Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Για την «Ντορίν του» στο πρόσφατο βιβλίο «Ιστορία της Ντ., ιστορία μιάς αγάπης» ο Γκορζ είχε γράψει: «Μόλις συμπλήρωσες τα 82, όμορφη, χαριτωμένη, ποθητή. Ζούμε μαζί 58 έτη και σε αγαπώ σήμερα περισσότερο από ποτέ. Εσχάτως, σε ξαναερωτεύτηκα άλλη μια φορά και να γνωρίζεις, φέρω μέσα μου ένα 'κενό', το οποίο εντούτοις με κατακλύζει, και που ξεπερνιέται μόνον όταν σε αγκαλιάζω».
Με σόκαρε.. όντας 84 χρόνων πόσα χρόνια του έμεναν πια να ζήσει ακόμη χωρίς την Ντορίν του? Θα ήταν τόσο αβάσταχτη η απουσία της? Ή απλά δεν άντεχε να την βλέπει να βασανίζεται, η επί τόσα χρόνια αγαπημένη του, κι ήθελε να δώσει ένα τέλος? Ποια αγάπη είναι αυτή που οδηγεί σε μια τέτοια απόφαση?
Διαβάζοντας τα λόγια αγάπης που της έγραψε, μετά από 58 χρόνια, δεν αισθάνεστε «λιγότεροι», «μικρότεροι» συγκριτικά με όλα αυτά (τα αισθηματικά) που κατά καιρούς μας προβληματίζουν? Ή είμαι μόνο εγώ που με θλίβει βαθειά, όχι η αυτοκτονία – δολοφονία αλλά η διαπίστωση της ύπαρξης μιας τέτοιας αγάπης? Πείτε! Υπάρχει? Ποια αγάπη είναι αυτή?"
Είναι από άλλο φόρουμ και μου το έδειξε η Vkey, αλλά δεν μπορούσα παρά να το μεταφέρω αυτούσιο. Συγκινήθηκα κι ένιωσα τόσο μικρή..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
viki_thess
Διακεκριμένο μέλος
ειναι θεμα τυχης να σου συμβει ετσι κατι τετοιο...αλλα ναι συμβαινει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Scandal
Διαχειριστής
Βέβαια, κρίμα που εφόσον αγαπιόντουσαν τόσο αναγκάστηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Ίσως φοβόντουσαν ένα διαφορετικό τέλος (του να φύγει κάποιος από τους δύο πρώτος και να μείνει ο άλλος μόνος).
Έζησαν χρόνια πάντως και αυτό είναι πολύ καλό.
Όλα - καλά και κακά- τελειώνουν κάποτε, τι να κάνουμε
Πιστεύω ότι υπάρχει τέτοια αγάπη - μακάρι όλοι να γίνουμε κάποτε πρωταγωνιστές μιας τέτοιας αγάπης
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kakerlak
Περιβόητο μέλος
ο ανθρωπος απλα δεν αντεχε να βλεπει την γυναικα του να βασανιζετε αλλα δεν αντεχε κ την ζωη του χωρις αυτην...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Niyia
Διάσημο μέλος
υπάρχει ακόμα βρε παιδιά τέτοια αγάπη σε άτομα της ηλικίας μας? ή είναι κάτι που μπορούσαν παλιά οι άνθρωποι να νιώσουν???
δε ξέρω...εγώ έχω απογοητευτεί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Τώρα για το ερώτημά σου:
Ποια αγάπη είναι αυτή που οδηγεί σε μια τέτοια απόφαση?
Διαβάζοντας τα λόγια αγάπης που της έγραψε, μετά από 58 χρόνια, δεν αισθάνεστε «λιγότεροι», «μικρότεροι» συγκριτικά με όλα αυτά (τα αισθηματικά) που κατά καιρούς μας προβληματίζουν? Ή είμαι μόνο εγώ που με θλίβει βαθειά, όχι η αυτοκτονία – δολοφονία αλλά η διαπίστωση της ύπαρξης μιας τέτοιας αγάπης? Πείτε! Υπάρχει? Ποια αγάπη είναι αυτή?"
Είναι η αληθινή αγάπη. Δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς.
Γιατί όμως λες πως σε θλίβει η ύπαρξη μιας τέτοιας αγάπης;
Εγώ χαίρομαι. Τέτοια παραδείγματα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Το αν συμφωνούμε ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό που έγινε είναι πολύ σπάνιο σήμερα, δεν έχουμε το δικαίωμα να το αποτρέψουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
zanin
Διάσημο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Niyia
Διάσημο μέλος
Δεν το έγραψα εγώ Αρκτούρε αυτό το κομμάτι Προσωπικά δεν θλίβομαι από την ύπαρξη μιας τέτοιας αγάπης, θλίβομαι μόνο γιατί θεωρώ πως μια τέτοια αγάπη ποτέ δεν θα μου συμβεί εμένα (όχι σε ερωτικό επίπεδο έστω, η μαμά μου μ' αγαπάει ήδη έτσι).
+1000
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Niyia
Διάσημο μέλος
και εγώ μπορεί να αυτοκτονούσα αν πέθαινε ο έρωτας της ζωής μου ή ήταν βαριά άρρωστός. βεβαία δεν θα το έκανα αν ήμουν 20 30 ή 60. πάντος πιστεύω πως από τα 60 και μετά ίσως να το έκανα.
δλδ?
η αγάπη είναι διαφορετική στα 20, 30, 60 κτλ?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
zanin
Διάσημο μέλος
απλά στα όταν είσαι 20 σκέφτεσαι πως ακόμα δεν έχεις δει τιποτα... έχεις μπροστά σου άλλα 40 χρόνια... θες να κάνεις οικογένεια να ζήσεις με τον -την συντροφό σου.
στα 30 έχεις κάνει παιδί και αν σκεφτείς να αυτοκτονήσεις τότε καταστρέφεις και τη ζωή του μωρού σου.
στα 60 ίσως δεις εγγόνι.... αλλά και πάλι η καλή ζωή που μπορεί να κάνεις μπορεί να μην είναι πανω από 10-15 χρόνια. σκέψου πως αν είσαι 65 και πεθάνει ο συντροφός σου, έχεις πολλές πιθανότητες να πάθεις κατάθλιψη, να νιώθεις μοναξιά και να αρρωστήσεις στην ιδέα πως πια θα είσαι μόνος. σε αυτήν την ηλικία ουτε κάνεις ευκολα φιλίες, ουτε βρίσκεις εύκολα συντροφο, πέρα του ότι τρέχεις συνέχεια στα νοσοκομεία. εγώ αν ήμουν 65-70 και πέθαινε ο συντροφος μου μπορεί να μην ήθελα να συνεχίσω άλλο τη ζωή μου ΜΟΝΗ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ή είμαι μόνο εγώ που με θλίβει βαθειά, όχι η αυτοκτονία ? δολοφονία αλλά η διαπίστωση της ύπαρξης μιας τέτοιας αγάπης? Πείτε! Υπάρχει? Ποια αγάπη είναι αυτή?"
Έχει να κάνει με τον άνθρωπο.
Αυτός πχ. Πόσες γυναίκες να αγάπησε στη ζωή του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Niyia
Διάσημο μέλος
όχι φυσικά
απλά στα όταν είσαι 20 σκέφτεσαι πως ακόμα δεν έχεις δει τιποτα... έχεις μπροστά σου άλλα 40 χρόνια... θες να κάνεις οικογένεια να ζήσεις με τον -την συντροφό σου.
στα 30 έχεις κάνει παιδί και αν σκεφτείς να αυτοκτονήσεις τότε καταστρέφεις και τη ζωή του μωρού σου.
στα 60 ίσως δεις εγγόνι.... αλλά και πάλι η καλή ζωή που μπορεί να κάνεις μπορεί να μην είναι πανω από 10-15 χρόνια. σκέψου πως αν είσαι 65 και πεθάνει ο συντροφός σου, έχεις πολλές πιθανότητες να πάθεις κατάθλιψη, να νιώθεις μοναξιά και να αρρωστήσεις στην ιδέα πως πια θα είσαι μόνος. σε αυτήν την ηλικία ουτε κάνεις ευκολα φιλίες, ουτε βρίσκεις εύκολα συντροφο, πέρα του ότι τρέχεις συνέχεια στα νοσοκομεία. εγώ αν ήμουν 65-70 και πέθαινε ο συντροφος μου μπορεί να μην ήθελα να συνεχίσω άλλο τη ζωή μου ΜΟΝΗ.
Σωστά. Απ'αυτή την άποψη, έχεις δίκιο.
Εγώ το βλέπω διαφορετικά (ότι είναι πάντα το ίδιο) λόγω υπερευαισθησίας μου .
Όπως κ να χει όμως, το να αυτοκτονήσει κάποιος είναι πολύ εγωιστικό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
adespoto
Περιβόητο μέλος
Είναι πράγματι πολύ σπάνιο να υπάρξουν τέτοια συναισθήματα και μάλιστα αμοιβαία.
Υ.Γ. Όσο για το πότε αποφασίζει να φύγει κανείς από τη ζωή, πιστεύω οτι δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία. Νομίζω μάλιστα οτι όσο μεγαλύτερος είναι κάποιος τόσο πιο πολύ θέλει να ζήσει. Όταν έχεις φτάσει στα 60 (που πλέον δεν είσαι και ετοιμοθάνατος στα 60), θέλεις να ζήσεις και την τελευταία σου στιγμή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
zanin
Διάσημο μέλος
ο καθε ένας έχει δικαίωμα στη ζωή , αλλά και στο θάνατο.
αν δείτε την ταινία "η θάλασσα μέσα μου" -νομίζω αυτή είναι η ταινία-
θα καταλάβετε γιατί λέω πως όταν κάποιος θέλει να τελειώσει την ζωή του δεν πρέπι κανείς να τον αποτρέψει.
ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ να αυτοκτονήσει γιατί αγαπουσε πολύ τη ζωή του για να σκεφτεί πως θα ζουμε ακόμα λίγα χρόνια χωρίς τη συντροφιά της γυναίκας του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Vkey
Επιφανές μέλος
Με σόκαρε.. όντας 84 χρόνων πόσα χρόνια του έμεναν πια να ζήσει ακόμη χωρίς την Ντορίν του? Θα ήταν τόσο αβάσταχτη η απουσία της? Ή απλά δεν άντεχε να την βλέπει να βασανίζεται, η επί τόσα χρόνια αγαπημένη του, κι ήθελε να δώσει ένα τέλος? Ποια αγάπη είναι αυτή που οδηγεί σε μια τέτοια απόφαση?
Το τι πραγματικά σκεφτόταν δεν νομίζω ότι θα το μάθουμε ποτέ... ποιος ήταν ο λόγος...αλλά θέλω να πιστεύω ότι ήταν η αγάπη του γι' αυτή την γυναίκα...
Για εμένα είναι η απόλυτη αγάπη...είναι αυτή η αγάπη που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα, στα ποιήματα και συναντάμε στα παραμύθια...
Νομίζω ότι μόνο αυτό τον ορισμό μπορώ να δώσω...και ότι μόνο αυτός ο ορισμός της ταιριάζει πραγματικά
Διαβάζοντας τα λόγια αγάπης που της έγραψε, μετά από 58 χρόνια, δεν αισθάνεστε «λιγότεροι», «μικρότεροι» συγκριτικά με όλα αυτά (τα αισθηματικά) που κατά καιρούς μας προβληματίζουν? Ή είμαι μόνο εγώ που με θλίβει βαθειά, όχι η αυτοκτονία – δολοφονία αλλά η διαπίστωση της ύπαρξης μιας τέτοιας αγάπης? Πείτε! Υπάρχει? Ποια αγάπη είναι αυτή?"
Δεν ξέρω αν με θλίβε...σίγουρα με κάνει να ζηλεύω το ότι κάποιοι ένιωσαν τόσα πολλά...και έζησαν τόσα πολλά που αποφάσισαν όχι μόνο να ενωθούν στην ζωή αλλά και στο θάνατο....
Αν είναι κάτι που πρέπει να με θλίβει είναι ίσως γιατί μέχρι στιγμής εγώ δεν έχω νιώσει ούτε το 1/3 από αυτά που εκείνος περιγράφει για την γυναίκα του...κι ακόμα κι αν τα ένιωσα ήταν τόσο φευγαλέα που χάνουν αυτόματα την αξία τους...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Δεν το έγραψα εγώ Αρκτούρε αυτό το κομμάτι Προσωπικά δεν θλίβομαι από την ύπαρξη μιας τέτοιας αγάπης, θλίβομαι μόνο γιατί θεωρώ πως μια τέτοια αγάπη ποτέ δεν θα μου συμβεί εμένα (όχι σε ερωτικό επίπεδο έστω, η μαμά μου μ' αγαπάει ήδη έτσι).
Εντάξει, νόμισα πως το έγραψες εσύ.
Όντως είναι θλιβερό, αλλά μια τέτοια αγάπη στις μέρες μας όπως πολύ σωστά λες μόνο η μητρική μπορεί να είναι.
Το παράδειγμα όμως του ανθρώπου αυτού είναι μήνυμα ανθρωπιάς και αγάπης..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Απλα εμεις εχουμε αφησει τους εαυτους μας να απομακρυνθουμε τοσο πολυ απο το τι σημαινει να αγαπας και να νοιαζεσαι. Αυτη ειναι η αγαπη. Και ολα τα υπολοιπα που ζει πολυς κοσμος, απλα ΔΕΝ ειναι το real thing. Ειναι υποκαταστατα, ειναι ρηχα, ειναι προσεγγισεις, ειναι (κυριως) συμβιβασμοι, ειναι πλασματικά, ειναι συμφεροντα, ειναι ευσεβεις ποθοι.
Το ιδιο πραγμα θυμαμαι με τον παππου και τη γιαγια μου, και ελεγα απο μεσα μου, μακαρι να βρισκαμε ολοι κατι τετοιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Αν καταφέρετε και φτάσετε 80φεύγα και είσαστε 50φεύγα χρόνια με έναν άνθρωπο μαζί... ΤΙΠΟΤΑ άλλο να μην κάνετε και να μην λέτε εκτός του να μοιράζεστε πλάτη με πλάτη το ίδιο κρεβάτι, να είσαστε σίγουροι ότι δεν θα αντέχετε να ζήσετε χωρίς την δεύτερη πλάτη να σας πιάνει το μισό χώρο στο κρεβάτι.
Δε θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω τη δύναμη των αισθημάτων καθώς και τα ίδια τα αισθήματα κανενός...
Παντόφλες όμως να είχατε επί 50 χρόνια τις ίδιες που σας είχαν βολέψει, δεν θα αντέχατε να ζήσετε χωρίς αυτές αν χάλαγε η σόλα τους!
Πόσο μάλλον αν έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο, αν έχεις μοιραστεί όνειρα, αν έχεις δει αυτά τα όνειρα να πραγματοποιούνται, αν έχεις κάνει μαζί του παιδιά, αν έχεις μαλώσει μαζί του χιλιάδες φορές κι άλλες τόσες έχεις μονιάσει....
Βάλτε τα παραπάνω σαν γεγονότα σε διάρκεια 50 χρόνων.... διαιρέστε το με τα χρόνια που είσαστε (όσοι είσαστε) σε σχέση με τον άνθρωπο σας... και δείτε ότι ΑΝ συνεχίσετε να είστε κι εσείς μαζί του 50 χρόνια... το ίδιο θα είσαστε.
Η αγάπη υπάρχει παντού.... μην ζηλεύετε τις ξένες ιστορίες αλλά φτιάξτε και γράψτε τη δική σας ιστορία αγάπης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.