Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
13-04-10
08:38
alis (δεν κάνω quote sorry)
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.
ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.
ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια
Ουτιδιανέ... αποδείξεις υπάρχουν;Και βέβαια ξέρεις που παει, εκει απ' οπου ξεκινησε: Στο μηδεν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
18:42
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γίνω Θεός για να έχω άποψη για τον θάνατο και αν είναι ''δίκαιος'' ή όχι. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι διαφορετικός είναι ένας θάνατος ενός νέου κοριτσιού που δεν έχει ζήσει, ίσως, όλα όσα θα ήθελε στη ζωή της και διαφορετικός ο θάνατος ενός ηλικιωμένου που έχει δει παιδιά, εγγόνια και φεύγει ήσυχα. Εάν πέθαινε το παιδί σου σε ηλικία 19 ετών θα έλεγες ότι δεν μπορείς να κρίνεις αν είναι δίκαιο ή όχι γιατί δεν είσαι Θεός ή θα φώναζες για την αδικία;
ΟΚ, μπορεί να έχω λάθος και να είμαι εγωίστρια και να έχω αλαζονική συμπεριφορά, αλλά αυτό πιστεύω.
alis, έχω την εντύπωση δεν κατάλαβες τι λέω και που ακριβώς διαφωνώ
Δεν είπα ποτέ μου ότι αν έχανα το παιδί μου δεν θα έπεφτα σε βαρια θλίψη και ότι δεν θα το θεωρούσα άδικο.
Φυσικά και θα το θεωρούσα άδικο. Θα αποδεχόμουν όμως ότι είμαι εγωίστρια. Δε θα έλεγα ότι όοοοοοοοοχιιι εγώ δεν είμαι εγωίστρια, ο Θεός είναι μαλάκας και άσχετος που τόλμησε και πήρε το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί.
Καθημερινά πεθαίνει ο κόσμος, πεθαίνουν παιδιά. Μανάδες θρηνούνε αλλά συνεχίζουν να ζουν. ΣΙΓΟΥΡΑ δεν καταστρέφεται η ζωή τους. Αλλάζει ναι. Γίνεται πιο δραματική ναι.
Ομως, υπάρχει πάντα ένα όμως. Υπάρχει πάντα ένα αλλά.
Αν κάποιος καταφέρει κι αποστασιοποιηθεί απ το θάνατο και πάψει να τον αφορά σε προσωπικό επίπεδο γιατί έχασε το παιδί του τη μάνα του τον πατέρα του ή όποιον έχασε, κι αν καταφέρει και δει στεγνά τον θάνατο... τι είναι; Δεν είναι το μόνο αναμενόμενο πράγμα σε αυτή τη ζωή;
Κι όμως, ως είδος, εξακολουθούμε μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης σε τούτο τον πλανήτη να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους του κι αυτόν ανάξιο μας.
Δεν είναι αλαζονεία να λες "όχι δεν έπρεπε να πεθάνει αυτός"; Κι αν όχι αυτός... τότε ποιος; Ο δίπλα; Γιατί ο δίπλα; Επειδή είναι πιο μεγάλος; Πιο χοντρός; Πιο άσχημος; Πιο... ξένος μήπως κι απλά δε μας αφορά;
Τι είναι "δίκαιο" για να είναι κι ο θάνατος; Γιατί να είναι "δίκαιος"; Και πως ξέρουμε ότι είναι "άδικος";
Και ξαναρωτάω... άδικος για ποιον; Για αυτόν που φεύγει ή για αυτόν που μένει πίσω και θρηνεί;
Δε μπορώ να δεχτώ το "έκλαψα για αυτόν που έφυγε για όλα όσα δεν θα κάνει"
Μα δεν ξέρεις καν πως θα ήταν η ζωή του αύριο... μπορεί να έμενε φυτό σε ένα κρεβάτι επειδή έφαγε γλάστρα στο κεφάλι απ τον 5ο όροφο! Εκλαψα για αυτόν για όσα δεν θα κάνει που ΕΓΩ θα ήθελα να κάνει; Για όλα όσα ΕΓΩ και η κοινωνία μας, επιβάλει ότι πρέπει να κάνει; (παιδιά γατιά οικογένεια κλπ)
Για ποιο λόγο να κλάψεις για αυτόν που έφυγε; Είτε πάει κάπου καλύτερα, είτε πάει κάπου που δεν θα καταλάβει Χριστό, είτε πάει κάπου που είναι χειρότερα
Αυτές είναι οι εκδοχές... το να κλαις για την πρώτη και τη δεύτερη εκδοχή είναι γελοίο... το να κλαις για την τρίτη εκδοχή, είναι φόβος και πανικός
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι "έκλαψα για τη μάνα του και τον πατέρα του και τον αδερφό του κι όλο του το σόι"
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο για να οικτίρω ούτε ένα μυρμήγκι
Και πίστεψε με, οι άνθρωποι που χάνουν κάποιον δικό τους, το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι οι άλλοι να κλαίνε γιατί τι θα κάνουν τώρα αυτοί οι φουκαριάρηδες χωρίς αυτόν που έφυγε!
Τι θα κάνουν... ότι κάνει τόσα εκατομμύρια κόσμος που ζει ενώ κάποιος αγαπημένος πέθανε.
Μπορεί να μην έχω χάσει παιδί 19 χρονών αλλά... ε... κάτι έχασα κι εγώ
Κι όχι μόνο εγώ... κι άλλοι πολλοί δίπλα μας που δεν το κραυγάζουν για να τους λυπηθούν οι άλλοι.
Δεν αποζητούν όλοι οι άνθρωποι την "συμπόνια" και τον "οίκτο" των άλλων
Κι επειδή αποδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος με ελαττώματα, γιαυτό και μου επιτρέπω και μου αναγνωρίζω το δικαίωμα του να είμαι μια σκατοεγωίστρια του κερατά όταν χάνω κάποιον δικό μου και να γαμωσταυρίζω τον Θεό που μου πήρε απ την αγκαλιά μου άδικα αυτούς που αγαπάω.
Είναι δικαίωμα μου... όμως παραμένω πάντα εγωίστρια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
16:56
Μπα καθόλου θυμωμένη δεν είμαι
Και ναι, μπορεί να φαίνεται κουλό αλλά άδικος θάνατος δεν υπάρχει.
Για όλα υπάρχει λόγος (κι εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό )
Δεν είπα ότι είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είπα ότι δεν είναι θλιβερό, δεν είπα ότι δεν τρέχει και τίποτα....
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο
Και σε ρωτάω εσένα.... κι όποιον άλλον θέλει....
Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;
Αν ήξερες εσύ ότι ο Γιάννης περάνει 1000 φορές καλύτερα εκεί που είναι από εδώ που ήταν... θα έκλαιγες Ντίνα;
Κι αν ναι, θα έκλαιγες για σένα ή για εκείνον;
Οταν πεθάνει κάποιος δικός σου, να πας να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που έκλαιγαν για σένα
Μέχρι τότε, μπορείς απλά να φαντάζεσαι τι σημαίνει απώλεια
Και ναι, μπορεί να φαίνεται κουλό αλλά άδικος θάνατος δεν υπάρχει.
Για όλα υπάρχει λόγος (κι εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό )
Δεν είπα ότι είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είπα ότι δεν είναι θλιβερό, δεν είπα ότι δεν τρέχει και τίποτα....
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο
Και σε ρωτάω εσένα.... κι όποιον άλλον θέλει....
Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;
Αν ήξερες εσύ ότι ο Γιάννης περάνει 1000 φορές καλύτερα εκεί που είναι από εδώ που ήταν... θα έκλαιγες Ντίνα;
Κι αν ναι, θα έκλαιγες για σένα ή για εκείνον;
Μάλλον έπιασα ευαίσθητη χορδή, δεν το συνεχίζω. Όσοι ήταν να πάρουν το μήνυμα του τι πραγματικά εννοώ, το πήραν.
Οταν πεθάνει κάποιος δικός σου, να πας να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που έκλαιγαν για σένα
Μέχρι τότε, μπορείς απλά να φαντάζεσαι τι σημαίνει απώλεια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
12-04-10
16:45
Είναι αλαζονικό να θεωρείς οποιονδήποτε θάνατο άδικο...
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;
Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;
Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
10-04-10
18:56
Από τη σύλληψη μας στη μήτρα της μάνας μας, ένα και μόνο πράγμα είναι βέβαιο... ο θάνατος μας.
Παρόλα αυτά, για ένα περίεργο λόγο, είναι το μόνο ίσως πράγμα που οι περισσότεροι αδυνατούμε να αποδεχτούμε.
Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μάνας μας χωρίς τη συνειδητότητα ίσως αλλά εν συνεχεία, ως παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες συνεχίζουμε να πορευόμαστε με αυτή την αυθάδικη προς το θάνατο στάση... τον αγνοούμε σαν να μην είναι εκεί, σαν να μη μας αφορά εμάς αυτό το πράγμα, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί σε μας, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όταν τελικά έρθει στη δική μας διεύθυνση για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε βγάζουμε το μεγαλείο του εγωισμού μας.
Φυσικά και είναι εγωισμός το να κλαις για κάποιο που έφυγε... σε σένα λείπει... αυτός χαμπάρι δεν παίρνει, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει... κι αν πάει σε μέρος τελικά καλύτερο από τούτη την κόλαση γεμάτη εγωίστριες στρουθοκαμήλους; Πως του κόβεις τη χαρά με το κλάμα σου;
Κάποιοι λαοί στο παρελθόν - ίσως και σήμερα, δεν γνωρίζω- όταν κάποιος πέθαινε, στήνανε γλέντι... επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό το σώμα.
Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Φυσικά κι ως στρουθοκάμηλος δεν νοώ να σκεφτώ ότι θα χάσω αγαπημένους μου πριν από μένα
Φυσικά κι ως εγωίστρια θα κλάψω και θα θρηνήσω για αυτόν που έφυγε και με άφησε μονάχη μου να αντιμετωπίζω τις άλλες στρουθοκαμήλους. Αλήτη άνθρωπε που πήγες και πέθανες και με παράτησες.
Αν καταφέρεις όμως κι αγαπηθείς αληθινά, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Θα περάσεις στην αθανασία. Απλά όταν συμβεί αυτό, μάλλον δεν θα σε νοιάζει καθόλου. Θα είσαι σε κάποιο άλλο μέρος. Καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία... έτσι κι αλλιώς δεν θα είσαι εδώ.
Παρόλα αυτά, για ένα περίεργο λόγο, είναι το μόνο ίσως πράγμα που οι περισσότεροι αδυνατούμε να αποδεχτούμε.
Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μάνας μας χωρίς τη συνειδητότητα ίσως αλλά εν συνεχεία, ως παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες συνεχίζουμε να πορευόμαστε με αυτή την αυθάδικη προς το θάνατο στάση... τον αγνοούμε σαν να μην είναι εκεί, σαν να μη μας αφορά εμάς αυτό το πράγμα, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί σε μας, σαν να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ο στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όταν τελικά έρθει στη δική μας διεύθυνση για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, τότε βγάζουμε το μεγαλείο του εγωισμού μας.
Φυσικά και είναι εγωισμός το να κλαις για κάποιο που έφυγε... σε σένα λείπει... αυτός χαμπάρι δεν παίρνει, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει... κι αν πάει σε μέρος τελικά καλύτερο από τούτη την κόλαση γεμάτη εγωίστριες στρουθοκαμήλους; Πως του κόβεις τη χαρά με το κλάμα σου;
Κάποιοι λαοί στο παρελθόν - ίσως και σήμερα, δεν γνωρίζω- όταν κάποιος πέθαινε, στήνανε γλέντι... επιτέλους ελευθερώθηκε από αυτό το σώμα.
Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Φυσικά κι ως στρουθοκάμηλος δεν νοώ να σκεφτώ ότι θα χάσω αγαπημένους μου πριν από μένα
Φυσικά κι ως εγωίστρια θα κλάψω και θα θρηνήσω για αυτόν που έφυγε και με άφησε μονάχη μου να αντιμετωπίζω τις άλλες στρουθοκαμήλους. Αλήτη άνθρωπε που πήγες και πέθανες και με παράτησες.
Αν καταφέρεις όμως κι αγαπηθείς αληθινά, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Θα περάσεις στην αθανασία. Απλά όταν συμβεί αυτό, μάλλον δεν θα σε νοιάζει καθόλου. Θα είσαι σε κάποιο άλλο μέρος. Καλύτερο ή χειρότερο δεν έχει σημασία... έτσι κι αλλιώς δεν θα είσαι εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.