Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
31-03-11
11:55
Μπούρδες!
Μα, τι έχουμε εδώ?
Απόπειρα δημιουργίας της ευαισθησίας που θα εξαπλωθεί
σε μια εποχή που προσανατολίζεται στο χρυσωμένο αυλάκι
των ακρωτηριασμών, της ανισορροπίας, της πρώτης ύλης του
πεπρωμένου που σίγουρα δεν είναι αλεύρι ή κοπανισμένο σκόρδο?
Σκέφτομαι, μόνο σκέφτομαι ότι για να μπορείς να φτάσεις από τα δύσκολα φεγγάρια,
στην ανεμόσκαλα του πόνου από το φανταστικό κατατρύπημα (βελακίων)
κι ο πόνος να ανεβαίνει σαν ηλεκτρισμός στη ραχοκοκαλιά σου
δεν αρκούν οι ορμητικοί ορισμοί
(τι να ναι έρωτας, κι ότι δεν είναι μπορεί και να είναι
ορισμός του μοναχικού τάγματος?),
ούτε καν τα παράδοξα παραμύθια
του Achim von Arnim ή της μαντάμ ερωτιάρας να διαλογίζεται
με γυμνές πατούσες πάνω σε μια μπερδεμένη ιστορία..
..ίσως επειδή στη διαδρομή, όλη η τρέχουσα σοφία
έγινε ρετσινιά που αφορίσθηκε αντί να μπει σε μια κωλότσεπη
ή μπορεί και να έγινε απότομη στροφή στη διαδρομή που δεν είναι ζήτημα
γούστου (καραδοκεί μια διχάλα πάντα) αλλά ζήτημα
ακατανόμαστης σκούπας που τινάζει πάνω στο κεφάλι μας
μια φράση από την οποία οι περισσότεροι θα πάθαιναν δηλητηρίαση,
τη φράση: μακαρένα.
η ερωφίλη να απαντά νεοκλασσικά κι απρόβλεπτα
κι η ρόδα αδούλ ντε λα πασιον ντε λακρουά παραθινιόλ κρουζ( )
να μαρτυρά το οδυνηρά χαρωπό ρίγος της απομονωμένης ύπαρξης ενός πόνου
που δεν βιώνεται σαν πόνος αλλά σαν φαγωμένος σμάλτος δοντιώνε,
από παιδί που πάσχει από υπογλυκαιμία και επιτρέπεται να τρώει
καραμέλες μόνο αν έχει πορτάκι στη κοιλιά του και του τις βάζει η μαμά του
κατευθείαν εκείθενες
(στο μάνιουαλ το αναφέρει ρητώς: πίσω από τον αφαλό του παιδιού).
Η ζωή ποτέ δε θα πάψει να μας προσφέρει στροφές για μια θέαση εκλεπτυσμένου ύφους,
απρόβλεπτου τόσο όσο και το πλήθος των ανθέων του βαβυλώνιου κήπου.
Πες τον έρωτα ότι είναι λαθρεμπόριο (του εαυτού σου),
το ζητούμενο για μένα είναι ΠΟΙΟΣ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΥΑΣΕΙ..
όταν δεν είσαι εσύ, σαν κουτί που υποτίθεται πως έχει μέσα κρύσταλλο μουράνο
και τελικά έχει χειριστήριο από PSP.
(φαντάζομαι την έκπληξή του, χιχι)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
29-03-11
19:08
τι είναι έρωτας;
αρωγή στις ρώγες ()
ένα μεθυσμένο καράβι με χέρια αντί κουπιά,
η αξέχαστη λάμψη των ματιώνε,
η πνιγμένη φωνή στη παραδοχή "είμαι ερωτευμένη μαζί σου ρε κόπανε"
ένα χέρι ή ένα φως που το αδύνατο καθιστά δυνατό,
το επιτρεπόμενο αρπάζει από το απαγορευμένο,
το πτώμα απλώς κοιμάται...
...είναι μια στροφή προς τη καλυτέρευση μας.
Ένας δρόμος με όμορφους, λυγερούς ψηλούς φοίνικες
που δε μασάνε από ατλαντικούς αέρηδες...
Μια συμφιλίωση με την ασχήμια μας όλων των ορόφων
κι όλων των επιπέδων...
Ένα έντυπο με μια μοναδική σελίδα, που γράφει:
εμπόδισε τον εαυτό σου από το να την χάσει...
υγ. και διάφορα άλλα μεταξύ των οποίων
κι ένα ταψάκι καλοσιροπιασμένα σαραγλί (από Κοσμικόν)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
25-03-11
13:54
τι είναι έρωτας;
μια τυπική απόκλιση του βήχα.
Αυτό που δεν κρύβεται αλλά δεν κάνει θόρυβο.
Μπούρδες.
Έρως είναι ένα (παροδικά) ρομαντικό (μελλοντικά) ερείπιο.
Το σύγχρονο μανεκέν ή κάθε άλλο σύμβολο ικανό να κινήσει την
ανθρώπινη ευαισθησία για λίγο διάστημα.
Η αγχόνη του Villon, οι Ελληνίδες του Racine, τα ντιβάνια του Baudelaire.
Το να μην ανήκεις ολόκληρος στον εαυτό σου,
δηλ. να κρατάς σε αναρχική κατάσταση την μέρα με τη μέρα και περισσότερο
αμφισβητήσιμη δέσμη των επιθυμιών σου.
Ο συντονιστής του πλήγματος μιας λιγότερο κρυφής απογοήτευσης που αποτολμούμε
να την πάρουμε στο τραγικό.
Μια μακροχρόνια πάλη μεταξύ ελευθερίας και αισθήματος προστασίας είναι ο έρωτας.
Το "κάπου να κουρνιάσεις" με αίσθηση φτερωτής αγκαλιάς,
χουζούρας με άρωμα κουτών ονείρων,
το ξέχασμα του θανάτου...
Ένα παλάτι που ωστόσο δεν υπάρχει. Μια σημαία καρφωμένη σε μια μισοβυθισμένη
σημαδούρα που φαίνεται αχνά, το σημείο συνάντησης των ευκαιριών.
Η προκερατίνη και το ζωντανό χρώμα των μαλλιών () στα περίχωρα της ομορφιάς,
κι όχι της αιώνιας θαμπάδας.
Μια αίθουσα κατόπτρων που μας δεξιώνεται κάτι που νομίζουμε πως βγάζει λάδι
τη φαντασία μας.
Κάτι προσιτό του εαυτού μας που είναι ορατό στα μάτια άλλου...
Θα με κατηγορήσουν ερωτευμένο τώρα:
Θα απαντήσω: δε γ@μιέσαι?
Αυτό κι αν θα είναι έρωτας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.