Great Chaos
Περιβόητο μέλος
εχω φαει πολυ ξυλο απο τη μανα μου μερι τα 14-15
ok, δε την κατηγορω δεν ειναι οτι δε με αγαπαει απλα δεν ηξερε πως αλλιως να συγκρατει τα νευρα της...
παντως ουτε βιαιο ανθρωπο με εκανε αυτο, ουτε χαμηλου επιπεδου...
γενικα παντως εγω ειμαι κατα και οταν αποφασισω με το καλο και κανω δικα μου παιδια δε θελω να τακουμπησω...
θελω να ''με φοβουνται'' αλλα οι επειδη θα τα βαρεσω αν σπασουν το τζαμι...
απλα να ξερουν οτι θα ακολουθησει καποια τιμωρια... οπωσδηποτε οχι σωματικη παντως...
Με όλο το σεβασμό και χωρίς να θέλω να κρίνω κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αλλά μιας και είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζί μας την εμπειρία σου, θα ήθελα να κάνω ένα μικρό σχόλιο:
Δεν σ' έκανε βίαιο άνθρωπο, ούτε χαμηλού επιπέδου εκείνη η συμπεριφορά, αυτό θα το δεχτώ ανεπιφύλακτα. Βέβαια, ως προς τη βιαιότητα, δεν μπορεί κανείς να είναι ποτέ απόλυτα σίγουρος, επειδή όταν κάνουμε παιδιά και πολλές φορές φτάνουμε σε αδιέξοδα μαζί τους, ενστικτωδώς αναδύεται η συμπεριφορά την οποία εμείς γνωρίσαμε ως "θεμιτή" στην παιδική μας ηλικία. Με λίγα λόγια, συμβαίνει συχνά να αναπαράγουμε τις συμπεριφορές των γονιών μας, χωρίς να το κάνουμε απόλυτα συνειδητά. Φυσικά, εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να μην κάνεις κάτι τέτοιο, ωστόσο εγώ μιλάω λόγω εμπειρίας, δικής μου αλλά και άλλων. Προσοχή λοιπόν για το μέλλον, "γράψε το" κάπου αυτό που σου λέω σήμερα.
Αυτό όμως που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, είναι ότι αυτού του είδους η "διαπαιδαγώγηση" έχει επιδράσει σε βαθύτερο επίπεδο μέσα σου, δημιουργώντας ένα είδος αυτόματης "καταστολής", η οποία λειτουργεί υποσυνείδητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κάθε πράξη ή σκέψη που έρχεται σε αντίθεση ή έστω αμφισβητεί τις αρχές και τα "θέλω" τα οποία οι γονείς μας μεταδίδουν, να μας δημιουργεί τόσο ισχυρές ενοχές, που να οδηγούν σε έντονες συναισθηματικές συγκρούσεις. Έτσι, το αποτέλεσμα συχνά είναι να γεννώνται "θωρακίσεις", άγχος και περιχαράκωση, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ως αποτέλεσμα να υποχρεωνόμαστε εσωτερικά ν' ακολουθούμε για πάντα τις επιταγές εκείνων, χωρίς να μπορούμε να εξετάσουμε με λογικά κριτήρια το κατά πόσον αυτές έχουν νόημα στη σύγχρονη εποχή ή είναι ξεπερασμένες, εάν μας κάνουν καλό ή κακό. Μιλάω πάντα με βάση προσωπικά βιώματα και παρατηρήσεις.
Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές θα πρέπει να αποφεύγονται. Το υπερβολικό άγχος των γονιών "να γίνουν τα παιδιά τους σωστοί άνθρωποι", καλό θα είναι να τιθασεύεται, αφού στην πραγματικότητα η σωστή συμπεριφορά και οι ανθρώπινες ποιότητες διδάσκονται καλύτερα με το προσωπικό παράδειγμα και όχι διά της βίας. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τους γονείς, αφού όπως είπε και ο Ιησούς "Ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν" (δηλαδή δεν ξέρουν να φτιάχνουν γαρίδες; ). Η κριτική γίνεται προκειμένου ν' αποφύγουμε εμείς τα ίδια λάθη.
Θα ήθελα τέλος να σχολιάσω λίγο τη διήγηση της Whitedrum. Είναι εκπληκτικό το πόσο περίπλοκες, δύσκολες και ψυχοφθόρες είναι συχνά οι σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους και ακόμη το πόσο δυσβάσταχτη γίνεται για πολλούς η γονική ιδιότητα. Φαίνεται πως πριν κανείς αποφασίσει να κάνει παιδιά, θα πρέπει να έχει δουλέψει πολύ μέσα του και να έχει ξεπεράσει πολλά από εκείνα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του, αλλά κυρίως εκείνα που κουβαλάει από τη δική του παιδική ηλικία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
"Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν σας ανήκει η βασιλεία των ουρανών", είπε επίσης. Αν αντίθετα κάνουμε τα παιδιά σαν τα μούτρα μας, ποια βασιλεία άραγε μας ανήκει;...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μμμμμ, εμένα είναι λίγο πιο light τρελαίνεται για Apocalyptica! (Το creeping death είναι το αγαπημένο της). Τσάμπα η κλασσική που άκουγα όταν ήμουν έγκυος.
(πλάκα κάνω. μέχρι να μάθω πως είναι έγκυος -αλλά και μετά πήγαινα σε ροκ πάρτυ στην Κέρκυρα καθημερινά! )
Καθόλου τσάμπα η κλασσική μουσική. Αν δεν την άκουγες κατά την εγκυμοσύνη, το παιδί θ' άκουγε για νανούρισμα το Creeping Death από την εκτέλεση των Metallica (οι οποίοι το έγραψαν κατά την εποχή που είχαν ακόμη σπυράκια και πολύ τσαμπουκά κι όχι μετά που χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά) και όχι αυτήν των Apocalyptica (η οποία παρεμπιπτόντως μου αρέσει κι εμένα πολύ). Πάλι καλά να λες. Αλήθεια, στην όμορφη Κέρκυρα μένεις; Με το Ποντικονήσι;; Με τα καντούνια τα στενά που τά 'χω σεργιανίσει;;;
Άσχετο: Ήμουν σίγουρος ότι η Isiliel είναι ηρωίδα από φάνταζυ. Τώρα επιβεβαιώθηκε. Από ποιο ανάγνωσμα παρακαλώ, γιατί είμαι φαν του φάνταζυ (φαν του φαν-ταζυ, καλό ε;; )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Αγαπητή μου Isi, ο Lory έχει αρκετό δίκιο, στο ότι αντιμετώπισες τα λόγια του με περισσότερο δογματισμό απ' όσο μας έχεις συνηθίσει. Αυτό που θέλουμε να πούμε και που νομίζω ότι και ο Lory το ανέφερε έμμεσα, είναι ότι εφόσον εσύ βρήκες (και καλά κάνεις να είσαι περήφανη γι' αυτό το έργο, αν είναι έτσι) τον τρόπο να πετύχεις το ζητούμενο χωρίς καθόλου βία, τότε αποδείχτηκες σοφότερη εμού, για παράδειγμα, και χίλια μπράβο. Πιθανόν συντονίστηκες καλύτερα με το παιδί, λόγω του ότι το μεγαλώνεις μόνη και βρήκες την κοινή γλώσσα που δεν έχει ανάγκη από μπάτσες για να γίνει κατανοητή ("Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος, σ' όλες τις καρδιές σ' όλα τα στήθη..."). Αυτό που λέμε με τον Lory είναι ότι αν δεν είναι κανείς τόσο σοφός, δεν χαλάει ο κόσμος αν χρησιμοποιηθεί η βία με "φωτισμένο" τρόπο. Μερικοί χαρακτήρες ίσως το χρειάζονται. Για παράδειγμα, εγώ με την κόρη μου παίζουμε μπουνιές για πλάκα, μου έχει ρίξει κατά λάθος και καναδυό. Το παιδί είναι 8 χρονώ και ακούει Slayer, όπως έγραψα στην αρχή. Αλλιώς μεγαλώνει ένα Isiδάκι και αλλιώς ένα Χαουλάκι, είναι και τα γονίδια μην το ξεχνάς... Επίσης να πω ότι συμφωνώ με τον Lory στο ότι σπάνια οι γονείς ξέρουν τι είναι σωστό για το παιδί τους, απλά όλοι νομίζουν ότι ξέρουν το καλό, όμως όπως έχω ξαναπεί, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Θα συμφωνήσω τέλος μαζί σου ότι περισσότερα μαθαίνουμε εμείς από τα παιδιά μας, παρά αυτά από εμάς.
Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες, ας αντιμετωπίζουμε την άποψη του άλλου με το σκεπτικό ότι κι αυτός κάτι έχει δει στη ζωή του και κάτι ξέρει που εμείς δεν έτυχε να το γνωρίζουμε και ας μην προσκολλώμαστε (το λέω και για μένα αυτό εντάξει;; στη δική μας γνώμη, αφού άλλωστε αυτήν την έχουμε φάει στη μάπα (έχω αρχίσει και με βαριέμαι γιατρέ μου, λέω να χωρίσω από τον κακομούτσουνο εαυτό μου και να παντρευτώ έναν πιο όμορφο και χαμογελαστό). Θα δείτε ότι η σύνθεση των υπέροχων ιδεών που έχει ο καθένας μας θα μας οδηγήσει με ασφάλεια σε εντυπωσιακά συμπεράσματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μια φορά, όταν ήταν 4 χρονών περίπου, έκανε κάτι, για το οποίο έκρινα ότι πρέπει να είμαι αυστηρός. Της λέω λοιπόν: "Άκου να δεις, τώρα δεν σου μιλάει ο Κωστάκης (έτσι με αποκαλεί, όχι μπαμπά) αλλά ο πατέρας σου!!!" Το παιδί με κοίταξε παράξενα και δεν απάντησε. Το απόγευμα, έπαιζε με δυο κουκλάκια σκυλάκια που είχε. Αφού λοιπόν τα σκυλάκια δαγκώθηκαν λίγο μεταξύ τους, γυρνάει το μεγαλύτερο σκυλάκι και λέει στο μικρότερο (φυσικά το παιδί το έλεγε): "Τώρα δεν σου μιλάει ο Αζόρ, στου μιλάει ο σκύλος ο πατέρας σου!!!" Φυσικά εγώ γέλασα πολύ με την ατάκα αυτή και από τότε έχει μείνει σαν αστείο μεταξύ μας ότι εγώ είμαι (όταν θυμώνω) ο σκύλος ο πατέρας της.
Μερικές φορές αναγκάζεσαι να τα μαζέψεις ηττημένος αγαπητή μου, πώς να το κάνουμε...Το μυστικό είναι το εξής: "Κι εγώ, κι εσύ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, μπορεί να πούμε ή να κάνουμε λαλακίες, όμως ας μην επιμένουμε ποτέ σε λαλακίες". Η ανατροφή παιδιών είναι δυναμική διαδικασία και κρίνεται κάθε στιγμή. Ευτυχώς η αγάπη μπορεί να διαγράψει τα λάθη και από τις δυο μεριές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Είναι πολύ μεγάλο θέμα για να το αναλύσεις αλλά η ουσία για μένα είναι απλή: Οποιαδήποτε μορφής βία, είτε σωματική είτε ψυχολογική, είναι για τους «γκαγκάδες» γονείς! Αν είναι να τα δέρνουν (έστω και λίγο) ή να βγάζουν τα άγχη και τις φοβίες τους, ας μην κάνουν παιδιά!
Τις απαντήσεις τις βρίσκουμε πάντα στη φύση. Πως μεγαλώνουν τα θηλαστικά ζώα τα ζωάκια τους; Όσο είναι μικρά κάνουν «σκανδαλιές» γιατί απλά εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους. Το έχουν ανάγκη και πρέπει να αυτενεργούν. Εμείς απλά παρακολουθούμε διακριτικά και αν το παιδί ξεπεράσει το όριο που βάζουμε, φροντίζουμε να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο. Τα «μη» και τα «ουέ» μόνο κακό κάνουν.
Μεγαλώνοντας τα μαθαίνουμε να σκέφτονται σωστά, κυρίως, καταθέτοντας τις δικιές μας εμπειρίες. Το δημοτικό σχολείο είναι για μένα μόνο για την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Τη βάση της σκέψης που θα χρησιμοποιήσει στην υπόλοιπη ζωή του, την μαθαίνει το παιδί από το σπίτι.
Αν κάνουν κάτι και θυμώσεις ΠΡΕΠΕΙ να το δείξεις! Αλλά η οργή σου, πρέπει ταυτόχρονα να είναι σαν την οργή του Θεού: Σφοδρή, ακαριαία και με ένα ουράνιο τόξο μετά!
Μιας λοιπόν που κάποιοι μου ζήτησαν παράδειγμα, θα πάρω αφορμή από το κείμενο του Parafernalia για να δώσω κάποια, αν και διαφωνώ με την πρώτη φράση που έκανα bold.
Όσοι έχουν γάτες ξέρουν ότι η μαμά γάτα είναι η καλύτερη μητέρα στη φύση. Μαθαίνει στα γατάκια της πώς να επιβιώνουν, πώς να κυνηγάν, τα προστατεύει με κάθε κόστος και ξέρει να γίνεται πειστική απέναντι στον αντίπαλο που τα απειλεί (όπως βέβαια κάνουν και άλλα ζώα) κλπ. Επίσης ξέρετε ότι δύσκολα θα βρεις πιο παιχνιδιάρικα, άτακτα και ανυπότακτα πλάσματα από τα νεαρά γατάκια. Η γάτα λοιπόν αφήνει τα γατάκια να κάνουν ό,τι τρέλλα τους καπνίσει, μόλις όμως τα μικρά περάσουν τα όρια, για παράδειγμα όταν θέλει να τα μαζέψει στη φωλιά και αυτά σκορπίζονται, τα δέρνει!! Πώς το κάνει; Κοιτώντας τα αυστηρά και άγρια, τους ρίχνει "κατραπακιές" με το μαλακό της πέλμα, προσέχοντας να μη βγάλει τα νύχια της. Τα γατάκια κατεβάζουν τ' αυτιά και τρέχουν από πίσω της. (Από τις πλέον διασκεδαστικές σκηνές που έχω παρακολουθήσει). Η γάτα ξέρει ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι σημαντικό για την επιβίωσή τους και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να κάνει το σωστό. Έχετε δει εσείς γατάκια να...επισκέπτονται τον Φρόυντ;
Κάποτε παρακολούθησα μια γάτα να "διαπαιδαγωγεί" ένα ανθρώπινο μωρό 6 μηνών με τον ίδιο τρόπο. Η γάτα ήθελε να κοιμηθεί. Το μωρό ήθελε να της πιάσει τ' αυτιά. Την πρώτη φορά που το προσπάθησε, η γάτα απλά απέφυγε το χέρι του με κίνηση του κεφαλιού της, ενώ ταυτόχρονα το κοίταξε αυστηρά. Τη δεύτερη φορά έκανε το ίδιο. Την τρίτη όμως φορά, μόλις το μωρό άπλωσε το χέρι του, η γάτα το χτύπησε και το απέκρουσε στον αέρα, χωρίς να βγάλει νύχια ή κάποιον ήχο, κοιτώντας το όμως βλοσυρά αυτήν τη φορά.
Αποτέλεσμα; Το μωρό μάζεψε το χέρι του χωρίς να κλάψει ή να βγάλει φωνή και συνέχισε ν' ασχολείται με κάτι άλλο, ενώ η γάτα με το πιο ευχαριστημένο ύφος του κόσμου συνέχισε το χουζούρι της. ("Συνεννοήθηκαν οι δυό τους", είπα μέσα μου και δεν αντέδρασα καθόλου).
Αυτό εννοώ, αγαπητοί μου συνομιλητές όταν λέω "φωτισμένη" χρήση της βίας. Δεν υπάρχει πιο φωτισμένος ηγέτης από τη μαμά γάτα να είστε σίγουροι...
Όσο γι' αυτό με το οποίο διαφωνώ, απ' όσα έγραψε ο φίλος μας, έχω να πω το εξής: Αν όποιοι είχαν άγχη και φοβίες ή δεν ήταν τόσο σοφοί που να βρίσκουν πάντα τον σωστό παιδαγωγικά τρόπο δεν επιτρεπόταν να κάνουν παιδιά, θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο γένος, γιατί οι περισσότεροι θα ήταν έτοιμοι γι' αυτό (αν ήταν ποτέ) σε ηλικία που θα ήταν πια αργά για τεκνοποίηση. Το να κάνεις παιδί είναι μια μεγάλη (και υπέροχη) περιπέτεια που βρίσκεται πάντα στην κόψη του ξυραφιού. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τα λάθη, αφού μέσω της αλληλεπίδρασής σου με το παιδί μεγαλώνεις κι εξελίσσεσαι κι εσύ μαζί του.
Ανακάλυψα ότι μια σημαντική δεξιότητα που πρέπει να αναπτύξει ένας γονιός είναι η τέχνη του να "μαζεύει" τα λάθη του, με το μικρότερο δυνατόν κόστος για το παιδί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
λοιπόν εγώ δεν έχω φάει ξύλο από τους γονείς μου (ήμουν ήσυχο παιδί πάντως).
Τις ελάχιστες φορές που ήθελαν να με τιμωρήσουν μου έδιναν δυο ξυλιές στον ποπό και με μάλωναν. Δεν πονούσα, ο λόγος που έκλαιγα ήταν ότι στεναχωριόμουν που με μάλωναν. Πιστεύω λοιπόν ότι ο γονιός μπορεί με μια φωνή να επιβληθεί στο παιδί του, το ξύλο είναι απαράδεκτο
Δεν ειμαι της βίας , δε μαρεσει να την χρησημοποιω, πολλες φορες τη θεωρω σημαδι αποτυχιας.
Ομως απο την αλλη, για καποιες ηλικιες τα παιδια ειναι -σε καποια θεματα-, σαν ζωακια, δεν κατανοουν αμα δε πεσει και καμια κατραπακια. Με σωστη χρηση δεν εβλαψε ποτε κανεναν. Ισα ισα κανει και καλο.
Λίγο ξύλο χρειάζεται νομίζω.Όταν δεν καταλαβαίνεις με τα λόγια,θα καταλάβεις αλλιώς... Ειδικά αν κάνεις κάτι κακό επανειλημμένα,θέλεις γερό ξύλο πιστεύω...για πιο ασήμαντα πράγματα,λέγοντας ξύλο μη φανταστείτε κλωτσομπουνίδια ,απλά να τραβάς το μαλλί και τέτοια...
Δε θα κρατάει κακία ρε Hunter,ίσα ίσα καταλαβαίνει την-κακιά-πράξη του και στο μέλλον θα ευγνωμονεί τους γονείς του
Την παράθεση του Bill την έβαλα απλώς γιατί από έναν Slayer δεν περίμενα τίποτε λιγότερο. (Ξέρεις Μπιλ ότι το αγαπημένο συγκρότημα της οκτάχρονης κόρης μου είναι οι Slayer; )
Τις άλλες δύο παραθέσεις τις έβαλα για να οριοθετήσω ορισμένα πράγματα χωρίς να επαναλαμβάνω τα ίδια.
Ο κινέζος στρατηγός Σουν Τζου είπε: "Σοφός ηγέτης είναι αυτός που ξέρει να χρησιμοποιεί την αυστηρότητα και την επιοίκια με φωτισμένο τρόπο"
Ο ελληνικός πολιτισμός πρόσφερε στον κόσμο την έννοια "του Μέτρου".
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια διαφωνώ με τη δογματική καταδίκη κάθε μορφής βίας. Η βία είναι βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό που συντελεί στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους και στη φυσική επιλογή (μέσω του ανταγωνισμού) και η πλήρης καταστολή της έχει τις συνέπειες που μπορεί κανείς να δει στην ταινία "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι".
Επίσης έχω να επισημάνω ότι το παιδί θα βρει μπροστά του βία, όταν θα φύγει από τα χέρια μας, βία που διδάσκεται συστηματικά από την άθλια κοινωνία μας, κι έτσι θεωρώ ότι ο γονιός θα πρέπει να το προετοιμάσει να την αντιμετωπίζει. Η πλήρης άρνηση της βίας είναι σαν να αρνούμαι να κάνω εμβόλια στο παιδί μου επειδή θεωρώ ανήθικο να του βάλω παθογόνα μέσα στο αίμα του. (Τέτοια ιατρικά-χειρουργικά παραδείγματα έφερνε και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, λες να πρέπει να το κοιτάξω σε κανέναν ειδικό; )
Ένα άλλο ζήτημα είναι το εξής: Επειδή όπως είπα η βία είναι έμφυτη στον άνθρωπο, προκειμένου αυτός να επιβιώσει (στο φυσικό περιβάλλον εννοώ, ξέρετε τα ένστικτα έχουν εγχαραχτεί πολύ νωρίτερα από τη δημιουργία πολιτισμού), κάθε μωρό από τη στιγμή που γεννιέται προσπαθεί να επιβληθεί στο περιβάλλον του, ενστικτωδώς. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει ένας διαρκής αγώνας επικράτησης μέσα στην οικογένεια, μη σας μπερδεύουν τα ροζ τους μαγουλάκια και οι αθώες τους φατσούλες, αυτό που ζητά κάθε μωρό είναι η εξουσία μέσα στην οικογένεια. Το να μάθει ένας νεογέννητος άνθρωπος ότι μόλις κλάψει ή κάνει ένα πείσμα οι άλλοι θα τρέξουν να τον εξυπηρετήσουν, του δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας περί της επιβίωσής του (άγριο ένστικτο και τα μωρά δεν έχουν φραγμό στα ένστικτά τους). Έτσι τα μωρά (μιλάω για εξαιρετικά μικρές ηλικίες, ξέρω καλά τι λέω, πιστέψτε με) εξασκούν με διάφορους τρόπους βία (ψυχολογική βέβαια) πάνω στους γονείς. Αν σε αυτήν την προσπάθεια δεν βρουν σθεναρή αντίσταση, τίποτε δεν πρόκειται να πάει καλά. Αυτούς τους γονείς που έχουμε δει τα παιδιά τους να ουρλιάζουν δημοσίως και αυτοί να τα δέρνουν, τους λυπάμαι, έχουν χάσει το παιχνίδι (ένδειξη αποτυχίας λέει ο Lory).
Για να έχει αποτέλεσμα η βία, χωρίς μάλιστα να καταπατά τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, ή αν θέλετε ο "φωτισμένος" τρόπος χρήσης της είναι ο εξής: Η βία πρέπει να είναι περισσότερο ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ παρά ουσιαστική. Η χρήση της πρέπει να είναι σπάνια, ο τρόπος άσκησής της ήρεμος, αυστηρός και αταλάντευτος και η παρουσία της να δίνει την εντύπωση ότι "το θέμα είναι σοβαρό". "Και ο Άγιος θέλει φοβέρα" λέει μια παροιμία και πιστεύω ότι είναι σοφή. Με αυτόν τον τρόπο η έννοια της βίας απλά θέτει κάποια όρια, τα οποία καλό είναι να τηρούνται ("Ο φόβος φυλάει τα έρημα). Με συγχωρήτε αλλά έχω παρατηρήσει ότι όσο αυξάνεται το ποσοστό γονιών που "δεν σηκώνουν ποτέ χέρι" τόσο αυξάνεται και το ποσοστό παιδιών χωρίς αγωγή, ευγένεια και σεβασμό.
Προσοχή, όλα αυτά τα λέω υπό την προϋπόθεση ότι δεν καταλήγουμε σε ψυχολογική βία, τρομοκρατία και καταπίεση. Η ζωή είναι μια μυητική διαδικασία και η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη. Ο φωτισμένος δάσκαλος θέτει περιορισμούς στους μαθητές του, τους οποίους ο ίδιος μετά αποσείει, όταν αυτοί περάσουν τις δοκιμασίες τους και δείξουν έτοιμοι για την επόμενη μύηση.
Με την ελπίδα ότι δεν θα με βάλετε στο ίδιο καζάνι με το θείο Αδόλφο και τον Πατερούλη Ιωσήφ....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.