lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
27-12-11
11:21
HOTEL SAVOY, Συγγραφέας: ROTH JOSEPH/ΡΟΤ ΓΙΟΖΕΦ, Εκδόσεις: ΑΓΡΑ
O Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει φτάσει στο τέλος του. Η απέραντη Ρωσία ελευθερώνει τους αιχμαλώτους της, που συγκεντρώνονται (κάθε μέρα και περισσότεροι) στην ανατολική μεθόριο της Ευρώπης. Ο συγγραφέας μας οδηγεί σε μια απ'αυτές τις μικρές πόλεις, που τόσο καλά γνωρίζει, της οποίας το όνομα ο αναγνώστης δεν μαθαίνει. Ο Γκάμπριελ Ντάν, στρατιώτης του αυστριακού στρατού, επιστρέφει από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία: γοητευμένος από το πελώριο Hotel Savoy, πιάνει εκεί δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης του απουσιάζει. Ο νέος άντρας γρήγορα πείθεται πως έχει ανακαλύψει μέσα στους ορόφους του ξενοδοχείου έναν καινούργιο κόσμο. Είναι μάλλον τα πολλά χρόνια του πολέμου και της αιχμαλωσίας που τον έχουν φέρει στο σημείο να βλέπει τα πάντα αλλιώτικα. Μαζί του ανακαλύπτουμε κι εμείς τη συναρπαστική κρυφή ζωή του ξενοδοχείου, γνωρίζουμε πλάσματα παράξενα, αλλόκοτα, συγκινητικά ή τρομακτικά. Οι πελάτες του είναι άνθρωποι ταραγμένοι, ανήμποροι να βρουν την ηρεμία που λαχταρούν κι έχουν ανάγκη, ονειρεύονται μόνο την ανακούφιση από τις αφόρητες εντάσεις της ζωής τους. Και μαζί με τους ντόπιους περιμένουν κάποιον πλούσιο από την Αμερική, γεννημένο σ'αυτήν την πόλη. Οι φήμες λένε πως δεν θ' αργήσει να έρθει και να δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα. Η κατάσταση εκτονώνεται με τη βία και το χάος.
Το "Hotel Savoy", όπου η πολυτέλεια και η χλιδή των πρώτων ορόφων έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη μιζέρια των τελευταίων, είναι ένα ολοφάνερο σύμβολο: "Το Hotel Savoy, με τα εφτά του πατώματα, τον χρυσό του θυρεό και τον πορτιέρη με τη στολή, φαντάζει στα μάτια μου πιο ευρωπαϊκό απ' όλα τ' άλλα ξενοδοχεία της Ανατολής. [...] Σαν τον κόσμο ήταν αυτό το Hotel Savoy: απ' έξω έλαμπε, άστραφτε μεγαλόπρεπο με τα εφτά του πατώματα, αλλά στα ψηλά του κρυβόταν η φτώχεια, αυτοί που ζούσαν στους πάνω ορόφους ήταν στην πραγματικότητα χαμηλά, πολύ χαμηλά, θαμμένοι σε αέρινους τάφους· κι οι τάφοι ήταν σε στρώματα πάνω από τα άνετα δωμάτια των καλοφαγωμένων ενοίκων, που κάθονταν κάτω, ήσυχοι και βολεμένοι, δίχως να ενοχλούνται από τα φέρετρα τα στοιβαγμένα στα τελευταία πατώματα."
Γραμμένο το 1923, το "Hotel Savoy" είναι μια σκοτεινή παραβολή της Ευρώπης στη σκιά του φασισμού και του πολέμου. Ένα από τα καλύτερα έργα του Γιόζεφ Ρότ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
27-05-11
16:57
"Δε θέλει τίτλους η κραυγή, Συγγραφέας : Λω Αμελί
Η Ελένη, η Αναστασία, η Κωνσταντίνα, η Άννα, η Νεφέλη, η Κατερίνα, η Αντιγόνη, δε μοιάζουν μεταξύ τους. Γεννήθηκαν στην περιφέρεια ή στην πρωτεύουσα από γονείς εργάτες ή μεγαλοεπιχειρηματίες, αδιάφορους ή αγχωμένους, μορφωμένους ή αγράμματους, πλούσιους ή φτωχούς. Με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διεκδίκησαν την ευτυχία, την επιτυχία, τον έρωτα, την καταξίωση, τη δόξα, τη φήμη, την αποδοχή, τη μητρότητα. Είναι όμορφες ή άσχημες, αδύνατες ή παχουλές, πεπαιδευμένες ή μη, αισιόδοξες ή πεσιμίστριες, σκυλούδες ή ροκούδες, συγκροτημένες ή ανισόρροπες, δειλές ή θαρραλέες, πανούργες ή πονηρές, έξυπνες ή αγαθιάρες, μοντέρνες ή παλαιάς κοπής. Είναι γυναίκες που κέρδισαν ή έχασαν, που κυνήγησαν τα όνειρά τους ή βολεύτηκαν, που έμειναν άτεκνες ή έκαναν παιδιά, που έγιναν ερωμένες, επαγγελματίες, νοικοκυρές, πουτάνες, πετυχημένες, αποτυχημένες, ευτυχισμένες, δυστυχισμένες. Oι δρόμοι τούς επιφύλαξαν εκπλήξεις, απότομες στροφές, εμπόδια, παγωμένα χαντάκια, ύπουλα πλατώματα, απρόσμενες χαρές και πικρόγλυκες επιτυχίες. Την πορεία τους επιχειρεί να καταγράψει τούτο το βιβλίο. "
Η Ελένη, η Αναστασία, η Κωνσταντίνα, η Άννα, η Νεφέλη, η Κατερίνα, η Αντιγόνη, δε μοιάζουν μεταξύ τους. Γεννήθηκαν στην περιφέρεια ή στην πρωτεύουσα από γονείς εργάτες ή μεγαλοεπιχειρηματίες, αδιάφορους ή αγχωμένους, μορφωμένους ή αγράμματους, πλούσιους ή φτωχούς. Με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διεκδίκησαν την ευτυχία, την επιτυχία, τον έρωτα, την καταξίωση, τη δόξα, τη φήμη, την αποδοχή, τη μητρότητα. Είναι όμορφες ή άσχημες, αδύνατες ή παχουλές, πεπαιδευμένες ή μη, αισιόδοξες ή πεσιμίστριες, σκυλούδες ή ροκούδες, συγκροτημένες ή ανισόρροπες, δειλές ή θαρραλέες, πανούργες ή πονηρές, έξυπνες ή αγαθιάρες, μοντέρνες ή παλαιάς κοπής. Είναι γυναίκες που κέρδισαν ή έχασαν, που κυνήγησαν τα όνειρά τους ή βολεύτηκαν, που έμειναν άτεκνες ή έκαναν παιδιά, που έγιναν ερωμένες, επαγγελματίες, νοικοκυρές, πουτάνες, πετυχημένες, αποτυχημένες, ευτυχισμένες, δυστυχισμένες. Oι δρόμοι τούς επιφύλαξαν εκπλήξεις, απότομες στροφές, εμπόδια, παγωμένα χαντάκια, ύπουλα πλατώματα, απρόσμενες χαρές και πικρόγλυκες επιτυχίες. Την πορεία τους επιχειρεί να καταγράψει τούτο το βιβλίο. "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
30-10-09
12:10
Διάβαζα το θέμα του '40 και θυμήθηκα ένα μαστ. "Το πλατύ ποτάμι" του Γιάννη Μπεράτη. Πραγματεύεται την επιστροφή των στρατιωτών από το μέτωπο της Αλβανίας.
Και μετά μου ήρθαν στο μυαλό δύο ακόμα "ελληνοπρεπή"....αν και για άλλες περιόδους της Ελλάδας. "Η σκια της πεταλούδας" και η "αηδονόπιττα" του Ισίδωρου Σγούρδου. Τι όμορφα βιβλία.
Και βλέποντας το νορβηγό παραπάνω θυμήθηκα το Η λέσχη των νέων πιανιστώνΣυγγραφέας: Ketil BjornstadΕκδότης: Πόλις
"Αυτοαποκαλούνται η Λέσχη των Νέων Πιανιστών. Πρόκειται για μια παρέα νεαρών μουσικών που ζουν στο Όσλο στα τέλη της δεκαετίας του 60. Διαφέρουν σε πολλά, είναι ταυτόχρονα ανταγωνι- στές και φίλοι, υπάρχει ωστόσο κάτι που τους ενώνει: η μουσική. Και αυτό αρκεί.
Είναι οι αυριανοί πιανίστες που σύντομα θα κάνουν το ντεμπούτο τους μπροστά στο κοινό, συμμετέχοντας σ έναν από τους πιο δύσκολους διαγωνισμούς. Δέχονται ακατάπαυστη, σχεδόν απάνθρωπη, πίεση από γονείς, καθηγητές, δασκάλους, κριτικούς, αλλά κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η "Λέσχη των νέων πιανιστών" είναι ένα μυθιστόρημα μαθητείας, ένα συγκινητικό κοντσέρτο, μια επιβλητική μα και ευαίσθητη μελωδία για την ερωτική επιθυμία, τη ζωή και τον θάνατο."
Και τέλος ένα τέρας 1400 σελίδων (το κατάφερα το καλοκαίρι)
"Ο ζοφερός οίκος" του Ντίκενς που για πρώτη φορά εκδίδεται στα Ελληνικά. Τι κρίμα ο Ντίκενς στην Ελλάδα να κυκλοφορεί κατά κόρον σε κομμένες διασκευές για παιδιά όταν τα βιβλία του είναι τόσο διεισδυτικά για την ανθρώπινη φύση.
"Ο Ζοφερός Οίκος είναι το ένατο βιβλίο του Ντίκενς και θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα του μυθιστορήματα, με μια πληθώρα κεντρικών και δευτερευόντων χαρακτήρων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα σπουδαίο βικτοριανό μυθιστόρημα, έναν σχολιασμό της κοινωνίας και μια σάτιρα του δικαστικού συστήματος. Είναι επίσης ένα ρομάντζο, ένα μελόδραμα, μια από τις πρώτες αστυνομικές ιστορίες στην αγγλική λογοτεχνία, ένα κοινωνικό έπος μεγάλης κλίμακας, καθώς και το πιο ευρηματικό του έργο. Τον 19ο αιώνα, όπου μαινόταν η μάχη ανάμεσα στο Ρομαντισμό και τον Ωφελιμισμό, την καρδιά και το μυαλό, ο Ντίκενς με το έργο του υπερασπίστηκε και τις δυο πλευρές. Από ιστορική άποψη, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα συμπίπτει με τη μεταρρύθμιση του αγγλικού ποινικού κώδικα, την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και την άνοδο της σύγχρονης αστυνομικής δύναμης στην Αγγλία, η οποία σηματοδοτεί την πιο συντηρητική περίοδο της ανόδου της μεσαίας τάξης και των ελεγχόμενων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για τη μετάβαση της κοινωνικής δύναμης από την άκαρδη και άδικη αριστοκρατική κοινωνία, με τα προνόμια και τη μυστικοπάθειά της, σε έναν πιο δημοκρατικό κόσμο που κυβερνάται από δικαιοφροσύνη και αίσθηση του καθήκοντος."
Κρίση με έπιασε σήμερα...........
Και μετά μου ήρθαν στο μυαλό δύο ακόμα "ελληνοπρεπή"....αν και για άλλες περιόδους της Ελλάδας. "Η σκια της πεταλούδας" και η "αηδονόπιττα" του Ισίδωρου Σγούρδου. Τι όμορφα βιβλία.
Και βλέποντας το νορβηγό παραπάνω θυμήθηκα το Η λέσχη των νέων πιανιστώνΣυγγραφέας: Ketil BjornstadΕκδότης: Πόλις
"Αυτοαποκαλούνται η Λέσχη των Νέων Πιανιστών. Πρόκειται για μια παρέα νεαρών μουσικών που ζουν στο Όσλο στα τέλη της δεκαετίας του 60. Διαφέρουν σε πολλά, είναι ταυτόχρονα ανταγωνι- στές και φίλοι, υπάρχει ωστόσο κάτι που τους ενώνει: η μουσική. Και αυτό αρκεί.
Είναι οι αυριανοί πιανίστες που σύντομα θα κάνουν το ντεμπούτο τους μπροστά στο κοινό, συμμετέχοντας σ έναν από τους πιο δύσκολους διαγωνισμούς. Δέχονται ακατάπαυστη, σχεδόν απάνθρωπη, πίεση από γονείς, καθηγητές, δασκάλους, κριτικούς, αλλά κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η "Λέσχη των νέων πιανιστών" είναι ένα μυθιστόρημα μαθητείας, ένα συγκινητικό κοντσέρτο, μια επιβλητική μα και ευαίσθητη μελωδία για την ερωτική επιθυμία, τη ζωή και τον θάνατο."
Και τέλος ένα τέρας 1400 σελίδων (το κατάφερα το καλοκαίρι)
"Ο ζοφερός οίκος" του Ντίκενς που για πρώτη φορά εκδίδεται στα Ελληνικά. Τι κρίμα ο Ντίκενς στην Ελλάδα να κυκλοφορεί κατά κόρον σε κομμένες διασκευές για παιδιά όταν τα βιβλία του είναι τόσο διεισδυτικά για την ανθρώπινη φύση.
"Ο Ζοφερός Οίκος είναι το ένατο βιβλίο του Ντίκενς και θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα του μυθιστορήματα, με μια πληθώρα κεντρικών και δευτερευόντων χαρακτήρων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα σπουδαίο βικτοριανό μυθιστόρημα, έναν σχολιασμό της κοινωνίας και μια σάτιρα του δικαστικού συστήματος. Είναι επίσης ένα ρομάντζο, ένα μελόδραμα, μια από τις πρώτες αστυνομικές ιστορίες στην αγγλική λογοτεχνία, ένα κοινωνικό έπος μεγάλης κλίμακας, καθώς και το πιο ευρηματικό του έργο. Τον 19ο αιώνα, όπου μαινόταν η μάχη ανάμεσα στο Ρομαντισμό και τον Ωφελιμισμό, την καρδιά και το μυαλό, ο Ντίκενς με το έργο του υπερασπίστηκε και τις δυο πλευρές. Από ιστορική άποψη, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα συμπίπτει με τη μεταρρύθμιση του αγγλικού ποινικού κώδικα, την παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και την άνοδο της σύγχρονης αστυνομικής δύναμης στην Αγγλία, η οποία σηματοδοτεί την πιο συντηρητική περίοδο της ανόδου της μεσαίας τάξης και των ελεγχόμενων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για τη μετάβαση της κοινωνικής δύναμης από την άκαρδη και άδικη αριστοκρατική κοινωνία, με τα προνόμια και τη μυστικοπάθειά της, σε έναν πιο δημοκρατικό κόσμο που κυβερνάται από δικαιοφροσύνη και αίσθηση του καθήκοντος."
Κρίση με έπιασε σήμερα...........
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
26-08-08
10:10
Ιρβιν Γιάλομ «Στομ Κήπο του Επίκουρου» (εκδ. «Αγρα»)
Μια συζήτηση για την αντιμετώπιση του άγχους του θανάτου..... πολύ όμορφη και με μεγάλη σχέση με το πως ζούμε τη ζωή μας από πολύ πριν να ... φοβηθούμε λόγω ηλικίας.
Μια συζήτηση για την αντιμετώπιση του άγχους του θανάτου..... πολύ όμορφη και με μεγάλη σχέση με το πως ζούμε τη ζωή μας από πολύ πριν να ... φοβηθούμε λόγω ηλικίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.