03-09-09
16:39
Δεν θέλω να σας φρικάρω, αλλά το να χάνεις γιαγιά ή παππού δεν συγκρίνεται με το να χάνεις γονιό. Αν νιώθεις άσχημα με την γιαγιά ή τον παππού, νιώθεις χίλιες φορές πιο άσχημα με τον γονιό - ειδικά αν δεν έχεις κάνει δική σου οικογένεια ή/και πεθάνουν νέοι. Τουλάχιστον οι γιαγιάδες κι οι παππούδες όσο να 'ναι έχουν προλάβει να ζήσουν τις ζωές τους.. και δεν σε τρώει αυτό το "γιατί δεν έκανα παιδί ΤΟΣΑ χρόνια να το δει;"
Βέβαια, έχεις δίκιο. Σαφώς και δεν συγκρίνεται, αλλά αυτή η γνώση έρχεται αργότερα, αρκετά αργότερα σκέφτεσαι ότι ''τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα'' και ότι δεν συγκρίνεται με μια άλλη μεγαλύτερη απώλεια.
Δεν το κάνει, πιο εύκολο, αυτό έχω να πω. Τουλάχιστον, στην αρχή. Πάντως καλύτερα να δεις τον γονιό σου να χάνεται παρά εκείνος να δει το παιδί του να χάνεται. Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο.
Αλλά η απώλεια ενός γονιού είναι σίγουρα απίστευτη....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-07-09
23:47
Η γιαγιά σου καρδιά μου τα ήξερε όλα αυτά, κι ας μην της τα είχες πει ποτέ.. Ήξερε πόσο την αγαπούσες και πως η σκέψη σου ήταν εκεί, ακόμη κι αν δεν ήσουν εκεί η ίδια. Κι αν, ίσως, μας βλέπει τώρα από κάπου, ξέρει πως τη θυμάσαι και πως την αγαπάς, όπως και τότε που την είχες κοντά σου..
Κατα τα άλλα.. στο πρώτο ποστ του Καγιριου αναγνώρισα κάποια από τα συναισθήματα που είχα νιώσει, όταν έφυγε η δική μου γιαγιά - το μοναδικό αγαπημένο πρόσωπο που έχω χάσει. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ότι με εγκατέλειψε.. Η μόνη σκέψη που γύριζε στο μυαλό μου εκείνες τις ημέρες, και ήταν μάλιστα χαραγμένη ανεξίτηλα, ήταν η φράση "δεν θα την ξαναδω"..
Γιατί όταν ήμουν κοντά της, δίπλα της, ένιωθα πως με περιβάλλει μια ζεστασιά, ένα σύννεφο του οποίου το κάθε άτομο ήταν διαποτισμένο με την αγάπη που της είχα, και την αγάπη που είχε εκείνη σε μένα.. Και μου φαινόταν αδιανόητο το γεγονός ότι είχε φύγει, ότι δεν θα ξαναήμουν κοντά της- ότι είχε φύγει και πήρε μαζί της και το προστατευτικό συννεφάκι και όλη της την αγάπη..
Ο καιρός όμως πέρασε και η γραφή ξεθώριασε. Οι αναμνήσεις όμως έμειναν, και η σκέψη μου τρέχει πάντα σε εκείνη όποτε θα θελα να την είχα δίπλα μου, να μοιραστώ μια στενοχώρια, μια χαρά, μια απογοήτευση, έναν προβληματισμό.. ακόμα κι όταν απλά θα θελα καταφύγιο την αγκαλιά της, για να κρυφτώ από όλα εκείνα που φοβάμαι.
Δεν πήγα ποτέ από τότε στο νεκροταφείο να την επισκεφθώ, γιατί μου φαινόταν κρύο και ανούσιο να μιλάω σε ένα μάρμαρο. Το πένθος δεν έφυγε όμως.. Δεν φεύγει ποτέ ίσως, όπως δε φεύγει και η αγάπη που είχαμε γι αυτόν τον άνθρωπο που χάθηκε.. Οπότε προτιμώ να τη θυμάμαι όπως ήταν, και κάθε φορά που τη σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια να νιώθω να με περιβάλλει ξανα εκείνο το συννεφάκι.
πς. δεν το πιστεύω ότι σβήστηκε το αρχικό μου ποστ.. ήταν το μόνο ποστ που έχω γράψει και παραλίγο να με πάρουν τα κλάματα
Nαι ελπιζω οτι η γιαγια μου το ηξερε και ευχαριστω πολυ για τη συμπαρασταση...Μου εκανε καλο..Ειναι πραγματι το μοναδικο προσωπο που εχω χασει και εγω και το σοκ ηταν μεγαλο...Λυπαμαι παρα πολυ για την δικη σου γιαγια,επισης(οσο ανουσιο,κλισε και ισως ψευτικο να φαινεται)...Και στο δικο μου μυαλο βρισκοταν η ιδια σκεψη..Οτι δεν θα την ξαναδω ποτε...Και ειναι τοσο αδικο...Δεν προλαβαμε να..να χαρουμε αρκετα...Και ειναι τοσο κριμα.Τουλαχιστον εχω καλες αναμνησεις απο εκεινη και μονο καλες...Ηταν ο καλυτερος ανθρωπος που ηξερα αντικειμενικα...Δεν θυμαμαι να ειχε φωναξει σε καποιον ουτε μια φορα η να μην ειχε συμπεριφερθει με αγαπη και συμπαθεια σε ολους...Ετσι θελω να την θυμαμαι..Και οχι την καταβεβλημενη και απελπισμενη απο τον καρκινο γυναικα...Κατα τ'αλλα τα συναισθηματα μου ειναι ιδια με τα δικα σου..Αισθανομου και εγω μια θαλπωρη οταν βρισκομουν κοντα της και τη λατρευα οπως και εκεινη εμενα...Και ειναι τοσο αδικο που εφυγε...Ηταν και σχετικα νεα...Παντως σε ευχαριστω και παλι λυπαμαι για την απωλεια σου...Και συμπασχω...Σε νιωθω απολυτα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.