Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-05-10
16:05
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Σε γενικές γραμμές η Αργεντινή, χώρα με μεγάλο φυσικό πλούτο,
χαρακτηρίζεται σαν μία «υπερήφανα οπισθοδρομική» κοινωνία,
στην οποία κυριάρχησαν για πολλά χρόνια οι ψευδαισθήσεις και οι προκαταλήψεις.
Παρά το ότι είχε πάντοτε μερικούς πολύ πλούσιους ανθρώπους,
εξαρτιόταν ανέκαθεν «κεφαλαιακά» από τις διεθνείς αγορές
- ήταν επομένως υπόχρεη σε έθνη/δανειστές,
με τρόπους που υπονόμευαν σοβαρά την ελευθερία της να χειρίζεται μόνη τις υποθέσεις της.
Η βιομηχανία της Αργεντινής δεν ήταν ποτέ «οδηγός»,
αλλά «επιβάτης» της οικονομικής μεγέθυνσης, ενώ οι εργαζόμενοι της,
είτε στη βιομηχανία, είτε στη γεωργία, ήταν εκ πεποιθήσεως δυστυχείς
- «εκλαμβάνοντας» τις περιρρέουσες πολιτικές ιδεολογίες
σαν την ευκαιρία των «αδυνάτων».
(πηγή: D.Landes)
Για παράδειγμα θεωρούσαν ότι, με κριτήριο τη σοσιαλιστική θεωρία,
έπρεπε να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο
- ανεξάρτητα από το «προϊόν» που παρήγαγαν ή από το τι επικρατούσε στον υπόλοιπο κόσμο.
Έτσι, ουσιαστικά αποξενώνονταν από την παραγωγική διαδικασία,
γεγονός που ο οικονομολόγος Paul Samuelson το απέδωσε
αφενός μεν στην αντίφαση ανάμεσα στην οικονομική οπισθοδρομικότητα και την κοινωνική αδιαφορία,
αφετέρου δε στην πρώιμη «υπερπολιτικοποίηση».
Σε τελική ανάλυση, απλουστευμένα κάπως, οι Αργεντινοί επιθυμούσαν κάτι,
το οποίο ήταν αδύνατον να τους προσφέρει η Οικονομία ή το κράτος τους.
Εκτός αυτού, η ανάπτυξη της «εθνικής» τους «ταυτότητας»,
στηριζόταν σε έναν «συνθηματολογικό λαϊκισμό»
- γεγονός που αποδεικνύεται από την εκπληκτική επιτυχία της Εβίτα.
Ίσως εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, σε γενικές γραμμές,
η αποτυχία της προόδου της Λατινικής Αμερικής συνολικά,
έχει αποδοθεί στα εγκλήματα των ισχυρότερων και πλουσιότερων χωρών
(χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι ισχύει απόλυτα).
Η ευάλωτη θέση της οφείλεται κυρίως στην «εξάρτηση»
- υπονοώντας με τη συγκεκριμένη λέξη μία κατάσταση κατωτερότητας,
όπου κάποιος δεν ελέγχει τη μοίρα του, αλλά κάνει ότι του υπαγορεύουν οι άλλοι.
Η ανεξαρτησία βέβαια δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με πολλούς κόπους και θυσίες
– κάτι που μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησε τουλάχιστον η Βραζιλία,
ξεφεύγοντας σε κάποιο βαθμό από τα «εθνικά» συμπλέγματα
και τον άκοπο, «συνθηματολογικό» λαϊκισμό.
Αναλυτικότερα, για να ενταχθεί μία χώρα στην ομάδα των ανεξάρτητων,
κυρίαρχων κρατών, απαιτείται (εκτός από την οργανωμένη, μεθοδική εργασία),
δανεισμός και επενδύσεις.
Η Αργεντινή βρέθηκε να αντιμετωπίζει επανειλημμένα περιοδικές δυσκολίες,
τόσο όσον αφορά το ποσόν, όσο και τους όρους των ξένων επενδύσεων και πιστώσεων.
Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να υπάρξει σύγκρουση με τους πιστωτές της,
η οποία την οδήγησε σε έναν αντιδραστικό απομονωτισμό
– σε «περιοριστικά μέτρα» δηλαδή, τα οποία απλώς επιδείνωσαν
την οικονομική στενότητα και την εξάρτηση της,
ενώ την απέκοψαν από τον ανταγωνισμό,
τα ερεθίσματα και τις ευκαιρίες για οικονομική μεγέθυνση.
Ρε, τι μου θυμίζει...
Σε γενικές γραμμές η Αργεντινή, χώρα με μεγάλο φυσικό πλούτο,
χαρακτηρίζεται σαν μία «υπερήφανα οπισθοδρομική» κοινωνία,
στην οποία κυριάρχησαν για πολλά χρόνια οι ψευδαισθήσεις και οι προκαταλήψεις.
Παρά το ότι είχε πάντοτε μερικούς πολύ πλούσιους ανθρώπους,
εξαρτιόταν ανέκαθεν «κεφαλαιακά» από τις διεθνείς αγορές
- ήταν επομένως υπόχρεη σε έθνη/δανειστές,
με τρόπους που υπονόμευαν σοβαρά την ελευθερία της να χειρίζεται μόνη τις υποθέσεις της.
Η βιομηχανία της Αργεντινής δεν ήταν ποτέ «οδηγός»,
αλλά «επιβάτης» της οικονομικής μεγέθυνσης, ενώ οι εργαζόμενοι της,
είτε στη βιομηχανία, είτε στη γεωργία, ήταν εκ πεποιθήσεως δυστυχείς
- «εκλαμβάνοντας» τις περιρρέουσες πολιτικές ιδεολογίες
σαν την ευκαιρία των «αδυνάτων».
(πηγή: D.Landes)
Για παράδειγμα θεωρούσαν ότι, με κριτήριο τη σοσιαλιστική θεωρία,
έπρεπε να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο
- ανεξάρτητα από το «προϊόν» που παρήγαγαν ή από το τι επικρατούσε στον υπόλοιπο κόσμο.
Έτσι, ουσιαστικά αποξενώνονταν από την παραγωγική διαδικασία,
γεγονός που ο οικονομολόγος Paul Samuelson το απέδωσε
αφενός μεν στην αντίφαση ανάμεσα στην οικονομική οπισθοδρομικότητα και την κοινωνική αδιαφορία,
αφετέρου δε στην πρώιμη «υπερπολιτικοποίηση».
Σε τελική ανάλυση, απλουστευμένα κάπως, οι Αργεντινοί επιθυμούσαν κάτι,
το οποίο ήταν αδύνατον να τους προσφέρει η Οικονομία ή το κράτος τους.
Εκτός αυτού, η ανάπτυξη της «εθνικής» τους «ταυτότητας»,
στηριζόταν σε έναν «συνθηματολογικό λαϊκισμό»
- γεγονός που αποδεικνύεται από την εκπληκτική επιτυχία της Εβίτα.
Ίσως εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, σε γενικές γραμμές,
η αποτυχία της προόδου της Λατινικής Αμερικής συνολικά,
έχει αποδοθεί στα εγκλήματα των ισχυρότερων και πλουσιότερων χωρών
(χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι ισχύει απόλυτα).
Η ευάλωτη θέση της οφείλεται κυρίως στην «εξάρτηση»
- υπονοώντας με τη συγκεκριμένη λέξη μία κατάσταση κατωτερότητας,
όπου κάποιος δεν ελέγχει τη μοίρα του, αλλά κάνει ότι του υπαγορεύουν οι άλλοι.
Η ανεξαρτησία βέβαια δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με πολλούς κόπους και θυσίες
– κάτι που μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησε τουλάχιστον η Βραζιλία,
ξεφεύγοντας σε κάποιο βαθμό από τα «εθνικά» συμπλέγματα
και τον άκοπο, «συνθηματολογικό» λαϊκισμό.
Αναλυτικότερα, για να ενταχθεί μία χώρα στην ομάδα των ανεξάρτητων,
κυρίαρχων κρατών, απαιτείται (εκτός από την οργανωμένη, μεθοδική εργασία),
δανεισμός και επενδύσεις.
Η Αργεντινή βρέθηκε να αντιμετωπίζει επανειλημμένα περιοδικές δυσκολίες,
τόσο όσον αφορά το ποσόν, όσο και τους όρους των ξένων επενδύσεων και πιστώσεων.
Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να υπάρξει σύγκρουση με τους πιστωτές της,
η οποία την οδήγησε σε έναν αντιδραστικό απομονωτισμό
– σε «περιοριστικά μέτρα» δηλαδή, τα οποία απλώς επιδείνωσαν
την οικονομική στενότητα και την εξάρτηση της,
ενώ την απέκοψαν από τον ανταγωνισμό,
τα ερεθίσματα και τις ευκαιρίες για οικονομική μεγέθυνση.
Ρε, τι μου θυμίζει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.