Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-02-12
11:06
Αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός σκύλου.
8:00 πμ – Φαγητό! Το αγαπημένο μου!
9:30 πμ – Βόλτα με το αυτοκίνητο! Το αγαπημένο μου!
9:40 πμ – Βόλτα στο πάρκο! Το αγαπημένο μου!
10:30 πμ – Τρίψιμο και πλύσιμο! Το αγαπημένο μου!
12:00 μμ – Γεύμα! Το αγαπημένο μου!
1:00 μμ – Παιχνίδι στην αυλή! Το αγαπημένο μου!
5:00 μμ – Πλαστικά κόκαλα! Το αγαπημένο μου!
3:00 μμ – Κυνήγι της ουράς μου! Το αγαπημένο μου!
7:00 μμ – Παιχνίδι με την μπάλα μου! Το αγαπημένο μου!
8:00 μμ – Ουάου, τηλεόραση με τ’ αφεντικά! Το αγαπημένο μου!
11:00 μμ – Ύπνος στο κρεβάτι τους! Το αγαπημένο μου!
Αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός γάτου.
Ημέρα 983 της ομηρίας μου.
Οι απαγωγείς μου συνεχίζουν να με χλευάζουν με παράξενα κρεμαστά αντικείμενα.
Γευματίζουν με φρέσκο κρέας, ενώ οι υπόλοιποι τρόφιμοι κι Εγώ, τρώμε σιχαμερό κιμά και κάτι ξερά μπισκοτάκια.
Παρά το ότι κάνω σαφές πως περιφρονώ τις άθλιες αυτές μερίδες, ωστόσο πρέπει να τρώω κάτι για να διατηρώ τη δύναμή μου.
Το μόνο πράγμα που με κρατάει σε εγρήγορση, είναι το όνειρό μου να αποδράσω.
Σε μια απόπειρά μου να τους κάνω να με αηδιάσουν, ξέρασα πάνω στο χαλί.
Σήμερα, αποκεφάλισα ένα ποντίκι και άφησα το ακέφαλο πτώμα του μπροστά στα πόδια τους. Ήλπιζα ότι κάτι τέτοιο θα επέφερε φόβο στην καρδιά τους, μιας και αναδεικνύει περίτρανα τι είμαι ικανός να κάνω.
Τελικά, αυτό που πέτυχα ήταν κάποιες συγκαταβατικές παρατηρήσεις από μέρους τους για το πόσο καλός μικρός κυνηγός είμαι.
Μπάσταρδοι!
Απόψε υπήρξε κάποιο είδος συνέλευσης μεταξύ των συνεργών. Ήμουν απομονωμένος μέσα σε ένα δωμάτιο καθ’ όλη τη διάρκεια της παραπάνω συνωμοσίας.
Ωστόσο, μπορούσα να ακούσω τους θορύβους και να μυρίσω το φαγητό. Το αυτί μου έπιασε κάποια στιγμή, ότι ο περιορισμός μου οφειλόταν στη δύναμη των «αλλεργιών».
Πρέπει να μάθω τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πως θα το εκμεταλλευθώ υπέρ μου.
Σήμερα, παραλίγο να καταφέρω να δολοφονήσω έναν από τους βασανιστές μου στριφογυρνώντας γύρω από τα πόδια του ενώ περπατούσε.
Να θυμηθώ να το προσπαθήσω και αύριο, αλλά την ώρα που βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι άλλοι φυλακισμένοι εδώ, είναι λακέδες τους και «καρφιά».
Ο σκύλος απολαμβάνει
πηγή
8:00 πμ – Φαγητό! Το αγαπημένο μου!
9:30 πμ – Βόλτα με το αυτοκίνητο! Το αγαπημένο μου!
9:40 πμ – Βόλτα στο πάρκο! Το αγαπημένο μου!
10:30 πμ – Τρίψιμο και πλύσιμο! Το αγαπημένο μου!
12:00 μμ – Γεύμα! Το αγαπημένο μου!
1:00 μμ – Παιχνίδι στην αυλή! Το αγαπημένο μου!
5:00 μμ – Πλαστικά κόκαλα! Το αγαπημένο μου!
3:00 μμ – Κυνήγι της ουράς μου! Το αγαπημένο μου!
7:00 μμ – Παιχνίδι με την μπάλα μου! Το αγαπημένο μου!
8:00 μμ – Ουάου, τηλεόραση με τ’ αφεντικά! Το αγαπημένο μου!
11:00 μμ – Ύπνος στο κρεβάτι τους! Το αγαπημένο μου!
Αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός γάτου.
Ημέρα 983 της ομηρίας μου.
Οι απαγωγείς μου συνεχίζουν να με χλευάζουν με παράξενα κρεμαστά αντικείμενα.
Γευματίζουν με φρέσκο κρέας, ενώ οι υπόλοιποι τρόφιμοι κι Εγώ, τρώμε σιχαμερό κιμά και κάτι ξερά μπισκοτάκια.
Παρά το ότι κάνω σαφές πως περιφρονώ τις άθλιες αυτές μερίδες, ωστόσο πρέπει να τρώω κάτι για να διατηρώ τη δύναμή μου.
Το μόνο πράγμα που με κρατάει σε εγρήγορση, είναι το όνειρό μου να αποδράσω.
Σε μια απόπειρά μου να τους κάνω να με αηδιάσουν, ξέρασα πάνω στο χαλί.
Σήμερα, αποκεφάλισα ένα ποντίκι και άφησα το ακέφαλο πτώμα του μπροστά στα πόδια τους. Ήλπιζα ότι κάτι τέτοιο θα επέφερε φόβο στην καρδιά τους, μιας και αναδεικνύει περίτρανα τι είμαι ικανός να κάνω.
Τελικά, αυτό που πέτυχα ήταν κάποιες συγκαταβατικές παρατηρήσεις από μέρους τους για το πόσο καλός μικρός κυνηγός είμαι.
Μπάσταρδοι!
Απόψε υπήρξε κάποιο είδος συνέλευσης μεταξύ των συνεργών. Ήμουν απομονωμένος μέσα σε ένα δωμάτιο καθ’ όλη τη διάρκεια της παραπάνω συνωμοσίας.
Ωστόσο, μπορούσα να ακούσω τους θορύβους και να μυρίσω το φαγητό. Το αυτί μου έπιασε κάποια στιγμή, ότι ο περιορισμός μου οφειλόταν στη δύναμη των «αλλεργιών».
Πρέπει να μάθω τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πως θα το εκμεταλλευθώ υπέρ μου.
Σήμερα, παραλίγο να καταφέρω να δολοφονήσω έναν από τους βασανιστές μου στριφογυρνώντας γύρω από τα πόδια του ενώ περπατούσε.
Να θυμηθώ να το προσπαθήσω και αύριο, αλλά την ώρα που βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι άλλοι φυλακισμένοι εδώ, είναι λακέδες τους και «καρφιά».
Ο σκύλος απολαμβάνει
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
13-11-09
09:21
Ο Νομπελίστας T.S. Eliot ήταν ένας αθεράπευτα γατόβιος , οι γάτες υπήρξαν γι αυτόν η έκφραση της παιδικότητάς του , της σκανδαλιάρικης διάθεσής του και του πόθου του για ανεξαρτησία και διασκέδαση .
Στη ποιητική του συλλογή που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο :
« Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γερο Πόσουμ » , διαβάζουμε στην εισαγωγή « … Ο Έλιοτ φαίνεται να προσπαθούσε σʼ όλη του τη ζωή να επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί δημόσια και απροκάλυπτα . Ως άνθρωπος το κατόρθωσε στον δεύτερο γάμο του . Ως ποιητής στην εν λόγω συλλογή ».
Στη συλλογή αυτή του Eliot βασίστηκε το πολυβραβευμένο μιούζικαλ του Andrew Lloyd Webber, "Cats" (1982), το οποίο έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες και παίζεται με επιτυχία σε όλο τον κόσμο.
Μεταξύ των βραβείων που έχει αποσπάσει είναι και ένα Tony Award για την εξαιρετική μουσική του.
Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της παράστασης, το Memory που παραθέτω τραγουδισμένο από την γάτα Grizabella (Elaine Paige). Τους στίχους έγραψε ο Trevor Nunn που έκανε και τη σκηνοθεσία της παράστασης:
Ένα ακόμη πολύ αγαπημένο:
Introduced in his poem Song of the Jellicles, they were originally depicted by Eliot as common black-and-white cats whose daytime nature is peaceful, pleasant and restful — but who possess an active love of nightlife. Specifically, Eliot mentions that they like to gather at an event called the "Jellicle Ball". [Wiki]
Και μερικές καλές στιγμές:
...νιαρ, βαθυστόχαστο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.