DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
12-07-10
18:14
Το πρώτο "οργανωμένο" μάθημα περί πληθυντικού ευγενείας μου το έκανε στα 11 μου η δεύτερη καθηγήτρια μου των γαλλικών... μια Αιγυπτιώτισσα με τόσο δομημένες μέσα της αρχές συμπεριφοράς που όλα της έβγαιναν φυσικά και αβίαστα, γι αυτό και η συμπεριφορά της υποστήριζε απόλυτα τα όσα έλεγε, καλή της ώρα.
Έκτοτε, και με χαραγμένο στο μυαλό μου το πώς θα έπρεπε να μιλάω στα γαλλικά, δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να υιοθετήσω τον πληθυντικό ευγενείας γενικότερα στη ζωή μου και να συναντήσω κι άλλα παραδείγματα όπως παιδιά που μιλούσαν στον πληθυντικό στους γονείς τους (κουβαλώντας την κληρονομιά της πάππου προς πάππου ανατροφής στη Μικρά Ασία π.χ.).
Η περίπτωση ωστόσο που μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν στην Ουγγαρία, πριν την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, όταν γνώρισα μια 14-15 ετών τότε μαθήτρια της εκεί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που (περάσαμε μέρες μαζί, είναι μεγάλη ιστορία) κάποια στιγμή μου είπε ότι αισθανόταν υπερήφανη γιατί η καθηγήτρια των Αγγλικών στο σχολείο της είπε ότι από εκείνη την ημέρα μπορούσε να της απευθύνεται στον ενικό, και αυτό ήταν μια επιβράβευση, μια αναγνώριση προσπαθειών εκτός του κλασσικού προγράμματος του σχολείου (μεγάλη ιστορία είπαμε...)
Εδώ (και τώρα) τα πράγματα είναι κάπως πιο χύμα για μερικούς, πιο αυθόρμητα γι άλλους...
Ωστόσο, ο ενικός ακόμα με ξενίζει όταν τον χρησιμοποιεί απέναντι μου κάποιος που μόλις γνώρισα.
Γιατί δεν τον χρησιμοποιώ αντίστοιχα κι εγώ και όταν εγώ μιλάω στον πληθυντικό και κάποιος μου απαντά στον ενικό, ακόμα και ιεραρχικά ανώτερος, μπορεί να "παγώσω" και να βρω τρόπο να "περάσω" τη δυσαρέσκεια μου, καθώς πέρα απ' όλα υπάρχουν και κάποιοι βασικοί κανόνες καλής συμπεριφοράς, πώς να το κάνουμε...
Ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι και με συνεργάτες, δεν ξεκινάμε να μιλάμε κατευθείαν στον ενικό αλλά αφού αποκτήσουμε μια σχετική οικειότητα και "παρελθόν" στη συνεργασία, και ουκ ολίγες φορές όταν είμαστε μπροστά σε τρίτους, επιστρέφουμε στον πληθυντικό και στο "κυρία" και "κύριε" απλά για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και παραμένουμε ευγενικοί ασχέτως του ότι όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας έχουμε αναπτύξει μεγαλύτερη οικειότητα.
Ο πληθυντικός έχει βοηθήσει και στο να κρατηθούν κάποιες αποστάσεις εκεί που χρειάστηκε. Κι επειδή δεν ξέρει κανείς πότε θα του χρειαστούν οι αποστάσεις, ίσως η βιασύνη να υιοθετηθεί ο ενικός να μην είναι πάντα χρήσιμη...
Ο ενικός είναι μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής συμπεριφοράς που στη γνήσια έκφραση του, αυτή που έχει μέσα της μια φυσική και αβίαστη ευγένεια παρά τη διατύπωση, είναι μια χαρά, αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποιες φορές, είναι καλό να δείχνουμε ότι μπορούμε να συμπεριφερθούμε το ίδιο ευγενικά και αυθόρμητα, και με χιούμορ, χρησιμοποιώντας και τον πληθυντικό...
Υ.Γ. το διαδίκτυο αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση. Μιλάμε στον ενικό σε ανθρώπους που ίσως δεν έχουμε δει ποτέ μας, επικροτούμε απόψεις, αποδοκιμάζουμε, διαφωνούμε έντονα κάποιες φορές. Ίσως να έδειχνε περίεργο αν απευθύνονταν οι συνομιλητές ο ένας στον άλλο στον πληθυντικό (επειδή δεν το έχουμε συνηθίσει) αλλά από την άλλη ίσως μια μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στις εκφράσεις να έκανε περισσότερο αυθόρμητες τις "παραβιάσεις" της ...
Και για όσους τραβάνε ήδη τα μαλλιά τους, η ταχυδρομική μου διεύθυνση για περισσότερες πληροφορίες είναι:
Έκτοτε, και με χαραγμένο στο μυαλό μου το πώς θα έπρεπε να μιλάω στα γαλλικά, δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να υιοθετήσω τον πληθυντικό ευγενείας γενικότερα στη ζωή μου και να συναντήσω κι άλλα παραδείγματα όπως παιδιά που μιλούσαν στον πληθυντικό στους γονείς τους (κουβαλώντας την κληρονομιά της πάππου προς πάππου ανατροφής στη Μικρά Ασία π.χ.).
Η περίπτωση ωστόσο που μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν στην Ουγγαρία, πριν την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, όταν γνώρισα μια 14-15 ετών τότε μαθήτρια της εκεί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που (περάσαμε μέρες μαζί, είναι μεγάλη ιστορία) κάποια στιγμή μου είπε ότι αισθανόταν υπερήφανη γιατί η καθηγήτρια των Αγγλικών στο σχολείο της είπε ότι από εκείνη την ημέρα μπορούσε να της απευθύνεται στον ενικό, και αυτό ήταν μια επιβράβευση, μια αναγνώριση προσπαθειών εκτός του κλασσικού προγράμματος του σχολείου (μεγάλη ιστορία είπαμε...)
Εδώ (και τώρα) τα πράγματα είναι κάπως πιο χύμα για μερικούς, πιο αυθόρμητα γι άλλους...
Ωστόσο, ο ενικός ακόμα με ξενίζει όταν τον χρησιμοποιεί απέναντι μου κάποιος που μόλις γνώρισα.
Γιατί δεν τον χρησιμοποιώ αντίστοιχα κι εγώ και όταν εγώ μιλάω στον πληθυντικό και κάποιος μου απαντά στον ενικό, ακόμα και ιεραρχικά ανώτερος, μπορεί να "παγώσω" και να βρω τρόπο να "περάσω" τη δυσαρέσκεια μου, καθώς πέρα απ' όλα υπάρχουν και κάποιοι βασικοί κανόνες καλής συμπεριφοράς, πώς να το κάνουμε...
Ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι και με συνεργάτες, δεν ξεκινάμε να μιλάμε κατευθείαν στον ενικό αλλά αφού αποκτήσουμε μια σχετική οικειότητα και "παρελθόν" στη συνεργασία, και ουκ ολίγες φορές όταν είμαστε μπροστά σε τρίτους, επιστρέφουμε στον πληθυντικό και στο "κυρία" και "κύριε" απλά για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και παραμένουμε ευγενικοί ασχέτως του ότι όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας έχουμε αναπτύξει μεγαλύτερη οικειότητα.
Ο πληθυντικός έχει βοηθήσει και στο να κρατηθούν κάποιες αποστάσεις εκεί που χρειάστηκε. Κι επειδή δεν ξέρει κανείς πότε θα του χρειαστούν οι αποστάσεις, ίσως η βιασύνη να υιοθετηθεί ο ενικός να μην είναι πάντα χρήσιμη...
Ο ενικός είναι μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής συμπεριφοράς που στη γνήσια έκφραση του, αυτή που έχει μέσα της μια φυσική και αβίαστη ευγένεια παρά τη διατύπωση, είναι μια χαρά, αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποιες φορές, είναι καλό να δείχνουμε ότι μπορούμε να συμπεριφερθούμε το ίδιο ευγενικά και αυθόρμητα, και με χιούμορ, χρησιμοποιώντας και τον πληθυντικό...
Υ.Γ. το διαδίκτυο αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση. Μιλάμε στον ενικό σε ανθρώπους που ίσως δεν έχουμε δει ποτέ μας, επικροτούμε απόψεις, αποδοκιμάζουμε, διαφωνούμε έντονα κάποιες φορές. Ίσως να έδειχνε περίεργο αν απευθύνονταν οι συνομιλητές ο ένας στον άλλο στον πληθυντικό (επειδή δεν το έχουμε συνηθίσει) αλλά από την άλλη ίσως μια μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στις εκφράσεις να έκανε περισσότερο αυθόρμητες τις "παραβιάσεις" της ...
Και για όσους τραβάνε ήδη τα μαλλιά τους, η ταχυδρομική μου διεύθυνση για περισσότερες πληροφορίες είναι:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.