DoLoReS
Νεοφερμένος
Η DoLoReS αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 45 μηνύματα.
14-01-07
11:08
Για μένα είναι τραγικό να σκέφτεσαι ακόμα και αυτο... τι θα γίνει αυτή η ψυχή όταν εγώ πεθάνω και δεν θα έχω την δυνατότητα να τον φροντίζω...
Τι θα γίνει αυτος ο άνθρωπος.. πως θα ζήσει μετά? σε τι χερια θα πεσει κι όλες αυτες τις σχετικές σκέψεις....
Ας μην τις πω λοιπόν και γω με ειδικές ανάγκες αλλά με ειδικές ικανότητες...
Για μένα δεν είναι τραγικό.
Είναι το συναίσθημα της μεγαλύτερης ευθύνης που αποκτά ο καθένας που έχει στην οικογένειά του έναν τετοιο άνθρωπο. Μια ανησυχία παραπάνω μέσα στις πολλές που έχουμε όλοι στις ζωές μας. Μια ανησυχία που δεν μεταφράζεται "σε νοιώθω βάρος", "σε λυπάμαι" και όλα αυτά.
Φυσικά, αυτό εξαρτάται απο τον άνθρωπο. Ετσι νομίζω.
Οσο για την ονομασία "ειδικές ικανότητες", ναι είναι αδόκιμος ο όρος. Το "άνθρωποι με ειδικές ικανότητες" εκφράζει πολύ καλά το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει κάποιες άλλες δεξιότητες ως αντίβαρο σε αυτή που δεν έχουν.
Το "άτομα με ειδικές ανάγκες" έχει καταργηθεί και αντ' αυτού έχει επικρατήσει δια νόμου (οι δικηγόροι μπορούν να βρουν το αντίστοιχο ΦΕΚ) το Άτομα με Αναπηρία - ΑμεΑ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DoLoReS
Νεοφερμένος
Η DoLoReS αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 45 μηνύματα.
13-01-07
16:19
Ομως το να μεγαλώσεις ένα παιδί με σύνδρομο down, όσο γλυκο τρυφερό και καλο φαίνεται σε όσους είναι απ έξω απ τον χορό, τόσο απαισιο δύσκολο και τραγικό είναι για όσους είναι μέσα....
Απαίσιο, δύσκολο και τραγικό ;
Γιατί ;
Ο αδελφός μου είναι άτομο με ειδικες ικανότητες, όμως δεν έχουμε νοιώσει ποτέ απαίσια και τραγικά.
Τον αντιμετωπίζουμε ίσα, και ειλικρινά μαζί του έχω διδαχτεί πολλά πράγματα, ας είναι μικρότερός μου.
Το μεγαλύτερο : Tην αγάπη.
Δεν ξέρω τί εννοείς τραγικό, ίσως ο καθένας να το αντιλαμβάνεται διαφορετικά αναλογα με την περίπτωση βέβαια. (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε σένα με εμπαθεια )
Το μόνο που με ανησυχεί και με προβληματίζει είναι το μετά, μιας και δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές απο το κράτος για όλους αυτούς τους ανθρωπους, όπως υπάρχουν στο εξωτερικό ξενώνες όπου ειδικοί εκπαιδευτές φροντίζουν τους ανθρώπους αυτούς.
Αυτό το μετά με ανησυχεί. Οταν δε θα είμαι πλεον εν ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.