Η "τρέλα" είναι τρέλα; Τι πιστεύετε;

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Ο κανόνας, ο οποίος έχει και ηχητικό νόημα, λέει πως το "ν" παραλείπεται όταν ακολουθεί λέξη που αρχίζει από σύμφωνο, εκτός από τα κ, π, τ, ψ, ξ. Δεν έχει αλλάξει, ακόμη τον διδάσκονται τα παιδιά στο δημοτικό. Ας μην βιαζόμαστε να υιοθετήσουμε τον κάθε νεωτερισμό, που φονεύει τη γλώσσα μας.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από Κακή Επιρροή:

Πράγματι, ξέχασα τα γκ, μπ, ντ, τζ, τσ. Αλλά για το φωνήεν την πάτησες Νεράιδα μου. Το είχα συμπεριλάβει ως αυτονόητο, λέγοντας ότι το "ν" παραλείπεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από σύμφωνο, εκτός των προαναφερθέντων... Το περίμενα ότι κάποιος θα έπεφτε στη φραστική μου παγίδα...

Click για ανάπτυξη...

Δεν ξερω για ποια φραστικη παγιδα μιλας εσυ καλο μου....
Εγω απλα ανεφερα τον κανονα ολοκληρωμενο!

(προσεξε, οτι εχω κοκκινισει αυτα που ξεχασες και το "φωνηεν" δε συμπεριλαμβανεται αυτων ντιαρ!)

Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:

Αφορμή του παρακάτω topic είναι μια εργασία ενός φίλου σε μάθημα φιλοσοφίας διαφορετικού από το τμήμα μου. Η γλώσσα του είναι κοινή και χωρίς φανφάρες αλλά πετυχαίνει νομίζω αυτό που θέλει: απλά νοήματα με ουσία. Προσωπικά, με εντυπωσίασε ελπίζω να μη σας προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα

Εσείς τελικά είστε "τρελοί" ή λογικοί; Χωρίς να θεωρείται η μια άποψη θετική και η άλλη αρνητική απλώς με το χέρι στη καρδιά και σύμφωνα με τα πιστεύω σας. Θα μπορούσατε να ζήσετε με τη "τρέλα" ή τελικά ο άνθρωπος αναγκάζεται να ζει με λογική;

"Σε μια κοινωνία η οποία έχει καταφέρει τα μέλη της να δρουν με μια κοινή λογική η διαφορά ερμηνεύεται ως απειλή της σταθερότητας και της διατήρησης του υποκειμένου και της κοινωνίας. Η διαφορά θεωρείται τρέλα και παραλογισμός γιʼ αυτό το λόγο είναι απειλή για το υποκείμενο και τη κοινωνία. Η διαφορά ή αλλιώς η τρέλα προκαλεί φρίκη˙ η φρίκη δε προέρχεται από τη μη σταθερότητα και από τη ζωή της διαφοράς αλλά από τη παρουσία και τη λειτουργία των σταθερών της κατάργησης της διαφοράς και της διασφάλισης της σταθερότητας για το υποκείμενο και τη κοινωνία.
[...]
Στην νεότερη εποχή τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί ως κοινή λογική η λογική της παραγωγικότητας και του αποτελέσματος. Όποιος δε ταυτίζεται με αυτή τη λογική είναι τρελός ή στη καλύτερη περίπτωση παράλογος και μόνη θεραπεία γιʼ αυτόν είναι η ψυχιατρική που στην ουσία είναι ο μονόλογος μιας λογικής, της λογικής της κοινωνίας. Η ψυχιατρική είναι τώρα πια η δημοφιλέστερη επιστήμη επειδή είναι αρκετοί οι τρελοί και πολλοί αυτοί που αγγίζουν το αρχικό στάδιο της τρέλας (ξεφεύγουν ελαφρώς από τη κοινή λογική). Κάποιοι από τους τρόπους αντιμετώπισης αυτής της «αρρώστιας» που χρησιμοποιεί η ψυχιατρική είναι: να νουθετήσει τους τρελούς ώστε να γίνουν οπαδοί της κοινής λογικής και αν δεν τα καταφέρει πρέπει να τους χορηγήσει φαρμακευτική αγωγή, η οποία τους αφαιρεί κάθε τρελή σκέψη και τους μεταμορφώνει σε «ζωντανούς-νεκρούς»˙ έτσι δε κινδυνεύει η κοινωνία και υπάρχει ασφάλεια. Ο Marcuseστο έργο του «Ο μονοδιάστατος άνθρωπος» αναφέρει: “ο σημερινός άνθρωπος έχει πειστεί ότι οι αξίες που προβάλλονται από το κατεστημένο πρέπει να κατευθύνουν και τη δική του συμπεριφορά, ότι το υποτιθέμενο συμφέρον του συνόλου συμπίπτει με το δικό του. Έτσι η σφαίρα της ιδιωτικής ζωής απορροφάται από τη σφαίρα της δημόσιας δράσης. Η εσωτερικές εμπειρίες ταυτίζονται με την εξωτερική συμπεριφορά, οι συναισθηματικές αναζητήσεις υποτάσσονται στις επιδιώξεις της λογικής της παραγωγικότητας και του αποτελέσματος. Ο σύγχρονος άνθρωπος αποξενώνεται από το πραγματικό εαυτό του, που χαρακτηρίζεται από τη κριτική στάση, τη τάση προς την ηδονή, το παιχνίδι και γενικά την άσκοπη και πραγματικά δημιουργική έκφραση. Όλες του οι αναζητήσεις υποτάσσονται στην ανάγκη να επιβληθεί στη φύση και στους συνανθρώπους του, να σκεφτεί σύμφωνα με τη λογική της παραγωγικής εργασίας. Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος και η εποχή μας είναι για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Hegelσε σχέση με ρωμαϊκή ιστορία «το πένθος της ιστορίας της ανθρωπότητας»”. Με το παραπάνω χωρίο ο Marcuseσκιαγραφεί τη κοινή λογική της σύγχρονης εποχής και τη χαρακτηρίζει ως μηχανοποίηση της σκέψης˙ προτιμά δηλαδή τη «τρέλα». Οποιοδήποτε ουτοπικό σχήμα το οποίο αρνείται ή ξεπερνά τη πραγματικότητα θεωρείται τρέλα. Παρόλο που το διαφορετικό (τρέλα) προκαλεί έλξη ερμηνεύεται πάντα ως φρίκη διότι δεν υπάρχει η δύναμη να ξεπεράσουμε το κοινωνικά αποδεκτό πρότυπο (εξωτερικό στοιχείο του υποκειμένου) και τη ταυτότητα μας (εσωτερικό στοιχείο του υποκειμένου).
[...]
Από τη κοινή λογική της σύγχρονης εποχής δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν η τέχνη και ο έρωτας. Η διαφορά στη τέχνη προκαλεί φρίκη. Η τέχνη στηρίζεται στο φαντασιακό στοιχείο και εκφράζει μια νοσταλγία για αυτό που δεν υπάρχει. Όμως ακόμα και το φαντασιακό στοιχείο οριοθετείται. Ο καλλιτέχνης που ξεπερνά το όριο αυτό παύει να είναι καλλιτέχνης και είναι πλέον ένας τρελός. Ακόμη και ο έρωτας που δεν συγγενεύει με τον έρωτα της εποχής δηλαδή την έντονη σεξουαλικότητα είναι τρέλα που χρειάζεται θεραπεία. Κάποια αποσπάσματα του Nietzscheστο έργο του «Τάδε έφη Ζαρατούστρας» που περιγράφουν με ακραίο, ίσως, τρόπο τη κοινή λογική και της νεότερης εποχής αξίζει να αναφερθούν: «Στα αλήθεια θα ήθελα τη τρέλα τους (οι λογικοί) να την έλεγαν αλήθεια, ή πίστη, ή δικαιοσύνη, -αλλά κατέχουν τις αρετές τους με σκοπό να ζήσουν πολλά χρόνια και μέσα σε μια εξαθλιωμένη άνεση. […] Αποκτούν πλούτη και γίνονται φτωχότεροι με αυτά! Ποθούν την εξουσία και ιδιαίτερα το μοχλό της εξουσίας που είναι το πολύ χρήμα, -αυτοί οι ανίκανοι άνθρωποι! […] Όλοι τους παλεύουν να φτάσουν το θρόνο: είναι μια τρέλα που τους κατέχει λες και η ευτυχία κάθεται ποτέ πάνω σε θρόνο! […] Κι από εσένα το ίδιο απαιτούν ένα Ναι ή ένα Όχι. Κι αλίμονο αν ζητήσεις να καθίσεις ανάμεσα στο Υπέρ και το Κατά. […] Κλέβουν για λογαριασμό τους τα έργα των εφευρετών και τους θησαυρούς της σοφίας: αποκαλούν τη κλοπή τους πολιτισμό, -και όλα γίνονται αρρώστια και κακομοιριά. Κοιτάξτε μονάχα όλους αυτούς τους περισσευούμενους ανθρώπους! Είναι όλοι τους άρρωστοι, ξερνούν τη χολή τους και αυτό το λένε εφημερίδα. Καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλο και δε μπορούν να χωνέψουν ούτε τον ίδιο τον εαυτό τους». Σύμφωνα με τον Schopenhauer ο κόσμος είναι η παράστασή μας ή ακόμα χειρότερα η βούληση μας: ο κόσμος δηλαδή που γνωρίζουμε είναι το προϊόν της ίδιας μας της σκέψης. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, πως είναι δυνατόν να απαιτούμε να έχουμε όλοι την ίδια σκέψη και οτιδήποτε διαφορετικό να το αφορίζουμε ως τρέλα; Μήπως τελικά η έχθρα προς τη διαφορά κρύβει το πόσο ευάλωτοι είμαστε στις επιθέσεις; Κάποιος τρελός της σύγχρονης εποχής θα μπορούσε να πει: «ποιος είναι τρελός, εγώ ή αυτός που η αρχή και το τέλος της ύπαρξής του υπάρχει μόνο σε χαρτί (πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου); Εγώ ή αυτός που όλη η γνώση του είναι μόνο χαρτί (κάθε είδους πτυχίο); Εγώ ή αυτός που ο σκοπός και η εξουσία του είναι μόνο χαρτί (χρήμα); Εγώ ή αυτός που η ελευθερία του είναι μόνο χαρτί (ψήφος); Εγώ ή αυτός που τελικά είναι ένας πολίτης του «χάρτινου» κόσμου;». Στη περίπτωση που δε μπορούμε να απαλλαχθούμε από την ιδέα ότι ο τρελός είναι εχθρός μας τουλάχιστον ας μην τον περιφρονούμε και να είμαστε περήφανοι για τον εχθρό μας˙ διότι υπάρχει μια πιθανότητα όπως αναφέρει ο Schopenhauerστο έργο του «Ο κόσμος σα παράσταση και σαν βούληση» η τρέλα να συγγενεύει με τη μεγαλοφυΐα και η μια να διεισδύει στην άλλη. Συγκεκριμένα, ο ποιητικός ενθουσιασμός είναι ένα είδος τρέλας: ο Οράτιος την ονομάζει AmabilisInsania. OΒίλαντ την ονομάζει στην εισαγωγή του Ομπερόν «ηδονική τρέλα». Ο ίδιος ο Αριστοτέλης, κατά τον Σενέκα, θα έλεγε: «δεν υπάρχει μεγαλοφυΐα χωρίς να είναι ανάμεικτη με τρέλα», Ο Πλάτων εκφράζει επίσης αυτή την ιδέα στο μύθο του σπηλαίου (δεσμώτες που είδαν το φως). Στο Φαίδρο, λέει ακριβώς ότι χωρίς λίγη τρέλα δεν υπάρχει αληθινός ποιητής˙ τέλος ο Πωπ μας λέει: «η μεγαλοφυΐα συνορεύει με τη τρέλα˙ δε χωρίζονται παρά με ένα λεπτό διάφραγμα».
[...]
Η παρούσα μελέτη δεν έχει σκοπό να αφορίσει τη κοινή λογική ούτε της σύγχρονης ούτε όμως και των προηγούμενων εποχών αλλά λειτουργεί ως υποστήριξη στη διαφορά διότι μέσω του διαλόγου μεταξύ λογικής (κοινής λογικής) και τρέλας (διαφοράς), ως δυο ένοιες οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται, ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει σε κάποιο άλλο επίπεδο και να μην μείνει αιώνια στάσιμος. Αν δεν υπάρχει διαφορά θα υπάρχει αιώνια μια μονοδιάστατη λογική: η κοινή λογική του σήμερα. Είναι αναγκαίος ο «πόλεμος» απόψεων γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούμε να δούμε και άλλες οπτικές της λογικής οι οποίες, θα είναι καλύτερες ή χειρότερες αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι ίδιες (εξάλλου θεωρώ και πιστεύω ότι το καλό και το κακό είναι υποκειμενικά). Επιπλέον, εάν ο κόσμος των ονείρων ή αλλιώς ο φαντασιακός κόσμος (ο κόσμος που δε στηρίζεται στη δοσμένη πραγματικότητα) ήταν τρέλα τότε σύμφωνα με τη κοινή λογική θα έπρεπε να κάνουμε έναν ύπνο δίχως όνειρα. Τελικά, ποιος μπορεί να πει με ασφάλεια τι είναι ουτοπία, η σκέψη της αλλαγής (του δεδομένου) ή η σκέψη της στασιμότητας (της υπάρχουσας πραγματικότητας);"

Κάθε άποψη θα διαβαστεί με ευχαρίστηση... Ελπίζω να απαντήσει κάποιος και να μη πάει το topic στο βρόντο lol Sorry για το μέγεθος του post δε γινόταν μικρότερο

Click για ανάπτυξη...