27-05-10
11:37
Ακριβώς όπως η αυθυποβολή θεραπεύει, ακριβώς έτσι αρρωσταίνει κιόλας.Έκτοτε αναρωτιέμαι για αυτόν το δεσμό σώματος – πνεύματος.
Το να είσαι υποχόνδριος είναι κοινότατο χαρακτηριστικό της υστερίας και παρατηρείται σε άτομα (συνήθως γυναίκες) που νιώθουν ανασφαλή, ζούνε υπό το κράτος κάποιας αβεβαιότητας ή κρίνουν (έστω και υποσυνείδητα) ότι χρήζουν περισσότερης προσοχής ή φροντίδας. Οι συμπεριφορές που απαιτούν προσοχή, έλεγχο, ανησυχία, φροντίδα για το άτομο είναι υστερικού πυρήνα ακόμα κι αν το άτομο τείνει να τις αποκρύπτει ή να τις καταπιέζει.
Φυσικά αυτή η συμπεριφορά μπορεί να διογκωθεί, και συχνά δε μένει στατική με την πάροδο των χρόνων αλλά εντείνεται. Δεν είναι σωματικό/οργανικό πρόβλημα, αλλά μια συνεχής εμμονή με κάποια π.χ. νόσο μπορεί να οδηγήσει στα ψυχοσωματικά σύνδρομα (κλασσικό παράδειγμα το παιδί που παθαίνει ναυτία στο τέλος κάθε φορά που πάει να μπει στο αυτοκίνητο ξερνάει εκ των προτέρων, ή το να βλέπεις παντού μυρμήγκια και μετά να νομίζεις ότι σε περπατάνε και να ξύνεσαι αρειμανίως).
Η συντηρητική στάση του υποχονδρίου ατόμου έναντι της συμπεριφοράς του, δηλ. η απενοχοποίηση αυτής ή η απόκρυψή της χωρίς καμία προσπάθεια εκρίζωσης είναι αρκετά μεγάλο λάθος καθώς πρόκειται για κάτι ανάλογο μιας παρανοϊκής ιδέας (αυτή εκεί ξύνει το αυτί της, σίγουρα μου κάνει μάγια. Επιστρέφει σπίτι και για 10 μέρες νομίζει ότι της έχουν κάνει μάγια γιατί όντως δε νιώθει καλά.). Αν οι γονείς δεν το πάρουν είδηση νωρίς ή αν και οι ίδιοι είναι πάσχοντες τότε θα πρέπει ο συνειδητοποιημένος ενήλιξ να απευθυνθεί σε ψυχίατρο. Φυσικά για να είναι κάποιος πάσχων πρέπει η κατάσταση να είναι σοβαρή, και όχι απλώς μερικές υστερίες ως εκκλήσεις για προσοχή ή μερικές εφηβικές/πρώιμες μετεφηβικές μικροαγωνίες.
Βλέπω τα μη κλινικώς υποχόνδρια άτομα ως άτομα που είχαν/έχουν ανάγκη από κάποια βίαιη ψυχολογική αντιμετώπιση σχετικά με το θέμα, κοινώς ένα ταρακούνημα, για να ξεκολλήσει το μυαλό τους από τη λούμπα του χτικιού. Μου φαίνεται γελοίο όταν σκέφτομαι έναν υγιέστατο εικοσάρη να αγωνιά για τη ζωή του υπό το κράτος του πανικού ενός ενδεχόμενου (ανύπαρκτου) καρκίνου στον πνεύμονα και δίπλα του έναν σαραντάρη με πραγματικό καρκίνο του πνεύμονα, και δύο μικρά παιδιά στο σπίτι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.