Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-05-10
06:59
Βέβαια όταν έγραφε ο Μπρεχτ ή ακόμη και ο Μπρετόν, προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτό αλλά δεν νομίζω να το κατάφεραν
ʽΥπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου η λογική των πράξεών μας μάς προκύπτει με όλη της
την αδυναμία. Ανασαίνω, κοιτάζω, δεν μπορώ να ορίσω στις σκέψεις μου μια παλαίστρα.
Επιμένουν να χαράσσουν διασταυρούμενα αυλάκια.
Πώς θέλετε το στάρι, κύρια έγνοια ανθρώπων που περιφρονώ, να βλαστήσει εκεί;”
Μπορεί και να μην κατανοήθηκαν μέχρι και σήμερα, φίλτατέ μου.
Οπότε από ποιον δρόμο από τους χίλιους διαφορετικούς
να'ρθει ως την κατανόησή μας το τι επέτυχαν?
Φύλαξε το σαν σκέψη...
(άλλο τι λύση δίνω στον εαυτό μου, άλλο τι θέλουν οι άλλοι από μένα
κι άλλο τι θέλουν για τον δικό τους εαυτό -που μπορεί να μην είναι ένας)
Μπορεί η Τεχνη και γενικότερα ο πολιτισμός να βοηθήσει ή ακόμα και να διασώσει μία κοινωνία από βέβαιη καταστροφή ή είναι φρούδες ελπίδες; (Αν ναι, έχει συμβεί ποτέ;)
1. η καταστροφή (λα καταστρόφ) είναι ενίοτε φορέας δημιουργίας,
όπως για παράδειγμα στο φάγωμα μιας αγίνωτης μπανάνας με γελαστό πρόσωπο
που δύναται να εμπνεύσει ένα κυβικό πίνακα ή στο πάτημα μιας φλούδας
με επακόλουθο την τρισδιάστατη σαβούρδα και το πρόωρο σπάσιμο των νερών της εγκύου
ή το γεμάτο τρόμο πρόσωπο ενός παιδιού πάνω από το πτώμα της αιματοκυλισμένης
μάνας του αποτυπωμένο σε φωτοφιλμ (= δημιουργία κι όχι τέχνη ).
Υπο την έννοια αυτή, λα καταστρόφ, παράγει τέχνη και δημιουργεί.
2. Ιnteresting and disappointing times –as usual- overall…
Δεν πρέπει όμως να απαγοητευόμαστε.
Η Μικρασιατική Καταστροφή μας έδωσε το Σεφέρη και τον Πολίτη.
Ο εμφύλιος τον Ρίτσο.
Η χούντα τον Μίκη.
Η επέμβαση του ΔΝΤ ήδη εμπνέει την έμμετρη πολιτική ποίηση.
Η Τέχνη σώζει!
και μετά ξημέρωσε στο λυκαυγές του απομεσήμερου αυγερινού.
3. Στον αντίποδα του 2, η Τέχνη μοιάζει να σχολάει από πριν
όταν ακούς τόσες εκρήξεις, βλέπεις να πνίγονται άνθρωποι στους καπνούς,
κι η βία να γίνεται μαμή της ιστορίας, το φυσικό περιβάλον για να τολμήσει
να πέσει κάποιος αζούπητος μες στα πηγάδια του ανεφοδιασμού του..
και τότε να πούμε ότι τέχνη είναι η καταγραφή καθάριων και αδιαπραγμάτευτων
απόψεων.
4. Η τέχνη δε σώζει, όχι..ελάχιστα υφαίνονται με τις κλωστές ενός άλλου,
τα πέπλα του μυστηρίου που φτιάχνει ο καθείς όταν γράφει στον αργαλειό της ψυχής του
(που αποδεδειγμένα δεν γίνεται ποτέ να την χάσει παρά μόνο να την αναζητήσει
μέσα σε μέρη που ποτέ δεν φανταζόταν ότι μπορεί να φτάσει)
5. Η ομορφιά της τέχνης είναι ότι δεν χολοσκάει να αποκτήσει κανέναν μα κανέναν
απολύτως ορισμό, ούτε καμιά τεχνική προσέγγισης της δεν νομιμοποιείται
να βροντοφωνάξει πως πλησίασε οριστικά στη λύτρωση του κόσμου μας με αυτήν
ως μέσο (κάποιου) λυτρωμού...
Ευσεβείς πόθοι αρλεκίνων σε περιόδους που το πεντχάους ξεπουλά...
6. Η ομορφιά της τέχνης (λα μποτέ ντε λ'αρτ, ψαρωτικό) είναι που, όπως και εμείς τελικά,
είναι μόνη και σχεδόν άσκοπη..για αυτό ίσως και μας ταιριάζει τόσο τις στιγμές
που κοιτάμε με θολούρα στο βλέμμα εκείνα που γύρω μας είναι..
Από μια πάπια στη λίμνη μέχρι τα σπασμένα τζάμια αυτοκινήτου.
7. Δεν ξέρω τους λόγους που ωθούν τους ανθρώπους στην Τέχνη,
υποθέτω μια στιγμή εκστατικής χαράς και στιγμιαίας ελευθερίας.
Ξέρω όμως πως πάντα θα γίνεται να υπάρχουν στα λόγια μας ή στα θέματα σαν αυτό
οι πνοές που πιο πίσω τους είναι η λαχτάρα για να φύγουμε μακρυά από τα άσχημα
με όχημα που είπε και ο φαντασμένος το σώμα της τέχνης...
Είθε να βρούμε το έδαφος...
8. “Υπάρχει μια ποιητική σταθερά. Οι τρόποι αλλάζουν.
Οι μανίες επίσης. Υπάρχουν εμπνεύσεις τόσο καταπληκτικές που πρέπει
οπωσδήποτε να εκφραστούν. Αυτό μου συμβαίνει τώρα
και πρέπει αυτή την έμπνευση να την εκφράσω.”
Σκέψεις πάνω στην ποίηση από τον Robert Desnos.
Δεν ξέρω αν ο Desnos με τις εμπνεύσεις του κατόρθωσε να
βουλώσει κάτι περισσότερο από το στομα του Μπρετόν (κοντρίτσα
που αργότερα τον οδήγησε σε έξοδο του από τη σουρεαλιστική ομάδα)
αλλά σίγουρα η ποιητική του σταθερά (και κυρίως η αυτόματη γραφή)
δεν πέτυχε το σκοπό για τον οποίο προορίστηκε...
Πέθανε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μάλλον από κακουχίες.
Ο κόσμος δεν άλλαξε και πολύ από τότε...
και ποιος θα διαβάσει ντεσνός όταν υπάρχει η Πάνια, η Λαμπίρη κι η Μενεγάκη?
9. Δεν έχουν μαγικές ιδιότητες οι τέχνες
να μας βγάλουν από μετερίζια παρά μάλλον
πολλές τέχνες αρδεύονται για να αποτελέσουν
μια απίθανη γευσιγνωσία, καταφύγιο αχρειότητας
και ψεύτικης ελπίδας στο φαύλο που επανέρχεται διαρκώς
ως κατ'επίφαση σωσίβιο.
Κι εδώ στραμμένη ΟΛΗ μας η προσοχή, γκάϊζ.
10 και τελευταίο μη το κουράζω άλλο:
κι οι τέχνες όπως οι πλάκες, όταν καθιερώνοται
κατά ένα μυστήριο τρόπο παύουν να έχουν πλάκα.
(δηλ άντε και να σωθείς, για πόσο?)
Και απορώ πως να σώσει η κουλτούρα, η παραπάνω πνευματικοποίηση
όταν αυτή που ήδη υπάρχει είναι ισχνή και παραμερίζεται?
υγ. 1 ας μη ξεχνάμε πως ούτε καν το τρίπτυχο γούστο, ποίηση και πούτσ@
δε μας πήγε μπροστά.
υγ. 2 η ελλάδα εξέπεσε των ποιητών της,
έπαψε να είναι ο δίκαιος λαός του τελευταίου Παγκ. Πολέμου,
έφαγε ανθρώπινο κρέας, έφαγε λεφτά που μύριζαν καπνοδόχο από
το Άουσβιτς και το Νταχάου, και τώρα τρώει και τα παιδιά της.
Δίκαιη ανταμοιβή μια καταστροφή δίχως άλλο.
(σκέφτομαι το ρόγχο της Κούνεβα στη συνέντευξη της στον Θοδωράκη
και ντρέπομαι να παραπονεθώ για την τύχη μου...του 13ου μισθού...)
Η τέχνη θέλω να πω ακόμη κι αν σώζει, σώζει εκείνους που
έχουν σώσει πρώτοι τους εαυτούς τους.
Η τέχνη δε φοριέται μπρασελές ούτε αναλαμβάνει το ρόλο του βηματοδότη
της κοινωνίας.
υγ. 3 Το να περιμένεις η τέχνη να διασώσει μια κοινωνία καταρρακωμένη
είναι σα να κάνεις μεταμόσχευση μύτης σε κάποιον εγκεφαλικά νεκρό και να
χεις την αξίωση να περπατήσει (δείχνοντας και πιο όμορφος).
υγ. 4 η προγονοπληξία δεν μας έσωσε,
μας έχωσε στην ληθαργική μας τρύπα μόνο (επαναπαυμένους)
καθότι το μακρινό μας παρελθόν βρίθει πολιτισμού και τέχνης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.