταρχήν υπάρξη ενός, αν μη τι άλλο, αυθυπόστατου επιχειρημάτος, το οποίο εν προκειμένω απουσιάζει. Η όλη «επιχειρηματολογία» στρέφεται σε μια γενικόλογη και αβασάνιστη αναπαραγωγή των θέσεων του Σαραντάκου. Ακριβώς αυτή η έλλειψη επιχειρημάτων καταδεικνύει αφενός την ύπαρξη εμπάθειας, αφετέρου έναν διακαή πόθο υπονόμευσης του συνομιλητή, δίχως ωστόσο ουσιαστικό αντίκρυσμα.
 

Nihilist

Τιμώμενο Μέλος

Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
1. Η τυπολατρική αυτή προσέγγιση, η οποία συνίσταται στην ανασκευή των επιχειρημάτων με υπόδειξη τυχόν βαρβαρισμών-σολοικισμών, μαρτυρά αδυναμία δόμησης επιχειρήματος.
2. Υπό αυτήν την οπτική, η χρήση του όρου «πρόταση» θεωρείται ατυχής και λανθασμένη, εφόσον η περίοδος αποτελείται από τέσσερα ρήματα.
3. Ακόμη, η επίκληση στην αυθεντία (αναφέρομαι στο προηγούμενο μήνυμά σου) προϋποθέτει καταρχήν υπάρξη ενός, αν μη τι άλλο, αυθυπόστατου επιχειρημάτος, το οποίο εν προκειμένω απουσιάζει.
4. Η όλη «επιχειρηματολογία» στρέφεται σε μια γενικόλογη και αβασάνιστη αναπαραγωγή των θέσεων του Σαραντάκου.
5. Ακριβώς αυτή η έλλειψη επιχειρημάτων καταδεικνύει αφενός την ύπαρξη εμπάθειας, αφετέρου έναν διακαή πόθο υπονόμευσης του συνομιλητή, δίχως ωστόσο ουσιαστικό αντίκρυσμα.

Είναι κάπως sad που νομίζεις ότι είπες κάτι ουάου τώρα...

1. Δεν διατύπωσα επιχείρημα, διότι αποχώρησα από τη συζήτηση. Εξήγησα και το γιατί. Πήγαινε και δες πιο προσεκτικά το μήνυμά μου. Έπειτα, επεσήμανα το λάθος τής Κωνσταντίνας, προκειμένου να αναδείξω την τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Γιατί εκείνη είναι που διαμαρτύρεται συνεχώς πως οι νέοι αλλοιώνουν τη γλώσσα...

2. :morning1: Μάλλον δεν ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στην πρόταση και την περίοδο. Η πρώτη πρόταση της παραγράφου είναι η εξής: «Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν{...} πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν». Η πρώτη πρόταση έχει ρήμα το «αναπαράγουν» και αυτό προσδιορίζει η μετοχή «πιστεύοντας». Άρα ανήκει στην πρώτη πρόταση. Συνεπώς, η χρήση τού όρου δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «εσφαλμένη». Να ‘σαι πιο προσεκτικός άλλη φορά.

3. Αυτό που λες είναι χαζομάρα. Πρώτον, γιατί και η Κωνσταντίνα επικαλέστηκε την «αυθεντία» της Τζιροπούλου, αλλά φαίνεται δεν σε πείραξε. Έπειτα, διότι σε τόσο εξειδικευμένα θέματα δεν γίνεται να διατυπώσεις δικό σου αυθυπόστατο επιχείρημα, εκτός αν είσαι γλωσσολόγος και έχεις κάνει δική σου έρευνα. Οπότε περιοριζόμαστε στην επίκληση στην αυθεντία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρείς κακό. Φαντάζομαι ούτε εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις.

4. Δεν είναι γενικόλογη αναπαραγωγή, αλλά πολύ συγκεκριμένη. Έκανα και παραπομπή σε συγκεκριμένο άρθρο. Ύστερα, πώς ξέρεις ότι τα αναπαράγω όλα αυτά αβασάνιστα; Είσαι μέσα στο μυαλό μου ή έχεις κάμερες στο σπίτι μου, ώστε να γνωρίζεις πόσο έχω ψάξει και μελετήσει το θέμα; Ή μήπως απλώς δεν ξέρεις τι θα πει «αβασάνιστα»; Μάλλον το τελευταίο.

5. Πώς από την έλλειψη επιχειρηματων καταλήγουμε πως είμαι εμπαθής(!) και με διακαή(!) μάλιστα πόθο να υπονομεύω τους συνομιλητές μου; Εδώ πραγματικά σε χάνω.

Συμπέρασμα όλων τούτων: η ικανότητα παπαγαλίας γραμματικοσυντακτικών κανονων και ασυνήθιστων λέξεων δεν συνεπάγεται και κριτική ικανότητα.

Καλή συνέχεια!:)
 

konstantinantia

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
Είναι κάπως sad που νομίζεις ότι είπες κάτι ουάου τώρα...

1. Έπειτα, επεσήμανα το λάθος τής Κωνσταντίνας, προκειμένου να αναδείξω την τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Γιατί εκείνη είναι που διαμαρτύρεται συνεχώς πως οι νέοι αλλοιώνουν τη γλώσσα...

2.Μάλλον δεν ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στην πρόταση και την περίοδο. Η πρώτη πρόταση της παραγράφου είναι η εξής: «Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν{...} πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν». Η πρώτη πρόταση έχει ρήμα το «αναπαράγουν» και αυτό προσδιορίζει η μετοχή «πιστεύοντας». Άρα ανήκει στην πρώτη πρόταση. Συνεπώς, η χρήση τού όρου δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «εσφαλμένη». Να ‘σαι πιο προσεκτικός άλλη φορά.

3.Αυτό που λες είναι χαζομάρα. Πρώτον, γιατί και η Κωνσταντίνα επικαλέστηκε την «αυθεντία» της Τζιροπούλου, αλλά φαίνεται δεν σε πείραξε. Έπειτα, διότι σε τόσο εξειδικευμένα θέματα δεν γίνεται να διατυπώσεις δικό σου αυθυπόστατο επιχείρημα, εκτός αν είσαι γλωσσολόγος και έχεις κάνει δική σου έρευνα. Οπότε περιοριζόμαστε στην επίκληση στην αυθεντία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρείς κακό. Φαντάζομαι ούτε εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις.

4.Συμπέρασμα όλων τούτων: η ικανότητα παπαγαλίας γραμματικοσυντακτικών κανονων και ασυνήθιστων λέξεων δεν συνεπάγεται και κριτική ικανότητα.
1. Παρά το τελευταίο μήνυμά μου, με κάνεις να γράφω πάλι για να εξηγήσω τα αυτονόητα, πως θεωρώ δηλαδή τα ακούσια λάθη πιο ήπια από τα εκούσια σφάλματα! Κανείς (πλήν του Θεού) δεν είναι αλάνθαστος και παντογνώστης! Το να κάνεις λάθος και ειδικότερα λόγω κεκτημένης ταχύτητος είναι ανθρώπινον. Ακόμα, η κεκτημένη ταχύτητα δεν αποτελεί δείγμα σολοικισμού. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφία, η οποία αναλύει ενδελεχώς το συγκεκριμένο φαινόμενο. Παρ’όλ’αυτά, αν πιστεύεις ότι σφάλλω πάλι, θα δεχτώ μετά χαράς την από μέρους σου σύσταση συγγραμμάτων, που να απορρίπτουν το επιχείρημά μου!

Οι μομφές μου επίσης δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία, καθώς δεν είναι οι φορές που έχει περιστραφεί κάποιος γύρω από τον ήλιο που τον κάνουν σοφό, αλλά η ποιοτική χρήση του εγκεφάλου του κατά την διάρκεια των περιστροφών αυτών!
Έπειτα, κατανοώ την χρήση της νέας ελληνικής για διαφόρους λόγους, αλλά δείγματα όπως η πρώτη περίοδος του άνωθεν μηνύματός σου δεν αποτελούν κομμάτι της, αλλά βαρβαρίζουσα μορφή της!

Δεν υπάρχει καμμία εμπάθεια ή ο,τιδήποτε άλλο νομίζεις προς το πρόσωπό σου. Το ότι έχουμε συνηθίσει το <<ωτοχαΐδεμα>> και το ότι η αυτοβελτίωση μας φαίνεται άγνωστη λέξη, είναι πράγματα, τα οποία πρέπει να δουλέψει ο καθένας μόνος του κι όχι να συμβάλλει με την στάση του στην διαιώνισή τους, μετακυλώντας μονίμως το βάρος σε εχθρικούς συνομιλητές.

Η συζήτηση ξεκίνησε με την ουσιώδη διαφορά μεταξύ χάρης και χάριτος και συνεχίστηκε με διάφορες αυθαίρετες ετυμολογήσεις εκ μέρους του κυρίου Σαραντάκου, τις οποίες ενθέρμως υποστηρίζεις. Έγραψες ότι σε ενδιαφέρει ο ποιοτικός διάλογος αλλά δεν είδα κανένα επιχείρημα που να δικαιολογεί τις θέσεις σου.

2. Τώρα ένα άλλο θέμα που θέλω να θίξω, προβληματισμένη με όσα ήλθες εσύ να με διδάξεις. Κι αυτό, διότι μόνον σκεπτόμενοι τα λάθη και τα σφάλματά μας, (συνήθως) δεν τα ξανακάνουμε και γινόμαστε σοφώτεροι.

Σχετικά λοιπόν με το λάθος μου αλλά και με το τί εστί περίοδος και τί πρότασις, θα ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα αν μου επιτρέπεις.

Α) Ένα ρήμα αποτελεί από μόνο του πρόταση (ασχέτως διακρίσεως της ως προς την δομή, την ποιότητα, την σχέση της με άλλες προτάσεις κλπ);
Έστω, ότι η απάντηση είναι ναι:

Β) Συμφωνείς ότι από την αρχή μιας φράσεως –ασχέτως αριθμού ρημάτων εμπεριεχομένων σε αυτήν- μέχρις ότου συναντήσεις την πρώτη τελεία στιγμή, έχεις περίοδο;
Αν και πάλι είσαι σύμφωνος:

Γ)Πες μου λοιπόν, η φράση που παρέθεσες << (Ο διάλογος είναι χάρις-άχαρις) με ανθρώπους, οι οποίοι (άνθρωποι) απλώς αναπαράγουν (κάτι) άνευ σκέψεως πιστεύοντες (επειδή πιστεύουν) μονάχα στις αυθεντίες που (τις οποίες) τους καθιέρωσαν.>> αποτελεί μία πρόταση ή μία περίοδο; Γιατί δεν βλέπω μόνον ένα ρήμα στο χωρίο που παρέθεσες...

Δ)Και τώρα εξήγησέ μου κάτι, επειδή είμαι συντακτικώς ενδεής, η επιρρηματική (αιτιολογική) μετοχή (γιατί πιστεύω πως ως επιρρηματική την εξέλαβες, εξαρτωμένη από το προσωπικό <<αναπαράγουν>> για να μου μιλήσεις για ονομαστική απόλυτη) είναι τελικά όντως απόλυτη ή μήπως είναι συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος <<οι οποίοι>> και ορθώς πρέπει να συμφωνήσει σε γένος και αριθμό με το υποκείμενο της; Γιατί νομίζω πως στην κρίση σου (ότι πρόκειται για σφάλμα μου ως προς την πτώση) έχεις δίκιο, αλλά αμφιβάλλω για τον λόγο.

3. Τέλος, θα ήθελες να μας πεις την γνώμη σου για τις παραγωγικές καταλήξεις; Δημιουργήθηκαν τυχαία ή ενέχουν σημασιολογικό φορτίο; Οι προαναφερθέντες ορθορρήμονες κύριοι που φέρουν την μήτιν ,ποιά άποψη έχουν για όλα αυτά;

4. Χαίρομαι για την διαπίστωσή σου. Ελπίζω την κρίση σού αυτή να την εφαρμόζεις ανεξαρτήτως συμφερόντων και συνομιλητή.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 475402

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Είναι κάπως sad που νομίζεις ότι είπες κάτι ουάου τώρα...

1. Δεν διατύπωσα επιχείρημα, διότι αποχώρησα από τη συζήτηση. Εξήγησα και το γιατί. Πήγαινε και δες πιο προσεκτικά το μήνυμά μου. Έπειτα, επεσήμανα το λάθος τής Κωνσταντίνας, προκειμένου να αναδείξω την τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Γιατί εκείνη είναι που διαμαρτύρεται συνεχώς πως οι νέοι αλλοιώνουν τη γλώσσα...

2. :morning1: Μάλλον δεν ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στην πρόταση και την περίοδο. Η πρώτη πρόταση της παραγράφου είναι η εξής: «Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν{...} πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν». Η πρώτη πρόταση έχει ρήμα το «αναπαράγουν» και αυτό προσδιορίζει η μετοχή «πιστεύοντας». Άρα ανήκει στην πρώτη πρόταση. Συνεπώς, η χρήση τού όρου δεν είναι ούτε «ατυχής» ούτε «εσφαλμένη». Να ‘σαι πιο προσεκτικός άλλη φορά.

3. Αυτό που λες είναι χαζομάρα. Πρώτον, γιατί και η Κωνσταντίνα επικαλέστηκε την «αυθεντία» της Τζιροπούλου, αλλά φαίνεται δεν σε πείραξε. Έπειτα, διότι σε τόσο εξειδικευμένα θέματα δεν γίνεται να διατυπώσεις δικό σου αυθυπόστατο επιχείρημα, εκτός αν είσαι γλωσσολόγος και έχεις κάνει δική σου έρευνα. Οπότε περιοριζόμαστε στην επίκληση στην αυθεντία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρείς κακό. Φαντάζομαι ούτε εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις.

4. Δεν είναι γενικόλογη αναπαραγωγή, αλλά πολύ συγκεκριμένη. Έκανα και παραπομπή σε συγκεκριμένο άρθρο. Ύστερα, πώς ξέρεις ότι τα αναπαράγω όλα αυτά αβασάνιστα; Είσαι μέσα στο μυαλό μου ή έχεις κάμερες στο σπίτι μου, ώστε να γνωρίζεις πόσο έχω ψάξει και μελετήσει το θέμα; Ή μήπως απλώς δεν ξέρεις τι θα πει «αβασάνιστα»; Μάλλον το τελευταίο.

5. Πώς από την έλλειψη επιχειρηματων καταλήγουμε πως είμαι εμπαθής(!) και με διακαή(!) μάλιστα πόθο να υπονομεύω τους συνομιλητές μου; Εδώ πραγματικά σε χάνω.

Συμπέρασμα όλων τούτων: η ικανότητα παπαγαλίας γραμματικοσυντακτικών κανονων και ασυνήθιστων λέξεων δεν συνεπάγεται και κριτική ικανότητα.

Καλή συνέχεια!:)

Η μεγαλοστομία και οι αυθαίρετες κρίσεις-γενικεύσεις πιστοποιούν αδιάψευστα τη δεινή θέση στην οποία έχεις περιέλθει. Επιλέγω να αποκριθώ ευσύνοπτα σε μια έκδηλη αδυναμία ανασκευής ή, πόσω μάλλον, ισχυροποίησης επιχειρημάτων που καταλήγουν σε μια στείρα επίθεση με έωλη συλλογιστική. Η κρίση σου για την θανούσα Τζιροπούλου ταυτίζεται, προφανώς, με αυτήν του Σαραντάκου. Δεν παραθέτεις ωστόσο τις ενστάσεις σου, ούτε στηρίζεις την κρίση σου με λογικά επιχειρήματα. Εν αντιθέσει, αρκείσαι στη διαπίστωση ότι η μνεία από ένα εν πολλοίς ψεκασμένο ιστολογίο την καθιστά «αρχηγέτρια των παραφιλολόγων».

Πέραν του καθαρά υπερφίαλου ύφους της, η απάντηση βρίθει ανυπόστατων κρίσεων («Φαντάζομαι ούτε εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις.», «Ή μήπως απλώς δεν ξέρεις τι θα πει «αβασάνιστα»; Μάλλον το τελευταίο»). Με τάσεις αναχωρητισμού παραθέτεις ότι αποχωρείς από άγονες, κατά σε, συζητήσεις· αμέλησες, ωστόσο, να αναφέρεις ότι τα λεκτικά πυροτεχνήματα καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στη θεμελίωση των θέσεών σου («Είναι κάπως sad που νομίζεις ότι είπες κάτι ουάου τώρα...». Θα αντιπαρέλθω, λοιπόν, τις προκαλούμενες θυμηδία κρίσεις για το πρόσωπό μου, αρκούμενος στην υπόδειξη του λάθους σου. Η ανεξάρτητη πρόταση εντοπίζεται στο σημείο «Με ανθρώπους [...] πιστεύοντες μονάχα στις αυθεντίες [...] θεωρώ». Η πρόταση στην οποία αναφέρθηκες είναι αναφορική προσδιοριστική.

Παρακολουθώ, τέλος, με αμειάπτωτο ενδιαφέρον τη συναγωγή, εκ μέρους σου, τέτοιου είδους διαπιστώσεων με την ανάγνωση ενός και μόνο μηνύματος· επαληθεύουν, φαίνεται, εμφαντικά τις εκτιμήσεις μου. Παρατηρώ, έτσι, ότι ο εμπεριστατωμένος λόγος σου ολοκληρώνεται με ένα ακόμη συμπέρασμα ως κορωνίδα του όλου μηνύματος. Στα χνάρια σου λοιπόν θα αντιτεθώ στους ισχυρισμούς σου συντομογραφώντας με την εξής διαπίστωση: τα διάφορα λεκτικά τεχνάσματα τα οποία χρησιμοποιείς κατά κόρον συντείνουν σε αοριστολογικές διατυπώσεις με καθαρή επιδίωξη την πειθώ. Αν μη τι άλλο, αντιφάσκεις όταν ο εκθεσιακός λόγος κυριαρχεί στα μηνύματά σου.

Σε ασπάζομαι και σου εύχομαι, ομοίως, καλή συνέχεια, επιτυχία, σταδιοδρομία και ό,τι άλλο επιθυμείς.
 

Nihilist

Τιμώμενο Μέλος

Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
Βασικά πλανιόμαστε και οι τρεις. Αυτό αφενός οφείλεται στα τρικυμισμένα ελληνικά της Κωνσταντίνας, αφετέρου δε σε δική μου και δική σας επιπολαιότητα.

Aς ξαναδούμε αυτό που έγραψε η Κωνσταντίνα, προτού εντιτάρει(sic) το "πιστεύοντας" σε "πιστεύοντες".
Με ανθρώπους που απλά αναπαράγουν ό,τι τους πέρασαν συστημικώς επιφανείς γλωσσολόγοι άνευ σκέψεως, επεξεργασίας μηνύματος,γνώσεων ύστερα από ενδελεχές ψάξιμο, αλλά απλώς πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν, θεωρώ πως είναι χάρις άχαρις ο διάλογος.

Πρόκειται πραγματικά για παράδειγμα προς αποφυγή αυτή η σύνταξη. Αρχικά, δεν καταλαβαίνω αν το άνευ σκέψεως κλπ προσδιορίζει το "αναπαράγουν" ή το κολλάς στους επιφανείς γλωσσολόγους. Αυτό το ξέρεις μόνο εσύ. Θα θεωρήσω πάντως πως συμβαίνει το πρώτο. Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο(που τελικά δεν το νομίζω), τότε πράγματι έχουμε ονομαστική απόλυτη.

Οπότε, σε σωστότερα ελληνικά: Θεωρώ(αυτή είναι η ανεξάρτητη πρόταση Benedictus, όχι εκείνη που αναφέρεις) πως είναι χάρις άχαρις ο διάλογος με ανθρώπους, οι οποίοι απλώς αναπαράγουν ό,τι τους πέρασαν συστημικώς επιφανείς γλωσσολόγοι άνευ σκέψεως, επεξεργασίας μηνύματος,γνώσεων ύστερα από ενδελεχές ψάξιμο, αλλά απλώς πιστεύοντας στις αυθεντίες που τους καθιέρωσαν. Και πάλι αυτή η σύνταξη είναι πολύ προβληματική, αλλά μας διευκολύνει να επεξεργαστούμε τις πέντε προτάσεις.

Το "πιστεύοντας", λοιπόν, με βάση την πρώτη ερμηνεία, είναι τροπική μετοχή, προσδιορίζει το "αναπαράγουν" και είναι συνημμένη στο "οι οποίοι". Η ένστασή μου εδώ έγκειται στην επιλογή της μετοχής ως τροπικής. Γιατί είναι σαν να λες πως οι άνθρωποι αναπαράγουν κλπ με το να πιστεύουν κλπ, που δεν βγάζει νόημα. Η νοηματική συνάφεια ανάμεσα στο αναπαράγουν και στο πιστεύουν (πρέπει να) είναι αιτιολογική, όχι τροπική. (Εκ των υστέρων βέβαια την έκανες αιτιολογική. Πονηρό λίγο, αλλά οκ).

Με βάση τη δεύτερη ερμηνεία, το άνευ σκέψεως κλπ κολλάει καταχρηστικά με την πρόταση "ό,τι τους πέρασαν συστημικώς επιφανείς γλωσσολόγοι". Και εφόσον το ανευ σκέψεως κλπ συνδέεται παρατακτικά με το "αλλά απλώς πιστεύοντας", το "πιστεύοντας" προσδιορίζει το "πέρασαν" και εφόσον υποκείμενο της μετοχής εννοείται το «οι οποίοι» που είναι ξεκάρφωτο χωρίς συνατκτική θέση στην πρόταση, έχουμε ονομαστική απόλυτη.

Ποιο από τα δύο ισχύει; Και ο Τζουγανάτος θα σήκωνε τα χέρια ψηλά. Γιατί δεν είναι ελληνική γλώσσα αυτά. Και πραγματικά δεν το λέω από διάθεση αντιπαράθεσης. Όλοι κάνουμε λάθη, κι εγώ κι εσύ. Εγώ όμως καλωσορίζω το λάθος, διότι είναι το σωστό τού μέλλοντος. Εσύ, από την άλλη, το θεωρείς καταστροφή για τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Γι΄ αυτό ακριβώς έθιξα και θίγω το λάθος σου, προκειμένου να σου δείξω την ειρωνεία της υπόθεσης. Και η διάκριση σε εκούσια και ακούσια λάθη είναι αδιάφορη.
Η γλώσσα είναι μέσο, όχι αυταξία. Προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, για να υπηρετεί την επικοινωνία μας. Και στο μέτρο που καταφέρνει να την υπηρετεί χωρίς να δημιουργεί ασάφειες, καθετί είναι δόκιμο. Γι' αυτό και τα δικά μου ελληνικά(λολ και λοιποί νεολογισμοί) είναι μια χαρά αποδεκτά. Αντίθετα, τα ελληνικά που δεν βγάζουν νόημα δεν είναι. Αν δεις, τα ελληνικά σου σε πολλά σημεία είναι προβληματικά και οριακώς κατανοητά. Όλα αυτά τα παρατηρώ εντελώς αντικειμενικά, δεν έχω διάθεση ούτε να σε μειώσω ούτε να ανασκευάσω κατ' αυτόν τον τρόπο τις θέσεις σου.

Τώρα ας απαντήσω και σε σένα Benedictus. Αρχικά, η πρόταση που ανέφερες δεν είναι η ανεξάρτητη πρόταση, αλλά μείξη τριών προτάσεων, μίας κύριας και δύο δευτερευουσών. Έπειτα, ή δεν ξέρεις τι θα πει "αβασάνιστα" ή συνειδητά το χρησιμοποίησες εσφαλμένα. Your choice. Και ναι, από ένα μήνυμα κατάλαβα πολλά πράγματα. Και, τέλος, αν μου επιτρέπεις ένα γενικότερο σχόλιο για τα δικά σου ελληνικά. Βερμπαλισμός και εκφραστική δυσκαμψία. Δηλαδή αχρείαστες πομπώδεις λέξεις και απουσία ροής και φυσικότητας στο λόγο. Θα πρέπει να τα αποβάλεις αυτά, διότι στην έκθεση θα γράψεις ένα 15αρι και θα αναρωτιέσαι πώς και γιατί. Θα πρέπει να αφήσεις το κυνήγι της ασυνήθιστης λέξης και να αρχίσεις εκείνο της σαφούς. Πίστεψέ με, σου τα λέω αυτά με διάθεση να σε βοηθήσω, γιατί παρόμοια ξύλινη γλώσσα χρησιμοποιούσα κι εγώ στην ηλικία σου, μέχρι που συνειδητοποίησα πέντε πράματα. Αν θέλεις, take into account τη συμβουλή μου, είναι ειλικρινής.
 
Τελευταία επεξεργασία:

konstantinantia

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
1.Πρόκειται [...]σε μειώσω ούτε να ανασκευάσω κατ' αυτόν τον τρόπο τις θέσεις σου.
2.Οι 3 εκδοχές...

1.Φίλτατε Μηδενιστή , προκαταβολικά να σου πω, πως έχοντάς σου εμπιστοσύνη, δεν έκατσα να επεξεργαστώ όλες τις εκδοχές συντάξεως της -επανειλημμένως αναφερθείσας- περιόδου μου. Και ξεκαθαρίζω, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, πως δεν τις αγνόησα. Τις διάβασα, απλά δεν τις επεξεργάστηκα για να δω αν πράγματι αληθεύουν.

Λυπάμαι πολύ μεν, που σε έβαλα στην διαδικασία να ανοίξεις το συντακτικό σου για να βρεις όόλες τις πιθανές εκδοχές συντάξεως του χωρίου μου. Αλλά νομίζω το έκανες με ευχαρίστηση, γιατί κατάφερες χωρίς κανένα αντεπιχείρημα, όχι μόνον τα επιχειρήματά μου επί του κεντρικού θέματος να δείχνουν πενιχρά, αλλά και να ξεχαστεί εντελώς ολόκληρο το θέμα. Συγχαρητήρια, φαίνεται πως έχεις εντρυφήσει στα τεχνάσματα των ρητόρων-πολιτικών!

Χαίρομαι δε, διότι συντακτικώς δύσκολη περίοδο είχες ίσως να δεις από την εποχή που έκανες συντακτική ανάλυση σε αρχαία κείμενα (ξέρεις τότε που μας έδιναν να παπαγαλίσουμε τις λύσεις). Επίσης, όσον αφορά αυτό που ανέφερες σχετικά με πομφώδεις λέξεις στον Βενέδικτο (ασχέτως αν σε μερικά σημεία είναι εσφαλμένη η χρήση τους) , μου δίνεις να καταλάβω πώς δεν έχεις διαβάσει ποτέ Όμηρο από το πρωτότυπο.

Θα ήθελα αν έχεις την καλοσύνη, να μου δώσεις τόσο αναλυτικές απαντήσεις και στις ερωτήσεις που σου έχω επανειλημμένως θέσει. Εκτός αν ακόμα ψάχνεις το πρώτο συντακτικό, γραμματικό, ορθογραφικό κλπ λάθος μου, που θα αποδομήσει στα μυαλά των ανοητευόντων, τα επιχειρήματά μου.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως με σοφίσματα δεν γίνονται παραγωγικοί διάλογοι. Διότι είναι τεχνική των σοφιστών, η απόκλιση από την κεντρική συζήτηση και η μετατόπιση του ενδιαφέροντος του κοινού, σε καλώς χαρτογραφημένα από τον πομπό χωράφια όταν δεν τον συμφέρει!

2. Ισχύει η εκδοχή που έδωσα, αυτή της επιρρηματικής αιτιολογικής μετοχής.
Και μιας και μονίμως αναφέρεσαι στην δύσκολη σύνταξή μου, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω κάτι. Άσχετα με το χωρίο του μηνύματος μου, έχεις κατανοήσει πόσο έχουμε απλοποιήσει και παραποιήσει τα μέρη του λόγου –και κυρίως τα κλιτά-; Αυτό που κἀποτε εθεωρείτο αιτιατική πληθυντικού της ενεργητικής μετοχής βαρυτόνου ή συνηρημένου ρήματος, σήμερα θεωρείται ενεργητική μετοχή και τέλος. Μας λένε και το παραμυθάκι <<αν το –ο- τονίζεται, γίνεται –ω->> για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και έληξε. Μπορώ να αναφερθώ σε πάρα πολλές τέτοιες παραποιήσεις, κατά τις οποίες γραμματικά φαινόμενα έχουν τροποποιηθεί για να ομοιάζουν στην <<ευκολία>> που προσφέρουν οι αλλοδαπές (βλ. αγγλική, γαλλική, ιταλική κυρίως)!

Η γλώσσα, όπως είπες, είναι το μέσο επι-κοινωνίας και αν πάμε και στην ετυμολογίας της θα δούμε την πραγματική αξία της, αυτή που σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουμε [γλώσσα(>γνῶσα, Η ΥΠΟ ΓΝΩΣΙΝ ΑΓΟΥΣΑ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΔΙΑΝΟΙΑΙ, ΔΙ’ΗΣ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΨΥΧΗΙ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ ΓΙΓΝΩΣΚΟΜΕΝ (μέγα ετυμολογικόν)].
Η ηλιθιοποίηση και η απλοποίηση του κώδικα επικοινωνίας μας δεν είναι απλά ένας τρόπος εξελίξεώς του, όπως τον αντιμετωπίζετε οι περισσότεροι, αλλά η εξέλιξη του ίδιου του εγκεφάλου μας. Και όσο ηλιθιοποιείται αυτός, άλλο τόσο ηλιθιοποιούμαστε και εμείς.

Η πλειονότητα των αλλαγών, που έχουν γίνει τους τελευταίους αιώνες, σχετικά με την ελληνική γλώσσα είναι καταστροφικές! Δεν αντιδρούμε, γιατί δεν έχουμε καταλάβει γιατί πρέπει να αντιδράσουμε. Υιοθετούμε βαρβαρίζουσες λέξεις, υιοθετώντας έτσι την συμβατικότητα μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου. Καταστρέφουμε τον μοναδικό κώδικα επικοινωνίας, που είναι εννοιολογικός και όχι συμβατικός. <<ΛΕΞΕΙΣ ΕΜΨΥΧΟΙ>> έλεγε ο Αριστοτέλης. Δεν ήταν ανόητος και ούτε μας κληροδοτήθηκε τέτοια βαριά γλωσσική –και όχι μόνον- κληρονομιά τυχαίως.
Οι άνθρωποι σκέφτονταν και έπλαθαν λέξεις, όπου μόνον από το όνομά τους δηλωνόταν η σημασία τους. Δεν χρειαζόταν καμμία συμφωνία μεταξύ των ομιλούντων, ότι αυτό θα σημαίνει εκείνο.

Αν σε ρωτήσω τί σημαίνει <<λολ>> μπορείς να μου απαντήσεις <<χώρισε την λέξη στα συνθετικά της>>; Ακόμα και στα νέα ελληνικά το ρήμα <<ξεκαρδίζομαι>> είναι κατανοητό κι από ένα μικρό παιδί. Και αν δεν το εννοήσει, μπορείς να του δώσεις την άνωθεν απάντηση.
Αν η γλώσσα δεν εκφράζει τα εν τη ψυχή και απλά τα εν τη διανοία είναι νεκρή! Γιατί δεν υπάρχει νούς χωρίς ψυχή και αν τύχει και υπάρξει, ο φέρων αυτόν είναι ένας -εν αγνοία του- ζωντανός-νεκρός. Βλέπε τί έγινε και με την εσπεράντο…

Επίσης, αυτή η απλοποίηση της γλώσσας θα έφερνε αργά ή γρήγορα και την απλοποίηση της σκέψεως και της ικανότητας συνθέσεως. Τουτ’έστιν οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο! Και παρατήρει.. Πλέον έχουμε εκπαιδευτεί σε απλές συντάξεις, που όσο πιο κοντά στο Υ-Ρ-Α είναι, τόσο το καλύτερο. Το ίδιο ισχύει και με τις ίδιες τις λέξεις. Χρησιμοποιούμε μία λέξη, για να περιγράψουμε 10 διαφορετικές αλλά παρόμοιες έννοιες! Και αν κάποιος κάνει το αντίθετο ξεκινούν οι άσχημοι χαρακτηρισμοί, επειδή απλά μας ξεβολεύει από το συνηθισμένο, το ανόητο...
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 874453

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Εδώ κ μέρες θέλω να πω κάτι.
Μπράβο,την έχετε μεγαλύτερη! (Την μόρφωση:whistle:)
 

Guest 186240

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.


Πέρα από τη πλάκα, πολύ ωραίο το λεξιλόγιο σας.Θα κρατήσω σίγουρα καποιες λέξεις.
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Guest 874453

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.

akikos

Επιφανές μέλος

Ο Ανδρέας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 11,780 μηνύματα.
:( Τι ορίζουμε ως μνημείο; Ένα μεγάλο κτήριο είναι μνημείο; Η ακρόπολη είναι μνημείο;
 

Zilda

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Zilda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,042 μηνύματα.
Έχω ένα θεματάκι.
Δεν ξέρω να χρησιμοποιώ το κόμμα :redface:
 

fockos

Επιφανές μέλος

Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,088 μηνύματα.
:( Τι ορίζουμε ως μνημείο; Ένα μεγάλο κτήριο είναι μνημείο; Η ακρόπολη είναι μνημείο;


Μνημείο ειναι ένα κτήριο ,η βωμός συνηθως αλλα όχι απαραίτητα ιςτορικου χαρσκτηρα που φτιάχτηκε για να θυμόμαστε ένα ιστορικό γεγονός η κατάσταση, Αυτο που έβαλες στον φωτογραφικό το γυάλινο κατασκεύασμα της Apple θεωρείται κατα προσέγγιση μνημείο πρόσφατης περιοχής με θέμα την τεχνολογία. Ένα πςρομοιο ειναι και το μνήμα που έγινε στην θέση των δίδυμων πυργων. Συνεπώς κστ εμε ακικο ήσουν εντός θέματος.
 

snowgirl

Νεοφερμένος

Η snowgirl αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 74 μηνύματα.
Το μνημειο δεν ειναι μονο κτισμα η αγαλμα. Μνημειο ειναι και ενα αξιολογο εργο τεχνης η λογου πχ τα ομηρικα επη. Μεταφορικα μνημειο ειναι πραξεις που ξεχωριζουν θετικα η αρνητικα πχ η δραση του Χ ειναι μνημειο δημοκρατικοτητας η αυτα που λεει ο Ψ αποτελουν μνημειο βλακειας.
.
 

Mhtrogoal

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Μάριος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 25 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αμπελόκηποι (Αττική). Έχει γράψει 921 μηνύματα.
O τόπος μνήμης σηματοδοτείται και σημειολογείται από το βάρος που του δίνει η κοινωνία ή μια ομάδα αυτής.
 

Nihilist

Τιμώμενο Μέλος

Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
1. Λυπάμαι πολύ μεν, που σε έβαλα στην διαδικασία να ανοίξεις το συντακτικό σου για να βρεις όόλες τις πιθανές εκδοχές συντάξεως του χωρίου μου. Αλλά νομίζω το έκανες με ευχαρίστηση, γιατί κατάφερες χωρίς κανένα αντεπιχείρημα, όχι μόνον τα επιχειρήματά μου επί του κεντρικού θέματος να δείχνουν πενιχρά, αλλά και να ξεχαστεί εντελώς ολόκληρο το θέμα. Συγχαρητήρια, φαίνεται πως έχεις εντρυφήσει στα τεχνάσματα των ρητόρων-πολιτικών!

Θα ήθελα αν έχεις την καλοσύνη, να μου δώσεις τόσο αναλυτικές απαντήσεις και στις ερωτήσεις που σου έχω επανειλημμένως θέσει. Εκτός αν ακόμα ψάχνεις το πρώτο συντακτικό, γραμματικό, ορθογραφικό κλπ λάθος μου, που θα αποδομήσει στα μυαλά των ανοητευόντων, τα επιχειρήματά μου.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως με σοφίσματα δεν γίνονται παραγωγικοί διάλογοι. Διότι είναι τεχνική των σοφιστών, η απόκλιση από την κεντρική συζήτηση και η μετατόπιση του ενδιαφέροντος του κοινού, σε καλώς χαρτογραφημένα από τον πομπό χωράφια όταν δεν τον συμφέρει!

Δεν υπέδειξα το λάθος σου με την ελπίδα να διολισθήσει η συζήτηση. Σ' το υπέδειξα, πρώτον, για να σου δείξω πως φάσκεις και αντιφάσκεις και, δεύτερον, επειδή η χρήση ονομαστικής απόλυτης είναι συχνή και θεώρησα πως αξίζει μνεία στο εν λόγω θρεντ.
Αν βρεις κάποιο λάθος στο μήνυμά μου, μετά χαράς να το συζητήσουμε.

Η γλώσσα, όπως είπες, είναι το μέσο επι-κοινωνίας και αν πάμε και στην ετυμολογίας της θα δούμε την πραγματική αξία της, αυτή που σήμερα ελάχιστοι γνωρίζουμε [γλώσσα(>γνῶσα, Η ΥΠΟ ΓΝΩΣΙΝ ΑΓΟΥΣΑ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΔΙΑΝΟΙΑΙ, ΔΙ’ΗΣ ΤΑ ΕΝ ΤΗΙ ΨΥΧΗΙ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ ΓΙΓΝΩΣΚΟΜΕΝ (μέγα ετυμολογικόν)].

Παραπομπή στο Μέγα Ετυμολογικόν εν έτει 2019 μ.Χ. :look: Ετυμολογικό λεξικό γραμμένο τον Μεσαίωνα, με σχεδόν όλες τις ετυμολογήσεις να κρίνονται από τη σύγχρονη γλωσσολογία αβάσιμες και αυθαίρετες. Η αξία του είναι καθαρά ιστορική και φιλολογική, στο μέτρο που αποδελτιώνει αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων.

Η ηλιθιοποίηση και η απλοποίηση του κώδικα επικοινωνίας μας δεν είναι απλά ένας τρόπος εξελίξεώς του, όπως τον αντιμετωπίζετε οι περισσότεροι, αλλά η εξέλιξη του ίδιου του εγκεφάλου μας. Και όσο ηλιθιοποιείται αυτός, άλλο τόσο ηλιθιοποιούμαστε και εμείς.

Είναι απλοποίηση και ηλιθιοποίηση να λέω "αρχηγέτρια" αντί για "αρχηγέτη", εφόσον αναφέρομαι σε γυναίκα; Μαθητής-μαθήτρια, ποιητής-ποιήτρια, καθαριστής-καθαρίστρια. Ηλιθιοποίηση θαρρώ να χαρακτηρίζουμε μια γυναίκα με αρσενικό ουσιαστικό, αρνούμενοι να προσαρμόσουμε τη λέξη στην καθεστηκυία πραγματικότητα.

Είναι επίσης ηλιθιοποίηση να λέμε "χάρη σε" αντί "χάρις σε"; Και αυτό όντως τώρα το θεμελιώνεις στην με προκρούστεια λογική υποτεθείσα διαφορετική σημαντική των παραγωγικών καταλήξεων των αρχαίων ελληνικών λέξεων; Νομίζω ανασκεύασα με επιτυχία τη συγκεκριμένη θέση σου στο πρώτο ποστ μου. Οπότε, ας μην επαναλαμβάνομαι.

Ηλιθιοποίηση-κατά δική σου ορολογία- δεν είναι τίποτα από αυτά, αλλά τα ασύντακτα ελληνικά. Και νομίζω ξέρεις τι έχω υπόψιν.

<<ΛΕΞΕΙΣ ΕΜΨΥΧΟΙ>> έλεγε ο Αριστοτέλης. Δεν ήταν ανόητος και ούτε μας κληροδοτήθηκε τέτοια βαριά γλωσσική –και όχι μόνον- κληρονομιά τυχαίως.

Οι άνθρωποι σκέφτονταν και έπλαθαν λέξεις, όπου μόνον από το όνομά τους δηλωνόταν η σημασία τους. Δεν χρειαζόταν καμμία συμφωνία μεταξύ των ομιλούντων, ότι αυτό θα σημαίνει εκείνο.

Μέγας ο Αριστοτέλης, αλλά ξεπερασμένος. Θα στηριχθούμε στις απόψεις ενός πανέξυπνου και παραγωγικότατου μεν ανθρώπου, που έθεσε πριν 24 αιώνες τις βάσεις σε πολλές επιστήμες, το σύνολο σχεδόν όμως των απόψεών του ανατράπηκε από μεταγενέστερους εξειδικευμένους επιστήμονες, ή θα αντλήσουμε πληροφορίες από τα πορίσματα της σύγχρονης Σημασιολογίας;
Σύμφωνα με την τελευταία, η γλώσσα είναι ανθρώπινο δημιούργημα που έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σε διάφορους τόπους και εποχές, δηλαδή σε διαφορετικές γλωσσικές κοινότητες, νοούν την πραγματικότητα. Γι' αυτό το λόγο επινοούν γλωσσικά σημεία, τα οποία καθεαυτά διαφέρουν από τη μία γλωσσική κοινότητα στην άλλη και έχουν συνεπώς συμβατικό χαρακτήρα. Πρόσεξε, δέχομαι μεν ότι η εννοιολογική κατηγοριοποίηση των επιστητών αντικειμένων και συμβάντων επιβάλλεται από την αναγκαιότητα της ομοείδειάς τους, αρνούμαι ωστόσο ότι η εξωτερική υπόσταση, δηλαδή η φωνητική και έπειτα γραπτή αποτύπωση των εννοιών αυτών, αρύεται από κάποια φυσική αναγκαιότητα. Η επιλογή της αποδίδεται απλώς σε μια συμφωνία εντός της κάθε γλωσσικής κοινότητας. Η ελληνική δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περιπτώσεις τέτοιας ταύτισης έννοιας-σημασίας είναι ελάχιστες, εύκολες και, ως εκ τούτων, αδιάφορες(γάβγισμα, νιαούρισμα κλπ - είμαι βέβαιος πως έχεις υπόψη σου και ορισμένες -λιγοστές- άλλες).

Αλλά ας έρθουμε στο κυρίως πιάτο. Με ρωτάς γιατί δέχομαι την ινδοευρωπαϊκή θεωρία και όχι τις γλωσσικές απόψεις της κυρίας Τζιροπούλου. Ακριβέστερα, με ρωτάς γιατί δέχομαι την αντικειμενική και σχεδόν απόλυτα κρατούσα άποψη μεταξύ των γλωσσολόγων όλου του κόσμου και όχι τις αυθαίρετες, μεροληπτικές και μειοψηφικές διακηρύξεις μιας μικρής μερίδας περιθωριακών Ελλήνων(εξ ου και ο χαρακτηρισμός των απόψεών τους ως μεροληπτικών) (παρα)φιλολόγων περί ανωτερότητας, αρτιότητας κλπ κλπ της ελληνικής, εξαγγελίες που προσιδιάζουν και εξυπηρετούν απόλυτα τη ρητορική τού κάθε ανάγκη έχοντα από εθνική τόνωση.

Ορίστε μια απάντηση του κύριου Μπαμπινιώτη, του πλέον καταξιωμένου Έλληνα γλωσσολόγου εν ζωή, ο οποίος θεμελιώνει τις απόψεις του επικαλούμενος και άλλες επιφανείς προσωπικότητες της Γλωσσολογίας, Έλληνες και ξένους. Το κείμενο προέρχεται από το φβ του. Είναι μια κριτική εναντίον του κ. Κουνάδη, απερχόμενου Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος εξέφρασε πολλές σκοταδιστικές γλωσσικές απόψεις(άρνηση της φοινικικής προέλευσης του αλφαβήτου μας και της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας), παραθέτοντας ως πηγή των αναλύσεών του την κ. Τζιροπούλου.

Το άρθρο αυτό, από το κείμενο ομιλίας τού αξιότιμου Ακαδημαϊκού και Ομότιμου Καθηγητή τού ΕΜΠ στην έδρα Στατικής και σιδηρών γεφυρών κ. Αντ. Κουνάδη, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι στο μεγαλύτερο μέρος και στις κύριες απόψεις του έρχεται σε σύγκρουση με βασικές θέσεις και διδάγματα τής επιστήμης τής Γλωσσολογίας, τόσο τής Ιστορικοσυγκριτικής όσο και τής Θεωρητικής (Γενικής). Αυτό είναι αναμενόμενο όταν ένας μη ειδικός, με ικανότητες επιστημονικές στον κλάδο του, αποτολμά να εισέλθει σε ειδικά θέματα άλλης επιστήμης με όπλο την αγάπη του προς τη γλώσσα μας και με αγαθές αναντιρρήτως προθέσεις. Ως γλωσσολόγος είναι σίγουρο ότι θα υπέπιπτα στις ίδιες σοβαρές πλάνες, αν επιχειρούσα να ομιλήσω περί … στατικής και δη και σιδηρών γεφυρών.

Το να μιλάει κανείς το 2019 περί αυτόχθονης προέλευσης τού ελληνικού αλφαβήτου, άνευ επιρροών εκ τού βορειοσημιτικού (φοινικικού) συμφωνογραφικού και οιονεί συλλαβογραφικού αλφαβήτου, αγνοώντας σε τί καίριο και καθοριστικό συνίσταται η προσφορά των Ελλήνων στη δημιουργία ενός πραγματικού αλφαβήτου είναι τουλάχιστον αναχρονιστική προσέγγιση και επανάληψη απόψεων που έχουν υποστηριχθεί με πάθος κυρίως από τον κ. Κωνσταντίνο Πλεύρη.

Το ίδιο ισχύει και με την ευκολία απόρριψης τής Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής θεωρίας, χωρίς την οποία καταρρέουν τα θεμέλια τής επιστημονικής ετυμολογίας και τού ελληνικού λεξιλογικού θησαυρού (Λεξικά Frisk, Chantraine, Beekes, και όλων των ειδικών τής ετυμολογίας αλλά και τού εγκυρότερου ερμηνευτικού λεξικού τής αρχαίας Ελληνικής των Liddell-Scott) και περιφρονούνται τα διδάγματα και τα επιστημονικά δημοσιεύματα των μεγάλων Ελλήνων γλωσσολόγων, των Γ. Χατζιδάκι, Γ. Αναγνωστόπουλου, Ν. Ανδριώτη, Μ. Τριανταφυλλίδη, Γ. Κουρμούλη, Αγαπ. Τσοπανάκη και όλων ανεξαιρέτως των πανεπιστημιακών καθηγητών τής Γλωσσολογίας.

Στο πρόσφατο βιβλίο μου «Το ελληνικό αλφάβητο» αναλύω εις βάθος και επιστημονικά τα θέματα που αφορούν στο ελληνικό αλφάβητο, στα δε βιβλία και τα λεξικά μου εξηγώ τις αρχές τής ινδοευρωπαϊκής θεωρίας, μιας θεωρίας χωρίς την οποία δεν ερμηνεύονται οι μεγάλες ομοιότητες, λεξιλογικές, γραμματικές και συντακτικές, των συγγενών γλωσσών (ελλην. δίδωμι – σανσκριτ. dadami, ελλην. ἄγω – λατ. ago – σανσκρ. ajami, ελλην. ἐστὶ – λατ. est – σανσκρ. asti – γερμ. ist – αγγλ. is, ελλην. δύο -λατ. duo – σανσκρ. dva – γερμ, zwei – αγγλ. two κ.λπ.).

Ένας σεβασμός προς επιστήμες όπως η Γλωσσολογία, η Φιλολογία, η Ιστορία και άλλες ανθρωπιστικές επιστήμες από επιφανείς στην ειδικότητά τους επιστήμονες όπως ο Ακαδημαϊκός καθηγητής κ. Κουνάδης, σεβασμός προερχόμενος από τον Ναό τής Επιστήμης που είναι εξ ορισμού η Ακαδημία, θα αποτελούσε σημαντικό μήνυμα για την επιστήμη και τους επιστήμονες γενικότερα στη χώρα μας.

Ορίστε και ένα άλλο άρθρο, επίσης γραμμένο από τον κ. Μπαμπινιώτη, που αναφέρεται στο έργο της κ. Τζιροπούλου.

Ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;

Πλιζ, αν θες εποικοδομητική συζήτηση, όπως διατρανώνεις, απόφευγε τις παραπομπές σε μεσαιωνικά λεξικά και σε αρχαίους ερασιτέχνες συγγραφείς. Αν μη τι άλλο εκτίθεσαι.
 
Τελευταία επεξεργασία:

konstantinantia

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
Προκαταβολικά να πω, ότι θα χωρίσω την απάντησή μου σε 2 μέρη λόγω μεγέθους.

Αρχική δημοσίευση από: Nihilist
Δεν υπέδειξα το λάθος σου ...πως αξίζει μνεία στο εν λόγω θρεντ.

Σε ποιά ελληνικά αναφέρεσαι; Στα νέα –βαρβαρικά- ελληνικά που η ενεργητική μετοχή δεν έχει πτώση και η οποία απλώς σχηματίζεται κατά την αιτιατική πληθυντικού της αρχαίας ενεργητικής μετοχής ενεστώτα; Για την γερουνδιοποιημένη μετοχή λες;

Και σε ποιά ονομαστική απόλυτη αναφέρεσαι; Στο συντακτικό της νέας ελληνικής, που διανέμεται στα παιδάκια, γράφει απλά για το πώς σχηματίζονται οι μετοχές.

<<Η ενεργητική μετοχή σχηματίζεται από το θέμα του ρήματος και την (αυθαίρετη) κατάληξη -οντας/-ώντας και η παθητική με τον ίδιο τρόπο απλώς το –ο/ώντας, γίνεται –μένος-η-ο.>>. Αυτό λένε οι διδάσκοντες στα παιδάκια, γιατί κάπως πρέπει κι αυτά να κατανοήσουν το φαινόμενο!
Ξαφνικά δηλαδή θυμούνται, ότι η μετοχή πρέπει να μετέχει στα πεπραγμένα για να δικαιολογήσει και το όνομά της και έτσι, της δίνουν γένος, πτώσεις, και αριθμό.

Να πούμε βέβαια πως αναφέρει τυπικώς, ότι μπορεί να είναι <<συνημμένη>> ή <<απόλυτη>>, αλλά δεν αναφέρει πουθενά την πτώση (σελ.83,α,3)!

Και μάλιστα, με αυτήν τη λογική, το ελεεινό << πιστεύοντας>> από πάνω, παρ’ ότι αποτελεί μέγα σφάλμα συντακτικώς, σύμφωνα με αυτά που απορρέουν από τους νέους κανόνες, θεωρείται ορθόν!

Παραπομπή στο Μέγα Ετυμολογικόν εν έτει 2019 μ.Χ...στο μέτρο που αποδελτιώνει αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων.

Σωστά! Η σύγχρονη γλωσσολογία και οι σύγχρονοι γλωσσολόγοι πρέπει να στηρίζονται μόνο στα σύγχρονα αίσχη. Μου επιβεβαιώνεις αυτά που είπα στο –χιλιοαναφερθέν- χωρίον μου περί τυφλής πίστεως σε αυθεντίες κτλ…
Πρέπει να μάθεις ότι όταν κάτι θεωρείται μεγάλο και τρανό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και καλό! Ακόμα, η επιστήμη καθίσταται επικίνδυνη, όταν ενέχει ασυδοσία!

Το ότι κάποιες φορές συμβουλεύομαι τα αρχαία κείμενα και γενικότερα αρχαιότερες εκδόσεις βιβλίων, είναι επειδή εμπιστεύομαι –όχι τυφλά- την άποψιν αδέκαστων ανθρώπων, οι οποίοι μελέτησαν με αγάπη το αντικείμενό τους και το υπηρέτησαν από σεβασμό.
Δεν σημαίνει πως τα σύγχρονα δεν μπορεί να είναι <<καλά>> ή το αντίστροφο, αλλά προτιμώ να βγάζω μόνη μου συμπεράσματα μετά από ενδελεχή έρευνα και διαβάζοντας όλες τις γνώμες-απόψεις γύρω από κάποιο θέμα, παρά να τριγυρνώ ως φερέφωνο του κάθε διακεκριμένου.

Με άλλα λόγια, σίγουρα όλοι λίγο-πολύ επηρεαζόμαστε από τα λεγόμενα επιφανών επιστημόνων, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να διυλίσουμε αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Και όχι επειδή μας καθιέρωσαν τον τάδε γλωσσολόγο για αυθεντία και τα όποια συγγράμματά του για ιερά βιβλία, να καθόμαστε να παπαγαλίζουμε.

Επιπλέον, αμφιβάλλω αν κάποιοι αναγνωρισμένοι <<γλωσσολόγοι>> έχουν πάρει στα σοβαρά, τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Είναι της λογικής μάλλον, ότι πρέπει να κοιτάζουμε τί είπε ο-πριν-από-μας αναγνωρισμένος γλωσσολόγος, ει δε μη θεωρούμαστε ξεπερασμένοι, ερασιτέχνες και ως επί το πλείστον άσχετοι (παρα)φιλόλογοι. Α, να μην ξεχάσω και τον τελευταίον προσδιορισμό που προσετέθη στην μεγάλη αυτή λίστα -γιατί βολεύει παντού και πάντα-, αυτόν του εθνικιστού!

Είναι απλοποίηση και ηλιθιοποίηση να λέω "αρχηγέτρια" αντί για "αρχηγέτη",...
Είναι επίσης ηλιθιοποίηση να λέμε "χάρη σε" αντί "χάρις σε"; ...Ηλιθιοποίηση-κατά δική σου ορολογία- δεν είναι τίποτα από αυτά, αλλά τα ασύντακτα ελληνικά. Και νομίζω ξέρεις τι έχω υπόψιν.

Ναι! Είναι και απλοποίηση και (λανθάνουσα) ηλιθιοποίηση στους μη γνώστες της βαθύτερης δομής της ελληνικής γλώσσας. Και το ξέρουν πολύ καλά αυτό όλοι οι γλωσσολόγοι!
Και αν κάποιοι δεν έχουν καταλάβει την δύναμιν της μόνης εννοιολογικής γλώσσας του πλανήτου, τότε να σκίσουν τα πτυχία τους και να ασχοληθούν με την (ας μου επιτραπεί) οικοδομική τέχνη.
Την συγκεκριμένη τέχνη δεν την αναφέρω υποτιμητικώς αλλά πρακτικώς, διότι τόσα χρόνια μέσω της ενασχόλησής τους με την γλωσσολογία, παρήγαγαν πολλά από τα συναφή υλικά δομήσεως!

Δες τους από πάνω. Κάθονται και ανοίγουν ολόκληρη συζήτηση για το τί εστί <<μνημείον>>, όταν η ίδια η λέξις το δηλώνει! Δεν το αναφέρω επικριτικώς, απλώς το σημειώνω εφόσον μου δόθηκε η ευκαιρία.

Μνημείον > μιμνήσκω + –είον (παραγωγική κατάληξη , η οποία -εκτός άλλων-δηλώνει τον τόπο,το μέρος στο οποίο διενεργείται η ενέργεια του ρήματος).Τουτ’έστιν το μέρος, που σε κάνει να ανακαλείς μνήμες.
Αλλά ποιές μνήμες, τις προ πολλού απολεσθείσες; Σήμερα το μνημείον το λέμε αξιοθέατον, γιατί αξίζει να το δούμε αλλά δεν έχουμε μνήμη, ούτως ώστε να καταλάβουμε το γιατί!

Αλλά ξέχασα τώρα βρισκόμαστε στην εποχή της εύκολης παιδείας του <<wiki>>. Εν τω μεταξύ, το εμπιστευόμαστε και με κλειστά τα μάτια, ακόμα και όταν πατούμε οι ίδιοι το κουμπάκι για να αναλύσουμε κάτι, το οποίο μπορεί να μην έχουμε ξανακούσει ποτέ στην ζωή μας!

Όσον αφορά τα <<χάρη σε>> αντί <<χάρις σε>> και <<αρχηγέτρια>> αντί <<αρχηγέτιν>>, ξεκαθάρισα την θέση μου. Ίσως πρέπει να το αναλύσω καλύτερα για τους βραδύνοες και δυσπέπτους ανάμεσά μας.
Έτσι που έχουμε καταντήσει, κατανοώ την χρήση της νέας ελληνικής.
Νομίζω φαίνεται και από την γραφή μου. Όταν είσαι αναγκασμένος να συναναστρέφεσαι με ανοητεύοντες και ανοήτους, πρέπει να προσιδιάζεις στο επίπεδο τους, αν θέλεις να συνεννοηθείς!
Και αυτό δεν ισχύει μόνον για την γλώσσα, ισχύει για τα πάντα και αφορά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Το να συνηθίζεις όμως μια τέτοια παθογενή κατάσταση επειδή σου επιβάλλεται διαρκώς ως αδήριτος ανάγκη για την πνευματική,συναισθηματική,γλωσσική εξέλιξή σου, δεν σημαίνει απαραίτητα την ανέλιξή σου!

Γι’αυτό και στο σχετικό μήνυμά μου, γράφω ότι ασχέτως προτιμήσεων και επιπέδου <<κατάντιας>>, καλό είναι να μην εξομοιώνουμε και εξισώνουμε πράγματα,αλλά να σεβόμαστε ακόμα και την μικρότερη λέξ-ιν, αυτήν που σήμερα βολεύει να ονομάζεται παραγωγική κατάληξη.

Άλλη δυναμική φέρουν τα ονόματα λήγοντα σε <<–ις>> και άλλη τα σε << –η>>. Και είναι κρίμα η αρχηγέτ-ις να καταλήξει σαν την εργάτ-ιν (εργάτρια), δηλαδή δούλα, η οποία θα χρησιμοποιείται μόνον σαν όργανο διεκπεραίωσης μιας ενέργειας, όπως δηλώνει –εκτός άλλων- και η παραγωγική κατάληξη –τρα (βλ. ξύνω-ξύστρα)!

Και αυτή η τάση εξομοιώσεως που ανέφερα πιο πάνω, αποτελεί την βακτηρία παμπόλλων άλλων συγχρόνων γλωσσικών φαινομένων. Ένα μικρό παράδειγμα, είναι τα συνώνυμα, τα οποία σήμερα από πολλούς θεωρούνται ταυτόσημα. Βάλαμε στο άπειρον όρια, χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη για 100 διαφορετικά πράγματα [π.χ το ρ. <<κά(μ)νω>>, το οποίο ταιριάζει σχεδόν παντού (λες και ήξεραν από τότε αυτοί που το δημιουργούσαν, πόσον κάματο θα τραβήξει το ρήμα μέχρι να το αποκάμουμε!)]

(Και κάτι τελευταίο... Μάθε επιτέλους να ξεχωρίζεις το ακούσιο από το εκούσιο...)

Μέγας ο Αριστοτέλης, αλλά ξεπερασμένος. Θα στηριχθούμε στις απόψεις ενός πανέξυπνου και παραγωγικότατου μεν ανθρώπου... το σύνολο σχεδόν όμως των απόψεών του ανατράπηκε από μεταγενέστερους εξειδικευμένους επιστήμονες...
Αν οι μεταγενέστεροι εξειδικευμένοι επιστήμονες είναι εξυπνότεροι και ανάγουν την επιστήμη τους σε λαμπρότερα μονοπάτια απ'αυτά που βρήκαν, όχι. Ει δε μη ναι, θα μείνουμε στον τελευταίο σκεπτόμενο και θα κλαίμε με την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη απόπτωση μας.

...η γλώσσα είναι ανθρώπινο δημιούργημα που έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σε διάφορους τόπους και εποχές...νοούν την πραγματικότητα.
Συμφωνώ! Και ιδού τα αποτελέσματα της σημερινής νοήσεως!
 
Τελευταία επεξεργασία:

konstantinantia

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
Αρχική δημοσίευση από: Nihilist
Γι' αυτό το λόγο επινοούν γλωσσικά σημεία, τα οποία καθεαυτά διαφέρουν από τη μία γλωσσική κοινότητα στην άλλη και έχουν συνεπώς συμβατικό χαρακτήρα. Πρόσεξε, δέχομαι μεν ότι η εννοιολογική κατηγοριοποίηση των επιστητών αντικειμένων και συμβάντων επιβάλλεται από την αναγκαιότητα της ομοείδειάς τους, αρνούμαι ωστόσο ότι η εξωτερική υπόσταση, δηλαδή η φωνητική και έπειτα γραπτή αποτύπωση των εννοιών αυτών, αρύεται από κάποια φυσική αναγκαιότητα.
Ναι, και όταν τελειώσουν οι μεταξύ τους συμβάσεις, αρχίζουν να δανείζονται από πιο πλουσίους πολιτισμούς για να μπορούν να εκφράζονται βαθύτερα και λεπτομερέστερα!


Η επιλογή της αποδίδεται απλώς σε μια συμφωνία εντός της κάθε γλωσσικής κοινότητας. Η ελληνική δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περιπτώσεις τέτοιας ταύτισης έννοιας-σημασίας είναι ελάχιστες, εύκολες και, ως εκ τούτων, αδιάφορες(γάβγισμα, νιαούρισμα κλπ - είμαι βέβαιος πως έχεις υπόψη σου και ορισμένες -λιγοστές- άλλες).
Ακόμα και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, δεν αποτυπώθηκαν τυχαία με τα όποια γραφήματα αποτυπώθηκαν (αναφέρομαι πάντα στα κεφαλαία)! Το ίδιο ισχύει και για τους φθόγγους, οι οποίοι σχημάτισαν -εν συνθέσει με άλλους φθόγγους- μονοσύλλαβα ρήματα και τα οποία έγιναν μικρές λεξούλες, έπειτα δισύλλαβα ρηματάκια, πολυσύλλαβα κ.ο.κ.
Και φτάσαμε αυτόν τον άπειρο γλωσσικό πλούτο, να τον δανείζουμε δεξιά και αριστερά. Και επειδή ετύγχανε οι βάρβαροι να μην μπορούν να τον προφέρουν μελωδικά, να τον σφετερίζονται και σήμερα να μας τον παρουσιάζουν ως δικόν τους. Συνάμα βέβαια, εμείς πετούσαμε στο καλάθι των αχρήστων ό,τι μας φαινόταν περιττό.
Μικρό παράδειγμα λεξιλογικού χαρακτήρος, είναι οι ομηρικές λέξεις που πλέον τις κατανοεί καλύτερα ο <<τελευταίος>> αλλόγλωσσος, απ’ότι ένας ομιλητής της νέας ελληνικής που δεν γνωρίζει αγγλικά!

Και επιτέλους,ας μου απαντήσει κάποιος με λογικά επιχειρήματα γιατί η ελληνική δεν είναι η γλωσσική τους μητέρα;

Είναι ψέματα ότι οι Λατίνοι δεν είχαν αλφάβητο και δανείστηκαν το Ευβοϊκό; Εξού και το ότι σε αυτούς παρέμειναν κάποια γράμματα που σε εμάς εξαλείφθηκαν [όπως το δίγαμμα (F),η κόππα (Q),το γιότ (J) και το καημένο το σαμπί, το οποίο επεβίωνε μέχρι πριν λίγο διάστημα στους Γερμανούς και ομοίαζε σχηματικώς σαν το –β.

Επιπροσθέτως, ποιοί δημιούργησαν πρώτοι γλώσσα (συμπεριλαμβανομένων όλων των γνωστών μέχρι σήμερα γλωσσών) η οποία αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο χτίστηκε αυτό που λέμε σήμερα <<εννοιολογική γλώσσα>> και όχι συμβατική;

Και ποιοί ,ακόμα και μετά τον δανεισμό τους, δεν κατάφεραν να δώσουν πνοή και ουσία στις λέξεις που δημιούργησαν και αντιστοίχησαν απλώς ένα σημαίνον με ένα σημαινόμενο; Και λόγω ελλείψεως φαντασίας και πλαστικότητος της γλώσσας τους, κατέφυγαν στην δική μας και διατήρησαν λέξεις που εμείς, ελαφρά τη καρδία, απορρίψαμε…

Οι ίδιοι θα σου πω εγώ, τους οποίους σήμερα τερπόμεθα να ακούμε, επειδή κρατάνε την μακρότητα των φωνηέντων (βλ. ιταλικά).
Οι ίδιοι, που επέλεξαν να οξύνουν και να βαρύνουν τα φωνήεντά τους (βλ. accent aigu, grave) αλλά και να διατηρήσουν την ιστορία στην γλώσσα τους, δηλώνοντας τις όποιες παραφθορές (βλ. χρήση circonflexe στα γαλλικά) (χρήση -H- /-S- στην θέση της δασείας σε όλες τις επωφελούμενες από την ελληνική, γλώσσες).
Οι ίδιοι, οι οποίοι κατάλαβαν πως η απόσταση από το παρελθόν πρέπει να δηλώνεται και κράτησαν την συλλαβική αύξηση του παρακείμενου όταν και όπου έπρεπε (βλ. γερμανικά) και οι ίδιοι που γέμισαν την γλώσσα τους νέα ρήματα, εκμεταλλευόμενοι τις προθέσεις.
Οι ίδιοι, τους οποίους θαυμάζουμε σήμερα για το <<πολιτισμικό>> τους επίπεδο και τρέχουμε να μάθουμε τις γλώσσες τους, των οποίων πολλές λέξεις είναι άφωνες ελληνικές (βλ. σκανδιναβικές).
Οι ίδιοι, που αρεσκόμεθα να ακούμε (βλ.ισπανικά) , διότι νομίζουμε πως άδουν.

Φυσικό και λογικό βέβαια, εφόσον επιτρέψαμε να γίνει η γλώσσα μας από αυδή μια απλή βάξις (=φωνή > βαβἀζω εξ ου και βοή) για να ομοιάζουμε με τους πρώην βαρ-βάρ-ους (και μιας και το έθιξες νωρίτερα, ορίστε μία ακόμα ηχοποιημένη λέξη που γνωρίζω!) .

Αρχική δημοσίευση από: Nihilist


Με ρωτάς γιατί δέχομαι την ινδοευρωπαϊκή θεωρία...εξαγγελίες που προσιδιάζουν και εξυπηρετούν απόλυτα τη ρητορική τού κάθε ανάγκη έχοντα από εθνική τόνωση.

Έχεις σκεφτεί ποτέ το αντίστροφον; Να μην είναι οι προαναφερθέντες φιλόλογοι, οι παρακμιακοί, περιθωριακοί κλπ που αποσκοπούν στην εθνική τόνωση, αλλά οι άλλοι που αποσκοπούν στην εθνική αποδυνάμωση…


Ορίστε μια απάντηση του κύριου Μπαμπινιώτη.... του την κ. Τζιροπούλου.


Πολλά ενδιαφέροντα ονόματα στο τραπέζι, που όλως τυχαίως ο ένας ήταν εργαζόμενος του άλλου και όλοι μαζί εργαζόμενοι κάτω από τις διαταγές του επίσης μεγάλου κι εθνικού μας ευεργέτη Ελευθερίου Μπενιζέλ ου. Βενιζέλου ήθελα να πω, αλλά πείστηκα από τα επιχειρήματα του εγκρίτου, πως η σανσκριτική γλώσσα, -της οποίας τα πρώτα επιγραφικά ευρήματα χρονολογούνται τον 3ο π.Χ αι.- έδωσε τα φώτα της στην -υπερήλικη μπροστά της- ελληνική γλώσσα!

Έτσι, λοιπόν πεπεισμένη από τα αδαμάντινα επιχειρήματά σου, έκανα το -β-, -μπ-, για να ομοιάζει στα ιδανικά, της επίσης -ακραδάντως- υπερασπιζομένης υπό αυτών, ερασμιακής προφοράς, η οποία διδάσκει ότι η ελληνική γλώσσα δεν είχε κανένα μέτρο (τώρα πώς προκύπτει το ότι καμμία λέξη δεν τονίζεται πάνω από την προπαραλήγουσα, είναι μάλλον μια φενάκη από την μεριά των παραφιλολόγων).

Ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;

Πλιζ, αν θες εποικοδομητική συζήτηση, όπως διατρανώνεις, απόφευγε τις παραπομπές σε μεσαιωνικά λεξικά και σε αρχαίους ερασιτέχνες συγγραφείς. Αν μη τι άλλο εκτίθεσαι.

Οι αναφορές που έχω κάνει στα τελευταία μηνύματά μου είτε άμεσα είτε έμμεσα, αν θυμάμαι καλά, είναι στα εξής πρόσωπα:
Πλούταρχος, Αριστοτέλης, Σωκράτης (μέσω του έργου του Πλάτωνος, <<Κρατύλος>>) και Όμηρος.


Ορίστε και ένα άλλο άρθρο, επίσης γραμμένο από τον κ. Μπαμπινιώτη, που αναφέρεται στο έργο της κ. Τζιροπούλου.
Αυγό:
αρχ. ᾠFόν> ᾠόν πληθυντικός: τά ᾠά > ταωγά με ανάπτυξη [γ] για αποφυγή της χασμωδίας > * [ταογα] (τροπή του [o] σε <<ημίφωνο>> υ, για αποφυγή της χασμωδίας) > μσν. ταυγά (τροπή του ημιφώνου σε [v] πριν από ηχηρό σύμφωνο)> τα αυγά-> το αυγόν

Aυτί:
ἄFημι= πνέω, φυσώ
(βλ.ἀήρ)
>ἄFς > αὐς (το όργανο το οποίο δέχεται και αποκωδικοποιεί τον αέρα-ηχητικά κύματα) + κατάληξη υποκοριστικού –ίον = αὐτίον. Το κόψαμε με τον καιρό το –ον επειδή δεν τονιζόταν και μας έμεινε το αυτί!

Επίσης σχετικά με αυτά τα 2 λήμματα:

1. πώς γίνεται ο κ. Τριανταφυλλίδης (και άλλοι δημοτικιστές) να άγεται και να φέρεται στα λεξικά του και στις παλαιότερες εκδόσεις των βιβλίων του, να γράφει ότι το αυγό γράφεται με -υ- και στην νέα έκδοση, ότι είναι ορθότερον το -β-;

2. Επιπλέον, αυτοί δεν είναι που διατείνονται ότι ο φθόγγος [φ] πριν από το ξ και τα άηχα (κ,π,τ,χ,φ,θ,σ/ς) γράφεται πάντα -υ- και πριν απ' όλα τα υπόλοιπα γράμματα, το -υ- αυτό, προφέρεται ως [β]; Υπάρχουν βέβαια και οι <<εξαιρέσεις>>, οι οποίες επί της ουσίας έχουν να κάνουν με παραφθορά της ελληνικής, π.χ παραβγαίνω, εκ των παρά +εκ +βαίνω);

Σχετικά με την έξυπνη απορία που θέτει ο κ. Μπαμπινιώτης στο άρθρο του, αναπαριστώντας έναν διάλογο μεταξύ της (όποιας) κ. Τζιροπούλου και ενός φιλομαθούς παιδιού, το οποίο αναρωτιέται γιατί ο <<καλύτερος >> να μην γράφεται με ένα -λ- και -υ-, αλλά <<καλλίτερος>>. Γράφει λοιπόν:

<<Μα, κυρία, τότε πώς θα γράψουμε τα συγκριτικά μεγαλύτερος, κοντύτερος, χοντρύτερος, αρχύτερα και πρωτύτερα, που δεν έχουν αρχαίους τύπους; Αυτά δεν είναι τα ίδια; Ετσι γράφει η γραμματική μας».
Και αν της δείξει ότι όλα αυτά έχουν σχηματιστεί αναλογικά προς τα συγκριτικά σε -ύτερος των επιθέτων σε –ύ (παχύς – παχύτερος, βαθύς,βαθύτερος κ.λπ.), τότε τι θα λέει; >>

Ένας έξυπνος και διαβασμένος μαθητής δεν θα ρωτούσε ποτέ γιατί το <<καλύτερος>> να μην γράφεται ως συνηθίζεται σήμερα, αλλά καλλίτερος (<καλλίων).
Κι αυτό διότι ο κανόνας της γραμματικής που ξεχνά να επικαλεστεί ο κύριος Μπαμπινιώτης, μας ενημερώνει πώς τα δευτερόκλιτα τριγενή και τρικατάληκτα επίθετα λήγοντα σε –ος, -η/α, -ον σχηματίζουν συγκριτικό βαθμό με το θέμα του αρσενικού στον θετικό βαθμό και τις καταλήξεις –ό/ώτερος, -ο/ωτέρα, -ὀ/ὠτερον και υπερθετικό βαθμό αντίστοιχα, με μόνη διαφορά τις καταλήξεις, οι οποίες είναι –ό/ώτατος, ο/ωτάτη, -ό/ὠτατον.
Τουτ'έστιν ο καλός σύμφωνα με τον προαναφερθέντα κανόνα της γραμματικής θα ήταν καλότερος...
Εκτός αν πρέπει και τον σοφό να τον κάνουμε σοφύτερο και όχι σοφώτερο!

Για το <<κτήριο>> θα συμφωνήσω παρότι στα νεοελληνικά βιβλία,μερικά εκ των οποίων διδάσκονται στα σχολεία και τα οποία οφείλουν να σέβονται έστω την <<νεοελληνική ετυμολογία>> των λέξεων, συνεχίζουν να το γράφουν κτίριο.

Το <<πειρούνι>>, πώς το ετυμολογεί και το έκανε <<πιρούνι>>; Κατ'αρχήν, πιστεύει ότι προέρχεται από το πείρω (=διαπερνώ); Αν ναι, υπέστη το –ε-αποβολή, απλοποιήθηκε όπως ο <<παλαιός>..; Αν όχι, ποιά είναι η ρίζα του;
 
Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 14 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top