Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
20-04-11
05:11
Καλημέρα. Πρώτο μου ποστ εδώ..
Πολλά και ενδιαφέροντα τα θέματα. Ομολογώ πως δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις σας, οπότε ζητώ συγνώμη αν επαναλάβω πράγματα που έχουν ήδη γραφτεί.
Θα ήθελα καταρχήν να διευκρινίσω πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των 2 ειδικοτήτων που αναφέρθηκαν. Ο ψυχίατρος είναι γιατρός. Εχει κάνει 6 χρόνια γενικές σπουδές ιατρικής και μετά ειδικότητα στην ψυχιατρική. Μπορεί να κάνει διάγνωση και να δώσει φαρμακευτική αγωγή. Κυρίως δηλαδή ο ψυχίατρος κάνει φαρμακοθεραπεία.
Ο ψυχολόγος έχει έναν ακαδημαϊκό τίτλο που κυρίως είναι επικεντρωμένος στη διάγνωση. Γνωρίζει τις θεωρίες της Ψυχολογίας, Ψυχοπαθολογία, Κλινική, Κοινωνική, Εξελικτική, Εργασιακή Ψυχολογία (κ. αλλες) και έχει σε πρώτη φάση γενικές γνώσεις περί της Ψυχολογίας. Αρα ειδικεύεται κ αυτός με κάποιο μεταπτυχιακό στον κλάδο που τον ενδιαφέρει.
Εφ όσον μιλάμε για παθολογία, αναφερόμαστε πιά σε Κλινικούς Ψυχολόγους. Είναι καταρχήν αρμόδιοι να κάνουν διάγνωση, μέσω των Αξιολογήσεων. (τεστ). Αυτά τα τεστ, θα χρησιμοποιηθούν από αυτούς που θα ασχοληθούν με το θεραπευτικό κομμάτι.
Αρα ο ψυχολόγος δεν δίνει φάρμακα. ΠΟΤΕ. Κάνει διάγνωση με τα τεστ. Ο ψυχίατρος κάνει διάγνωση και δίνει φάρμακα.
Ας πάμε τώρα στο θεραπευτικό κομμάτι. Αν κάποιος αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, θα θελήσει να απευθυνθεί σε ένα ειδικό Ψυχικής Υγείας. Ψυχίατρο ή Ψυχολόγο. Εκεί είναι το σημαντικό σημείο που ο περισσότερος κόσμος-δικαίως- δε γνωρίζει. Ο ειδικός που θα αναλάβει το θεραπευτικό κομμάτι ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι Ψυχοθεραπευτής.! Δηλαδή να έχει ειδικευτεί, να έχει εκπαιδευτεί σε μια συγκεκριμένη ψυχοθεραπευτική μέθοδο.
Ψυχοθεραπευτής μπορεί να είναι ΚΑΙ ο ψυχίατρος ΚΑΙ ο ψυχολόγος. Δηλαδή να έχουν μάθει να ασκούν μια συγκεκριμένη θεραπευτική τεχνική (ψυχανάλυση, γνωσιακή, ψυχόδραμα, art-therapy, gestalt, προσωποκεντρική, ομαδική ανάλυση, οικογενειακή, μουσικοθεραπεία, υπαρξιακή, συστημική,υποστηρικτική και άλλες μεθόδους-συγνώμη για όσες ξέχασα..) Για να εκπαιδευτεί κάποιος σε ένα θεραπευτικό μοντέλο, σημαίνει πως έχει συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό ωρών σε Θεωρία, Εποπτεία, Κλινική Ασκηση και Προσωπική Θεραπεία. Ετσι είναι ολοκληρωμένος θεραπευτής. Και μπορεί να αναλάβει κλινικά περιστατικά.
Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει αυτή τη βασική "λεπτομέρεια" και καμιά φορά πέφτει σε ειδικούς που δεν έχουν θεραπευτική εμπειρία. Η αλήθεια είναι βέβαια πως οι περισσότεροι ειδικοί στρέφονται στην ψυχοθεραπεία και εκπαιδεύονται, αν έχουν επαγγελματική συνείδηση. Θα έλεγα πως οι ψυχίατροι, κυρίως οι παλιότεροι, αντιστέκονταν περισσότερο στις επαγγελματικές εκπαιδεύσεις (οι οποίες εννοείται πως δε γίνονται τα πανεπιστήμια αλλά σε Εκπαιδευτικά Ινστιτούτα) . Και έκαναν μόνο φαρμακοθεραπείες. Ευτυχώς οι νεότεροι πλέον αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης...
Κλείνοντας, για να μη σας κουράζω, ο ψυχοθεραπευτής, είτε ψυχίατρος, είτε ψυχολόγος, μπορεί να αναλάβει ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ περιστατικό, από τα πιο ελαφριά μέχρι τις πιό βαριές διαταραχές. Στην περίπτωση που ένας θεραπευόμενος παρουσιάζει μια βαριά διαταραχή που χρειάζεται και φαρμακευτική αγωγή, ο ψυχοθεραπευτής του, αν είναι ψυχολόγος, θα συνεργαστεί με ψυχίατρο για τα φάρμακα. Αν ο ψυχοθεραπευτής είναι ψυχίατρος, τότε αναλαμβάνει όλη τη αγωγή.
Τα λέω αυτά γιατί υπάρχει πάντα ο μύθος ότι οι ψυχολόγοι δεν αναλαμβάνουν βαριά περιστατικά. Μπορούν αλλά σε συνεργασία με ψυχίατρο, εφόσον χρειάζεται χάπι... Τώρα το πώς ο καθένας θα προσεγγίσει θεραπευτικά... με τη συζήτηση, λήψη ιστορικού κλπ.... αυτό είναι μεγάααααλη κουβέντα και κύρίως, θέμα και προσωπικού στυλ..
Σας μπέρδεψα? Ελπίζω όχι....
Λοιπον ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΟΥΜΕ!!! ( οχι οχι.. πλάκα κανω... .....)
αυτά.. χαιρετώ την διαδικτυακή ομήγυρη!!
Παραθετω μερος μιας προηγουμενης αναρτησης μου (για να μην τα γραφω ξανα ) για να σχολιασω καποια σημεια:
.......
Επικρατει η αποψη οτι ο ψυχολογος ειναι για τα "ελαφρια" περιστατικα και ο ψυχιατρος για τα "βαρια", πραγμα που δικαιολογειται απο το οτι, ο ενας ψυχιατρος μετα απο εκπαιδευση πολλων χρονων σε νοσοκομεια με τετοιου ειδους περιστατικα ειναι ικανοτερος στο να μπορει να "δει" την εξελιξη μιας ψυχικης νοσου ελαφριας μορφης και να προλαβει τα χειροτερα.
Γενναται η απορια παντως, πως ενας ψυχολογος χωρις ιατρικη εκπαιδευση θα μπορεσει εγκαιρα πρωτα απ ολα να διαγνωσει π.χ καταθλιψη που οφειλεται σε θυροειδη ή σε κλιμακτηριο, ειτε ψυχωτικη διαταραχη που οφειλεται σε οργανικη παθηση οπως ειναι ο ερυθηματωδης λυκος ή η σκληρυνση κατα πλακας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
15-04-09
18:02
Πάρε έναν δυστυχισμένο άνθρωπο στα πρόθυρα αυτοκτονίας που έχασε τη δουλειά του,που τον εγκατέλειψε η γυναίκα του και του πήρε και το παιδί του, που έχασε ένα μεγάλο ποσό χρημάτων, και ρώτησέ τον τί τον οδήγησε στο να υποφέρει από κατάθλιψη. 'Αμα σου πει "υποφέρω επειδή έχω οργανική προδιάθεση" τα ξαναλέμε. 'Ετσι θα του πουν οι ψυχίατροι, και θα τον χαπακώσουν το πιθανότερο, ενώ ο ψυχολόγος θα τον ωθήσει δια μέσω του λόγου και δίνοντάς του το ερέθισμα να αποκτήσει νέες εμπειρίες και να γράψει πάνω στις παλιές κακές εμπειρίες, καινούριες θετικές. Ναι, το περιβάλλον είναι καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη της όποιας "νόσου" όπως δεν σε πιάνει στα καλά καθούμενα συνάχι, αλλά σε κόλησε κάποιος επειδή δεν ζεις σε αποστειρωμένο από μικρόβια κόσμο. 'Αλλοι έχουν ισχυρές άμυνες άλλοι όχι, αλλά οι συνθήκες αρρωσταίνουν τους ανθρώπους, δεν αρρωσταίνουν από μόνοι τους.
Μιλώ για την κατάθλιψη φυσικά, όχι για σοβαρές περιπτώσεις όπως η σχιζοφρένεια ή οι πολλαπλές προσωπικότητες.
Πως εισαι τοσο σιγουρος οτι θα του πει πως οπωσδηποτε οφειλεται σε οργανικη προδιαθεση? Ενας καλος ψυχιατρος με καλη εκπαιδευση δε θα κατευθυνθει προς τη χορηγηση φαρμακευτικης αγωγης, εαν δεν το κρινει απαραιτητο. Ειναι γνωστης ολων των παραγοντων.
Αλλωστε ψυχιατρος γραφει τα παρακατω π.χ περι καταθλιψης:
Αιτιολογία της κατάθλιψης
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος που να εξηγεί την διαταραχή αυτή (όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες σοβαρές ασθένειες). Πρόσφατες έρευνες έχουν ξεχωρίσει κάποιους παράγοντες που φαίνεται ότι συμβάλλουν σε διαφορετικό βαθμό στην εμφάνιση της κατάθλιψης.
Συχνά η κατάθλιψη είναι το αποτέλεσμα μιας περίπλοκης αλληλεπίδρασης γενετικών, ψυχοκοινωνικών και περιβαλλοντικών παραγόντων.
Βιοχημικοί παράγοντες
Οι καταθλιπτικοί άνθρωποι συχνά υφίστανται μία μείωση των επιπέδων των νευροδιαβιβαστών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την μεταφορά ηλεκτρικών ερεθισμάτων από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο. Δυο νευροδιαβιβαστές, η σεροτονίνη και η νορεπινεφρίνη όταν δεν βρίσκονται σε ισορροπία ευθύνονται για τις καταθλιπτικές και τις αγχώδεις διαταραχές. Μείωση της σεροτονίνης και της νορεπινεφρίνης έχει σαν αποτέλεσμα την αλλαγή της διάθεσης, της κινητοποίησης, της σεξουαλικής διάθεσης καθώς και αλλαγές στην όρεξη.
Γενετικοί παράγοντες
Είναι φανερό ότι η κατάθλιψη, όπως και άλλες σοβαρές ασθένειες επηρεάζονται από την κληρονομικότητα. Ο κίνδυνος να πάθει κάποιος κατάθλιψη όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό, καταθλιπτικού συγγενή είναι ιδιαίτερα αυξημένος. Π.χ. παιδί που ένας γονέας είναι καταθλιπτικός, έχει 10% έως 13% μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσει κατάθλιψη. Σε περιπτώσεις διδύμων η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη. Εάν το ένα έχει κατάθλιψη τότε η πιθανότητα του άλλου να εμφανίσει επίσης κατάθλιψη φτάνει το 70%. Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά τον αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης κατάθλιψης λόγω κληρονομικότητας, πολλοί άνθρωποι με οικογενειακό ιστορικό κατάθλιψης δεν εμφάνισαν ποτέ αυτή τη διαταραχή, ακόμα και κάτω από δύσκολες καταστάσεις. Επίσης πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από τη νόσο δεν είχαν θετικό οικογενειακό ιστορικό.
Κοινωνικοί-Περιβαλλοντικοί παράγοντες
Μερικές μελέτες δείχνουν ότι μία σειρά γεγονότων όπως θάνατος αγαπημένου προσώπου, διαζύγιο, κάποια σοβαρή ασθένεια, ή κάποια ατυχία, μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη. Επίσης το καθημερινό στρες έχει αρνητική επίδραση στον οργανισμό και συμβάλλει στην δημιουργία πολλών ασθενειών συμπεριλαμβανομένης και της κατάθλιψης. Επίσης κοινωνικοί (π.χ. οικονομική ύφεση, συνθήκες διαμονής) ακόμη και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες (π.χ. απώλεια εργασίας, μετανάστευση) φαίνεται να αυξάνουν τον κίνδυνο για κατάθλιψη.
Οργανικά νοσήματα
Αρκετά οργανικά νοσήματα όπως εγκεφαλικό καρδιαγγειακό επεισόδιο, καρκίνος, χρόνιος πόνος, διαβήτης, ορμονικές διαταραχές συχνά οδηγούν στην εμφάνιση κατάθλιψης.Ατομα που πάσχουν από οργανικά νοσήματα και αισθάνονται απάθεια και ανικανότητα για τις φυσικές τους ανάγκες πρέπει να το συζητούν με τον ιατρό τους. Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να σχετίζονται με την ευαισθησία του ατόμου ή να είναι υποκειμενική απάντηση στην οργανική τους νόσο ή να οφείλονται σε συνυπάρχουσα μείζονα κατάθλιψη η οποία πρέπει να θεραπευθεί.
Προσωπικότητα
Απαισιόδοξα άτομα, με έλλειψη αυτοεκτίμησης, αρνητικό τρόπο σκέψης, εκδήλωση υπερβολικής ανησυχίας ή αισθήματα ανικανότητας και ελέγχου διάφορων γεγονότων
της ζωής τους, παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη.
Έχει επίσης αναφερθεί ότι η χρήση μερικών φαρμάκων συνδέεται με την κατάθλιψη. Επιπροσθέτως, η συχνή και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη. Παρόλο που οι αιτίες που προκαλούν κατάθλιψη είναι γνωστές και συνεχίζεται η πρόοδος για την καλύτερη αιτιολογία της, η κατάθλιψη έχει επηρεάσει νέους και ηλικιωμένους, φτωχούς και πλούσιους, διάσημους και ανώνυμους ανθρώπους μέσα στην ιστορία.
Ψυχίατρος, Αθ. Καλογερόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
14-04-09
23:02
Ανεφερα πως ενας ψυχιατρος μπορει να ειναι και ψυχαναλυτης ή ψυχοθεραπευτης με επιπλεον εκπαιδευση, που σημαινει οτι η αντιληψη ενος ψυχιατρου δεν περιοριζεται αποκλειστικα γυρω απο το ιατρικο μοντελο.
Η συνεχεια του κειμενου του εν λογω ψυχιατρου ειναι η εξης:
Η συνεχεια του κειμενου του εν λογω ψυχιατρου ειναι η εξης:
θοδωρής Π. Δασκαλόπουλος, ΨυχίατροςΕίπαμε λοιπόν ότι το σώμα και ο εγκέφαλος συγκρούονται με το περιβάλλον, τον πολιτισμό, και ανάλογα παράγεται ή όχι, μια ψυχική πάθηση. Ένας ευπαθής οργανισμός σε μια ανεκτική πολιτιστική ατμόσφαιρα, θα επιβιώσει καλύτερα, χωρίς ίσως ποτέ να ασθενήσει ψυχικά, τουλάχιστον επίσημα.
Έτσι ένας άνθρωπος με μια σχιζοφρενική διαταραχή για παράδειγμα, θα θεωρηθεί απλά «εκκεντρικός» αν η οικογένεια είναι ισχυρή κοινωνικά, ή το κράτος αποδέχεται πολιτιστικά πχ. καλλιτεχνικά την διαφορετικότητα.
Αλλά σε μια μικρή αγροτική κοινότητα, το ίδιο άτομο μπορεί εύκολα να περιθωριοποιηθεί με την ταμπέλα: "ο τρελός του χωριού".
Η σύλληψη της ακριβούς ισορροπίας ανάμεσα στην βιολογική προδιάθεση ενός ανθρώπου και στον τρόπο που αλληλεπιδρά με το άμεσο περιβάλλον του, είναι το καθήκον του ψυχίατρου.
Ο ψυχίατρος ενδιαφέρεται άμεσα για την δομή της πρώτης και πρωταρχικής μορφής πολιτιστικής επίδρασης που δέχονται οι ασθενείς του. Έτσι πολύ συχνά ξεκινά επαφές με την οικογένεια του πάσχοντα, ώστε πρακτικά να ανιχνεύσει και να προτείνει τον βέλτιστο τρόπο οργάνωσης των οικογενειακών σχέσεων του πάσχοντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
14-04-09
22:00
Πρακολουθωντας τη συζητηση μεταξυ του Λορυ και του Οcean, αρχισα να αναρωτιεμαι για τα ολιγα που γνωριζω περι ψυχολογιας και ψυχιατρικης και σκεφτηκα να τα βαλω σε μια σειρα...(ναι, το κανω και αυτο)
Λεπον, σχυει οτι ο ψυχιατρος θα διαγνωσει το προβλημα, θα αναλυσει τα συμπτωματα και εαν αποφασισει οτι ειναι απαραιτητο να χορηγησει φαρμακευτικη αγωγη, θα το πραξει. Το οτι μονο ενας ψυχιατρος μπορει να συνταγογραφει φαρμακα ειναι γνωστο, ομως...δεν ειναι γεγονος οτι ενας ψυχιατρος μπορει να ειναι και ψυχαναλυτης ή ψυχοθεραπευτης κατοπιν ειδικης επιπλεον εκπαιδευσης? Οφειλει ομως ο τελευταιος να παραπεμψει τον ασθενη σε αλλο αρμοδιο, σε περιπτωση που δεν ειναι επαρκως εκπαιδευμενος στην ψυχοθεραπεια που τυχον εκεινος χρειαζεται.
Εν ολιγοις εχει να κανει με την καταρτιση του εκαστοτε ψυχιατρου και τις αναγκες του ασθενους.
Επικρατει η αποψη οτι ο ψυχολογος ειναι για τα "ελαφρια" περιστατικα και ο ψυχιατρος για τα "βαρια", πραγμα που δικαιολογειται απο το οτι, ο ενας ψυχιατρος μετα απο εκπαιδευση πολλων χρονων σε νοσοκομεια με τετοιου ειδους περιστατικα ειναι ικανοτερος στο να μπορει να "δει" την εξελιξη μιας ψυχικης νοσου ελαφριας μορφης και να προλαβει τα χειροτερα.
Γενναται η απορια παντως, πως ενας ψυχολογος χωρις ιατρικη εκπαιδευση θα μπορεσει εγκαιρα πρωτα απ ολα να διαγνωσει π.χ καταθλιψη που οφειλεται σε θυροειδη ή σε κλιμακτηριο, ειτε ψυχωτικη διαταραχη που οφειλεται σε οργανικη παθηση οπως ειναι ο ερυθηματωδης λυκος ή η σκληρυνση κατα πλακας.
Και η απαντηση αραγε ποια μπορει να ειναι?
Βασει οσων εχει γραψει στο σαιτ του ο ψυχιατρος Θοδωρης Π. Δασκαλοπουλος:
Το μονο σιγουρο ειναι οτι ο ανταγωνισμος μεταξυ των ψυχολογων και των ψυχιατρων μονο καλο δεν κανει στο θεραπευομενο, που και οι δυο εχουν ως σκοπο τη βελτιωση της ποιοτητας ζωης του τελευταιου.
Λεπον, σχυει οτι ο ψυχιατρος θα διαγνωσει το προβλημα, θα αναλυσει τα συμπτωματα και εαν αποφασισει οτι ειναι απαραιτητο να χορηγησει φαρμακευτικη αγωγη, θα το πραξει. Το οτι μονο ενας ψυχιατρος μπορει να συνταγογραφει φαρμακα ειναι γνωστο, ομως...δεν ειναι γεγονος οτι ενας ψυχιατρος μπορει να ειναι και ψυχαναλυτης ή ψυχοθεραπευτης κατοπιν ειδικης επιπλεον εκπαιδευσης? Οφειλει ομως ο τελευταιος να παραπεμψει τον ασθενη σε αλλο αρμοδιο, σε περιπτωση που δεν ειναι επαρκως εκπαιδευμενος στην ψυχοθεραπεια που τυχον εκεινος χρειαζεται.
Εν ολιγοις εχει να κανει με την καταρτιση του εκαστοτε ψυχιατρου και τις αναγκες του ασθενους.
Επικρατει η αποψη οτι ο ψυχολογος ειναι για τα "ελαφρια" περιστατικα και ο ψυχιατρος για τα "βαρια", πραγμα που δικαιολογειται απο το οτι, ο ενας ψυχιατρος μετα απο εκπαιδευση πολλων χρονων σε νοσοκομεια με τετοιου ειδους περιστατικα ειναι ικανοτερος στο να μπορει να "δει" την εξελιξη μιας ψυχικης νοσου ελαφριας μορφης και να προλαβει τα χειροτερα.
Γενναται η απορια παντως, πως ενας ψυχολογος χωρις ιατρικη εκπαιδευση θα μπορεσει εγκαιρα πρωτα απ ολα να διαγνωσει π.χ καταθλιψη που οφειλεται σε θυροειδη ή σε κλιμακτηριο, ειτε ψυχωτικη διαταραχη που οφειλεται σε οργανικη παθηση οπως ειναι ο ερυθηματωδης λυκος ή η σκληρυνση κατα πλακας.
Και η απαντηση αραγε ποια μπορει να ειναι?
Βασει οσων εχει γραψει στο σαιτ του ο ψυχιατρος Θοδωρης Π. Δασκαλοπουλος:
Ενιγουει....το σώμα και ο εγκέφαλος συγκρούονται με το περιβάλλον, τον πολιτισμό, και ανάλογα παράγεται ή όχι, μια ψυχική πάθηση.
Μόνο ένας γιατρός, με καλή κατάρτιση πάνω στην κατασκευή και λειτουργία όλου του ανθρώπινου σώματος, μπορεί να κατανοήσει, να ερευνήσει και να βάλει σωστή ιεραρχική διάγνωση στα σωματικά προβλήματα με αντίκτυπο στην ψυχική σφαίρα. Αυτός ο γιατρός είναι ο ψυχίατρος.
Οι ψυχικές παθήσεις δεν επιπλέουν στο πουθενά.
Εδράζονται στην εγκεφαλική ολοκλήρωση της εικόνας του εαυτού, η οποία σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται και από την κυτταρική κατασκευή του εγκεφάλου.
Πληθώρα ουσιών μετακινούνται μέσα στον εγκέφαλο (νευροδιαβιβαστες) ανάμεσα σε διάφορους πυρήνες.
Η ουσιαστική κατανόηση αυτών των κυκλωμάτων και των λόγων δυσλειτουργίας τους, καθορίζει και την επακόλουθη φαρμακευτική θεραπεία.
Αυτό σημαίνει ότι μόνο ένας γιατρός μπορεί να συλλάβει στην πληρότητά της μια ψυχική διαταραχή.
Το μονο σιγουρο ειναι οτι ο ανταγωνισμος μεταξυ των ψυχολογων και των ψυχιατρων μονο καλο δεν κανει στο θεραπευομενο, που και οι δυο εχουν ως σκοπο τη βελτιωση της ποιοτητας ζωης του τελευταιου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.