kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
30-10-06
17:41
Σοβαρά μιλάς τώρα;
Φυσικά και η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η σκηνή με τον Γουίλσον. Όλο το νόημα της ταινίας ήταν εκεί.
"I'm sorry Wilsooon.....".
Ίσως η καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του (μέτριου ηθοποιού για μένα) Τομ Χανκς.
Δεν το πιστεύω,ένας ακομη και μάλιστα αρσενικού γένους που συμφωνεί μαζί μου.
Οι περισσότεροι εστιάζουν στο γεγονός πως ακόμη κι εφόσον επέστρεψε ζωντανός δεν μπόρεσε να πάρει πισω την παλιά ζωή του.Και δεν ήθελε κι ο ίδιος πλέον να συνεχίσει όσα έκανε πριν το δυστύχημα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
18-06-06
13:58
Και γω στην κατηγορία όσων συγκινούνται χωρίς να δακρύζουν (μεταξύ μας αυτό είναι και λίγο χειρότερο γιατί δεν ξεσπάς).
Πέρα απο αυτά που ήδη γράψατε:
Μία ταινία που με συγκινεί πολύ είναι τα "Καλυτερα μας χρόνια" νομίζω "The way we were" ο αγγλικός τίτλος. Όταν η Στρέιζαντ συναντά τυχαία στον δρόμο τον μεγάλο της έρωτα με την σύζυγο του.Με συγκλονίζουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ειδικά όταν είναι εμφανές πως κανένας ποτέ δεν ξεπέρασε τον άλλον απλά έπρεπε να συνεχίσουν χώρια
"Σχέσεις στοργής" Η σκηνή όπου η μάνα φωνάζει να φέρουν το φάρμακο στην κόρη της που σφαδάζει απο τους πόνους
"Εις το όνομα του πατρός" Δεν είναι σκηνή, είναι η ηθική ικανοποίηση απο τον τρόπο που αποδείχτηκε η αθωότητα τους ενώ ήδη ο ένας είχε πεθάνει στην φυλακή.
"Καζαμπλάνκα"Η σκληρή απόφαση της Μπέργκμαν και ο αποχαιρετισμός "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι"(μην γελάτε σας είπα μου αρέσουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες).
Είναι σίγουρα κι άλλες, αυτές θυμάμαι πιο έντονα.
Υ.Γ.ΚΟΥΕ δεν ξέρω την ταινία που περιγράφεις αλλά καταλαβαίνω απο που εμπνεύστηκε ο Παπακαλιάτης το στόρυ του "Δυο μέρες μόνο"
Πέρα απο αυτά που ήδη γράψατε:
Μία ταινία που με συγκινεί πολύ είναι τα "Καλυτερα μας χρόνια" νομίζω "The way we were" ο αγγλικός τίτλος. Όταν η Στρέιζαντ συναντά τυχαία στον δρόμο τον μεγάλο της έρωτα με την σύζυγο του.Με συγκλονίζουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ειδικά όταν είναι εμφανές πως κανένας ποτέ δεν ξεπέρασε τον άλλον απλά έπρεπε να συνεχίσουν χώρια
"Σχέσεις στοργής" Η σκηνή όπου η μάνα φωνάζει να φέρουν το φάρμακο στην κόρη της που σφαδάζει απο τους πόνους
"Εις το όνομα του πατρός" Δεν είναι σκηνή, είναι η ηθική ικανοποίηση απο τον τρόπο που αποδείχτηκε η αθωότητα τους ενώ ήδη ο ένας είχε πεθάνει στην φυλακή.
"Καζαμπλάνκα"Η σκληρή απόφαση της Μπέργκμαν και ο αποχαιρετισμός "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι"(μην γελάτε σας είπα μου αρέσουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες).
Είναι σίγουρα κι άλλες, αυτές θυμάμαι πιο έντονα.
Υ.Γ.ΚΟΥΕ δεν ξέρω την ταινία που περιγράφεις αλλά καταλαβαίνω απο που εμπνεύστηκε ο Παπακαλιάτης το στόρυ του "Δυο μέρες μόνο"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.