Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
16-04-10
17:51
Ε μα δεν είναι λογική*** αυτή βρε Valder, να παρομοιάζεις αυτό που θέλεις με κάτι που η κατάληξη του είναι αυτή που θα επισφραγήσει τον συλλογισμό σου!
Πως θα αντικρούσεις τη δική μου τότε, που λέει ότι οι άνθρωποι που μπορούν να λάμψουν μέσα σου σαν διαμάντια, δεν σβήνουν ποτέ, διότι ως γνωστόν τα διαμάντια είναι...παντοτινά!
***Σαν λογοπαίγνιο πάντως, του βάζω.... +1
Ευχαριστώ για την εκτίμηση του λογοπαιγνίου! Κι όμως, μπορώ ακόμα να αντικρούσω τη δική σου λογική με μια πολύ απλή φράση:
"Ένα διαμάντι όσο κι αν λάμπει, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι ήταν και πάντα θα είναι. Ένα ορυκτό, μια κοινή ....πέτρα!"
...και προσωπικά προτιμώ περισσότερο τις ψυχές που λάμπουν από μεγαλοπρέπεια, παρά τις πέτρες!
Με το «καλοσύνη του ανθρώπινου είδος» με πέταξες έξω από την ερωτική ατμόσφαιρα της ανδρόγυνης σχέσης (που συζητάμε εδώ). Με πήγες σε ανθρώπινη σχέση γενικός.
Και συνεχίζω τον συλλογισμό σου…
«αρκεί που είδα την λάμψη τους… και ας είναι για μια στιγμή.»
Δεν έχει σημασία το ότι το γενίκευσα. Η ουσία παραμένει η ίδια, ότι δηλαδή έχουμε την τάση να βγάζουμε σαν πρώτη εικόνα τα καλύτερά μας στην προσπάθειά μας να μαγνητίσουμε τον άλλο, όπως επίσης και ότι έχουμε την τάση να βλέπουμε μόνο τα καλά στον άλλο όταν είμαστε τυφλοί από έρωτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
15-04-10
20:21
Everybody is looking for something...
... δεν είναι αδύνατον, μάλλον πολύ πιθανόν. Πώς προλαβαίνεις να τον/την αγαπήσεις πριν να δουλέψουν τα φίλτρα δεν καταλαβαίνω εγώ.
(μποντλερ... τα σεβη μου)
Ας πούμε ότι κάποιοι από μας, έχουμε κάπως πιο "ανεπτυγμένη συναίσθηση". Βέβαια η τραγική ειρωνεία του πράγματος είναι πως στο καλό γίνεται να έχουμε πανίσχυρη συναίσθηση αλλά αδύναμα φίλτρα. Ίσως γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι το ανθρώπινο είδος δεν έχει καλοσύνη μέσα του. Υπεραισιοδοξία. Ακόμα και ματαιοδοξία/εγωισμός ότι αυτό "οχι, δε μπορεί να συμβεί σε μας τέτοιο κακό, είναι τέλειος ο άλλος και όχι κακός"
Καλώς ή κακώς όμως:
Οι άνθρωποι μπορούν να λάμψουν μέσα σου σαν τ' αστέρια, μέσα σε μια στιγμή. Μα ξεχνούν όμως κάτι. Ότι τ' αστέρια κάποτε πέφτουν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
14-04-10
19:47
Αν θυμάσαι, πριν χρόνια, κάναμε μια συζήτηση στο στέκι, όπου ήμουν από τους θερμούς υποστηριχτές της άποψης ότι δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη. Συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει, ότι οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να νιώσουν αυτό το καθαρό συναίσθημα.
Απλά, εκπλήσσομαι ευχάριστα κάθε φορά όταν διαπιστώνω πως πιστεύουν στην θαυματουργή δύναμη των συναισθημάτων.
Προσωπικά, έχω πάψει να πιστεύω στις βαρύγδουπες δηλώσεις των ανθρώπων για ανιδιοτέλεια. Κι αυτό γιατί η δήλωση είναι δήλωση που απέχει συνήθως παρασάγκας από την πράξη. Ότι ακούνε τ' αυτιά μου, δεν τα πιστεύω, κι ότι βλέπουν τα μάτια μου πιστεύω τα μισά. Η ανθρωπότητα είναι μια δημιουργία γεμάτη σφάλματα και η πίστη τους στα συναισθήματα δεν έγκειται στη δύναμη των τελευταίων, αλλά στην ελπίδα των ανθρώπων ότι μπορεί να τους αγαπήσει κάποιος παρά τα σφάλματά τους.
Θα πάω αλλού την συζήτηση.
Λέμε ότι αγαπάμε, έχουμε μια σχέση, νομίζουμε καλή.
Συμβαίνει κάτι και ανακαλύπτουμε ότι μας πρόδωσε, ότι μας φλόμωσε στο ψεμα, ότι δεν υπάρχει συναίσθημα, κλπ.
Την πρώτη φορά πληγωνόμαστε πολύ… Life sucks, κλάμα, ποτό, next.
Την δεύτερη φορά που μας συμβαίνει το ίδιο… κλάμα, ποτό, next.
Την τρίτη φορά, δεν θα πω ότι είμαι άτυχη, ότι ο κόσμος γέμισε υποκριτές, αλλά ότι κάνω λάθος επιλογές, και επιπλέον έχω αβάσιμες προσδοκίες, με αποτέλεσμα κάθε φορά να μαζεύω τα συντρίμμια μου από το πέσιμο.
Πιστεύω λοιπόν, ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να στείλουμε τα σωστά(αληθινά) μηνύματα, για να έρθει ο άνθρωπος που μας ταιριάζει. Τότε η αγάπη δεν είναι τόσο δύσκολο πράγμα. Ούτε στην πράξη.
(καλό θέμα για σπλιτ. «αγάπη, από την θεωρία στην πράξη»)
(και για βιβλίο μη σου πω)
Ανοίγεις βαρβάτο παρακλάδι τώρα στο θέμα, χαίρομαι! Μίλησες για ψέμα και υποκρισία και για αποστολή σωστών μηνυμάτων. Και σε ρωτάω εγώ, όπως και τους υπόλοιπους συνομιλητές μας. Στέλνεις καλή τη πίστη τα μηνύματα που θέλεις και βρίσκεται ένας άνθρωπος που ανταποκρίνεται. Είναι τόσο αδύνατο, να σου παρουσιάσει έναν εαυτό τελείως διαφορετικό από τον αληθινό του, μόνο και μόνο για να πάρει αυτό που θέλει, μια επιβεβαίωση, ένα σεξ, λεφτά ή συναισθήματα, για όσο κρατήσουν τα φίλτρα σου;
Γιατί στην τελική δεν είναι θέμα επιλογών, είναι θέμα πόσο γρήγορα λειτουργούν τα φίλτρα σου και ανιχνεύεις ότι κάτι δεν πάει καλά.
Μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είναι πρωτομάστορες της καταστροφής τους και το κυρίαρχο όπλο είναι η πονηριά. Δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτό το κακό και έτσι αναγκαζόμαστε να εισπράττουμε ψέμα.
Βέβαια οι άνθρωποι δεν στενοχωριούνται γιατί εισπράττουν ψέμα, αλλά συνήθως γιατί αποκαλύπτεται ότι επι καιρό έτρωγαν ψέμα. Η αποκάλυψη πειράζει δηλαδή. (το είδα χτες στο How I met your Mother και ήταν όντως πολύ σωστή ατάκα).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
13-04-10
13:36
Να.. αυτά διαβάζω πρωί πρωί και μου φτιάχνουν την ημέρα, και παίρνω δύναμη.
...αφου υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν στην ανιδιοτελή αγάπη... σαν να μην είναι τόσο βασανιστική η ερώτηση: «σε τι κόσμο έφερα τα παιδιά μου».
Έμμα να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι υπάρχει δαιδαλώδης απόσταση από το να πιστεύουμε σε κάτι μέχρι το να είμαστε ικανοί να το κάνουμε πράξη. Είναι σαν τον Θεο, οι περισσότεροι πιστεύουμε, ελάχιστοι όμως τηρούν το δόγμα στο οποίο πιστεύουν. Έτσι και η αγάπη, και νομίζω αυτό θέλουμε να δείξουμε εδώ, όχι την αγάπη στη θεωρία αλλά στην πράξη, γιατί στα λόγια καλός είμαι και εγω και εσύ και όλοι μας. Στην πράξη τι κάνουμε, όταν έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας να μας αγαπάει. Τι κάνουμε εκεί; Το ανταποδίδουμε όπως πρέπει η βγαίνουν σημεία και τέρατα από μέσα μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
13-04-10
00:11
ολοι,ακομα και οι χειροτεροι εγκληματιες διεστραμμενοι και τυραννοι ειχαν καποιον -συγγενη ή μη ή ακομα και σκυλο-να τους αγαπαει και τον αγαπουσαν και αυτοι.. ..
δεν υπαρχει ανθρωπος που δεν αγαπαει ή αγαπιεται καθολου..
για ολους υπαρχει καποιος-καποια..
Άλλο αυτό. Αλλά κατά τη δική μου γνώμη υπάρχουν σιχαμένοι άνθρωποι, ψεύτες, υποκριτές που δεν αξίζουν να λαμβάνουν τέτοιο συναίσθημα από κανέναν και ποτέ.-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,120 μηνύματα.
29-03-10
19:53
To να δωσεις το ματι σου για καποιον αλλον ειναι μαζοχισμος.
Και με αυτό πολύ ωραία διαπιστώνουμε πως κανείς μπορεί να είναι τυφλός στην αγάπη ακόμα κι αν διαθέτει και τα δυο του μάτια. Χωρίς διάθεση εμπαιγμού, έτσι; Απλά θεωρώ ότι στην προσπάθειά μας να παρουσιαστούμε στους άλλους ως κυνικοί, χάνουμε τα ελάχιστα ψήγματα αυθεντικού ρομαντισμού και αυτό στο λέει κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται συνήθως ως κυνικός.
Το να βαλεις το καλο του αλλου πανω απ'το δικο σου και να κανεις αυτοθυσια, στην ουσια το κανεις για σενα, για τις δικες σου αναγκες που δυσκολευεσαι να τις καλυψεις μονος σου και τις καλυπτεις μεσω ενος αλλου προσωπου που η υπαρξη του ειναι ακρως συνδεδεμενη με τη δικια σου. Κι αν αυτο το προσωπο δεν ειναι συνεχεια μες στη ζωη σου κανονιζεις να βρισκεις νεα προσωπα, ξανα και ξανα, για να συνεχιζεις αυτον το φαυλο κυκλο της αυτοθυσιας συνεχεια.
Ερώτηση: Το άτομο που αγαπάς έχει ένα όπλο που σημαδεύει το κεφάλι της. Μην μπορώντας να δεις τον άνθρωπο σου να παθαίνει κακό, μπαίνεις μπροστά, τρως τη σφαίρα και πεθαίνεις. Τι ανάγκες καλύπτεις εδώ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.