Αρνητικές εμπειρίες στην παιδική μας ηλικία.

[adespoto]

Λοιπόν πριν δύο μέρες μου συνέβη το εξής: Σε κάποια άσχετη στιγμή κι ενώ σκεφτόμουν διάφορα, ξαναθυμήθηκα μια άσχημη εμπειρία που είχα όταν ήμουν 7 χρονών. Μετά από σκέψη λοιπόν, συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπειρία με στεναχωρεί πολύ περισσότερο από άλλες που είχα μεγαλύτερη (στην εφηβεία πχ) παρ'όλο που δεν είναι πιο άσχημη από αυτές σαν εμπειρία. Επίσης συνειδητοποίησα οτι η εμπειρία αυτή, σε συνδιασμό με κάποιες άλλες παρόμοιου χαρακτήρα, οι οποίες μου συνέβησαν στα 7-11 χρόνια μου, μου έχουν δημιουργήσει κάποια προβλήματα. Πώς μπορώ όμως να αποβάλλω αυτά τα άσχημα συναισθήματα και να λύσω τα προβλήματα που μου έχουν δημιουργήσει?
Σε εσας έχει τύχει κάτι ανάλογο? Καταφέρατε να το λύσετε?

Ψυχολόγοι του στεκιού, τα φώτα σας παρακαλώ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Η παιδική ηλικία είναι η πιο ευαίσθητη στη ζωή του ανθρώπου και ότι στραβό συμβεί σημαδεύει το άτομο για την υπόλοιπη ζωή του ενώ είναι δύσκολο να το αποβάλλει ακόμα και στην ενήλικη ζωή του και ας έχει αναπτύξει την κριτική σκέψη και λογική του.
Ουσιαστικά, τα θεμέλια της προσωπικότητας χτίζοντε κατα την παιδική ηλικία.

Δε ξέρω κατα πόσο είναι δυνατόν να αποβάλλεις κάποιες άσχημες εμπειρίες της παιδικής σου ηλικίας, πιο κατατοπιστικοί ίσως να είναι αυτοί που σπουδάζουν ψυχολογία εδώ στο Forum.

Προσωπικά δεν έχω καταφέρει να λύσω και πολλά.




-petros

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[emufear]

Για αρκετά χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ εύκολα τα βράδια επειδή θυμόμουν μια άσχημη εμπειρία (κλοπή ενός παιχνιδιού) όταν ήμουν κάπου 7-8. Μετά αμβλύνθηκε το συναίσθημα και το ξεπέρασα σχετικά αν και πάντα πακετώνομαι όταν το θυμάμαι... χεχ, τι μου θύμισες..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μετά από σκέψη λοιπόν, συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπειρία με στεναχωρεί πολύ περισσότερο από άλλες που είχα μεγαλύτερη (στην εφηβεία πχ) παρ'όλο που δεν είναι πιο άσχημη από αυτές σαν εμπειρία.

Χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω πως τη συγκεκριμένη εμπειρία όταν τη φέρνεις στη μνήμη σου "κουβαλάει" μαζί της και τα συναισθήματα που ένιωθες σε εκείνη την ηλικία.
π.χ. (χοντρό παράδειγμα) Ας πούμε ότι στα 7 σου φοβόσουν το σκοτάδι και κάποια στιγμή εκεινη την περίοδο, είχες μια τραυματική εμπειρία σε σκοτεινό μέρος. Αυτά που θα φέρνεις στη μνήμη σου από τότε -ακόμα κι αν τώρα μπορείς να τα αξιολογήσεις διαφορετικά- έχουν την ένταση, τον τρόμο και ό,τι άλλο σου προκαλούσε το σκοτάδι τότε, ακόμα κι αν τώρα πια δε το φοβάσαι. Γι' αυτό σου φαίνεται εντονώτερη από άλλες πιο πρόσφατες εμπειρίες. Νομίζω δε πως στις μικρές ηλικίες το συναίσθημα λειτουργεί πιο έντονα σε αντίθεση με τους ενήλικες που χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο και τη λογική και την εκλογίκευση.

Επαναλαμβάνω πως όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι μονάχα αρλούμπες!

Είμαι σχεδόν σίγουρη πως είναι καλό που συνειδητοποίησες πως σου δημιουργούν πρόβλημα αυτές οι παλιές μνήμες. Τώρα για το πως θα απαλλαγείς, νομίζω χρειάζεται κάποιος πιο ειδικός να απαντήσει...

Υ.Γ. Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας για μια περίπτωση ενός άντρα ο οποίος δεν μπορούσε να αποδώσει σεξουαλικά και όταν βρισκόταν κοντά σε μια γυναίκα και έπρεπε να βγάλει τα ρόυχα του και να μείνει γυμνός, τον έλουζε κρύος ιδρώτας. Με τη βοήθεια ψυχολόγου ανατρέχοντας πίσω στα παιδικά του χρόνια, θυμήθηκε - ή μάλλον ξεκλείδωσε μια μνήμη που είχε περάσει στη λήθη- πως κάποια φορά που κατουρήθηκε στο κρεββάτι του μικρός, η μητέρα και η αδερφή του τον απειλούσαν κρατώντας ένα ψαλίδι, πως θα του έκοβαν το πουλ@κι του. Καταλαβαίνεις πως εκεί οφειλόταν το πρόβλημα και με την κατάλληλη βοήθεια το ξεπέρασε!

Για τη λήθη θυμάμαι δύο-τρία πράγματα από το σχολειό
(κάνουν ακόμα ψυχολογιά στο σχολείο τα παιδιά?, μακάρι).
Θυμάμαι πως τις αρνητικές εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά ο οργανισμός μας χρησιμοποιεί τα όνειρα για να τις,...ας πούμε ουδετεροποιήσει μέσα μας. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, δουλεύει ο μηχανισμός της λήθης και κρύβει αυτή την ανάμνηση κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο ώστε να μην μπορούμε συνειδητά να την ανασύρουμε και να μας πονάει.

Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσετε παρακαλώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[adespoto]

Ευχαριστώ παιδιά για τις απαντήσεις σας
Και το πιο εντυπωσιακό είναι οτι τη συγκεκριμένη εμπειρία την είχα παντελώς ξεχάσει για αρκετά χρόνια, μέχρι προχθές που την θυμήθηκα ελάχιστα στην αρχή αλλά μετά ήταν σαν να έβλεπα το συμβάν μπροστά μου, με κάθε λεπτομέρεια και να νιώθω ακριβώς όπως είχα νιώσει και τότε. Μέχρι τα κλάματα έβαλα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αδέσποτο, ίσως το ότι κατάφερες να τη θυμηθείς, την εμπειρία αυτή, να σημαίνει πως είσαι πιο έτοιμη τώρα και να την ξεπεράσεις!

Λείπει και ο Monaxos που θα ηξερε να σου πει περισσότερα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nikolas17]

(κάνουν ακόμα ψυχολογιά στο σχολείο τα παιδιά?, μακάρι).

Είναι μάθημα επιλογής στην Α' Λυκείου μόνο, αλλά στο δικό μου σχολείο τουλάχιστον δεν γίνεται...έπρεπε να μαζευτούμε Χ παιδία αλλά δεν είμασταν αρκετοί τελικά και δεν έγινε τμήμα Ευτυχώς έχω το βιβλίο απο την αδερφή μου

Στο θέμα μας τώρα, χωρίς να ξέρω πολλά, θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο καλύτερα μπορώ

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η τραυματική παιδική εμπειρία χαράκτηκε στην ψυχή σου και θα είναι αρκετά δύσκολο να την βγάλεις. Τα παιδικά σου συναισθήματα έρχονται στο ενήλικο μυαλό σου και καταφέρνουν να το λυγίσουν έτσι ώστε ακόμα και ενήλικας να καταφέρνεις να υποκύψεις στους παιδικούς σου φόβους, ακόμα και να βάζεις τα κλάματα...

Επειδή δεν έχεις αναφέρει συγκεκριμένα τι εμπειρία είναι αυτή [κ' ίσως να μην θέλεις κιόλας να αναφέρεις] θα σου πρότεινα να το ξεχάσεις, εκτός και αν σου δημιουργεί πρόβλημα στην ζωή σου, αν και απ' όσα είπες κατάλαβα ότι τώρα την θυμήθηκες και την είχες ξεχασμένη, άρα δεν υπήρχε πρόβλημα

Εάν τώρα σου έχει γίνει έμμονη ιδέα, ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσεις είναι με το μυαλό. Ερμήνεψε αυτή την παιδική σκηνή με το μυαλό ενός ενήλικα. Στην ύστατη περίπτωση θα μπορούσες να επισκεφτείς και έναν ψυχολόγο/ψυχίατρο...

Θα ήθελα και εγώ να θέσω μια ερώτηση : είναι δυνατόν να υπάρχει άτομο χωρίς παιδικές τραυματικές εμπειρίες? [και γιατί εγώ δεν έχω καμία?]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μμμμ...καλή ερώτηση Νικολα.
Φαντάζομαι πως για ένα παιδί τραυματική εμπειρία μπορεί να είναι και κάτι που για έναν ενήλικο να είναι ασήμαντο. Ας πούμε έρχεται ένα παιδάκι σπίτι σου και σου σπάει το πιο αγαπημένο σου παιχνίδι. (Μου έχει συμβεί και ....το θυμάμαι ακόμα)
Αυτό σαν γεγονός μπορεί να το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή και να σε έχει επηρεάσει ως ένα βαθμό, (μπορεί ας πούμε να μην δανείζεις εύκολα πράγματα-δε μου συμβαίνει) αλλά δε θα είναι ιδιαίτερα τραυματικό!
Τώρα για πιο σοβαρές καταστάσεις, τι να σου πω, ούτε κι εγώ μπορώ να θυμηθώ κάτι, αλλά ίσως να είναι και η λήθη που λέγαμε πιο πάνω...

Που είναι ένας ειδικός όταν τον χρειάζεσαι;

Πάντως πιστεύω πως με την κατάλληλη βοήθεια μπορεί ο καθένας να ξεπεράσει τα παιδικά του τραύματα, όσο σοβαρά και να ειναι αυτά. Θέλω να το πιστεύω ίσως. Πάντως το πιστεύω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[adespoto]

Λοιπόν, για να γίνω πιο σαφής και να καταλάβετε κι εσείς σε τι αναφέρομαι, θα σας περιγράψω τρια περιστατικά τα οποία έχουν παρόμοιο χαρακτήρα και θα σας αναφέρω και πότε ακριβώς συνέβησαν:

Από τα 2 μου μέχρι και τα 11 μου χρόνια (μέχρι δηλαδή να τελειώσω το δημοτικό) κάθε πρωί πήγαινα στη γιαγιά μου και με κρατούσε αυτή τα πρωινά γιατί οι γονείς μου εργάζονταν και οι δύο (όπως και εξακολουθούν να το κάνουν) εκτός βέβαια από τις μέρες που πήγαινα το πρωί στο σχολείο (στο δημοτικό ήμουν πρωι-απόγευμα). Γενικά περνούσα αρκετές ώρες με την γιαγιά και τον παπού γιατί πηγαίναμε και διακοπές όταν ήμουν μικρή στο εξοχικό μας και έμενα 2 μήνες περίπου μαζί τους. Τους αγαπούσα και τους αγαπώ.

Περιστατικό Νο 1: Ήμουν 7 χρονών και είχαμε πάει διακοπές. Ο παπούς μου εμένα και την ξαδέρφη μου μας είχε πάει βόλτα σε ένα πάρκο να παίξουμε. Κάποια στιγμή εκεί που μικούσα με την ξαδέλφη μου έκανα μια απότομη κίνηση κατά λάθος με το χέρι μου και τη χτύπησα στο μάτι. Θυμάμαι οτι τότε κανείς δεν πίστεψε οτι το έκανα κατά λάθος και ακόμη και ο παούς μου που ήταν μπροστά, πίστευε οτι το έκανα επίτηδες. Ήμουν πολύ χάλια θυμάμαι τότε, είχα κάτσει μόνη μου στο δωμάτιο και δε μιλούσα σε κανέναν.

Περιστατικό Νο 2: Ήμουν γύρω στα 9 πάλι διακοπές στο ίδιο μέρος, είχα πάρει αγκαλιά την ξαδελφούλα μου τη μικρή (ήταν τότε 2 χρονών περίπου) και την άφησα κάτω αρκετά μακριά από το μπαλκόνι (το οποίο δεν είχε κάγκελα) και εκείνη περπάτησε προς το μπαλκόνι (στο οποίο καθόταν ο πατέρας της) και ταλαντεύτηκε και παραλίγο να πέσει κάτω από το μπαλκόνι (την έπιασε ο πατέρας της και δεν έπεσε). Θυμάμαι τότε ήταν όλοι μπροστά στο συμβάν (γιαγιά παπούς και ο θείος μου) και η γιαγιά μου πάλι κατηγόρησε εμένα (ενώ πραγματικά δεν έφταιγα). Πάλι τα ίδια είχα κλειστεί στο δωμάτιο και έκλαιγα.

Περιστατικό Νο 3: Ήμουν γύρω στα 11, και μια μέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου είχα ανοίξει μια ομπρέλα κι έπαιζα. Άρχισε λοιπόν η γιαγιά μου να μου λέει "κλείσ'την είναι γρουσουζιά" κι εγώ της έλεγα σιγά τώρα αυτά είναι χαζομάρα. Λίγες μέρες μετά πέθανε ο αδερφός της γιαγιά μου και γύρισε κάποια στιγμή τότε η γιαγιά μου και μου είπε "εσύ φταις που άνοιξες την ομπρέλα μέσα στο σπίτι".

Καταλάβαινα οτι δεν έφταιγα εγώ σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις, αλλά αυτό που με πονούσε είναι η στάση της γιαγιάς και του παπού απέναντί μου. Ήμουν ένα παιδάκι και εγγόνι τους και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνανε αυτό και αν πραγματικά πιστεύανε οτι έφταιγα εγώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Ισχύει όντως! Και για μένα η πιο τραυματική μου εμπειρία ήταν στο δημοτικό (με κοροίδευαν και δεν με έκαναν παρέα τοτε), παρ'ότι όταν την περιγράφω σε άλλον μου ακούγεται λίγο παιδιάστικό να με έχει σημαδέψει τόσο. Πιστευω οτι έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό, και θετικά (είμαι πολύ κατά σε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού, ωρίμασα απο μικρή) και αρνητικά (φοβάμαι την αποτυχία πάρα πολυ, μερικές φορές γίνομαι είρων κι εγώ)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Πω πω Michelle τι μου θυμησες..... (να που έχω κι εγώ το τραυματάκι μου)

Γύρω στα 12 φορούσα σιδεράκια και γυαλιά, και είχα σπυράκια. Πάνω που οι συνομιλικοί μου άρχιζαν να γκομενίζουν εγώ ήμουν το ασχημόπαπο... Μάλιστα έμαθα πως τα αγόρια της τάξης είχαν κάνει μεταξύ τους ένα είδος καλλιστεία και είχαν βγάλει τη Miss ωραία πόδια, Miss ωραίο χαμόγελο, Miss ωραία μάτια κτλ και εμένα με είχαν βγάλει Miss καλό μυαλό.
Τώρα θα ήταν ίσως κομπλιμέντο αλλά τότε πόνεσε πολύ....Πάρα πολύ.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου και φαίνεται πως αυτό έγινε η αιτία να καλλιεργήσω περισσότερο το πνεύμα μου (ότι μπορεί ο καθένας "πλασάρει" σ'αυτή τη ζωή )
Ευτυχώς το πρόβλημα ξεπεράστηκε από μόνο του μεγαλώνοντας, έβγαλα σιδεράκια και γυαλιά, φύγαν και τα σπυράκιακαι το ασχημόπαπο έγινε ένας συμπαθέστατος κύκνος, που και τις κατακτήσεις του είχε και τα φλέρτάκια του και τα όλα του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nikolas17]

[προσπαθεί να μου δώσει θάρρος τώρα ή ιδέα μου είναι?]

Μια ακόμη ερώτηση, τραυματικές εμπειρίες πχ τα άλλα παιδιά να σε κοροιδεύουν αλλά να μην σε πολυνοιάζει εσένα μετράνε ή όχι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Περιστατικό Νο 3: Ήμουν γύρω στα 11, και μια μέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου είχα ανοίξει μια ομπρέλα κι έπαιζα. Άρχισε λοιπόν η γιαγιά μου να μου λέει "κλείσ'την είναι γρουσουζιά" κι εγώ της έλεγα σιγά τώρα αυτά είναι χαζομάρα. Λίγες μέρες μετά πέθανε ο αδερφός της γιαγιά μου και γύρισε κάποια στιγμή τότε η γιαγιά μου και μου είπε "εσύ φταις που άνοιξες την ομπρέλα μέσα στο σπίτι".

Απαραδεκτο σκηνικο..

Εγω εχω δυο "τραυματα", το ενα παρομοιο με ενα απ'τα δικα σου..δεν μου αφησαν καποια φοβια η οτιδηποτε, απλα καθε φορα που τα θυμαμαι μου ερχεται ενα πολυ δυσαρεστο συναισθημα, σαν να τα ξαναζω.

Γυρω στα 10 ειχα λατρεια με τον μικρο μου ξαδερφο που ηταν 3-4..παιζαμε κυνηγητο λοιπον (την ειχα δει μεγαλη ξαδερφη κτλ, και τον εβλεπα σαν κουκλα), και ετσι οπως τον επιασα, πηγε με φορα να ξεφυγει και επεσε με τα μουτρα..το αποτελεσμα ηταν εμφανες στο μουτρακι του, θυμαμαι οτι κρυφτηκα κατω απ'τον καναπε και οποτε ηταν να τον πετυχω στο σπιτι, εκανα οτι εχω μαθηματα η πηγαινα τουαλετα για να τον αποφυγω.. Πολλες τυψεις, αν και κανεις δε με κατσαδιασε (μα τι αυτοκριτικη..).

Το δευτερο ηταν επισης στα 10, οπου ειχαμε παει εκδρομη οικογενειακως, και μεσα στα αξιοθεατα ηταν και μια εκκλησια. Η εκκλησια γρηγορα εχασε την προσοχη μου, και την κερδισαν τα κερια που αναβα και εσβηνα μεχρι οι υπολοιποι να θαυμασουν τον χωρο. Κι εκει που τα φυσουσα σαν καλο διαολι, ερχεται μια της εκκλησιας και αρχισε να μου φωναζει..Δε θυμαμαι ποσες ωρες εκλαιγα μ'αυτο το σκηνικο!

...Ποσα σας χρωσταω γιατρε μου??

Μια ακόμη ερώτηση, τραυματικές εμπειρίες πχ τα άλλα παιδιά να σε κοροιδεύουν αλλά να μην σε πολυνοιάζει εσένα μετράνε ή όχι?

Ε οχι, γιατι μαλλον δε σε τραυματισαν πολυ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xristinaki]

Λοιπον πρεπει να μουν γυρω στα 5 η 6 χρονων τοτε κι με προσεχε η γιαγια μου καποια στιγμη για να την πειραξω της ειχα πει οτι ποναει η καρδια μου οτι ημουν αρρωστη κι δεν ημουν καλα.Αυτη μου ειπε οτι αν ελεγα ψεμματα ο θεος θα μ εκδικουνταν κι θα πεθαινα η θα αρρωσταινα στα αληθεια.Ειχα τρομαξξει τοσο πολυ που μερχι να γινω 8,9 χρονων ημουν αρκετα τρομαγμενη κι νομιζα οτι κατι κακο θα μου συνεβαινε αν δεν εκανα κατι σωστα.Η γιαγια μου ειναι ατομο δυστυχως που κανει κατι τετοια.Μου κανει η εντυπωση παντως που το θυμαμαι ακομα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου έπινε.. πάρα πολύ... ξεπερνούσε αυτό που λέμε ως λογικό....
τον χαρακτηρίζω ως αλκοολικό
το τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι όταν έπινε δε θέλω να σας το περιγράψω αλλά φαντάζεστε... εχετε δει όλοι σας ιστορίες στην tv
το ποτό του ήταν ούζο (πλέον έχει γίνει τσίπουρο)
ήπια ούζο πρώτη φορά στη ζωή μου πρόπερσυ όταν με μια πολύ αγαπημένη φίλη αποφάσισα ότι πρέπει επιτέλους να παλέψω τα φαντάσματα του παρελθόντος μου....
προπερσυ ήμουν 34 χρονών
ο οποιοσδήποτε πίνει ούζο και τον "μυρίσω" μου θυμίζει τον πατέρα μου.... καθώς κι όλα τα επακόλουθα εκείνης της περιόδου...
το πάλεψα και σήμερα πίνω και γω με την παρέα κανένα ουζάκι αλλά έχω φοβερή απέχθεια στους αλκοολικους (τον πατέρα μου τον αγαπάω.. νομίζω )


αδεσποτουλι μου....
αυτό που σε πείραξε είναι προφανές... πως είναι δυνατόν να μη σου έχουν εμπιστοσύνη οι άνθρωποι που σε ξέρουν τόσο καλά... πως είναι δυνατόν να είναι ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΟΙ μαζί σου...
ναι φυσικά και είναι τραύμα...
όμως... αυτό που πρέπει να σκεφτείς καλά μέσα σου είναι οι προθέσεις των ανθρώπων αυτων....
μιλας για ένα παππου και μια γιαγια... με μάλλον ελλειπή μόρφωση... αλλά με αρκετή αγάπη....
σίγουρα δεν είχαν σκοπό και δεν καταλάβαιναν πόσο κακό σου κάνουν... είναι πολύ πιθανό να νόμιζαν ότι έτσι σε βοηθούν να γίνεις πιο 1)προσεκτική 2) υπεύθυνη 3) ίδια με αυτούς...
Πρεπει να ψάξεις μέσα σου και να βρεις τι ωφέλιμο μπορείς να μάθεις μέσα από αυτα τα 3-4 περιστατικά - μαθήματα της ζωής σου....
Βρες τον τρόπο να κάνεις το παλούκι, μπούμερανγκ υπέρ σου...
Μπορείς κάλιστα να το συζητήσεις και μαζί τους αν ζουν ακόμα... πραγματικά δεν είναι κακό....
όσο για το 3ο που σου είπε η γιαγια... είναι αστείο... το ξέρεις κι εσύ...
μέσα στον πόνο τους οι άνθρωποι λένε πολλές βλακείες....
Τις προάλες όταν πέθανε ο ξάδερφος μου και πήγαμε στο σπίτι του, ήταν εκεί μια θεία μου (αμόρφωτη εντελώς) αδερφή της μητέρας μου η οποία όταν μας είδε άρχισε να ουρλιάζει και να λέει ότι φταίει η (νεκρή) μάνα μου που πέθανε ο ανηψιός της (Επειδή ήταν όμορφη-ήρεμη στην κηδεία, υπάρχει ένα παραμύθι που λένε ότι ο όμορφος νεκρός, θα πάρει κι άλλον μαζί του και τετοιες μπουρδες)....
Προς στιγμήν εκνευρίστηκα πάρα πολύ μαζί της που δεν σεβάστηκε ουτε κατα διάνεια την μάνα μου κι εμας που είμασταν εκεί αλλα στη συνέχεια που ηρέμισα γέλασα... σκέφτηκα ότι αν η μάνα μου μπορούσε όντως να πάρει κάποιον μαζί της δεν θα έπαιρνε τον ανηψιο της ετων 29 αλλα κάποια απ τις αδερφές της για να παίζουν μπιρίμπα
Καταλαβαίνεις ελπίζω τι εννοώ ε?


Δούλεψε τα και φέρτα υπέρ σου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[adespoto]

ΚουΕ, έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες και προφανώς αν μου συνέβαιναν αυτά τώρα ή και όταν ήμουν 15 χρονών δεν θα με πειράζανε και ίσως και να τα είχα ξεχάσει τώρα πια. Μετά από πολλή σκέψη χτες βράδυ, μπορώ να πω οτι θυμήθηκα κι άλλα παρόμοια αλλά πιο "ελαφριά" περιστατικά πάντα με γιαγιά και παπού μέσα. Ανακάλυψα λοιπόν οτι, ιδιαίτερα η γιαγιά μου, απλά είναι έτσι. Και προφανώς δεν γίνεται να αλλάξει γιατί ειναι και μεγάλος άνθρωπος. Έχω μπει σε μια διαδικασία να συγκεκριμενοποιήσω την αιτία όλων αυτών των γεγονότων και τελικά κατέληξα στο γεγονός οτι η γιαγιά μου επειδή είχε μεγαλώσει σε χωριό και δεν είχε σχδόν καθόλου μόρφωση και είχε μεγαλώσει και 5 παιδιά και γενικά είχε ταλαιπωρηθεί στη ζωή της γιατί δούλευε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα απλά φερόταν έτσι σε μένα επειδή με έβλεπε και κάθε μέρα. Θύμωνα που όταν έρχονταν άλλα ξαδέρφια μου στο σπίτι χαιρόταν και που όταν πήγαινα εγώ απλά το θεωρούσε δεδομένο και που απογοητευόταν εμφανώς όταν της έλεγα στο τηλέφωνο ποιά είμαι γιατί ήλπιζε οτι ήταν κάποιο από τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου. Το πρόβλημα που ίσως να έχει κάποιες ρίζες σε αυτά τα γεγονότα είναι το ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα όταν με "μαλώνουν" για κάτι. Προτιμώ να με κοροιδέψουν, να με απατήσουν, να με κλέψουν να μου κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να με μαλώσουν για κάτι που δεν έχω καταλάβει οτι έκανα λάθος. Και δυστυχώς αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το αποβάλλω

Πάντως σχετικά με τις άσχημες εμπειρίες, όταν πήγαινα στο λύκειο με κορόιδευαν κάποια παιδιά από την τάξη μου επειδή ήμουν παχουλή. Με είχε πειράξει εξίσου και μου είχε δημιουργηθεί και κόμπλεξ μέχρι τη στιγμή που (πριν από κανένα μήνα) συνάντησα τυχαία στο δρόμο έναν από αυτούς τους συμμαθητές μου και μάλιστα μου μίλησε αυτός πρώτος και φάνηκε χαρούμενος που με είδε και από τότε ξεπέρασα αυτό το γεγονός και ήταν λες και μου έφυγε ένα βάρος. Το θυμάμαι ελάχιστες φορές αλλά και όταν το θυμάμαι απλά αισθάνομαι νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να μας επηρεάσουν τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας. Και το βλέπω πολλές φορές με τα παιδάκια που δουλεύω. Ο βασικότερος στόχος μου είναι να τα ενισχύω ψυχολογικά και όχι μόνο μαθησιακά.

Κι έχω βιώσει κι εγώ άσχημες καταστάσεις. Στο Δημοτικό ήμουν από τα πρώτα παιδιά που φόρεσαν γυαλιά στην ηλικία των 7 ετών και το τι είχα ακούσει είναι τρομερό. "Γυαλάκια" με φώναζαν, τα αγόρια δεν μου έδιναν σχεδόν καθόλου σημασία, η αυτοπεποίθησή μου ήταν χάλια.Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά. Κι ακόμα τώρα που είμαι 25 αυτό με επηρεάζει. Ενδιαφέρομαι περισσότερο από όσο θα ήθελα για την εξωτερική μου εμφάνιση και πολλές φορές ψιλοφλερτάρω με αγόρια μόνο και μόνο για επιβεβαίωση. Και το καλύτερό μου είναι όταν βλέπω παλιούς μου συμμαθητές που με έγραφαν τότε και βλέπω ότι πια δεν τους είμαι αδιάφορη! Αλλά δεν είμαι περήφανη γι'αυτό, ξέρω πως έχω issues να λύσω.

Εννοείται πως φοράω σχεδόν συνέχεια φακούς!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Molka]

"Γυαλάκια" ε? Αχ.. εμένα με φωνάζε ένα συγκεκριμένο παιδί (πραγματικά κωλόπαιδο) "γυαλαμπούκα" και "κουκουβάγια"( ). Φόρεσα γυαλάκια στην πρώτη δημοτικού, και μάλιστα ήταν πολύ χαριτωμένα και ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί τα κοροιδεύανε, είχανε αυτοκόλλητα χελωνονιντζάκια πάνω!!! Τα παιδιά είναι πραγματικά πολύ σκληρά, σε όλο το δημοτικό ήμουνα από τα παχουλά κοριτσάκια του σχολείου, και το τι είχαν ακούσει τα αυτιά μου δεν περιγράφεται.. Δεν θα συζητήσω καν για επιτυχίες με τα αγοράκια! Μια φορά θυμάμαι μόνο στην Ε' δημοτικού ένα παιδί μου είχε πει ότι έχω ωραία μάτια, που τα είδε πίσω απ' τα γυαλιά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω

Τα γυαλιά μου δεν θα τα αποχωριστώ πάντως ποτέ.-

Στα 7 μου είχα μια κούκλα (την έχω ακόμα ) που έκλεινε το μάτι της (και καλά νάζι-τσαχπινιά) και ένας θείος μου μου έλεγε ότι ειναι άρρωστη και ότι έχει πάθει εγκεφαλικό (μεταξύ μας, το στόμα της είναι λίγο στραβωμένο) και μια μέρα του την είχα δώσει να την κρατάει και εκείνος της έριξε ένα χαστούκι και στριφογύρισε 2-3 φορές το κεφάλι της (όπως στον Εξορκιστή). Έκλαιγα για τουλάχιστον 1 εβδομάδα, και δεν μιλούσα στον θείο μου για τουλάχιστον 2 μήνες. Τώρα πια είναι ο αγαπημένος μου θείος βέβαια, αλλά...

Σνιφ, θυμήθηκα και κάτι άλλο.. Μέχρι τα 11 μου σχεδόν η θεία μου (η γυναίκα του παραπάνω θείου) μου έλεγε ότι οι γονείς μου με πήραν απ'τους γύφτους, και επειδή όταν ήμουν πιο μικρή ήμουν κάπως σκούρα, ήμουν πεπεισμένη ότι ήμουν γυφτοπούλα Στα 18 μου έπαψα να αμφιβάλλω γιατί σκέφτηκα ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα μου το έλεγαν όταν έφτανα τα 18 (έτσι δεν γίνεται στις ταινίες? )

Συγνώμη για το μεγάλο post, αλλά μου ήρθαν όλα μαζί

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Eμένα πάλι οι εμπειρίες που με στιγμάτισαν δεν ήταν στην παιδική ηλικία - από εκεί δεν θυμάμαι τπτ κακό, εκτός από ότι σε όλο το Δημοτικό δεν με έπαιζε κανένα παιδάκι και σε κάθε διάλειμμα καθόμουν μόνη μου στο προαύλιο (και νομίζω πως γι' αυτό έφταιγε το ότι πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, αφού μόλις πήγα στο Δημόσιο, ως δια μαγείας απέκτησα πολλές φίλες!)
Δυσάρεστες και τραυματικές εμπειρίες απέκτησα μετά τα 11, τότε που χώρισαν οι γονείς μου και άρχισαν μετά από λίγο να γνωρίζουν άλλα άτομα, τα οποία είτε με έβλεπαν ανταγωνιστικά (και μου έκαναν τη ζωή πατίνι) είτε την έβλεπαν γονείς και ήθελαν να με γαλουχήσουν σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις (πράγμα εξίσου απαράδεκτο!) Είναι περιστατικά που δεν θέλω να αναφέρω εδώ, αλλά νομίζω πως αυτά είναι και ο λόγος που φοβάμαι τόσο να δεσμευτώ και να παντρευτώ.. φοβάμαι πως αν χωρίσω μετά κι έχω παιδί, αυτό θα περάσει τα ίδια με μένα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kassie]

Μέχρι τα 10 μου ήμουν ένα αδύνατο παιδάκι, μετά με πήρε η κατρακύλα κι όταν έφτασα στο Γυμνάσιο ήμουν ήδη γεματούλα (με γυαλιά και σιδεράκια,ένα χάρμα οφθαλμών ). Οι χειρότερες χρονιές μου: δευτέρα και τρίτη Γυμνασίου. Βλέπετε, εκτός από... ασχημούλα ήμουν και απουσιολόγος και η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου ήταν πολύ καλή (τραγικά σφάλματα για τα κακομαθημένα αμόρφωτα καλόπαιδα της τάξης μου (όχι, δεν τους την έχω καθολου φυλαγμένη ). Τα 2 χειρότερα χρόνια της ζωής μου, με ένα σωρό ψέματα σε όλους, στους γονείς ότι τα παιδάκια στο σχολείο μου φέρονται καλά και στους συμμαθητές μου ότι έχω ένα σωρό φίλους εκτός σχολείου . Γι' αυτά τα ψέματα ντρέπομαι τόσο πολύ...
Και όπως γίνεται στις ταινίες με έσωσε...ένα αγόρι . Όχι, δεν είχαμε σχέση (είχε σχέση με την χειρότερη εχθρό μου ), αλλά γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Και με έσωσε από την μοναξιά μου
Υ.Γ Όταν δε την χώρισε η εχθρός μου έτρεχε όλη την ώρα από πίσω μου για να τους τα ξαναφτιάξω (ναι, όλα εδώ πληρώνονται ).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.