Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
02-12-06
01:09
Πω πω Michelle τι μου θυμησες..... (να που έχω κι εγώ το τραυματάκι μου)
Γύρω στα 12 φορούσα σιδεράκια και γυαλιά, και είχα σπυράκια. Πάνω που οι συνομιλικοί μου άρχιζαν να γκομενίζουν εγώ ήμουν το ασχημόπαπο... Μάλιστα έμαθα πως τα αγόρια της τάξης είχαν κάνει μεταξύ τους ένα είδος καλλιστεία και είχαν βγάλει τη Miss ωραία πόδια, Miss ωραίο χαμόγελο, Miss ωραία μάτια κτλ και εμένα με είχαν βγάλει Miss καλό μυαλό.
Τώρα θα ήταν ίσως κομπλιμέντο αλλά τότε πόνεσε πολύ....Πάρα πολύ.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου και φαίνεται πως αυτό έγινε η αιτία να καλλιεργήσω περισσότερο το πνεύμα μου (ότι μπορεί ο καθένας "πλασάρει" σ'αυτή τη ζωή )
Ευτυχώς το πρόβλημα ξεπεράστηκε από μόνο του μεγαλώνοντας, έβγαλα σιδεράκια και γυαλιά, φύγαν και τα σπυράκιακαι το ασχημόπαπο έγινε ένας συμπαθέστατος κύκνος, που και τις κατακτήσεις του είχε και τα φλέρτάκια του και τα όλα του.
Γύρω στα 12 φορούσα σιδεράκια και γυαλιά, και είχα σπυράκια. Πάνω που οι συνομιλικοί μου άρχιζαν να γκομενίζουν εγώ ήμουν το ασχημόπαπο... Μάλιστα έμαθα πως τα αγόρια της τάξης είχαν κάνει μεταξύ τους ένα είδος καλλιστεία και είχαν βγάλει τη Miss ωραία πόδια, Miss ωραίο χαμόγελο, Miss ωραία μάτια κτλ και εμένα με είχαν βγάλει Miss καλό μυαλό.
Τώρα θα ήταν ίσως κομπλιμέντο αλλά τότε πόνεσε πολύ....Πάρα πολύ.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου και φαίνεται πως αυτό έγινε η αιτία να καλλιεργήσω περισσότερο το πνεύμα μου (ότι μπορεί ο καθένας "πλασάρει" σ'αυτή τη ζωή )
Ευτυχώς το πρόβλημα ξεπεράστηκε από μόνο του μεγαλώνοντας, έβγαλα σιδεράκια και γυαλιά, φύγαν και τα σπυράκιακαι το ασχημόπαπο έγινε ένας συμπαθέστατος κύκνος, που και τις κατακτήσεις του είχε και τα φλέρτάκια του και τα όλα του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
02-12-06
00:42
Μμμμ...καλή ερώτηση Νικολα.
Φαντάζομαι πως για ένα παιδί τραυματική εμπειρία μπορεί να είναι και κάτι που για έναν ενήλικο να είναι ασήμαντο. Ας πούμε έρχεται ένα παιδάκι σπίτι σου και σου σπάει το πιο αγαπημένο σου παιχνίδι. (Μου έχει συμβεί και ....το θυμάμαι ακόμα)
Αυτό σαν γεγονός μπορεί να το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή και να σε έχει επηρεάσει ως ένα βαθμό, (μπορεί ας πούμε να μην δανείζεις εύκολα πράγματα-δε μου συμβαίνει) αλλά δε θα είναι ιδιαίτερα τραυματικό!
Τώρα για πιο σοβαρές καταστάσεις, τι να σου πω, ούτε κι εγώ μπορώ να θυμηθώ κάτι, αλλά ίσως να είναι και η λήθη που λέγαμε πιο πάνω...
Που είναι ένας ειδικός όταν τον χρειάζεσαι;
Πάντως πιστεύω πως με την κατάλληλη βοήθεια μπορεί ο καθένας να ξεπεράσει τα παιδικά του τραύματα, όσο σοβαρά και να ειναι αυτά. Θέλω να το πιστεύω ίσως. Πάντως το πιστεύω!
Φαντάζομαι πως για ένα παιδί τραυματική εμπειρία μπορεί να είναι και κάτι που για έναν ενήλικο να είναι ασήμαντο. Ας πούμε έρχεται ένα παιδάκι σπίτι σου και σου σπάει το πιο αγαπημένο σου παιχνίδι. (Μου έχει συμβεί και ....το θυμάμαι ακόμα)
Αυτό σαν γεγονός μπορεί να το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή και να σε έχει επηρεάσει ως ένα βαθμό, (μπορεί ας πούμε να μην δανείζεις εύκολα πράγματα-δε μου συμβαίνει) αλλά δε θα είναι ιδιαίτερα τραυματικό!
Τώρα για πιο σοβαρές καταστάσεις, τι να σου πω, ούτε κι εγώ μπορώ να θυμηθώ κάτι, αλλά ίσως να είναι και η λήθη που λέγαμε πιο πάνω...
Που είναι ένας ειδικός όταν τον χρειάζεσαι;
Πάντως πιστεύω πως με την κατάλληλη βοήθεια μπορεί ο καθένας να ξεπεράσει τα παιδικά του τραύματα, όσο σοβαρά και να ειναι αυτά. Θέλω να το πιστεύω ίσως. Πάντως το πιστεύω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
01-12-06
23:49
Αδέσποτο, ίσως το ότι κατάφερες να τη θυμηθείς, την εμπειρία αυτή, να σημαίνει πως είσαι πιο έτοιμη τώρα και να την ξεπεράσεις!
Λείπει και ο Monaxos που θα ηξερε να σου πει περισσότερα...
Λείπει και ο Monaxos που θα ηξερε να σου πει περισσότερα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
01-12-06
23:42
Μετά από σκέψη λοιπόν, συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπειρία με στεναχωρεί πολύ περισσότερο από άλλες που είχα μεγαλύτερη (στην εφηβεία πχ) παρ'όλο που δεν είναι πιο άσχημη από αυτές σαν εμπειρία.
Χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω πως τη συγκεκριμένη εμπειρία όταν τη φέρνεις στη μνήμη σου "κουβαλάει" μαζί της και τα συναισθήματα που ένιωθες σε εκείνη την ηλικία.
π.χ. (χοντρό παράδειγμα) Ας πούμε ότι στα 7 σου φοβόσουν το σκοτάδι και κάποια στιγμή εκεινη την περίοδο, είχες μια τραυματική εμπειρία σε σκοτεινό μέρος. Αυτά που θα φέρνεις στη μνήμη σου από τότε -ακόμα κι αν τώρα μπορείς να τα αξιολογήσεις διαφορετικά- έχουν την ένταση, τον τρόμο και ό,τι άλλο σου προκαλούσε το σκοτάδι τότε, ακόμα κι αν τώρα πια δε το φοβάσαι. Γι' αυτό σου φαίνεται εντονώτερη από άλλες πιο πρόσφατες εμπειρίες. Νομίζω δε πως στις μικρές ηλικίες το συναίσθημα λειτουργεί πιο έντονα σε αντίθεση με τους ενήλικες που χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο και τη λογική και την εκλογίκευση.
Επαναλαμβάνω πως όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι μονάχα αρλούμπες!
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είναι καλό που συνειδητοποίησες πως σου δημιουργούν πρόβλημα αυτές οι παλιές μνήμες. Τώρα για το πως θα απαλλαγείς, νομίζω χρειάζεται κάποιος πιο ειδικός να απαντήσει...
Υ.Γ. Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας για μια περίπτωση ενός άντρα ο οποίος δεν μπορούσε να αποδώσει σεξουαλικά και όταν βρισκόταν κοντά σε μια γυναίκα και έπρεπε να βγάλει τα ρόυχα του και να μείνει γυμνός, τον έλουζε κρύος ιδρώτας. Με τη βοήθεια ψυχολόγου ανατρέχοντας πίσω στα παιδικά του χρόνια, θυμήθηκε - ή μάλλον ξεκλείδωσε μια μνήμη που είχε περάσει στη λήθη- πως κάποια φορά που κατουρήθηκε στο κρεββάτι του μικρός, η μητέρα και η αδερφή του τον απειλούσαν κρατώντας ένα ψαλίδι, πως θα του έκοβαν το πουλ@κι του. Καταλαβαίνεις πως εκεί οφειλόταν το πρόβλημα και με την κατάλληλη βοήθεια το ξεπέρασε!
Για τη λήθη θυμάμαι δύο-τρία πράγματα από το σχολειό
(κάνουν ακόμα ψυχολογιά στο σχολείο τα παιδιά?, μακάρι).
Θυμάμαι πως τις αρνητικές εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά ο οργανισμός μας χρησιμοποιεί τα όνειρα για να τις,...ας πούμε ουδετεροποιήσει μέσα μας. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, δουλεύει ο μηχανισμός της λήθης και κρύβει αυτή την ανάμνηση κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο ώστε να μην μπορούμε συνειδητά να την ανασύρουμε και να μας πονάει.
Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσετε παρακαλώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.