konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
12-07-19
22:27
Ως προγραμματιστης ασχολούμαι συνεχώς με γλώσσες οπότε θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις και ας μου απαντήσουν οι γνωστές του θέματος...Ένα πράγμα σαν κάποιους κλάδους των θεωρητικών μαθηματικών, καμία εφαρμογή αλλά ασχολούνται πολλοί γιατι είναι σπαζοκεφαλιά.
Εκ προοιμίου να πω, πως δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την επιστήμη της πληροφορικής. Ο λόγος που εναποθέτω την άποψή μου –κι όχι την γνώμη μου- είναι γιατί έθεσες πολλά και ωραία ερωτήματα που αξίζει να διερευνηθούν και τα οποία όλο και κάτι θα μας διδάξουν. Η προσέγγισή μου στο θέμα στηρίζεται μόνο στις όποιες -σχετικές με την γλώσσα- γνώσεις έχω και στην λογική.
Πρώτα απ’όλα, νομίζω πως καταλαβαίνεις ότι η γλώσσα ενός υπολογιστή απέχει παρασάγγας από την ανθρώπινη. Με την πρώτη απλά διατάζεις ένα άλογο, άψυχο και ανόητο μηχάνημα για να σε εξυπηρετήσει και με την δεύτερη ανταλλάσσονται οι διάνοιες των ομιλητών. Γι’αυτό και πάντα η τεχνητή γλώσσα θα είναι υποδεέστερη και απλοϊκότερη της ανθρώπινης.
Οπότε είναι σαν να προσπαθείς να αποδείξεις ότι εφόσον και ο αστυνομικός είναι όργανο και το μπουζούκι είναι όργανο, μιλάμε για 2 παραπλήσια, αν όχι ομοειδή πράγματα!
Παρ’όλ’αυτά, ας εξετάσουμε τα γραφόμενά σου ως προς την σύνδεση του νου, ο οποίος προγραμματίζει το μηχάνημα, με το ίδιο το μηχάνημα . Το πρώτο ζήτημα που θέτεις είναι το να είναι λιτή μια γλώσσα προγραμματισμού.
Κι εγώ όταν προσπαθήσω να προγραμματίσω κάτι απλά για να με εξυπηρετεί, στην πιο εύκολη για εμένα γλώσσα θα το προγραμματίσω, η οποία είναι η πιο σύντομη,η πιο βατή, με τις λιγότερες <<αυθαιρεσίες>> κλπ!
Απ’την στιγμή που ο άνθρωπος προγραμματίζει το μηχάνημα, πρέπει να είναι και σε θέση να το επιδιορθώσει ανά πάσα στιγμή εύκολα και γρήγορα.
Φαντάζομαι πως είναι κι αυτός ένας απ’τους λόγους που τεχνολογικώς περάσαμε από τα δυαδικά συστήματα στα πιο σύγχρονα. Κάπου εδώ κολλάει και η περιφραστικότητα που έλεγες.
Αλλά και πάλι βλέπεις ότι όταν θες να δομήσεις πιο πολύπλοκα συστήματα, χρησιμοποιείς μια γλώσσα λιγότερο λιτή μεν, νοηματικώς πυκνή δε. Ει δε μη, πρέπει να έχεις καλύτερη μνήμη και από αυτή των Κινέζων (οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν νομίζω ότι βρίσκονται τυχαία στην κορυφή των προγραμματιστών, αν λάβω υπ’όψιν μου τα χιλιάδες ιδεογράμματα που αποστηθίζουν από νηπιακή ηλικία).
Και για να εξισορροπήσεις το μειονέκτημα αυτό της μνήμης, θέτεις μικρότερες λέξεις –όχι αυθαίρετα-, οι οποίες θα σε εξυπηρετούν πάντα και παντού με τον ίδιο τρόπο (βλ. προθέσεις, μόρια, σύμβολα ή ό,τι άλλο χρησιμοποιείτε τέλος πάντων). Με λίγα λόγια ένα παζλ των 1000 κομματιών προσπαθείς να το κάνεις 100 κομμάτια των 10.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μία νύξη στον όρο διάνοια και την σχέση του με την ευφυία, την εξυπνάδα, την πολυμάθεια κλπ για να καταλάβεις γιατί χρησιμοποίησα αυτή την λέξη.
Η διάνοια είναι ο εσωτερικός διάλογος με την ψυχή μας, ο οποίος εξωτερικεύεται με τον λόγο. Είναι άλλο πράγμα το να βρίσκεσαι εκτός ύπνου (έξυπνος), άλλο πράγμα να κατέχεις ιδιαιτέρα φύσιν (ιδιοφυής), άλλο να έχεις εκ φύσεως καλή πνευματική κατάσταση (ευφυής), άλλο να είσαι ειδήμων, σώφρων,φρόνιμος, δαϊφρων, εχέφρων, οξύνους, νουνεχής, συνετός, σοφός κλπ κλπ.
Αυτή την διάνοια εννοούσα και νομίζω πως τώρα καταλαβαίνεις γιατί δεν φτάνουν 1-2 συνώνυμα για να συνεννοηθούμε.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
10-07-19
00:08
1.Εδώ έγκειται το πρόβλημα, ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε λόγω άγνοιας της ετυμολογίας μια ελληνικής λέξης την διαφορά της από μία άλλη. Έτσι όλα τα συνώνυμα γίνονται όμοια και σιγά-σιγά χάνεται η γλώσσα. Τα παραδείγματα με την ελληνική πάμπολλα (ενδεικτικό παράδειγμα που είδα πρόσφατα και θυμάμαι, είναι το ρήμα που λέμε σήμερα <<βλέπω>>. Αναλυτικότερα θα αναφερθώ στο τέλος του μηνύματος).
Έτσι, όταν ακούσουμε κάτι -συνήθως κατά φαντασίαν- ξενόφερτο, δανειζόμαστε το αλλοδαπό (εντός και εκτός εισαγωγικών) λήμμα και το αποκωδικοποιούμε έτσι ώστε να καταχωρηθεί στο μυαλό μας ως νέα έννοια κι όχι απλώς ως μετάφραση του δικού μας τάδε λήμματος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά, να μην μπορούμε να εννοήσουμε μία έννοια αν δεν την ακούσουμε στα ξένα!
2.Δεν θα αναφερθώ στην ανωτερότητα μιας γλώσσας, διότι υπόκεινται στις καταβολές, την γνώση αλλά και στην υποκειμενική κρίση του καθενός. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην λεξική ένδεια και στον πλούτο μιας γλώσσας, όπως ανέφερες. Δεν θα κάτσω προφανώς να μετρήσω τα λήμματα της κάθε γλώσσας και να τα αντιπαραβάλω με την δική μας ατέρμονη.
Αλλά αναρωτιέμαι ποιός ο λόγος να δανειστούν οι αλλόθροοι πάμπολλες ελληνικού ετύμου λέξεις;
Μήπως ο γλωσσικός τους <<πλούτος>> και η γλωσσική ακαμψία τους δεν τους επέτρεπε να εννοήσουν ορισμένα πράγματα και να τα αποδώσουν κατάλληλα; Μήπως η ελληνική με την πλαστικότητά της, την εννοιολογικότητά της και την βαθεία λεκτική μήτιν της, ήταν ο μόνος δρόμος για να τα εννοήσουν και γενικά να εκφραστούν;
Τα άρθρα του κ. Σαραντάκου μας τα έχει παραθέσει στο παρελθόν κι άλλο μέλος σε παρόμοια συζήτηση που δεν ευδοκίμησε δυστυχώς. Η ερώτηση μου και πάλι τότε ήταν ποιοί ήταν οι Ινδοευρωπαίοι, πού έζησαν, πότε έζησαν, ποιά δείγματα γραφής έχουν αφήσει για να αποδεικνύεται περίτρανα η ύπαρξή τους;
Και τέλος, άλλη μια ευκολώτερη ερώτηση. Πώς γίνεται τα πρωτοαγγλικά που τα αναφέρει ο κύριος γλωσσολόγος, να προηγούνται του Ομήρου χρονικά αλλά και να μοιάζουν τόσο πολύ με τις αρχαιοελληνικές λέξεις;
3.Συμφωνώ μαζί σου για τα περί γλώσσας και εκφράσεως του κάθε λαού. Σίγουρα η γλώσσα φαίνει την διανοία των ομιλούντων της αλλά και φαίνεται από την διανοία των χρηστών της και γι'αυτό το αποτέλεσμα της γλώσσας μας σήμερα είναι αυτό που είναι. Γι’αυτό και είναι αδήριτος ανάγκη να ασχοληθούμε με την δική μας κακοποιημένη ελληνική εις βάθος για να ξέρουμε πότε δανειζόμαστε και ποιός χρωστάει τι.
Σχετικά με την άνωθεν αναφορά μου για το <<βλέπω>>.
Στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν τουλάχιστον 200 ρήματα που εκφράζουν το καθένα διαφορετικά την έννοια του σημερινού <<βλέπω>> και τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν υφίστανται εννοιολογικώς σε καμμία από τις γνωστές αλλοδαπές. Μπορεί να τα σκοτώσαμε με την άγνοια και την ξενομανία μας, αλλά μας έμειναν τα παιδιά τους να μας θυμίζουν τους προγόνους τους.
Λίγα παραδείγματα από όλα αυτά και μόνον για το λήμμα <<βλέπω>> είναι τα εξής:
Ορώ = εξετἀζω μετά προσοχής γύρω μου με ορθάνοιχτα τα μάτια
Και άλλα τόσα σύνθετά του, με διαφορετική νοηματική απόχρωση πχ ενορώ , προσορώ, καθορώ κλπ
Οπτεύω,όπτω = επιβλέπω
Συν τα πολλά χρηστικά έως σήμερα σύνθετά του υποπτεύω (υποπτεύομαι), εποπτεύω, διοπτεύω
Ενοπτιλίζω =βλέπω γυροφέρνοντας το βλέμμα μου
Ωπάζομαι =κατευθύνω το βλέμμα μου προς κάτι
Οπιπτεύω = παρατηρώ με περιέργεια
Δυσωπώ =βλέπω μετά δυσκολίας αντίθετο του οξυωπώ
Περιωπέω =βλέπω πέριξ
Οφθαλμιώ και εποφθαλμιώ = βλέπω με δόλο κάτι
Όσσομαι =βλέπω με την φαντασία μου
Οψείω =επιθυμώ να δώ
Αγερωπώ =βλέπω αγέρωχα
Αντωπέω/αντοφθαλμέω =βλέπω κατά μέτωπον
Οίδα = (χρηστικός παρακείμενος του Fείδω) =βλέπω και γνωρίζω/μαθαίνω κάτι αντικειμενικά (και γι’αυτό διαφέρει από το γιγνώσκω που εκφράζει υποκειμενικότητα )
Συν πάμπολλα σύνθετα πχ σύνοιδα , κάτοιδα, πρόοιδα κλπ
Βλέπω =ρίχνω ματιές, με τα περισσότερα σύνθετα λόγω διατηρήσεώς του στην ν.ε πχ προβλέπω, προσβλέπω, αποβλέπω, εμβλέπω, εισβλέπω, παραβλέπω, αναβλέπω κλπ
Οπτίλλω
Κυττάζω = κύπτω και εξετάζω συν σύνθετα πχ λοξοκυττάζω
Θεωρώ, συν τα σύνθετα αναθεωρώ, επιθεωρώ, καταθεωρώ, προθεωρώ κλπ
Θεώμαι=βλέπω και θαυμάζω
Τηρώ =κυττάζω μετά προσοχής μεγάλης (το οποίο ξέμεινε σε μερικά χωριά ευτυχώς) συν σύνθετα παρατηρώ, επιτηρώ, συντηρώ κλπ
Δέρκομαι = βλέπω ξεκάθαρα συν σύνθετα οξυδερκέω <οξυδερκής, καταδέρκομαι
Δεύκω =φροντίζω, επιβλέπω
Διακρίνω
Ατενίζω
Σκαρδαμύσσω =βλέπω με μισόκλειστα τα μάτια ή ανοιγοκλείνοντάς τα < ασκαρδαμυκτί
Σκοπώ = εξετάζω αναλυτικώς κάτι για να συμπεράνω < σκοπός συν τα σύνθετα επισκοπώ, ανασκοπώ, αποσκοπώ
Λάω =κυττάζω επίμονα < λέων
Παιφάσσω = βλέπω με μάτια που λάμπουν
Παπταίνω= εξετάζω τον χώρο ολόγυρα
Αντικρύζω
Ίλλω =στρέφω τα μάτια μου κάπου συν δεκάδες σύνθετα επιλλίζω, δενδίλλω κλπ
Αθρέω =κάθομαι και παρατηρώ με τις ώρες
Αυγάζω = διακρίνω παρατηρώντας
Κυνοφθαλμίζομαι = βλέπω αναιδώς
Διακουράζομαι =βλέπω χωρίς να κυττάζω τον άλλον στα μάτια
Κικυμώττω =βλέπω αμυδρώς
Αγναντεύω
Σιλλόω =γυρνώ αργά τους οφθαλμούς < τσίλιες
Μαραυγέω = ορώ και θαμπώνομαι
Προσέχω =βλέπω μετά μεγάλης προσοχής
Επιμύω =κλείνω τα μάτια για να συναινέσω
Παρακολουθώ =εστιάζω και βλέπω
Αποταυρόομαι =βλέπω αγρίως
Εκκατιλλώπτω =χλευάζω με το βλέμμα μου
Αυτά είναι λίγα από τα 200. Κι αυτά έχουν να κάνουν μόνο με την αίσθηση και τον τρόπο της οράσεως. Άλλα τόσα κι ακόμα περισσότερα υπάρχουν για να περιγράψεις διαφορετικά άπειρες άλλες έννοιες.
Αν υπάρχει τέτοιος γλωσσικός πλούτος και τέτοια λεπτή ειδοποιός διαφορά μεταξύ των λέξεων που περιγράφουν το <<ορᾱν>> -ή ακόμα και για οποιοδήποτε άλλο ρήμα- και σε άλλες γλώσσες, ας μας γνωστοποιήσει όποιος ξέρει τις λέξεις αυτές.
Λίγα παραδείγματα από όλα αυτά και μόνον για το λήμμα <<βλέπω>> είναι τα εξής:
Ορώ = εξετἀζω μετά προσοχής γύρω μου με ορθάνοιχτα τα μάτια
Και άλλα τόσα σύνθετά του, με διαφορετική νοηματική απόχρωση πχ ενορώ , προσορώ, καθορώ κλπ
Οπτεύω,όπτω = επιβλέπω
Συν τα πολλά χρηστικά έως σήμερα σύνθετά του υποπτεύω (υποπτεύομαι), εποπτεύω, διοπτεύω
Ενοπτιλίζω =βλέπω γυροφέρνοντας το βλέμμα μου
Ωπάζομαι =κατευθύνω το βλέμμα μου προς κάτι
Οπιπτεύω = παρατηρώ με περιέργεια
Δυσωπώ =βλέπω μετά δυσκολίας αντίθετο του οξυωπώ
Περιωπέω =βλέπω πέριξ
Οφθαλμιώ και εποφθαλμιώ = βλέπω με δόλο κάτι
Όσσομαι =βλέπω με την φαντασία μου
Οψείω =επιθυμώ να δώ
Αγερωπώ =βλέπω αγέρωχα
Αντωπέω/αντοφθαλμέω =βλέπω κατά μέτωπον
Οίδα = (χρηστικός παρακείμενος του Fείδω) =βλέπω και γνωρίζω/μαθαίνω κάτι αντικειμενικά (και γι’αυτό διαφέρει από το γιγνώσκω που εκφράζει υποκειμενικότητα )
Συν πάμπολλα σύνθετα πχ σύνοιδα , κάτοιδα, πρόοιδα κλπ
Βλέπω =ρίχνω ματιές, με τα περισσότερα σύνθετα λόγω διατηρήσεώς του στην ν.ε πχ προβλέπω, προσβλέπω, αποβλέπω, εμβλέπω, εισβλέπω, παραβλέπω, αναβλέπω κλπ
Οπτίλλω
Κυττάζω = κύπτω και εξετάζω συν σύνθετα πχ λοξοκυττάζω
Θεωρώ, συν τα σύνθετα αναθεωρώ, επιθεωρώ, καταθεωρώ, προθεωρώ κλπ
Θεώμαι=βλέπω και θαυμάζω
Τηρώ =κυττάζω μετά προσοχής μεγάλης (το οποίο ξέμεινε σε μερικά χωριά ευτυχώς) συν σύνθετα παρατηρώ, επιτηρώ, συντηρώ κλπ
Δέρκομαι = βλέπω ξεκάθαρα συν σύνθετα οξυδερκέω <οξυδερκής, καταδέρκομαι
Δεύκω =φροντίζω, επιβλέπω
Διακρίνω
Ατενίζω
Σκαρδαμύσσω =βλέπω με μισόκλειστα τα μάτια ή ανοιγοκλείνοντάς τα < ασκαρδαμυκτί
Σκοπώ = εξετάζω αναλυτικώς κάτι για να συμπεράνω < σκοπός συν τα σύνθετα επισκοπώ, ανασκοπώ, αποσκοπώ
Λάω =κυττάζω επίμονα < λέων
Παιφάσσω = βλέπω με μάτια που λάμπουν
Παπταίνω= εξετάζω τον χώρο ολόγυρα
Αντικρύζω
Ίλλω =στρέφω τα μάτια μου κάπου συν δεκάδες σύνθετα επιλλίζω, δενδίλλω κλπ
Αθρέω =κάθομαι και παρατηρώ με τις ώρες
Αυγάζω = διακρίνω παρατηρώντας
Κυνοφθαλμίζομαι = βλέπω αναιδώς
Διακουράζομαι =βλέπω χωρίς να κυττάζω τον άλλον στα μάτια
Κικυμώττω =βλέπω αμυδρώς
Αγναντεύω
Σιλλόω =γυρνώ αργά τους οφθαλμούς < τσίλιες
Μαραυγέω = ορώ και θαμπώνομαι
Προσέχω =βλέπω μετά μεγάλης προσοχής
Επιμύω =κλείνω τα μάτια για να συναινέσω
Παρακολουθώ =εστιάζω και βλέπω
Αποταυρόομαι =βλέπω αγρίως
Εκκατιλλώπτω =χλευάζω με το βλέμμα μου
Αυτά είναι λίγα από τα 200. Κι αυτά έχουν να κάνουν μόνο με την αίσθηση και τον τρόπο της οράσεως. Άλλα τόσα κι ακόμα περισσότερα υπάρχουν για να περιγράψεις διαφορετικά άπειρες άλλες έννοιες.
Αν υπάρχει τέτοιος γλωσσικός πλούτος και τέτοια λεπτή ειδοποιός διαφορά μεταξύ των λέξεων που περιγράφουν το <<ορᾱν>> -ή ακόμα και για οποιοδήποτε άλλο ρήμα- και σε άλλες γλώσσες, ας μας γνωστοποιήσει όποιος ξέρει τις λέξεις αυτές.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
09-07-19
12:07
Έθιξες έμμεσα ένα πολύ ωραίο θέμα, το οποίο κάποια στιγμή πρέπει -επιτέλους- να μας προβληματίσει.Επίσης πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρουσα η αδυναμία απόδησης λέξεων όπως Wanderlsut ή flâneur-neuse στα ελληνικά (και μεταφράσεις που περιέχουν τον όρο "περιπλάνηση" δε με καλύπτουν προσωπικά) – κρύβουν ένα άλλο σύστημα σκέψης από πίσω τους, μία άλλη ιστορικο-κοινωνική πραγματικότητα.
Ή φιλοσοφικοί όροι, το σαρτρικό Néant το μεταφράζουμε ως "τίποτα" αλλά στα γαλλικά άλλη σημασία έχει το rien και τελείως διαφορετική το Néant -- και τα δύο αποδίδονται ως "τίποτα" αλλά στο Néant πάντα νομίζω ότι υπάρχει και κάτι που ξεφεύγει απ' τη μετάφραση "τίποτα", έχει μια πιο απόλυτη σημασία.
Κι όμως υπάρχουν λέξεις να αποδώσουν όλα τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι πως με τον εξοβελισμό εκατομμυρίων λέξεων από το ελληνικό λεξιλόγιο και με την ελάχιστη -εως μηδαμινή- ενασχόλησή μας με την γλώσσα μας -τον αγωγό εκφράσεως της ψυχής μας- έχουμε φτάσει στο σημείο που ακροθιγώς ανέλυσες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε υποπέσει και στο επίπεδο ενός <<γλωσσικού γενιτσαρισμού>> και υιοθετούμε δικά μας παιδιά που είναι τάχα αλλοδαπά, επειδή έχουν καλυφθεί -με την πάροδο του χρόνου- με αλλοδαπό μανδύα!
Ενδεικτικά παραδείγματα είναι οι άνωθεν προβληματισμοί σου. Ο αλήτης εκ του ἀλάομαι=περιφέρομαι > ἀλέα, πράγματι απέχει πολύ από τον περιπλανητή, τον αγύρτη, τον οδοιπόρο κλπ κλπ αλλά κυριολεκτικώς μπορεί να αποδώσει καλύτερα από κάθε τι άλλο τον <<flâneur>>. Αλλά προσοχή! Με την αρχική του σημασία.
Έτσι έγινε και με το <<néant>> που πράγματι απέχει σημασιολογικώς από το <<rien>>, αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και με το τίποτα, το ουδέν, το καθόλου, το μηδέν κλπ κλπ. Το <<néant>> λοιπόν είναι το απόλυτο μη-δεν και ορθώς το <<rien >> μεταφράζεται με το <<τίποτα>> και -μες την γλωσσική τους ένδεια- οι Γάλλοι προσθέτουν το <<όλον>> για να εκφράσουν το καθόλου (rien du tout).
Αυτό συμβαίνει με εκατομμύρια λέξεις, οι οποίες βεβαίως και μπορούν να αποδοθούν με μία ελληνική και όχι μόνον μπορούν να αποδοθούν, αλλά ανάγονται και σε ελληνικόν έτυμον.
Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λέξεις να αποδώσουν μία <<αλλόθροη>> αλλά πως έχουμε φτάσει στο τέλμα να μην γνωρίζουμε να μιλάμε ελληνικά και να μην αναγνωρίζουμε πλέον ποιά λέξη είναι ελληνική και ποιά όχι.
Ή να ψάχνουμε να αποδώσουμε περιφραστικώς διάφορες λέξεις, όταν η ελληνική με την πλαστικότητά της μπορεί να αποδώσει τα πάντα με μία (ζωντανό παράδειγμα οι ξενόγλωσσες μεταφράσεις για τις λέξεις του Ομήρου <<βακτροπροσαίτης, δυσαριστοτόκεια, ζοφοδόρπις, μινυνθάδιος, φαεσίμβροτος, δαϊφρων>> κλπ κλπ).
Και επειδή έχουμε παρεκκλίνει από το κεντρικό θέμα, μια σπουδαία λέξη που έχει ταξιδέψει τον κόσμο για να ορίσει τον αντρείο είναι ο << ήρως>>. Στις συνηθέστερες ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά, ρώσικα ) και ακόμα και στην μακρινή Ιαπωνία hirosi τον λένε
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
08-07-19
02:13
1.Από την στιγμή που εγώ έγραψα την ανάρτηση, είμαι σε καλύτερη θέση από εσένα, να γνωρίζω τον σκοπό της.
Από την μικρή μας συνομιλία βέβαια, μπορώ να καταλάβω γιατί το εκλαμβάνεις σαν ειρωνεία.
Μην βιάζεσαι να παρεξηγήσεις τον "συνομιλητή" σου, θα βρεθείς πολύ γρήγορα να μιλάς μόνη.
2.Θα σε στεναχωρήσω, αλλά η βιβλιογραφία δεν συμφωνεί με την ετυμολογία που δίνεις. =)
1.Ο σκοπός της αναρτήσεώς σου μπορεί να ήταν να μας φτιάξεις την διάθεση κάνοντας <<χιούμορ>>. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ειρωνεία και το χιούμορ είναι συνώνυμα -όπως άφησες να εννοηθεί- και επίσης δεν αναιρεί το περιεχόμενο της απαντήσεώς μου περί ειρωνείας και αλλοδαπών γλωσσών.
2. Τί λέει η δική σου βιβλιογραφία σχετικά με την ετυμολογία της λέξεως << χιούμορ>>;
Αν μπεις στον κόπο να ασχοληθείς με τις διαλέκτους της αρχαίας ελληνικής γλώσσας αλλά και με το πώς άλλαζαν οι φθόγγοι-νότες ανά ελληνική πόλη, πες και σε εμάς τους αδαείς.
Παρεμπιπτόντως, το χωρίο από τον <<Κρατύλο>> στο οποίο αναφέρομαι
Σωκράτης
οἶσθα οὖν ὅτι ἐπὶ τῷ αὐτῷ ἡμεῖς μέν φαμεν “σκληρότης,” Ἐρετριῆς δὲ “σκληροτήρ”;
Κρατύλος
πάνυ γε.
Σωκράτης
πότερον οὖν τό τε ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα ἔοικεν ἀμφότερα τῷ αὐτῷ, καὶ δηλοῖ ἐκείνοις τε τὸ αὐτὸ τελευτῶντος τοῦ ῥῶ καὶ ἡμῖν τοῦ σῖγμα, ἢ τοῖς ἑτέροις ἡμῶν οὐ δηλοῖ;
Κρατύλος
δηλοῖ μὲν οὖν ἀμφοτέροις.
Σωκράτης
πότερον ᾗ ὅμοια τυγχάνει ὄντα τὸ ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα, ἢ ᾗ μή;
Κρατύλος
ἧι ὅμοια.
οἶσθα οὖν ὅτι ἐπὶ τῷ αὐτῷ ἡμεῖς μέν φαμεν “σκληρότης,” Ἐρετριῆς δὲ “σκληροτήρ”;
Κρατύλος
πάνυ γε.
Σωκράτης
πότερον οὖν τό τε ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα ἔοικεν ἀμφότερα τῷ αὐτῷ, καὶ δηλοῖ ἐκείνοις τε τὸ αὐτὸ τελευτῶντος τοῦ ῥῶ καὶ ἡμῖν τοῦ σῖγμα, ἢ τοῖς ἑτέροις ἡμῶν οὐ δηλοῖ;
Κρατύλος
δηλοῖ μὲν οὖν ἀμφοτέροις.
Σωκράτης
πότερον ᾗ ὅμοια τυγχάνει ὄντα τὸ ῥῶ καὶ τὸ σῖγμα, ἢ ᾗ μή;
Κρατύλος
ἧι ὅμοια.
Δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποια μετάφραση που μου διαφεύγει, αλλά στύβω το μυαλό μου τώρα κι ό,τι γίνει.
Παραδόξως υπάρχει, αντίστοιχα, μια αγγλική λέξη που δεν μπορώ να μεταφράσω μονολεκτικά στα ελληνικά. Sensationalist
εντυπωσιοθήρας, εντυπωσιολάγνος, αισθησιάρχης (σε φιλοσοφικό επίπεδο)
στείβω (ή στίβω) σημαίνει πατώ με δύναμη, καταπατώ. Εξ ου κι ο στίβος (= χώρος καλά πατημένος, λείος προς άθλησιν), τα στιβάλια (=τα παπούτσια, υποδήματα).
Τα παλαιά χρόνια έπλεναν τα ρούχα τους σε ποτάμια και λίμνες και τα πατούσαν με δύναμη καλά για να στραγγίξουν. Η λέξη απέκτησε σταδιακά την σημασία του <<(απο)στραγγίζω>>.
Τα παλαιά χρόνια έπλεναν τα ρούχα τους σε ποτάμια και λίμνες και τα πατούσαν με δύναμη καλά για να στραγγίξουν. Η λέξη απέκτησε σταδιακά την σημασία του <<(απο)στραγγίζω>>.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
07-07-19
19:10
Πρώτον, διαφέρει το χιούμορ από την ειρωνεία.χιούμορ < αγγ. humour < γαλλ. humeur < λατ. (h)umor, -oris
Δεύτερον αλλά σημαντικότερον, το χιούμορ είναι επίσης ελληνικότατη λέξη και προέρχεται από το << χυμός>>. Στην διἀλεκτο των Ευβοέων και αν είχες διαβάσει τουλάχιστον το έργο << Κρατύλος-περί ονομάτων ορθότητος>> του Πλάτωνος, θα παρατηρούσες ότι το τελικό -ς αντικαθίσταται από το -ρ. Έτσι η σκληρότης λέγεται και σκληρότηρ κλπ κλπ.
Τώρα το πώς ο χυμός κατέληξε να συνδέεται με την διάθεση, οφείλεται στον ιατρό Ιπποκράτη, ο οποίος πίστευε πως μονάχα όταν υπάρχει ευκρασία στα 4 υγρά του σώματος (μαύρη και κίτρινη χολή, αίμα και φλέγμα) ένας άνθρωπος μπορεί να είναι υγιής και κατ'επέκτασιν ευδιάθετος. Μάλιστα από αυτό το δόγμα του Ιπποκράτους προέρχεται και η λέξις <<μελαγχολία>> που επί της ουσίας είναι η ονομασία της αρρώστιας κατά την οποίαν υπερισχύει των υπολοίπων υγρών στο σώμα, η μέλαινα (=μαύρη) χολή.
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
07-07-19
18:37
Η ειρωνεία με τους είρωνες στα γλωσσικά ζητήματα είναι ότι, όταν τους προκαλέσεις να σου αποδώσουν την ίδια την λέξη <<ειρωνεία>> σε μία από τις <<μεγάλες>> γλώσσες τους (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά κλπ), πάλι στα ελληνικά θα σου την πουν.
Με αγάπη
Με αγάπη
konstantinantia
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinantia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 361 μηνύματα.
07-07-19
18:04
Μεράκι. [αλλά απ' ό,τι είδα είναι αραβική/τούρκικη λέξη]
Η λέξη <<μεράκι>> είναι ελληνικότατη εκ του ομηρικού << ίμερος>> και είναι -θα λέγαμε σήμερα- συνώνυμο του πόθου. Το επίθημα <<-ακι(ον)>> είναι συνηθισμένο κατά την παραγωγή υποκοριστικών ουσιαστικών. Η τουρκοποιημένη μορφή της λέξεως δεν την καθιστά αλλοδαπή αλλά εμάς γλωσσικώς ενδεείς.
Θα σε στεναχωρήσω. Είναι τούρκικη λέξη το ντέρτι.
Το ίδιο ισχύει και για το ντέρτι το οποίο προέρχεται από το ρήμα δέρω (=γδέρνω) και το οποίο μας έχει χαρίσει άπειρα παράγωγα όπως δέρμα, δέρας, περιδέραιον κλπ. Το ρήμα αυτό ακολούθησε την διαδρομή Ελλάδα-Περσία-Τουρκία και αφότου πέρασε κι αυτό τα πάθη του (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), κατέληξε σε εμάς ως ντέρτι.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.