Η επικαιρότητα εν συντομία

American Economist

Επιφανές μέλος

American Economist
Ο Fotis. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 25 ετών, επαγγέλλεται Οικονομολόγος και μας γράφει από Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 34.273 μηνύματα.
Ο American Economist:
Ώρα

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Πουπουλίνα
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλλεται Ζωγράφος και μας γράφει από Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 32.372 μηνύματα.
Η Πουπουλίνα:
Ώρα
Αρχική Δημοσίευση από Panzerkampfwagen:
www.protothema.gr

Βίντεο με το άγριο ξύλο σε υπάλληλο καθαριότητας στην Κυψέλη: Τον χτύπαγαν τρεις, επειδή ήθελαν να περάσουν το απορριμματοφόρο

Ο εργαζόμενος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Γεννηματάς
www.protothema.gr www.protothema.gr

Όποιος μαντέψει επιτυχώς καταγωγή δραστών κερδίζει.
Click για ανάπτυξη...
Δεν το βρηκες εδω; Αλβανος.

www.protothema.gr

Ο μετανάστης που έπεσε στον Άραχθο για να σώσει δύο παιδιά – «Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα»

«Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος» λέει στο protothema.gr o Γκόγκα Λεβιάν, που τραυματίστηκε κατά τη διάσωση των δύο αγοριών - Πώς ήρθε στην Ελλάδα πριν 24 χρόνια και έχτισε μια ζωή εδώ
www.protothema.gr www.protothema.gr

«Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος» λέει στο protothema.gr o Γκόγκα Λεβιάν, που τραυματίστηκε κατά τη διάσωση των δύο αγοριών - Πώς ήρθε στην Ελλάδα πριν 24 χρόνια και έχτισε μια ζωή εδώ​

Ο μετανάστης που έπεσε στον Άραχθο για να σώσει δύο παιδιά – «Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα»

Ο Γκόγκα Λεβιάν, ο άνθρωπος που χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξε στον ποταμό Άραχθο για να σώσει δύο ανήλικα αγόρια, δεν είναι κάποιος που επιδιώκει τη δημοσιότητα. Δεν ζήτησε τίποτα, δεν περίμενε κανένα «μπράβο». Το protothema.gr τον εντόπισε τηλεφωνικώς, καθώς περίμενε τη σειρά του στα επείγοντα του νοσοκομείου Άρτας. Ήταν τραυματισμένος. Το πόδι του πονούσε έντονα – είχε χτυπήσει κατά την υπερπροσπάθεια να ανασύρει τα παιδιά από τον βυθό του ποταμού, μέσα σε νερά βαθιά και θολά, γεμάτα κλαδιά, λάσπη και φόβο. Κι όμως, στο τηλέφωνο δεν μίλησε ούτε για τον εαυτό του, ούτε για το τραύμα. Μίλησε μόνο για εκείνα. «Τα παιδιά. Μόνο αυτά σκέφτομαι», ήταν η πρώτη του φράση.

Ο Γκόγκα, ή «Λέο» όπως τον φωνάζουν όλοι στο Νεοχώρι Άρτας, δεν είναι διασώστης, δεν φοράει στολή. Είναι μετανάστης από το Μπεράτι της Αλβανίας. Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 24 χρόνια, όταν ήταν μόλις 17 ετών. Είχε τελειώσει το γυμνάσιο και άκουγε τότε ότι «στην Ελλάδα είναι καλά». Χωρίς να γνωρίζει τι τον περιμένει, πέρασε τα σύνορα και βρέθηκε στην Αθήνα. Εκεί έκανε όλες τις δουλειές – χωρίς σταθερότητα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί. Πάλεψε. Μόχθησε. Και κάπως έτσι, με την επιμονή και την υπομονή που χαρακτηρίζουν τους αθόρυβους ανθρώπους, δημιούργησε μια ζωή από το μηδέν.


Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει στην Άρτα με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, δέκα και έξι ετών. Η σύζυγός του έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και γνωρίστηκαν μέσω προξενιού – «το μπατζανάκι μου μας έφερε κοντά», λέει με χαμόγελο. Η ζωή τους κυλά ήσυχα. Ένα σπιτικό ταπεινό, καθημερινό, σαν όλα. Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης.




«Ήμουν στο καφενείο. Ήρθε ένα παιδί με μηχανάκι και φώναζε “βοήθεια, πνίγονται δύο παιδιά στον ποταμό!” Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξα. Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σημείο. Μπήκα μέσα από τα καλάμια, έψαξα – δεν έβλεπα τίποτα. Ανέβηκα σε μια βάρκα μαζί με κάποιους άλλους. Βούτηξα μία φορά – τίποτα. Τη δεύτερη φορά πήρα βαθιά ανάσα, βούτηξα πιο βαθιά, περίπου οκτώ μέτρα. Εκεί τον είδα. Το παιδί ήταν ξαπλωμένο, ακίνητο, με μαυρισμένο πρόσωπο, χέρια και πόδια ανοιχτά. Ήταν σαν να είχε πεθάνει. Το έπιασα, το ανέβασα έξω με το ζόρι. Και τότε άκουσα ότι είχαν εντοπίσει και το δεύτερο. Βούτηξα ξανά, δύο και τρεις φορές. Το βρήκα. Ήταν ανάσκελα στον βυθό. Όταν το ανέβασα, έβγαζε αίμα από τη μύτη και το στόμα. Τρόμαξα», αφηγείται με σφιγμένη φωνή.

Δεν ήξερε τα παιδιά. Δεν είχε καμία υποχρέωση να εμπλακεί. Κανείς δεν τον διόρισε διασώστη. Και όμως, έπεσε στο νερό σαν να επρόκειτο για τα δικά του παιδιά. «Το ένα ήταν στην ηλικία της κόρης μου. Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας. Μόνο σκέφτομαι τα παιδιά», λέει και σταματά. Η φωνή του σπάει.

Το βλέμμα του δεν αναζητά επιβεβαίωση. Δεν ζητά φώτα, ούτε συνεντεύξεις. «Μακάρι να ζήσουν. Να ξυπνήσουν. Να κάνουν τη ζωή τους. Κρίμα είναι. Και τώρα τα δικά μου παιδιά κλαίνε στο σπίτι. Πρέπει να γυρίσω…», μας είπε λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο, ενώ περίμενε ακόμη στη σειρά.


Για όσους έμαθαν την ιστορία του, ο Γκόγκα Λεβιάν είναι ήρωας. Για τον ίδιο, είναι απλώς ένας πατέρας που έτυχε να βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή – και δεν κοίταξε αλλού. Αντί να φοβηθεί, βούτηξε. Αντί να σκεφτεί τον εαυτό του, έδρασε. Και ίσως, μέσα από τη σιωπηλή του γενναιότητα, μας θύμισε τι σημαίνει να είσαι πραγματικά άνθρωπος.
Click για ανάπτυξη...
Κοιτα να δεις πραγματα ρε παιδι μου...
 

Πουπουλίνα

Επιφανές μέλος

Πουπουλίνα
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλλεται Ζωγράφος και μας γράφει από Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 32.372 μηνύματα.
Η Πουπουλίνα:
Ώρα

nPb

Επιφανές μέλος

nPb
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Μαθηματικός και μας γράφει από Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 22.796 μηνύματα.
Ο nPb έγραψε:
Ώρα
Συνδεθείτε ή εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top