εμμα_τριντεντ
Πολύ δραστήριο μέλος
Η εμμα_τριντεντ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,327 μηνύματα.
29-09-11
19:27
Μουσική παιδεία? (Λέω να καταγράψω μερικές σκέψεις αφού μου ήρθαν)
Αρχικά μουσική.
Η μουσική θυμίζει ίσως τον κύβο του Ρούμπικ. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι συνδυασμοί μέχρι να τον λύσεις καθώς επίσης,τόσα και τόσα συναισθήματα καθώς τον λύνεις. Κανένας δεν είναι λάθος αρκεί να σε βγάζει στο τέλος. Έτσι λοιπόν, η μουσική αποτελείται από διάφορα είδη, κανένα δε χαρακτηρίζεται καλύτερο ή χειρότερο, αρκεί "να σε βγάζει στο τέλος"(του καθενός), δηλαδή να σου αρέσει, να σε διασκεδάζει, να σου προσφέρει τα συναισθήματα που θέλεις και περιμένεις από αυτή(ο καθένας από μας, εννοείται).
Έπειτα παιδεία.
Ορισμός(ένας από τους ορισμούς για την ακρίβεια):Παιδεία είναι ένα σύστημα αγωγής, που έχει σαν σκοπό να διαμορφώσει προσωπικότητες αυθύπαρκτες, ανεξάρτητες και ολοκληρωμένες, ικανές να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της συλλογικής ζωής. Δηλ. η παιδεία είναι ανθρωποπλαστικό ιδεώδες, που απέχει από κάθε χρησιμοθηρία και ωφελιμισμό.
Όλο μαζί: Μουσική Παιδεία.
Δηλαδή η μουσική που δημιουργείται έχοντας ως στόχο τη πνευματική και ηθική αγωγή των ακροατών και όχι το γνωστό σε όλους "να πουλήσει". Τώρα εδώ έχω ένα θέμα. Δηλαδή αυτό είναι σχετικό, γιατί δε μπορείς να ξέρεις πάντα και με σιγουριά για κάθε τραγούδι το σκοπό που δημιουργήθηκε και αν ο τραγουδοποιός ή ο καλλιτέχνης ήθελε να πουλήσει ή όχι. Αλλά anyway... Δε βγάζω άκρη, ούτε πρόκειται και δεν έχει νόημα η ανάλυση.
Το θέμα είναι να αγαπάς τη μουσική και όχι μόνο να το λες. Να το δείχνεις. Να τη σέβεσαι. Να μην είσαι κλειστόμυαλος και να μην το παίζεις καλύτερος 'η ανώτερος γιατί δεν είσαι. Όταν η μουσική που ακούς σου προσφέρει αυτό θέλεις εσύ, που χρειάζεσαι, που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα τότε δε τίθεται κανένα θέμα πια. Όταν ένα τραγούδι μελαγχολικό σου ξυπνάει συναισθήματα, όταν ένα τραγούδι δυνατό σου φτιάχνει τη διάθεση, όταν ένα τσιφτετέλι σε κάνει να γελάς και να χορεύεις, να περνάς καλά, να διασκεδάζεις(όπως συμβαίνει στη δική μου περίπτωση) τότε είσαι καλυμένος και δε χρειάζεσαι τη γνώμη κανενός να στο επιβεβαιώσει.
P.S. Ένα περίεργο συναίσθημα μέσα μου κάθε φορά που πρέπει να τη διαχωρίσω σε κομμάτια. Δηλαδή να διαλέξω είδος που μ αρέσει, τραγουδιστή που προτιμώ, μέρος που θα βγω και μπλα μπλα μπλα. Ναι μεν προτιμώ κάποια συγκεκριμένα είδη, κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, αλλά μέχρι εκεί. Το τι θα ακούσει ο καθένας εξαρτάται από τον ίδιο και από κανέναν άλλο.
Αρχικά μουσική.
Η μουσική θυμίζει ίσως τον κύβο του Ρούμπικ. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι συνδυασμοί μέχρι να τον λύσεις καθώς επίσης,τόσα και τόσα συναισθήματα καθώς τον λύνεις. Κανένας δεν είναι λάθος αρκεί να σε βγάζει στο τέλος. Έτσι λοιπόν, η μουσική αποτελείται από διάφορα είδη, κανένα δε χαρακτηρίζεται καλύτερο ή χειρότερο, αρκεί "να σε βγάζει στο τέλος"(του καθενός), δηλαδή να σου αρέσει, να σε διασκεδάζει, να σου προσφέρει τα συναισθήματα που θέλεις και περιμένεις από αυτή(ο καθένας από μας, εννοείται).
Έπειτα παιδεία.
Ορισμός(ένας από τους ορισμούς για την ακρίβεια):Παιδεία είναι ένα σύστημα αγωγής, που έχει σαν σκοπό να διαμορφώσει προσωπικότητες αυθύπαρκτες, ανεξάρτητες και ολοκληρωμένες, ικανές να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της συλλογικής ζωής. Δηλ. η παιδεία είναι ανθρωποπλαστικό ιδεώδες, που απέχει από κάθε χρησιμοθηρία και ωφελιμισμό.
Όλο μαζί: Μουσική Παιδεία.
Δηλαδή η μουσική που δημιουργείται έχοντας ως στόχο τη πνευματική και ηθική αγωγή των ακροατών και όχι το γνωστό σε όλους "να πουλήσει". Τώρα εδώ έχω ένα θέμα. Δηλαδή αυτό είναι σχετικό, γιατί δε μπορείς να ξέρεις πάντα και με σιγουριά για κάθε τραγούδι το σκοπό που δημιουργήθηκε και αν ο τραγουδοποιός ή ο καλλιτέχνης ήθελε να πουλήσει ή όχι. Αλλά anyway... Δε βγάζω άκρη, ούτε πρόκειται και δεν έχει νόημα η ανάλυση.
Το θέμα είναι να αγαπάς τη μουσική και όχι μόνο να το λες. Να το δείχνεις. Να τη σέβεσαι. Να μην είσαι κλειστόμυαλος και να μην το παίζεις καλύτερος 'η ανώτερος γιατί δεν είσαι. Όταν η μουσική που ακούς σου προσφέρει αυτό θέλεις εσύ, που χρειάζεσαι, που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα τότε δε τίθεται κανένα θέμα πια. Όταν ένα τραγούδι μελαγχολικό σου ξυπνάει συναισθήματα, όταν ένα τραγούδι δυνατό σου φτιάχνει τη διάθεση, όταν ένα τσιφτετέλι σε κάνει να γελάς και να χορεύεις, να περνάς καλά, να διασκεδάζεις(όπως συμβαίνει στη δική μου περίπτωση) τότε είσαι καλυμένος και δε χρειάζεσαι τη γνώμη κανενός να στο επιβεβαιώσει.
P.S. Ένα περίεργο συναίσθημα μέσα μου κάθε φορά που πρέπει να τη διαχωρίσω σε κομμάτια. Δηλαδή να διαλέξω είδος που μ αρέσει, τραγουδιστή που προτιμώ, μέρος που θα βγω και μπλα μπλα μπλα. Ναι μεν προτιμώ κάποια συγκεκριμένα είδη, κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, αλλά μέχρι εκεί. Το τι θα ακούσει ο καθένας εξαρτάται από τον ίδιο και από κανέναν άλλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.