hamsteraki
Δραστήριο μέλος
Τι πιστεύετε γι' αυτό; Δεν είναι Απαράδεκτο;
Ή μήπως κάποια στιγμή στη ζωή τους και αυτοί που είχαν τις υψηλότερες απαιτήσεις φοβούμενοι και μόνο τη μοναξιά κάνουν το ίδιο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kakerlak
Περιβόητο μέλος
με τιποτα... καλυτερα χωρις οικογενεια παρα δυστηχισμενηΣχέσεις.. Σχέσεις που όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις, ότι αυτός-ή είναι, επιτέλους!! Στην πορεία όμως.. πάλι τα ίδια..επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Όταν έχεις τη λογική κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα χωρίζεις, όταν όμως όχι;Η ερώτησή μου είναι..Πόσοι από εσάς εθελοτυφλείτε ή το έχετε κάνει στο παρελθόν; Πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι ο/η άνθρωπος που έχετε δίπλα σας δεν είναι πιστός/δεν σας ταιριάζει/δεν είναι για εσάς και όμως παραμένετε; Δίπλα μου βλέπω ανθρώπους (γυναίκες κυρίως) που ξέρουν ότι το αγόρι τους τις απατά, τις έχει απατήσει, δεν επικοινωνούν, δεν.. , δεν .. και όμως μένουν. Έχουν φτάσει στο σημείο επειδή πλησιάζουν τα 30 να λένε.. εγώ θέλω να κάνω οικογένεια, αν δεν είναι αυτός θα είναι κάποιος άλλος, πρέπει να συμβιβαστώ για να κάνω κάτι στη ζωή μου.
Τι πιστεύετε γι' αυτό; Δεν είναι Απαράδεκτο;
Ή μήπως κάποια στιγμή στη ζωή τους και αυτοί που είχαν τις υψηλότερες απαιτήσεις φοβούμενοι και μόνο τη μοναξιά κάνουν το ίδιο;
ουτε που να το σκεφτομαι..δεν θελω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mania
Επιφανές μέλος
Πιστέυω ότι η ζωή προχωράει και όσοι το κάνουν αυτό είναι δυστυχισμένοι, δεν το έχω κάνει ποτέ και δεν θα το έκανα αυτό, είναι σαν να μην αξίζω, εξάλου το να πηγαίνει με άλλες και να μην το λέω είναι σαν να μην αξίζω κάτι καλύτερο και αυτό ειναι λάθος, όλοι αξίζουμε το καλύτερο και άν αυτός που θέλουμε δεν μας έκτιμά θα βρεθεί κάποιος άλλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η πρώτη μου σχέση έφτασε τα 4 χρόνια... και αρνούμουν να σκεφτώ, αν είναι όντως αυτό που μου αξίζει, αν "έπρεπε" σε μία ηλικία που οργανώναμε ταξίδια και σπουδές ανέμελα, να συνδυάσω το μέλλον μου μαζί του... Δεν έμπαινα καν στη διαδικασία να διεκδικήσω μία καλύτερη σεξουαλική ζωή, είτε από αυτόν είτε με άλλον. Μετά τα μισά της σχέσης είχε γίνει και εριστεικός, κάποιες φορές ένιωθα λίγη... αλλά φοβόμουν να ζήσω αυτό το περιβόητο πράγμα, το Χωρισμό. Φοβόμουν γιατί θα ήταν και μία "αποτυχία"... νόμιζα τότε...
Στη δεύτερη μεγάλη σχέση συμβιβάστηκα σε μικρό βαθμό, γιατί απλά από ένα σημείο και μετά δεν ήμαστε συμβατοί... και παραλίγο να συμβιβαστώ σε μεγάλο βαθμό, συμβιβαζόμενη σχετικά με το μεταπτυχιακό μου.
Μέσα στη σχέση πάλι δε διεκδικούσα τόσα στο σεξ, δεν αντιδρούσα που δε με άκουγε αρκετά, δεν έκανα κάτι για το ότι είχα μπει πιο πολύ εγώ στον κόσμο και τη νοοτροπία του, παρά αυτός στη δική μου...
Οκ, δεν έχει να κάνει με τα 30 αυτό. Αλλά φοβόμουν να διεκδικήσω.
Μετράει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Θυμήθηκα ένα τραγούδι που ταιριάζει εδώ:
Θέλει μαγκιά για ν΄αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ΄αυτό..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
deadhead_pirate
Περιβόητο μέλος
Aν και τα έχουμε ξαναπεί μαζί, μου φαίνεται αδιανόητο πως ένας άνθρωπος τιμωρεί έτσι τον εαυτό του και τον υποχρεώνει σε τέτοιους συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Μα εντελώς αδιανόητο όμως.Το έχω κάνει. Και γι' αυτό τρώγομαι πολλές φορές με τα ρούχα μου, σχετικά με την τωρινή μου σχέση...
Η πρώτη μου σχέση έφτασε τα 4 χρόνια... και αρνούμουν να σκεφτώ, αν είναι όντως αυτό που μου αξίζει, αν "έπρεπε" σε μία ηλικία που οργανώναμε ταξίδια και σπουδές ανέμελα, να συνδυάσω το μέλλον μου μαζί του... Δεν έμπαινα καν στη διαδικασία να διεκδικήσω μία καλύτερη σεξουαλική ζωή, είτε από αυτόν είτε με άλλον. Μετά τα μισά της σχέσης είχε γίνει και εριστεικός, κάποιες φορές ένιωθα λίγη... αλλά φοβόμουν να ζήσω αυτό το περιβόητο πράγμα, το Χωρισμό. Φοβόμουν γιατί θα ήταν και μία "αποτυχία"... νόμιζα τότε...
Στη δεύτερη μεγάλη σχέση συμβιβάστηκα σε μικρό βαθμό, γιατί απλά από ένα σημείο και μετά δεν ήμαστε συμβατοί... και παραλίγο να συμβιβαστώ σε μεγάλο βαθμό, συμβιβαζόμενη σχετικά με το μεταπτυχιακό μου.
Μέσα στη σχέση πάλι δε διεκδικούσα τόσα στο σεξ, δεν αντιδρούσα που δε με άκουγε αρκετά, δεν έκανα κάτι για το ότι είχα μπει πιο πολύ εγώ στον κόσμο και τη νοοτροπία του, παρά αυτός στη δική μου...
Οκ, δεν έχει να κάνει με τα 30 αυτό. Αλλά φοβόμουν να διεκδικήσω.
Μετράει;
Γιδάκο, ακόμα ψάχνεις πληροφορίες για το ταξίδι;
Δεν σε κάλυψα την προηγούμενη φορά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
viki_thess
Διακεκριμένο μέλος
απο τοτε δεν ξανακανα ΠΟΤΕ αυτο το λαθος!!! γιατι απλα εμαθα.
δεν ειναι καλο να μενουμε σε μια σχεση οταν δεν μας καλυπτει οταν δεν ειναι αυτο που θελουμε τελικα..οταν...οταν.... αλλα δυστυχως πολλες φορες οι καταστασεις η και το συναισθημα ακομη μας εμποδιζουν να δουμε καθαρα και να αποφασισουμε να βαλουμε ενα τερμα σ αυτο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aν και τα έχουμε ξαναπεί μαζί, μου φαίνεται αδιανόητο πως ένας άνθρωπος τιμωρεί έτσι τον εαυτό του και τον υποχρεώνει σε τέτοιους συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Μα εντελώς αδιανόητο όμως.
Γιδάκο, ακόμα ψάχνεις πληροφορίες για το ταξίδι;
Δεν σε κάλυψα την προηγούμενη φορά;
Ναι, έπαθα και έμαθα όμως... ελπίζω...!
Ήμουν μαμόθρεφτο, μη με βλέπεις έτσι.
(για το ταξίδι...θενκς, θέλω να αλλάξω υπογραφή... και θα το δω από αύριο αναλυτικά!)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Το έχω κάνει. Και γι' αυτό τρώγομαι πολλές φορές με τα ρούχα μου, σχετικά με την τωρινή μου σχέση...
Η πρώτη μου σχέση έφτασε τα 4 χρόνια... και αρνούμουν να σκεφτώ, αν είναι όντως αυτό που μου αξίζει, αν "έπρεπε" σε μία ηλικία που οργανώναμε ταξίδια και σπουδές ανέμελα, να συνδυάσω το μέλλον μου μαζί του... Δεν έμπαινα καν στη διαδικασία να διεκδικήσω μία καλύτερη σεξουαλική ζωή, είτε από αυτόν είτε με άλλον. Μετά τα μισά της σχέσης είχε γίνει και εριστεικός, κάποιες φορές ένιωθα λίγη... αλλά φοβόμουν να ζήσω αυτό το περιβόητο πράγμα, το Χωρισμό. Φοβόμουν γιατί θα ήταν και μία "αποτυχία"... νόμιζα τότε...
Στη δεύτερη μεγάλη σχέση συμβιβάστηκα σε μικρό βαθμό, γιατί απλά από ένα σημείο και μετά δεν ήμαστε συμβατοί... και παραλίγο να συμβιβαστώ σε μεγάλο βαθμό, συμβιβαζόμενη σχετικά με το μεταπτυχιακό μου.
Μέσα στη σχέση πάλι δε διεκδικούσα τόσα στο σεξ, δεν αντιδρούσα που δε με άκουγε αρκετά, δεν έκανα κάτι για το ότι είχα μπει πιο πολύ εγώ στον κόσμο και τη νοοτροπία του, παρά αυτός στη δική μου...
Οκ, δεν έχει να κάνει με τα 30 αυτό. Αλλά φοβόμουν να διεκδικήσω.
Μετράει;
τελικά δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο! 2η απάντηση μέσα σε λίγη ώρα σε αυτό το φόρουμ που νιώθω να την έχει γράψει κάποιος για να πει αυτά που ήθελα να πω εγώ λέξη προς λέξη!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
misslittledevil
Επιφανές μέλος
Σχέσεις.. Σχέσεις που όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες προυποθέσεις, ότι αυτός-ή είναι, επιτέλους!! Στην πορεία όμως.. πάλι τα ίδια..επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Όταν έχεις τη λογική κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα χωρίζεις, όταν όμως όχι;Η ερώτησή μου είναι..Πόσοι από εσάς εθελοτυφλείτε ή το έχετε κάνει στο παρελθόν; Πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι ο/η άνθρωπος που έχετε δίπλα σας δεν είναι πιστός/δεν σας ταιριάζει/δεν είναι για εσάς και όμως παραμένετε; Δίπλα μου βλέπω ανθρώπους (γυναίκες κυρίως) που ξέρουν ότι το αγόρι τους τις απατά, τις έχει απατήσει, δεν επικοινωνούν, δεν.. , δεν .. και όμως μένουν. Έχουν φτάσει στο σημείο επειδή πλησιάζουν τα 30 να λένε.. εγώ θέλω να κάνω οικογένεια, αν δεν είναι αυτός θα είναι κάποιος άλλος, πρέπει να συμβιβαστώ για να κάνω κάτι στη ζωή μου.
Τι πιστεύετε γι' αυτό; Δεν είναι Απαράδεκτο;
Ή μήπως κάποια στιγμή στη ζωή τους και αυτοί που είχαν τις υψηλότερες απαιτήσεις φοβούμενοι και μόνο τη μοναξιά κάνουν το ίδιο;
(Αντε, και νομιζα οτι μονο εγω το βλεπω.)
Το τραγικοτερο ολων, ειναι να γινεται σε μικρες ηλικιες..
Δεν το εχω ευτυχως -μεχρι τωρα- κι ας ειχα την "ευκαιρια" κι ας πονεσε μετα (και συνεχισε να ποναει για 3 χρονια).. Οταν ειδα οτι η σχεση δεν παει -οσο κι αν το θελαμε κι οι δυο- την τελειωσα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Παρόλα αυτά, τώρα που είμαι 26 και βλέπω ότι η ερωτική μου ζωή πάει από το κακό στο χειρότερο, σκέφτομαι τις ευθύνες μου. Και μήπως λίγος συμβιβασμός δεν βλάπτει. Αλλά μετά από λίγη σκέψη συμπεραίνω ότι "ΟΧΙ, αν ο άλλος σου ταιράζει δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
misslittledevil
Επιφανές μέλος
Και μήπως λίγος συμβιβασμός δεν βλάπτει. Αλλά μετά από λίγη σκέψη συμπεραίνω ότι "ΟΧΙ, αν ο άλλος σου ταιράζει δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς".
Βασικα, ειναι αλλο το να συμβιβαστεις και αλλο το να εθελοτυφλεις. Εχει διαφορα, τουλαχιστον σε μια σχεση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nana
Δραστήριο μέλος
Πάντως τέτοιες ιστορίες έχω ακούσει και "βλέπω" αρκετές... και πραγματικά ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ γιατί κάθονται κάποιοι/ες με το "σύντροφό" τους.
Νομίζω ότι ο καθένας ψάχνει κάτι σε μια σχέση... Άλλοι καλύπτονται απλώς από την ύπαρξη μιας σχέσης (έστω και αν αυτή δεν αξίζει) και προχωρούν. Άλλοι καλύποτνται από το σεξ μιας σχέσης... και προχωρούν...
Είναι μάλλον, τι ζητά ο καθένας από μια σχέση... (Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι και το πλέον υγιές).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
hamsteraki
Δραστήριο μέλος
Μήπως στην ουσία είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα; Εθελοτυφλείς και συμβιβάζεσαι παράλληλα. Απλά άλλοι αναγνωρίζουν ότι συμβιβάζονται, το παραδέχονται και δεν έχουν πρόβλημα με αυτό και άλλοι απλά δεν το παραδέχονται (Βασικα, ειναι αλλο το να συμβιβαστεις και αλλο το να εθελοτυφλεις. Εχει διαφορα, τουλαχιστον σε μια σχεση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
misslittledevil
Επιφανές μέλος
Μήπως στην ουσία είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα; Εθελοτυφλείς και συμβιβάζεσαι παράλληλα. Απλά άλλοι αναγνωρίζουν ότι συμβιβάζονται, το παραδέχονται και δεν έχουν πρόβλημα με αυτό και άλλοι απλά δεν το παραδέχονται (
Σωστο.
Απλα εγω στο μυαλο μου, εχω τον συμβιβασμο στην σχεση σαν.. πως να το πω?! Οπως κι αν το πω θα ειναι μπερδεμενο. Θα το σκεφτω λιγο, κι αν το ξεμπερδεψω θα ξανα 'ρθω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
adespoto
Περιβόητο μέλος
Ήρθε μια περίοδος που πίστευα οτι -λόγω εξωτερικών παραγόντων- δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η σχέση. Αλλά τώρα θεωρώ οτι είμαι σε αυτή τη σχέση γιατί το θέλω κι όχι γιατί φοβάμαι τη μοναξιά. Δεν θα ήθελα να ήμουν με κάποιον άλλον αλλά με αυτόν.
Έχω συναντήσει όμως ανθρώπους οι οποίοι συμβιβάζονται. Που πιστεύουν οτι τα όποια ελαττώματα του συντρόφου τους θα εξαφανιστούν μια μέρα ως δια μαγείας. Θεωρώ οτι είναι πολύ άσχημο. Ακόμη πιο άσχημο είναι βέβαια να είναι κανείς σε μια σχέση που ουσιαστικά τον φθείρει ψυχολογικά επειδή φοβάται οτι αν χωρίσει θα μείνει μόνος/μόνη. Και ναι, οι περισσότεροι που κάνουν αυτό το λάθος είναι γυναίκες. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν οτι δεν μειονεκτούν από τους άλλους κι οτι αξίζουν περισσότερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
hamsteraki
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
deadhead_pirate
Περιβόητο μέλος
Οι συμβιβασμοί χρειάζονται παντού και δεν είναι απαραίτητα κακοί (και φυσικά πρέπει να υπάρχουν και από τις 2 πλευρές). Άλλο αυτό κι άλλο το "βασικά-δεν-μου-κάνεις-ούτε-με-σφαίρες-αλλα-δεν-θέλω-να-μείνω-μόνη-με-τίποτα".
Συγνώμη, αλλά έχω εντελώς διαφορετική γνώμη.
Αν εμείς οι ίδιοι θέτουμε τους κανόνες στη ζωή μας και επιλέγουμε να συμβιβαζόμαστε, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Συγνώμη, αλλά έχω εντελώς διαφορετική γνώμη.
Αν εμείς οι ίδιοι θέτουμε τους κανόνες στη ζωή μας και επιλέγουμε να συμβιβαζόμαστε, τότε κάτι δεν πάει καλά.
κι εγώ θέλω να μείνω σε παλάτι 5 ορόφων με 8 χρυσά μπάνια αλλά επειδή δεν έχω τα λεφτά συμβιβάζομαι και μένω σε 60 τετραγωνικά σπιτάκι... Τι πάει στραβά στη ζωή μου? Α ναι... ότι δεν με λένε Αθηνά Ωνάσση...
[sorry για το τραβηγμένο από τα μαλλιά offtopic, αλλά δεν είναι όλα 1+1=2 στη ζωή.!]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.