Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-09-08
23:30
Οι ομοφυλόφιλοι όμως, σιγά σιγά αρχίζουν να διεκδικούν και άλλους χώρους εργασιών, επειδή μάλλον δεν τους αρέσει πλέον να τους ταξινομούν ως αντιπρόσωπους αποκλειστικά "θηλυκών" επαγγελμάτων. Μάλλον κάτι τέτοιο τους προσβάλει . Έτσι ενώ μέχρι τώρα ασχολούνταν με εργασίες που δεν απαιτούσαν μυική δύναμη και δυναμισμό, τώρα θέλουν να αποδείξουν ότι τα έχουν και αυτά. Ζητάνε όντως μέχρι και το ποδόσφαιρο και ο στρατός να ανοίξει τις πόρτες του σ αυτούς και τα βαριά παραδοσιακά αντρικά επαγγέλματα. Εύχομαι σύντομα να αποκτήσουν ενδιαφέρον και σε άλλα επαγγέλματα, ιδίως ανθρωπιστικά. Γιατί αφού είναι τόσο ευαίσθητοι και θηλυκοί, απορρίπτουν ένα άλλο τυπικά θηλυκό επάγγελμα, αυτό της νοσηλεύτρια. ίσως απαξιούν, επειδή δεν έχει γκλάμουρ, ενώ τελευταία εισέρχονται στον πιο επιφανή χώρο της ιατρικής (αλλά όχι γυναικολογίας).
Σε αυτό το τμήμα του ποστ, θα ήθελα πάντως να απαντήσω ξεχωριστά, αφού κατά τη γνώμη μου διαφοροποιείται σημαντικά από το πρώτο τμήμα του.
Κατ' αρχάς, το κομμάτι αυτό θα μπορούσε ν' απαντά σε άλλο θρεντ, αλλά το βρίσκω εντελώς ασύνδετο με τη συζήτηση που έχει έως τώρα διεξαχθεί εδώ. Το θέμα της ομοφυλοφιλίας έχει πολλές πτυχές και παραμέτρους και δεν είναι δυνατόν να τις εξετάζουμε όλες ταυτόχρονα.
Το δεύτερο που έχω να πω, επί προσωπικού αυτή τη φορά, είναι πως διακρίνω μια κάποια εμμονή από την πλευρά της συνομιλήτριας επ' αυτού του ζητήματος γενικά. Θα ήθελα να παρατηρήσω όμως, πως κάτι τέτοιο αφαιρεί εκ των πραγμάτων από έναν συζητητή το τεκμήριο της αντικειμενικότητας και συνεπώς μειώνει τη "διεισδυτικότητα" και την αποτελεσματικότητα των γραφομένων ή των λεγομένων του.
Τέλος, κατά την προσωπική μου γνώμη, το να χρησιμοποιεί κάποιος το αντρικό σώμα του, για να κάνει μια πιο βαριά εργασία, επειδή έχει κάποια κλίση σε αυτήν ή επειδή έτσι του αρέσει, δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το τι κάνει στο κρεβάτι του. Οι μύες είναι μύες, άσχετα αν κάποιος ερωτεύεται το αντρικό ή το γυναικείο κορμί. Φυσικό είναι, όχι να ζητούν αλλά να έχουν αυτοδικαίως θέση σε οποιοδήποτε επάγγελμα ταιριάζει με τις κλίσεις και τις ικανότητές τους. Δεν νομίζω πως το γκολ ενός ομοφυλόφιλου παίκτη θα ήταν λιγότερο ευχάριστο στην εξέδρα ή πως θα το πανηγύριζε λιγότερο, από το γκολ ενός ετεροφυλόφιλου. Η συνεχής ενασχόληση με τη σεξουαλική προτίμηση του καθενός από εμάς, προκειμένου να αξιολογηθεί το έργο του, είναι κατά τη γνώμη μου ύποπτη και προσωπικά μ' ενοχλεί βαθύτατα.
Δεν θα ενστερνιστώ την προφητεία σου αγαπητή μου, αλλά θα συμφωνήσω πως το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας είναι γεμάτο κλισέ και παρανοήσεις, πράγμα που φαίνεται από αυτά που υποστηρίζουν τόσο οι υποστηρικτές, όσο και οι πολέμιοί της.Εγώ καταλαβαίνω από όλα αυτά, ότι το όλο θέμα είναι τόσο γεμάτο με κλισέ και ιδέες που πρέπει σώνει και καλά να περνάνε στο κοινό, λες και είναι όλα σκηνοθετημένα... μια πολιτική επανάσταση όπως το 68, ή η συνέχεια του 68, που βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχω ιδέα πως θα καταλήξει. Εγώ προφητεύω ότι μετά την περιπέτεια και το ψάξιμο της νέας ταυτότητας θα επιστρέψουν στη φύση τους, την ανδρική.
Εγώ θα εκφράσω μόνο μια, μάλλον διφορούμενη πολιτικώς θέση: Το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος, δεν σημαίνει αυτομάτως πως είναι και κοίναιδος, ούτε κύναιδος. Αυτά όμως θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε σε κάποιο άλλο σχετικότερο θρεντ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-09-08
23:05
Θεωρώ ότι η Ορλάντο με κάλυψε με την απάντησή της, ως προς την αντίφαση που είχα παρατηρήσει. Σύμφωνα λοιπόν με την άποψή της, η πανθομολογούμενη ύπαρξη ομοφυλόφιλων στο χώρο της σε ποσοστά σημαντικώς διαφορετικά από το μέσο όρο της κοινωνίας, δεν οφείλεται σε μεγαλύτερο ταλέντο των ομοφυλόφιλων, αλλά σε ιστορικούς λόγους και σε "τεχνητή επιλογή" υπέρ των gay. Είναι μια άποψη που αν μη τι άλλο στηρίζεται σε πραγματική εμπειρία και έχει λογικές βάσεις.
Θα ήθελα ωστόσο να υπογραμμίσω τους ιστορικούς λόγους που έχουν συντελέσει σε αυτήν την κατάσταση. Σίγουρα, όπως φαίνεται και από άλλα ποστ, ο χώρος της τέχνης έχει κάτι που έλκει τους ομοφυλόφιλους. Εάν δει μάλιστα κανείς την άποψη της Ίσι σε συνδυασμό με αυτήν της Ορλάντο, θα αρχίσει να σχηματίζει μέσα του μια σφαιρικότερη ιδέα για τους λόγους στους οποίους οφείλεται το φαινόμενο.
Εγώ θα συμπληρώσω ακόμη κάτι: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι πραγματικά μεγάλοι, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι "πέρα απ' τα όρια". Αν λοιπόν η "κοινωνικώς αποδεκτή" σεξουαλική προτίμηση περιλαμβάνεται μέσα σ' αυτά τα όρια, τότε είναι απολύτως αναμενόμενο πολλοί να τα έχουν ξεπεράσει κι αυτά.
Περαιτέρω, έχω να εκφράσω ένα ακόμη, όχι ύπουλο αυτή τη φορά, ερώτημα, ή σειρά συναφών ερωτημάτων: Στα προηγούμενα η Suspiria και ο Τσίπουρος μας είπαν πολύ σωστά ότι ιδιαίτερα στο παρελθόν, πολλοί καλλιτέχνες επιδείκνυαν τις, αληθινές ή δήθεν, ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις τους, με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή του κοινού και με αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν σε φήμη. Αντίστοιχα, η Ορλάντο μας είπε ότι:
Τι είναι αυτό που κάνει την ανατροπή ιερών παραδόσεων τόσο θελκτική για το κοινό;
Γιατί ο νεωτερισμός θεωρείται ότι αναγκαστικά κάνει την τέχνη επιφανειακή, ενώ το κοινό επιδεικνύει τόση μεγάλη ανάγκη γι' αυτόν; Γιατί τελικά το "πλαστικό" junk food είναι νοστιμότερο απ' αυτό που έφτιαχνε η μάνα μας;
Μήπως τελικά τα παραπάνω υποδηλώνουν τη βαθιά χρεωκοπία των παραδοσιακών, "κλασικών" μοντέλων, είτε μιλούμε για το σεξουαλικό προσδιορισμό, είτε για την περί του ωραίου αίσθηση;
Θα ήθελα ωστόσο να υπογραμμίσω τους ιστορικούς λόγους που έχουν συντελέσει σε αυτήν την κατάσταση. Σίγουρα, όπως φαίνεται και από άλλα ποστ, ο χώρος της τέχνης έχει κάτι που έλκει τους ομοφυλόφιλους. Εάν δει μάλιστα κανείς την άποψη της Ίσι σε συνδυασμό με αυτήν της Ορλάντο, θα αρχίσει να σχηματίζει μέσα του μια σφαιρικότερη ιδέα για τους λόγους στους οποίους οφείλεται το φαινόμενο.
Εγώ θα συμπληρώσω ακόμη κάτι: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι πραγματικά μεγάλοι, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι "πέρα απ' τα όρια". Αν λοιπόν η "κοινωνικώς αποδεκτή" σεξουαλική προτίμηση περιλαμβάνεται μέσα σ' αυτά τα όρια, τότε είναι απολύτως αναμενόμενο πολλοί να τα έχουν ξεπεράσει κι αυτά.
Περαιτέρω, έχω να εκφράσω ένα ακόμη, όχι ύπουλο αυτή τη φορά, ερώτημα, ή σειρά συναφών ερωτημάτων: Στα προηγούμενα η Suspiria και ο Τσίπουρος μας είπαν πολύ σωστά ότι ιδιαίτερα στο παρελθόν, πολλοί καλλιτέχνες επιδείκνυαν τις, αληθινές ή δήθεν, ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις τους, με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή του κοινού και με αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν σε φήμη. Αντίστοιχα, η Ορλάντο μας είπε ότι:
Προσωπικά αναρωτιέμαι τα εξής: Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η επίδειξη ομοφυλοφιλίας (και μάλιστα ψευδούς σε ορισμένες περιπτώσεις) κάνει το ευρύ κοινό να στέκεται ευνοϊκά προσκείμενο προς τον καλλιτέχνη;Προσφέροντας σε τελική ανάλυση ένα θέατρο πολύ επιφανειακό, εντυπωσιακό εικαστικά και πολύ πικάντικο (τονισμός του σεξ και του γυμνού) ως σκανδαλώδες (ανατρεπτικό μερικών σημαντικών και ιερών παραδόσεων), οι σκηνοθέτες αυτοί (μετά από ένα σκάνδαλο, και αφού το κοινό εθιστεί στον νεωτερισμό), αρέσουν μετά πάρα πολύ στο κοινό. Είναι κάτι σαν να του δινεις ένα νοστιμότατο και τεχνητό φαι, αντί για ένα άνοστο αλλά με μεγάλη θρεπτική αξία.
Τι είναι αυτό που κάνει την ανατροπή ιερών παραδόσεων τόσο θελκτική για το κοινό;
Γιατί ο νεωτερισμός θεωρείται ότι αναγκαστικά κάνει την τέχνη επιφανειακή, ενώ το κοινό επιδεικνύει τόση μεγάλη ανάγκη γι' αυτόν; Γιατί τελικά το "πλαστικό" junk food είναι νοστιμότερο απ' αυτό που έφτιαχνε η μάνα μας;
Μήπως τελικά τα παραπάνω υποδηλώνουν τη βαθιά χρεωκοπία των παραδοσιακών, "κλασικών" μοντέλων, είτε μιλούμε για το σεξουαλικό προσδιορισμό, είτε για την περί του ωραίου αίσθηση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
26-03-08
02:33
Ας αφήσουμε την άγονη συζήτηση, περί αμφιφυλοφιλίας ή ομοφυλοφιλίας και το αν είναι ή όχι το ίδιο. Πρόκειται στην πραγματικότητα για εντελώς διαδικαστικό θέμα και δεν αλλάζει την ουσία του θέματος, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το παρόν θέμα μας βάζει να θυμηθούμε καλλιτέχνες που αγαπήσαμε και που όλοι ξέρουμε πως ήταν ομοφυλόφιλοι. Αν τους φέρουμε στο μυαλό μας και ταυτόχρονα θυμηθούμε τους λόγους που μας έκαναν ν' αγαπήσουμε την τέχνη τους, ίσως σε πρώτη φάση συμφιλιωθούμε όλοι μ' ένα φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ παρεξηγημένο, τόσο από την πλευρά των ετεροφυλόφιλων, όσο κι από την πλευρά φοβάμαι των ομοφυλόφιλων. Όμως αυτό πιθανόν να είναι το θέμα σε κάποια άλλη συζήτηση.
Η τέχνη ενώνει και η αισθητική κυριαρχεί, αφού είναι ένα από τα λίγα στοιχεία της ανθρώπινης βαθύτερης φύσης, που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός και περήφανος που είσαι άνθρωπος. Ασχέτως σεξουαλικών πεποιθήσεων τελικά, αφού οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, όπως λέει και η Τζένη.
Το φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται με το εναρκτήριο ποστ, είναι πολύ ενδιαφέρον. Σχετίζεται η τέχνη με τον (ομοφυλοφιλικό μάλλον) σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό; (ή προτίμηση κατ' άλλη συνομιλήτρια). Κι αν ναι πώς; Η τέχνη παράγει ομοφυλόφιλους, ή η ομοφυλοφιλία γεννά τάση προς την τέχνη;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρώτο σημείο όπου συνδέονται η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη με την ίδια την τέχνη, είναι η ευαισθησία. Η ευαισθησία είναι αυτή που κάνει τον ποιητή να γράψει, τον μουσικό να συνθέσει, το ζωγράφο να πιάσει αυθόρμητα την παλέτα του. Η Ευαισθησία, σε συνδυασμό με την Αισθητική, δίνουν εκείνη την υπέρτατη αξία, που η Ελληνική φιλοσοφία ονομάζει "Φιλοκαλία". Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες δεν στερούνται ευαισθησιών.
Είναι όμως πράγματι οι ομοφυλόφιλοι, όπως το θέλει ο μύθος, πλειοψηφία στο χώρο των καλλιτεχνών; Έχει αυτό διαπιστωθεί; Υπάρχει λοιπόν κάτι που πράγματι συνδέει την ευαισθησία με την ομοφυλοφιλία; Που την οδηγεί ίσια στο βασίλειο της Αισθητικής και της Τέχνης;
Τα παραπάνω ερωτήματα, των οποίων κι εγώ δεν γνωρίζω την απάντηση, όσο θα ήθελα τουλάχιστον, θα ήταν πιστεύω ιδιαίτερα παραγωγικό να γίνει κάποια προσπάθεια ώστε να προσεγγιστούν.
Εγώ θα θυμηθώ πρώτον το Μάνο Χατζηδάκι. Πάντα λάτρευα τη μουσική του. Είχε μια λεπτότητα, μια ανάλαφρη κι αέρινη αρμονία, είχε αρχαίες ελληνικές μουσικές κλίμακες, πλούσιες μα ντελικάτες ενορχηστρώσεις. Ευαίσθητους ήχους, μελαγχολικά ηχοχρώματα...
Ήταν επίσης άνθρωπος εξτρήμ, για την εποχή του, δε δίσταζε να συγκρουστεί, έφτιαξε και το πιο ωραίο ίσως ραδιόφωνο όλων των εποχών, το 3ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχε δηλώσει και την ομοφυλοφιλία του εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας: "Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε ή κομμουνισταί ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως κομμουνιστής δεν είμαι". (Υπήρχαν τότε και πολλοί κομμουνιστές καλλιτέχνες, έχει σχέση άραγε η ευαισθησία με τον κομμουνισμό; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι τόσοι πολλοί σήμερα; Ενδιαφέρον ερώτημα που μου προέκυψε).
Κατά καλή μου τύχη, τον γνώρισα προσωπικά, όταν ήμουν 7 ετών. Είχε πράγματι μια ευγενική και καλλιεργημένη μορφή. Από το στόμα του μάλιστα, άκουσα κρυφακούγοντας κουβέντες των μεγάλων, τη λέξη "Ομοφυλοφιλία". Τον άκουσα παραδόξως να λέει ότι ο δεν θά 'θελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος. Το έλεγε μ' έναν τρόπο σαν ν' απολογείτο. Ίσως εκείνη την εποχή, οι ομοφυλόφιλοι να πέρναγαν από εξίσου μεγάλη σύγκρουση με τον εαυτό τους, όσο και με την φαλλοκρατικών αντιλήψεων κοινωνία, δια πυρός και σιδήρου. Πόσο μάλλον οι πρώτοι που τόλμησαν να το εξωτερικεύσουν, να το παραδεχτούν και να σταθούν να το υπερασπιστούν.
Παρακολουθώντας την πορεία του Χατζηδάκι κατά τα επόμενα χρόνια, μέχρι το θάνατό του, αλλά και αυτό που άφησε πίσω του, μου έμεινε μια θετική εικόνα για τους ομοφυλόφιλους, αφού ήταν συνεπής μ' αυτό που ήταν, χωρίς ταυτόχρονα να κραυγάζει. Συνεπώς, το υπερασπίστηκε ορθά. Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να πω σήμερα το ίδιο για πολλούς ομοφυλόφιλους που κοσμούν τα πάσης φύσεως ΜΜΕ.
Θα ήταν ίσως καλό, να αναφέρουμε και κάποιους που εντάσσονται στην λίστα του εναρκτήριου ποστ. Πιστεύω πως μια απλή απαρίθμηση ονομάτων δεν μπορεί να καλύψει όλη την έκταση του θέματος. Άλλωστε, για να πω την αμαρτία μου, πολλούς απ' αυτούς δεν τους γνωρίζω καν και θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Το παρόν θέμα μας βάζει να θυμηθούμε καλλιτέχνες που αγαπήσαμε και που όλοι ξέρουμε πως ήταν ομοφυλόφιλοι. Αν τους φέρουμε στο μυαλό μας και ταυτόχρονα θυμηθούμε τους λόγους που μας έκαναν ν' αγαπήσουμε την τέχνη τους, ίσως σε πρώτη φάση συμφιλιωθούμε όλοι μ' ένα φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ παρεξηγημένο, τόσο από την πλευρά των ετεροφυλόφιλων, όσο κι από την πλευρά φοβάμαι των ομοφυλόφιλων. Όμως αυτό πιθανόν να είναι το θέμα σε κάποια άλλη συζήτηση.
Η τέχνη ενώνει και η αισθητική κυριαρχεί, αφού είναι ένα από τα λίγα στοιχεία της ανθρώπινης βαθύτερης φύσης, που σε κάνουν να νιώθεις τυχερός και περήφανος που είσαι άνθρωπος. Ασχέτως σεξουαλικών πεποιθήσεων τελικά, αφού οι άγγελοι δεν έχουν φύλο, όπως λέει και η Τζένη.
Το φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται με το εναρκτήριο ποστ, είναι πολύ ενδιαφέρον. Σχετίζεται η τέχνη με τον (ομοφυλοφιλικό μάλλον) σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό; (ή προτίμηση κατ' άλλη συνομιλήτρια). Κι αν ναι πώς; Η τέχνη παράγει ομοφυλόφιλους, ή η ομοφυλοφιλία γεννά τάση προς την τέχνη;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρώτο σημείο όπου συνδέονται η ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη με την ίδια την τέχνη, είναι η ευαισθησία. Η ευαισθησία είναι αυτή που κάνει τον ποιητή να γράψει, τον μουσικό να συνθέσει, το ζωγράφο να πιάσει αυθόρμητα την παλέτα του. Η Ευαισθησία, σε συνδυασμό με την Αισθητική, δίνουν εκείνη την υπέρτατη αξία, που η Ελληνική φιλοσοφία ονομάζει "Φιλοκαλία". Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ετεροφυλόφιλοι καλλιτέχνες δεν στερούνται ευαισθησιών.
Είναι όμως πράγματι οι ομοφυλόφιλοι, όπως το θέλει ο μύθος, πλειοψηφία στο χώρο των καλλιτεχνών; Έχει αυτό διαπιστωθεί; Υπάρχει λοιπόν κάτι που πράγματι συνδέει την ευαισθησία με την ομοφυλοφιλία; Που την οδηγεί ίσια στο βασίλειο της Αισθητικής και της Τέχνης;
Τα παραπάνω ερωτήματα, των οποίων κι εγώ δεν γνωρίζω την απάντηση, όσο θα ήθελα τουλάχιστον, θα ήταν πιστεύω ιδιαίτερα παραγωγικό να γίνει κάποια προσπάθεια ώστε να προσεγγιστούν.
Εγώ θα θυμηθώ πρώτον το Μάνο Χατζηδάκι. Πάντα λάτρευα τη μουσική του. Είχε μια λεπτότητα, μια ανάλαφρη κι αέρινη αρμονία, είχε αρχαίες ελληνικές μουσικές κλίμακες, πλούσιες μα ντελικάτες ενορχηστρώσεις. Ευαίσθητους ήχους, μελαγχολικά ηχοχρώματα...
Ήταν επίσης άνθρωπος εξτρήμ, για την εποχή του, δε δίσταζε να συγκρουστεί, έφτιαξε και το πιο ωραίο ίσως ραδιόφωνο όλων των εποχών, το 3ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Είχε δηλώσει και την ομοφυλοφιλία του εμμέσως πλην σαφώς λέγοντας: "Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε ή κομμουνισταί ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως κομμουνιστής δεν είμαι". (Υπήρχαν τότε και πολλοί κομμουνιστές καλλιτέχνες, έχει σχέση άραγε η ευαισθησία με τον κομμουνισμό; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι τόσοι πολλοί σήμερα; Ενδιαφέρον ερώτημα που μου προέκυψε).
Κατά καλή μου τύχη, τον γνώρισα προσωπικά, όταν ήμουν 7 ετών. Είχε πράγματι μια ευγενική και καλλιεργημένη μορφή. Από το στόμα του μάλιστα, άκουσα κρυφακούγοντας κουβέντες των μεγάλων, τη λέξη "Ομοφυλοφιλία". Τον άκουσα παραδόξως να λέει ότι ο δεν θά 'θελε ο γιος του να γίνει ομοφυλόφιλος. Το έλεγε μ' έναν τρόπο σαν ν' απολογείτο. Ίσως εκείνη την εποχή, οι ομοφυλόφιλοι να πέρναγαν από εξίσου μεγάλη σύγκρουση με τον εαυτό τους, όσο και με την φαλλοκρατικών αντιλήψεων κοινωνία, δια πυρός και σιδήρου. Πόσο μάλλον οι πρώτοι που τόλμησαν να το εξωτερικεύσουν, να το παραδεχτούν και να σταθούν να το υπερασπιστούν.
Παρακολουθώντας την πορεία του Χατζηδάκι κατά τα επόμενα χρόνια, μέχρι το θάνατό του, αλλά και αυτό που άφησε πίσω του, μου έμεινε μια θετική εικόνα για τους ομοφυλόφιλους, αφού ήταν συνεπής μ' αυτό που ήταν, χωρίς ταυτόχρονα να κραυγάζει. Συνεπώς, το υπερασπίστηκε ορθά. Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να πω σήμερα το ίδιο για πολλούς ομοφυλόφιλους που κοσμούν τα πάσης φύσεως ΜΜΕ.
Θα ήταν ίσως καλό, να αναφέρουμε και κάποιους που εντάσσονται στην λίστα του εναρκτήριου ποστ. Πιστεύω πως μια απλή απαρίθμηση ονομάτων δεν μπορεί να καλύψει όλη την έκταση του θέματος. Άλλωστε, για να πω την αμαρτία μου, πολλούς απ' αυτούς δεν τους γνωρίζω καν και θα ήθελα να μάθω περισσότερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.