RunawayDreamer
Δραστήριο μέλος
Η Βίκυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηγουμενίτσα (Θεσπρωτία). Έχει γράψει 511 μηνύματα.
09-09-11
01:57
Οι κρέπες της Μονής.
Οι περιστάσεις μας επιβάλλουν ένα χυλό,
κι εσύ αφήνεις - όταν κρέπει- ένα θεατρικό κουτάλι
να δραπετεύσει από την φυλακή
του ξεχασμένου σου τάπερ,
γιατί έτσι κρέπει.
Στο σκοτάδι έμαθες, τα μυστικά να αποκαλύπτεις
σε άψυχα γάλατα που σου χαρίζουν
πάντοτε την σιωπή τους.
Και εσύ είσαι μέρος μιας ζωής της Μονής
που περιορίζεται στις απαιτήσεις των άλλων για φρέσκια κρέπα,
γιατί έτσι κρέπει.
Σαν σε παλιά ταινία, οι διάλογοι νοστιμιάς δεν έχουν τέλος.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά προβάλλονται
πάντα την κατάλληλη στιγμή
δίχως αμηχανία και αστάθεια,
μονάχα η φλόγα ενός τηγανιού
να τρεμοπαίζει στη κουζίνα του γκαζιού
και εσύ ακλόνητος να παίζεις τον ρόλο του Σεφ της Μονής,
γιατί έτσι κρέπει.
Στο πέρασμα του χρόνου αρχίζεις και φθείρεσαι,
ένα παλιομοδίτικο ρούχο Μονής που δε ταιριάζει στην κοινωνία τους,
ένα άχρηστο ρούχο που απλώς συνόδευε στιγμές άλλων μοναχών.
Και συ δεν αποτελείς παρά μόνο μια εικόνα,
μια θολή εφηβική εικόνα...φτιάχνοντας τη λεγόμενη κρέπα Της Μονής.
Φεύγεις και εσύ απ'την σκηνή
λίγο πριν το τέλος της παρασκευής της Κρέπας της Μονής
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΡΕΠΕΙ.
8 Σεπτ. 2011
Δηλαδή τι έκανες τώρα;
Πήρες κάτι που έγραψα και το μετέτρεψες σε ένα χλευαστικό ποιηματάκι.
Είσαι γελοίος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
RunawayDreamer
Δραστήριο μέλος
Η Βίκυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηγουμενίτσα (Θεσπρωτία). Έχει γράψει 511 μηνύματα.
20-07-11
19:22
Εκείνη που αγάπησε
Τότε κοίταξε τα μάτια του και κατάλαβε
μετά το το φιλί δεν υπάρχει γυρισμός
χωρίς πόνο και δάκρυα.
Τα φιλιά σου ήταν ένα χάδι στον λαιμό μου
και τα δάκρυα που 'πέφταν σιωπηλά,
με είχαν κεντήσει σαν το χθες τ' Αυγερινό μου
και είχα ξεχάσει της αγάπης την ορμή.
Ταξίδεψα για χρόνια στο παρόν μου
όμως δεν γνώρισα ποτέ μου την χαρά.
Μια ζωγραφιά είχα σώσει από τον πόνο του Αιόλου,
μα την έβλεπα για πάντα στα κρυφά.
Αλίμονο στους ξεχασμένους,
τους απρόσωπους του ανέμου
πού 'φυγαν μια μέρα ξαφνικά
από το τώρα το λατρεμένο
για ένα ανύπαρκτο μετά.
Θα φορέσω απόψε τα καλά μου,
ωραίε του ουρανού,
και θα 'ρθω μες τη νύχτα
να με φιλήσεις γλυκά στο στόμα
και να γεμίσεις το σώμα με φωτιά.
Και κάθε βλέμμα σου,
που θα σβήνει νοερά
με της αγάπης το σημάδι,
εμένα θα μου δίνει φτερά αγγελικά.
Τότε κοίταξε τα μάτια του και κατάλαβε
μετά το το φιλί δεν υπάρχει γυρισμός
χωρίς πόνο και δάκρυα.
Τα φιλιά σου ήταν ένα χάδι στον λαιμό μου
και τα δάκρυα που 'πέφταν σιωπηλά,
με είχαν κεντήσει σαν το χθες τ' Αυγερινό μου
και είχα ξεχάσει της αγάπης την ορμή.
Ταξίδεψα για χρόνια στο παρόν μου
όμως δεν γνώρισα ποτέ μου την χαρά.
Μια ζωγραφιά είχα σώσει από τον πόνο του Αιόλου,
μα την έβλεπα για πάντα στα κρυφά.
Αλίμονο στους ξεχασμένους,
τους απρόσωπους του ανέμου
πού 'φυγαν μια μέρα ξαφνικά
από το τώρα το λατρεμένο
για ένα ανύπαρκτο μετά.
Θα φορέσω απόψε τα καλά μου,
ωραίε του ουρανού,
και θα 'ρθω μες τη νύχτα
να με φιλήσεις γλυκά στο στόμα
και να γεμίσεις το σώμα με φωτιά.
Και κάθε βλέμμα σου,
που θα σβήνει νοερά
με της αγάπης το σημάδι,
εμένα θα μου δίνει φτερά αγγελικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
RunawayDreamer
Δραστήριο μέλος
Η Βίκυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηγουμενίτσα (Θεσπρωτία). Έχει γράψει 511 μηνύματα.
10-07-11
16:54
Το παρελθόν
Φιλίες απρόσμενες που σου γέμισαν την ζωή,
πρόσωπα σου έδειξαν για πρώτη φορά πως αξίζεις
και η αποκάλυψη μυστικών που σε έφεραν κοντά τους
με άτομα που πλέον δε στέκονται πλάι σου
μα από μακριά τα αντικρίζεις και θυμάσαι.
Ανούσιο και νοσηρό,
να ζεις στο παρελθόν, σαν ένας άνθρωπος τρελός
που βλέπει την τωρινή ζωή του και την αγνοεί
απλά επιλέγοντας να ζήσει σε μια άλλη εποχή
σ'εκείνη που ήταν ακόμα αληθινός.
Έχεις φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο,
δε νιώθεις τον πόνο και την κραυγή της ψυχής σου
δε ανταποκρίνεσαι στο άκουσμα των δικών σου ανθρώπων.
Το ξέρεις ότι τους πληγώνεις και τους απογοητεύεις,
μα είσαι πλέον πολύ βαθιά για να σωθείς.
Είσαι εκεί που έχει πάψει να φωτίζει ο ήλιος,
έχει κρύο και το οξυγόνο όλο και λιγοστεύει.
Δε ξέρεις τι να πεις...
Μια άλλη ζωή περίμενες, στο τέλος το ομολογείς.
Κανείς όμως δε φταίει, ψυχή μου,
όλοι μαριονέτες είμαστε, σ'ενα παιχνίδι που λέγεται ζωή
άλλοι σταθήκανε τυχεροί και άλλοι όχι
μα γεννηθήκαμε σε τούτη την ζωή απ' αγάπη
αυτό τουλάχιστον κανείς δε μπορεί να τ' αρνηθεί!
30 Ιανουαρίου 2011
Φιλίες απρόσμενες που σου γέμισαν την ζωή,
πρόσωπα σου έδειξαν για πρώτη φορά πως αξίζεις
και η αποκάλυψη μυστικών που σε έφεραν κοντά τους
με άτομα που πλέον δε στέκονται πλάι σου
μα από μακριά τα αντικρίζεις και θυμάσαι.
Ανούσιο και νοσηρό,
να ζεις στο παρελθόν, σαν ένας άνθρωπος τρελός
που βλέπει την τωρινή ζωή του και την αγνοεί
απλά επιλέγοντας να ζήσει σε μια άλλη εποχή
σ'εκείνη που ήταν ακόμα αληθινός.
Έχεις φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο,
δε νιώθεις τον πόνο και την κραυγή της ψυχής σου
δε ανταποκρίνεσαι στο άκουσμα των δικών σου ανθρώπων.
Το ξέρεις ότι τους πληγώνεις και τους απογοητεύεις,
μα είσαι πλέον πολύ βαθιά για να σωθείς.
Είσαι εκεί που έχει πάψει να φωτίζει ο ήλιος,
έχει κρύο και το οξυγόνο όλο και λιγοστεύει.
Δε ξέρεις τι να πεις...
Μια άλλη ζωή περίμενες, στο τέλος το ομολογείς.
Κανείς όμως δε φταίει, ψυχή μου,
όλοι μαριονέτες είμαστε, σ'ενα παιχνίδι που λέγεται ζωή
άλλοι σταθήκανε τυχεροί και άλλοι όχι
μα γεννηθήκαμε σε τούτη την ζωή απ' αγάπη
αυτό τουλάχιστον κανείς δε μπορεί να τ' αρνηθεί!
30 Ιανουαρίου 2011
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
RunawayDreamer
Δραστήριο μέλος
Η Βίκυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηγουμενίτσα (Θεσπρωτία). Έχει γράψει 511 μηνύματα.
05-06-11
17:34
Ας βάλω και εγώ κάτι (δε άντεξα ).... πείτε μου την γνώμη σας (
Θέατρο ζωής
Το θέατρο θα κλείσει γι' απόψε.
Ξεπουλημένος ηθοποιός στη μέση της σκηνής,
-κουράστηκα, φωνάζει, κουράστηκα
ίδια λόγια, ίδιες πράξεις, ίδιες αντιδράσεις!
Κουράστηκα να παίζω κάποιον άλλο,
ελάτε πάλι αύριο...
Την γραμμή που όλοι ακολουθούν,
προσοχή, να μη την παραβγείτε,
τον λόγο θα ζητήσουν, και τι θα πείτε;
κουράστηκα; βαρέθηκα;
Δε τα δέχονται αυτά εδώ!
Φόρα την μάσκα σου κύριε και
κοίταξε να παίξεις τον ρόλο σου καλά!
Και άμα είσαι τυχερός, θα βρεις και ανταμοιβή...
Προσωπικό μου θέατρο με λίγους ακροατές,
σου υπόσχομαι, κάποια μέρα θα κλείσεις!
Η σκηνή σου δε θα φωτίζει πια,
χειροκροτήματα δε θα ακούς...
μονάχα κάτι κλάματα που θα έρχονται απ' μακριά.
Ναι, τότε θα σε καλωσορίζει η ζωή!
26 Φεβρουαρίου 2011
Θέατρο ζωής
Το θέατρο θα κλείσει γι' απόψε.
Ξεπουλημένος ηθοποιός στη μέση της σκηνής,
-κουράστηκα, φωνάζει, κουράστηκα
ίδια λόγια, ίδιες πράξεις, ίδιες αντιδράσεις!
Κουράστηκα να παίζω κάποιον άλλο,
ελάτε πάλι αύριο...
Την γραμμή που όλοι ακολουθούν,
προσοχή, να μη την παραβγείτε,
τον λόγο θα ζητήσουν, και τι θα πείτε;
κουράστηκα; βαρέθηκα;
Δε τα δέχονται αυτά εδώ!
Φόρα την μάσκα σου κύριε και
κοίταξε να παίξεις τον ρόλο σου καλά!
Και άμα είσαι τυχερός, θα βρεις και ανταμοιβή...
Προσωπικό μου θέατρο με λίγους ακροατές,
σου υπόσχομαι, κάποια μέρα θα κλείσεις!
Η σκηνή σου δε θα φωτίζει πια,
χειροκροτήματα δε θα ακούς...
μονάχα κάτι κλάματα που θα έρχονται απ' μακριά.
Ναι, τότε θα σε καλωσορίζει η ζωή!
26 Φεβρουαρίου 2011
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.