Cuius Cuius
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Αλίκη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 168 μηνύματα.
18-07-11
13:04
αν είσαι σουρρεαλιστής πουλάκι μου, πάω πάσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Cuius Cuius
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Αλίκη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 168 μηνύματα.
16-07-11
14:47
...
διασκευάζεις πήγματα, αλικάκι?
Βλέπεις; Μέσα στα άλλα διασκευάζω ΚΑΙ ποιήματα της Λογοτεχνίας Κατεύθυνσης. Επίσης φτιάχνω χορογραφίες και γλυκά.
Γιατί άραγε?
Δε σ' αρέσουνε τα πρωτότυπα κι είπες να τα διανθίσεις
ή δε μπορείς να γράψ' δκά σ΄ και επιλέγεις γνωστά ποιητικά βοσκοτόπια ?
Πληροφορίες για τα κίνητρά μου θα βρεις στο βιβλίο του Ερατοσθένη Καψωμένου "Κούγιους X2: Βίος και Έργο"
(τίτλο δεν έδωσες .
Προτείνω το "κούιους χ 2 ποίηση +63", εις μνήμη Νικολίνου". )
Κι όμως, τίτλο έδωσα, τον λέει από πάνω (Πανελλαδικές 2011). Αλλά δεν με διαβάζεις προσεκτικά!
θα ήθελα μια διασκευή σου στο παρακάτω ποίημα της Τζόϋς Μανσούρ
(αν δε ζητώ πολλά )
"Γυναίκα όρθια εξαντλημένη μαδημένη
οι μαύρες γάμπες της σαν να πενθούν τη νιότη τους
ακουμπά την κυρτωμένη ράχη της στον εχθρικό τοίχο
Ράχη κυρτωμένη απ’ των ανδρών τα όνειρα
Δε βλέπει πως η αυγή επιτέλους ήρθε
Τόσο ήταν η νύχτα της ατελείωτη"
Ζητάς πολλά. Ceterum censeo Carthaginem esse delendam, που έλεγε και ο Cato maior.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Cuius Cuius
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Αλίκη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 168 μηνύματα.
10-07-11
14:35
Παραθέτω κι εγώ ένα δικό μου.
Απαισιοδοξία. Μια απάντηση στην Κυβέλη.
"Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες κι εμείς είμαστε κλειδωμένοι σε ένα μικροσκοπικό μπαούλο, περιμένοντας τον τροχό να περάσει από πάνω μας"
Τάδε έφησθα.
Οι στίχοι σου μου δίνουν έναυσμα για σκέψη.
Θα μπορούσε κανείς να εντάξει τα λόγια σου στο ευρύτερο πλαίσιο ενός έτους, και όχι απλώς του μαθήματος.
Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες...
Μοιάζουν με αιώνες οι ώρες της βροχής και του χιονιού.
Οι μέρες που οφείλουμε να ντυνόμαστε ζεστά.
Μοιάζουν με ταβάνι φυλακής τα σύννεφα
και τα γυμνά κλαδιά παραπέμπουν σε ερείπια.
Είμαστε κλειδωμένοι...
Δε σου λέω πως είμαστε κλειδωμένοι. Σίγουρα πάντω
Είμαστε ακινητοποιημένοι, είμαστε δέσμιοι.
Μόνο η σκέψη τρέχει...
Τρέχει σε λαμπερά λιβάδια και γαλάζια βουνά,
τρέχει στις θάλασσες και στα νησιά μας
τρέχει μακριά από τη φυλακή μας.
Περιμένοντας τον τροχό...
Α, να χαίρεσαι που η ζωή είναι τροχός.
Τώρα βρισκόμαστε στο κάτω μέρος του και μας πατά.
Σε λίγο όμως
Η αμυγδαλιά δίπλα στο γήπεδο θ' ανθίσει
Και ο τροχός θα φύγει από πάνω μας.
Τότε θα δούμε το φως του ήλιου,
τότε θα γευτούμε τη ζεστασιά του.
Πες με ψυχωτική που δεν αντέχω το χειμώνα.
Δε θα με πειράξει.
Βλέποντας γκρίζα πρόσωπα με φόντο γκρίζο ουρανό
κανείς δεν έγινε αισιόδοξος.
(Και αυτό φαίνεται και από τους στίχους σου...)
Απαισιοδοξία. Μια απάντηση στην Κυβέλη.
"Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες κι εμείς είμαστε κλειδωμένοι σε ένα μικροσκοπικό μπαούλο, περιμένοντας τον τροχό να περάσει από πάνω μας"
Τάδε έφησθα.
Οι στίχοι σου μου δίνουν έναυσμα για σκέψη.
Θα μπορούσε κανείς να εντάξει τα λόγια σου στο ευρύτερο πλαίσιο ενός έτους, και όχι απλώς του μαθήματος.
Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες...
Μοιάζουν με αιώνες οι ώρες της βροχής και του χιονιού.
Οι μέρες που οφείλουμε να ντυνόμαστε ζεστά.
Μοιάζουν με ταβάνι φυλακής τα σύννεφα
και τα γυμνά κλαδιά παραπέμπουν σε ερείπια.
Είμαστε κλειδωμένοι...
Δε σου λέω πως είμαστε κλειδωμένοι. Σίγουρα πάντω
Είμαστε ακινητοποιημένοι, είμαστε δέσμιοι.
Μόνο η σκέψη τρέχει...
Τρέχει σε λαμπερά λιβάδια και γαλάζια βουνά,
τρέχει στις θάλασσες και στα νησιά μας
τρέχει μακριά από τη φυλακή μας.
Περιμένοντας τον τροχό...
Α, να χαίρεσαι που η ζωή είναι τροχός.
Τώρα βρισκόμαστε στο κάτω μέρος του και μας πατά.
Σε λίγο όμως
Η αμυγδαλιά δίπλα στο γήπεδο θ' ανθίσει
Και ο τροχός θα φύγει από πάνω μας.
Τότε θα δούμε το φως του ήλιου,
τότε θα γευτούμε τη ζεστασιά του.
Πες με ψυχωτική που δεν αντέχω το χειμώνα.
Δε θα με πειράξει.
Βλέποντας γκρίζα πρόσωπα με φόντο γκρίζο ουρανό
κανείς δεν έγινε αισιόδοξος.
(Και αυτό φαίνεται και από τους στίχους σου...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.