Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Great Chaos, όλα αυτά που γράφεις τι αντίκρυσμα έχουν στην πράξη; Εννοώ, αυτή η υπέρογκη ανάλυση τι προσφέρει στην καθημερινότητα;
Κατ' αρχήν θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ανάλυση χωρίς σύνθεση είναι εν πολλοίς άχρηστη.
Από την άλλη πλευρά η ερώτησή σου θα ισοδυναμούσε με το ερώτημα "ποια η χρησιμότητα της φιλοσοφίας και της φιλοσοφικής σκέψης;" Επ' αυτού την απάντηση την αφήνω σε σένα.
Θα περιοριστώ σε πρώτη φάση να συμφωνήσω με τον φίλο Μίττενβαλτ στην απάντηση που σου έδωσε. Θα συμπληρώσω μονάχα ότι η παραπάνω ανάλυση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τη δόμηση ενός συστήματος σκέψης και κατάταξης των ιδεών, των φαινομένων και της νοηματοδότησης αυτών, εξίσου έγκυρου και λειτουργικού με οποιοδήποτε άλλο "λογικό" τρόπο θέασης των πραγμάτων. Εγώ προσωπικά και ορισμένοι άλλοι συνταξιδιώτες, βρίσκουμε αυτό το σύστημα κατάταξης χρήσιμο στη ζωή μας. Το εάν θ' αποδειχτεί εξίσου έγκυρο ή χρήσιμο για οποιονδήποτε άλλον, αυτό εναπόκειται σ' εκείνον τον ίδιο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Οι τρεις κάρτες οι οποίες αναφέρονται στο Βιβλίο του Θωθ, ότι αποτελούν τις «Τρεις Θεές», μια τριάδα που εν ολίγοις συνοψίζει την αληθινή φύση του Θηλυκού, είναι οι ΙΙ (Αρχιέρεια-Η Παρθένα), ΙΙΙ (Αυτοκράτειρα-Η Σύζυγος) και XVII (Άστρο-Η Μητέρα). Η κάρτα της Λαγνείας ανήκει στην τριάδα των Θυσιασμένων Θεών, πράγμα που θα σχολιάσουμε στα παρακάτω (αλλά ήδη μας έχει μιλήσει και ο Δόκτωρ, στο ποστ #12). Εάν όμως κοιτάξει κάποιος καλύτερα, θ’ ανακαλύψει ότι στην ουσία η κάρτα της Λαγνείας, αποτελεί επίγεια ανάκλαση της κάρτας της Νουτ, Δέσποινας των Άστρων:
«Στην αριστερή γωνία (της κάρτας του Άστρου) βρίσκεται το άστρο της Βαβυλώνας, η Σφραγίδα της Αδελφότητας του Α.Α. Η Βαβυλώνα αποτελεί μια περαιτέρω εκδήλωση της αρχικής ιδέας της Νουτ. Είναι η κόκκινη γυναίκα, η Ιερή Πόρνη, η δέσποινα του οίκου XI (Λαγνεία). Από αυτό το άστρο απορρέουν οι ακτίνες του πνευματικού φωτός. Ακόμη και ο ίδιος ο ουρανός δεν είναι παρά ένα πέπλο που καλύπτει το πρόσωπο της αθάνατης θεάς» (μοτίβο το οποίο έχουμε ξαναδεί και στην περίπτωση της κάρτας της Αρχιέρειας).
Εδώ ξαναβλέπουμε το πρότυπο της αντανάκλασης της Μεγάλης Μητέρας, από τ’ άστρα, το χώρο δηλαδή του ιδεατού, στην Μπάμπαλον, τη Μητέρα των Βδελυγμάτων, όπως αναλύσαμε στα προηγούμενα. Έτσι, η πραγματική φύση του Θηλυκού, πολυεπίπεδη και δυσνόητη, σκιαγραφείται από τα Αρχέτυπα της Παρθένου, της Συζύγου και της Μητέρας/Πόρνης. Καμμία από τις ιδιότητες αυτές δεν μπορεί ν’ αποκοπεί από μια γυναίκα, ειδάλλως αυτή παύει να είναι ολοκληρωμένη και η πραγματική της φύση διαστρεβλώνεται. Φυσικά, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η πιο αγνή και φωτισμένη πλευρά του Θηλυκού, είναι αυτή η οποία είναι ικανή να συνδέσει το Ιδεατό με το Εκδηλωμένο. Εάν λοιπόν, όπως έχουμε γράψει παλιότερα, η ατραπός του Γκίμελ (Αρχιέρεια), είναι κατ’ ουσίαν το σπαθί επάνω στο οποίο ισορροπεί η Προσαρμογή, ο ζυγός που ισορροπεί επάνω στο κεφάλι της είναι, σε ό,τι αφορά το υπεράνω της Αβύσσου, η Αυτοκράτειρα (Ντάλετ, Πόρτα), ενώ σε ό,τι αφορά τα κάτω της Αβύσσου (τουλάχιστον για το δεύτερο τρίγωνο), είναι η Λαγνεία (Τετ, Ερπετό).
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σχολιάσω ότι, ενώ υπάρχουν κι άλλες ατραποί που διασχίζουν την Έρημο, ο Κρόουλυ δίνει τεράστια σημασία κυρίως στην ατραπό της Αρχιέρειας (Γκίμελ), ενώ σπάνια αναφέρεται στις υπόλοιπες, παρά το γεγονός ότι έχει αντικαταστήσει αυτήν που ενώνει το Χόχμα (2η) με το Τίφαρετ (Κάλλος, 6η), βάζοντας το Άστρο (Χε-Παράθυρο) στη θέση του Αυτοκράτορα (Τζεντί-Αγκίστρι), μάλιστα αλλάζοντας τις αποδόσεις των εβραϊκών γραμμάτων μεταξύ των δύο καρτών, έτσι ώστε το γράμμα της ατραπού έμεινε αναλλοίωτο, ενώ άλλαξε η κάρτα στην οποία αποδίδεται. Έτσι, η συγκεκριμένη ατραπός αποτελεί στην ουσία μια διαφορετική όψη του Γκίμελ και του Τετ, δηλαδή μια εναλλακτική πορεία μέσα απ’ την Έρημο, αλλά με πλάγιο τρόπο και προφανώς λιγότερη ισορροπία και αρμονία. Εδώ κατανοούμε σωστότερα τους λόγους για τους οποίους ο Κρόουλυ προέβη σε τούτη την καινοτομία, όπως θα ξαναδούμε και παρακάτω.
Η έτερη πλάγια ατραπός, εκείνη των Εραστών (Ζαΐν), η οποία συνδέει το Μπίνα (3η) με το Τίφαρετ (6η), αποτελεί επίσης μια διαφορετική και μάλλον αρνητική από κάποια πλευρά όψη της κάρτας της Λαγνείας και αυτή με τη σειρά της αποτελεί μια διαφορετική άποψη της κάρτας της Αρχιέρειας, όπως μας φανερώνει ο ίδιος ο Κρόουλυ: «(Η Λαγνεία)…είναι η ισχυρότερη από τις δώδεκα ζωδιακές κάρτες και αντιπροσωπεύει τον πιο κρίσιμο απ’ όλους τους χειρισμούς της Μαγείας και της Αλχημείας. Συμβολίζει την πράξη του Αρχικού Γάμου, με τον τρόπο που συμβαίνει στη φύση, σε αντίθεση με τη μορφή που αποδίδεται στον Οίκο VI των Εραστών. Σε αυτήν την κάρτα δεν έχει γίνει απόπειρα να κατευθυνθεί η πορεία του χειρισμού». Έτσι, η ατραπός αυτή περιστρέφεται γύρω απ’ το ίδιο θέμα, με την Αρχιέρεια και πάλι ν’ αποτελεί βέλτιστη επιλογή, λόγω της εκπόρευσής της απευθείας από το Κέτερ, αλλά και της ισορροπημένης θέσης στην οποία βρίσκεται, αλλά και πιθανώς λόγω του γεγονότος ότι η ατραπός αυτή είναι η μοναδική που διέρχεται μέσα από τη μυστική Σεφίρα της Γνώσης (Dalleth).
Μια ακόμη ατραπός η οποία διασχίζει την Έρημο είναι εκείνη του Άρματος (Τσετ-Φράκτης), η οποία ενώνει το Μπίνα (3η) με το Γκεβούρα (5η). Θα παρατηρήσει κανείς ότι κι αυτή περιστρέφεται επίσης γύρω απ’ το ίδιο θέμα, αφού όχι μόνο περιέχει το ίδιο το Ιερό Δισκοπότηρο της Μπάμπαλον, αλλά και τ’ άστρα της Νουτ στην τέντα του Άρματος, σε άλλα κλασικότερα ντεκ Ταρώ. Ας μην ξεχνούμε ότι πλανήτης του Άρματος είναι η Σελήνη, η ίδια δηλαδή η Αρχιέρεια. Ο αριθμός της κάρτας είναι το 7, δηλαδή ο αριθμός της Μπάμπαλον, είναι άλλωστε κι αυτή μια κάρτα που μεταστοιχειώνει τις αντιθέσεις μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Για τη μυστική σχέση του Μπίνα με το Γκεβούρα έχουμε μιλήσει αναλυτικά παραπάνω. Η Ατραπός αυτή μας δίνει έναν κρυφό δρόμο μετάβασης από τη μία Σεφίρα στην άλλη, για τον οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω. Εδώ θα περιοριστούμε να παρατηρήσουμε ότι το κλειδί για τον δρόμο αυτόν, κρατά και πάλι η Αρχιέρεια, ή το alter ego της, η Μπάμπαλον.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Κρόουλυ μας λέει: «Σε αυτήν την κάρτα υπάρχει μια θεία μέθη ή έκσταση. Η γυναίκα φαίνεται πολύ μεθυσμένη και πολύ τρελή. Το λιοντάρι επίσης καίγεται από πόθο. Αυτό σημαίνει ότι ο τύπος της ενέργειας που υπάρχει εδώ είναι πρωτόγονος και δημιουργικός• εντελώς ανεξάρτητος από τον έλεγχο της λογικής. Στο σύνολο της κάρτας περιγράφεται η Θέληση του Αιώνα».
Παραπάνω γράψαμε ότι η Ουράνια Τριάδα κατά μία έννοια, δεν σχετίζεται άμεσα με τις κατώτερες επτά Σεφίρες, όμως από την άλλη πλευρά, η δεύτερη τριάδα (Χέσεντ, Γκεβούρα, Τίφαρετ) αποτελούν αντανακλάσεις της πρώτης στον εκδηλωμένο κόσμο. Μεταξύ τους βρίσκεται η Άβυσσος ή Έρημος, όπου λυσσομανά ο Χόρονζον. Ωστόσο, υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση, την οποία έχουμε συναντήσει και στα προηγούμενα και η οποία δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει. Η Καμήλα της Αρχιέρειας, διασχίζει την Έρημο ενώνοντας με καθοριστικό τρόπο την Ουράνια τριάδα του ιδεατού, με την κατώτερη αντανάκλασή της, στον εκδηλωμένο κόσμο. Ας δούμε τι λέει ο Κρόουλυ επ’ αυτού:
«Οι σοφοί των πρώτων χρόνων του Αιώνα του Όσιρι προείδαν την Εκδήλωση του Αιώνα στον οποίο ζούμε σήμερα και τον θεώρησαν τρομερό και φοβερό, χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται την πορεία των Αιώνων, θεωρώντας καταστροφική κάθε αλλαγή. Όμως, στο Δέντρο της Ζωής, η ατραπός του Γκίμελ, της Σελήνης, κατερχόμενη από το ύψιστο, τέμνει την ατραπό του Τετ, του Λέοντα-ερπετού, τον οίκο του Ήλιου. Έτσι, η Γυναίκα της κάρτας μπορεί να θεωρηθεί σαν μια μορφή της Σελήνης, φωτισμένη απ’ τον Ήλιο και τέλεια ενωμένη μαζί του, έτσι ώστε να δημιουργήσουν ενσαρκωμένο σε ανθρώπινη μορφή, τον αντιπρόσωπο ή τους αντιπροσώπους του Κυρίου του Αιώνα» (εννοεί το «Ιερό Παιδί», τον Ώρο, που απεικονίζεται στην κάρτα του Αιώνα, ή με άλλα λόγια τον Αρποκράτη που γνωρίσαμε στην κάρτα του Ερημίτη).
Το παραπάνω απόσπασμα, θα μπορούσαμε αρχικά να παρατηρήσουμε ότι δίνει μια πιο μετριοπαθή, απαλλαγμένη από την πρόθεση πρόκλησης, απάντηση στο ζήτημα που αναπτύξαμε στην αρχή τούτης της έρευνας, περί της αιτίας για την οποία τα σύμβολα της Μπάμπαλον αποτελούν για τους Χριστιανούς την προσωποποίηση κάθε κακού και πονηρού σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο κοινός τόπος εδώ, παραμένει η άρνηση του ιερατείου να αποδεχτεί την νομοτελειακή αλλαγή, πράγμα το οποίο σχολιάσαμε εκτενώς στο ποστ #22. Ακόμη, θα παρατηρήσουμε για ακόμη μια φορά, ότι η κάρτα της Λαγνείας, αποτελεί μια απεικόνιση ισορροπίας, κατά τα πρότυπα της κάρτας της Προσαρμογής. Η γυναίκα δεν παλεύει με το Λιοντάρι, αλλά βρίσκεται σε έκσταση και Ιερά Μανία, κατορθώνοντας να το χαλιναγωγήσει, ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί σε ιδιαίτερα επισφαλή θέση επάνω στη ράχη του. Εδώ μάλλον απεικονίζεται το Θέλημα -το οποίο όπως είπαμε, σχετίζεται άμεσα με την κάρτα- να καθοδηγεί και να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις του Νου, προς την επίτευξή του.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Γνώρισα τη Βασίλισσα των Ράβδων, μέσα σ’ ένα όνειρο, ένα από τα πιο έντονα που είχα στη ζωή μου. Εκείνη τη μέρα είχα μόλις χάσει ένα παιδί, που το περίμενα με χαρά. Αποβλήθηκε κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Μόλις είχαμε γυρίσει από διακοπές…
Φύγαμε από την κλινική σαν να μην έτρεχε τίποτε -ο γιατρός είχε κάνει εξαιρετική δουλειά- κι όλα φαίνονταν καλά στην επιφάνεια, ήδη σκεφτόμασταν την επόμενη μέρα. Κάπου στο βάθος όμως, μια γκρίζα σιωπηλή θλίψη άπλωνε κι έσφιγγε την καρδιά μου, βουβά, πνιχτά, υποχθόνια, σχεδόν ανεπαίσθητα. Ήθελα πολύ ένα ακόμη παιδί -πάντοτε το ‘θελα- κι αισθανόμουν πως αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Εκείνη είχε πιάσει πλέον τα σαράντα κι οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες που χρησιμοποίησε το λογικό μου για να κατασιγάσει την απογοήτευση ή τις τύψεις, είχαν εξίσου λογικά υψηλή πιθανότητα να εμφανιστούν, σ’ αυτήν την ηλικία. Ξεκινούσε και το διδακτορικό της, ένιωθα πως δεν θα συνέβαινε ξανά ποτέ κι αυτό το ποτέ είναι πολύ πικρό στη γεύση, πέρα από το χαρακτήρα ύβρεως που εμπεριέχει, η οποία το κάνει τόσο θελκτικό ως σκέψη, σε πρώτη ζήτηση. Όμως εμένα ο ρόλος μου ήταν να συμπαρασταθώ στη γυναίκα, που είχε περάσει από μια χειρουργική επέμβαση κι είχε ν’ αντιμετωπίσει το ορμονικό hangover που προκαλεί η απότομη διακοπή της κύησης, να την κάνω να αισθανθεί καλά κι όχι να της φορτώσω και τη δική μου θλίψη. Κατάφερνα μέχρι και να αστειεύομαι, να την κάνω να γελάει, «εντάξει θα το ξεπεράσω κι εγώ, δεν είμαι δα και του θανατά», είπα στον εαυτό μου και σχεδόν τον έπεισα…
Έπεσα στο κρεβάτι με το μυαλό μου κενό και την καρδιά μου ουδέτερη. Η θλίψη και η ανακούφιση, η ανάταση των διακοπών και η απογοήτευση της απώλειας, η σκιά του ανεκπλήρωτου και η αίσθηση του αναπόφευκτου, η αυτοεκπλήρωση μέσω της τεκνοποίησης και η αυτοεπίτευξη της εκτέλεσης του κοινωνικά αποδεκτού αντρικού και συζυγικού ρόλου, συναντήθηκαν σαν ρεύματα ισοδύναμα κι εξουδετέρωσαν το ένα τ’ άλλο, παράγοντας κατά σύμπτωση αυτό που οι Μύστες ονομάζουν «Εσωτερική Σιωπή». Λένε πως αυτού του είδους η Σιωπή του Αρποκράτη, βοηθάει το Μάγο να συντονιστεί ευκολότερα με άλλες διαστάσεις, μέσω του ονειρέματος. Ίσως μια στιγμή τυχαίας Εσωτερικής Σιωπής, να οδήγησε και το δικό μου βήμα στον ονειρόκοσμο…
Βρισκόμουν μέσα σε μια συγκεκριμένη παλιά πολυκατοικία, ένα κτίριο γραφείων στην οδό Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, που είχα παλιότερα επισκεφτεί για κάποιο λόγο, στη δική μας πραγματικότητα. Στεκόμουν λοιπόν μπροστά στο πανάρχαιο ασανσέρ, στο ισόγειο του κτηρίου, όταν είδα στη δεξιά του πλευρά μια ορθάνοιχτη σκοτεινή πόρτα, με σκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο. Μια αλυσίδα με ανοιχτό λουκέτο, κρεμόταν από την σιδερένια πόρτα με το διχτυωτό από χοντρά σύρματα, σαν κάποιος να την είχε ξεκλειδώσει μόλις εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα έντονη περιέργεια και χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα στο σκοτεινό παραλληλόγραμμο, ενώ το φως της εισόδου του κτηρίου, μου αχνοφώτιζε τα πρώτα σκαλοπάτια προς τα κάτω. Σύντομα έμεινα στο απόλυτο σκοτάδι, όμως ψηλαφιστά συνέχιζα να κατεβαίνω, μέχρι που στάθηκα στο βάθος του υπογείου. Βρέθηκα να στέκομαι πίσω απ’ το φρεάτιο του ασανσέρ, όταν ξαφνικά παρατήρησα στον τοίχο μπροστά μου, ελαφρώς πιο γκρίζα από το κατάμαυρο φόντο της, μια μικρή πόρτα που δεν έφτανε μέχρι το έδαφος, αλλά το κατώφλι της βρισκόταν περίπου μισό μέτρο πάνω από το τσιμεντένιο πάτωμα. Άπλωσα το χέρι, έπιασα το χερούλι και την άνοιξα…
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του υπογείου, ξεχύθηκε άξαφνα μια πράσινη και γαλάζια λάμψη, που με χτύπησε κατάστηθα και θάμπωσε τα μάτια μου. Μόλις συνήλθα απ’ την έκπληξη και τα μάτια προσαρμόστηκαν, κοίταξα επιφυλακτικά μέσα απ’ το εκθαμβωτικό πλαίσιο και είδα έναν άλλο κόσμο ν’ ανοίγεται μπροστά μου. Ένα απέραντο πράσινο χλοερό λιβάδι ανοιγόταν όσο έφτανε η ματιά μου κι ένα ασυννέφιαστο γαλάζιο στερέωμα έλαμπε μ’ ένα υπέρλαμπρο φως, που έκανε τον πελοποννησιακό καλοκαιριάτικο ουρανό των διακοπών μου, να φαντάζει σαν ομιχλιασμένο δρομάκι του Λονδίνου. Ήλιος δεν φαινόταν πουθενά, αλλά το φως έμοιαζε να έρχεται από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με την ίδια ένταση. Πρόσεξα πως δεν φαινόταν πουθενά η σκιά μου. Η αίσθηση του ορίζοντα ήταν κατά κάποιον τρόπο παραμορφωμένη, σάμπως στην πραγματικότητα να μην υπήρχε καν, λες κι η γη ήταν επίπεδη. Ο νους μου μαγνητίστηκε αναπόδραστα και πέρασα ολόκληρο το κορμί μου μέσα από τη μικρή τετράγωνη πόρτα, η οποία από την άλλη πλευρά ακουμπούσε ακριβώς στο έδαφος.
Μια απαλή αύρα χάιδευε το πρόσωπό μου κι έκανε το ψηλό χορτάρι να γέρνει προς τη μεριά μου. Άρχισα να περπατώ ίσια μπροστά από την πόρτα –ή μήπως έπρεπε να πω «πύλη»;- αφού δεν ήταν εύκολο να προσδιορίσω την έννοια της κατεύθυνσης με άλλο τρόπο. Σύντομα εμφανίστηκαν στο διάβα μου υπέροχα μεγάλα και μικρά λουλούδια, με χρώματα ρευστά, φωτεινά κι έντονα, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν φωτοεπιληψία σε μικρά απονήρευτα Γιαπωνεζόπουλα, μια ευωχία από γλυκές οσμές που απλωνόταν γύρω μου παντού, το απαλό γοητευτικό, υπνωτικό θρόισμα και η - σαν καλωσόρισμα- ήρεμη κίνηση των κεφαλιών τους, ζωντανεμένα από το απολαυστικό χαϊδολόγημα της αύρας, η βελούδινη και μεταξένια υφή στ’ ακροδάχτυλα, όλα μαζί αιχμαλώτιζαν τις αισθήσεις μου με τρόπο εκστατικό κι η σκέψη μου είχε και πάλι σιγήσει. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν μια από τις ελάχιστες φορές, που μέσα σε όνειρο ένιωσα οσφρητικά ή γευστικά ερεθίσματα. Ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε μια περίτεχνη και λεπτοφυή περιγραφή της Χώρας των Ξωτικών του Λόρδου Ντάνσανυ. Σαν να είχε περάσει κι αυτός πριν από καιρό, από την ίδια πύλη…
Συνέχισα να περπατάω, ώσπου στο βάθος άρχισα να βλέπω κάτι σαν ανθρώπινη κατασκευή να σχηματίζεται, η πρώτη ένδειξη ότι σ’ εκείνον τον τόπο βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος εκτός από μένα. Φαινόταν να είναι κοντά, όμως η προοπτική σ’ εκείνον τον τόπο ήταν παράξενη κι απατηλή, έτσι περπάτησα αρκετά ακόμη, μέχρι να δω από σχετικά κοντά τι ακριβώς ήταν. Μια ξύλινη εξέδρα, βαμμένη μ’ ένα απαλό κι αχνό, φιλντισένιο λευκό, που ερχόταν σε αντίθεση με τ’ απαστράπτοντα χρώματα του φόντου, τα οποία φαινόταν σαν να τ’ απορροφάει. Είχε ξύλινες κολώνες και ουρανό, απ’ όπου κρέμονταν αραχνοΰφαντα τούλια, ριγμένα με τέχνη και συνάμα με ανεμελιά και ήταν ολόκληρη στολισμένη με άνθη κερασιάς κι αγριολούλουδα με αχνές γήινες αποχρώσεις.
Στο κέντρο της εξέδρας βρισκόταν ένας απλός κι απέριττος ξύλινος θρόνος κι επάνω του είδα να κάθεται μια κοπέλα. Ήταν ξανθή με μαύρα μάτια, ντυμένη μ’ ένα απλό, απαλό και λεπτοϋφασμένο λευκό φόρεμα, με μια ελαφριά, υφασμάτινη, κόκκινη κάπα περασμένη στους ώμους της, δεμένη μπροστά στο λαιμό της. Δεν φορούσε κοσμήματα, ενώ στο ξανθό κεφάλι της ήταν περασμένο ένα στεφάνι από κόκκινες παπαρούνες. Ήταν πολύ όμορφη, με μια αγνή και τέλεια ομορφιά κι έδειχνε πολύ νέα, σχεδόν έφηβη, όμως στα μάτια της φαινόταν η αχλή πανάρχαιας σοφίας και στα χείλη είχε ένα ανεπαίσθητα ειρωνικό μειδίαμα, το οποίο τόνιζε ακόμη περισσότερο την αντίθεση της γνώσης που αυτό φανέρωνε, με το αθώο κοριτσίστικό της πρόσωπο. Στο αριστερό της χέρι κρατούσε ένα ραβδί, ενώ με το δεξί χάιδευε μια πανέμορφη λεοπάρδαλη με στιλπνό τρίχωμα, που καθόταν τεμπέλικα στα πόδια της κι απολάμβανε νωχελικά το χάδι της.
Πριν προλάβω να πλησιάσω περισσότερο ή ν’ αρθρώσω λέξη, η κοπέλα έσκυψε προς τη λεοπάρδαλη, η οποία σήκωσε το κεφάλι της σε ανταπόκριση της κίνησης κι όρθωσε τ’ αυτιά της για ν’ ακούσει εκείνο που η κυρά της ψιθύριζε. Κατόπιν, η κοπέλα γονάτισε μπροστά στο θρόνο και φίλησε το ζώο στο στόμα. Αμέσως ο αίλουρος τινάχτηκε από την εξέδρα κι άρχισε να τρέχει με μεγαλόπρεπη αέρινη χάρη προς το μέρος μου, ενώ η κυρά του είχε σηκωθεί κι εκείνη ορθή και παρακολουθούσε σιωπηλά. Το αίμα μου πάγωσε και δεν πρόλαβα να κινηθώ απ’ τη θέση μου, ενώ δεν μπορούσα την ίδια στιγμή να μη θαυμάσω μουδιασμένος την κομψή κίνηση της κούρσας του αγέρωχου ζώου. Εκείνο έφτασε κοντά μου, σηκώθηκε στα πισινά του πόδια και με τα μπροστινά με χτύπησε στο στήθος, ρίχνοντάς με ανάσκελα στο έδαφος. Ένιωσα το χορτάρι δροσερό κι απαλό ν’ αγγίζει -θα έλεγες με στοργή- το δέρμα των χεριών μου, ενώ ο αίλουρος κινήθηκε προς το μέρος μου, πλησίασε το μουσούδι του στο στόμα μου και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη, πατώντας τα μπροστινά του πόδια στο στήθος μου. Μέσα στην ανήμπορη έκπληξή μου, καθηλωμένος κι ακόμη τρομαγμένος, παρατήρησα ότι το στόμα του θηρίου ανέδιδε μια γλυκιά οσμή από λουλούδια και σκέφτηκα πως αυτή ήταν η ανάσα της κυράς του.
Η λεοπάρδαλη αποσύρθηκε κι εγώ κατάφερα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Τότε είδα την κυρά να με κοιτάει στα μάτια κι άκουσα την απαλή και σαγηνευτικά θηλυκή φωνή της, καθάρια και κελαρυστή σαν νάμα, να μιλάει απευθείας μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να κινεί τα χείλη της. «Το παιδί που έχασες ήταν αγόρι και λυπάμαι πολύ», την άκουσα να λέει, «όμως εδώ έχουμε ένα πρόβλημα. Το αγόρι σε έχει επιλέξει για γονιό του (είπε «σε» κι όχι «σας», πράγμα που πρόσεξα εκείνη τη στιγμή) και αρνείται πεισματικά να επιστρέψει πίσω σε μας. Είπε ότι θα παραμείνει κοντά σου, μέχρι να του ξαναδοθεί η ευκαιρία να σε συναντήσει»…
Εκείνη τη στιγμή, τα πάντα σκοτείνιασαν και βρέθηκα μετέωρος στα σύνορα των δύο κόσμων, του ονειρικού και του πραγματικού, για λίγες ατελείωτες στιγμές, ή εάν θέλετε κλάσματα νευροσυναπτικού χρόνου με απροσδιόριστη διάρκεια. Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα το δωμάτιο και τότε είδα μια ακαθόριστη αντρική σιλουέτα να κάθεται στο κρεβάτι, δίπλα στα πόδια μου. Αισθάνθηκα το βάρος του να βαθουλώνει το στρώμα κι έτσι να έλκει τα πόδια μου προς το μέρος του. Ένα απέραντο κι αβάσταχτο συναίσθημα με κατέκλυσε, τρόμου, αγωνίας και συνάμα αγάπης κι άπλωσα το χέρι για ν’ αγγίξω τη θολή του σκιά. Εκείνος τότε εξαφανίστηκε, όμως είδα για λίγο ακόμη το βαθούλωμα του κορμιού του στο στρώμα. Μετά ξαναείδα τη σκιά του να ξεθωριάζει και κάτι σαν τη φωτεινή κηλίδα που στιγμάτιζε για λίγο τις οθόνες των παλιών ασπρόμαυρων τηλεοράσεων όταν τις έκλεινες, πετάρισε για μερικές ακόμη στιγμές στο δωμάτιο, ώσπου χάθηκε κι αυτή πίσω από το σκοτεινό όγκο της ντουλάπας, ενώ το σώμα μου είχε ανασηκωθεί και καθόμουν στο κρεβάτι. Πετάχτηκα όρθιος, ταραγμένος και μάλλον σοκαρισμένος και κοίταξα μέσα από τις γρίλιες τον έξω κόσμο, όπου μόλις είχε αρχίσει να χαράζει λίγο γκρίζο φως στον ανατολικό ορίζοντα…
Ήταν το πιο όμορφο, φωτεινό, μεγαλόπρεπο και παράξενο όνειρο που είδα ποτέ μου, ένα απ’ τα πλέον τρομερά και ζωντανά, κι ήταν επίσης η μοναδική φορά που και με ανοιχτά τα μάτια είδα μια άκρη του ονειρόκοσμου να διεισδύει στη δική μας συναινετική πραγματικότητα. Θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει σε τύψεις, σε ευσεβείς πόθους, ίσως και σε εσωτερικό αυτολιβάνισμα, να θέλω να πιστεύω ότι είμαι κι εγώ σε κάτι «ο εκλεκτός». Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έτσι το εξέλαβα κι εγώ, αν και η συνοχή κι η συνέπειά του, ήταν μοναδικές και πρωτόγνωρες για αυτοψυχαναλυτικό όνειρο, από τα πολλά που έχω δει και που όλα είχαν πολύ διαφορετική χροιά από αυτό. Άλλωστε τα περισσότερα από εκείνα τα έχω πια ξεχάσει, όμως τούτο κοσμεί τη μνήμη μου, τόσο δυνατό, όσο και οι σημαντικότερες αναμνήσεις από την πραγματική ζωή.
Όπως και να ‘χει, εγώ εκείνη την εποχή δεν γνώριζα τίποτε για την Αρκάνα, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί της, όσο για τον Άλιστερ Κρόουλυ, είχα ακούσει μόνο ένα γνωστό heavy metal τραγούδι κι είχα διαβάσει γι’ αυτόν μονάχα περί της κακής του φήμης, όπως ο περισσότερος κόσμος. Έτσι, δεν είχα καμμία συναίσθηση ότι η κοπέλα με τη λεοπάρδαλη ήταν η απεικόνιση της Βασίλισσας των Ράβδων, ειδικά στην Αρκάνα του Κρόουλυ! Δεν είχα ιδέα ποια ακριβώς μου είχε μιλήσει, απεναντίας πίστευα ότι ήταν κάποια κυρά των ξωτικών, ξεσηκωμένη μέσα από τα βιβλία fantasy που είχα κατά καιρούς ξεκοκαλίσει. Ίσως να μπορείτε να αντιληφθείτε την χάσκουσα απορία που με κατέλαβε περισσότερα από επτά χρόνια αργότερα, όταν φυλλομετρώντας την Αρκάνα του Κρόουλυ, έπιασα στα χέρια μου την κάρτα της Βασίλισσας των Ράβδων. «Την ξέρω αυτήν, την έχω δει σε όνειρο, χρόνια πριν, μου έχει μιλήσει…», άρχισα να φωνάζω μπροστά στην έκπληκτη Πρωθιέρειά μας Isiliel.
Πώς μπορούσα να γνωρίζω ένα τόσο συγκεκριμένο σύμβολο χωρίς να το έχω δει ποτέ; Από πού ήρθε αυτό το όραμα και τι ήθελε στ’ αλήθεια από εμένα; Τι σήμαινε εκείνο το φιλί που μου έστειλε με το στόμα του θηρίου; Ίσως ο πλουμιστός θίασος των Αρχετύπων της Αρκάνας, μέσα στον άφθαρτο κι άχρονο Χώρο των Ιδεών στον οποίο κατοικούν, να γνώριζαν πως κάποτε οι δρόμοι μας θα συναντιόνταν και με παρακολουθούσαν από το παρελθόν του δικού μας χρόνου, που δεν είναι ούτε μια στιγμή μέσα στο δικό τους Αιώνιο Τώρα. Ίσως η Βασίλισσα να ήρθε να με βρει, επειδή ο Πρίγκιπας των Ράβδων -η κάρτα που αντιστοιχεί, όπως διαπίστωσα αργότερα, στον δικό μου χαρακτήρα- είναι ο γιος της κι εκείνη ένιωσε πως έπρεπε να με συμβουλεύσει, τρυφερά σαν μητέρα, αν και με τον κάπως σαδιστικό τρόπο που αρμόζει σε μια Αρχόντισσα του Πυρός. Δεν γνωρίζω εάν η υπόσχεση που μου έδωσε η Βασίλισσα των Ράβδων κάποτε πραγματοποιηθεί, ή αν στο μεταξύ εγώ έκανα κάποια πράξη, παράλειψη ή επιλογή, που να έστρεψε τη ζωή μου προς κάποιο άλλο νήμα του χαοτικού υφαντόκοσμου των εναλλακτικών συμπάντων. Μέχρι στιγμής πάντως, έχω φροντίσει συνειδητά να το αποφύγω, όμως αυτό απ’ το οποίο τρέχεις να ξεφύγεις, βρίσκεται πάντοτε δυο βήματα μπροστά σου. Ποιος να ξέρει; Ίσως τελικά κάποτε αποκτήσω κι εγώ το δικό μου Ιερό Παιδί, στο γύρισμα του νέου Αιώνα, ίσως και ν’ αποδειχτώ ανάξιος για τόση χάρη…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Kαι στον άγγελο της εκκλησίας στα Θυάτειρα γράψε: Nα τι λέει ο Γιος του Θεού, που τα μάτια του είναι σαν της φωτιάς τη φλόγα και τα πόδια του όμοια με χαλκό που αστράφτει: Ξέρω τα έργα σου, όπως και την αγάπη και την πίστη και την υπηρεσία και την υπομονή σου, και πως τα τωρινά σου έργα είναι περισσότερα από τα πρώτα. Έχω, όμως, να σου καταμαρτυρήσω λίγα πράγματα, ότι δηλαδή αφήνεις αυτή τη γυναίκα, την Iεζάβελ, που αυτοαποκαλείται προφήτισσα, να διδάσκει και να πλανά τους δούλους μου και να τους κάνει να πορνεύουν και να τρώνε κρέας ζώων που έχουν θυσιαστεί στα είδωλα. Kαι παρόλο που της έδωσα ένα χρονικό περιθώριο να μετανοήσει, αυτή δε μετανόησε και συνεχίζει την πορνεία της. Δείτε, λοιπόν τώρα, που τη ρίχνω άρρωστη στο κρεβάτι, κι εκείνους που μοιχεύουν μαζί της - αν δε μετανοήσουν - τους βάζω σε θλίψη μεγάλη! Kαι τα παιδιά της θα τα εξολοθρεύσω με θανατικό και θα μάθουν όλες οι εκκλησίες ότι εγώ είμαι εκείνος που εξετάζει τους λογισμούς και τις καρδιές των ανθρώπων και θα ανταποδώσω στον καθένα σας ανάλογα με τα έργα σας (Αποκάλυψη, κεφ. 2, στ. 18-23).
Τρία γλυπτά της Γυναίκας στο Παράθυρο έχουν βρεθεί στην περιοχή της Μεσοποταμίας, αλλά ακόμη και Σαμάρεια του Ισραήλ. Κατά τον ένατο π.Χ. αιώνα η Σαμάρεια ήταν η πρωτεύουσα του Βορείου Βασιλείου της διαιρεμένης Ισραηλινής μοναρχίας. Ο πλέον περιβόητος ή διαβόητος βασιλιάς του ήταν ο Άχαμπ, σύζυγος της Χανανίτισσας πριγκίπισσας Ιεζάβελ (Βασιλειών Α 16:31), του μεγαλύτερου βδελύγματος και της πλέον κακόφημης πόρνης, κατά την Παλαιά Διαθήκη. Το γλυπτό που βρέθηκε στη Σαμάρεια, πιθανώς ήταν διακοσμητικό του βασιλικού κρεβατιού του Άχαμπ και της Ιεζάβελ.
Στην εβραϊκή Βίβλο, η λέξη που μεταφράζεται ως «ιερή ή λατρευτική πόρνη» είναι η qedeshah/qedeshot (θηλυκό ενικός/πληθυντικός) και qadesh/qedeshim (αρσενικό ενικός /πληθυντικός). Αυτοί οι τέσσερις τίτλοι δεν εμφανίζονται πολύ συχνά στην εβραϊκή Βίβλο, καθώς τα παραδείγματα είναι λιγοστά. Η ρίζα qdsh σημαίνει «διαχωρίζω», «καθαγιάζω» . Ως επί το πλείστον, οι όροι εμφανίζονται στο Δευτερονόμιο και στο Βασιλειών Β, βιβλίο ιδιαίτερα εθνικιστικό, πολεμικό και επικριτικό της Καναανιτικής θρησκείας. Η υπόθεση ότι η "ιερή πορνεία" όχι μόνο είχε εμφανιστεί, αλλά είχε συμβεί στα πλαίσια των λατρειών γονιμότητας, προέκυψε από την εσκεμμένη διασύνδεση της έννοιας της «qedeshah», της «ιερής/καθαγιασμένης» γυναίκας με την zonah, την «πόρνη» .
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι υπήρχε μια σημαντική κατηγορία θρησκευτικών λειτουργών που αποκαλείτο qedeshah στην Καναάν. Διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος να απαξιώνει η Βίβλος στα συγκεκριμένα βιβλία της τέτοιες γυναίκες. Η λειτουργία τους στη Καναανιτική θρησκεία δεν είναι γνωστή, αλλά ήταν «γυναίκες», πιθανώς ιέρειες. Όταν άρχισαν να ερμηνεύονται τα αρχεία της Ουγκαρίτ της Συρίας, γρήγορα έγινε εμφανές ότι η Ουγκαριτική θρησκεία ήταν παρόμοια με την Καναανιτική θρησκεία που δυσφημίστηκε στην εβραϊκή Βίβλο.
Η ιστορία της Ιεζάβελ, είναι πολύ ενδεικτική της σύγκρουσης μεταξύ των Μητριαρχικών και των Πατριαρχικών ιερατείων, του κλίματος εκείνης της μεταβατικής εποχής αλλά και των πολιτικών/στρατιωτικών μεθόδων οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σ’ εκείνη την αλλαγή Αιώνα· επίσης εξηγεί θαυμάσια τους λόγους για τους οποίους τα σύμβολα της Μητριαρχικής θρησκείας εξευτελίστηκαν και δαιμονοποιήθηκαν.
Η Ιεζάβελ καταγόταν από φημισμένο βασιλικό οίκο, αφού ήταν κόρη του Εθ-Βαάλ, βασιλιά της Σιδώνας, ενώ μικρανεψιά της ήταν η Ελίζα, η μυθική θεμελιώτρια της Καρχηδόνας. Από την Παλαιά Διαθήκη μαθαίνουμε ότι ήταν πιστή των Καανιτικών θεοτήτων, ειδικά της Θεάς Ασερά, της κύριας θηλυκής θεότητας της Φοινικικής πατρίδας της. Όπως τα περισσότερα μέλη της βασιλικής οικογένειας, είχε ταυτόχρονα και υψηλή θρησκευτική θέση, στη θρησκεία της Σιδώνας, ιδιαίτερα της Ασερά. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, η Ιεζάβελ μετά το γάμο της, επηρέασε τον Αχάμπ ώστε αυτός να γίνει ακόλουθος του Βαάλ (Βασιλειών Α 17:32). Ως βασίλισσα του βόρειου τμήματος του Ισραήλ, υποστήριζε τη λατρεία της Καανιτικής πολυθεϊστικής θρησκείας και έτρεφε 400 προφήτες στο τραπέζι της, όπως και μεγάλο αριθμό ιερέων, προφήτες του Βαάλ (Βασιλειών Α 18:19). Η Βίβλος επίσης αναφέρει ότι άσκησε διώξεις στους προφήτες του Θεού του Ισραήλ (Βασιλειών Α 18:4).
Στην αντίσταση στην Καανιτική θρησκεία και την Ιεζάβελ, πρωτοστάτησε ο Προφήτης Ηλίας (Βασιλειών Α 18:17). Επάνω στο όρος Κάρμελ, ο Ηλίας νίκησε τους προφήτες του Βαάλ, σε διαγωνισμό μεταξύ των θεών τους, πράγμα το οποίο σήμερα θ’ αποτελούσε απλώς ένα “Illusionist’s Festival”, όπου όμως όλοι οι προφήτες του Βαάλ φονεύθηκαν (Βασιλειών Α 18:20-40). Η Ιεζάβελ τότε απείλησε με θάνατο τον Ηλία ο οποίος έπρεπε να διαφύγει (Βασιλειών Α 19:1-2). Τελικά ο Αχάμπ σκοτώνεται σε μάχη (Βασιλειών Α 22:35) και ο γιος και διάδοχός του Ιοράμ, σκοτώνεται προδοτικά, από τον φιλόδοξο στρατηγό του Ιεχού (Βασιλειών Β 9:22-24). Έτσι, η Ιεζάβελ έμεινε μόνη και απροστάτευτη στην Σαμάρεια, στο έλεος του Ιεχού , νέου βασιλιά του Ισραήλ (Βασιλειών Β 9:1-14). Εκείνος την κατηγόρησε για «αμέτρητες πορνείες και βασκανίες» καθώς και για όλα τα προβλήματα της χώρας (Βασιλειών Β 9:22).
Όταν ο Ιεχού έφτασε στην πόλη, η Ιεζάβελ μάλλον κατάλαβε ότι ήταν κοντά στο θάνατο. Έτσι η Φοινικική βασίλισσα έβαψε τα μάτια της, στόλισε τα μαλλιά της κι έκατσε σ’ ένα παράθυρο του παλατιού. Άραγε οι συγγραφείς του μύθου επικαλέστηκαν εσκεμμένα το γνωστό από το παρελθόν μοτίβο της Γυναίκας στο Παράθυρο, προκειμένου να το αμαυρώσουν; Ίσως πράγματι η Ιεζάβελ να χαιρετούσε άφοβα το θάνατό της, καθισμένη περήφανα στο παράθυρο, όχι μόνο ως βασίλισσα, αλλά και ως ιέρεια της Θεάς της. Έτσι, η Βιβλική εικόνα της Ιεζάβελ ν’ αντιμετωπίζει τον εχθρό της περήφανα και γενναία, από το παράθυρο πιθανώς με το χρόνο συνέβαλε αθροιστικά στις αρνητικές ερμηνείες της «Γυναίκας στο Παράθυρο» και αντιστρόφως. Καθώς το όνομα της Ιεζάβελ έφτασε αργότερα να σηματοδοτεί το χείριστο είδος της γυναικείας εξαχρείωσης, έτσι και η θεά Κιλίλι ν’ αναδείχτηκε σε πόρνη, που προσφέρει τον εαυτό της από το παράθυρο. Εάν λάβουμε υπόψιν ότι η παραπάνω ιστορία αφηγείται πολιτικά παιχνίδια εξουσίας και ουδεμία σχέση έχει με οιαδήποτε πνευματική διδασκαλία, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε με ποιον τρόπο έγινε η μετάβαση από τη Μητριαρχία προς την Πατριαρχία.
Η συσχέτιση της Γυναίκας στο Παράθυρο με τη λατρεία της Θεάς, μας εξηγεί μεταξύ άλλων, τους λόγους για τους οποίους ο Κρόουλυ, απέδωσε την Ατραπό του Χε (Παράθυρο) στην κάρτα του Άστρου, αντί εκείνης του Αυτοκράτορα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Η όμορφη κι αινιγματική «Γυναίκα στο Παράθυρο», που απεικονίζεται σε πολλά ελεφάντινα γλυπτά, τα οποία έχουν βρεθεί στην Πρόσω Ανατολή και χρονολογούνται γύρω στο 1.000 π.Χ., θεωρείται απεικόνιση, άλλοτε πόρνης και άλλοτε θεάς, το πιθανότερο όμως είναι πως ισχύουν και τα δύο. Οι λόγιοι σχολιαστές των τελευταίων αιώνων ήταν ξεκάθαροι επ’ αυτού: ήταν απλά μια πόρνη που επιδείκνυε τα κάλλη της σε κάποιο πανδοχείο. Περαιτέρω όμως , την έχουν συχνά ταυτίσει με την Θεά Ινάννα, την οποία ωστόσο αντιμετώπιζαν, βάσει των Πατριαρχικών τους προτύπων, ως προστάτιδα θεά των πορνών και την ίδια ως πόρνη.
Η «Γυναίκα στο Παράθυρο» σίγουρα ήταν μια πτυχή της Ινάννα/Ιστάρ, αν μη τι άλλο. Ονομαζόταν Κιλίλι και ήταν μια κατώτερη βαβυλωνιακή θεότητα. Το όνομά της σημαίνει «Η Στεφανωμένη». Οι Σουμέριοι την αποκαλούσαν Aba-shushu, «Εκείνη που γέρνει στο Παράθυρο». Ένα ακόμη όνομά της ήταν Abta-gigi, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως «Εκείνη που απαντά στα προστάγματά μας απ’ το Παράθυρο».
Η Κιλίλι θεωρείτο σοφή, με την έννοια της επιδεξιότητας ή της γνώσης: «Είσαι η Κιλίλι, η σοφότερη των σοφών, που ασχολείται με τις ανθρώπινες υποθέσεις». Ομοιάζει με την Ιστάρ, τόσο ως προς τη σοφία της, όσο και σε σχέση με τη στάση της πάνω στο παράθυρο: «…σ’ ένα παράθυρο του σπιτιού, στέκεται η σοφή Ιστάρ». Συχνά η Κιλίλι αναφερόταν σε ψαλμούς και σε λιτανείες, όπου αποκαλείτο, για παράδειγμα, «Κιλίλι, η βασίλισσα των παράθυρων, Εκείνη που σκύβει απ’ το παράθυρο». Εικονίζεται σε πολλά πανέμορφα ελεφάντινα γλυπτά, το γνωστότερο εκ των οποίων ονομάστηκε «Η Μόνα Λίζα του Νιμρούντ». Τα περισσότερα από τούτα τα γλυπτά κατασκευάστηκαν στην Φοινίκη και μάλλον ήταν διακοσμητικά επίπλων, κυρίως κρεβατιών.
Η Κιλίλι, μέσα στον ναό, πιθανότατα ενσαρκωνόταν από κάποια ιέρεια, η οποία επεδείκνυε με τελετουργικό τρόπο τον εαυτό της στους πιστούς, με πλήρη λατρευτικά διάσημα, από κάποιο «Παράθυρο Εμφάνισης», το οποίο βρισκόταν σ’ έναν τοίχο του κτηρίου. Τα μαλλιά της ήταν συνήθως διακοσμημένα με βαρείς, περίτεχνους δακτυλίους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φορούσε και περιδέραιο. Τα προεξέχοντα μάτια της κοίταζαν απευθείας τον παρατηρητή. Τα μάτια των θεών ήταν επίτηδες μεγάλα, ώστε να δείχνουν ότι εκείνοι βλέπουν τα πάντα, επίσης τα μεγάλα τους αυτιά άκουγαν το παραμικρό. Ωστόσο, σ’ ένα τουλάχιστον από τα γλυπτά αυτά, κάποια θεά, πιθανόν η Κιλίλι, εικονίζεται σε προφίλ. Βρίσκεται καθήμενη σ’ ένα θρόνο, περιτριγυρισμένη από κρίνα, αντικρίζοντας έναν θεό ενθρονισμένο απέναντι ακριβώς. Η περιγραφή αυτή μας θυμίζει βέβαια έντονα την κάρτα της Αυτοκράτειρας, η οποία όπως είχαμε γράψει, κοιτάζει προς τον Αυτοκράτορα, αλλά κι εκείνος προς αυτήν.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Η Θεά Ίσιδα, ξεκίνησε την μακρά πορεία της ως μέλος του αιγυπτιακού πανθέου γύρω στα 2.500 π.Χ., η λατρεία της όμως επεκτάθηκε σε όλον τον Μεσογειακό κόσμο κι ακόμη παραπέρα, αφού έχει βρεθεί ιερό της Ίσιδας ακόμη και στον ποταμό Τάμεση της Αγγλίας. Συνδέεται άμεσα με την κάρτα της Αρχιέρειας, για την Ατραπό Γκίμελ της οποίας μιλήσαμε παραπάνω. Όπως ο Ιησούς, ήταν κι εκείνη ένας παγκόσμιος και ελεήμων σωτήρας, που δεν υπολόγιζε την καταγωγή ή την κοινωνική τάξη. Όπως η Παναγία, ήταν κι εκείνη Παρθένος, πλην θεϊκή και στοργική Μητέρα. Λατρευόταν όμως κι από τις πόρνες. Σύμφωνα με τους μύθους που περιβάλλουν την μακρά αναζήτησή της για το σώμα του εραστή/αδελφού της Όσιρι, ήταν πόρνη στην Τύρο για δέκα χρόνια, πιθανώς Ιερόδουλη. Τελικά βρήκε το φέρετρο του Όσιρι μέσα σ’ έναν πυλώνα του ναού της Αστάρτης στην Βύβλο. Έτσι, κατά παράδοση τα ιερά της Ίσιδος βρίσκονταν συχνά κοντά σε οίκους ανοχής, ενώ συχνά είχαν τη φήμη σημείου συνάντησης των πορνών. Η Ίσιδα, όπως και η Ινάννα και η Ιστάρ, περιείχαν όλες τις πλευρές του Θηλυκού, Παρθένος, Σύζυγος, Μητέρα/Πόρνη.
Ο όρος Παρθένος, είναι εκείνος που φαίνεται σήμερα, μετά από χιλιετίες γαλούχησης στα Πατριαρχικά-Φαλλοκρατικά πρότυπα, να αντιφάσκει περισσότερο απ’ όλους, με τον όρο Πόρνη, έστω κι Ιερή. Όπως είπαμε, το Πατριαρχικό ιερατείο φρόντισε να συκοφαντήσει, ν’ απαξιώσει και να ενοχοποιήσει, όλους τους βασικούς συμβολισμούς της θρησκείας της Μεγάλης Μητέρας, πολύ περισσότερο όσους είχαν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα, την οποία παραδοσιακά απεχθάνεται και προσπαθεί να ενοχοποιήσει με κάθε μέσον και σε κάθε ευκαιρία. Ο όρος «Παρθένος» στην πραγματικότητα σηματοδοτεί γυναίκες αυτοδιατιθέμενες, οι οποίες δεν εξαρτώντο από κανέναν άντρα. Έτσι, η Ίσιδα, η Ιστάρ και η Ινάννα δεν ήταν προστάτιδες μόνο των πορνών, αλλά και κάθε αυτοσυντηρούμενης γυναίκας. Περισσότερα όμως για την πνευματική-μυστική έννοια της Παρθενίας θα δούμε στα παρακάτω, μέσω της ροδοσταυρικής ανάλυσης του γνωστικού συμβολισμού της Παρθένου Σοφίας (Virgin Sophia).
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Τούτος ο τίτλος αποδίδεται στην Μπάμπαλον, επειδή αυτή δέχεται τους πάντες, χωρίς νʼ αρνείται κανέναν, όμως ταυτόχρονα δεν ανήκει σε κανέναν. Αντίθετα, απαιτεί για τούτο της το δόσιμο, ένα πολύ υψηλό τίμημα, το ίδιο το Αίμα του Μύστη και μαζί του τον προσδιορισμό του Εγώ του, ως επίγειο πρόσωπο. Το ίδιο θέμα περιγράφεται και στον 12ο Αιθέρα του Το Όραμα και η Φωνή:
«Αυτό είναι το Μυστήριο της Βαβυλώνας, της Μητέρας των Βδελυγμάτων, και αυτό είναι το Μυστήριο της μοιχείας της, επειδή ενέδωσε σε καθετί ζωντανό κι έγινε συμμέτοχος στο Μυστήριό του. Επειδή υπηρέτησε τους πάντες, έγινε η κυρά των πάντων. Δεν μπορείς όμως ακόμη νʼ αντιληφθείς τη δόξα της».
Το Αρχέτυπο της Ιεράς Πόρνης, αποτελεί μια από τις τρεις ομοούσιες κι αδιαίρετες πλευρές του Θηλυκού, εκείνη της Μητέρας/Πόρνης. Τούτος ο συμβολισμός είχε γίνει αντιληπτός νωρίς κατά την εποχή της λατρείας της Μεγάλης Μητέρας - η λεγόμενη Μητριαρχική Εποχή ή Αιώνας της Ίσιδας- και είχε ενταχθεί στα θρησκευτικά δρώμενα και την καθημερινή εμπειρία. Φαίνεται πως στις αρχαίες κοινωνίες που περιγράφουν διάφοροι συγγραφείς, η γυναικεία σεξουαλικότητα χρησιμοποιείτο για θρησκευτικούς σκοπούς, θεωρείτο μάλιστα ως στοιχείο κοινωνικής προσαρμογής, όπως αναφέρεται στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της ελληνικής Wiki , από το οποίο θα δανειστώ κάποια αποσπάσματα:
«Το σεξ ήταν συνήθης ιεροπραξία στις πρωτόγονες κοινωνίες και έδενε τους ανθρώπους με τα ιερά δεσμά συνύπαρξης. Το γεγονός όχι μόνο διασφάλιζε τη συνέχεια της κοινότητας, αλλά εξασφάλιζε σε ένα βαθμό την τήρηση των εξωγαμικών εθιμικών κανόνων. Στις σύγχρονες κοινωνίες η ίδια πράξη εκλαμβάνεται ως ιερή κοινωνία και περιβάλλεται τον μανδύα της θρησκευτικότητας. Κοινότητες στην Γερμανία, το Θιβέτ, την Πολυνησία και τη Νότια Αμερική αλλάζουν τους κανόνες της πρόσβασης στον ερωτικό τομέα, έτσι ώστε να περιλαμβάνονται όλα τα ώριμα μέλη της κοινότητας σε μια ποικιλία ιεροπραξιών. Στο Μάντρι Γκρας, ένας συνδυασμός ψυχογενών ουσιών χρησιμοποιείτο για τη δημιουργία της ιερής ατμόσφαιρας. Σεξουαλική ελευθερία, οινοπνευματώδη, χορός και μουσική συντίθονταν για να δημιουργήσουν μια αίσθηση συντροφικότητας σε μια ιεροπραξία».
Νομίζω πως το παραπάνω απόσπασμα δίνει μια πολύ καλή και συνοπτική εικόνα της ατμόσφαιρας μέθης κι έκστασης η οποία περιρρέει την κάρτα της Λαγνείας. Το σεξ μέσα στα πλαίσια της κοινότητας θεωρείτο για κάποιο λόγο αναγκαία και θεμελιώδης συνθήκη κοινωνικής συνύπαρξης. Πιθανόν η ευρύτερη διασπορά των γονιδίων, μέσα στη Γονιδιακή Δεξαμενή του πληθυσμού, να εξυπηρετούσε την μεγαλύτερη γενετική ποικιλομορφία και κατά συνέπεια την ευρωστία και βιωσιμότητά του. Κάτι τέτοιο, ειδικά μέσα σε μικρούς πληθυσμούς, με περιορισμένες δυνατότητες μετακινήσεων κι επομένως διασταυρώσεων με άλλους πληθυσμούς, θα μπορούσε να είναι κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση. Έτσι, οι Μητριαρχικές κοινωνίες το ενσωμάτωσαν ως δρώμενο της θρησκευτικής τελετουργίας εξαγνίζοντας κι απενοχοποιώντας το, ενώ οι Πατριαρχικές το καταράστηκαν ως βδέλυγμα και το πολέμησαν με κάθε μέσον.
«Ένα απίθανο ποσοστό του πληθυσμού από τη Μεσοποταμία και τη Συρία-Καναάν πρέπει να ήταν είτε κοσμικές είτε θρησκευτικές πόρνες κάποιου είδους», έγραψε η Beatrice Brooks το 1941. Συνήγαγε τα συμπεράσματα της από τα κείμενα των αρσενικών κυρίως μελετητών της εποχής, που δέχτηκαν ασυζητητί την έννοια «ιερές πόρνες ή πόρνες των ναών». Ιέρειες των ναών, συγκέντρωναν τα αναγκαία για τη συντήρηση του ναού, συμμετέχοντας τακτικά σε σεξουαλικές επαφές με αντάλλαγμα κάποιου είδους πληρωμή στους ναούς τους. Οι γυναίκες ακόλουθοι της Ινάννα-Ιστάρ της μεσοποτάμιας θεάς της σεξουαλικότητας και της αγάπης, ήταν οι κυρίως ύποπτοι τέτοιας συμπεριφοράς. Μέχρι πρόσφατα οι περισσότεροι μελετητές τη θεωρούσαν –ορισμένοι τη θεωρούν ακόμα- δεδομένη. Η υπόθεση ότι η «ιερή πορνεία» όχι μόνο είχε εμφανιστεί, αλλά συνέβαινε στα πλαίσια των λατρειών γονιμότητας, προέκυψε από τη σκόπιμη διασύνδεση στην εβραϊκή βίβλο της κεντεσά (qedeshah), «ιερή ή καθαγιασμένη γυναίκα», με την ζονά (zonah), την «πόρνη». Προφανώς, οι περισσότεροι μελετητές δεν διέκριναν μεταξύ του τελετουργικού έρωτα και του επ' αμοιβή έρωτα. Όμως, ο τελετουργικός έρωτας δεν θα καθιερωνόταν ως πορνεία, ακόμα κι αν η πράξη παρήγαγε προσφορές για έναν ναό, αλλά μάλλον θα θεωρείτο πράξη λατρείας.»
Ο θεσμός της Ιεράς Πορνείας στην αρχαιότητα
Είναι πολλοί οι μύθοι που αναφέρονται στην ιερή πορνεία κατά την αρχαιότητα και κάποιοι από αυτούς στηρίζουν την υπόθεση της κοινωνικοποίησης μέσω του μύθου της γονιμότητας.
Με τη σειρά του ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνοντας με τον δικό του αρνητικό τρόπο τούτη την πρακτική, αναφέρει : "[…]ήταν οι Αιγύπτιοι εκείνοι που θεώρησαν προσβολή ενάντια στην ευσέβεια τη σεξουαλική επαφή με τις γυναίκες στους ναούς, ή την είσοδο στον ναό μετά από σεξουαλική επαφή, χωρίς τον αναγκαίο καθαρμό. Δύσκολα σε οποιοδήποτε έθνος, εκτός από τους Αιγύπτιους και Έλληνες μπορεί να συναντήσει κανείς τέτοιον ενδοιασμό, καθώς όλοι σχεδόν θεωρούν από αυτή την άποψη ότι οι ανδρες και οι γυναίκες δεν είναι διαφορετικοί από τα ζώα, τα οποία είτε κτήνη είναι είτε πτηνά, διαρκώς ζευγαρώνουν στους ναούς και τους ιερούς τόπους[…]» .
Όσον αφορά στους Βαβυλώνιους, ο Ηρόδοτος αναφέρει ένα «εντελώς επαίσχυντο» έθιμο σύμφωνα με το οποίο κάθε γυναίκα «μιά φορά στη ζωή της» είχε επαφή κοντά στο ναό της Αφροδίτης (Ιστάρ) με τον πρώτο ξένο που έριχνε «ασημένιο νόμισμα» στο περίζωμά της . Ομοίως, ο Λουκιανός περιέγραψε την τιμωρία των γυναικών που αρνούνταν να ξυρίσουν τα κεφάλια τους εις ένδειξη πένθους για τον Άδωνι: «έστω και για μία ημέρα αυτές [έπρεπε] να πουλήσουν την ομορφιά τους … [σε μια] αγορά … ανοικτή για τους ξένους μόνο και η πληρωμή [ γινόταν ] προσφορά στην Αφροδίτη [ Αστάρτη ]». Οι χριστιανοί συγγραφείς επίσης κατηγορούσαν τους εθνικούς ότι επέτρεπαν τα όργια προν τιμήν της Αφροδίτης, τον τελετουργικό προγαμιαίο έρωτα, και την λατρευτική πορνεία.
Η ιερή πορνεία ασκείτο ευρέως στην αρχαία Ελλάδα, ιδιαίτερα στους ναούς της Αφροδίτης, στην Κύπρο, τον τόπο που γεννήθηκε και την Κόρινθο. Στην Κόρινθο μάλιστα ήταν γνωστή ως «Αφροδίτη η εταίρα». Ο Στράβων τον 1ο Π.Κ.Ε. αιώνα αναφέρει ότι χίλιες ιερές πόρνες εργάζονταν στον ναό της εκεί, ενώ τον ίδιο αριθμό αναφέρει και για το όρος Έρυξ στη Σικελία. Αλλά στις ύστερες περιόδους του ελληνικού κόσμου οι υπερήφανες ιέρειες της αγάπης φαίνεται ότι αντικαθιστούνταν στις περισσότερες περιπτώσεις από σκλάβες. Στην Κύπρο οι φιλολογικές μαρτυρίες υποδεικνύουν ότι πριν από το γάμο όλες οι γυναίκες υποχρεώνονταν στο παρελθόν από το έθιμο να εκδίδονται σε ξένους στο άδυτο της θεάς. Παρόμοια έθιμα επικρατούσαν σε πολλά μέρη της δυτικής Ασίας. Όποιο και αν ήταν το κίνητρο, η πρακτική δεν θεωρείτο σαφώς οργιαστική εκδήλωση της σφοδρής επιθυμίας, αλλά σοβαρό θρησκευτικό καθήκον που εκτελείτο στην υπηρεσία εκείνης της μεγάλης θεάς της δυτικής Ασίας της οποίας όνομα το ποίκιλε, ενώ ο τύπος της παρέμεινε σταθερός, από τόπο σε τόπο. Στην Πάφο σύμφωνα με τον μύθο η συνήθεια της θρησκευτικής πορνείας λέγεται πως καθιερώθηκε από το βασιλιά Κινύρα, και ότι την άσκησαν οι κόρες του, οι αδελφές του Άδωνι, οι οποίες, έχοντας υποστεί την οργή της Αφροδίτης, ζευγάρωσαν με ξένους στον ναό της και τελείωσαν τις μέρες τους στην Αίγυπτο.
Στη Ρώμη, μια ορισμένη κατηγορία γυναικών, οι lupae ή λύκαινες, προσήλκυαν τους πελάτες τους πελάτες με κραυγές λύκαινας, του κατ' εξοχήν συμβόλου της Ρώμης. Υπογραμμίζοντας τη σύνδεση μεταξύ της σεξουαλικής έκστασης και του θανάτου, μια άλλη κατηγορία γυναικών, οι busturariae, λειτουργούσαν στα νεκροταφεία, παρέχοντας έρωτα στις ταφικές πλάκες ή θρήνο (μοιρολόι) στις νεκρώσιμες ακολουθίες.
Σε μια επιγραφή από την Ανατολία από το 200 Κ.Ε. μια γυναίκα ονόματι Αυρηλία αναγγέλει υπερήφανα ότι είχε υπηρετήσει στο ναό συμμετέχοντας στο σεξουαλικό έθιμο, όπως και η μητέρα της και όλες οι θηλυκές της πρόγονοι. Είναι αλήθεια ότι ένα μεγάλο τμήμα της τελετουργικής δραστηριότητας στην αρχαία ανατολική Μεσόγειο εστιαζόταν στην προώθηση της γονιμότητας του εδάφους.
Στην πρώιμη Μεσοποταμία ο «ιερός γάμος», με την εστίασή του στη γονιμότητα, θα μπορούσε ενδεχομένως να περιελάμβανε την έννοια «ιερή πόρνη». Σύμφωνα με έναν μελετητή, «η λατρευτική πορνεία» είναι μια πρακτική που περιλαμβάνει θηλυκούς και κατά περιόδους αρσενικούς ακόλουθους των θεοτήτων γονιμότητας, οι οποίοι αφιέρωναν πιθανώς τις αποδοχές τους στη θεότητά τους». Η ιεροτελεστία του «ιερού γάμου» ήταν ένα από «τα κίνητρα της πρακτικής, ιδιαίτερα στη Μεσοποταμία», όπου ο βασιλιάς είχε σεξουαλική επαφή με «μια πόρνη του ναού» . Στην αρχαία Σουμερία και τη Βαβυλώνα, οι ιερόδουλες της Θεάς υποδέχονταν τον «Θεοφόρο Ξένο». Η σεξουαλική τους ένωση αποτελούσε, για αμφότερους τους συμμετέχοντες, κοινωνία με το Θείον. Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς χάριν της γονιμότητας αλλά και προκειμένου ο Βασιλιάς να νομιμοποιήσει τη δικαιοδοσία του στα μάτια του λαού του, έπρεπε να συμμετάσχει στον εορτασμό του Μυστηρίου του Ιερού Γάμου, με κάποια ιέρεια, η οποία εκπροσωπούσε τη Θεά. Στη Σουμερία το πλήθος έψελνε εκστατικούς ερωτικούς ύμνους για να ενθαρρύνουν και να γιορτάσουν το γάμο του «Βασιλιά-Ποιμένα» Ντουμούζι με τη Θεά Ινάννα. Ένα απόσπασμα από το Τελετουργικό του Ιερού Γάμου, από τους Κυλίνδρους της Gudea, που γράφηκαν στη Σουμερία γύρω στο 3.000 π.Χ., σε αγγλική μετάφραση του Samuel Kramer:
«Ο Βασιλιάς πηγαίνει με όρθιο το κεφάλι προς την ιερή αγκαλιά
Πηγαίνει με όρθιο το κεφάλι στην ιερή αγκαλιά της Ινάννα,
Ο Βασιλιάς έρχεται με όρθιο κεφάλι,
Έρχεται στη Βασίλισσά μου με όρθιο κεφάλι
Αγκαλιάζει την Ιερόδουλο»
Ο τίτλος «Ιερόδουλος», σημαίνει υπηρέτης των ιερών και αναφέρεται ειδικά στην ιέρεια στης οποίας τα καθήκοντα συμπεριλαμβανόταν και σεξουαλικά τελετουργικά. Καθώς οι κοινωνίες έγιναν πιο στρατικοποιημένες και πολεμοχαρείς, οι συμβολισμοί αυτοί άρχισαν να ευτελίζονται, μέχρι την πλήρη επικράτηση της Πατριαρχίας. Πλέον ήταν η στρατιωτική ισχύς που νομιμοποιούσε το Βασιλιά κι όχι το μυστήριο της ένωσής του με τη Θεά. Ο Βασιλιάς θεοποίησε κατʼ ουσίαν τον εαυτό του, τοποθετώντας έναν «Θεό-Βασιλιά-Ποιμένα» στην κορυφή των ουρανών.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ένας απλός προγραμματιστής θα ένωνε πολλά tag για να φτιάξει κάτι μεγαλύτερο (synchroneous) ή θα έβαζε συγκεκριμένα tag να κάνουν "μικροδουλίτσες" και θα ζητούσε από κάθε tag μια επιστροφή στο μεγάλο κουβά (asynchroneous). Εσύ χρησιμοποιείς ανώτερο προγραμματισμό σημειολογικών tags ενός "νευρωνικού δικτύου". Δέχεσαι την Καμπαλική πληροφορία που μόνη της δεν υπολογίζει κάτι (νευρώνες εισόδου) και τους πολλαπλασιάζεις με συναπτά βάρη, τα δικά σου βιώματα (υπολογιστικοί νευρώνες) και κρατάς το άθροισμα του γινομένου. Η ποιότητα και δυναμική της ενόρασής σου καθορίζεται από τη συνάρτηση ενεργοποίησης που θα επιλέξεις. Δυστυχώς τα πράγματα περιπλέκονται εδώ αφού έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε διαφορετικού τύπου συναρτήσεις (βηματική, γραμμική, μη-γραμμική, στοχαστική). Το αποτέλεσμα όμως θα είναι μια έξοδος από τον νευρώνα, ένα τικ γνώσης παραπάνω (σκέψου π.χ. τον υπολογιστή να μαθαίνει σκάκι από τις κινήσεις που "διαβάζει").
Με προσβάλλεις αγαπητέ! Ως Χάουλας δεν θα μπορούσα παρά να έχω από καιρό επιλέξει τη στοχαστική συνάρτηση ενεργοποίησης, δεν αντέχω τις ντετερμινιστικές πορείες. Άλλωστε, όπως μας διδάσκει και η Καμπάλα, όλες οι πορείες, στοχαστικές ή ντετερμινιστικές οδηγούν πάντοτε στο Μηδέν (Αΐν), αφού όλα είναι "ανακατανομές του μηδενός", κατά τη δήλωση του καθηγητή κυρίου Νανόπουλου. Με άλλα λόγια, όπως είπε και ο αξεπέραστος Γιώργος Μαργαρίτης, "δεν με νοιάζει, μη σε νοιάζει οι δρόμοι πού τραβάνε, κι ο δικός μου κι ο δικός σου στο πουθενά μας πάνε".
Με απλά μαθηματικά, εάν xki είναι η i-οστή είσοδος του k νευρώνα, wki το i-οστό συναπτικό βάρος του k νευρώνα και φ η συνάρτηση ενεργοποίησης του νευρωνικού δικτύου, τότε η έξοδος yk του k νευρώνα (το ζητούμενό σου) θα είναι: yk = φ(Σxki*wki)
Στον k-οστό νευρώνα υπάρχει ένα συναπτικό βάρος wk0 με ιδιαίτερη σημασία, το οποίο καλείται πόλωση ή κατώφλι (bias, threshold). Η τιμή της εισόδου του είναι πάντα η μονάδα, xk0 = 1. Εάν το συνολικό άθροισμα από τις υπόλοιπες εισόδους του νευρώνα είναι μεγαλύτερο από την τιμή αυτή, τότε ο νευρώνας ενεργοποιείται. Εάν είναι μικρότερο, τότε ο νευρώνας παραμένει ανενεργός. Το ωραίο είναι ότι έτσι λειτουργούν και τα βιολογικά νευρικά κύτταρα.
Όπως βλέπεις φίλε μου, ο λαϊκός βάρδος, που έτριψε τη μούρη του στα βαθύτερες λάσπες του Μαλκούτ, κατάλαβε ευκρινώς βάσει της εμπειρίας του, το ίδιο που ολόκληρος καθηγητής, διάβαζε 40 χρόνια για να το κατανοήσει. Επομένως πράγματι η εμπειρία ή καλύτερα το βίωμα, είναι που δίνει το ιδιαίτερο "συναπτικό βάρος" στο νευρωνικό δίκτυο.
Εδώ όμως γεννάται ένα σημαντικό ερώτημα:Εδώ λοιπόν υπάρχει ο τρελός μαθηματικο-καμπαλικός συμβολισμός! Αν το "κατώφλι" σου, το βίωμά σου έχει ισχυρή "πόλωση" τότε το καμπαλικό σύμβολο δίναται να ενεργοποιήσει τον νευρώνα της ενόρασης, διαφορετικά, είναι ένα άχρηστο καρουδότσουφλο!
Με βάση την παραπάνω ανάλυση, όσο πιο ισχυρό είναι το bias, η πόλωση, τόσο δυσκολότερο είναι το άθροισμα των γινομένων των Καμπαλιστικών συμβόλων επί το συναπτικό βάρος των σχετικών με αυτά εμπειριών, να ξεπεράσει τούτο το κατώφλι ώστε να ενεργοποιηθεί ο νευρώνας και να παράγει εκείνο το "τσικ" Γνώσης που προκύπτει από τη στάθμιση των εμπειριών. Με άλλα λόγια, μήπως όταν η πόλωση του βιώματος ή της επιστημονικής γνώσης γίνεται τόσο υψηλή, σε σημείο να ονομάζεται προκατάληψη, μηδενίζονται οι πιθανότητές μας ν' αποκομίσουμε την παραμικρή Γνώση, μέσα από τα όσα βιώνουμε;
Στην πραγματικότητα οι Σεφίρες του Δέντρου της Ζωής δεν πρόκειται για Αρχέτυπα, αλλά για έννοιες, όπως Κατανόηση, Σοφία, Έλεος, Δύναμη κλπ. Η πραγματική σημασία τούτων των εννοιών, αντί μακροσκελών φιλοσοφικών αναλύσεων, περιγράφεται γλαφυρότερα μέσω των συμβολισμών (θεοτήτων, όπλων, χρωμάτων κλπ), προτιμάται δηλαδή ο μυθικός-μαγικός τρόπος προσέγγισης, αντί για τον καρτεσιανό φιλοσοφικό τρόπο. Το κλειδί ωστόσο για την κατανόηση του δέντρου, είναι στην πραγματικότητα οι Ατραποί, οι οποίες όπως είπαμε, αντιστοιχούνται η κάθε μία σε μια κάρτα των Ταρώ. Τα σύμβολα των καρτών όμως, είναι σίγουρα Αρχετυπικά, όπως και οι θεότητες που αντιστοιχούνται στις Σεφίρες κι αυτό δεν μπορεί κανείς να τ' αμφισβητήσει, μάλλον είναι αυτονόητο.Με άλλα λόγια αμφισβητώ ότι τα Καμπαλικά σύμβολα είναι "αρχετυπικά". Το όλο παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά στη δική σου "πόλωση"!
Τα Αρχετυπικά σύμβολα, έχουν την ικανότητα να συνδέουν με πολύ άμεσο τρόπο το συνειδητό με το υποσυνείδητο. Με δεδομένο ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της επεξεργασίας των πληροφοριών που λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας, επιτελείται από τα υποσυνείδητα συστήματα, μια τέτοια λειτουργία των συμβόλων έχει πολλά να προσφέρει στον αναζητητή.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο σε τούτη τη συζήτηση, αφού μάλλον ξεφεύγει από το θέμα της Λαγνείας, θα περιοριστώ μόνο να πω επιγραμματικά, ότι η Καμπάλα μαζί με τις κάρτες Ταρώ αποτελούν ένα πολύ σοφά δομημένο σύστημα αρχειοθέτησης και κατάταξης της γνώσης και της εμπειρίας. Ωστόσο δεν αποτελούν παρά μόνο κενά ράφια. Το τι θα τοποθετήσει κανείς στα ράφια αυτά, εναπόκειται σ' εκείνον τον ίδιο και μπορεί να κυμαίνονται από τη Φώτιση, μέχρι την παπαρολογία, όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει με μια απλή βόλτα στο διαδίκτυο.
Σειρά μου τώρα να σε αμφισβητήσω. Στο ίδιο άρθρο της wiki από το οποίο δανείστηκες κι εσύ την πολύ ωραία ανάλυση περί των νευρωνικών δικτύων, αναφέρει:Είναι ωραίο γιατί αυτό το μαθηματικό μοντέλο δεν είναι εμπνευσμένο από πτυχές της νευροφυσιολογίας αλλά η επιστήμη της νευροφυσιολογίας είναι εμπνευσμένη από αυτό! Το ανθρώπινο πνεύμα είναι πάντα λίγο πιο μπροστά απ' την ίδια την ανθρώπινη φύση!
"Το μοντέλο είναι εμπνευσμένο απο τα βιοηλεκτρικά δίκτυα που δημιουργούνται στον εγκέφαλο ανάμεσα στους νευρώνες (νευρικά κύτταρα) και στις συνάψεις (σημεία επαφής των νευρικών απολήξεων".
"Ορισμός νευρωνικού δικτύου:
Το νευρωνικό δίκτυο είναι ένα δίκτυο από υπολογιστικούς κόμβους (νευρώνες, νευρώνια), συνδεδεμένους μεταξύ τους. Είναι εμπνευσμένο από το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ), το οποίο προσπαθούν να προσομοιώσουν".
Και τέλος, παραδόξως ακριβώς μετά από το σημείο που μας παρέθεσες, γράφει: "Η ιδέα προέκυψε από τα βιολογικά νευρικά κύτταρα".
Όλα αυτά προέρχονται από την επιστήμη της Τεχνητής Νοημοσύνης και θεωρώ ότι η φυσική Νόηση είναι πολύ παλαιότερη και πιο εκλεπτυσμένη από τούτα τα πολύ βοηθητικά κατά τ' άλλα μαθηματικά μοντέλα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Δεν σε είχα ξεχάσει φίλε Νίκο, απλά με τούτη την παρατήρησή σου μ' έκανες ελαφρώς να τρέχω. Είχαμε συζητήσει εκτενώς στα προηγούμενα χρόνια περί της αντιμετάθεσης που επέφερε ο Κρόουλυ, μεταξύ των κλασικών καρτών της Δύναμης (VIII) και της Δικαιοσύνης (ΧΙ), με ταυτόχρονη μετονομασία τους σε Λαγνεία (ΧΙ) και Προσαρμογή (VIII), όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση μου διέφυγε εντελώς!! Έτσι, έγραψα ότι η μόνη διαφορά είναι η αντικατάσταση του Αυτοκράτορα από την Ατραπό του Χε (Παράθυρο), όμως αποσιώπησα αυτήν την αλλαγή. Γενικά ο Κρόουλυ έχει κάνει διάφορες αλλαγές, τόσο στη σειρά, όσο και στα ονόματα των καρτών, οπότε πρέπει να έχουμε πάντοτε τεταμένη την προσοχή μας. Έψαχνα λοιπόν να βρω μια εικόνα του Δέντρου της Ζωής κατά Κρόουλυ, ώστε ν' αντικαταστήσω εκείνη που έχω αναρτήσει. Δυστυχώς, η μόνη κατάλληλη εικόνα που βρήκα ήταν τεραστίων διαστάσεων και δεν μπορούσε να δημοσιευτεί εδώ. Παραθέτω λοιπόν το λινκ, έτσι ώστε να μπορούμε να παρακολουθούμε καλύτερα τα Καμπαλιστικά θέματα με τα οποία έχουμε καταπιαστεί.Μπερδεύτηκα τώρα . Η κάρτα της Λαγνείας δεν είναι η νούμερο ΧΙ, αυτή που αντιστοιχεί στην ατραπό που ενώνει την Σεφίρα της Δύναμης με αυτή της Ομορφιάς; Είναι και πιο λογικό. Λαγνεία είναι κάτι που έχει Δύναμη και Ομορφιά...
Θ' απαντήσω προσωπικά σ' αυτό, μιας και δεν μπορώ να γνωρίζω μια απάντηση που να καλύπτει όλους τους "εμείς-που-ασχολούμαστε-με-τα-Κροουλικά-και-τα-Καμπαλικά". Αυτό που αναζητώ, μέσα από τούτο το ταξίδι, είναι η μελέτη και κατανόηση ενός φιλοσοφικού συστήματος, με τη χρήση Αρχετυπικών Συμβόλων, προκειμένου να με βοηθήσει να κατατάξω και να συμπυκνώσω όσα μου αποκαλύπτουν τα δικά μου βιώματα. Η χρήση των συμβόλων έχει το πλεονέκτημα ότι αφού κατανοήσεις κάτι μετά από ανάλυση και ενόραση, μπορείς να το κατατάξεις κάτω από το "tag" του σχετικού συμβόλου, έτσι ώστε να το ανακαλείς ύστερα πολύ εύκολα, χωρίς να χρειαστεί να "κουβαλάς" στο κεφάλι σου όλες τις λεπτομέρειες της ανάλυσης που έχεις κάνει. Κάτι τέτοιο δεν θα έκανε κι ένας προγραμματιστής; Η Καμπάλα είναι, κατά δήλωση των ίδιων των Καμπαλιστών, ένα καλό σύστημα κατάταξης των γνώσεων, ώστε κάποιος να καταλήξει στη Γνώση.Για να καταλάβω κι εγώ ο αδαής λίγο, όλα αυτά τα Καμπαλικά, Κροολικά, ΤζακΠαρσονικά, ΝτιΦορτουνικά, Μπλαβατσκικά, τα πιστεύετε ως σύμβολα ή τα εννοείτε κυριολεκτικά;
Γιατί νομίζω είναι άλλο πράγμα να εξασκείς τη φαντασία σου και τον φιλολογικό σου οίστρο και άλλο να δημιουργείς σκεπτομορφές λύκων και μαγικά ιπτάμενα αντικείμενα που αιωρούνται στο αιθέρα!
Θα ήθελα να εκφράσω ωστόσο ένα μικρό παράπονο αγαπητέ μου, αφού μέσα εδώ ουδέποτε συζητήθηκαν σκεπτομορφές λύκων και μαγικά ιπτάμενα αντικείμενα. Ίσως γι' αυτό και κάποιοι "μυημένοι" του διαδικτύου μας θεώρησαν πολύ βαρετούς για τα ντελικάτα γούστα τους. Το τσουβάλιασμα και ο χλευασμός, σίγουρα δεν αποτελούν ενδείξεις ενός ορθολογικού τρόπου σκέψης φίλε μου...
Άλλη μια απρόκλητη ειρωνεία, εντελώς αταίριαστη με την περίσταση. Δεν νομίζω να σε μάλωσε κανείς εδώ μέσα επειδή είπες το οτιδήποτε. Εάν έχει συμβεί κάτι τέτοιο θα σε παρακαλούσα να μου το υπενθυμίσεις.Σόρρυ που επεμβαίνω έτσι άχαρα στην κουβέντα σας - δεν θα το ξανακάνω
Ειλικρινά φίλε Νίκο, με κάνεις να νιώθω ότι έχεις μια εύλογη απορία και θέλεις να τη συζητήσεις, όμως ντρέπεσαι μη σε δουν να συζητάς μαζί μας, "για τέτοια πράγματα". Δέχομαι λοιπόν τη στάση σου ως ένδειξη αμηχανίας και δεν παρεξηγώ...
απλά μου γεννήθηκε επίσης άλλη μια απορία: Γιατί η στήλη του Ελέους είναι γένους αρσενικού και αυτή της Αυστηρότητας γένους Θηλυκού;
Πολύ σημαντική ερώτηση αυτή, η οποία ωστόσο δεν έχει μια απλή και κατηγορηματική απάντηση. Όπως έχουμε γράψει παλαιότερα, υπάρχει ένας αλχημιστικός αφορισμός, ο οποίος λέει "Η γυναίκα είναι δύναμη, ο άντρας γαλήνη", αρκετά μυστηριώδης, όπως και να το κάνουμε. Από την άλλη πλευρά, φαίνεται πως οι αποδόσεις των συμβόλων της Καμπάλα, σε Αρσενικό και Θηλυκό, είναι από τη φύση τους πολύ σχετικές, όπως φαίνεται κι απ' όσα έγραψα στο ποστ #37: "Το Χέσεντ είναι αρσενικό και θετικό, ωστόσο του αποδίδεται η θηλυκή ποιότητα του Νερού, ως ένα απʼ τα τέσσερα στοιχεία. Με παρόμοιο τρόπο το Γκεβούρα, ενώ είναι θηλυκή Σεφίρα, όπως όλες της αριστερής πλευράς του δέντρου, εντούτοις όλες οι αποδόσεις του είναι αρσενικές και δυνατές, ενώ όπως είπαμε, οι περισσότερες από τις αποδόσεις του Χέσεντ, είναι θηλυκές σε ποιότητα. Αυτό δεν αποτελεί νοητική σύγχυση, αλλά αναγνώριση της ανάγκης για ισορροπία". Έτσι, συχνά θα δούμε το Αρσενικό να παρεισφρέει μέσα στο Θηλυκό κι αντιστρόφως. Επομένως, την έννοια του Αρσενικού και του Θηλυκού, θα πρέπει να τις εκλαμβάνουμε με πολύ ευρύ πνεύμα και όχι με σχολαστικισμό.
Η προσωπική μου απάντηση στο ερώτημά σου, είναι πως τυπικά το Αρχέτυπο του Θηλυκού είναι η Γη ή η Φύση, ενώ του Αρσενικού ο Ήλιος, συμβολισμός που θα πρέπει να προέρχεται από τα πρώτα στάδια εμφάνισης της ανθρώπινης νοημοσύνης, σε σχέση με την αντίληψη του φυσικού μας περιβάλλοντος. Η Φύση ωστόσο, είναι σκληρή, αφού η Φυσική Επιλογή αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ροής της. Πιέζει διαρκώς τους οργανισμούς και κρίνει ιδιαίτερα αυστηρά, εξοντώνοντας όσους δεν μπορούν να προσαρμοστούν, εξ ου και η σχέση των καρτών της Λαγνείας και της Προσαρμογής. Η Φύση είναι άγρια και τρομερή, με κεραυνούς, κυκλώνες, θύελλες, σεισμούς, ηφαίστεια, θηρευτές γεμάτους δόντια, αρρώστιες και πυρκαγιές. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράδοξο για μένα το γεγονός ότι στη Θηλυκή στήλη του Δέντρου (αριστερή), έχει αποδοθεί τυπικά η έννοια της Αυστηρότητας.
Αντίθετα, ο Ήλιος είναι εκείνος που ζεσταίνει και δίνει ζωή. Όταν υπάρχει Ήλιος στον ουρανό, εκτός βεβαίως της ερήμου -η οποία φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τους συμβολισμούς- η Φύση συνήθως ηρεμεί και δείχνει το ομορφότερό της πρόσωπο, το πιο καλοσυνάτο. Το καλοκαίρι η επιβίωση είναι σαφώς πιο εύκολη απ' ό,τι το χειμώνα, το γνωρίζουμε αυτό όσοι πήραμε έναν υπνόσακκο στην πλάτη και στήσαμε τη σκηνή μας κάτω απ' τα δέντρα. Έτσι, μου φαίνεται και πάλι φυσιολογικό που στην Αρσενική στήλη (δεξιά) έχει τυπικά αποδοθεί το Έλεος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ακραφνώς "ιουδαϊκή" παραδοχή, έναντι ενός υπέρτατου Κριτή! Κατά "μεταϊουδαϊκή" παραδοχή, οι μεν Έλληνες Τραγωδοί είχαν προείπει περί αυτού, πως "δεν είναι δυνατό να θεωρείται Θεός", οι δε Χριστιανοί ανήγγειλαν πως είναι, αρκεί βα υπάρξει μετάνοια, για το ποιος είναι ο κρινόμενος και ποιος, ο κριτής!
Εμένα πάλι μου φάνηκε Πλατωνική περισσότερο, παρά Ιουδαϊκή. Η χρήση όρων με απεχθές άκουσμα, όπως έχω εξηγήσει πιο πάνω, αποτελεί ένα είδος πρόκλησης προς το ψευδοπουριτανικό Πατριαρχικό κατεστημένο, σαν ένα μικρό παιδί που βγάζει τη γλώσσα του στον εχθρό, στη Λωρίδα της Γάζας, πριν πετάξει την πέτρα ή δεχτεί τη σφαίρα. Παιγνιώδης αντιμετώπιση του θέματος, ίσως να άρεσε πολύ και στον φίλο μας τον Οιζε.
Επειδή όμως δεν σε έχω εννοήσει πολύ καλά, θα ήθελα κάποια διευκρίνιση στο ζήτημα των Τραγωδών και του "δεν είναι δυνατόν να θεωρείται Θεός". Ποιος ακριβώς είναι το υποκείμενο σε τούτη την πρόταση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Κόκκινη ή Μαύρη Μητέρα;
Στο «Το Όραμα και η Φωνή», αναφερόμενος στο κρασί του Ιερού της Δισκοπότηρου, όπου αναμιγμένο βρίσκεται το αίμα των αγίων, ο Κρόουλυ γράφει:
«Τέτοιο είναι αυτό το κρασί, ώστε η δύναμή του ακτινοβολεί μέσα από το ποτήρι κι εγώ τρεκλίζω από τη μέθη του. Κάθε μου σκέψη καταστρέφεται απʼ αυτό. Υπάρχει από μόνο του και τʼ όνομά του είναι Συμπόνια. Με τον όρο «Συμπόνια» κατανοώ το μυστήριο των παθών που υποφέρουν οι αληθινοί πιστοί του Υψίστου. Πρόκειται για μια έκσταση μέσα στην οποία δεν υπάρχει ίχνος πόνου. Η παθητικότητα (πάθος) που εκφράζει, είναι η εγκατάλειψη του εαυτού στο αγαπημένο».
Εδώ λοιπόν, ο Κρόουλυ με ποιητική διάθεση, περιγράφει συμβολικά την ουσία της εξισορρόπησης μεταξύ του Χέσεντ και του Γκεβούρα, μιας που η Συμπόνια είναι στην πραγματικότητα συνώνυμο του Ελέους, ονόματος της 4ης Σεφίρας. Παρακάτω ωστόσο, ο Προφήτης του Νέου Αιώνα αναφέρει:
«Ω! Βαβυλώνα, είσαι όμορφη και ποθητή, επειδή δόθηκες σε καθετί ζωντανό και η αδυναμία σου δάμασε τη δύναμή τους. Επειδή μέσα απʼ αυτήν την ένωση απόκτησες Κατανόηση. Γιʼ αυτό σε ονομάζουν Κατανόηση, ω! Βαβυλώνα, Δέσποινα της Νύχτας».
Σʼ αυτό το απόσπασμα, ο Κρόουλυ δίνει μια σαφή συσχέτιση με την 3η Σεφίρα, εκείνη του Μπίνα-Κατανόηση. Πράγματι, τούτη η Σεφίρα ήταν εκείνη που έως σήμερα αποκαλούσαμε «Μεγάλη Μητέρα». Στα προηγούμενα, ο ίδιος μας είχε αφήσει ένα στοιχείο επʼ αυτής της συσχέτισης, αναφέροντας, στην κάρτα του Ερημίτη, ότι «ο μανδύας του έχει το ερυθρό χρώμα του Μπίνα», πράγμα που εκ πρώτης όψεως φαίνεται λανθασμένο, όπως είχαμε συζητήσει εκεί.
Μια ματιά στη σχέση μεταξύ των δύο Σεφίρων, μπορεί να μας οδηγήσει σε μεγαλύτερη εμβάθυνση του θέματος. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι οι τρεις πρώτες Σεφίρες, η λεγόμενη Ουράνια Τριάδα, υπερβαίνουν με κάθε δυνατό τρόπο όλες τις νοητικές συλλήψεις μας και μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο μέσα από ειδική εκπαίδευση στο διαλογισμό και την πρακτική της Καμπάλα. Χωρίζονται από τις κατώτερες επτά Σεφίρες, με ένα μεταφυσικό χάσμα, την Άβυσσο, για την οποία έχουμε μιλήσει εκτενώς στα προηγούμενα. Έτσι, οι ουράνιες Σεφίρες αναφέρονται στο χώρο του ιδεατού, ενώ οι υπόλοιπες θεωρούνται πραγματικές, δηλαδή ανήκουν στο χώρο της εκδήλωσης. Κατά μία έννοια οι τρεις πρώτες Σεφίρες δεν έχουν σύνδεση ή σχέση με τις κατώτερες επτά, όπως ακριβώς το Διάστημα καθαυτό είναι ανεξάρτητο κι ανεπηρέαστο από την εκδήλωση ή τη μη εκδήλωση, μέσα στην κενότητά του. Στην πραγματικότητα το Γκεβούρα αποτελεί μια αντανάκλαση του Μπίνα στον εκδηλωμένο κόσμο, κάτω από την Άβυσσο και η Λαγνεία αποτελεί την αντίστοιχη αντανάκλαση της κάρτας της Αυτοκράτειρας. Παριστάνει σʼ ένα χαμηλότερο επίπεδο το δυναμικό στοιχείο Σάκτι, το οποίο αποδίδεται στο Μπίνα. Η Νέφθυς, η Κυρία της Αυστηρότητας, το σκιώδες αντίγραφο της αδελφής της Ίσιδας, αποδίδεται στον αριθμό 5 και είναι φυσικό να εκδηλώνεται σʼ αυτή τη Σεφίρα με μια ποιότητα σχετική με το Μπίνα, όμως λιγότερο αγνή από την αφηρημένη πνευματική δύναμη. Έτσι, η Μπάμπαλον αντιπροσωπεύει όλες τις Μητέρες Θεές στον εκδηλωμένο κόσμο –Ίσιδα, Bhavani, Muat- αλλά και κάθε φυσική μητέρα. Οι μελετητές του Θελημισμού Sabazius και Helena γράφουν σχετικά (1998 ): « Είναι εκείνη που μας χορήγησε την υλική σάρκα, για να ντύσει τα γυμνά μας πνεύματα. Είναι η Αρχέτυπη Μητέρα, το Μέγα Γιονί, η Μήτρα όλων όσων ζουν δια της ροής του Αίματος. Είναι η Μεγάλη Θάλασσα, το Θείο Αίμα καθαυτό, που καλύπτει τον Κόσμο και κυλάει μέσα στις φλέβες μας. Είναι η Μητέρα Γη, η Μήτρα κάθε είδους ζωής που γνωρίζουμε».
Έτσι, υπό το φως της παραπάνω ανάλυσης, η φράση «Μητέρα των Βδελυγμάτων», δεν φαίνεται πλέον τόσο μυστηριώδης όσο νομίσαμε αρχικά. Το Μπίνα αποτελεί την απέραντη θάλασσα, τη μαύρη αρχέγονη σούπα, όπου οι ιδέες γεννιούνται και στροβιλίζονται ακατάπαυστα, ζητώντας να εκδηλωθούν. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί, παρά μόνο με τη μεσολάβηση μιας «κατώτερης» εκδηλωμένης μορφής της Μεγάλης Μητέρας, από την οποία πηγάζει καθετί ζωντανό. Ωστόσο, όπως έχουμε γράψει παλιότερα, κάθε ψυχή που πρόκειται να γεννηθεί, «αποφασίζει νʼ αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων». Όπως μας λέει και ο Πλάτωνας, η τελειότητα των Ιδεών και των Αρχετύπων θυσιάζεται, προκειμένου στον παρόντα κόσμο να γεννηθούν οι αντανακλάσεις τους, ατελείς και χονδροκομμένες, πραγματικά βδελύγματα, φθαρτά, θνητά και αναλώσιμα, σε σύγκριση με την Αιωνιότητα των Ιδεών τις οποίες αντανακλούν. Τα «Βδελύγματα» λοιπόν του Κρόουλυ, με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού και φιλοσοφικής ειρωνείας, δεν είναι μόνο οι δαίμονες της κόλασης, τʼ ανίερα και τα μιαρά, αλλά όλοι εμείς, οι ιδέες και οι πράξεις μας, μαζί κι εκείνος ο ίδιος.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Από τα πολλά που έχω διαβάσει κι έχω γράψει επί του θέματος, προκύπτει τελικά μια φράση ως επιτομή του συμβολισμού, την οποία έχω ήδη φροντίσει να δημοσιεύσω: "Η παθητικότητα (πάθος) που εκφράζει, είναι η εγκατάλειψη του εαυτού στο αγαπημένο". Δεν νομίζω ότι τελικά ο Κρόουλυ λέει κάτι το ιδιαίτερα εξεζητημένο ή δυσνόητο εδώ. Θα μπορούσες για παράδειγμα εσύ προσωπικά να βιώσεις τον έρωτα ή την αγάπη, χωρίς να δοθείς απόλυτα σε τούτη την Συμπαντική Δύναμη που νιώθει κανείς να τον κατακλύζει σε τέτοιες περιπτώσεις; Θα μπορούσε άραγε η ψυχή σου να βρεθεί σ' έκσταση κι ανάταση μέσω ενός χλιαρού αισθήματος; Θα μπορούσες να χαρείς τη ζωή σου, χωρίς την παραδοχή και τον ενστερνισμό του αναπόφευκτου θανάτου; Θα είχες ποτέ βελτιωθεί ως άνθρωπος, χωρίς να βιώσεις το πανάρχαιο μυστήριο του ψυχικού θανάτου και της αναγέννησης;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Από διάφορα χαρακτηριστικά του Αρχετύπου, είναι εύκολο κανείς να διακρίνει ότι αποδίδεται στη Σεφίρα του Γκεβούρα (Δύναμη, 5η), αφού αυτή μεταφράζεται ως Δύναμη και το χρώμα της στην Καμπάλα είναι το κόκκινο. Μάλιστα, η ατραπός του Δέντρου της Ζωής, η οποία αντιστοιχεί στην κάρτα της Λαγνείας, το Ερπετό (Τετ) είναι αυτή που ενώνει τις Σεφίρες του Χέσεντ (Έλεος, 4η) και του Γκεβούρα, τέμνοντας ορθογώνια τον κεντρικό άξονα του Δέντρου, την ατραπό Γκίμελ (Καμήλα) της Αρχιέρειας, δίνοντας μια αίσθηση ισορροπίας, μεταξύ της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Ο Κρόουλυ χαρακτηριστικά αναφέρει: «Η τεχνική ανάλυση μας δείχνει ότι η κάρτα δεν είναι η Δύναμη του Γκεβούρα, αλλά η επιρροή του Χέσεντ πάνω στο Γκεβούρα». Πράγματι, η κάρτα δεν απεικονίζει αποκλειστικά τη Μπάμπαλον, αλλά μαζί της και Το Μέγα Θηρίον, πάνω στην πλάτη του οποίου αυτή στέκεται ξαπλωτή, κρατώντας του τα χαλινάρια, σε μια σύνθεση η οποία υπονοεί ξεκάθαρα μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας. Οι οριζόντιες ατραποί οι οποίες ενώνουν μια αρσενική με μια θηλυκή Σεφίρα, ονομάζονται Αμοιβαίες Ατραποί. Η πρώτη Αμοιβαία Ατραπός την οποία συναντήσαμε έως τώρα, είναι εκείνη του Ντάλετ (Πόρτα), της Αυτοκράτειρας, κάρτα η οποία επίσης περιγράφει μια διαφορετική, πλην ομοούσια κι αδιαίρετη πλευρά της Μεγάλης Μητέρας και συνδέει τις Σεφίρες του Χόχμα (Σοφία, 2η) και του Μπίνα (Κατανόηση, 3η), με άλλα λόγια την ουσία της συνείδησης με το φορέα κάθε δυνατού φαινομένου. Οι δύο κάρτες συμβολίζουν την Αγάπη, πράγμα που υπονοεί ότι η Αγάπη είναι αυτό που εξισορροπεί τα δύο άκρα, μεταξύ του Αρσενικού και του Θηλυκού, του Ελέους και της Αυστηρότητας, της Τάξης και του Χάους.
Το Χέσεντ είναι αρσενικό και θετικό, ωστόσο του αποδίδεται η θηλυκή ποιότητα του Νερού, ως ένα απʼ τα τέσσερα στοιχεία. Με παρόμοιο τρόπο το Γκεβούρα, ενώ είναι θηλυκή Σεφίρα, όπως όλες της αριστερής πλευράς του δέντρου, εντούτοις όλες οι αποδόσεις του είναι αρσενικές και δυνατές, ενώ όπως είπαμε, οι περισσότερες από τις αποδόσεις του Χέσεντ, είναι θηλυκές σε ποιότητα. Αυτό δεν αποτελεί νοητική σύγχυση, αλλά αναγνώριση της ανάγκης για ισορροπία. Λέγεται πως η τέταρτη και η πέμπτη Σεφίρα αντιπροσωπεύουν τη διαστολή και τη συστολή, την κεντρομόλο και τη φυγόκεντρο ενέργεια μεταξύ των πόλων των διαστάσεων, ενεργώντας κάτω από τη Θέληση του Λόγου, Χόχμα. Στο Γκεβούρα αποδίδονται λοιπόν θεοί όπως ο Άρης, που εικονίζεται να ευχαριστιέται από τις αιματοχυσίες, τις κλαγγές και τον αχό της μάχης, με τις σφαγές ανθρώπων και τις καταστροφές πόλεων, ή όπως ο Θορ, ο οποίος σύμφωνα με τα σκανδιναβικά έπη έφερε ένα κατακόκκινο σύννεφο πάνω απʼ το κεφάλι του, που αντανακλούσε την πύρινη λάμψη των ματιών του. Τα μαγικά όπλα του Γκεβούρα – το Ξίφος, το Δόρυ, το Μαστίγιο και η Γλυφίδα- μας θυμίζουν και πάλι πόλεμο και αιματοχυσία. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας κάνει εντύπωση η σύνδεση της Ερυθράς Γυναίκας με το αίμα, καθώς και οι περιγραφές και τα οράματα τα οποία περιλαμβάνουν θάνατο και καταστροφή. «Εξαντλήθηκες μέσα από τη φιλήδονη πληρότητα της έμπνευσης• το τέλος είναι πιο γλυκό από το θάνατο, πιο γρήγορο και γελαστό από το χάδι του ερπετού της Κόλασης».
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Απ' όσο έχω ψάξει, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά της Λίλιθ, σε όσα Θελημικά κείμενα αναφέρονται στην Μπάμπαλον. Ούτε καμμία Καμπαλιστική συσχέτιση με οδήγησε μπροστά στο όνομα ή σε κάποια άλλη χθόνια θεότητα, που να συσχετίζεται έστω με τη Λίλιθ. Η προσωπική μου άποψη, την οποία σκοπεύω να τεκμηριώσω παρακάτω, είναι πως η Μπάμπαλον τοποθετείται σχετικά ψηλά στο τμήμα του Δένδρου της Ζωής κάτω απ' την Άβυσσο, στο Γκεβούρα (Δύναμη, 5η Σεφίρα). Η Λίλιθ, πιθανόν να τοποθετείται παρακάτω πιθανώς στο Γεσούντ (Θεμέλιο, 9η Σεφίρα). Νομίζω ότι περισσότερο σχετίζεται με την κάρτα της Σελήνης, που θα συναντήσουμε αρκετά αργότερα, όμως αυτό δεν το έχω ακόμη μελετήσει και δεν το γνωρίζω στα σίγουρα. Αντίθετα, η Μπάμπαλον σχετίζεται άμεσα με τη Νουτ και την κάρτα του Άστρου, μάλιστα θεωρείται ως "κατώτερη αντανάκλαση" της Νουτ, "Κυράς των Άστρων.Αν είχα ενώπιόν μου τον Crowley θα τον ρωτούσα
1) Ταυτίζει την Babalon με την Λίλιθ ναι ή όχι ;
Αν ναι, τότε από τα κατώτατα επίπεδα στα οποία έχουν κατατάξει σχεδόν όλοι οι δάσκαλοι, την ανυψώνει στον δρόμο που είναι ένα βήμα από την συνείδηση Χριστού ('Ηλιο). Ποιός ο λόγος ;
Κατά συνέπεια, τείνω προς την άποψη ότι ο Κρόουλυ ΔΕΝ ταυτίζει την Μπάμπαλον με τη Λίλιθ.
Θεωρώ ότι η απάντηση της Isiliel καλύπτει σε μεγάλο βαθμό αυτά που θα έγραφα κι εγώ επ' αυτού. Θα δείξω παρακάτω, ελπίζω αρκετά τεκμηριωμένα από θεωρητικής απόψεως, ότι ένα από τα σημαντικά νοήματα της συγκεκριμένης κάρτας είναι η εξισορρόπηση μεταξύ των αντιθέτων, αρσενικού και θηλυκού, Ελέους και Αυστηρότητας, Ζωής και Θανάτου, Τάξης και Χάους σε τελική ανάλυση. Σε μια πρώτη προσέγγιση, τούτο φανερώνεται σχηματικά, από τη θέση της ατραπού της Λαγνείας (Τετ, Ερπετό) στο Δέντρο της Ζωής, όμως πολλά περισσότερα θα πούμε επ' αυτού στα επόμενα.2) γιατί ενώ μας παρουσιάζει την Babalon ως έκφραση της απελευθέρωσης, του πάθους και της ζωής, ως Πόρνη, την δείχνει να καταπιέζει τα πάθη του ανθρώπου (μεγάλη αντίφαση).
Αυτό το θαυμάσιο ερώτημα, σκοπεύω να διερευνήσω αναλυτικά παρακάτω. Εδώ θ' αρκεστώ ν' αναφέρω την άμεση συσχέτιση του Γκεβούρα με το αίμα, όπως και την πολύ χαρακτηριστική φράση του Κρόουλυ: "Η παθητικότητα (πάθος) που εκφράζει, είναι η εγκατάλειψη του εαυτού στο αγαπημένο". Πολλά περισσότερα όμως επ' αυτού, στα παρακάτω.3) γιατί ενώ μας την παρουσιάζει ως λυτρωτή και σωτήρα, από την άλλη γράφει ότι μεθάει από το αίμα των πιστών και των μαρτύρων (δεύτερη μεγάλη αντίφαση)
Η απάντηση σε τούτο το ερώτημα σχετίζεται άμεσα με τα όσα έχω γράψει παραπάνω, για την έννοια της εξισορρόπησης την οποία η κάρτα περικλείει. Η γυναίκα ΔΕΝ παλεύει με το Λιοντάρι, αλλά βρίσκεται σε έκσταση και Ιερά Μανία, κατορθώνοντας να το χαλιναγωγήσει, ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί σε ιδιαίτερα επισφαλή θέση επάνω στη ράχη του. Εδώ μάλλον απεικονίζεται το Θέλημα (το οποίο όπως θα πούμε παρακάτω, σχετίζεται άμεσα με την κάρτα), να καθοδηγεί και να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις του νου, προς την επίτευξή του. Θ' αναφέρω επίσης τη σχετική αποστροφή του Κρόουλυ, από Το Όραμα και η Φωνή:4) αν παίζει κάποιο ρόλο ότι στις παλιές κάρτες, κάποια φιγούρα κρατούσε ανοιχτό το στόμα ενός λέοντα, ενώ στην κάρτα που σχεδίασε και κατασκεύασε ο Crowley (ή η σύντροφός του αν δεν απατώμαι), η γυναίκα δεν κρατά ανοιχτό στο στόμα του λέοντα, αλλά απλά κάθεται επάνω του. Στις αρχικές versions της κάρτας φαίνεται μια πάλη με τις ορμές και τα κατώτερα ένστικτα, σε αυτήν όχι.
"Ω! Βαβυλώνα, είσαι όμορφη και ποθητή, επειδή δόθηκες σε καθετί ζωντανό και η αδυναμία σου δάμασε τη δύναμή τους. Επειδή μέσα απʼ αυτήν την ένωση απόκτησες Κατανόηση. Γιʼ αυτό σε ονομάζουν Κατανόηση, ω! Βαβυλώνα, Δέσποινα της Νύχτας".
Έψαξα σε αρκετά αριθμολογικά κείμενα, ωστόσο δεν βρήκα καμμία τέτοια αναφορά, από την άλλη όμως δεν θεωρώ ότι κατανοώ τόσο επαρκώς την αριθμοσοφία, ώστε να μπορώ να δώσω με βεβαιότητα, μια απάντηση σ' αυτό.5) Εάν αληθεύει ότι αριθμολογικά BABALON μεταφράζεται σε Η Απόλυτη Τυραννία.
Επίσης πολύ σημαντικό ερώτημα, το οποίο θα επιχειρήσω να προσεγγίσω αναλυτικά στα παρακάτω. Εδώ, θα αρκεστώ να πω ότι εδώ βρισκόμαστε πια στον κόσμο της Εκδήλωσης, όπου δεν υπάρχει πια η αθανασία, η αφθαρσία και η τελειότητα που παρατηρείται στον Ουράνιο Κόσμο, άνω της Αβύσσου. Εδώ, όλα τα "Βδελύγματα" υπόκεινται στη διαδικασία της φθοράς, του θανάτου και της αναγέννησης. Ο Θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ζωής και όσοι είναι εναρμονισμένοι με το Θείο Θέλημα θα πρέπει να το δεχτούν αυτό, ακόμη δε περισσότερο να το αντιμετωπίσουν με μια έκσταση πάθους, αφού ο εναγκαλισμός με το Θάνατο, είναι στην ουσία λατρεία για τη ζωή. Θα συμφωνήσω και με την άποψη που εξέφρασε παραπάνω η Isiliel, ότι μια άλλη ανάγνωση της κάρτας είναι ο θάνατος του Εγώ, μέσω της παράδοσης στο αγαπημένο, για την οποία έγραψα εδώ.6) Πώς είναι δυνατόν η λαγνεία, η χαρά της ζωής και το πάθος να οδηγεί στον θάνατο.
Ο Δον Χουάν έλεγε επ' αυτού: "Να θυμάσαι πάντοτε ότι είσαι θνητός και να ζεις τη ζωή σου σαν να είναι κάθε ημέρα η τελευταία σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σαν να ήταν αθάνατοι, δίνοντας στον Εαυτό τους μεγαλύτερη σημασία απ' όση έχει τελικά". Έχω ήδη γράψει παραπάνω ότι ο Κρόουλυ και οι Γνωστικοί κατηγορούν τους "Σκοτεινούς Αδελφούς" επειδή επιχείρησαν να αποκλείσουν τον Άγγελο του Θανάτου και τους κατονομάζουν ως καταραμένους γι' αυτόν τον λόγο. Επίσης, επ' αυτού έχει γράψει και η Isiliel σχετικά με τη θεά Κάλι. Θα σε παραπέμψω λοιπόν στα ποστ #22 και #27, αλλά και στα παρακάτω, για περισσότερα. Τέλος, θα ήθελα ν' αναφέρω ότι η φύση του Γκεβούρα σχετίζεται άμεσα με το Θάνατο, για παρόμοιους λόγους. Κατά τις επόμενες δύο κάρτες, θα έχουμε την ευκαιρία ν' ασχοληθούμε περαιτέρω με τούτο το ζήτημα.
Γι' αυτά δεν έχω την παραμικρή απάντηση, εάν βρεις κάτι μπορείς να μας διαφωτίσεις κι εμάς...7) «Εδώ υπάρχει Σοφία. Εκείνος που έχει κατανόηση ας μετρήσει τον Αριθμό της Δέσποινάς μας: επειδή είναι ο Αριθμός μιας Γυναίκας• και ο Αριθμός της είναι Εκατόν Πενήντα έξι». Ποιό ρόλο έπαιξε η γυναίκα στην ζωή του. Να μας μιλούσε λίγο για τα προσωπικά του βιώματα. Θυμάμαι μεταξυ άλλων πως είχε κάποια σχέση με μια πόρνη που ζούσε σε κάποια φτωχογειτονιά. Λίγο Χριστό-Μαγδαληνή μου κάνει όλο το concept, με τη διαφορά ότι η Μαγδαληνή δεν ήπιε το αίμα του Χριστού.
8. Ποιά είναι η αλήθεια για την σχέση του με τον Jack Parsons και το "Babalon working".
επειδή όμως δεν τον έχω μπροστά μου, ελπίζω να βρω απαντήσεις μια μέρα με άλλο τρόπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Το οποίο τι σημαίνει φίλε Δόκτορα;εμένα κάποιες φορές αυτή η λέξη μου θυμίζει βέβαια και το JΑ-ΒU-LON...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μια απόπειρα φιλοσοφικής προσέγγισης της εσωτερικής διδασκαλίας της Ερυθράς Γυναίκας, θα μπορούσε να ξεκινήσει από την ίδια την ετυμολογική και αριθμοσοφική σημασία του ονόματος της Μπάμπαλον. Το όνομα αυτό έχει διάφορες πιθανές προελεύσεις, οι οποίες δίνονται από διαφορετικές πηγές.
Αρχικά, δεν μπορεί κανείς να μην προσέξει την ομοιότητα με το όνομα Βαβυλών, τη γνωστή αρχαία πόλη της Μεσοποταμίας, προπύργιο του σουμεριακού πολιτισμού. Συμπτωματικά ή ίσως όχι, η Ιστάρ, σουμεριακή θεότητα με ευρύτατη διάδοση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ενσάρκωση της αρχαίας λατρείας της Μεγάλης Μητέρας, έχει πολλές ομοιότητες με την Μπάμπαλον του Κρόουλυ. Η Βαβυλών αναφέρεται σε διάφορα σημεία στη Βίβλο, συνήθως ως η ενσάρκωση ενός κάποτε ένδοξου επίγειου παράδεισου, που κατέπεσε σʼ ερείπια, μια προειδοποίηση ενάντια στα δεινά της παρακμής. Στην Αποκάλυψη αναφέρεται ως «κατοικία δαιμόνων, κάτοχος κάθε βδελυρού πνεύματος και κλουβί κάθε ακάθαρτου και μισητού πτηνού», με άλλα λόγια ως «Μητέρα όλων των Bδελυγμάτων». Εάν λάβει κανείς υπόψη όσα γράψαμε παραπάνω, περί της προαιώνιας σύγκρουσης της Μητριαρχίας με την Πατριαρχία και τους μέχρι σήμερα ανοιχτούς λογαριασμούς μεταξύ τους, τα οποία ενσωματώνονται στο Εωσφορικό μανιφέστο του Κρόουλυ, όπως και η προέλευση των ίδιων των καρτών Ταρώ από την πόλη της Βαβυλώνας για την οποία μας έχει γράψει ο Νωεύς σε παλιότερα κείμενά του, μια τέτοια ετυμολογική προέλευση θα πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανή, πολύ προφανής ωστόσο για τα γούστα του «πιο κακού ανθρώπου στον κόσμο», του οποίου η μεγαλύτερη διαστροφή ήταν να κρύβει μηνύματα μέσα σε κρυμμένα μηνύματα.
Μια δεύτερη πιθανή ετυμολογική προέλευση είναι από την Ενωχιανή λέξη BABALOND, η οποία μεταφράζεται ως «Πόρνη». Μια τέτοια εξήγηση δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, καθώς όπως είδαμε ο χαρακτηρισμός της Πόρνης, με την πλέον ιερή ή ανίερη έννοια που θα μπορούσε να περικλείει τούτη η λέξη, συνοδεύει αναπόσπαστα τη Μπάμπαλον. Η προέλευση αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο Κρόουλυ έγραψε «Το Όραμα και η Φωνή» μέσω ενόρασης, μετά τη διεξαγωγή επικλήσεων κατά το Ενωχιανό μαγικό σύστημα.
Μια τρίτη πιθανή προέλευση της ορθογραφίας της λέξης την οποία επέλεξε το Κρόουλυ, είναι εξ αιτίας της Καμπαλιστικής της σημασίας. Με την αντικατάσταση του γράμματος y από το γράμμα a, η λέξη ΑΛ εμφανίζεται στο κέντρο της λέξης. Μʼ αυτόν τον τρόπο η λέξη μπορεί να διαβαστεί ως Bab-al-on. Η λέξη Bab σημαίνει στα Αραβικά πόρτα ή πύλη. Η λέξη AL αποτελεί το κλειδί του Βιβλίου του Νόμου κι επίσης αποτελεί μια Καμπαλιστική ονομασία του Θεού, αφού στα Εβραϊκά σημαίνει «Ο Ένας». Η λέξη On είναι το όνομα της αιγυπτιακής πόλης την οποία οι Έλληνες αποκαλούσαν Ηλιούπολη (Heliopolis), η Πόλη των Πυραμίδων. Το όνομα Μπάμπαλον λοιπόν σημαίνει στην Καμπαλιστική ορολογία «Η Πύλη της Θεϊκής Πόλης των Πυραμίδων», πράγμα που φυσικά ταιριάζει απόλυτα με τη διδασκαλία του Κρόουλυ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει στην κάρτα του Τροχού.
Από αριθμοσοφικής απόψεως, κατά τη Γεμάτρια, η λέξη Babalon δίνει άθροισμα 156, που είναι και ο αριθμός των τετραγώνων καθεμιάς από τις Ενωχιανές Πινακίδες των Dee και Kelly. Οι Πινακίδες αυτές θεωρούνται ως σεπτά αντικείμενα, με τεράστια μαγική δύναμη και κανείς δεν πρέπει να τις χειριστεί με ελαφρότητα. Ο Κρόουλυ στον 3ο Αιθέρα του «Το Όραμα και η Φωνή», αναφέρει ότι «Χάος είναι μια τετραγράμματη λέξη, που ισούται με το επταγράμματο όνομά της». Πράγματι, το Χάος στα Εβραϊκά αποδίδεται ως τετραγράμματη λέξη, η οποία γράφεται κατά σειρά και με δεδομένο ότι τα Εβραϊκά διαβάζονται από τα δεξιά προς τʼ αριστερά, με Kaph (20), Ayin (70), Vau (6) και Samech (60) = 156. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι ο Κρόουλυ αναφέρει πως ο Βασιλικός Σύζυγος της Μπάμπαλον είναι το Χάος, «Πατέρας της Ζωής», η αρσενική μορφή της Δημιουργικής Αρχής.
Δεν θα πρέπει να μας διαφύγει και ο ιερός αριθμός 7 ο οποίος συνδέεται με τη Μπάμπαλον. Στο Βιβλίο των Ψεμάτων ο Κρόουλυ μας λέει:
Επτά είναι τα πέπλα της χορεύτριας στο χαρέμι Του.
Επτά είναι τα ονόματα και επτά τα φώτα δίπλα στο κρεβάτι Της.
Επτά ευνούχοι Τη φυλάνε με γυμνά σπαθιά• Κανείς άντρας δεν μπορεί να την πλησιάσει.
Μέσα στο ποτήρι Της βρίσκονται οι επτά ποταμοί του αίματος των Επτά Πνευμάτων του Θεού.
Επτά είναι τα κεφάλια ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ που ιππεύει. […]
Επτά γράμματα έχει το άγιο όνομά Της: και είναι…
Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο Κρόουλυ έντεχνα επέλεξε το όνομα Μπάμπαλον, με τρόπο ώστε να περικλείει όλες τις παραπάνω έννοιες κι ερμηνείες, οι οποίες όπως θα δούμε παρακάτω πράγματι περιγράφουν σχηματικά το σύνολο της διδασκαλίας της Ερυθράς Γυναίκας, εμβληματική μορφή κι ενσάρκωση της Θελημικής Αγάπης. «Εδώ υπάρχει Σοφία. Εκείνος που έχει κατανόηση ας μετρήσει τον Αριθμό της Δέσποινάς μας: επειδή είναι ο Αριθμός μιας Γυναίκας• και ο Αριθμός της είναι Εκατόν Πενήντα έξι».
[...συνεχίζεται]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, ο Άλιστερ Κρόουλυ ανήκει στις τάξεις των Γνωστικών, άλλωστε υπήρξε ιδρυτής της «Καθολικής Γνωστικής Εκκλησίας», της ιδιαίτερης μάλιστα μερίδας αυτών που ονομάζονταν «Καϊνίτες». Σύμφωνα με αυτούς, ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ένας ψευδής, ατελής και κατώτερος θεός, ο οποίος εξέπεσε στον τρισδιάστατο χώρο και δημιούργησε τούτο το ψευδές, ατελές και παράφρον σύμπαν, γιʼ αυτό τον λόγο και χρησιμοποιούν το πεζό θήτα στη γραφή του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτά τα χαρακτηριστικά του βιβλικού θεού, συνοψίζονται στη φιγούρα του Χόρονζον, για τον οποίο έχουμε μιλήσει στα προηγούμενα. Όπως είδαμε, στο Ευαγγέλιο του Ιούδα αναφέρεται πως ο Ιησούς προέρχεται από τους ανώτερους κόσμους, το βασίλειο του Μπάρμπελο (συγκρίνετε την υπόγεια ομοηχία με τη Μπάμπαλον) και κατά συνέπεια δεν είναι ο Υιός του κατώτερου θεού της Βίβλου, αλλά μάλλον κάποιος που στάλθηκε από τις ανώτερες Σφαίρες με σκοπό να απαλλάξει τον αισθητό κόσμο από την κυριαρχία του.
Ο Κρόουλυ διακήρυττε πως κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα είναι ένα αστέρι, ωστόσο υπήρξε μεγάλη έκπληξη για όλους το γεγονός ότι αυτή ακριβώς η έκφραση αποδίδεται στον ίδιο τον Ιησού, από το απόκρυφο Γνωστικό Ευαγγέλιο του Ιούδα, αφού η «ανακάλυψή» του έγινε δεκαετίες μετά το θάνατο του Μύστη. Κατά τον ίδιο εκπληκτικό τρόπο, όπως θα δούμε παρακάτω, το ποίημα “The Thunder, Perfect Mind”, από τα Γνωστικά κείμενα της βιβλιοθήκης του Nag Hammadi, μοιάζει να γράφηκε από τον ίδιο τον Κρόουλυ, πράγμα το οποίο φυσικά δεν ισχύει καθώς τα κείμενα έχουν ηλικία άνω των 1800 ετών, ή το ποίημα αυτό να τον έχει επηρεάσει έντονα, στην περιγραφή της δικής του Μπάμπαλον, πράγμα που ωστόσο και πάλι δεν ισχύει, αφού το πλήρες σώμα των κειμένων αυτών ανακαλύφτηκε μόλις το 1945, δύο χρόνια πριν το θάνατό του!! Πιθανολογείται πως τα κείμενα αυτά, ή άλλα παρόμοιά τους δεν ήταν και τόσο «χαμένα» όσο νομίζουμε καθώς ο Κρόουλυ φέρεται να ήρθε σʼ επαφή με τις απόκρυφες Γνωστικές διδασκαλίες, μετά από καθοδήγηση που έλαβε από την Αίγυπτο.
Η άποψη των Καϊνιτών, είναι ότι όποιο πρόσωπο, σύμφωνα με τις βιβλικές διδασκαλίες, στράφηκε ενάντια στο θέλημα του ψευδούς θεού, είναι άξιο επαίνου και μίμησης. Ο Εωσφόρος, ο Ιούδας, ο Κάιν, η Λίλιθ κλπ, αποτελούν αντικείμενα λατρείας και επιχειρείται η ηθική τους αποκατάσταση. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η απόπειρα αποκατάστασης του Εωσφόρου, την οποία συζητούμε εκτενώς σε άλλο θέμα. Ο Κρόουλυ λοιπόν εκδίδει ένα μανιφέστο, πνευματικού αλλά και κατά βάθος πολιτικού περιεχομένου, το οποίο καθιστά σαφή και κατηγορηματικό τον διαχωρισμό της διδασκαλίας του, από εκείνη του Πατριαρχικού Ιουδαιοχριστιανικού κατεστημένου, αφορίζοντας τη θέση του με παταγώδη κι επιδεικτικό τρόπο από αυτό. Σκοπός του είναι να ταράξει τη μακάρια κυριαρχία του Πατριαρχικού κατεστημένου, να το προκαλέσει και να το τρομοκρατήσει.
Στην ουσία ο Προφήτης του Νέου Αιώνα χρησιμοποιεί εναντίον της Χριστιανικής Εκκλησίας, τα ίδια τα εξαρτημένα αντανακλαστικά που εκείνη εμφύτευσε στο συλλογικό υποσυνείδητο κατά τον Αιώνα του Όσιρι, άρα και στον ίδιο τον εαυτό της, προκειμένου να κατανικήσει και να ξεριζώσει τη Μητριαρχική κυριαρχία του προηγηθέντος Αιώνα της Ίσιδας. Ουσιαστικά στρέφει στο κατόπι της Πατριαρχικής ψυχής τις ενοχές τις οποίες διατηρεί, εξαιτίας των εγκλημάτων που έχει διαπράξει μέσα στους αιώνες, ενάντια στους πιστούς της Μεγάλης Μητέρας, αλλά και σε κάθε είδους αιρετική φωνή, με πρώτους και καλύτερους τους ίδιους τους Γνωστικούς, τον πλέον επίφοβο από φιλοσοφικής απόψεως αντίπαλο της Ιουδαιοχριστιανικής Διδασκαλίας, ανά τους αιώνες. Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί, όπως πολλοί άλλοι «φιλόσοφοι του οριακού» , την τέχνη του αντιπερισπασμού υψώνοντας τη φρίκη και την αποστροφή, αλλά και τη νοσηρή σεξουαλική περιέργεια, ως προπέτασμα καπνού που κρύβει τα βαθύτερα μυητικά νοήματα από τα μάτια όσων θα ήταν καλύτερα να μην τα δουν ποτέ.
[συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Αρματηλάτης μιλάει με χαμηλή, επιβλητική φωνή που προκαλεί δέος και ηχεί σαν μεγάλη καμπάνα που ακούγεται από μακριά: Αφήστε τον να κοιτάξει στο κύπελλο τίνος αίμα είναι αναμιγμένο, επειδή το κρασί του κυπέλλου είναι το αίμα αγίων. Δοξασμένη ας είναι η Κόκκινη Γυναίκα, η Βαβυλώνα, η Μητέρα των Βδελυγμάτων, που ιππεύει το Κτήνος, επειδή αυτή έχυσε το αίμα τους σε κάθε γωνιά της γης και ιδού! το ανάμιξε μέσα στο κύπελλο της πορνείας της.
Το ζέστανε με την αναπνοή των φιλιών της και αυτό έγινε το Κρασί της Ευχαριστίας, το Κρασί του Σαββάτου. Το διαμοίρασε στην Ιερή Συνάθροιση στους πιστούς της κι αυτοί, μεθυσμένοι από το κρασί, αντίκρισαν κατά πρόσωπο τον Πατέρα μου. Έτσι έγιναν άξιοι να μεταλάβουν από το Μυστήριο αυτού του ιερού σκεύους, επειδή το αίμα είναι η ζωή. Έτσι αυτή παραμένει από εποχή σʼ εποχή και οι δίκαιοι ποτέ δεν κουράζονται από τα φιλιά της, ενώ αυτή ξελογιάζει τον κόσμο με τους φόνους και τις πορνείες της. Κατʼ αυτόν τον τρόπο, εκδηλώνεται η δόξα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι Αλήθεια…
(…από Το Όραμα και η Φωνή)
Το παραπάνω απόσπασμα, συνοψίζει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τις πάρα πολλές αναφορές προς την Ερυθρά Γυναίκα, μέσα στα Θελημικά κείμενα και θεωρείται ότι περιγράφει τη λειτουργία του Δισκοπότηρου. Η κάρτα την οποία έχουμε ανοίξει, είναι από τις περιεκτικότερες και πυκνότερες σε νοήματα, αφού θεωρείται ότι απεικονίζει την ουσία του Νόμου του Θελήματος (Love is the Law, Love under Will). Ωστόσο με μια πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το Αρχέτυπο της Ερυθράς Γυναίκας, να σοκάρει ή ακόμη και να εξοργίσει κάποιους. Εάν συγκρίνουμε το απόσπασμα του Κρόουλυ με την αντίστοιχη Βιβλική αναφορά, μέσα στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, θα δούμε ότι όλα όσα αναφέρονται εδώ, αποτελούν χαρακτηριστικά της Πόρνης της Βαβυλώνας, η οποία εμφανίζεται καβάλα στο Μέγα Θηρίον – 666, σε μια από τις πλέον δραματικές και πολυσυζητημένες σκηνές της χριστιανικής προφητείας. Οι λέξεις είναι θαρρείς μία προς μία επιλεγμένες έτσι ώστε να ποδοπατούν με βάναυσο τρόπο κάθε ιδέα αρετής, ηθικής και καθαρότητας, με αποτέλεσμα, μάλλον εκ προθέσεως, να προκαλούν αποστροφή ή και οργή στον απροετοίμαστο αναγνώστη. Θα μπορούσε κάποιος εύλογα να θεμελιώσει το συμπέρασμα ότι η Θελημική διδασκαλία στην ουσία δεν αποτελεί παρά μια ξεκάθαρα Σατανιστική λατρεία, η οποία παροτρύνει σε φόνους, ανθρωποθυσίες, πορνεία, αποτρόπαια όργια και ξέφρενη μέθη.
Για ποιο λόγο όμως ο Προφήτης του Αιώνα του Θελήματος επέλεξε άραγε να αμαυρώσει με τέτοιο προκλητικό τρόπο τη διδασκαλία του, την ίδια ώρα που ο ίδιος διατείνεται ότι το Θέλημα του Μύστη εναρμονίζεται με το Θείο Θέλημα, ειδάλλως το Μεγάλο Έργο αποτυγχάνει; Είναι το Θέλημα του Θεού, ή το Θέλημα του Εωσφόρου; Ο Αιώνας του Θελήματος πρόκειται να βυθίσει τελικά τον κόσμο στα σκοτάδια του Κακού, ή να τον φωτίσει ως η Αλήθεια; Καταβαράθρωση στην Κόλαση ή ανέλιξη της ανθρωπότητας σε νέες πνευματικότητες; Είναι τελικά η Αγάπη για την οποία ομιλεί ο Θελημικός Νόμος η άπειρη Αγάπη του Θείου ή πρόκειται απλά για διακωμώδηση και βεβήλωσή της;
[Συνεχίζεται...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.