Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
11-04-06
14:59
Αρχική Δημοσίευση από ΚΑΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ:πιστεύω ότι αυτό που εννοούσε η plain (και που συμφωνώ μαζί της αν κατάλαβα ορθά) είναι ότι, ναι κοίτα τη ζωή σου..... αλλά με κάποιες προϋποθέσεις..... να είσαι ειλικρινής και ξεκάθαρη στον σύντροφο σου και κυρίως στον εαυτό σου.... το να μην χωρίζεις για τα παιδιά, δεν είναι πάντα και ότι καλύτερο για τα παιδιά τα ίδια.....
τα παιδιά θέλουν να βλέπουν - αισθάνονται - νοιώθουν, τη μητέρα τους ευτυχισμένη.... κανένα παιδί μεγαλώνοντας δε θέλει να καταλάβει - νοιώσει ότι ήταν η αιτία που η μητέρα του δεν χωρισε τον πατέρα του καιπέρασε τα χρόνια της ζωής της πλάι του δυστυχισμένη.....
θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να φέρει ένα παιδί στις μικρές του πλατούλες..... "η μαμά μου πέρασε τη ζωή της δυστυχισμένη γιατι ΝΟΜΙΖΕ ότι αυτό θα με έκανε ευτυχισμένο/η"..... για σκέψου το λίγο....
Αρχική Δημοσίευση από Michelle:Πέστα κουε! Αυτό ακριβώς το έχω βιώσει κι εγώ. Η μητέρα μου για 10 χρόνια δεν χώριζε εξαιτίας μου επειδή νόμιζε οτι αυτό θα με έκανε πιο χαρούμενη. BIG mistake.
Αρχική Δημοσίευση από crazyhelen:Προσωπική μου άποψη, όσο σκληρή και αν ακούγεται, είναι ότι όσοι μένουν σε έναν γάμο με μοναδικό πρόσχημα τα παιδιά τους, είναι δειλοί και ευθυνόφοβοι. Τα παιδιά έχουν αντίληψη και μπορούν να καταλάβουν τα πάντα, ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες, οπότε αυτή η "δικαιολογία" καταντάει πλέον καραμέλα. Ούτε συμφωνώ στη διατήρηση μιας "αδιάφορης" οικογένειας, αρκεί να υπάρχουν .... φιλικοί δεσμοί! Πώς είναι δυνατόν να αποκαλείται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ένα ζευγάρι που μεταξύ τους τρέφουν "φιλικά" αισθήματα. Το παιδί θέλει να βλέπει και να ζει υγιείς σχέσεις, και όταν ο μπαμπάς βλέπει "φιλικά" τη μαμά του (και τούμπαλιν) μόνο υγεία δεν αποτελεί.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον ακατανόμαστο, ότι προτιμότερο είναι ένα καλό διαζύγιο (που συνεπάγεται ότι το παιδί το μόνο που θα έχει να αντιμετωπίσει στην ουσία είναι το γεγονός ότι ο μπαμπάς του δεν θα κοιμάται στο ίδιο σπίτι) παρά έναν κακό γάμο (που το παιδί θα πρέπει να βρίσκεται αντιμέτωπο με καβγάδες, βρισιές, νεύρα ή έστω την αδιαφορία. Ακούγεται ότι πληγώνει λιγότερο, αλλά στην ουσία η αδιαφορία προκαλεί το ίδιο ακριβώς κακό που προκαλούν και οι εικόνες βίας και άσχημης συμπεριφοράς).
Μάλιστα ...Σίγουρα δεν είναι ό'τι καλύτερο για την ψυχοσύνθεση των παιδιών να βλέπουν τους γονείς να μαλώνουν ή να μάθουν τελοσπάντων κάποτε ότι ήταν δυστυχισμένοι μαζί μόνο και μόνο για να μη χωρίσουν και να μην κάνουν κακό σ'αυτά...Απ'την άλλη δε μου φαίνεται και πολύ υγιές να μην έχουν το μπαμπά ή τη μαμά κοντά τους. Και από την παράλλη...ένα καλό διαζύγιο -που είπε και ο ακατονόμαστος- δεν το βρίσκεις τόσο εύκολα, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μεγάλες ευαισθησίες. Με συμπεριφορά παράλογη. Εγώ προσωπικά, όχι μόνο διστάζω να πάρω διαζύγιο, αλλά φοβάμαι και τις συνέπειες... Και φυσικά είμαι ευθυνόφοβη και δειλή, crazyhelen! Γενικά στη ζωή μου δεν έχω καθόλου θάρρος σε όλα τα πράγματα και όλες τις καταστάσεις. Αυτό το ξέρω πολύ καλά και όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το αποβάλω από πάνω μου κι αυτό είναι που με κάνει και αυτό το σιχαμερό πλάσμα που είμαι (άπιστη εγκεφαλικά). Οπότε, το μόνο που έχω να κάνω, προς το παρόν, είναι να υπομένω την όλη κατάσταση και να ζω με την ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Όταν και ΑΝ χωρίσω, θα σου πω...Γιατί αρχίζω και πιστεύω πως όλοι οι άντρες είστε καθάρματα!! (πλάκα κάνω... )Αλήθεια... Με την περίπτωσή σου, τι γίνεται; Είσαι παθών;Αρχική Δημοσίευση από akatanomastos:Εγω ααυλα μου θα σε στεναχωρησω.Εσυ δεν πρεπει να εχεις απαιτηση να σε καταλαβουν,δεν φταινε σε τιποτα αν εσενα δεν σε γεμιζει πλεον ο αντρας σου.Πολυ φοβαμαι οτι το κενο που σου εχει δημιουργησει ο γαμος καποια στιγμη θα το αναπληρωσει καποιος αλλος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
10-04-06
13:13
Αρχική Δημοσίευση από plain:Αυλα μου ...που ακριβώς είδες να τα βαζω ολα στην ιδια ζυγαρια ? Φανηκε κατι τετοιο ?Δεν τα βαζω στην ιδια ζυγαρια ...οχι ομως επειδη εσυ εχεις παιδια και εισαι και παντρεμενη αλλα επειδη εσυ το χειριστηκες διαφορετικα.Αυτο ειναι που κανει τη διαφορα ,οχι ο γαμος και τα παιδια
Ίσως μου φάνηκε, plain μου, ότι μας έβαλες στην ίδια ζυγαριά, γιατί ένιωσα ολίγον τι...ένοχη και λέγοντας για τη συμπεριφορά του πρώην σου, ένιωσα να έκανα τα ίδια (αυτό που λένε..."όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται"! )
Άμα σου πω, ότι κι εγώ το ίδιο ακριβώς ένιωσα διαβάζοντας το post σου!! Αλλά για σκέψου τη δική μου τρομάρα (υποτίθεται ότι δεν ξέρει τίποτα!)!Αρχική Δημοσίευση από plain:Μια που μου απηυθηνες το λογο ,διαβασα και ξαναδιαβασα τα ποστ σου και για μια στιγμη νομιζα οτι ακουω τον πρωην μου να μου μιλαει...(βρε μπας και ειναι αυτος και μας δουλευει ψιλο γαζι ? ).
Λογικότατο να με θεωρούσες την ίδια περίπτωση και δεν ήθελα πολύ να συνεχίσω αυτό το φλερτ, αν δε με σταματούσε εκείνος [και καθόλου μα καθόλου δε χέστηκα, plain μου!!Αυτά που έλεγες εσύ θα τα άκουγα κι από 1000 άλλα στόματα..].Αρχική Δημοσίευση από plain:Μαλλον την ιδια περιπτωση θα σε θεωρουσα Αυλα μου ,οσο σκληρο κι αν ακουγεται...(βασικα κι εσυ χεστηκες,αλλα λεμε τωρα .. )
Πάντως να ξέρεις ότι με άγγιξε πολύ το Post σου και όσο υπερβολικό κι αν σου ακούγεται με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα. Μπορεί να μην περνάει ώρα που να μην τον φέρω στο μυαλό μου, αλλά πιστεύω (και ελπίζω), ότι θα μου κάνει καλό μακροπρόθεσμα αυτός ο χωρισμός...
Αρχική Δημοσίευση από plain:edit : Βλεποντας μολις τωρα και τελευταιο ποστ σου ,ασχετα με το τι εκανε ο τριτος αν εφυγε η οχι ,τελειως φιλικα σου λεω οτι εισαι νεα κοπελα..29 χρονων...όχι 60..μπορεις να ζησεις τα υπολοιπα χρονια της ζωης σου ετσι ? και σκεψου για Σενα,για τη Λαυλα,οχι για τα παιδια ...τα παιδια θελουν να βλεπουν τη μανουλα τους ευτυχισμενη
Αυτή η τελευταία σου φρασούλα με μπέρδεψε λίγο... [είμαι που είμαι ευάλωτη τώρα στο κάθε τι! ]Τι εννοείς plain μου, να κοιτάξω τον εαυτό μου; Γιατί αυτό ακριβώς πήγα να κάνω: Να κοιτάξω τον εαυτό μου και να υποχωρήσω στο πάθος μου, ακριβώς επειδή η ζωή είναι μικρή. Επειδή αυτό ακριβώς μου έδινε ανύπωτη χαρά (ας μη ξαναλέω τι ακριβώς μου έδινε ο τρίτος, ο οποίος, πληροφοριακά, μου δήλωσε ξεκάθαρα ότι φεύγει για πάντα και να μην κάνω την παραμικρή κίνηση για επικοινωνία ξανά μαζί του). Τελικά επιλέγω\μου τα έφερε η ζωή να μ-η-ν κοιτάξω τον εαυτό μου, αλλά να κοιτάξω την αξιοπρέπειά μου -όπως είπες κι εσύ- και να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου. Εκτός κι αν εννοείς να κοιτάξω τουλάχιστον να περνάω καλά όσο μπορώ (να περιποιούμαι, να βγαίνω με τις φίλες μου, να διασκεδάζω κλπ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
06-04-06
14:21
[Βλέπω πήρε φωτιά το thread, ε; ]
Καταρχήν να πω στην plain, ότι καταλαβαίνω πολύ καλά την πικρία και το θυμό της και στη θέση της το ίδιο και πιθανόν χειρότερα θα αισθανόμουν και θ'αντιδρούσα, γιατί, όπως και νά'χει, αισθάνεσαι μεγάλη προδοσία από το σύντροφό σου. Από κει και πέρα ας μη καίμε και τα χλωρά μαζί με τα ξερά, χωρίς να εννοώ ότι ο πρώην σου, plain, είναι ο "ξερός" κι εγώ ο "χλωρός". Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι από τη στιγμή που ούτε παντρεμένοι ήσασταν [ή δεν κατάλαβα καλά;], ούτε παιδιά έχετε, θα μπορούσε κάλλιστα από το πρώτο διάστημα, που ερωτεύτηκε κάποια άλλη, να σου το πει και να χωρίσετε. Δεν ήταν ανάγκη να σε κοροϊδεύει για 6 ολόκληρους μήνες (εκτός κι αν δεν ήταν σίγουρος, από την άποψη, ότι χρειάστηκε όλο αυτό το διάστημα μέχρι να διαπιστώσει ότι πιο πολύ τον γεμίζει η άλλη κι όχι εσύ). Δεν μπορείς να βάζεις στην ίδια ζυγαριά εμένα -παντρεμένη με παιδιά- και τον πρώην σύντροφό σου (παρόλο που καταλαβαίνω ότι δεν ήταν προσωπική "επίθεση"). Παρ'όλα αυτά, ουδέποτε είχα την ψευδαίσθηση ότι το να αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί κάποιον άλλο δεν είναι καταδικαστέο! Είναι και παραείναι και δε μπορείτε να διανοηθείτε πόσο μεγάλες τύψεις είχα για αυτά μου τα αισθήματα. Τόσα χρόνια με τον άντρα μου και παρ'όλες τις αντιξοότητες, ποτέ δεν έβαλα στο μυαλό μου να τον απατήσω (κάτι που τελικά δεν έκανα κιόλας, ασχέτως αν το θέλησα ή αν ακόμα το θέλω). Το θεωρούσα πάντα σαν κάτι το πολύ κακό, διαβολικό, ασυγχώρητο και μπλα μπλα μπλα...μέχρι που μου συνέβη να ερωτευτώ άλλον και καταλαβαίνω πια πως τίποτα δεν είναι απόλυτο και μπορεί να συμβεί στον καθένα σας. Κι εδώ να απαντήσω στον mario: Φυσικά και μπορεί να ξανακάνει αυτό που είπες. Όταν μια σχέση πάει κατά διαόλου, είτε είναι η πρώτη είτε είναι η δέκατη έκτη, κάπως \ κάποτε θα τελειώσει. Άρα; Ποιά η ουσία θα μου πεις; Αφού μετά από χρόνια χάνεται η σπίθα του έρωτα έτσι κι αλλιώς. Ναι, αλλά μας μένει η αγάπη κι όταν τη χάσεις κι αυτή τότε δε σου μένει παρά να χωρίσεις. Στην περίπτωσή μου -ξαναλέω- υπάρχει αγάπη, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουν μερικοί. Αυτή η αγάπη μοιάζει λίγο με την αγάπη που νιώθεις για τον αδελφό σου ή για το μπαμπά σου (περίπου λέμε, για να καταλάβετε), αλλά όταν μιλάμε για την καλύτερη της περίπτωση. Γιατί υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στιγμές, που ο σύντροφός σου γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου. Και σύμφωνα μ'αυτά που είπε η kleftra (και την ευχαριστώ που κατάλαβε ότι ανήκω στην περίπτωση του μεγάλου έρωτα που έχει προβλήματα), λέω ότι είμαι πολύ ρομαντική και...όχι μόνο ποτέ δε θα παντρευόμουν κάποιον για οποιοδήποτε άλλο λόγο εκτός του έρωτα, αλλά ούτε καν θα έκανα σχέση μαζί του. Τον ερωτεύτηκα τ-ρ-ε-λ-ά και δε με ένοιαζε ούτε που δε συμφωνούσαμε στις ιδέες, στα γούστα κλπ, ούτε που είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας ούτε το τι δουλειά έκανε, ούτε το αν θέλει παιδιά, πόσα θέλει κλπ κλπ. Τον ερωτεύτηκα έτσι απλά. Τελεία και παύλα. Κι αυτό ακριβώς είναι που μ' έκαψε. Επειδή λειτουργώ πάντα με την καρδιά και όχι τόσο με το μυαλό. Και γι'αυτό έπαθα κι αυτό που έπαθα με το τρίτο πρόσωπο. Αφού με πλήγωσε ανεπανόρθωτα ο σύντροφός μου, ένιωσα ότι έσπασε ένα μεγάλο κομμάτι της αγάπης μου γι'αυτόν και δε μπορεί να ξανακολλήσει ό'τι και να γίνει. Τον τρίτο τον ερωτεύτηκα (εκτός πολλών άλλων), γιατί μου έδινε, ό'τι δε μου έδωσε ποτέ ο άντρας μου: Σεβασμό, καταννόηση, ελευθερία. Οπότε ας με κρίνει ο Θεός για τις αμαρτίες μου...
[1000 συγνώμη για το μεγάλο post!]
Καταρχήν να πω στην plain, ότι καταλαβαίνω πολύ καλά την πικρία και το θυμό της και στη θέση της το ίδιο και πιθανόν χειρότερα θα αισθανόμουν και θ'αντιδρούσα, γιατί, όπως και νά'χει, αισθάνεσαι μεγάλη προδοσία από το σύντροφό σου. Από κει και πέρα ας μη καίμε και τα χλωρά μαζί με τα ξερά, χωρίς να εννοώ ότι ο πρώην σου, plain, είναι ο "ξερός" κι εγώ ο "χλωρός". Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι από τη στιγμή που ούτε παντρεμένοι ήσασταν [ή δεν κατάλαβα καλά;], ούτε παιδιά έχετε, θα μπορούσε κάλλιστα από το πρώτο διάστημα, που ερωτεύτηκε κάποια άλλη, να σου το πει και να χωρίσετε. Δεν ήταν ανάγκη να σε κοροϊδεύει για 6 ολόκληρους μήνες (εκτός κι αν δεν ήταν σίγουρος, από την άποψη, ότι χρειάστηκε όλο αυτό το διάστημα μέχρι να διαπιστώσει ότι πιο πολύ τον γεμίζει η άλλη κι όχι εσύ). Δεν μπορείς να βάζεις στην ίδια ζυγαριά εμένα -παντρεμένη με παιδιά- και τον πρώην σύντροφό σου (παρόλο που καταλαβαίνω ότι δεν ήταν προσωπική "επίθεση"). Παρ'όλα αυτά, ουδέποτε είχα την ψευδαίσθηση ότι το να αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί κάποιον άλλο δεν είναι καταδικαστέο! Είναι και παραείναι και δε μπορείτε να διανοηθείτε πόσο μεγάλες τύψεις είχα για αυτά μου τα αισθήματα. Τόσα χρόνια με τον άντρα μου και παρ'όλες τις αντιξοότητες, ποτέ δεν έβαλα στο μυαλό μου να τον απατήσω (κάτι που τελικά δεν έκανα κιόλας, ασχέτως αν το θέλησα ή αν ακόμα το θέλω). Το θεωρούσα πάντα σαν κάτι το πολύ κακό, διαβολικό, ασυγχώρητο και μπλα μπλα μπλα...μέχρι που μου συνέβη να ερωτευτώ άλλον και καταλαβαίνω πια πως τίποτα δεν είναι απόλυτο και μπορεί να συμβεί στον καθένα σας. Κι εδώ να απαντήσω στον mario: Φυσικά και μπορεί να ξανακάνει αυτό που είπες. Όταν μια σχέση πάει κατά διαόλου, είτε είναι η πρώτη είτε είναι η δέκατη έκτη, κάπως \ κάποτε θα τελειώσει. Άρα; Ποιά η ουσία θα μου πεις; Αφού μετά από χρόνια χάνεται η σπίθα του έρωτα έτσι κι αλλιώς. Ναι, αλλά μας μένει η αγάπη κι όταν τη χάσεις κι αυτή τότε δε σου μένει παρά να χωρίσεις. Στην περίπτωσή μου -ξαναλέω- υπάρχει αγάπη, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουν μερικοί. Αυτή η αγάπη μοιάζει λίγο με την αγάπη που νιώθεις για τον αδελφό σου ή για το μπαμπά σου (περίπου λέμε, για να καταλάβετε), αλλά όταν μιλάμε για την καλύτερη της περίπτωση. Γιατί υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στιγμές, που ο σύντροφός σου γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου. Και σύμφωνα μ'αυτά που είπε η kleftra (και την ευχαριστώ που κατάλαβε ότι ανήκω στην περίπτωση του μεγάλου έρωτα που έχει προβλήματα), λέω ότι είμαι πολύ ρομαντική και...όχι μόνο ποτέ δε θα παντρευόμουν κάποιον για οποιοδήποτε άλλο λόγο εκτός του έρωτα, αλλά ούτε καν θα έκανα σχέση μαζί του. Τον ερωτεύτηκα τ-ρ-ε-λ-ά και δε με ένοιαζε ούτε που δε συμφωνούσαμε στις ιδέες, στα γούστα κλπ, ούτε που είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας ούτε το τι δουλειά έκανε, ούτε το αν θέλει παιδιά, πόσα θέλει κλπ κλπ. Τον ερωτεύτηκα έτσι απλά. Τελεία και παύλα. Κι αυτό ακριβώς είναι που μ' έκαψε. Επειδή λειτουργώ πάντα με την καρδιά και όχι τόσο με το μυαλό. Και γι'αυτό έπαθα κι αυτό που έπαθα με το τρίτο πρόσωπο. Αφού με πλήγωσε ανεπανόρθωτα ο σύντροφός μου, ένιωσα ότι έσπασε ένα μεγάλο κομμάτι της αγάπης μου γι'αυτόν και δε μπορεί να ξανακολλήσει ό'τι και να γίνει. Τον τρίτο τον ερωτεύτηκα (εκτός πολλών άλλων), γιατί μου έδινε, ό'τι δε μου έδωσε ποτέ ο άντρας μου: Σεβασμό, καταννόηση, ελευθερία. Οπότε ας με κρίνει ο Θεός για τις αμαρτίες μου...
[1000 συγνώμη για το μεγάλο post!]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
05-04-06
13:22
Εννοείται ότι τα καταλαβαίνουν όλα, αλλά τι ακριβώς εννοείς δλδ με το "ζήστε τα συναισθήματά σας αλλά μην παραμυθιάζεστε"; Αντιλαμβάνομαι αυτό που λες, ότι δλδ σταματάει να υφίσταται η σχέση των 2 όταν μπει τρίτος, αλλά δε συμφωνώ απόλυτα. Τελικά ναι, μπορεί μια γυναίκα να αγαπάει 2 άντρες ή ένας άντρας 2 γυναίκες. Αυτό ισχύει και το ακούμε και το βλέπουμε συνεχώς. Η διαφορά είναι βέβαια, ότι υπάρχει διαφορετική αγάπη για τον καθένα. Πώς λέει κι ένα τραγούδι "Από δω η γυναίκα μου κι από κει το αίσθημά μου;;! Ε, κάπως έτσι! Όσον αφορά αυτό με τα παιδιά, δυστυχώς αυτά την πληρώνουν έτσι κι αλλιώς. Δλδ από τη στιγμή που σ'ένα ζευγάρι υπάρχει μηδέν επικοινωνία και μηδέν κατανόηση και μηδέν σεβασμός, υπάρχουν προστριβές (το λίγο το λιγότερο) και τα παιδιά μεγαλώνουν σε ακατάλληλο περιβάλλον. Απ'την άλλη, αν χωρίσουν οι γονείς πάλι πληγώνονται ψυχικά που ζουν και μεγαλώνουν μια με τον ένα και μια με τον άλλο. Δεν είναι οικογένειες αυτές! Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί φυσικά και που είναι το δυσκολότερο -για να μην πω ακατόρθωτο- είναι να τα βρουν οι γονείς και να ζήσουν ήρεμα κι αγαπημένα όλοι μαζί...Και μετά ξύπνησα!Αρχική Δημοσίευση από akatanomastos:Δεν νομιζω οτι εχετε δικαιο, πρεπει να ξερετε οτι εφ οσον υπαρξει τριτο προσωπο σταματει να υφιστατε η σχεση τον δυο. Ζηστε να συναισθηματα σας αλλα μην παραμυθιαζεστε. Α! και να μην ξεχασω, αφσιτε τις φτινες δικαιολογιες τα παιδια,αυτα, τα καταλαβαινουν ολα.
Αρχική Δημοσίευση από kleftra:Τώρα μου φαίνεται πως θα ανάψω κι εγώ τσίγαρο.'Οχι δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να χωρίζεις κάποιον που πέρα απο τα πολλά χρόνια σχέσης σας δένουν και παιδιά.[...]Δύναμη και κουράγιο σου χρειάζονται και κυρίως η πεποίθηση ότι στην δύσκολη στιγμή είχες το σθένος να αγωνιστείς για την οικογένεια σου.
kleftra...μήπως είσαι ψυχολόγος; Ένα σου λέω: Το μήνυμά σου μπήκε κατευθείαν στα αγαπημένα μου!
Έτσι όπως ακριβώς τα λες, πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Γιατί αυτή είναι η καλύτερη οδός για την οικογένεια, για τα παιδιά κυρίως. Να σου πω βέβαια, ότι εγώ ουδέποτε είχα σκοπό να διακόψω μαζί του. Αυτός μου επέβαλε αυτή την απόφαση (ο τρίτος δλδ). Ένιωθα, ότι με γέμιζε τόσο πολύ. Χάρη σ'αυτόν η ζωή μου (που πριν απ'αυτόν ένιωθα σαν τον Μπιλ Μάρεϋ στη "Μέρα της μαρμότας") μου φαινόταν υπέροχη και ήμουν έτοιμη να "φάω τον κόσμο"! Κυρίως ένιωσα ξανά γυναίκα, (κάτι που με τον καιρό ξεθωριάζει κι αυτό...πιστέψτε με!) μόνο και μόνο που μιλούσα μαζί του! Και με τα παιδιά μου ήμουν καλύτερη και με τον άντρα μου! Ναι, ακόμα και μ'αυτόν, γιατί με το να αισθάνομαι όμορφα (χάρη στον άλλο), είχα την υπομονή και το κουράγιο και τη θέληση να φέρομαι εντάξει απέναντί του και να εκπληρώνω τις επιθυμίες του. Εξάλλου -όπως είπα και χθες- τον αγαπώ κι αυτόν, ασχέτως το πώς μου έχει φερθεί. Αλλά αφού αποφάσισε να γκρεμίσει το όνειρο και των δυο μας, δεν έχω παρά να συνεχίσω τη ζωή μου έτσι όπως την είχα αφήσει, αλλά χωρίς αυτόν...
Αρχική Δημοσίευση από Giovanna:μαρεσει αυτο το ποστ και ολες οι οπτικες γωνιες που το βλεπετε!
στα παιδια κανω παντα πισω.. γιατι αυτα δεν φταινε ποτε. προτιμω να ειναι ευτυχισμενα αυτα παρα εγω, ειτε ειναι δικα μου παιδια ειτε ειναι ξενα.
ειδικα αν ειναι ξενα, ξεπερνιεται πιο ευκολα η δικη μου δυστυχια (που δεν ειμαι με αυτον που θελω εννοω) και καποια στιγμη ολοι ευτυχισμενοι θα μαστε.
Σωστά σκέφτεσαι και προφανώς έτσι σκέφτηκε κι ο άλλος κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του! Αλλά όλο το πρόβλημα (και τα περισσότερα αισθηματικά προβλήματα του κόσμου) έγκειται στο ότι δε σκεφτόμαστε πάντα με τη λογική και το μυαλό, αλλά με την καρδιά, έστω κι αν ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι ο τιμωρός μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
04-04-06
12:22
Πωωω...η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!
Δεν έχεις άδικο, xristinaki, από τη στιγμή που το δεις λογικά το θέμα. Όταν όμως κάποιος είναι τόσο συναισθηματικός που δεν μπορεί να το δει καθόλου μα καθόλου λογικά κι ακολουθεί την καρδιά του, τα πράγματα είναι πάααααρα πολύ πολύπλοκα...Αρχική Δημοσίευση από xristinaki:θεωρω χασιμο χρονου...Δε μπορω να καταλαβω γιατι να μεινω με καποιον οταν δε τον καλυπτω σε καθε επιπεδο.
Ακριβώς! Παραείναι πολύπλοκο για να το απλουστεύσεις με το 50-50. Ο παντρεμένος με παιδιά δε παίρνει τόσο εύκολα διαζύγιο και ειδικά όταν υπάρχει κι η αγάπη στη μέση. Έτσι εύκολα τα διαλύει κανείς όλα;Αρχική Δημοσίευση από dooo:Ή θα πάρει διαζύγιο ή δεν θα πάρει διαζύγιο. Απλό.
Στην ουσία είναι τόσο πολύπλοκο, αλλά πάλι στο 50-50 καταλήγεις.
Καλύτερα δε θα μπορούσα ποτέ να τα πω εγώ, burbuja!! Εύγε!Αρχική Δημοσίευση από burbuja:Το κακό είναι ότι στα θέματα της καρδιάς,δεν χωράει η λογική.....[...]απλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε..ΞΕΡΟΥΜΕ όμως..
Κατάλαβα...Οπότε να υποθέσω, ότι είτε τον αγαπάς υπερβολικά, ώστε να δέχεσαι και την άλλη ή απλά-απλά δε σε πολυνοιάζει το θέμα, δλδ αρκεί να περνάς καλά μαζί του κι από κει και πέρα ας κάνει ό'τι θέλει...Ή τι;Αρχική Δημοσίευση από Giovanna:Aayla..ναι.. νομιζω οτι αν διαβασεις αυτο, γινεται απολυτα σαφες οτι υπαρχει κι αλλο ατομο. Ειναι μπερδεψοκατασταση
Μμ, κατάλαβα, kleftra... και θα έλεγα ότι έχεις καλή αντίληψη της πραγματικότητας, ότι δλδ στις περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει το πρώτο (παραμένουν μαζί). Είναι όμως πραγματικά πολύ δύσκολο και σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Τώρα ρωτάς τι μου συμβαίνει εμένα...Χμμ, δεν ξέρω αν μπορώ να ανοιχτώ τόσο εδώ πέρα, αλλά η δική μου η περίπτωση είναι αρκετά πολύπλοκη. Συνοπτικά όμως θα πω ότι εγώ είμαι η παντρεμένη που ερωτεύτηκε άλλον. Με το σύζυγο πέρασα φάσεις εφιαλτικές, γι'αυτό ίσως βρέθηκα σ'αυτή την κατάσταση (το να ερωτευτώ άλλον δλδ), αλλά λόγω του ότι υπάρχει βαθιά αγάπη μεταξύ μας (ο έρωτας μάλλον σκοτώθηκε), προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε, όπως επίσης γιατί έχουμε και παιδιά, κάτι που αμέσως-αμέσως κάνει τουλάχιστον απαγορευτικό το χωρισμό. Για τώρα έχω πάρει την απόφαση (αφού και το 3ο άτομο νιώθοντας τύψεις που με παρέσυρε, έφυγε) να κοιτάξω να φτιάξω τα χαλασμένα ή έστω να υπομένω τα χαλασμένα για χάρη της οικογένειας. Δε μπορεί κανείς να φανταστεί πώς είναι να είσαι παντρεμένος με παιδιά, αν δεν το ξέρει από πρώτο χέρι. Αλλιώς είναι να είσαι με κάποιον πολλά χρόνια, αλλά χωρίς γάμο & παιδιά και να αποφασίζεις να χωρίσεις κι αλλιώς να έχεις κάνει γάμο και παιδιά και να κάνεις τέτοιο βήμα. Δράμα η κατάσταση... [Ελπίζω να μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε ως...μοιχαλίδα, γιατί δε προλάβαμε να κάνουμε τίποτα έτσι κι αλλιώς!]Αρχική Δημοσίευση από kleftra:Στατιστικά ελάχιστοι παρατούν την σιγουριά τους.Ζούνε λοιπόν τον καινούργιο τους έρωτα μέχρι να ξεθωριάσει(κατα μέσο όρο 1,5-2 χρόνια)... αντιμετωπίζουν όλο τα παρελκόμενα του χωρισμού για να ζήσουν με τον νέο τους έρωτα ελεύθεροι.
Εσένα τι ακριβώς σου συμβαίνει;
Ε, όντως μοιάζει να βγήκε από σήριαλ, kleftra! Πάντως έχει happy end, οπότε όλα καλά [δεν είναι κι ό'τι καλύτερο να είσαι το 3ο άτομο, φαντάζομαι...]!Αρχική Δημοσίευση από kleftra:Το δικό μου έχει εξελιχθεί σε σήριαλ.
Δεν υπήρχε γάμος στην μέση.Υπήρχε βέβαια τρίτο πρόσωπο(εγώ).
Θα με ρωτήσεις γιατί έμπλεξα;[...]Την τλτ φορά που είπα τέρμα εξαφανίστηκα και για 3 ημέρες, την 4η με βρήκε για να μου πει πως χώρισε, τον Οκτώβρη, απο τότε είμαστε μαζί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
03-04-06
13:11
Αρχική Δημοσίευση από Giovanna:καθε φορα ειναι και διαφορετικη.. δε θελω να παρεξηγηθω, ετσι?
η συγκεκριμενη ειναι πολυ ιδιοτυπη περιπτωση.
μου χει τυχει παντως σε μακροχρονια σχεση να ειμαστε 2 χρονια σε αποσταση και να μην κανω τιποτα.. ειναι ολα θεμα σχεσης και τι περιμενεις και ποσο καλυπτεσαι απο αυτην.
Εννοείς, Giovanna, ότι ο φίλος σου έχει και άλλη ή δεν κατάλαβα καλά;;
Αν ναι...πώς τα καταφέρνεις;
Και πάνω στο θέμα έχω και μια απορία: Όταν κάποιος είναι παντρεμένος και αγαπά τον σύντροφό του, αλλά λόγω διαφόρων αντίξοων συνθηκών τύχει και ερωτευτεί κάποιον άλλον, τότε ΤΙ γίνεται; Πρέπει να ξεχάσει τον έρωτά του προφανώς και να κοιτάξει να ξανα-ερωτευτεί το σύντροφο ή αφήνει το σύντροφο και πάει με τον έρωτά του ή κάνει διπλή ζωή;; [Δύσκολοι καιροί για παντρεμένους...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.