Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Adolf Hoffmeister
Illustration, Lautreamont poesies
Οι ταραχές, οι αγωνίες, οι διαστροφές, ο θάνατος, οι εξαιρέσεις
στη φυσική ή στην ηθική τάξη, το πνεύμα της άρνησης, οι
αποχτηνώσεις, οι παρακρούσεις που τις υπηρετεί η θέληση, τα
βάσανα, η καταστροφή, η ανατροπή, τα δάκρυα, οι απληστίες,
οι υποταγές, οι διαβρωτικές φαντασίες, τα μυθιστορήματα, το
απροσδόκητο, το απαγορευμένο, οι χημικές ιδιορρυθμίες του
μυστηριώδη γύπα που παραμονεύει το ψοφίμι μιας πεθαμένης
αυταπάτης, οι πρόωρες και αποτυχημένες εμπειρίες, τα
σκοτάδια με κέλυφος κοριού, η τρομερή μονομανία του
εγωισμού, το μπόλιασμα της βαθιάς νάρκωσης, οι επικήδειοι, οι
επιθυμίες, οι προδοσίες, οι τυραννίες, οι ασέβειες, οι ταραχές,
οι οξύτητες, οι επιθετικές βρισιές, η παραφροσύνη, η πλήξη, οι
δικαιολογημένοι τρόμοι, οι μορφασμοί, οι νευρώσεις, τα
ματοβαμμένα εργαλεία που μ' αυτά οδηγούμε τη λογική σε
απόγνωση, οι υπερβολές, η έλλειψη ειλικρίνειας, η ανία, οι
ευτέλειες, οι μαυρίλες, τα πένθη, τα γεννητούρια που 'ναι
χειρότερα κι απο δολοφονίες, τα πάθη, η κλίκα των
μυθιστοριογράφων του κακουργιοδικείου, οι τραγωδίες, οι
ωδές, τα μελοδράματα, οι ακρότητες που εμφανίζονται
αδιάκοπα, η λογική που την αποδοκιμάζουν ατιμώρητα, οι
δυσωδίες της δειλίας, οι αηδίες, οι βάτραχοι, οι πολύποδες, οι
καρχαρίες, ο σιμούν των ερήμων, οι νυχτοβάτης, θολός,
νυχτόβιος, ναρκωτικός, υπνοβάτης, γλοιώδης, ομιλούσα φώκια,
διφορούμενος, φθισικός, σπασμωδικός, αφροδισιακός,
αναιμικός, μονόφθαλμος, ερμαφρόδιτος, μπάσταρδος,
αλμπίνος, παιδεραστής, φαινόμενο του ενυδρείου και γυναίκα
με γένια, οι μεθυσμένες ώρες της σιωπηλής αποθάρρυνσης, οι
παραλογισμοί, οι δριμύτητες, τα τέρατα, οι εξαχρειωτικοί
συλλογισμοί, οι αισχρολογίες, αυτός που δεν σκέφτεται σαν
παιδί, η ερήμωση, αυτό το διανοητικό δέντρο του θανάτου, οι
αρωματισμένοι καρκίνοι, τα σκέλια με καμέλιες, η ενοχή ενός
συγγραφέα που περιπλανιέται στην πλαγιά του τίποτα και
περιφρονεί τον εαυτό του με χαρούμενες κραυγές, οι τύψεις, οι
υποκρισίες, οι αόριστες προσδοκίες που σας συνθλίβουν στ'
αδιόρατα γρανάζια τους, οι χοντρές φτυσιές στα ιερά αξιώματα,
το σαράκι και τα υπαινικτικά του γαργαλητά, οι τρελοί
πρόλογοι, σαν τους προλόγους του Κρόμγουελ, της
δεσποινίδας ντε Μωπάν και του Δουμά υιού, τα γερατειά, οι
ανημπόριες, οι βλαστήμιες, οι ασφυξίες, οι δύσπνοιες, οι
λύσσες - μπροστά σ' αυτα βρόμικα οστεοφυλάκια, που
ντρέπομαι να τα ονομάζω, είναι καιρός ν' αντιδράσουμε
επιτέλους ενάντια σ' ό,τι μας δυσαρεστεί και μας λυγίζει τόσο βίαια.
Το πνεύμα σας παρασύρεται αδιάκοπα έξω απ' τα νερά του και
πιάνεται στην ερεβώδη παγίδα που άτεχνα του στήνουνε ο
εγωισμός κι η φιλαυτία.
Isidore Lucien Ducasse (1846-1870)
Κόμης Λωτρεαμόν
Ποίηματα (εκλογή)
Μτφρ. Αντώνης Φωστιέρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Τί είναι ποίηση για εσάς;
ένα μαρτύριο ασέλγειας επάνω σε λέξεις,
ένα τρυφερό χρυσάφι αδιάφορο προς κάθε αρχή ευτυχίας
εκτός από μία:
όσο ποιητεύεις, προσποιείσαι αδυσώπητα κι αμίλητα,
ότι ζεις
ενώ στην ουσία αιμορραγείς καρτερικά μέρα με τη μέρα.
(και καπάκι ένα χαμογελάκι του πόνου --> )
Διαβάζετε καθόλου ποίηση; αν ναι, ποιά βιβλία;
στην τουαλέτα, σαν ανταύγειες μαγιάτικης χιονονιφάδας στο τζαμάκι
του φωταγωγού.
θέλω να γράψω κάποτε ένα και να το διαβάσει μια γάτα
κι από το βλέμμα της όταν το τελειώσει να κρίνω τον τίτλο του.
Θυμάστε στίχους από αγαπημένους σας ποιητές, ποιοί είναι αυτοί;
όχι.
δεν είναι κανείς γιατί τους διαβάζω όλους,
από τους εκδοτονταβατζήδες γραφιάδες
ως και την (διαμορφωμένη) ελιτ της ποίησης.
Μπορεί να υπάρξει ''ανάλυση'' στην ποίηση;
αν μπορεί να υπάρξει ανάλυση του "υπάρχω"
πέραν του "λερώνω τα χέρια μου", ναι μπορεί.
Γιατί ψάχνουμε για λεκτικές εντυπώσεις στη νόησή μας
πέρα από της ψυχής μας?
Για να το σταμπιλάρουμε ως σύμφωνο με την εσωτερικότητά μας
με βαθμό και ποσοστώσεις κάλυψης ενός θέματος
αναλόγως της προσωπικής μας φιγούρας για αθανασία?
λες κι η αθανασία του ενός προϋποθέτει θάνατο, του έτερου?
(αγνοώντας το γεγονός ότι η αθανασία είναι απλώς ένα καταφύγιο
ή μάλλον ένα τετραδιάστατο βαφτήσι αντί της λέξεως "προπαγάνδα".)
Ποιές είναι οι καλύτερες μεταφράσεις ξένων ποιητών;
αυτές που καταργούν την αίσθηση ότι κάτι διέφυγε του νοήματος
επειδή θυμήθηκα καθώς διάβαζα -κι η σκέψη αυτή ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΔΙΕΚΟΨΕ-
ότι πρόκειται για ξένο ποιητή.
αυτές που ανοίγουν διάλογο με τις πληγές τους,
βυθισμένες μέσα στη θαλπωρή και τη ζεστασιά κάποιου πνεύματος
που σπαράζει για να καταλάβει κι αυτό να το κοινωνήσει και σε άλλους
ανθρώπους-ψάρια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ξαναλέω τα στοιχεία της γαλήνης του ανώτερου:
Φτώχεια μυστικότητα ανωνυμία θάνατος - η ουσία.
Όντας κι εγώ δυό μάτια σκυμμένα στο χαρτί
και κατ' επάγγελμα αναγνώστης
μα όχι λόγιος
δεν είναι στάχτη η φλόγα των ματιών μου
και οι αμαρτίες μου δεν είναι αμαρτίες γραμματικού
μόνο είναι αμαρτίες άγριες άντρα με σάρκα και οστά
αλλά με τα δυό μάτια του σκυμμένα στο χαρτί
χαρτί - σάρκα
σάρκα - χαρτί
έμαθα να διακρίνω τα στοιχεία της γαλήνης.
Υπάρχει μονοπάτι στην παράδοση
που λέει
πως όποιος ξέρει δεν μπορεί να διδάξει.
Το παίρνω.
Δεν μπορώ να διδάξω.
Ξέρω τη φτώχεια τη μυστικότητα την ανωνυμία
το θάνατο
ξέρω την ουσία.
(Σελ. 126)
Νίκος Παναγιωτόπουλος,
απόσπασμα από το Σύσσημον (εκδ. Ινδίκτος)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
στον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή,
μ' εκείνα ξεκούμπωσε το πουκάμισο της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Να μη το ξεχνάς:
βαδίζουμε στην κόλαση
κοιτάζοντας λουλούδια.
Το αηδόνι
που το βλέπεις σπάνια
ήρθε δυο φορές σήμερα.
*
Ακόμα και στην πόλη μου
κοιμάμαι τώρα
σαν ταξιδιώτης.
*
Άνθη δαμασκηνιάς
η μύτη, η καρδία.
*
Φτάρνισμα,
ο κορυδαλλός
χάθηκε απ' το βλέμμα.
*
Φεύγει μια μέλισσα
από το βαθύ κάλυκα μιας παιώνιας:
Τί αποχαιρετισμός!
*
Μην κλαις
έντομα, εραστές, αστέρια
κι αυτά θα φύγουν.
*
Το πρώτο τζιτζίκι:
η ζωή σκληρή σκληρή σκληρή.
*
Τίποτα δεν λέει
στο τραγούδι του τζίτζικα
πως το τέλος είναι κοντά.
*
Νυχτερινός πάγος
με ξύπνησε
το κανάτι μου έσπασε.
*
Πρώτα χιόνια
μόλις που λυγίζουν
τα φύλλα του ναρκίσσου.
*
Θα με αποκαλέσουν
με το όνομα του ταξιδιώτη
οι πρώτες βροχές του χειμώνα.
*
Όταν μιλάω
νιώθω κρύο στα χείλη
άνεμε του φθινοπώρου.
*
Στη νύχτα δίχως άστρα
με οδηγεί η καρδιά.
χαϊκού = ποίημα 3 στίχων 5-7-5.
Ολόκληρο δηλαδή το χαϊκου αποτελείται από 17 συλλαβές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ήθελα να σου γράψω κάτι πιο γλυκομίλητο
αλλά δε μ'αφήνει το χαρτί
-μ' έχει τυλίξει και βαράει στο ψαχνό
για να μου σπάσει τον τσαμπουκά νομίζω
και να με κάνει θρύψαλα στη μέγγενή του
να γράφω πια μόνο τη λίστα του σουπερμάρκετ
και ραβασάκια στον Ιάσωνα. Δεν πειράζει.
Θαν τα μασήσω εγώ καλά-καλά τα λόγια
και θα προσέχω σαν τα μάτια μου
να μην το ξαναπώ το ψέμα
και μείνω μόνη μου και στον απάνω κόσμο.
Θα βάλω όλη μου την τέχνη
και θα τα ξεχωρίσω τα όνειρα απ' τις σάρκες
ξύγγι - ξύγγι.
Και θα το καταπιώ και το γαμώτο μου
κι όλες μου τις βρισιές αχώνευτες.
Δεν είναι για το τέλος που οργίζομαι- μη νομίσεις-
είναι που δεν το κατάλαβα να σε ρουφήξω πρώτα
κι ακόμα σε διψάω.
Δεν πειράζει όμως,
εμείς αγαπιόμαστε ό, τι και να γίνει..... Ε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Κάποια μέρα θα βρω μια λέξη
που θα διεισδύσει στην κοιλιά σου και θα τη καρπίσει,
που θα σταθεί στο στήθος σου
σαν ένα χέρι ανοιχτό και κλειστό ταυτόχρονα.
Θα βρω μια λέξη
που θα σταματάει το κορμί σου και θα το γυρίζει,
πού θα περιέχει το κορμί σου
και θ' ανοίγει τα μάτια σου σαν θεός χωρίς σύννεφα
και θα σου χρησιμοποιεί το σάλιο σου
και θα σου διπλώνει τα πόδια.
Εσύ ίσως δε θα την ακούς
ή ίσως δεν θα την καταλαβαίνεις.
Δεν θα υπάρχει ανάγκη.
Θα πάει στο εσωτερικό σου σαν ένας τροχός
διατρέχοντάς σε τελικά απ' άκρη σ΄άκρη,
γυναίκα δική μου κι όχι δική μου
και δεν θα σταματήσει ούτε κι όταν θα πεθάνεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Είμαι η πεταλούδα του χειμώνα,
που ερήμην της σου δίνει χαρά,
και απορείς πως είδες πεταλούδα
το χειμώνα
καθώς πετάει δίπλα σου
σ’ αναπνοής απόσταση
αλλά εσύ γνωρίζεις
το επερχόμενο τέλος της…
γιατί… λουλούδι, γι’ αυτήν,
δεν υπάρχει στην καρδιά σου
και πως θα συνεχίσει χαρά να σου δίνει;
θα την δεις αργότερα παγωμένη επάνω σε μια γλάστρα
θα την δεις να επιπλέει στα νερά της βροχής και να παρασύρεται
θα την δεις μέσα στο λάδι του καντηλιού πνιγμένη
στον άνεμο που πάντα αντιστεκότανε παραδομένη
θα την δεις επάνω στο περβάζι σου
που αν και νεκρή πάλι θα το ομορφαίνει
και μετά δεν θα την ξαναδείς ποτέ
πάντα αυτή θα σου κάνει εντύπωση όσες άλλες και να δεις
Πεταλούδα είχα δει μια φορά μέσα στο καταχείμωνο,
θα λες, τόση ομορφιά πως χάθηκε άδικα από ανοησία,
γιατί δεν βγήκε την Άνοιξη;
Μα κι αυτή για Άνοιξη σε πέρασε!
Εμμανουήλ Γεωργόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
ΠΕΜΠΤΗ. 2 β
Κάπου κλαίνε και θολώνει μεριές μεριές ο αέρας.
Η Σιθωνία χάθηκε, την καλύψανε τα νερά.
Είναι κάτι φοβερά γεγονότα που όλο μου τ' αφαιρεί ο Θεός, και ο
νους όλο πάλι μου τα προσθέτει.
Κάτι πράσινο μέσα μου αλλά μαυριδερό που οι σκύλοι το αλυχτάνε.
Και μια θάλασσα φερμένη από πολύ μακριά, μυρίζοντας ακόμη
αυγό του Κύκνου.
ΠΕΜΠΤΗ, 2 γ
Έβαλα τα βιβλία μου στα ράφια, και στη γωνιά μια λυπημένη Αγ-
γελική.
Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο.
Έτσι θέλω να μ' έβρει ο ερχόμενος χειμώνας, χωρίς φωτιά, μ' ένα
κουρελιασμένο παντελόνι, ν' ανακατεύω άγραφα χαρτιά σαν να ο-
δηγάω την ορχήστρα την εκκωφαντική ενός ανεκλάλητου Παρα-
δείσου.
ΤΕΤΑΡΤΗ, 8 γ
Μάνα που'σαι να με δεις: όπως γεννήθηκα, έφυγα. Παραήμουνα λί-
γος - άλλωστε ποιος νογάει; - και πολλά τα σερνόμενα τέρατα με
τα πλάγια, λιπαρά πόδια.
Έτσι, στο μάκρος μιας ζωής με τόση δυσκολία στημένης δεν έχου-
νε απομείνει παρά μια μισοκαταστραμμένη πόρτα και πολλές μεγά-
λες σάπιες ανεμώνες του νερού. Κείθε περνάω και πάω - που ξέ-
ρεις;- για μια κοιλιά γλυκύτερη από την πατρίδα.
ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 β
Άνοιγε τον αέρα του κήπου κι έβλεπες τα μαλλιά της να φεύγουν
αριστερά. Ύστερα μετατοπιζότανε πάνω στο τέμπλο, λυπημένη,
κρατώντας στην αγκαλιά της πολλές μικρές άσπρες φλόγες.
Ήταν μια εποχή γεμάτη επαναστάσεις, ξεσηκωμούς, αίματα. Θα
'λεγες ότι μόνη αυτή συντηρούσε τη διάρκεια των πραγμάτων από
μακριά.
Όμως από κοντά ήταν απλώς μια ωραία γυναίκα που μύριζε κήπο.
ΣΑΒΒΑΤΟ, 18
Ακόμη βρέχει. Αιωνίως φαίνεται θα βρέχει. Κι αιωνίως θα κυκλο-
φορώ με μιαν ομπρέλα ψάχνοντας για μια πολίχνη ροζ γεμάτη
ωραία υπαίθρια ζαχαροπλαστεία.
ΠΕΜΠΤΗ 7 Μ
Από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από τι-
ποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Κρητι-
κού πελάγους.
Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με
τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα.
Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.
-Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.
-Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.
Ο Αλήτης () ο Ελύτης.
Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Τώρα που ο κομήτης Χάλεϋ
για λίγο θα περάσει δίπλα απ' τη γη,
άνοιξε το παράθυρό σου.
Ίσως προλάβουμε να φιληθούμε,
ίσως και κάτι πιο πολύ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η ζητιάνα της Νάπολης
Όταν ζούσα στην Νάπολη, στην πόρτα του παλάτσου μου
υπήρχε μια ζητιάνα που της έριχνα χρήματα προτού ανεβώ
στην άμαξα. Κάποια μέρα, παραξενεμένος που δεν μου έλεγε
"ευχαριστώ", κοίταξα τη ζητιάνα· τότε είδα ότι αυτό που
περνούσα για ζητιάνα δεν ήταν παρά ένα ξύλινο κασόνι
βαμμένο πράσινο, που είχε μέσα κοκκινόχωμα και κάτι
μισοσαπισμένες μπανάνες.
Max Jacob
"το κουτί με τα ζάρια" (1917)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΛΑΤΟΣ
Ξέρω
πως έχω προδώσει
τις ώρες.
Αμέτρητα
δευτερόλεπτα
πέρασαν
κι εγώ κοιμόμουν.
Ανάμεσα στα
μεσημέρια
στις ραγισμένες σκιές
των σπιτιών
με τους σοβάδες
να πέφτουν μαύρη γύρη
στο πλακόστρωτο,
αρνήθηκα χειρονομίες
ανοιχτές παλάμες
που έσταζαν ιδρώτα
για λίγη αφή
που άνοιγαν βεντάλιες
για ένα πλάτος
που κύρτωναν
ζητώντας
ψεύτικο χρυσό
μικρά στρογγυλά
νομίσματα
χάλκινα τρόπαια
της στιγμής.
Στο σκληρό στρώμα
του ύπνου
παρέδωσα τα
ταξίδια μου
έπεσα πολλές φορές
στα ίδια ορύγματα.
Και τώρα που
έχω τη θάλασσα
στο παράθυρο
τώρα που με
χωρίζει ένα βήμα
απ’ τον αφρό,
κοιτάζω πίσω.
Γυρίζω στην
ύποπτη συντροφιά
της ξέρας
μόνο και μόνο
για να ’χω
την ψευδαίσθηση
ότι πατώ
σε στέρεο έδαφος.
Οκτώβριος 2008
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ
Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια θέση∙
όχι κατ’ ανάγκην
στο καλύτερο θεωρείο.
Μπορώ να βλέπω
και από απόσταση
τις συρρικνώσεις
της ημέρας
το σκούρο νεύμα
των σωμάτων
το τρέμισμα στην
άκρη των χειλιών
την περιδίνηση
του άσαρκου παρόντος.
Μπορώ να
ενσαρκώνω οδύνες·
με μιαν ανάμνηση βροχής
εικάζω εγκατάλειψη
παραδρομές του ύπνου
σκιές που νέμονται
τα πρόσωπα.
Καυτή ανάσα
η ζωή
καθώς κρατιέται
από το τίποτα.
Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια πτώση
μία παρέκκλιση
ένα κουκούτσι
δαγκωμένου απογεύματος
που κύλησε στο μαξιλάρι
και μένει να θυμάμαι συλλαβές
τους κωδικούς του τέλους
στο στόμα ενός ξένου
που κατοικούσε δίπλα μας
στην επομένη στάση
δύο τετράγωνα δωμάτια πιο πέρα
κοιμόταν σε ξερό κρεβάτι
ο πατέρας μου.
Με τσάντες μέτριου μεγέθους
μεταφέρει ακόμα
κάθε μέρα
το ακριβό φορτίο
μιας αξόδευτης ζωής.
Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Οι φαλλοί των αρμάτων θα βρουν την εμπόλεμη γωνία τους στο
πέρασμά σου... θα χλιμιντρήσουν τ' άλογα των αγαλμάτων όλων...
θα υπονοήσεις, όλη δόξα όλη χάρη, στήσεις στα παντελόνια της
λεωφόρου... μ΄ένα βλέμμα θα υποτιμήσεις το ανέραστο κάθε
εξέδρας... ένας ερεθισμός θα πέσει πάνω στη γλώσσα για τα
απόκρυφα... ποιός σε γαμάει κούκλα μου... σε ποιό πάνω φτερό του
καρχαρία χορεύεις... ποιών ποιητών, αιδοιόεσσα, γεμίζεις τα
τετράδια βρωμόλογα νεόλεκτα χωρίς να ξέρεις... πώς γίνεσαι εσύ, η
αυριανή κομμώτρια εικόνα ανοίξεως και έθνους... Εκεί σταμάτησα...
σαν ακροβολιστής του τάγματος Ελύτη κι Εμπειρίκου... κάλεσα
συνουσίες ζώων περασμένου αιώνος... νυκτόβιες λύσεις πόθου,
συγκοπές φωνών... λόγια ντροπής που υποδαυλίζουν αγκαλιές...
το πρώτο πιάστο μου μετάφραση ιδιώματος πουλιών... τον ηλεκτρισμένο
αέρα ανάμεσα σε στόματα φιλιών... κι εντέλει άοπλος... όπως
εκείνος που μην έχοντας άλλο από απουσίες και φαντασία...
εκσπερματώνει πάνω στη σημαία... στο τελευταίο συνοριακό φυλάκιο
της γλώσσας... κάτι λέξεις πρωτοελληνικές... μισό από ζώου και μισό
από της ιστορίας ματαιότητα... κι όλο δεν ξέρω τι να πω, και μένω...
νοσταλγός γυναικείων ονομάτων που δεν πρόφερα... καθώς
περνάς... και μου ερεθίζεις διαρκώς το λεκτικό... εικόνα ανοίξεως και
έθνους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Πολύ κοντά στο Θεό για να προσευχηθεί
πολύ κοντά στον ουρανό για να φοβάται
***
Για κάθε εκστατική στιγμή
πρέπει να πληρώσουμε ένα φόβο
σε γνωστή και τρομερήν αναλογία
με την έκσταση.
Για κάθε αγαπημένην ώρα -
σκληρή ελεημοσύνη ετών -
πικρά κερδισμένες δεκάρες
και κάσες γεμάτες με δάκρια
***
Γράψτε μου πόσες νότες υπάρχουν
στην έκσταση του μικρού κορυδαλλού
ανάμεσα στους έκπληκτους κλώνους
***
Σπουργίτια, που δεν πρόσεξε ο Πατέρας,
Αμνοί, που ο χρόνος τους δεν είχε μια πτυχή
***
η μικρή μου γύφτισσα ύπαρξη
***
Ρόδα ενός σταθερού καλοκαιριού
σε μιαν αναλλοίωτη χώρα
που το Φθινόπωρο δε βάζει το μολύβι του
και δεν υπάρχουν Θεριστές !
***
Οι ξεφτισμένες συλλαβές
που μας μεθούσαν σαν κρασί
***
ένα αναμνηστικό ψίχουλο
***
πεταλούδες, "που ανθίζουν"
***
Αν το καλοκαίρι ήταν ένα Αξίωμα
ποιά μαγεία θα είχε το χιόνι;
***
Μεθυσμένη από Αέρα ειμ' εγώ
κι άσωτη από Δροσιά
***
Ήρθα ν αγοράσω ένα χαμόγελο σήμερα,-
αλλά μόνον ένα χαμόγελο
***
Να περιμένεις μιαν ώρα είναι πολύ
αν η Αγάπη έχει πιά περάσει -
να περιμένεις αιώνια είναι λίγο
αν η Αγάπη το τέλος ανταμοίβει
Απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.