Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
02-01-08
23:06
Δηλαδή, αν βέβαια το καταλαβαίνω σωστά, ότι για να φτάσει κάποιος σε υψηλό μυητικό επίπεδο, θα πρέπει να έχει φτάσει στη θηλυκή του πλευρά. Είναι περίπου αυτά που έγραφες εσύ "Μια τέτοια δοκιμασία αντιπροσωπεύει το θηλυκό πνεύμα σαν προσωποποίηση του αρσενικού ασυνείδητου....". Μάλλον ο Διδάσκαλος θεωρεί ότι ο εσώτερός μας εαυτός, με όλη τη δύναμη που κρύβει, είναι γένους θηλυκού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
19-11-07
14:28
: "οι ασθενείς έχουσι χρείαν Ιατρού" και όχι οι ...Ιερείς! Το ιερό, τους Ιερείς τους είχε μαγνητίσει, πριν εισέλθουν στο Ναό για να παραμείνουν. Η έννοια της "απώθησης" είναι ξεκάθαρη στη στάση του Ιησού Χριστού με το "Ποτήρι"!
Δεν την γνωρίζω αγαπητέ, αυτήν την ιστορία με το "Ποτήρι", θα μπορούσες να μας τη διηγηθείς;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
18-11-07
15:08
Μετά τα διθυραμβικά εγκώμια του Δόκτορα για το θαυμάσιο ποίημα του Νωέως, κάθε δικός μου σχολιασμός περιττεύει. Ευχαριστούμε για την κατάθεση αγαπητέ συνταξιδιώτη.
Σε γενικές γραμμές βρίσκω ότι το θέμα έχει πάρει πολύ ενδιαφέρουσα τροπή, ξεκινώντας από την ιδέα του Νωέως να ανακεφαλαιώσει τις μέχρι σήμερα ανοιγμένες κάρτες, απόφαση που θα ήθελα να μας καταθέσει την αιτία που τον προέτρεψε να την πάρει, ειδικά μέσα στην κάρτα της Προσαρμογής. Το κείμενο του Δόκτορα περί της Θηλυκής Αρχής με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο κι εκφράζει θαυμάσια την ουσία της κάρτας της Ιέρειας. Θα προσυπογράψω ιδιαίτερα την πρώτη του παράγραφο, περί της αντικατάστασης της Θηλυκής θεότητος από τον Θεό-Πατέρα. Εάν το συνδυάσει μάλιστα κανείς με το προηγούμενο ποστ του Νωέως, πράγμα στο οποίο προφανώς αποσκοπούσε ο Δόκτωρ, τα συμπεράσματα είναι ιδιαίτερα εύγλωττα.
Θα ήθελα μόνο να θέσω μια ερώτηση προς τον φίλο Νωέα ή προς οποιονδήποτε έχει μια απάντηση να δώσει:
Αν το Ιερό μαγνητίζει μόνο τους βέβηλους, τους περίεργους και τους αφελείς, ενώ όλους τους υπόλοιπους τους απωθεί, τότε ποιοι είναι αυτοί που γίνονται Ιερείς και Ιέρειες για να υπηρετήσουν το Ιερό; Αυτός ο μαγνητισμός δεν είναι που ωθεί τον καθένα από εμάς στο δρόμο της αναζήτησης; Αυτή η ανάγκη δεν είναι που μας εναρμονίζει με τον Παγκόσμιο Ρυθμό (για να μην ξεχνάμε και σε ποια κάρτα είμαστε);
Σε γενικές γραμμές βρίσκω ότι το θέμα έχει πάρει πολύ ενδιαφέρουσα τροπή, ξεκινώντας από την ιδέα του Νωέως να ανακεφαλαιώσει τις μέχρι σήμερα ανοιγμένες κάρτες, απόφαση που θα ήθελα να μας καταθέσει την αιτία που τον προέτρεψε να την πάρει, ειδικά μέσα στην κάρτα της Προσαρμογής. Το κείμενο του Δόκτορα περί της Θηλυκής Αρχής με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο κι εκφράζει θαυμάσια την ουσία της κάρτας της Ιέρειας. Θα προσυπογράψω ιδιαίτερα την πρώτη του παράγραφο, περί της αντικατάστασης της Θηλυκής θεότητος από τον Θεό-Πατέρα. Εάν το συνδυάσει μάλιστα κανείς με το προηγούμενο ποστ του Νωέως, πράγμα στο οποίο προφανώς αποσκοπούσε ο Δόκτωρ, τα συμπεράσματα είναι ιδιαίτερα εύγλωττα.
Θα ήθελα μόνο να θέσω μια ερώτηση προς τον φίλο Νωέα ή προς οποιονδήποτε έχει μια απάντηση να δώσει:
Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
Το ιερό μαγνητίζει. Φυσικά, τους βέβηλους, τους περίεργους και τους αφελείς. Όλους τους υπόλοιπους, με επίγνωση ή ανεπίγνωστα, τους… απωθεί. Έτσι ήταν (και είναι «αντικειμενικά») η ιεροσύνη, πολύ καιρό πριν το 710 π.Χ.: απωθητική και μοναχική.
Αν το Ιερό μαγνητίζει μόνο τους βέβηλους, τους περίεργους και τους αφελείς, ενώ όλους τους υπόλοιπους τους απωθεί, τότε ποιοι είναι αυτοί που γίνονται Ιερείς και Ιέρειες για να υπηρετήσουν το Ιερό; Αυτός ο μαγνητισμός δεν είναι που ωθεί τον καθένα από εμάς στο δρόμο της αναζήτησης; Αυτή η ανάγκη δεν είναι που μας εναρμονίζει με τον Παγκόσμιο Ρυθμό (για να μην ξεχνάμε και σε ποια κάρτα είμαστε);
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
12-06-07
20:55
Η ιδέα του έρωτα που αιωρείται στην «περιρρέουσα» ατμόσφαιρα, την φτιάχνεις στο μυαλό σου και περιμένεις να γίνει από ιδέα πράξη. Μετά φίλε το πήγες στα όπλα του Χάους. Να σου τονίσω πως δεν υπάρχει μόνο το ΜΕΓΑ ΧΑΟΣ ως μυητικός δρόμος. Είναι επίσης το Life, το Nature και το Dark. Λίγο ʽHeroes of Might and Magicʼ να έχεις παίξει....τα μαθαίνεις!
Είχα δει κι εγώ μια φορά κάτι σημαδιακό στον ύπνο μου. Έναν άγγελο, να λέει: «Ο έρωτας είναι η αρχή, η πορεία είναι η αγάπη και το τέλος η γαλήνη». Τώρα ο φίλος μας ο Lorien θα μας πει: Κάπου θα το είχες διαβάσει, πέρασε στο υποσυνείδητό σου και ο εγκέφαλός σου το επεξεργάστηκε στον ύπνο σου και το ξετρύπωσε. Ο Great Chaos ίσως να το ερμηνεύσει ως μια αρχέγονη γονιδιακή μνήμη και η φίλη μας η Isiliel ως μια αφαίρεση ενός συμβόλου. Ας είναι ότι είναι...η ουσία έχει να κάνει με τι συναίσθημα σου προκαλεί και αυτό δεν μεταφέρεται με λέξεις μέσα σε ένα post.
Φίλε Parafernalia, πρόσεξε πολύ τα όπλα. Μπορεί να σου θυμίζει video game, όμως θα ήθελα να σου πω ότι αυτοί που φτιάξαν τα παιχνίδια αντέγραψαν τα τυπικά του εσωτερισμού, για να δώσουν πειστική ατμόσφαιρα στο game. Δεν είναι όπλα του Χάους, είναι τα όπλα της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου, όπως μας δείχνουν και τα ονόματά τους. Θεωρώ ισχυρότερο όπλο το Σπαθί της Απιστίας, αφού είναι αντιστροφή της Πίστης, με την ίδια ενέργεια και αντίστροφη πολικότητα. Είναι και το πρώτο που έδειξα στην κόρη μου πώς να το χρησιμοποιεί. Η Απιστία εξολοθρεύει Θεούς μα κυρίως Δαίμονες, είναι όμως επικίνδυνη γιατί αν σε κυριαρχήσει, ο δρόμος καταλήγει σε αδιέξοδο. Αυτό που απεικονίζεται στο κείμενο, είναι η γενική ιδέα, στην οποία επιτρέψτε μου να επιμένω, ότι δεν μπορείς να απαρνηθείς τις ιδιότητες του εαυτού σου που απορρέουν από την σκοτεινή πλευρά. Πράγματι, η Απάτη, η Προδοσία, η Απιστία, η Βία, το Ψεύδος, είναι ισχυρά όπλα για όποιον ξέρει να τα χρησιμοποιεί (Παρέβαλε, Σουν Τζου: Η νίκη στη μάχη στηρίζεται στην εξαπάτηση του αντιπάλου), απαραίτητα για την συνέχιση του Δρόμου, απέναντι σε πολύ δύσβατες καταστάσεις. Αυτό που απαιτείται είναι η Φωτισμένη χρήση τους (για παράδειγμα, βλέπε αυτά που έχω γράψει περί φωτισμένης χρήσης της βίας στα θέματα "Βγήκε το ξύλο από τον Παράδεισο" και "Εκβιάζουν το παιδί μου". Αυτό από μόνο του είναι ένας ολόκληρος μυητικός δρόμος. Εάν ταιριάξει (όπως πιστεύω ότι θα γίνει) στις επόμενες κάρτες, θα σας δείξω την χρήση των όπλων αυτών. Παρακαλώ να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το σημείο του κειμένου μου.
«Ο έρωτας είναι η αρχή, η πορεία είναι η αγάπη και το τέλος η γαλήνη»
Εξαιρετικό!!!
Ο φίλος μας ήδη μας έφερε το δεύτερο λάφυρο στο δρόμο της γνώσης, θεωρόντας ως πρώτο τον υπέροχο αναγραμματισμό του Lorien με το a Tort.
Τα μυητικά διαμάντια μέχρι στιγμής προέρχονται από τους πλέον σκεπτικιστές μας. Υπέροχο. Το Μέγα Χάος συνεχίζει το έργο του κι εμείς νομίζουμε πως κάτι ξέρουμε, ενώ οι Θεοί γελούν...
Φίλε Parafernalia, πότε το είδες αυτό το όνειρο;
Ακούστε τη δική μου εξήγηση: Οι περισσότεροι άνθρωποι εσωτερικά γνωρίζουν την Αλήθεια. Όσο κι αν δεν θέλουν να ξέρουν, όσο κι αν κοιτάν αλλού, κατά βάθος γνωρίζουν. Ο άνθρωπος γεννιέται γνωρίζοντας (όταν κάνετε παιδί, όσοι δεν έχετε κάνει, προσέξτε το πόσο σοφό είναι στα πρώτα στάδια της ζωής του) και γερνάει ξεχνώντας. Μόνο σαν παιδί αφήνεις την Αλήθεια που έχεις μέσα σου να βγει στο συνειδητό σου κι αν τρελλαθείς. Γι' αυτό την Αλήθεια την μαθαίνεις από μικρό κι από Τρελλό (αυτόν που ξεκίνησε το ταξίδι στην πρώτη κάρτα). Γι' αυτό η τρέλλα θεραπεύει τον καρκίνο (Καρκινοπαθείς που τρελλάθηκαν, έχουν θεραπευτεί, είναι καταγεγραμμένο). Γι' αυτό και το μυητικό μας ταξίδι είναι προς τα μέσα. Πολλές φορές, όταν αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μέσα μας γνωρίζουμε καλά, το υποσυνείδητο μας στέλνει ένα όνειρο, μου έχει συμβεί κι εμένα στο παρελθόν κι αμέσως μετά κατάλαβα ότι αυτό που μου έλεγε το όνειρο ήταν προϊόν λογικής επεξεργασίας όλων των στοιχείων. Απλά η ομορφιά μιας κοπέλλας μου θάμπωνε τα μάτια και δεν με άφηνε να δω αυτά που είχα καταλάβει. Μου έχει τύχει ακόμη να θέσω ένα ερώτημα, συνήθως φιλοσοφικού τύπου στον εαυτό μου και να πάρω την απάντηση σε όνειρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
12-06-07
04:11
Το πρώτο βήμα δύσκολο
το δεύτερο αλαφραίνει
Στο τριτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει...
Πάει καιρός που έφυγα απ' τον πατρικό μου πύργο, τρελλό με είπαν όσοι φαίνονταν να ξέρουν, κι ο δρόμος μου φιδογυρνά γεμάτος περιπέτειες, που θα σας διηγόμουν μεθυσμένος, αμα μου κάνατε βεβαίως την τιμή να με ανεχτήτε, μια νύχτα δίπλα στην πυροστιά σε κάποιο καπηλιό στη Σάρα. Η ζωή είναι μαγική. Μα έχει κάποιο νόημα κι έναν σκοπό να φέρει; Απόψε νύχτωσα στο δάσος το πυκνό της αμφισβήτησης. Επάνω απ' το κεφάλι μου ολόγιομη η Σελήνη. Πριν από κάμποσο καιρό είδα στον ύπνο μου κάποια ξανθομαλλούσα, να λούζει τα σταρένια της μαλλιά και τη μορφή της να κοιτά μες στον καθρέφτη. "Κάθε ταξιδευτής και τυχοδιώκτης, έχει τη Δουλτσινέα του, τη δέσποινα των λογισμών του, την κυρά της καρδιάς του" μού 'πε ένας γέρος ζητιάνος με το ένα μάτι στη σκιά πριν από μέρες. "Λέν οι σοφοί πως αν δεν βρεις τη γυναίκα του καθρέφτη δεν πάει ο δρόμος μακριά, κι είναι ανελέητα συχνά τα μονοπάτια. Είναι η αγνότητα, είναι η υπομονή, είναι η καρτερικότητα κι η αφοσίωση, είναι η Πηνελόπη του αιώνιου Οδυσσέα, είναι το υψηλόφρον ένστικτο της τέχνης, το χαμόγελο που σου θυμίζει πως αξίζει το να ζεις για μια άλλη μέρα, μα πάνω απ' όλα...είναι η υπέρτατη αξία του να αγαπάς δίχως να κατέχεις. Άσε το δρόμο να σε πάει και την πανώρια κοπελλιά θα βρεις".
Κι ο δρόμος πάει, κι απόψε με κατέχει απελπισία. Πώς βρέθηκα εγώ σε τέτοιο δάσος κρύο και αφιλόξενο; Ευτυχώς της νύχτας η Θεά μου έδειξε την εύνοιά της και μπορώ να βλέπω πού πατάω. Ξάφνου από κάποιο ύψωμα είδα στο βάθος μία λίμνη από ασήμι αργαστό της Σαχντ το παινεμένο. Το άλογό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε για κει. Ξεπέζεψα και δίχως να το καταλάβω βρέθηκα να κοιτώ μέσα στο νερό της λίμνης γητεμένος. Ξάφνου σήκωσα τα μάτια στη Σελήνη και είπα δυνατά: "Ποια είναι Θεά μου η κόρη σου η ξανθή, πού είναι αυτή που αγαπώ χωρίς να ξέρω, η αχτίδα σου που άγγιξε για μια στιγμή τα μάτια μου και σκλάβωσε για πάντα την καρδιά μου;"
Η Θεά μου έκαψε τα μάτια και με τύφλωσε. Έπεσα στα γόνατα χωρίς λαλιά, μες σε απόλυτο σκοτάδι. Ετούτη ήταν η πηγή των Νεραϊδών κι ήρθε η Άρτεμη να λούσει το ξωτικό κορμί της. Κανείς δεν πρέπει να κοιτάξει τη Θεά γυμνή, κι όποιος το κάνει, θα τρελλαθεί και θα τον φάνε τα σκυλιά του. Και η γιαγιά μου έλεγε πως αν τη νύχτα οι νεράιδες ακούσουν τη φωνή σου στην αρπάζουν. "Η γυναίκα που ζητάς είναι στον Άδη, τον κόσμο των ιδεών" άκουσα μέσα στο μυαλό μου. "Πρέπει εσύ στη Γη να τήνε φέρεις. Ο Δρόμος της Αριστεράς Χειρός είναι αυτός που πρέπει να βαδίσεις, άμα δεν θες του Χάροντα τα τέλη να πληρώσεις. Ο δρόμος είναι πονηρός και επικίνδυνος, γιατί περνάει από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Κι αν η Σελήνη διάλεξε να δείχνει την φωτισμένη της πλευρά στα γένη των ξωτικών και των ανθρώπων, δεν μπορεί ν' απαρνηθεί τη σκοτεινή της, ούτε μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτήν. Όποιος δεν μπει στη σκοτεινή πλευρά δεν θα μπορέσει για πολύ να προχωρήσει. Υπάρχουν όπλα τρομερά που είναι απαραίτητα στα δύσκολα του δρόμου. Πρέπει να βρεις το Σπαθί της Απιστίας, το φαρμακερό Δόρυ του Ψεύδους, το Φιλί της Προδοσίας, το Στιλέτο της Κολακείας, τον Θώρακα του Εγωισμού και τον Αόρατο Χιτώνα της Απάτης. Τα όπλα αυτά της σκοτεινής πλευράς, τα κατοικούνε Δαίμονες αρχαίοι, κάποια απ' τα πρώτα πλάσματα που γέννησε ο φόβος των ανθρώπων, άγρια και αδηφάγα σαν το ένστικτο της επιβίωσης του Λύκου.
Πιάσε τα όπλα και ζύγιασέ τα προσεκτικά. Σαν βγουν απ' το θηκάρι τους ζητούνε αίμα και ψυχές να τις συντρίψουν. Όταν θα βρεις την Κλείδα του Μεγάλου Σολομώντος και τους Δαίμονες μπορέσεις να υποτάξεις, αυτά τα όπλα θα σου ανοίξουνε το δρόμο εκεί που τ' άλλα θα δειλιάζουν. Αν σε κυριεύσει ο πειρασμός της δύναμης που σου χαρίζουν, της Εξουσίας που θα έχεις στους ανθρώπους, θα χάσεις πάνω απ' όλα την ψυχή σου και τότε τι θα σε ωφελήσει ο κόσμος όλος;
Μέσα στη σκοτεινή πλευρά πρέπει να μπεις μ' ένα κερί αναμένο κι απέναντι να περάσεις χωρίς η φλόγα του να σβήσει. Όταν βρεις την κοπελλιά θά 'ναι το πιο δύσκολο απ' όλα, θα πρέπει να την αγαπάς τόσο βαθιά που να την κάνεις απ' τον Άδη να ξυπνήσει και στον κόσμο σου να γεννηθεί, από ιδέα πράξη".
Τα μάτια μου πονούσαν και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. "Πλύνε τα μάτια σου με της λίμνης το νερό το ασημένιο" με πρόσταξε η Σελήνη. Το έκανα. Τα μάτια μου σταμάτησαν να καίνε. Δειλά δειλά άρχισα θολά να βλέπω. "Κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη του νερού" μου ξαναείπε. Κοίταξα κι είδα κάποιον που δεν είχα δει ξανά. Ήταν γυναίκα, με το δικό μου πρόσωπο γυναίκα, όμως κάτω από τη μέση ήμουν εγώ. "Η γενετήσια ενέργειά σου είναι αρσενική, είσαι σπορέας. Τώρα η καρδιά σου θα νιώθει πώς χτυπάει η καρδιά η γυναικεία, και το κεφάλι σου θά 'χει το νου το θηλυκό που όλα τα ξέρει"...
Όταν οι νεράιδες μου επιστρέψουν τη φωνή μου, θα μπορώ ξανά τις ιστορίες μου να λέω...
Σημείωση: Πριν βάλω τα χέρια στο πληκτρολόγιο, δεν ήξερα καθόλου τι θα γράψω. Απλά περίμενα την ώρα. Καληνύχτα συνταξιδιώτες...
το δεύτερο αλαφραίνει
Στο τριτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει...
Πάει καιρός που έφυγα απ' τον πατρικό μου πύργο, τρελλό με είπαν όσοι φαίνονταν να ξέρουν, κι ο δρόμος μου φιδογυρνά γεμάτος περιπέτειες, που θα σας διηγόμουν μεθυσμένος, αμα μου κάνατε βεβαίως την τιμή να με ανεχτήτε, μια νύχτα δίπλα στην πυροστιά σε κάποιο καπηλιό στη Σάρα. Η ζωή είναι μαγική. Μα έχει κάποιο νόημα κι έναν σκοπό να φέρει; Απόψε νύχτωσα στο δάσος το πυκνό της αμφισβήτησης. Επάνω απ' το κεφάλι μου ολόγιομη η Σελήνη. Πριν από κάμποσο καιρό είδα στον ύπνο μου κάποια ξανθομαλλούσα, να λούζει τα σταρένια της μαλλιά και τη μορφή της να κοιτά μες στον καθρέφτη. "Κάθε ταξιδευτής και τυχοδιώκτης, έχει τη Δουλτσινέα του, τη δέσποινα των λογισμών του, την κυρά της καρδιάς του" μού 'πε ένας γέρος ζητιάνος με το ένα μάτι στη σκιά πριν από μέρες. "Λέν οι σοφοί πως αν δεν βρεις τη γυναίκα του καθρέφτη δεν πάει ο δρόμος μακριά, κι είναι ανελέητα συχνά τα μονοπάτια. Είναι η αγνότητα, είναι η υπομονή, είναι η καρτερικότητα κι η αφοσίωση, είναι η Πηνελόπη του αιώνιου Οδυσσέα, είναι το υψηλόφρον ένστικτο της τέχνης, το χαμόγελο που σου θυμίζει πως αξίζει το να ζεις για μια άλλη μέρα, μα πάνω απ' όλα...είναι η υπέρτατη αξία του να αγαπάς δίχως να κατέχεις. Άσε το δρόμο να σε πάει και την πανώρια κοπελλιά θα βρεις".
Κι ο δρόμος πάει, κι απόψε με κατέχει απελπισία. Πώς βρέθηκα εγώ σε τέτοιο δάσος κρύο και αφιλόξενο; Ευτυχώς της νύχτας η Θεά μου έδειξε την εύνοιά της και μπορώ να βλέπω πού πατάω. Ξάφνου από κάποιο ύψωμα είδα στο βάθος μία λίμνη από ασήμι αργαστό της Σαχντ το παινεμένο. Το άλογό μου ασυναίσθητα ξεκίνησε για κει. Ξεπέζεψα και δίχως να το καταλάβω βρέθηκα να κοιτώ μέσα στο νερό της λίμνης γητεμένος. Ξάφνου σήκωσα τα μάτια στη Σελήνη και είπα δυνατά: "Ποια είναι Θεά μου η κόρη σου η ξανθή, πού είναι αυτή που αγαπώ χωρίς να ξέρω, η αχτίδα σου που άγγιξε για μια στιγμή τα μάτια μου και σκλάβωσε για πάντα την καρδιά μου;"
Η Θεά μου έκαψε τα μάτια και με τύφλωσε. Έπεσα στα γόνατα χωρίς λαλιά, μες σε απόλυτο σκοτάδι. Ετούτη ήταν η πηγή των Νεραϊδών κι ήρθε η Άρτεμη να λούσει το ξωτικό κορμί της. Κανείς δεν πρέπει να κοιτάξει τη Θεά γυμνή, κι όποιος το κάνει, θα τρελλαθεί και θα τον φάνε τα σκυλιά του. Και η γιαγιά μου έλεγε πως αν τη νύχτα οι νεράιδες ακούσουν τη φωνή σου στην αρπάζουν. "Η γυναίκα που ζητάς είναι στον Άδη, τον κόσμο των ιδεών" άκουσα μέσα στο μυαλό μου. "Πρέπει εσύ στη Γη να τήνε φέρεις. Ο Δρόμος της Αριστεράς Χειρός είναι αυτός που πρέπει να βαδίσεις, άμα δεν θες του Χάροντα τα τέλη να πληρώσεις. Ο δρόμος είναι πονηρός και επικίνδυνος, γιατί περνάει από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Κι αν η Σελήνη διάλεξε να δείχνει την φωτισμένη της πλευρά στα γένη των ξωτικών και των ανθρώπων, δεν μπορεί ν' απαρνηθεί τη σκοτεινή της, ούτε μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτήν. Όποιος δεν μπει στη σκοτεινή πλευρά δεν θα μπορέσει για πολύ να προχωρήσει. Υπάρχουν όπλα τρομερά που είναι απαραίτητα στα δύσκολα του δρόμου. Πρέπει να βρεις το Σπαθί της Απιστίας, το φαρμακερό Δόρυ του Ψεύδους, το Φιλί της Προδοσίας, το Στιλέτο της Κολακείας, τον Θώρακα του Εγωισμού και τον Αόρατο Χιτώνα της Απάτης. Τα όπλα αυτά της σκοτεινής πλευράς, τα κατοικούνε Δαίμονες αρχαίοι, κάποια απ' τα πρώτα πλάσματα που γέννησε ο φόβος των ανθρώπων, άγρια και αδηφάγα σαν το ένστικτο της επιβίωσης του Λύκου.
Πιάσε τα όπλα και ζύγιασέ τα προσεκτικά. Σαν βγουν απ' το θηκάρι τους ζητούνε αίμα και ψυχές να τις συντρίψουν. Όταν θα βρεις την Κλείδα του Μεγάλου Σολομώντος και τους Δαίμονες μπορέσεις να υποτάξεις, αυτά τα όπλα θα σου ανοίξουνε το δρόμο εκεί που τ' άλλα θα δειλιάζουν. Αν σε κυριεύσει ο πειρασμός της δύναμης που σου χαρίζουν, της Εξουσίας που θα έχεις στους ανθρώπους, θα χάσεις πάνω απ' όλα την ψυχή σου και τότε τι θα σε ωφελήσει ο κόσμος όλος;
Μέσα στη σκοτεινή πλευρά πρέπει να μπεις μ' ένα κερί αναμένο κι απέναντι να περάσεις χωρίς η φλόγα του να σβήσει. Όταν βρεις την κοπελλιά θά 'ναι το πιο δύσκολο απ' όλα, θα πρέπει να την αγαπάς τόσο βαθιά που να την κάνεις απ' τον Άδη να ξυπνήσει και στον κόσμο σου να γεννηθεί, από ιδέα πράξη".
Τα μάτια μου πονούσαν και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. "Πλύνε τα μάτια σου με της λίμνης το νερό το ασημένιο" με πρόσταξε η Σελήνη. Το έκανα. Τα μάτια μου σταμάτησαν να καίνε. Δειλά δειλά άρχισα θολά να βλέπω. "Κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη του νερού" μου ξαναείπε. Κοίταξα κι είδα κάποιον που δεν είχα δει ξανά. Ήταν γυναίκα, με το δικό μου πρόσωπο γυναίκα, όμως κάτω από τη μέση ήμουν εγώ. "Η γενετήσια ενέργειά σου είναι αρσενική, είσαι σπορέας. Τώρα η καρδιά σου θα νιώθει πώς χτυπάει η καρδιά η γυναικεία, και το κεφάλι σου θά 'χει το νου το θηλυκό που όλα τα ξέρει"...
Όταν οι νεράιδες μου επιστρέψουν τη φωνή μου, θα μπορώ ξανά τις ιστορίες μου να λέω...
Σημείωση: Πριν βάλω τα χέρια στο πληκτρολόγιο, δεν ήξερα καθόλου τι θα γράψω. Απλά περίμενα την ώρα. Καληνύχτα συνταξιδιώτες...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.