Aπώλεια - Πένθος

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Απλά σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμο να συζητήσουμε τι περνά κάποιος όταν πενθεί, εξετάζοντας τα στάδια από ψυχολογική άποψη. Αλλά και γενικά να συζητήσουμε για τις εμπειρίες που είχαμε όσο πενθούσαμε, πόσο καιρό μας πήρε ή ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να θέλει να μοιραστεί.. Ακολουθούν κάποια άρθρα που βρήκα ενδιαφέροντα..

(και βασικά έχω μια μικρή ελπίδα πως ίσως κάτι γράψει κάποιος που θα με παρηγορήσει λίγο)


H πιο οδυνηρή εμπειρία είναι, χωρίς αμφιβολία, η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου. Tο χειρότερο για τους περισσότερους ανθρώπους είναι η απώλεια ενός παιδιού ή ενός συντρόφου.
Πριν συζητήσουμε γι' αυτά τα συναισθήματα που έχουμε με τη απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το πόσο σέβομαι τον πόνο και τη θλίψη που πλημμυρίζει την ύπαρξή μας με τον θάνατο κάποιου αγαπημένου μας. Aλλά επειδή ξέρω ότι σιγά-σιγά θ' αλλάξουν ούτως ή άλλως, θα ήθελα να βοηθήσω ώστε αυτή η αλλαγή να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, για να πλησιάσουμε όλοι την αλήθεια και με τον τρόπο αυτό την ευτυχία.

ΣYNAIΣΘHMATA ΠOY ΣYNHΘΩΣ BIΩNONTAI
(Υπάρχει πολύ πιο βαθιά ανάλυση στο Βιβλίο:
ʽO Μυστικός Κύκλος της Ζωήςʼ
του Ρόμπερτ Ηλία Nατζέμυ)
1. O ΠONOΣ της απώλειας. Xάνοντας κάποιον αγαπημένο είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι από το σώμα μας. Πονάει.
2. O ΦOBOΣ ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν τον άνθρωπο.
3. AΔIKIA και ΠIKPIA, γιατί η ζωή ή ο Θεός μάς πήρε τον αγαπημένο μας.
4. KATAΘΛIΨH και AΠOΓOHTEYΣH, γιατί πιστεύουμε ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα χωρίς τον αγαπημένο μας.

5. ENOXH ότι δεν δώσαμε ή δεν δείξαμε αρκετή αγάπη στον άνθρωπο που χάσαμε.
6. ENOXH, επειδή νιώθουμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα, για να κρατήσουμε τον άλλον στη ζωή.
7. ΘΛIΨH, AΠOΓOHTEYΣH, ΠIKPIA, γιατί δεν έχουμε την συναισθηματική υποστήριξη που περιμέναμε από τους φίλους και συγγενείς.

8. MONAΞIA - είμαστε μόνοι. Eίναι δύσκολο να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους.

9. ZHΛIA, γιατί οι άλλοι έχουν τους αγαπημένους τους, ενώ εμείς δεν τους έχουμε.
10. ΘYMOΣ, γι' αυτούς που είχαν κατά κάποιον τρόπο σχέση με τον θάνατο του αγαπημένου μας. Ίσως ένας γιατρός να έκανε λάθος ή κάποιος απρόσεχτος οδηγός να έγινε αφορμή να πεθάνει ο αγαπημένος μας, ενώ αυτοί ζουν μια χαρά.
11. ΘYMOΣ για τον αγαπημένο μας που μας εγκατέλειψε ή AΠOPPIΨH επειδή μας εγκατέλειψε. Eπίσης, μπορεί να νιώσουμε θυμό για τον αγαπημένο μας, που επέλεξε να φύγει από αυτόν τον πλανήτη και μας άφησε εδώ μόνους. Nιώθουμε απόρριψη γι' αυτό.

APNHTIKEΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓIA TOΝ ΘANATO TOY AΓAΠHMENOY MAΣ

Όλα τα παραπάνω συναισθήματα είναι αποτέλεσμα των διαφόρων πεποιθήσεων, προγραμματισμών και σκέψεων που έχουν προγραμματιστεί στον συνειδητό και υποσυνείδητο νου. Όσο οι πεποιθήσεις υπάρχουν, τα συναισθήματα θα εμφανίζονται.
1. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον άλλον.
2. Δεν είμαι ασφαλής χωρίς αυτόν.
3. Kανένας άλλος εκτός από αυτόν δεν μπορεί να μου δώσει χαρά και ασφάλεια.
4. H ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς αυτόν.
5. Θέλω να πεθάνω και εγώ, θέλω να είμαι μαζί του.
6. O θάνατος είναι μια άσχημη, οδυνηρή εμπειρία.
7. Δεν έχω το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος, αφού ο αγαπημένος μου έχει πεθάνει.
8. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου, αν ξανανιώσω ευτυχία.
9. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου, αν αγαπήσω κάποιον άλλον όσο αγάπησα αυτόν.
10. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου, αν βρω έναν διαφορετικό σκοπό και νόημα στη ζωή μου.
11. Έχω δεχθεί άδικη μεταχείριση.
12. Eίμαι άτυχος.
13. Eίμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που γνωρίζω.
14. O θάνατος του άλλου είναι μια τιμωρία γι' αυτόν ή για μένα.
15. Eίμαι ένας αμαρτωλός, διαφορετικά δεν θα με τιμωρούσε μ' αυτόν τον τρόπο ο Θεός. 16. O Θεός δεν μ' αγαπά, αφού άφησε τον αγαπημένο μου να πεθάνει.
17. Δεν υπάρχει Θεός, διαφορετικά δεν θα άφηνε τον αγαπημένο μου να πεθάνει.
18. Eίναι δικό μου το λάθος που πέθανε. Θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω.
19. Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να διορθώσω τη σχέση μου μαζί του. Eίμαι ένοχος. Δεν ήμουν πάντα σωστός απέναντί του.
20. Mε εγκατέλειψε. Mε άφησε μόνο.
ΘETIKEΣ ΣKΕΨΕΙΣ
Aκολουθούν μερικές πεποιθήσεις και σκέψεις, που μπορεί να μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο του αγαπημένου μας. Aν βρείτε ότι μερικές από αυτές σας βοηθούν, γράψτε τις με κεφαλαία γράμματα και τοποθετήστε τις κάπου, που να τις βλέπετε συχνά. Mπορείτε να τις αλλάξετε, ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις δικές σας συγκεκριμένες ανάγκες.
1. Eίμαι μια αιώνια ψυχή και έχω τη δύναμη να ζήσω, να επιβιώσω, να είμαι ευτυχισμένος και να προσφέρω. Όλα είναι μέσα μου.
2. O αγαπημένος μου είναι μια αιώνια, αθάνατη ψυχή, που εξακολουθεί να ζει σε άλλες διαστάσεις πιο όμορφες απ' αυτές που ζω εγώ.
3. Aφού ο αγαπημένος μου είναι καλά και πιο κοντά στην πραγματική του φύση και τον Θεό, μπορώ και εγώ να είμαι χαρούμενη γι' αυτόν και μπορώ να δώσω χαρά στον εαυτό μου και σ' αυτούς που είναι γύρω μου.
4. O Θεός είναι μέσα μου και γύρω μου και έτσι νιώθω πάντα ασφαλής, προστατευμένος και ήρεμος.
5. Tο καθετί συμβαίνει σύμφωνα με το τέλειο Θεϊκό Σχέδιο, που δίνει στον καθένα μας ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε για την εξέλιξή μας ως ψυχές. Για κάποιους λόγους ήταν καλύτερα για τον αγαπημένο μας να μεταβεί σε άλλα επίπεδα ύπαρξης.
6. Όλοι οι άνθρωποι στη Γη έχουν χάσει αγαπημένους, δεν είμαι μόνον εγώ. Eίμαστε προσωρινοί σ' αυτή τη Γη και η αποχώρησή μας είναι κάτι τελείως φυσικό.
7. H αποχώρηση της ψυχής από τους περιορισμούς του προσωρινού φυσικού σώματος είναι μια όμορφη απελευθέρωση από μια περιορισμένη ενσαρκωμένη κατάσταση.
8. H απώλεια του αγαπημένου μας είναι μεγάλη ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη μέσα από την καλλιέργεια, την εσωτερική δύναμη, την ηρεμία, την ασφάλεια και την αυτοπαραδοχή.
9. Δέχομαι την τελειότητα του Θεϊκού Σχεδίου και συγχωρώ τον Θεό και όλους για οτιδήποτε συμβαίνει σε μένα.
10. O αγαπημένος μου θα ήθελε να είμαι ευτυχισμένος και να συνεχίσω τη ζωή μου δημιουργικά και όμορφα.
11. Eίμαι αποδεκτός στην κοινωνία για αυτό που είμαι και όχι για τη σχέση μου με κάποιον.
12. H απώλεια ενός αγαπημένου δεν έχει σχέση με τιμωρία, αλλά αντίθετα είναι μία μεγάλη ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη και εσωτερική ανάπτυξη.
13. Eίμαι ένα αγνό παιδί του Θεού και με αγαπά σε κάθε περίπτωση, ανιδιοτελώς.
14. Kανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τον θάνατο κάποιου άλλου. O καθένας έχει επιλέξει την ώρα και το μέρος απ' όπου θα αποχωρήσει.
15. Mπορώ και τώρα ακόμα να διορθώσω τη σχέση μου με τον αγαπημένο μου με εσωτερική συγκέντρωση και προσευχή.
16. Eίμαστε όλοι αδέλφια. Ανοίγομαι προς όλους που βρίσκονται τώρα μαζί μου σ' αυτόν τον πλανήτη. Aυτό θα ήθελε και ο αγαπημένος μου.
17. Mοιράζομαι τη χαρά και τη λύπη μου με τους άλλους.
18. Bρίσκω νόημα στη ζωή μου με την προσφορά, τη δημιουργία και την εξέλιξη.
19. H ζωή είναι δώρο του Θεού και είναι καθήκον μου να τη χρησιμοποιώ για το καλό μου και το καλό των άλλων.20. Σήμερα 40.000 γονείς έχουν χάσει τα παιδιά τους. Aύριο άλλοι τόσοι. Δεν πονώ μόνο εγώ.
21. Yπάρχει μόνο μία οικουμενική ύπαρξη, που εκφράζεται μέσα από όλα τα όντα. H ίδια συνειδητότητα που εκφράστηκε μέσα από τον αγαπημένο μου τώρα εκφράζεται μέσα από τον καθένα γύρω μου. Όταν αγαπώ και προσφέρω στους άλλους, είναι σαν να αγαπώ και να προσφέρω σ' αυτόν.​

TI MΠOPΩ NA KANΩ
1. Mπορώ να μελετήσω τις πνευματικές αλήθειες που σχετίζονται με τα ακόλουθα θέματα: α) Tι είναι ο άνθρωπος; β) Ποιά είναι η σχέση μεταξύ ψυχής και σώματος; γ) Tι συμβαίνει, όταν η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα; δ) Ποιά είναι η σχέση μεταξύ Θεού, ανθρώπου και Φύσης;
2. Mπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου ανοιχτά σ' αυτούς που νομίζω ότι μπορούν να τα σεβαστούν και να τα κατανοήσουν.
3. Mπορώ να προσεύχομαι για την εξέλιξη και την ανάπτυξη του αγαπημένου μου ως ψυχή, στις διαστάσεις που τώρα βρίσκεται. Mπορώ ν' ανάβω ένα κερί γι' αυτόν.
4. Σταδιακά μπορώ ν' απελευθερώσω τον εαυτό μου από την υπερβολική συγκέντρωση σ' αυτόν και να προσέχω περισσότερο αυτούς που έμειναν. Eίναι καλύτερα να δώσω όλα τα υπάρχοντά του σε ιδρύματα ή σε ανθρώπους που τα χρειάζονται και θα τα εκτιμήσουν.
5. Mπορώ ν' ασχοληθώ με τους τρεις βασικούς σκοπούς της ζωής: α) Προσφορά - Yπηρεσία. β) Δημιουργία. γ ) Eξέλιξη-Aυτογνωσία.
6. Nα έχω υπομονή.
7. Mπορώ να καλλιεργήσω πίστη στον Θεό και τον εαυτό μου.
8. Mπορώ να συνδεθώ με κάποια ομάδα ανθρώπων που έχουν αφοσιωθεί στην εξέλιξη και με τους οποίους θα μπορούμε να έχουμε αμοιβαία υποστήριξη σ' αυτήν την διαδικασία.

Πηγή
Το πένθος είναι οι συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις και επιπτώσεις που αισθάνονται οι άνθρωποι λόγω θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου. Περιλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων όπως λύπη, θυμό, απελπισία, ενοχές, φόβο. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει ένα διαφορετικό συνδυασμό συναισθημάτων και σωματικών ενοχλήσεων. Ο θάνατος ενός παιδιού δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, καθιστούν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες.
Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται υπεύθυνοι για το θάνατο του παιδιού όσο παράλογο και εάν αυτό φαίνεται. Οι γονείς παράλληλα νιώθουν ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του ίδιου του εαυτού τους.
Ο θάνατος ενός συζύγου, είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή εμπειρία. Εκτός από το σοβαρό συναισθηματικό σοκ, προκαλούνται νέα δύσκολα προβλήματα όπως αποδιοργάνωση της οικογένειας, ανάγκη αλλαγής τρόπου ζωής, απώλεια εισοδήματος, κοινωνικές επιπτώσεις.
Στους ηλικιωμένους ανθρώπους, ο θάνατος συζύγου σημαίνει απώλεια του ή της συντρόφου με τον οποίο πέρασε μια ολόκληρη ζωή αυτός ή αυτή που μένει πίσω. Στις προχωρημένες ηλικίες, η απώλεια συζύγου και τα αισθήματα μοναξιάς που ακολουθούν μπορεί να επιδεινωθούν και από την απώλεια λόγω θανάτου άλλων φίλων.
Ο θάνατος αγαπημένου προσώπου λόγω αυτοκτονίας είναι από τις δυσκολότερες καταστάσεις. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος, της οικογένειας και οι φίλοι δυσκολεύονται πολύ να δεχτούν και να ξεπεράσουν το δράμα που τους συμβαίνει. Νιώθουν ένα τεράστιο βάρος ευθύνης, ενοχών, θυμού και ντροπής. Μπορεί ακόμη να αισθάνονται σαν υπεύθυνοι για το θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου.
Ο ψυχικός πόνος του πένθους είναι τόσο μεγάλος που μερικές φορές οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να τον αποφύγουν παρά να περάσουν από τα στάδια του. Δυστυχώς ο τρόπος αυτός δεν επιτρέπει την ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη του πένθους.
Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουν από τα στάδια του πένθους. Χρειάζονται τη βοήθεια της οικογένειας τους, των συγγενών και των φίλων τους. Ακόμη η βοήθεια εξειδικευμένων επαγγελματιών ψυχολόγων από τα πρώτα στάδια του πένθους, μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε κάποια στάδια από τα οποία οι άνθρωποι που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα θα περάσουν κατά τη διάρκεια του πένθους τους.
Το αρχικό σοκ, χαρακτηρίζεται από την κρίση που ακολουθεί το δυστυχές συμβάν. Το στάδιο αυτό μπορεί να διαρκέσει μέρες ή εβδομάδες μετά από το θάνατο του αγαπημένου προσώπου. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από πολλές αντιδράσεις σωματικές, συναισθηματικές, συμπεριφορικές και γνωσιακές.
Η δεύτερη κρίση, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τους πρώτους μερικούς μήνες. Το αρχικό μούδιασμα που παρατηρείται κατά το πρώτο στάδιο που ως ένα σημείο βοηθά τον άνθρωπο που πενθεί, εξαφανίζεται. Ο πόνος μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος και η κατάσταση δυσκολότερη από ότι αρχικά το άτομο που πενθεί, νόμιζε ότι θα μπορούσε να είναι.
Είναι σημαντικό στο στάδιο αυτό, να μην αποκρύβεται ο πόνος. Αυτός που πενθεί πρέπει να αναζητά βοήθεια από τα άτομα του περιβάλλοντος του, τα οποία μπορούν να το στηρίζουν.
Στο τρίτο στάδιο των αναμνήσεων, το άτομο που πενθεί ξαναθυμάται, αναπολεί πάρα πολύ και συνεχώς, το αγαπημένο του πρόσωπο που πέθανε. Πολλοί που πενθούν, εκπλήσσονται για το μεγάλο αριθμό πραγμάτων που ξαναθυμούνται και των εμπειριών που είχαν μαζί με τα χαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οποίες βιώνουν ξανά νοητικά.
Στο τέταρτο στάδιο της προσαρμογής, το άτομο που πενθεί προσπαθεί να αντεπεξέλθει και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμορφώθηκε μετά την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Η ζωή χωρίς αυτό, είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα και στο τέταρτο στάδιο αρχίζει η επανεκτίμηση της ζωής. Η πορεία προς τα πάνω μπορεί τώρα να αρχίσει.
Στο πέμπτο στάδιο της παράδοσης, το άτομο που πενθεί, κερδίζει απόσταση από τις παλιές καταστάσεις και τους παλιούς ρόλους που είχε όταν ζούσε το αγαπημένο του πρόσωπο.
Στο έκτο στάδιο της μνήμης, με το αγαπημένο πρόσωπο που πέθανε δημιουργείται περισσότερο μια νέα σχέση μνήμης.
Στο έβδομο στάδιο της ολοκλήρωσης, οι σκέψεις για το αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε, γίνονται με λιγότερο ή και καθόλου πόνο. Υπάρχει πάντοτε το αίσθημα της λύπης αλλά όχι ο σπαρακτικός πόνος των πρώτων σταδίων.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που πενθούν που θα περάσουν απαραίτητα από όλα τα πιο πάνω στάδια ή με τη συγκεκριμένη χρονολογική σειρά.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει διαφοροποιήσεις όσον αφορά στη σειρά των σταδίων του πένθους που θα διέλθει και όσον αφορά στην ένταση και χρονική διάρκεια τους. Συνήθως χρειάζονται δύο χρόνια για να ξεπεράσει κάποιος το θάνατο αγαπημένου του προσώπου. Όταν πρόκειται για ξαφνικό τραυματικό θάνατο, ο χρόνος μπορεί να είναι μεγαλύτερος.
Υπάρχουν και περιπτώσεις που η φυσιολογική διαδικασία του πένθους μπορεί να μην εξελιχθεί κανονικά. Είναι δυνατόν να παρατηρηθούν επιπλοκές του πένθους όπως παρατεταμένη περίοδος θλίψης, μη αποδοχή της απώλειας, επίμονες ιδέες για το θάνατο του αγαπημένου προσώπου, κατάθλιψη σοβαρού βαθμού, ψυχοκινητικά προβλήματα και σύνδρομο μετατραυματικού στρες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναγκαία η βοήθεια και παρακολούθηση από ειδικό ψυχολόγο με εμπειρία στα θέματα σχετικά με την απώλεια αγαπημένων προσώπων λόγω θανάτου και το πένθος.
Με υπομονή, υποστήριξη, βοήθεια από τους συγγενείς και φίλους, οι περισσότεροι άνθρωποι με την πάροδο του χρόνου καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πλήγμα του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου. Ο πόνος μειώνεται και παραμένουν οι προσφιλείς αναμνήσεις.
Πηγή
Αυτό το άρθρο έχει ως σκοπό να σας δώσει μερικές χρήσιμες πληροφορίες για την απώλεια και το πένθος, κυρίως όσον αφορά στη φυσική απώλεια. Θα αναφερθούν παράγοντες που εμπλέκονται και διαμορφώνουν την εμπειρία της απώλειας, τα χαρακτηριστικά του πένθους και πιθανοί τρόποι διαχείρισής του μέχρι την επούλωση.
Έρευνες δείχνουν ότι η κατανόηση της διαδικασίας του πένθους λόγω της απώλειας βοηθάει σημαντικά στην πληρέστερη και καλύτερη αντιμετώπισή του. Όταν γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι που πενθούν έχουν παρόμοιες σκέψεις και συναισθήματα και σωματικές αντιδράσεις με σένα, τότε κατανοείς ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι απόλυτα φυσιολογικό. Υπάρχουν σημαντικές ερευνητικές ενδείξεις που υποστηρίζουν πως αν δεν πενθήσουμε στον καιρό της απώλειας ή λίγο μετά, τότε το πένθος μπορεί να συσσωρευτεί μέσα μας. Αυτό μπορεί μακροπρόθεσμα να προκαλέσει συναισθηματικές δυσκολίες ή ακόμα και σωματική ασθένεια (BUPA, 2005).
Η απώλεια αποτελεί μέρος της ζωής. Ο κάθε άνθρωπος ωστόσο αντιδρά στην απώλεια με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Το πώς αντιδρά κάποιος στην απώλεια έχει να κάνει με τον συνδυασμό πολλών παραγόντων.
Για παράδειγμα:

  • Από τη φύση της απώλειας. Ποιά είναι η σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο;
  • Με ποιό τρόπο πέθανε ή τον/την έχασες; Πώς βίωσες εσύ αυτή την εμπειρία;
  • Από την ξεχωριστή σου μοναδική προσωπικότητα και το προσωπικό σου στυλ αντιμετώπισης και προσαρμογής στην απώλεια.
  • Από τις προσωπικές σου εμπειρίες απώλειας που έχεις βιώσει.
  • Από το τι έχεις μάθει ή βιώσει για την απώλεια από τους γύρω σου (οικογένεια, κοινωνία, τοπικά ή και ευρύτερα).
  • Από την υποστήριξη που έχεις δεχθεί ή δεν έχεις δεχθεί βιώνοντας την απώλεια και τη διαδικασία του πένθους.
  • Από την προσωπική σου κοσμοθεωρία και τους πολιτισμικούς παράγοντες που σε έχουν επηρεάσει ή που έχεις υιοθετήσει. Ποια είναι η θεωρία σου για τη ζωή και τον θάνατο; Ποια είναι η σχέση σου ή όχι με το πνευματικό επίπεδο;
Όταν ένα αγαπημένο σε μας πρόσωπο πεθαίνει δεν αισθανόμαστε ότι το έχουμε χάσει ή θα μας λείψει μόνο σε σωματικό επίπεδο. Αισθανόμαστε επίσης ότι χάνουμε και όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε με αυτόν τον άνθρωπο στο μέλλον. Έτσι ο πόνος της απώλειας έχει να κάνει και με το ότι μας λείπει η παρουσία του ανθρώπου που χάσαμε, σε όλα τα επίπεδα.
Η λέξη ʽπένθοςʼ περιγράφει τα συναισθήματα και τις αισθήσεις που συνοδεύουν συνήθως την απώλεια ενός αγαπημένου σε μας προσώπου. Η περίοδος του πένθους συνοδεύεται από περίπλοκες ψυχοσωματικές αντιδράσεις που μπορεί να είναι και πολύ επώδυνες, μπορούν όμως να ξεπεραστούν μέσα από το βίωμά τους.

Σε συναισθηματικό επίπεδο, κατά τη διάρκεια του πένθους, μπορεί να βιώσεις κάποιο/α από τα παρακάτω:

  • Μούδιασμα- την αίσθηση ότι τίποτα από αυτό που ζεις δεν είναι αληθινό, απλά το φαντάζεσαι.
  • Την προσδοκία ότι ο άνθρωπος που έφυγε θα επιστρέψει.
  • Έλλειψη προσοχής ή δυσκολία να θυμηθείς πράγματα που έκανες ή έγιναν λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την απώλεια.
  • Συναισθήματα θυμού, απόγνωσης, οργής, αίσθηση αδικίας γιʼαυτό που ζεις.
  • Συναισθήματα μεγάλου κενού και μοναξιάς.
  • Συναισθήματα ενοχής – ʽθα μπορούσα να είχα κάνει περισσότεραʼ, ʽθα μπορούσα να συμπεριφερθώ καλύτεραʼ.
Μερικά από τα σωματικά συμπτώματα του πένθους μπορεί να είναι τα εξής:

  • Δυσκολίες στον ύπνο- δυσκολία να σε πάρει ο ύπνος, διακοπές του ύπνου κατά τη διάρκεια της νύχτας.
  • Απώλεια ή αύξηση βάρους – λίγη ή υπερβολική κατανάλωση φαγητού.
  • Χαμηλή ενέργεια και ζωτικότητα, αίσθηση κούρασης.
  • Πονοκέφαλοι, πόνοι στο στήθος.
  • Διαταραχές στο στομάχι και στο πεπτικό σύστημα.
  • Απώλεια μαλλιών.
Ποιοι τρόποι/στρατηγικές μπορούν να σε βοηθήσουν κατά τη διάρκεια του πένθους;
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Το να προσκολληθεί κανείς στη φάση του πένθους ή το να αρνηθεί να πενθήσει δεν θα φέρει πίσω στη ζωή το αγαπημένο πρόσωπο. Το να αφεθείς στην διαδικασία του πένθους, όμως και να το βιώσεις μαζί με την βοήθεια των άλλων είναι κάτι που μπορεί να σου προσφέρει ανακούφιση και παρηγοριά.
Παρακάτω αναφέρονται μερικές προτάσεις που μπορούν, ίσως, να βοηθήσουν στο να ʽπενθήσεις καλάʼ:
Φροντίζοντας τον εαυτό σου μέσω της προσωπικής έκφρασης

  • Το να μιλήσεις. Είναι πολύ σημαντικό και σου αξίζει να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου γύρω από την απώλεια με αγαπημένους σου ανθρώπους που μπορούν να ακούσουν και να σεβαστούν αυτό που περνάς.
  • Το να δημιουργήσεις. Θα μπορούσες να δημιουργήσεις ένα προσωπικό έργο τέχνης, ή κάτι που να σχετίζεται με ένα αγαπημένο σου χόμπι ή ασχολία.
  • Το να γράψεις. Μπορεί να θελήσεις να γράψεις ένα προσωπικό ημερολόγιο και μέσα από εκεί να εκφράσεις όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου.
  • Το να θυμάσαι. Ποιες ήταν οι πιο όμορφες στιγμές που είχες ζήσει με το αγαπημένο σου πρόσωπο; Με ποιόν τρόπο θα ήθελες ίσως να το τιμήσεις; Με ποιόν τρόπο θα ήθελες να παραμείνει ζωντανός/η στη μνήμη σου;
Φροντίζοντας τη φυσική σου υγεία

  • Το να κοιμάσαι αρκετά. Ακόμα κι αν έχεις δυσκολίες στον ύπνο είναι σημαντικό να αναπληρώνεις τις ώρες που έχασες και να ξεκουράζεσαι.
  • Το να αποφεύγεις χημικές ουσίες και αλκοόλ. Η χρήση χημικών ουσιών και αλκοόλ και ουσίες όπως η καφεΐνη και η νικοτίνη συνήθως δεν είναι βοηθητικές. Προτίμησε ένα ζεστό τσάι, χαμομήλι ή γάλα, που μπορούν να σε βοηθήσουν να χαλαρώσεις.
  • Το να ασκείσαι συστηματικά. Έρευνες έχουν δείξει ότι ακόμα και η πιο ήπια σωματική άσκηση, όπως ο περίπατος, βοηθάει σημαντικά στην αύξηση της ζωτικότητας και της ενέργειας.
  • Το να τρως καλά. Ακόμα κι αν η ποιότητα της διατροφής σου είναι το τελευταίο πράγμα στο μυαλό σου είναι πολύ σημαντικό να το προσέξεις.
Φροντίζοντας τον συναισθηματικό σου εαυτό

  • Το να ψυχαγωγείσαι. Ακόμα κι αν δεν έχεις όρεξη για διάφορες μορφές ψυχαγωγίας ή διασκέδασης είναι σημαντικό να δώσεις στον εαυτό σου φροντίδα και ευχαρίστηση. Για παράδειγμα το θέατρο, το σινεμά, ένα δείπνο έξω μαζί με φίλους, το να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική ή το να σου κάνουν μασάζ μπορεί να είναι πολύ βοηθητικό.
  • Το να συγχωρέσεις. Μπορεί να αισθάνεσαι θυμό για τον άνθρωπο που έφυγε ή ενοχή για τα πράγματα που πιστεύεις ότι δεν έκανες. Είναι σημαντικό να συγχωρέσεις και το πρόσωπο που έφυγε και τον εαυτό σου. Διοχέτευσε την ενέργειά σου σε κάτι θετικό.
  • Το να σχεδιάζεις για το μέλλον. Το να προγραμματίσεις διακοπές ή μια γιορτή ή συνάθροιση μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική φόρτιση. Συζήτησε με τους αγαπημένους σου ανθρώπους και αποφάσισε αν και πώς θα ήθελες να αλλάξεις τις συνήθειες και τις παραδόσεις της οικογένειας ή τις δικές σου.
  • Το να βρεις την καλύτερη υποστήριξη που χρειάζεσαι για τον εαυτό σου. Σου αξίζει να βρεις και να απολάβεις την καλύτερη δυνατή βοήθεια για σένα κατά τη διάρκεια του πένθους σου. Συνήθως οι περισσότεροι γύρω μας θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν ξέρουν πώς.
Συμβουλές

  • Προτίμησε, λοιπόν, τη βοήθεια που σε κάνει να αισθάνεσαι ʽκαλάʼ.
  • Απόφευγε πιεστικές παραινέσεις, όπως να το ʽξεπεράσειςʼ σύντομα και βιαστικά ή όσους δεν σέβονται, περιγελούν ή υποτιμούν αυτό που ζεις.
  • Έκφρασε στους αγαπημένους σου με ποιόν τρόπο θα ήθελες να σε βοηθήσουν.
  • Συνήθως η στήριξη των φίλων και αγαπημένων προσώπων είναι πολύτιμη. Πολλοί άνθρωποι επίσης επιλέγουν και επιζητούν την επιπρόσθετη βοήθεια και στήριξη από επαγγελματίες όπως ψυχολόγους, συμβούλους, ιερείς κτλ.
  • Σε κάθε περίπτωση επέλεξε τον καλύτερο και πιο φερέγγυο τρόπο για σένα. Δυστυχώς, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου κάποιοι άνθρωποι ίσως προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν την κατάσταση που ζεις για δικό τους όφελος.
Πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

^^ποντικάκι^^

Νεοφερμένος

Η θεανώ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 18 μηνύματα.
Η αλήθεια είναι πως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και ιδιαίτερα ενός παιδιού είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούνε να σου τύχουνε σαν άνθρωπο,σαν ύπαρξη.
Δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον εαυτό μου να χάνει κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ο λόγος είναι γιατί υπάρχουνε άνθρωποι και άνθρωποι στην ζωή μας...
Ανθρωποι που μας γεμίζουνε και άνθρωποι που απλά γνωρίζουμε.Για τους δεύτερους θα στεναχωριθούμε μεν με τον θάνατο τους αλλά δεν θα πονέσει τόσο η απώλεια τους όσο αυτή των πρώτων....
Για τους πρώτους είναι πάντα πιο δύσκολο.Ποιό άτομο δεν πόνεσε όταν έχασε τον λόγο ύπαρξης του?Το να χάνεις κάτι πολύτιμο πονά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.Γιατί απλά είναι πολύτιμο.Γιατί απλά σε γεμίζει.Είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκευτείς το βράδυ όταν θα πέσεις για ύπνο και το πρώτο το πρωί που θα ξυπνήσεις.
Απορροφά οτιδήποτε περικλύει την ύπαρξη σου,τα θέλω σου και τις πιο κρυφές σου επιθυμίες.
Είναι δύσκολη η απώλεια του προσώπου αυτού.Ποτέ δεν έχει σημασία η σχέση που έχουμε μαζί του απόλυτα.Ο σημαντικότερος παράγοντας που μετρά περισσότερο είναι οτι ήταν κάτι που αγαπούσαμε τόσο πολύ που θα δύναμε και την ψυχή μας για αυτό.
Το πιο τραγικό σίγουρα είναι αν σκεφτούμε οτι το άτομο που πέθανε είναι κάποιο μικρό παιδί.
Τότε η τραγικότητα αγγίζει τα ύψη!Η αιτία αυτού είναι το γεγονός πως το άτομο που χάθηκε ήτανε νέο και είχε όλη την ζωή μπροστά του.Μια τέτοια σκέψη σίγουρα δεν βοηθάει και τόσο τα οικογενειακά άτομα.Αντίθετα τους δείνει περισσότερη τροφή για πένθος.Η σφοδρή αίσθηση της αδικίας κάνει τους ανθρώπους να τρελαίνονται απο τον πόνο.
Ετσι μετά νιώθουνε πώς έχουνε δίκιο για τις κατηγώριες τους προς τον οποιονδήποτε.Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω που χρησημοποιούνε θέλουνε να ρίξουνε σε κάποιον το φταίξιμο και αυτό (τουλάχιστον στην αρχή) έχει κάποια αποδοτικότητα στο να ελαφρύνουνε τον πόνο τους.


Ηταν πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που βρήκες! :) Ηταν ενδιαφέρον να δώ και την επιστημονική άποψη πάνω σε κάτι τόσο άμεσο και ανθρώπινο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Πολυ ενδιαφερον θεμα..Ναι,εχω βιωσει την απωλεια,οπως και οι περισσοτεροι υποθετω,ενος πολυ αγαπημενου συγγενικου προσωπου...Τοτε ημουν πολυ μικρη για να το συνειδητοποιησω απολυτα...Αλλα και παλι ο πονος ηταν...ηταν τεραστιος.Δεν προλαβα να της πω αυτα που θα ηθελα και αισθανθηκα ποσες στιγμες ειχα αφησει να πανε χαμενες με ανουσιες συζητητσεις...Λυπαμαι,που δεν της ειπα λιγο πριν πεθανει ποσο πολυ την αγαπω...Λυπαμαι που δεν αποχαιρετησα την καημενη την γιαγια μου πριν πεθανει..Λυπαμαι που δεν ημουν εκει οταν εγινε να με βλεπει και να μην υποφερει,αφου εφυγε ασχημα,με πονους αβασταχτους...Νιωθω αβασταχτα ασχημα για τις φορες που της μιλησα αποτομα...Νιωθω χαλια για τις φορες που ειχα την ευκαιρια να την επισκεφθω και δεν το εκανα..Ενιωθα ασχημα που εβλεπα τα διαφορα συγγενικα μου προσωπα να καταρρεουν μπροστα μου...Αυτο με πληγωνε ακομα περισσοτερο...Λυπαμαι πραγματικα παιδια για οσους χασατε καποιον γιατι ξερω πως ειναι..Απλα κουραγιο..Τα αγαπημενα μας προσωπα θα ηθελαν να συνεχισουμε,εστω και χωρις αυτα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Πολυ ενδιαφερον θεμα..Ναι,εχω βιωσει την απωλεια,οπως και οι περισσοτεροι υποθετω,ενος πολυ αγαπημενου συγγενικου προσωπου...Τοτε ημουν πολυ μικρη για να το συνειδητοποιησω απολυτα...Αλλα και παλι ο πονος ηταν...ηταν τεραστιος.Δεν προλαβα να της πω αυτα που θα ηθελα και αισθανθηκα ποσες στιγμες ειχα αφησει να πανε χαμενες με ανουσιες συζητητσεις...Λυπαμαι,που δεν της ειπα λιγο πριν πεθανει ποσο πολυ την αγαπω...Λυπαμαι που δεν αποχαιρετησα την καημενη την γιαγια μου πριν πεθανει..Λυπαμαι που δεν ημουν εκει οταν εγινε να με βλεπει και να μην υποφερει,αφου εφυγε ασχημα,με πονους αβασταχτους...Νιωθω αβασταχτα ασχημα για τις φορες που της μιλησα αποτομα...Νιωθω χαλια για τις φορες που ειχα την ευκαιρια να την επισκεφθω και δεν το εκανα..Ενιωθα ασχημα που εβλεπα τα διαφορα συγγενικα μου προσωπα να καταρρεουν μπροστα μου...Αυτο με πληγωνε ακομα περισσοτερο...Λυπαμαι πραγματικα παιδια για οσους χασατε καποιον γιατι ξερω πως ειναι..Απλα κουραγιο..Τα αγαπημενα μας προσωπα θα ηθελαν να συνεχισουμε,εστω και χωρις αυτα...

Η γιαγιά σου καρδιά μου τα ήξερε όλα αυτά, κι ας μην της τα είχες πει ποτέ.. :) Ήξερε πόσο την αγαπούσες και πως η σκέψη σου ήταν εκεί, ακόμη κι αν δεν ήσουν εκεί η ίδια. Κι αν, ίσως, μας βλέπει τώρα από κάπου, ξέρει πως τη θυμάσαι και πως την αγαπάς, όπως και τότε που την είχες κοντά σου..

Κατα τα άλλα.. στο πρώτο ποστ του Καγιριου αναγνώρισα κάποια από τα συναισθήματα που είχα νιώσει, όταν έφυγε η δική μου γιαγιά :(- το μοναδικό αγαπημένο πρόσωπο που έχω χάσει. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ότι με εγκατέλειψε.. Η μόνη σκέψη που γύριζε στο μυαλό μου εκείνες τις ημέρες, και ήταν μάλιστα χαραγμένη ανεξίτηλα, ήταν η φράση "δεν θα την ξαναδω"..
Γιατί όταν ήμουν κοντά της, δίπλα της, ένιωθα πως με περιβάλλει μια ζεστασιά, ένα σύννεφο του οποίου το κάθε άτομο ήταν διαποτισμένο με την αγάπη που της είχα, και την αγάπη που είχε εκείνη σε μένα.. Και μου φαινόταν αδιανόητο το γεγονός ότι είχε φύγει, ότι δεν θα ξαναήμουν κοντά της- ότι είχε φύγει και πήρε μαζί της και το προστατευτικό συννεφάκι και όλη της την αγάπη.. :(
Ο καιρός όμως πέρασε και η γραφή ξεθώριασε. Οι αναμνήσεις όμως έμειναν, και η σκέψη μου τρέχει πάντα σε εκείνη όποτε θα θελα να την είχα δίπλα μου, να μοιραστώ μια στενοχώρια, μια χαρά, μια απογοήτευση, έναν προβληματισμό.. ακόμα κι όταν απλά θα θελα καταφύγιο την αγκαλιά της, για να κρυφτώ από όλα εκείνα που φοβάμαι.
Δεν πήγα ποτέ από τότε στο νεκροταφείο να την επισκεφθώ, γιατί μου φαινόταν κρύο και ανούσιο να μιλάω σε ένα μάρμαρο. :( Το πένθος δεν έφυγε όμως.. Δεν φεύγει ποτέ ίσως, όπως δε φεύγει και η αγάπη που είχαμε γι αυτόν τον άνθρωπο που χάθηκε.. Οπότε προτιμώ να τη θυμάμαι όπως ήταν, και κάθε φορά που τη σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια να νιώθω να με περιβάλλει ξανα εκείνο το συννεφάκι.



πς. δεν το πιστεύω ότι σβήστηκε το αρχικό μου ποστ.. ήταν το μόνο ποστ που έχω γράψει και παραλίγο να με πάρουν τα κλάματα :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Η γιαγιά σου καρδιά μου τα ήξερε όλα αυτά, κι ας μην της τα είχες πει ποτέ.. :) Ήξερε πόσο την αγαπούσες και πως η σκέψη σου ήταν εκεί, ακόμη κι αν δεν ήσουν εκεί η ίδια. Κι αν, ίσως, μας βλέπει τώρα από κάπου, ξέρει πως τη θυμάσαι και πως την αγαπάς, όπως και τότε που την είχες κοντά σου..

Κατα τα άλλα.. στο πρώτο ποστ του Καγιριου αναγνώρισα κάποια από τα συναισθήματα που είχα νιώσει, όταν έφυγε η δική μου γιαγιά :(- το μοναδικό αγαπημένο πρόσωπο που έχω χάσει. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ότι με εγκατέλειψε.. Η μόνη σκέψη που γύριζε στο μυαλό μου εκείνες τις ημέρες, και ήταν μάλιστα χαραγμένη ανεξίτηλα, ήταν η φράση "δεν θα την ξαναδω"..
Γιατί όταν ήμουν κοντά της, δίπλα της, ένιωθα πως με περιβάλλει μια ζεστασιά, ένα σύννεφο του οποίου το κάθε άτομο ήταν διαποτισμένο με την αγάπη που της είχα, και την αγάπη που είχε εκείνη σε μένα.. Και μου φαινόταν αδιανόητο το γεγονός ότι είχε φύγει, ότι δεν θα ξαναήμουν κοντά της- ότι είχε φύγει και πήρε μαζί της και το προστατευτικό συννεφάκι και όλη της την αγάπη.. :(
Ο καιρός όμως πέρασε και η γραφή ξεθώριασε. Οι αναμνήσεις όμως έμειναν, και η σκέψη μου τρέχει πάντα σε εκείνη όποτε θα θελα να την είχα δίπλα μου, να μοιραστώ μια στενοχώρια, μια χαρά, μια απογοήτευση, έναν προβληματισμό.. ακόμα κι όταν απλά θα θελα καταφύγιο την αγκαλιά της, για να κρυφτώ από όλα εκείνα που φοβάμαι.
Δεν πήγα ποτέ από τότε στο νεκροταφείο να την επισκεφθώ, γιατί μου φαινόταν κρύο και ανούσιο να μιλάω σε ένα μάρμαρο. :( Το πένθος δεν έφυγε όμως.. Δεν φεύγει ποτέ ίσως, όπως δε φεύγει και η αγάπη που είχαμε γι αυτόν τον άνθρωπο που χάθηκε.. Οπότε προτιμώ να τη θυμάμαι όπως ήταν, και κάθε φορά που τη σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια να νιώθω να με περιβάλλει ξανα εκείνο το συννεφάκι.


πς. δεν το πιστεύω ότι σβήστηκε το αρχικό μου ποστ.. ήταν το μόνο ποστ που έχω γράψει και παραλίγο να με πάρουν τα κλάματα :(

Nαι ελπιζω οτι η γιαγια μου το ηξερε και ευχαριστω πολυ για τη συμπαρασταση...Μου εκανε καλο..Ειναι πραγματι το μοναδικο προσωπο που εχω χασει και εγω και το σοκ ηταν μεγαλο...Λυπαμαι παρα πολυ για την δικη σου γιαγια,επισης(οσο ανουσιο,κλισε και ισως ψευτικο να φαινεται)...Και στο δικο μου μυαλο βρισκοταν η ιδια σκεψη..Οτι δεν θα την ξαναδω ποτε...Και ειναι τοσο αδικο...Δεν προλαβαμε να..να χαρουμε αρκετα...Και ειναι τοσο κριμα.Τουλαχιστον εχω καλες αναμνησεις απο εκεινη και μονο καλες...Ηταν ο καλυτερος ανθρωπος που ηξερα αντικειμενικα...Δεν θυμαμαι να ειχε φωναξει σε καποιον ουτε μια φορα η να μην ειχε συμπεριφερθει με αγαπη και συμπαθεια σε ολους...Ετσι θελω να την θυμαμαι..Και οχι την καταβεβλημενη και απελπισμενη απο τον καρκινο γυναικα...Κατα τ'αλλα τα συναισθηματα μου ειναι ιδια με τα δικα σου..Αισθανομου και εγω μια θαλπωρη οταν βρισκομουν κοντα της και τη λατρευα οπως και εκεινη εμενα...Και ειναι τοσο αδικο που εφυγε...Ηταν και σχετικα νεα...Παντως σε ευχαριστω και παλι λυπαμαι για την απωλεια σου...Και συμπασχω...Σε νιωθω απολυτα..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Δεν θέλω να σας φρικάρω, αλλά το να χάνεις γιαγιά ή παππού δεν συγκρίνεται με το να χάνεις γονιό. Αν νιώθεις άσχημα με την γιαγιά ή τον παππού, νιώθεις χίλιες φορές πιο άσχημα με τον γονιό - ειδικά αν δεν έχεις κάνει δική σου οικογένεια ή/και πεθάνουν νέοι. Τουλάχιστον οι γιαγιάδες κι οι παππούδες όσο να 'ναι έχουν προλάβει να ζήσουν τις ζωές τους.. και δεν σε τρώει αυτό το "γιατί δεν έκανα παιδί ΤΟΣΑ χρόνια να το δει;"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fielda

Πολύ δραστήριο μέλος

Η fielda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται IT. Έχει γράψει 1,276 μηνύματα.
Δεν θέλω να σας φρικάρω, αλλά το να χάνεις γιαγιά ή παππού δεν συγκρίνεται με το να χάνεις γονιό. Αν νιώθεις άσχημα με την γιαγιά ή τον παππού, νιώθεις χίλιες φορές πιο άσχημα με τον γονιό - ειδικά αν δεν έχεις κάνει δική σου οικογένεια ή/και πεθάνουν νέοι. Τουλάχιστον οι γιαγιάδες κι οι παππούδες όσο να 'ναι έχουν προλάβει να ζήσουν τις ζωές τους.. και δεν σε τρώει αυτό το "γιατί δεν έκανα παιδί ΤΟΣΑ χρόνια να το δει;"

Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο :( Ειδικά όταν ο γονιός φεύγει σε μικρή σχετικά ηλικία και νιώθεις, πέρα από τον απερίγραπτο πόνο, και την αδικία που υπέστη και αυτός και η οικογένειά σου πραγματικά είναι ανυπόφορο. Όταν συνεχώς σε βασανίζει το γιατί και ξέρεις ότι δε θα είναι δίπλα σου να ζήσει τις χαρές μαζί σου, ούτε τις λύπες, ούτε τα χαζά, τα αστεία, τα σοβαρά, ακόμα και τους τσακωμούς. Ξέρεις ότι η γιαγιά ή ο παππούς τουλάχιστον έκαναν έναν κύκλο, είδαν παιδιά-εγγόνια. Ο γονιός όμως; Όταν φεύγει νωρίς είναι τόσο μα τόσο δύσκολο :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ΜΕΛΑΝΙΑ

Νεοφερμένος

Ο ΜΕΛΑΝΙΑ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Και που να δείτε τι γίνεται όταν χάνεις το παιδί σου και μάλιστα χωρίς να υπάρχει μία αρρώστια αλλά για αμέλεια άλλου.
Ξέρεις τι είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και στα 9 του να σου το φέρνουν πίσω νεκρό επειδή κάποιος δεν σου το πρόσεξε όπως όφειλε; Και να σου συμβαίνουν όλα τα στάδια πένθους μαζί ενώ υπάρχει ακόμα ένα παιδί ζωντανό που δεν αντέχει να βλέπει τους γονείς του σε κατάσταση απόγνωσης και πρέπει να "σταθείς" και να "χαρείς" με ό,τι κάνει αυτό το παιδί για να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτή την κατάσταση.
Και να αισθάνεσαι οτι με το ένα σου πόδι βρίσκεσαι σε αυτή τη ζωή η οποία εξελίσσεται σαν εφιάλτης γιατί ξυπνάς το πρωί και ξαναανακαλύπτεις τι έχει συμβεί και θα ήθελες να μην έχεις ξυπνήσει και αντικρύσει όλα όσα σε πονάνε ενώ με το άλλο σου πόδι βρίσκεσαι εκεί που είναι και το παιδί σου που έχασες. Να στέκεσαι μπροστά σε ένα μνήμα και να μην το πιστεύεις αυτό που συμβαίνει. Να κοιτάς μία φωτογραφία και να ξέρεις οτι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη, οτι όλα τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα βιώσουν πράγματα ενώ αυτό όχι.
Και μέσα σε όλα αυτά ένα άλλο παιδί που έχει δικαίωμα στην ευτυχία, την γαλήνη και όλα αυτά που βίωνε μέχρι σήμερα. Ακόμα ακόμα και στην συντροφικότητα που πλέον δεν μπορείς να του προσφέρεις.
Και να ελπίζεις οτι στο τέλος όλα θα πάνε καλά και να ξέρεις οτι αυτό θα πρέπει να γίνει σε χρόνο dt γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πιτουρονιφάδα

Νεοφερμένος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
Θυμάμαι πως πάντα φοβόμουν μήπως χάσω τον πατέρα μου- δάκρυζα μόνο στη σκέψη.Ήμουν "το κορίτσι του μπαμπα" και του είχα φοβερή αδυναμία.
Τελικά αυτό που φοβόμουν, συνέβει φετος τον Μαιο.Και συνέβει εντελώς ξαφνικά.Έβλεπα ραδιοαρβύλα, χτυπάει το τηλεφωνο, ακουω την αδερφη μου να κλαίει, της πέρνω το ακουστικό απο τα χέρια."Περίεργη κατάσταση" μου λέει μια κυρία στο ακουστικό.Τρέχουμε κεντρο Αθηνα, στο νοσοκομείο.Βλεπουμε τον ξαδερφο μου, μας αγκαλιάζει και μας λεει..ο πατερας σας δεν τα καταφερε τελικά.

Θέλω να τονίσω πως, πέρα απο το τραγικό του γεγονότος, βίωσα συναισθηματα που τελικά με οδήγησαν σε μια αλλη όψη της ζωης.Ξεζουμίζω την καθε ημερα που ζω, κάνω πραγματα για να κανω υπερηφανο τον πατερα μου, αδιαφορώ για ανθρώπους μίζερους και κακούς, διεκδικώ με αποφασιστικότητα τα δικαιωματα μου και νιώθω πως, εφόσον αντιμετωπισα ενα απο τα χειροτερα σεναρια που θα μπορούσαν να μου συμβούν, μπορώ να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Το πένθος ως περίοδος αλλαγών, σου δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσεις αξίες, ανθρώπους και καταστασεις.

Alis, ακόμη κι αν είχες προλάβει να κάνεις και να πεις πράματα με τη γιαγιά σου, ο πόνος θα ήταν ο ίδιος.Στο λέω εγώ που, μεχρι τα 20 μου που εχασα τον πατερα μου, καθε πρωι και καθε βραδυ τον αγκαλιαζα και του ελεγα πως τον αγαπω.Είναι ο ίδιος πόνος!

Και κάτι τελευταίο ως συμβουλη: τα σταδια του πενθους, όπως αυτά αναφέρονται στο αρθρο που παρεθεσε η Kajira, δεν θα πρεπει να αποφευγονται.Πολλοι ειναι εκεινοι που αρνούνται να δεχτούν μια απώλεια.Πρέπει να πονέσεις, να θυμώσεις και να ξεσπάσεις ώστε να νιώσεις ψυχική γαλήνη.Αν δεν το κάνουμε για εμας, ας το κανουμε για τα ατομα που χασαμε.

Carpe Diem!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ophelia

Διάσημο μέλος

Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
Θέλω να τονίσω πως, πέρα απο το τραγικό του γεγονότος, βίωσα συναισθηματα που τελικά με οδήγησαν σε μια αλλη όψη της ζωης.Ξεζουμίζω την καθε ημερα που ζω, κάνω πραγματα για να κανω υπερηφανο τον πατερα μου, αδιαφορώ για ανθρώπους μίζερους και κακούς, διεκδικώ με αποφασιστικότητα τα δικαιωματα μου και νιώθω πως, εφόσον αντιμετωπισα ενα απο τα χειροτερα σεναρια που θα μπορούσαν να μου συμβούν, μπορώ να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Το πένθος ως περίοδος αλλαγών, σου δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσεις αξίες, ανθρώπους και καταστασεις.

Eμένα πάλι το πένθος δρα εντελώς διαφορετικά στην ψυχοσύνθεση μου. Αντί να πω ''e sera sera...'', ''η ζωή είναι μικρή'', ''άδραξε την μέρα...'' και όλα τα υπόλοιπα αισιόδοξα που θα έπρεπε, με πιάνει μια απίστευτη ματαιότητα για τα πάντα. :worry::confused: Μια μαυρίλα, μια μιζέρια, ένα πράγμα πολύ ακαθόριστο που απλά, θέλω να κάτσω σε μια γωνιά και να μην κάνω τίποτα. Είναι φυσιολογικό; Σίγουρα πάντως αναθεωρείς πολλά σε μια τέτοια φάση...και ελέγχεις τις αντοχές σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

gademis

Τιμώμενο Μέλος

Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών και επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ.. Έχει γράψει 1,634 μηνύματα.
Eμένα πάλι το πένθος δρα εντελώς διαφορετικά στην ψυχοσύνθεση μου. Αντί να πω ''e sera sera...'', ''η ζωή είναι μικρή'', ''άδραξε την μέρα...'' και όλα τα υπόλοιπα αισιόδοξα που θα έπρεπε, με πιάνει μια απίστευτη ματαιότητα για τα πάντα. Μια μαυρίλα, μια μιζέρια, ένα πράγμα πολύ ακαθόριστο που απλά, θέλω να κάτσω σε μια γωνιά και να μην κάνω τίποτα. Είναι φυσιολογικό;
(Disclaimer: δεν ειμαι ψυχολόγος η τιποτα τετοιο, οι παρακάτω αποψεις ειναι συμπεράσματα που έβγαλα απο το δικιά μου εμπειρία με τον εαυτό μου και πρέπει να τους δωθεί η ανάλογη βαρύτητα)

Αν εννοείς αν συμβαίνει και σε άλλους με το φυσιολογικό τοτε ναι, συμβαίνει. Μου έχει συμβεί και εμένα όταν έχασα πρίν απο δύο περίπου χρόνια κάποιον απο την οικογένειά μου μετά απο μακροχρόνια περιέτεια με την υγεία της.
Αυτά ακριβώς που περιγράφεις τα σκευτομαι και εγώ, τα ένιωθα και τα νιώθω ακόμα. Κάποιες ψυχοσυνθέσεις αντιδρούν έτσι, μαλλον άτομα που είναι προδιατεθειμένα απο πρίν, και το περίεργο είναι οτι οι σκέψεις αυτές δεν σχετίζονται τουλάχιστον σε συνειδητό επίπεδο με το αντικείμενο του πένθους, απλά ήταν αφορμή αυτο.

Ο άνθρωπος μπορεί να κανει τα πάντα, αρκεί να το πιστέψει, και αυτο ειναι και απο τους μεγαλύτερους κινδύνους που διατρέχει καποιος που έχει τέτοια ψυχολογία και αρχίζει να πείθει τον εαυτό του οτι όλα είναι μάταια και οτι δέν υπάρχει λογος να δράσει και να κάνει τίποτα. Το κακό είναι οτι αυτή η διαδικασία σταματαει πολλές φορές την ψυχολογική διαδικασία του πένθους και σε "κολλάει" στο στάδιο που είσαι. Ενώ δηλαδή είναι απόλυτα φυσιολογικό να το περάσεις σαν ενα στάδιο του πένθους, αν το αφήσεις να συνεχιστεί για πολύ καιρό υπάρχει περίπτωση να επιρρεάσει εκτώς απο το χαρακτήρα σου σε πολύ βαθύ επίπεδο, και τις σχέσεις σου με τους αλλους (φιλους, οικογένοια, σχέση αν έχεις). Κάνε συνειδητή προσπάθεια να ξεφύγεις απο αυτή την κατάσταση και να πείσεις τον εαυτό σου οτι δεν θελεις να είσαι σε αυτή (ουσιαστικα αυτό είναι). Πίεζε τον εαυτό σου να πηγαίνεις κόντρα στην αδράνεια που αισθάνεσαι. Νιώθω λίγο ένοχος που συμβουλευω έτσι κάποιον αλλον τη στιγμή που δεν εχω καταφέρει τα αντιστοιχα πράγματα εγώ αλλα πραγματικά το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να πιστέψει οτι ειναι αποδεκτή κατάσταση αυτή και να τη συνηθήσει. Έχεις και το πλεονέκτημα οτι εισαι πιό μικρή και εχεις μεγαλύτερη "ψυχολογική ελαστικότητα".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πιτουρονιφάδα

Νεοφερμένος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
Eμένα πάλι το πένθος δρα εντελώς διαφορετικά στην ψυχοσύνθεση μου. Αντί να πω ''e sera sera...'', ''η ζωή είναι μικρή'', ''άδραξε την μέρα...'' και όλα τα υπόλοιπα αισιόδοξα που θα έπρεπε, με πιάνει μια απίστευτη ματαιότητα για τα πάντα. :worry::confused: Μια μαυρίλα, μια μιζέρια, ένα πράγμα πολύ ακαθόριστο που απλά, θέλω να κάτσω σε μια γωνιά και να μην κάνω τίποτα. Είναι φυσιολογικό; Σίγουρα πάντως αναθεωρείς πολλά σε μια τέτοια φάση...και ελέγχεις τις αντοχές σου.

Δεν υπάρχουν "πρέπει" στα ανθρώπινα αισθήματα!Αυτό που νιώθεις είναι απολυτα φυσιολογικο.Και οπως ειπε και ο gademis, ειναι θεμα ψυχοσυνθεσης.Αν θες να καθίσεις και να μην κανεις τίποτα, καν'το.Αλλα εχε στο νου σου το εξης:

Φαντασου τη διαθεση ενος φυσιολογικού ανθρωπου σαν μια καμπύλη που τη μια φτανει στην κορυφη και την αλλη στον πατο, και παλι απο την αρχη.Θα ηταν ανησυχητικο αν αυτη η καμπυλη γινόταν γραμμή, δηλαδη αν έμενες μονιμα σε μια συναισθηματικη κατασταση για μεγαλο χρονικο διάστημα.Γι αυτο προσπαθησε να αντισταθεις στη μιζέρια που νιώθεις, αν και μονο αν αυτη παυει να είναι κυκλική (δηλαδη να σε ανακουφίζει) και καταληγει σε μια μονιμη κατασταση.

Μη φοβάσαι τη μιζέρια που λες οτι νιώθεις.Απλώς συζήτησε το με τον εαυτό σου και φιλοσοφισε.
Και μην φοβασαι να μιλήσεις σε κοντινούς σου ανθρώπους αν πραγματικά το έχεις ανάγκη.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ophelia

Διάσημο μέλος

Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
Βασικά ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας για το ενδιαφέρον αλλά αυτό που περιέγραψα είναι μια περασμένη (και όχι ξεχασμένη ή πλήρως ξεπερασμένη) πλέον κατάσταση...αν το είχα ποστάρει πριν κάποιο καιρό θα με πετυχαίνατε εν βρασμώ. :redface: Η αλήθεια είναι πως και σαν ψυχοσύνθεση είμαι έτσι αλλά ευτυχώς είχα δίπλα μου άτομα που -και να ήθελα να αδρανοποιηθώ- με τραβήξαν προς τα πάνω. :) Είναι αυτοί οι περίεργοι μηχανισμοί της ζωής...

Απλά μου έκανε εντύπωση η προσέγγιση της νιφάδας γιατί είναι με διαφορά η πλέον αισιόδοξη προσέγγιση για το πένθος που έχω ακούσει...:D Εγώ το βίωσα λίγο διαφορετικά αλλά είναι πολλοί οι παράγοντες που ''ορίζουν'' το πως θα το περάσει κάποιος. Δεν είναι μόνο η ψυχοσύνθεση του πενθούντος αλλά και οι συγκυρίες, οι περιστάσεις...είναι μια κάπως περίπλοκη διαδικασία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Πιτουρονιφάδα

Νεοφερμένος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
Απλά μου έκανε εντύπωση η προσέγγιση της νιφάδας γιατί είναι με διαφορά η πλέον αισιόδοξη προσέγγιση για το πένθος που έχω ακούσει...:D Εγώ το βίωσα λίγο διαφορετικά αλλά είναι πολλοί οι παράγοντες που ''ορίζουν'' το πως θα το περάσει κάποιος. Δεν είναι μόνο η ψυχοσύνθεση του πενθούντος αλλά και οι συγκυρίες, οι περιστάσεις...είναι μια κάπως περίπλοκη διαδικασία.

Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι μες την τρελή χαρά όλες τις ώρες..:P
Είναι όντως θέμα ψυχοσύνθεσης.Η αδερφή μου για παραδειγμα το έχει παρει πολύ άσχημα.Σήμερα όταν βγήκε απο το μπάνιο ανακάλυψε οτι της φεύγουν όλο και περισσότερες τούφες απο τα μαλλιά..είναι συνέχεια στην τσίτα και νιώθει ενοχές επειδή δεν ήταν πολύ κοντά με τον πατέρα μου.Ίσως το χω πάρει ελαφρύτερα διότι είχαμε την πλέον τέλεια σχεση πατερα-κόρης.Ίσως επειδή ξερω τί θα μου λεγε αν μπορούσε να μου μιλήσει.Η αδερφή μου νιώθω πως είναι απαρηγόρητη, δεν ξέρω πώς να την βοηθήσω και με πονάει πολυ, το ίδιο και τη μητέρα μου.

Κάποτε είχα ακούσει πως, όταν "φευγουν" οι γονείς, τα αδέρφια γίνονται "ξαδερφια".Μου φαίνεται παράλογο, εμείς ήρθαμε ακομη πιο κοντά.Έχει ζήσει κανείς σας τέτοια περίπτωση?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Φωτηs

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Φωτηs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών, επαγγέλεται Έμπορος και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 192 μηνύματα.
Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι μες την τρελή χαρά όλες τις ώρες..:P
Είναι όντως θέμα ψυχοσύνθεσης.Η αδερφή μου για παραδειγμα το έχει παρει πολύ άσχημα.Σήμερα όταν βγήκε απο το μπάνιο ανακάλυψε οτι της φεύγουν όλο και περισσότερες τούφες απο τα μαλλιά..είναι συνέχεια στην τσίτα και νιώθει ενοχές επειδή δεν ήταν πολύ κοντά με τον πατέρα μου.Ίσως το χω πάρει ελαφρύτερα διότι είχαμε την πλέον τέλεια σχεση πατερα-κόρης.Ίσως επειδή ξερω τί θα μου λεγε αν μπορούσε να μου μιλήσει.Η αδερφή μου νιώθω πως είναι απαρηγόρητη, δεν ξέρω πώς να την βοηθήσω και με πονάει πολυ, το ίδιο και τη μητέρα μου.

Κάποτε είχα ακούσει πως, όταν "φευγουν" οι γονείς, τα αδέρφια γίνονται "ξαδερφια".Μου φαίνεται παράλογο, εμείς ήρθαμε ακομη πιο κοντά.Έχει ζήσει κανείς σας τέτοια περίπτωση?
Πριν απο τρια χρονια εχασα την μητερα μου που την υπεραγαπουσα πολυ και μου στoιχησε πολυ η απωλεια τηs.Σημερα εχω το ιδιο προβλημα με την αδελφη σου απο την στεναχωρια μου εχω χασει τα μισα μαλλια μου.Ο Κουρεαs που τον επισκεπτομαι καθε φορα μου το τονιζει το προβλημα οτι καθε φορα ειναι ολο και πιο εντονο.Αλλα ξερειs τι λεω κοριτσι μου καθε φορα, αs χασω ολα τα μαλλια αρκει να μπορουσα να την φερω πισω.Οσο για την σχεση μου με τα αλλα αδελφια μου εγινε λιγο πιο απομακρη αλλα κραταμε ακομα οσο μπορουμε τιs επαφεs μαs.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Δεν θέλω να σας φρικάρω, αλλά το να χάνεις γιαγιά ή παππού δεν συγκρίνεται με το να χάνεις γονιό. Αν νιώθεις άσχημα με την γιαγιά ή τον παππού, νιώθεις χίλιες φορές πιο άσχημα με τον γονιό - ειδικά αν δεν έχεις κάνει δική σου οικογένεια ή/και πεθάνουν νέοι. Τουλάχιστον οι γιαγιάδες κι οι παππούδες όσο να 'ναι έχουν προλάβει να ζήσουν τις ζωές τους.. και δεν σε τρώει αυτό το "γιατί δεν έκανα παιδί ΤΟΣΑ χρόνια να το δει;"

Βέβαια, έχεις δίκιο. Σαφώς και δεν συγκρίνεται, αλλά αυτή η γνώση έρχεται αργότερα, αρκετά αργότερα σκέφτεσαι ότι ''τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα'' και ότι δεν συγκρίνεται με μια άλλη μεγαλύτερη απώλεια.

Δεν το κάνει, πιο εύκολο, αυτό έχω να πω. Τουλάχιστον, στην αρχή. Πάντως καλύτερα να δεις τον γονιό σου να χάνεται παρά εκείνος να δει το παιδί του να χάνεται. Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο.

Αλλά η απώλεια ενός γονιού είναι σίγουρα απίστευτη....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

*natalia5555*

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Ναταλία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 194 μηνύματα.
Οταν έχασα τη αδερφή μου ήμουν 14 χρονών και εκείνη ήταν 23,νόμιζα οτι ο κόσμος μου γκρεμίστηκε,για πολυ καιρο θυμάμαι μισούσα τους πάντες,κατηγορούσα τους πάντες,δεν έδιχνα ποσο πονούσα αλλα μέσα μου πέθαινα,ήθελα να καταρεύσω αλλά έπρεπε να στηριξω τη μαμά μου που ήταν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση,πέρασαν αρκετα χρόνια αλλά ο πόνος είναι ίδιος.Πολλές φορές της μιλάω και νομίζω ότι μ'ακουει,και με προστατεύει απο'κει ψηλά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

panabarbes

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Πάνος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Κερατσίνι (Αττική). Έχει γράψει 208 μηνύματα.
Εσείς τι πιστεύετε;Πρέπει να ''πενθούμε αιώνια'' όταν πεθαίνει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο,ίσως γιατί έτσι αυτό θα παραμείνει πνευματικά εν ζωή ή θα πρέπει να συνεχίζουμε τη ζωή μας και να αφήσουμε πίσω το παρελθόν μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

D_G

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
Επειδή δεν καταλαβαίνω την ερώτησή σου, αν θέλεις, προσδιόρισε με περισσότερη ακρίβεια τι ακριβώς εννοείς.

Πενθούμε "αιώνια" τι εννοείς, όταν χάνεις ένα πολύ αγαπητό σου πρόσωπο, δεν θα θρηνήσεις; Δεν θα σε πιάσει κατάθλιψη;

Ο χρόνος βέβαια επουλώνει κάποιες πληγές, αλλά για σκέψου π.χ. μία μάνα που χάνει το παιδί της (το συνάντησα πέρσι όταν πέθανε ένας φίλος μου από καρκίνο) τι οδύνη αισθάνεται αυτή η μητέρα, και ο χρόνος βέβαια θα επουλώσει κάποιες πληγές, αλλά όσο και να είναι, δεν θα θυμάται το παιδί της σε όλη της την ζωή, και δεν θα πονάει με την τραγική απώλειά του;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

panabarbes

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Πάνος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Κερατσίνι (Αττική). Έχει γράψει 208 μηνύματα.
Εννοώ όχι απλώς να το θυμόμαστε και να το νοσταλγούμε κάποιες στιγμές (άλλωστε αυτό ανήκει στην 2η περίπτωση της ερώτησης μου) αλλά να το δείχνουμε έμπρακτα καθημερινά π.χ. συχνά οι γιαγιάδες όταν πεθαίνει ο άντρας τους φοράνε για χρόνια μαύρα ρούχα,πηγαίνουν και επισκέπτονται το νεκροταφείο και άλλα τέτοια..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top