Isiliel
Επιφανές μέλος
Ποίηση Γιάννη Ρίτσου
Μουσική Χρήστου Λεοντή
Τραγουδά ο Αρχάγγελος Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος "Καπνισμένο τσουκάλι"
1975
Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ευχαριστώ για την αφιέρωση!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
του Γιάννη Σπάθα
σε ποίηση Ευγένιου Αρανίτση
με τον Βασίλη Λέκκα
Όλες σου οι γνώσεις
είναι οι φήμες κι' οι διαδόσεις που ακούς
σε μαγεύουν οι ανέσεις,
των σοφών οι υποθέσεις
και των άστρων οι προβλέψεις.
Φεύγουνε οι αιώνες
σαν αρχαίοι παγετώνες,σαν εικόνες
λες πως όλα είναι μύθοι
κι' όλο τρέχεις μες στα πλήθη
όμως δεν έχεις ξεφύγει.
Απ' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
απ' αυτό που τόσο σε βασανίζει
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει.
Χίλιες και μια νύχτες
σαν του ρολογιού τους δείχτες τριγυρνούσες
και σκεφτόσουν το φεγγάρι
τους κομήτες και τον Άρη
και ποιος θα 'ρθει να σε πάρει.
Κόλπα κι' απιστίες
κι' απαραίτητες θυσίες στους γονείς σου
πάλι δεν θα καταφέρεις
την αγάπη να υποφέρεις
και θα ζεις χωρίς να ξέρεις.
Τι 'ν' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει.( χ2 )
Τι 'ν' αυτό που τόσο σε φοβίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν' αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν' αυτό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Isiliel
Επιφανές μέλος
Το τραγούδι του καβαλάρη
σε ποίηση F.C.Lorca και απόδοση από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο
Μουσική: Γ. Γλέζος
Στο μαύρο το φεγγάρι
σπιρούνια των ληστών αρχίζουν τραγούδι
Μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;
Σκληρά είναι τα σπιρούνια
του ακίνητου ληστή
κρύο πουλάρι
τι άρωμα ανθισμένου μαχαιριού
Στο μαύρο το φεγγάρι
ματώθηκε η πλαγιά της Σιέρα Μορένα
μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;
Η νύχτα σπιρουνίζει
την μαύρη της κοιλιά
κεντώντας αστέρια
κρύο πουλάρι
τι άρωμα ανθισμένου μαχαιριού
Στο μαύρο το φεγγάρι
μαζί με μια κραυγή, φωτιά του θριάμβου
Μαύρο πουλάρι
πού πας τον νεκρό σου καβαλάρη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Κεφαλοδέσι
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Στίχοι: F. G. Lorca – απόδοση στα ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Τα χεράκια μου, καλέ μου, σου κεντήσανε μια κάπα
με στολίδια μοσχοκάρφια πελερίνα από νερό
Το φεγγάρι είναι, καλέ μου, μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα, καλέ μου, τίποτα άλλο πια δε θέλουν,
μόνο τα γερά σου μπράτσα, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν,
μόνʼ τα μπράτσα σου, καλέ μου, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν.
Όταν ήρθες για το γάμο άσπρη άνοιξη, καλέ μου,
και του αλόγου σου τα νύχια τέσσερις λυγμοί ασήμι
Το φεγγάρι είναι, καλέ μου, μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα, καλέ μου, τίποτα άλλο πια δε θέλουν,
μόνο τα γερά σου μπράτσα, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν,
μόνʼ τα μπράτσα σου, καλέ μου, που τη νύχτα μʼ αγκαλιάζουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
I know the power of words,
I know the tocsin of words.
They are not those that make theater boxes applaud.
Words like that make coffins break out
make them pace with their four oak legs.
It happens they are thrown out,
not printed, not published.
But the word gallops, its saddle girth tightened,
it rings through the ages and trains creep nearer
to lick poetry's toil-hardened hands.
Παρουσίαση του συγκροτήματος από την Aurelia:
Η δύναμη της φήμης από στόμα σε στόμα και σε εποχές ακόμα κλειστών ευρωπαϊκών συνόρων και έλλειψης ηλεκτρονικών μέσων, έφερε στα χέρια μου εκεί γύρω στο 1988 μια κασέτα με τον τίτλο Mecano. Το πρώτο κομμάτι με τον μη τίτλο του, υπήρξε ένα συναπάντημα από κείνα που μας συνοδεύουν μετά για πάντα. Το ακούω που και που από κείνη την παλιά κασέτα, και πριν από μήνες ένα βράδυ οδηγώντας το άκουσα κι από το ραδιόφωνο – τι απρόσμενη έκπληξη αλήθεια.
Τώρα πια έχουν τελειώσει οι ανθρώπινες αλυσίδες που χέρι με χέρι μας δίνουν επαναστατικές μπροσούρες, βίβλους, δυναμίτη και άλλα εύφλεκτα υλικά. Τώρα πια χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να βρίσκω διαμάντια, και πάλι όμως κάτι τέτοια δεν είναι ποτέ μπροστά στα μάτια μας, χρειάζονται σκάλισμα σε σκονισμένες αποθήκες. Έτσι μέσω της τεχνολογίας πάλι, δίνω πρώτη το χέρι για μια νέα ανθρώπινη αλυσίδα χέρι με χέρι, στόμα με στόμα.
Οι Mecano υπήρξαν μια σύλληψη του ιδιοφυούς Ολλανδού καλλιτέχνη Dirk Polak, και δεν αποτελούν μόνο ένα μουσικό σχήμα, αλλά μια ευρύτερη καλλιτεχνική πρόταση που συνδέει τη ζωγραφική, την ποίηση, τη μουσική με τις τεχνολογικές προόδους του 20ου αιώνα. Ξεκίνησαν με σαφείς επιρροές από τη βρετανική punk σκηνή της εποχής, για να χαρακτηριστούν ως new wave συγκρότημα αργότερα, προσδιορισμός πολύ περιοριστικός για κάποιους που επιχείρησαν ένα ιλιγγιώδες καλλιτεχνικό cross over, ξεπερνώντας κατά πολύ το νεο-ρομαντισμό που έφερε η δεκαετία του ʼ80. Ο σουρεαλισμός, το νταντά, οι ξεχασμένοι ποιητές, η πολυγλωσσία, η μηχανική του μεσοπολέμου, η γαλλική διανόηση και η ρώσικη κουλτούρα, συγκεράζονται για να δώσουν ένα μοναδικό μείγμα έμπνευσης. Η ιστορία τους αρχίζει το 1978 στο Amsterdam και ως μουσική παραγωγή λήγει το 1983, συνεχίζεται όμως ακόμα σε διάφορες εκδοχές ως σήμερα, όπως μπορεί να δει κανείς στην ιστοσελίδα https://www.mecano.ws/ Αυτή καθώς και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που Polak που βρίσκεται στο https://www.cynfeirdd.com/archives.php?article=7&lg=uk δίνουν μια καλή γεύση για το με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Θα σταθώ εδώ στο περίφημο Untitled, πιο γνωστό με τον τίτλο The Power of Words. Προέρχεται από το ομώνυμο mini LP που κυκλοφόρησε από τη δική τους εταιρία Torso το 1980, και που σήμερα τα αντίτυπά του είναι συλλεκτικά. Ο ήχος είναι λιτός και την πρωτοκαθεδρία έχουν οι στίχοι με την ανατριχιαστική βαρύτητά τους. Η πόλκα που παρεμβάλλεται με το ακορντεόν του Polak, ηχεί πιο ανατρεπτικά από τα τύμπανα της κόλασης και τις τρομπέτες του παραδείσου μαζί. Σταδιακά το κομμάτι απογειώνεται σε ένα κρεσέντο που δεν οδηγεί σε λύτρωση. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μια αφιέρωση στο Μαγιακόφσκι, βασισμένη μάλιστα σʼ αυτό που φέρεται ως το τελευταίο του ποίημα (Στην κορυφή της φωνής μου, 1930), όταν εκείνος είχε ήδη αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του; Ο Μαγιακόφσκι πέθανε παγιδευμένος στο λυκόφως μιας «διγλωσσίας»: του λόγου που επέβαλε ο αναδυόμενος σοσιαλιστικός ρεαλισμός και του φουτουριστικού λόγου. Η δύναμη των λέξεων λοιπόν, ήταν αυτή ακριβώς που τον εκμηδένισε.
UNTITLED - Mecano 1980
Γνωρίζω τη δύναμη των λέξεων,
Γνωρίζω το συναγερμό των λέξεων.
Δεν είναι εκείνες που κάνουν τα θεωρεία να χειροκροτούν.
Τέτοιες λέξεις ανοίγουν φέρετρα
Τα κάνουν να περπατούν στα τέσσερα.
Συμβαίνει να είναι παραπεταμένες,
Να μην τυπώνονται, να μην εκδίδονται.
Αλλά η λέξη καλπάζει, με τη ζώνη της σέλας σφιγμένη,
Αντηχεί μέσα στους αιώνες και τα τρένα σέρνονται
για να γλείψουν.... τα ροζιασμένα χέρια της ποίησης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πρόκειται για ένα παραδοσιακό βουλγάρικο ποιηματάκι που πάνω-κάτω λέει τα εξής:
Σωριάστηκε το βουνό κι έθαψε δυο βοσκούς, δυο φίλους.
Παρακαλά ο ένας: «άσε εμένα, με περιμένει η πρώτη μου αγάπη.
Ο δεύτερος παρακαλά: «άσε εμένα, με περιμένει η γριά μάνα μου».
Το βουνό ανοίγει και φυλακίζει τους δυο βοσκούς.
Η αγάπη θρηνεί μέχρι το μεσημέρι, η μάνα θρηνεί μέχρι τον τάφο.
Το παραδοσιακό τραγούδι:
Κατόπιν διασκευάστηκε από τους D-emotion project στην μορφή που γνωρίζουμε οι περισσότεροι:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ασημιά κουδούνια αντηχούν στον δρόμο
πούθε πας μικρό μου ηλιοχιόνιστο
- Πάω στις μαργαρίτες πέρα στο λιβάδι
πράσινο λιβάδι - σα ζωγραφιστό.
- Πούθε πας μικρό μου διόλου δεν φοβάσαι
πέρα είν' το λιβάδι - ώρες μακριά
- Η δικιά μου αγάπη διόλου δεν φοβάται
τ' ανοιχτό τ' αγέρι την δενδροσκιά.
- Τότε να φοβάσαι γιόκα μου τον ήλιο
ακριβό μου αγόρι ηλιοχιόνιστο
- Τα μαλλιά μου ο ήλιος τακαψε για πάντα
κι είμαι ασπρομάλλης δυο χρονώ μωρό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
(αφιερώνεται σε όλα τα φεγγαρο-αδέρφια μου...)
ἄστερες ,ὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν ἂψ
ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος ὄπποτα
πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γᾶν ~
ἀργυρία.
---
Απόδοση Οδυσσέας Ελύτης
---
Απόδοση Η. Βουτιερίδη
Ατθίδα
[FONT=arial,verdana]Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
'Ηρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Από το γάλα πιο λευκή
απ' το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή
απ' το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική... [/FONT]
Mελοποιημένο από τον Σπύρο Βλασσόπουλο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.