Είναι αντιεπιστημονική η πίστη στο Θεό;

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία στην Παλαιά Διαθήκη, αμέτρητες περιγραφές γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων. Η αλήθεια ώς προς την ερμηνεία είναι κάπου ανάμεσα στα πλάσια ιστορικότητας και αλληγορίας. Το πρώτο καταγεγραμμένο ιστορικό πρόσωπο της Βίβλου ξέρουμε ότι είναι ο Άβραμ - ο μετέπειτα Αβραάμ, γενάρχης των Εβραίων - κάτοικος της Ούρ της Χαλδαίας, κτηνότροφος και έμπορος. Ιστορικές μαρτυρίες για την γένεση, για τον Αδάμ και την Εύα, για τον κατακλυσμό του Νωέ δεν υπάρχουν, βέβαια για τον κατακλυσμό του Νώε υπάρχουν αναφορές σε άλλους πολιτισμούς, όπως και στον αρχαιοελληνικό ( Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα ). Όταν υπάρχει μόνο ένα βιβλίο που να ιστορεί αυτά τα γεγονότα, χωρίς άλλη επιβεβαίωση αλλά με την βοήθεια ενδείξεων από την γεωφυσική επιστήμη και την αρχαιολογική σκαπάνη, οφείλουμε να είμαστε διστακτικοί ως προς την ορθότητα του περιεχομένου. Όταν από την άλλη, υπάρχουν πολλαπλές ιστορικές πηγές δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε στον προσδιορισμό τους ως αλληγορίες ( ακόμη και να μην είναι αλληγορίες δεν το ξέρουμε αυτό ), έτσι θα έλεγα με βεβαιότητα όπως και οι ιστορικοί άλλωστε ότι τα Ευαγγέλια πρέπει να ληφθούν ως ρεαλιστικά και όχι αλληγορίες. Υπάρχει η ιστορία ενός ανθρώπου, που έκανε αυτά και αυτά, μίλησε και είπε αυτά, δίδαξε αυτά, υποστήριξε αυτά, σταυρώθηκε και φέρεται να αναστήθηκε εκ νεκρών όπως είχε πεί. Είναι περιγραφές συγκεκριμένες, με αυτόπτες μάρτυρες, που γράφτηκαν τα τρία απο αυτά σχεδόν σε χρόνο μηδέν από τα γεγονότα στο διάστημα 40 - 60 μ.Χ., ενώ του Ιωάννη άργησε μερικά χρόνια. Ως τέτοια άρα, κάποιος θα τα μελετήσει και όχι ως αλληγορίες.

Στην Έξοδο, που περιγράφει το πέρασμα των Εβραίων από την Αίγυπτο στην γή της επαγγελίας την Χαναάν, εξιστορείται το γεγονός του ανοίγματος της Ερυθράς Θάλασσας, η γνωστή σε όλους. Ιστορικοί έχουν δώσει διάφορες ερμηνείες, επιστήμονες Φυσικοί από το Καίμπριτζ έχουν υποστηρίξει ότι είναι όντως δυνατόν να ανοίξει η θάλασσα στα δύο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Η επικρατέστερη θεωρία , που βρίσκει αρκετούς οπαδούς σε όλα τα πανεπιστήμια και ινστιτούτα αρχαιολογίας στον κόσμο, θέτει το γεγονός του ανοίγματος της ερυθράς χρονολογικά την ίδια περίοδο με την έκρηξη του ηφαιστείου στην Θήρα στην σημερινή Σαντορίνη, και δεν αποκλείεται, επείδη η έκρηξη ήταν πολύ ισχυρή, παλλιροϊκα κύματα να ταξίδεψαν όλη την Μεσόγειο ( τσουνάμι ) και λόγω της στενότητας της ερυθράς όταν τα κύματα αυτά υποχώρησαν να μπόρεσαν να περάσουν οι Εβραίοι με αρχηγό τους τον Μωϋση προς την απέναντι όχθη. Το γεγονός αυτό ιστορείται και στους αιγυπτιακούς παπύρους και αρχαιολόγοι ακόμη προσπαθούν να αποκωδικοποίησουν τα ιερογλυφικά τους, το έργο τους δυσκολέυει ακόμη περισσότερο επειδή είναι μισοκατεστραμμένοι οι πάπυροι αυτοί.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμη υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουμε και αρχίζουμε σιγά σιγά να ταυτοποιούμε με επιστημονικές μεθόδους.Επίσης από Ιταλούς αρχαιολόγους το 1997 ανακαλύφθηκαν τα πεσμένα τείχη μίας πόλης που φέρεται ότι είναι η Ιεριχώ ( περιγραφή στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή αλλά και άλλες ιστορικές αναφορές τοπολογικές-γεωγραφικές ). Συνεχίζω να υποστηρίζω ότι κάτι τέτοια κείμενα τα ερμηνεύουν καλώς μόνο οι γέροντες της ερήμου, οι φωτισμένοι πραγματικά άνθρωποι αυτοί. Αυτή παραμένει η άποψη μου. Και μερικές φορές μάλιστα τα εξηγούν με πολύ λογικό τρόπο. Ένα παράδειγμα: ο απαγορευμένος καρπός δεν ήταν τίποτα άλλο από τον σαρκικό έρωτα.

Για την ιστορικότητα του Ιησού έχουμε μιλήσει σε σχετικό topic. Υπάρχουν αρκετές αναφόρες, όχι ελάχιστες. Παραθέτω το post μου :

Φλάβιος Ιώσηπος, Σουετώνιος, Τερτυλλιανός, Μαξιμίνος, Κορνήλιος Τάκιτος, Θαλλός, Ιούλιος ο Αφρικανός, Μάρα Βαρ-Σεραπιών, Ιουστίνος. Η Ιστορική Επιστήμη δίνει απαντήσεις...Όλοι οι προαναφερόμενοι αναφέρονται σε έναν "Chrestus" στην περιοχή της Ιουδαίας που μαζεύει οπαδούς που πιστεύουν ότι είναι ο Μεσσίας (Όπως και εγώ άλλωστε...). Οι αναφορές όντως είναι συνοπτικές και μικρές αλλά υπάρχουν. Έτσι κι αλλιώς ολόκληρη ρωμαϊκη αυτοκρατορία είχε πιο σημαντικά θέματα να επεξεργαστεί και να καταγράψει παρά να επικεντρώσει την προσοχή της στην ξεχασμένη και μισητή Ιουδαία που είχε και μια σχετική αυτονομία για να λύνει τα κοινωνικά της προβλήματα σύμφωνα με τους θεσμούς των Εβραίων.

Στις σελίδες του Ιώσηπου συναντάμε πολλά πρόσωπα που μας είναι γνωστά απʼ την Καινή Διαθήκη: Την ποικιλόμορφη οικογένεια του Ηρώδη, τους Ρωμαίους αυτοκράτορες Αύγουστο, Τιβέριο, Κλαύδιο και Νέρωνα, τον Κυρήνιο, κυβερνήτη της Συρίας∙ τον Πιλάτο, τον Φήλικα, τον Φήστο προκουράτορες της Ιουδαίας∙ τις οικογένειες του ανώτατου ιερατείου – Άννα, Καϊάφα, Ανανία και τους λοιπούς του Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους και ούτω καθεξής. Μπορούμε να διαβάσουμε την Καινή Διαθήκη συγκρίνοντάς την με το πλαίσιο που μας προσφέρει ο Ιώσηπος, πράγμα που την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και μας βοηθάει να την κατανοήσουμε καλύτερα.

Επίσης η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φώς πέτρινες επιγραφές με χαραγμένα τα ονόματα του Πιλάτου, του Ηρώδη κλπ γεγονός που πιστοποιεί την ύπαρξη των προσώπων που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην Καινή Διαθήκη.

Για τα γεωλογικά τι να σου πω, δεν έχω ασχοληθεί έντονα, ότι γνωρίζω είναι από σύγχρονα επιστημονικά άρθρα, δημοσιεύσεις σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά κλπ. Είναι καινούρια στοιχεία, της τελευταίας δεκαετίας και οι υπολογισμοί έχουν επαναξιολογηθεί και επανεξεταστεί. Θα ψάξω καλύτερα και θα αναφεθώ περαιτέρω.

Για το ηλεκτρόνιο έχεις απόλυτο δίκιο. Κβαντομηχανικά και όχι κλασικά, αναφερόμαστε σε νέφος ηλεκτρονίων το οποίο υπερκαλύπτει όλες τις δυνατές ενεργειακές καταστάσεις και μιλούμε με πιθανότητες για την θέση ενός ηλεκτρονίου ( μάλιστα η πιθανότητα το ηλεκτρόνιο να περάσει και να παγιδευθεί στον πυρήνα είναι μη μηδενική και μάλιστα σημαντική - φαινόμενο electronic capture ). Παρόλαυτα, το κλασικό μοντέλο του Bohr είναι αρκετά αξιόπιστο για τις μελέτες μας διότι η κβαντομηχανική για πολυηλεκτρονιακά ατόμα παρουσιάζει προβλήματα θα λέγαμε, η εξίσωση Schrödinger λύνεται ακριβώς μόνο για το άτομο του Υδρογόνου ενώ χρειάζονται προσεγγιστικά μοντέλα ( θεωρία διαταραχών ) για όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που εχουν απλή δομή ενώ στα πολυπλοκότερα απλά η κβαντομηχανική ακόμη δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις ( πχ για τα άτομα με βαρείς πυρήνες ).

Αρχική Δημοσίευση από Mort Nezach Van Uriel:

... Το πρώτο καταγεγραμμένο ιστορικό πρόσωπο της Βίβλου ξέρουμε ότι είναι ο Άβραμ - ο μετέπειτα Αβραάμ, γενάρχης των Εβραίων - κάτοικος της Ούρ της Χαλδαίας, κτηνότροφος και έμπορος... ...

Click για ανάπτυξη...

Πότε, από ποιους και πως καταγράφηκε ο Αβραάμ (της Βίβλου) ως ιστορικό πρόσωπο;

Αβραάμ και η πόλη της Ουρ [.pdf]

“Ο Θάρα πήρε το γιο του τον Άβραμ, τον εγγονό του το Λωτ,….. και τους οδήγησε έξω από την Ουρ των Χαλδαίων, για να πάνε στη Χαναάν” (Γένεση 11:31).
Έναν αιώνα πριν, ο Γερμανός φιλελεύθερος κριτικός Theodor Noldeke αμφισβήτησε την ιστορική ύπαρξη του Αβραάμ και της «Ουρ των Χαλδαίων». Αυτός, μαζί με άλλους, θεώρησε τη διήγηση της Γένεσης για τον Αβραάμ και τους απογόνους του, ως φανταστική. Όμως ο 20ος αιώνας έφερε στο φως έναν πολύ μεγάλο αριθμό αποδείξεων που υποστηρίζει την βιβλική αναφορά για τον Αβραάμ.
Το 1922 ο Leonard Woolley ανέσκαψε εντελώς την πόλη της Ουρ στο νότιο Ιράκ και ανακάλυψε ότι ήταν μια ακμάζουσα μητρόπολη γύρω στο 2000 π.Χ., ακριβώς τον καιρό του Αβραάμ. Βασισμένος στα ευρήματά του ο Woolley σχεδίασε έναν χάρτη της πόλης, που έδειχνε τις τακτικές λεωφόρους της και έφτιαξε σχέδια των ευρύχωρων κατοικιών με εσωτερικά μπάνια. Σχολικές τάξεις ανασκάφηκαν οι οποίες παρέδωσαν πλάκες των παιδιών με μαθήματα πάνω στη γραμματική και την αριθμητική, ακόμα ορατά. Επιπρόσθετα, διαφορετικές μορφές του ονόματος Αβραάμ βρέθηκαν, που χρονολογούνταν έναν αιώνα ή δύο μετά τον θάνατό του.
Η International Standard Bible Encyclopedia, απορρίπτει την θεωρία του Noldeke πως ο Αβραάμ ήταν μια μυθική προσωπικότητα: « Από την αρχαιολογική απόδειξη είναι φανερό ότι ο Αβραάμ ήταν απόρροια ενός προχωρημένου πολιτισμού, και ήταν χαρακτηριστικός πατριάρχης της ανωτέρας τάξης των ημερών του: Οι πράξεις του τοποθετούνται μέσα σε ένα υπόβαθρο μη-βιβλικού υλικού επιβεβαιωμένης γνησιότητας, κάνοντας αυτόν ένα αληθινό τέκνο της εποχής του που έφερε το ίδιο όνομα και διέσχισε την ίδια γενική περιοχή, όπως επίσης έζησε στις ίδιες πόλεις καθώς και οι σύγχρονοί του. Αυτός είναι με κάθε έννοια ένα γνήσιο πρόσωπο της Μέσης Εποχής του Χαλκού, και όχι μια τοποθέτηση σε παλαιότερη ημερομηνία από κάποια μεταγενέστερη Ισραηλινή ιστορική σκέψη, καθώς φαντάστηκαν μερικοί…» (τόμος 1, 1979, σελ. 17).
«Εκείνο τον καιρό ξέσπασε πείνα στη Χαναάν και ο Άβραμ κατέβηκε στην Αίγυπτο για να μείνει εκεί, γιατί η πείνα ήταν μεγάλη» (Γένεση 12:10). «Πήραν ακόμη τα κοπάδια τους και όλη τους την περιουσία, που είχαν αποκτήσει στη Χαναάν, και ήρθαν στην Αίγυπτο, ο Ιακώβ μαζί με τους απογόνους του» (Γένεση 46:6).
Πώς φαίνονταν οι βιβλικοί πατριάρχες και οι οικογένειές τους; Η Αγία Γραφή μιλάει για τον πλούτο του Αβραάμ σε βόδια και πρόβατα (Γένεση 12:16). Αργότερα μιλάει για τον φθόνο των αδελφών για τον πολύχρωμο χιτώνα που ο Ιακώβ έδωσε στον Ιωσήφ (Γένεση 37:3). Μας λέει σχετικά με τα πρόβατα και τα κατσίκια που ο Ιακώβ έξυπνα αναπαρήγαγε για να αποφύγει την κατάσχεσή τους από τον πεθερό του (Γένεση 30:33-43). Αναφέρονται μουσικά όργανα τέτοια,
όπως η άρπα (Γένεση 31:27) και τέτοια όπλα όπως το τόξο και τα βέλη που χρησιμοποιούνταν για προστασία (Γένεση 27:3). Ήταν όλα αυτά μόνο επινοήσεις και το προϊόν μύθων;
Στην αρχή του 20ου αιώνα, μερικοί βασιλικοί τάφοι ανασκάφηκαν 150 μίλια νότια του Καΐρου. Εκεί σε έναν απʼ τους τοίχους υπάρχει μια όμορφη ζωγραφική παράσταση, που αργότερα χρονολογήθηκε το 1900 π.Χ., των Σημιτών που μπαίνανε στην Αίγυπτο για να πουλάνε τα εμπορεύματά τους. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά εικονίζονται, μερικοί με πολύχρωμη ενδυμασία. Αυτοί έχουν άρπες, τόξα και βέλη και λόγχες. Μαζί με αυτούς είναι κατσίκια για τροφή και γαϊδούρια για μεταφορά. Αυτή η παράσταση δείχνει ανθρώπους ίδιας καταγωγής όπως οι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ να φοράνε τα ρούχα, να φροντίζουν για τον ίδιο τύπο ζώων και να χρησιμοποιούν εργαλεία όπως περιγράφονται στην Βιβλική αναφορά. Είναι μια εντυπωσιακή ανακάλυψη που υποστηρίζει την βιβλική περιγραφή για εκείνο τον καιρό, ακόμη και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια.

΄Ολοι γνωρίζουν από τη Βίβλο αλλά και από την ιστορία γενικότερα, ότι στο διάβα των αιώνων οι άμεσοι απόγονοι του Αβραάμ μέσω του “μονογενούς” του Ισαάκ και του Ιακώβ έγιναν μεγάλο έθνος. Οι Ιουδαίοι των ημερών μας παρά τούς απηνείς διωγμούς που υπέστησαν στη μακρόχρονη πορεία τους, παρά τις εκτοπίσεις, περιπλανήσεις και το διασκορπισμό τους ανάμεσα σε διάφορους λαούς και σʼ όλα τα πέρατα της γης, εξακολουθούν να είναι έθνος μεγάλο που αριθμεί πάνω από 20.000.000. Και είναι αξιοθαύμαστη ακόμη, και αυτή η ίδια η επιβίωση του λαού αυτού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ άλλοι αρχαίοι γείτονές του λαοί (Φιλισταίοι, Φοίνικες, Εδωμίτες, Αμμωνίτες, Χετταίοι, Ασσύριοι κλπ) έχουν εξαφανιστεί. Σʼ αντίθεση με τα περισσότερα αρχαία έθνη, είναι ο μόνος λαός που μπορεί να γνωρίζει ιστορικά τη φυλετική του καταγωγή και την εθνική του ταυτότητα. Γνωρίζει ότι προέρχεται από ένα ιστορικό πρόσωπο τον Αβραάμ, που έζησε πριν από 4000 χρόνια.

΄Οπως έγραψε ο κορυφαίος αρχαιολόγος-σημιτολόγος και βιβλικός λόγιος W.F. Albright: “Η Εβραϊκή εθνική παράδοση υπερέχει απʼ όλες τις άλλες, με τη διαυγή εικόνα της φυλετικής και οικογενειακής της καταγωγής. Στην Αίγυπτο και Βαβυλωνία, στην Ασσυρία και Φοινίκη, στην Ελλάδα και Ρώμη, μάταια ψάχνουμε για κάτι παρόμοιο. Ούτε στην Ινδία, ούτε στην Κίνα, ούτε στις παραδόσεις των Γερμανικών λαών..” (The Biblical Period, 1963 σελ.1). Αλλά και οι απόγονοι του Αβραάμ μέσω της ʽΑγαρ και του Ισμαήλ (Γεν. 16:16) δεν είναι ευκαταφρόνητοι. Οι ΄Αραβες της Αραβικής χερσονήσου (Ισμαηλίτες, Αγαρηνοί) προήλθαν από αυτούς. Από δε τη Χεττούρα σύζυγο του Αβραάμ μετά το θάνατο της Σάρρας, και τούς γυιούς της (Γεν. 25: 1-4), προήλθαν και άλλα πολλά έθνη μουσουλμανικά. Μερικές δεκάδες αιώνες μετά τη σύνταξη του κειμένου της Γένεσης, οι οπαδοί των θρησκειών που ομολογούν ότι προέρχονται από τον Αβραάμ πλησιάζουν το ενάμισυ δισεκατομμύριο! ΄Οπως σημειώνει ο Vittorio Messori: “Το 1976 οι απόγονοι του πατριάρχη του Ισραήλ κυμαίνονταν γύρω στο 43% του παγκόσμιου πληθυσμού! Η δε Βίβλος, το βιβλίο όπου περιέχεται η ασύλληπτη θεία υπόσχεση είναι το best seller όλων των εποχών! ”

2. Ο Αβραάμ ευλογήθηκε από το Θεό υλικά και πνευματικά. Στη διάρκεια της μακρόχρονης ζωής του (πέθανε σε ηλικία 175 ετών) απόκτησε παιδιά, κοπάδια ζώων (πρόβατα, βόδια, όνους, καμήλες), δούλους και δούλες, χρυσό και άργυρο (Γεν. 13: 2). ΄Ηταν ένας πλούσιος άνθρωπος από υλική άποψη, αλλά πολύ περισσότερο από πνευματική. Διότι είχε το σπάνιο προνόμιο, να “περπατήσει με τον Θεό”, να συνομιλήσει μαζί του, νʼ αποκτήσει εμπειρία Θεού. Και να γίνει έτσι πατέρας πνευματικός όλων των πιστών στον Χριστό και να ονομασθεί φίλος Θεού ( Ρωμ. 4: 11, Ιακώβου 2: 23).

3. Το όνομα του Αβραάμ (=πατέρας πλήθους εθνών) μεγαλύνθηκε και έγινε ξακουστό μεταξύ των ανθρώπων. ΄Ηταν και είναι πολύ γνωστό, όχι μόνο μεταξύ των Ιουδαίων απογόνων του, αλλά και μεταξύ των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών. Σπάνια ένας άνθρωπος της αρχαιότητας θα μπορούσε να γίνει γνωστός εξίσου καλά ανάμεσα σε λαούς που ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες, επί εκατοντάδες χρόνια. Και σήμερα, όσοι διαβάζουν τη Βίβλο που έχει μεταφραστεί σε πάνω από 2000 γλώσσες και διαλέκτους, γνωρίζουν πολύ καλά τον Αβραάμ και την απαράμιλλη πίστη του προς το Θεό.

4. Από τον Αβραάμ και το σπέρμα του (μέσω του Ισαάκ, Ιακώβ και Ιούδα) ήρθε τελικά ο Μεσσίας (Χριστός) ως άνθρωπος πριν από 2000 χρόνια. Αυτός ευλόγησε με το σταυρικό του θάνατο και την ανάσταση όλα τα έθνη. Και όλα τα έθνη της γης θα ευλογηθούν ακόμα περισσότερο από τον Μεσσία μελλοντικά, καθόσον αυτός είναι ζων ενδοξασμένος βασιλιάς στα δεξιά του Πατέρα του (Ψαλμ.110: 1-2, Εβρ. 10:12, Α΄ Πετρου 3: 22) και θα ευλογήσει όλα τα έθνη. [πηγή]

Θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο σχετικά με τις αλληγορίες στην Παλαιά Διαθήκη.

Αλληγορική σημασία της Παλαιάς Διαθήκης

Η αλληγορία είναι το κατ' εξοχήν χαρακτηριστικό της Παλαιάς Διαθήκης. Ο λαός του Ισραήλ, μολονότι σκληροκάρδιος και απερίτμητος στην καρδιά, μολονότι αγνώμων και αχάριστος για τις άφθονες ευεργεσίες του Θεού, εν τούτοις ως κατ' εξοχήν μονοθεϊστικός και περιούσιος λαός μεταφέρει το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου. Τον ερχομό του Μεσσία, δηλαδή του Χριστού, ο οποίος θα προέλθη από τα σπλάγχνα του, «υιός Δαβίδ και υιός Αβραάμ», θα λυτρώση τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και θα τους σώση από την καταδυναστεία του διαβόλου και του θανάτου.
Για να ετοιμαστή το έδαφος, ο λαός χρειαζόταν τους προφήτες του, οι οποίοι με τις ανάλογες προτυπώσεις, προρρήσεις, συμβολισμούς και αλληγορίες θα παρηγορούσαν και θα ενθάρρυναν τους ανθρώπους για την αναμονή του Σωτήρος. Μια υπόσχεση που αρχίζει μέσα από τον Παράδεισο εναντίον του νοητού όφεως: «Αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν»
Δεν είναι λοιπόν λίγες οι προφητείες και οι προτυπώσεις αυτές που ο ίδιος ο Θεός στέλνει, ωσότου σαρκωθή. Ο προφήτης Ησαΐας πρώτος μας πληροφορεί ότι ο Εμμανουήλ (Μεθ' ημών ο Θεός) θα κυοφορηθή και θα γεννηθή από Παρθένο, από το γένος του Δαβίδ («ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί» η Θεοτόκος) και αυτό το παιδί θα είναι «Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Συγχρόνως και ο προφήτης Δαβίδ στους Ψαλμούς του θα υμνήση τη μέλλουσα σάρκωση του Μεσσία: «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν», «ο Θεός εμφανώς ήξει», «Ο καθήμενος επί των Χερουβείμ εμφάνηθι ... και ελθέ εις το σώσαι ημάς». Συνάμα και ο προφήτης Mιχαίας μας πληροφορεί για τον τόπο γεννήσεως του Χριστού, τη Βηθλεέμ.

Ακόμη και οι ειδωλολάτρες της Παλαιάς Διαθήκης φωτίζονται από το Άγιο Πνεύμα, όπως ο μάντις Βαλαάμ, ο οποίος προαναγγέλλει το εξ Ανατολών άστρο και τον βασιλέα του Ισραήλ , και με την προφητεία του «Αναπεσόντος» προμηνύει πως ο Χριστός θα είναι άνθρωπος, βασιλεύς και Θεός, για να κάνη τους μάγους εξ Ανατολών κήρυκες μέσα στην Καινή Διαθήκη, και να τιμήσουν με τα τρία δώρα τους την ανθρώπινη φύση του τεχθέντος (σμύρνα), τη βασιλική του ιδιότητα (χρυσό) και τη θεία του φύση (λίβανο).
Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι πλην της Βίβλου, ο Θεός και σε άλλες θρησκείες σκιωδώς και σποραδικά προανάγγειλε τον ερχομό του, όπως στην Απολογία Σωκράτους, στις Βάκχες του Ευρυπιδη, στην Άλκηστη κ.α. Αλλά και στον Κομφουκισμό και στο Βουδδισμό συναντούμε σπέρματα αληθείας για τη σάρκωση του Θεού Λόγου. Πολύ κατατοπιστικό είναι ένα καινούργιο βιβλίο, γραμμένο από Αγιορείτες, με τίτλο: «Ιησούς Χριστός ή προσδοκία των Εθνών», (εκδ. Κάλαμος, Αγ.Παρασκευή Αττικής, 2000) με πλήθος βιβλικές και θύραθεν μαρτυρίες για τον ερχομό του λυτρωτού.
Πάνω από εβδομήντα προφητείες υπάρχουν στην Παλαιά Διαθήκη για την εκ Παρθένου γέννηση του Χριστού, και πάνω από σαράντα προφητείες για τον Τίμιο Σταυρό και τη λυτρωτική θυσία του Χριστού. Η Παναγία χαρακτηρίζεται αλατόμητον όρος από τον Δανιήλ, κατάσκιον όρος από τον Αββακούμ, μανναδόχος στάμνος από τον Mωϋσή, ράβδος Ααρών (για να φανή ότι ο Χριστός έχει και ιερατική ρίζα), κλίμαξ από τον Ιακώβ, κεκλεισμένη πύλη από τον Ιεζεκιήλ, θρόνος υψηλός και επηρμένος, καθώς και ανθρακοφόρος λαβίς από τον Ησαΐα, και πολλά άλλα. Συγχρόνως και ο Σταυρός συμβολίζεται με την άρση των χειρών του Mωϋσή στον πόλεμο Ισραήλ με τον Αμαλήκ, με τον χάλκινο όφι του Mωϋσή (προτύπωση η όποια και στο Ευαγγέλιο εκ στόματος Κυρίου αναφέρεται), με το ξύλο στα εν Mερρά ύδατα πού γλύκανε την πικρία τους, με το κατακόρυφο άνοιγμα και το οριζόντιο κλείσιμο της Ερυθράς Θαλάσσης δια της Μωσαϊκής ράβδου, καθώς μας πληροφορεί και ο άγιος Κοσμάς επ. Μαϊουμά στην Καταβασία του «Σταυρόν χαράξας Μωσής», με την σταυροειδή τετραμερή ταξινόμηση του Ισραηλιτικού λαού στην ερημο, με τη σταυρότυπο δια χειρών ευλογία του Ιακώβ προς τα εγγόνια του Εφραίμ και Μανασσή και τόσα άλλα.
Εδώ αξίζει να μνημονευθή ο δεύτερος λόγος του αγίου Γρηγορίου Νύσσης στον βίο του Mωϋσή, όπου απαριθμούνται δεκάδες συμβολισμοί και προφητείες από την Πεντάτευχο για τον ερχομό του Χριστου.
Παράλληλα ο θάνατος και η τριήμερος ταφή του Χριστού συμβολίζεται με την τριήμερο παραμονή του Ιωνά στην κοιλία του κήτους, (σημείο που προανάφερε και άφησε ο Χριστός στους Φαρισαίους, δηλαδή τον άδειο τάφο), καθώς και με την ευλογία της ημέρας της Εβδόμης, δηλαδή του Μεγάλου Σαββάτου, όπου ο Κύριος καταπαύει «από πάντων των έργων αυτού δια της κατά τον θάνατον οικονομίας, τη σαρκί σαββατίσας».
Πόσες και πόσες φορές ο ψαλμωδός Δαβίδ αναγγέλλει τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, από το «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού», ως το «Εξεγέρθητι, ινατί υπνοίς Κύριε; Ανάστηθι, και μη απώση εις τέλος» κ.α. Το Πάσχα, που σημαίνει διάβαση και συμβολίζεται με τον Αμνό, για μας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός είναι για μας «ο Αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» και ο Χριστός μας διαβιβάζει «εκ του θανάτου εις την ζωήν και εκ γης προς ουρανόν».
Ακόμη και η Ανάληψις προκηρύσσεται με το «Υψώθητι επί τους ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου» ,και η Πεντηκοστή με το «Εκχέω από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα» του Προφήτου Ιωήλ.
Αξίζει εδώ να μεταφέρουμε ένα ριζοσπαστικό απόσπασμα από το λόγο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στη Βάπτιση του Χριστού, για να αντιληφθούμε, ότι όσα έγιναν στην Παλαιά Διαθήκη, για χάρη του Χριστού έγιναν: «Όταν λοιπόν ο Πατήρ είπε από πάνω για τον κατά σάρκα βαπτιζόμενο "ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα", έδειξε ότι όλα εκείνα που είχαν προαναγγείλει οι προφήτες, οι νομοθεσίες, οι επαγγελίες, οι υιοθεσίες, ήσαν ατελείς, και δεν ειπώθηκαν και δεν πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με το κυρίως θέλημα του Θεού, αλλά απέβλεπαν στον παρόντα σκοπό, στον ίδιο τον Χριστό, και με αυτά που τώρα γίνονται, τελειοποιούνται και τα παλιά εκείνα. Μα γιατί περιορίζομαι μόνο στις προφητικές νομοθεσίες, στις επαγγελίες, στις υιοθεσίες; Και η ίδια η δημιουργία του κόσμου στον Χριστό απέβλεπε, ο οποίος τώρα κάτω βαπτίζεται ως υιός ανθρώπου, από πάνω όμως μαρτυρείται ως μόνος αγαπητός Υιός Θεού, από τον οποίο έγιναν τα πάντα, και για τον οποίο έγιναν τα πάντα, καθώς λέγει και ο Απόστολος. Συνεπώς και η εξ αρχής δημιουργία του ανθρώπου γι' αυτόν έγινε, για τον Χριστό, και γι' αυτό ο Αδάμ πλάστηκε κατ' εικόνα του Θεού, για να μπορέση κάποτε να χωρέση το αρχέτυπο. Αλλά και ο νόμος της υπακοής (με τον καρπό στον Παράδεισο) γι' αυτόν δόθηκε, για τον Χριστό, (που έκανε τέλεια υπακοή). Αλλιώς δεν θα χρειαζόταν ο νόμος της υπακοής στον Παράδεισο, αν δεν επρόκειτο να εφαρμοστή ποτέ. Και όλα αυτά που μετέπειτα ειπώθηκαν από τον Θεό και εκπληρώθηκαν, όλα σχεδόν γι' αυτόν έγιναν. Θα τολμήσω να πω και όλα τα υπερκόσμια, οι Άγγελοι και τα αγγελικά τάγματα και οι ουράνιες θεσμοθεσίες εξ αρχής έγιναν γι' αυτόν τον σκοπό, για την κατά σάρκα οικονομία του Θεού Λόγου, την οποία υπηρέτησαν από την αρχή ως το τέλος». Σ' αυτό το θαυμάσιο πατερικό απόσπασμα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά διαπιστώνουμε ότι ο Χριστός ως Λόγος του Θεου, σύμφωνα με την πολυσήμαντη έννοια της λέξεως "Λόγος", είναι η αιτία και ο σκοπός του σύμπαντος κόσμου.
Εδώ θα πρέπει να τονιστή ιδιαίτερα και η επαγγελία στα έθνη. Στον προφήτη Ωσηέ αναφέρεται ότι ο Θεός του λέγει να νυμφευθή μία πόρνη, για να δείξη ότι ο Θεός προσέλαβε το λαό του σαν πόρνη από τα έθνη. Κατόπιν να κάνη δύο παιδιά, τα οποία θα ονομάση «ου λαός μου» και «ουκ ηλεημένη», δηλαδή την αθέτηση του θείου νόμου από τους απογόνους των Ισραηλιτών. Κατόπιν να τα διώξη μαζί με τη μάνα τους, για να δείξη την απώθηση του λαού και την αιχμαλωσία, και τέλος να τους καλέση πάλι πίσω. «Και ελεήσω την ουκ η ηλεημένην, και ερώ τω λαώ μου. λαός μου ει συ, και αυτός ερεί. Κύριος ο Θεός μου εις συ». Για μας τα έθνη ισχύει αυτή η προφητεία, διότι ο «ου λαός» και η «ουκ ηλεημένη» που γίνονται «λαός Θεού» και «ηλεημένη παρά Θεού» είναι ο λαός των εθνών που προσλαμβάνεται αντί των απειθούντων Ιουδαίων.
Στη γέννηση του Φαρές και του Ζαρά εκ της Θάμαρ συμβαίνει το φαινόμενο, όπου ο Ζαρά βγάζει πρώτος το χέρι του, το ξαναβάζει μέσα και γεννιέται πρώτος ο Φαρές. Αυτό συμβολίζει τους δύο λαούς, των Ιουδαίων και των Εθνών, όπου ο τελευταίος παίρνει τα πρωτοτόκια από τον πρώτο. Στον προφήτη Ιερεμία επίσης αναφέρεται η Καινή Διαθήκη, η οποία θα συσταθή με κάποιον άλλο λαό, λόγω απειθείας των Εβραίων προς την Παλαιά Διαθήκη.
Στην κατά Ματθαίον γενεαλογία του Χριστού αναφέρονται εσκεμμένως τρεις αλλόφυλες (Θάμαρ, Ραχάβ και Ρουθ), εκ των οποίων η πρώτη γέννα εκ πορνείας και η δεύτερη είναι πόρνη, καθώς και η Βηρσαβεέ, που ονομάζεται η του Ουρίου, για να φανή σαφέστερα η μοιχεία και ο φόνος. Αυτά αναφέρονται, για να καταλάβουμε ότι ο Χριστός ήλθε και από το αίμα των εθνών, και ήλθε για να σώση και τους αμαρτωλούς. Ο τίμιος Πρόδρομος απειλεί τους Φαρισαίους για την απώλεια της επαγγελίας, όπου ο Θεός θα αναστήση και από τις πέτρες τέκνα Αβραάμ100. Ο ίδιος ο Χριστός χαίρεται, όταν συναντά τους Έλληνες, λέγοντας τα έξης: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του άνθρώπου», ενώ συγχρόνως απειλεί τους απειθείς Φαρισαίους με τη φράση: «Αρθήσεται αφ' υμών η βασιλεία και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής».
Όσο λοιπόν και να μας εγκαλούν, οι μεν Εβραίοι για ειδωλολάτρες (λόγω των εικόνων), οι δε Ολυμπιστές για Ιουδαίους ή Ιουδαΐζοντες, τους βεβαιώνουμε ότι αν είχαμε αγάλματα, τότε θα πολυθεΐζαμε. Αν κάναμε διάφορες τελετουργίες - παρωδίες των αρχαίων μυστηρίων, ή πανσέληνους περιπάτους, ή αν παίρναμε επιδοτήσεις για ενορχηστρώσεις και χορούς της επικειμένης Ολυμπιάδος, τότε θα «ειδωλίζαμε». Από την άλλη μεριά, αν εορτάζαμε τη Διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης, δηλ. το εβραϊκό πάσχα, ή τη σκηνοπηγία, ή το Ιωβηλαίο, τότε θα ιουδαΐζαμε.
Τώρα όμως το δικό μας Πάσχα είναι ο ίδιος ο Χριστός, που με τη διάβασή του, το σωτήριο βάπτισμα και την ταφή του, θάβει μέσα στα νερά τον νοητό Φαραώ, τον διάβολο με όλες τις δυνάμεις τους σκότους, και μας διαβιβάζει όχι πλέον από την Αίγυπτο στη γη Χαναάν, άλλά από το θάνατο στη ζωή και από τη γη στον ουρανό, ενόσω παιανίζουμε πανηγυρικά, όχι πλέον ρατσιστικά, όχι πλέον Ιουδαϊκά, όχι πλέον ελλαδιστικά, αλλά ορθόδοξα και ελληνικά, δηλαδή πανανθρώπινα: «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα». Και η δική μας Ολυμπιάδα είναι η πιο τελευταία απ' όλες, η έσχατη Ολυμπιάδα, εκεί πού θα φανούν οι αληθινοί και άφθαρτοι αθλητές.
Όλες αυτές λοιπόν οι προαναφερθείσες αλληγορίες, οι οποίες με τη Μετάφραση των Ο΄ έφθασαν ως τα ελληνικά και τα χριστιανικά χέρια, ετοίμασαν τους Έλληνες και όλους τους λαούς για το μεγάλο μήνυμα του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Αυτό το μήνυμα, το Ευαγγέλιό μας, προτυπωμένο και μεταφρασμένο στα Ελληνικά από τους Εβδομήκοντα και γραμμένο στα Ελληνικά από τους Αποστόλους, αποτελεί για τους Ιουδαίους όλων των εποχών «σκάνδαλο» και για τους ειδωλολάτρες όλων των εποχών «μωρία». Για μας όμως, τους κλητούς Ιουδαίους και Έλληνες, αποτελεί «Θεού Δύναμιν και Θεού σοφίαν».
Όσο λοιπόν και να μας μισούν οι Ιουδαίοι, όσο και να μας εγκαλούν οι Δωδεκαθεϊστές, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες κρατούμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη στα χέρια μας ως ασύλητο και ανεκτίμητο θησαυρό, διότι και στις δύο κηρύσσεται ο ίδιος ο Κύριός μας, ο Χριστός. Αυτός μόνο παραμένει «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.Θα ήθελα να αποφύγω την ιστορικότητα της παλαιάς διαθήκης οχι για λόγους αντι-θεολογικούς αλλα για λόγους ουσίας.Οσο αντιεπιστημονική είναι η πίστη στο Θεό τοσο αντιεπιστημονικό είναι να λέμε οτι δεν πρέπει να πιστεύουμε.Η επιστήμη προάγει την ελεύθερη σκέψη και το ελεύθερο πνεύμα,επομένως ο καθένας ανεξαρτήτως ιδιότητας μπορεί να πιστεύει οτι θέλει.Απλά εδώ υπάρχουν και δύο μεγάλοι κίνδυνοι που θα πρέπει ο καθένας μας να προσέχει.Οταν μιλάμε για επιστήμη ,μιλάμε για επιστήμη.Δηλαδή δεν θα πρέπει μέσα στις επιστημονικές μας μεθόδους να επικαλούμαστε θρησκευτικά γεγονότα,θαύματα κτλπ.Απο τήν αλλη ομως δεν θα πρέπει ο ιδιος μας ο φανατισμός για την επιστήμη να μας βάζει παρωπίδες και να μην βλέπουμε το φυσικό κόσμο που ζουμε.Όλοι όσοι ασχολούνται με θετικές επιστήμες μαθαίνουν τους απλούς και ταυτόχρονα υπεύθυνους για την ίδια μας την ύπαρξη μηχανισμούς που διέπουν τη φύση.Μικρές αρχές που είναι ικανές να βάλουν όλο αυτο το χάος σε αρμονία ,με αποτέλεσμα να υπάρχει ζωή.Άπλες σκέψεις που προυπάρχουν και εμέις τώρα κατανοούμε και μαθαίνουμε,πράγμα που κάνει τη γνώση μας για την επιστήμη ως ενα κυνήγι θησαυρού που όσο και να τον προσεγγίζουμε, ποτέ(?) δεν θα τον βρούμε.Βλέπουμε οτι μικρές συμπτωσεις για μερικούς, θεία πρόνοια για αλλους...είναι οι δομικοί λίθοι της ζωής.Αλήθεια μπορεί να είναι όλα αυτα συμπτώσεις,τυχαιότητα??? Η είναι κατι ανώτερο??? Δέν δίνω όνομα...Χριστός,Αλλάχ,Βούδας+.... αλλα απλά τονιζω οτι υπαρχει κατι ανώτερο απο μας.Εν κατακλείδι οι επιστήμονες σε επιστημονικό επίπεδο θα πρέπει να ασχολούνται με την επιστήμη και οι εκκλησίες(δυστυχώς πλέον ο όρος εκκλησία δεν εκφράζει τον απλό πιστό αλλα κυρίως τις εξουσίες-μηχανισμούς που με πρόσχημα τη πίστη ασκούν πολιτική,οικονομική και ηθικο-συντηριτικη επιρροή στη κοινωνία) σε θεολογικό επίπεδο με το Θεό.

Αρχική Δημοσίευση από Mort Nezach Van Uriel:

...
Όσο λοιπόν και να μας μισούν οι Ιουδαίοι, όσο και να μας εγκαλούν οι Δωδεκαθεϊστές, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες κρατούμε την Παλαιά ...στα χέρια μας ως ασύλητο και ανεκτίμητο θησαυρό, διότι ... κηρύσσεται ο ίδιος ο Κύριός μας, ο Χριστός. Αυτός μόνο παραμένει «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».

Click για ανάπτυξη...

Μία απορία: εσείς, οι "Ορθόδοξοι Έλληνες", έχετε πρόγονο τον Αβραάμ ή τον Αγαμέμνονα, τον Ασμοδαίο(Μακκαβαίο) ή τον Μ. Αλέξανδρο;

Μία απορία: εσείς, οι "Ορθόδοξοι Έλληνες", έχετε πρόγονο τον Αβραάμ ή τον Αγαμέμνονα, τον Ασμοδαίο(Μακκαβαίο) ή τον Μ. Αλέξανδρο;

Click για ανάπτυξη...

Μας είναι εντελώς αδιάφορο.

Αρχική Δημοσίευση από Mort Nezach Van Uriel:

Μας είναι εντελώς αδιάφορο.

Click για ανάπτυξη...

Γι' αυτό, προτιμάτε τον Όμηρο από τον Μωυσή;

Γι' αυτό, προτιμάτε τον Όμηρο από τον Μωυσή;

Click για ανάπτυξη...

Νομίζω ότι σε έχασα...τι εννοείς?

Αρχική Δημοσίευση από Mort Nezach Van Uriel:

Νομίζω ότι σε έχασα...τι εννοείς?

Click για ανάπτυξη...

Απλά αναρωτιέμαι: τι θα διαλέγατε μεταξύ της εβραϊκής "Παλιάς Διαθήκης" και των ελληνικών "Ομηρικών Επών"; Μ' άλλα λόγια: τι σημαίνει "Ορθόδοξος Έλληνας"( εκτός από τα γνωστά "ιουδαιοχριστιανικά", φυσικά);

Αρχική Δημοσίευση από D_G:

Αγαπητέ Νωέα, δεν νομίζω να έχει σχέση το ένα με το άλλο.
Ο Αβραάμ, θεωρείται πατέρας της πίστεως, είναι πνευματικό θέμα αυτό και μόνο, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος είναι καθαρά ιστορικό πρόσωπο.
Δεν βλέπω για ποιο λόγο να γίνεται αυτός ο παραλληλισμός.
Άλλο νομίζω το ένα και άλλο το άλλο.

Click για ανάπτυξη...

Αγαπητέ μου φίλε, συμφωνώ μαζί σου σχεδόν απόλυτα επ' αυτών. Απλά η παρέμβασή μου αυτή αναφέρεται στην ιστορικότητα ή μη του Αβραάμ, αλλά και στην κατ' εμέ αντιφωνία, μεταξύ του "εβραϊκού τρόπου σκέψης" και "ελληνικού τρόπου ζωής". Το ερέθισμα είναι ο όρος "Ορθόδοξος Έλληνας", όρος κυριολεκτικά κούφιος και άδειος από ιστορικά και νοηματικά σημαινόμενα. Ενδεχόμενα, να υπονοείται το "Ορθόδοξος Χριστιανός", που εδώ στη χώρα μας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με μία αιρετική κατάχρηση εθνοφυλετικών συνδρόμων, μερίδα του χριστεπώνυμου νεοελληνικού Κλήρου,τείνει να εδραιώσει ως συνωνυμία τον "Χριστιανό" με τον "Έλληνα". Διατείνομαι δηλαδή, ότι ο σωστός(ιστορικά) όρος είναι "Ορθόδοξος Χριστιανός", ενώ το "Ορθόδοξος Έλληνας", πέραν των αιρετικών εθνοφυλετικών προεκτάσεων και συνεπειών του (βλ. πχ, Χριστόδουλος, Άνθιμος Θεσσαλονικης κ.α), καταντάει και έκδηλη παραχώρηση του πάλαι ποτέ "ελληνικού τρόπου σκέψης", σε ακραία "ανθελληνικό μιμητισμό" του ιουδαϊκού "αντιρρητισμού", όπως αυτός εν πολλοίς εκπορεύεται από τα περισσότερα βιβλία της Π. Διαθήκης. Ο νοών νοείτω:ο Νεοελληνισμός σήμερα, στο κοινωνικό πνευματικό του υπόστρωμα, είναι πολύ πιο κοντά στη λεγόμενη "εβραϊκή παράδοση", ενώ απέχει τα μάλλα, από εκείνη των καπηλευθέντων "ενδόξων προγόνων" μας. Με απλούστερα λόγια θα έλεγα: οι αυτοαποκαλούμενοι "Ορθόδοξοι Έλληνες"(συνήθως οπαδοί φασιστικών και ακραία συντηρητικών πεποιθήσεων, πλην ειδικών εξαιρέσεων), σε τελική ανάλυση, δεν καταφέρνουν να είναι, ούτε "σαν τους Έλληνες"(τους "Αρχαίους" εννοώ και την Παιδεία τους) ούτε "σαν τους Χριστιανούς"(τους "Ορθόδοξους" εννοώ και την πνευματικότητά τους).

Δε νομίζω καθόλου ότι ο όρος " Ορθόδοξος Έλληνας " είναι κούφιος και άδειος. Η Χριστιανοσύνη μάζι με τον Ελληνισμό συνδυάστηκαν άρτια περίπου 20 αιώνες. Δεν ενστερνίζομαι αυτούς που λένε ότι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε και έθαψε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό γιατί κάτι τέτοιο είναι ανιστόρητο και εξωφρενικά υπεραπλουστευμένο. Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν διόλου με αυτήν την άποψη και μάλιστα τα τελευταία 40 χρόνια υπάρχει μία τάση επαναξιολόγησης των Μεσαίων Χρόνων.

Πρώτον, όταν ο κόσμος γνωρίζει μία κοσμοιστορική αλλαγή, αλλάζει σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και όχι σε μερικούς. Δεν υποστηρίζω ότι κάτι τέτοιο είναι σωστό, απλά έτσι γίνεται. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού έχουμε μία άρδην μεταβολή του κοινωνικού και θρησκευτικού οικοδομήματος. Από την ρωμαϊκή ειδωλολατρία και τα συμπόσια ανομίας (όργια που γινόντουσαν στην Ρώμη και στην Αθήνα ή ακόμη και στην Πελοπόννησο - για να φανταστείτε ο Νέρωνας είχε έρθει παρατεταμένες διακοπές στην Πελοπόννησο για να "περάσει" καλά ! ) περνούμε στην αγνότητα σώματος και πνεύματος, στην αγάπη προς τον πλησίον, στην μετάνοια από την αμαρτωλή ζωή, από την αλαζονεία των υλικών στην πνευματική ταπεινότητα κλπ. Είναι άκρως αντίθετα. Πολυθεϊστική Ειδωλολατρία εναντίον του Πανάγαθου Ελεήμονος και Ενανθρωπήσαντος πλέον Θεού. Θα ήθελα να τονίσω εδώ την πεποίθησή μου, ότι οι αρχαίοι λαοί που είχαν πολυθεϊστικό μοντέλο για να καλύψουν την μεταφυσική τους, έκαναν το λάθος να προσδώσουν ανθρώπινες ιδιότητες στους θεούς τους. Οι Θεοί ερωτεύονται, αγαπάνε, πολεμάνε, σκοτώνουν, μηχανορραφούν, εξοργίζονται. Στην άλλη πλευρά έχουμε τον απειροτέλειο μοναδικό άγιο Θεό, που αγαπάει το δημιούργημα του και θυσιάζεται για την σωτηρία αυτού. Ας μην επεκταθώ όμως.

Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε πρώτα πρώτα την ελληνική γλώσσα για την διάδοση του Ευαγγελίου. Όλες οι διδασκαλίες, οι υμνωδίες και ψαλμοί, λειτουργίες και ευχές είναι στα ελληνικά. Το κείμενο της Αποκάλυψης και οι Επιστολές των Μαθητών επίσης. Ακόμη και την φιλοσοφία του Πλάτωνα ( που υποστήριζε έναν αγαθό δημιουργό και την αθανασία της ψυχής ) αλλά και την υπόλοιπη αρχαιοελληνική νόηση την χρησιμοποίησε στα κείμενά του αλλά και στην διατύπωση των βασικών αρχών του κατά τις πρώιμες εποχές ώστε να γίνει πιο προσιτός, και να υποστηρίξει ότι όλα όσα έλεγαν οι φιλόσοφοι πραγματοποιήθηκαν στον πρόσωπο του Χριστού. Υπάρχουν σε πολλά μοναστήρια τοιχογραφίες αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων.

Από κει και πέρα, αρχαιοελληνικά κείμενα σώθηκαν από μοναχούς και κληρικούς και δια μέσου των αιώνων πολλαπλασιάστηκαν σε αντίτυπα λόγω της αντιγραφής από τους μοναχούς στα μοναστήρια. Λένε ότι ο Μέγας Θεοδόσιος κατήργησε τους Ολυμπιακούς, έκλεισε την φιλοσοφική των Αθηνών, γκρέμισε αρχαιοελληνικές εκκλησίες. Οι Ολυμπιακοί ήδη είχαν χάσει την αίγλη τους, η διαφθορά κυριαρχούσε αλλά και το doping, πληροφορούμαστε μάλιστα ότι ο ίδιος ο Νέρωνας στέφθηκε Ολυμπιονίκης αφού πήρε μόνος του ένα κλαδί ελιάς και το εναπόθεσε στο κεφάλι του. Έτσι κι αλλίως δεν υπήρχε λόγος να διεξάγονται αγώνες σε θεούς οι οποίοι είχαν ξεχαστεί και θεωρούνταν ψεύτικοι. Αγώνες υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη στον ιππόδρομο πλεόν. Ξεχνάμε όμως κάτι βασικό σε όλη αυτή την ανάλυση μετάβασης από το αρχαιοελληνικό στο χριστιανικό πρότυπο. Ξεχνάμε ότι ο ίδιος λαός που πίστευε στα είδωλα, ο ίδιος λαός πίστεψε στον Χριστό. Όχι αμέσως, σαφώς, αλλά ο ίδιος. Δεν ήρθαν οι Χριστιανοί και σφάξανε τους Έλληνες. Οι Έλληνες έγιναν Χριστιανοί. Ήδη από το τέλος των ελληνιστικών χρόνων, είχε πλέον παρηκμάσει αυτό το ειδωλολατρικό πρότυπο. Απόδειξη. Η πέτρα που ήταν χαραγμένη με την φράση " Εις τον άγνωστον Θεό - Τω αγνώστω Θεώ " επί περιοδείας Παύλου στην Αθήνα.
Δέυτερον, τα μεγάλα μυαλά είχαν καταφύγει σε Περσία και Κωνσταντινούπολη. Μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο που η Αθήνα έχασε, ποτέ δεν ξαναβρήκε την παλιά της φήμη. Η φιλοσοφική σχολή δεν προσέφερε τίποτα, αλλά και πάλι έγω προσωπικά είμαι εναντίον του κλεισίματός της. Τρίτον, οι εκκλησίες δεν καταστράφηκαν αλλά μετατράπηκαν σε ιερούς χριστιανικούς ναούς. Δεν χτίστηκαν καινούριοι πάνω στα ερείπια αρχαιών, αλλά οι αρχαίοι έγιναν χριστιανικοί με τις κατάλληλες βέβαια αλλαγές. Προφανώς δεν γίνεται να πηγαίνω να προσεύχομαι στον Θεό μου και να βλέπω και τον Δία μέσα στην εκκλησία. Και αυτό βέβαια έγινε επειδή ο λαός ήταν ο ίδιος. Ανανέωσαν τα θρησκευτικά πιστεύω τους για αυτό κράτησαν τα αρχαία οικοδομήματα και τα μετάλλαξαν σε ναούς. Βέβαια έγιναν και ακρότητες. Πάντα γίνονται ακρότητες όταν ο κόσμος αλλάζει φάση και στάδιο. Αλλά είναι αμελητέες. Εδώ όταν οι Αρχαίοι πολεμούσαν μεταξύ τους κατέστρεφαν ναούς των άλλων πόλεων και βίαζαν κλπ. Αυτό δεν μας πειράζει ? Πρέπει όμως να βλέπουμε τα γεγονότα στο ιστορικό πλαίσιο που πραγματώνονται. Έγινε ντόρος για την καταστροφή του Παρθενώνα από ιερείς. Λένε ότι πολιτιστικό στοιχείο του κόσμου έχασε την ομορφιά του από την έλλειψη των περίτεχνων γλυπτών και μαρμάρων του. Ο Παρθενώνας δεν καταστράφηκε από ιερείς. Οι καταστροφές οι μεγάλες επήλθαν μόλις τον 17ο και 18ο αιώνα από τους πολιτισμένους δυτικούς και από την βόμβα του Μοροζίνη. Ο Παρθενώνας έγινε χριστιανικός ναός και έπειτα τέμενος. Ήταν ολόκληρος μέχρι και τους παραπάνω αιώνες. Ποιές ήταν οι καταστροφές ? Των αγαλμάτων. Γιατί ? Απλό. Ο Παρθενώνας συμβόλιζε το αρχαίο ελληνικό κοσμοείδωλο, το πανθεϊστικό μάλιστα δωδεκαθεϊστικό κοσμοείδωλο. Όταν ο κόσμος αλλάζει, τα σύμβολα του παλαιού κόσμου τα εξαφανίζουμε. Έτσι δουλεύει η ανθρωπότητα. Παρόμοιο παραδειγμα? Η καταστροφή της Βαστίλλης το 1789 επί Γαλλικής Επανάστασης. Η Βαστίλλη από περιγραφές και πίνακες μαθαίνουμε ότι ήταν ένα πανέμορφο εκπληκτικό και μεγαλόπρεπο οικοδόμημα - οχυρό - κάστρο. Τί απέγινε? Ένα μάτσο πέτρες. Γιατί ? Γιατί συμβόλιζε την σκληρή μοναρχία. Μολις ξέσπασε η Επανάσταση πρώτα έπεσε η Βαστίλλη και μετά συνέλαβαν τον αυτοκράτορα τον Λουδοβίκο τον 16ο. Κανείς όμως δεν μιλάει για την καταστροφή της Βαστίλλης ως πολιτιστικού στοιχείου. Οι εξεγερμένοι δεν έβλεπαν την τέχνη του κάστρου αλλά τί συμβόλιζε. Αυτό τις περισσότερες φορές είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας.

Επίσης αναπτύχθηκε καινούρια αρχιτεκτονική ναών - ναοδομία -, οι τέχνες και τα γράμματα. Πίνακες, τοιχογραφίες, ψηφιδωτά, περίλαμπροι ναοί. Εξελίχθηκε η θεολογική σκέψη, η κριτική των άγιων κειμένων από αγίους και πατέρες της εκκλησίας καθώς και απολογητές και χριστιανούς φιλοσόφους.

Υπάρχει άρρηκτη και αρμονική σύνδεση Χριστιανισμού και δη Ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό. Είναι συνέχεια και όχι κατάργηση.

Αλλά πιστεύω ότι ξεφύγαμε από την ουσία της συζήτησης.

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ,ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ...ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!!!

έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ότι η πίστη σε Θεό ή θεούς, είναι αντιεπιστημονική.

Τί μας λες βρε Λάζαρε! Ποιός το απέδειξε ατράνταχτα και δεν τον ξέρω; Πες τον μας εσύ να τονε μάθουμε...

Αρχική Δημοσίευση από LAZARUS:

έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ότι η πίστη σε Θεό ή θεούς, είναι αντιεπιστημονική.

Click για ανάπτυξη...

Συγνώμη, αλλά, ή πρόκειται για την πλέον αντιεπιστημονική αντιμετώπιση της επιστήμης ή, αγαπητέ Λάζαρε, έχεις να μας πεις κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και δεν μας το λες( δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί)!