Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
05-02-12
22:59
Ο Τζακ Ο' Χάρα ήταν φτωχός και τόνε ξέραν όλοι...
Εγώ όμως δεν είχα ιδέα, όταν σήμερα, Κυριακή πρωί, κατεβαίνοντας να πάρω γάλα, είδα αστυνομία κάτω απ' το σπίτι μου, δεκαπέντε μέτρα παρακάτω. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο, παλιό αλλά περιποιημένο, όχι ερειπωμένο. Μέσα ένας άντρας, περίπου εξηντάρης, με παλιά ρούχα, που δεν είχαν ακόμη αρχίσει να κουρελιάζονται. Νεκρός, από το κρύο. Κόκκαλο, όπως βρήκαν και τον Τζακ Ο' Χάρα του πικρού τραγουδιού του Ζαμπέτα, με το μαύρο χιούμορ του.
Κάποιοι γείτονες τον είχαν ξαναδεί· νεόπτωχος, είχε χάσει το σπίτι του, είχε μείνει μόνο με το αυτοκίνητό του εδώ και λίγο καιρό και δεν ήταν προσαρμοσμένος κατά πως φαίνεται στο βαρύ χειμώνα. Ίσως και να μην ήθελε σκέφτηκα χαμηλώνοντας τα μάτια. Όλη του τη ζωή δούλευε και λίγο πριν βγει στη σύνταξη τα έχασε όλα. Για ποιον λόγο να καίγεται τόσο πολύ να συνεχίσει να ζει; Κι όλα αυτά για να βγάλουν μερικά δις ακόμη οι τοκογλυφαραίοι, μου γύρισε το μυαλό ανάποδα κι άρχισε να ουρλιάζει.
Γύρισα απ' την άλλη. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τόσον καιρό, είχα αποστρέψει και πάλι το βλέμμα, ζούσα την προσωπική μου περιπέτεια επιβίωσης, κι εγώ στην κοσμάρα μου. Να με πάρει ο Πλούτωνας όμως, μάζευα επί μέρες τρόφιμα για τους άστεγους και τους απεργούς της ΕΛΛΕΝΙΤ κι ο άνθρωπος πέθανε κάτω απ' την πόρτα μου, ενώ εγώ δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω. Αισθάνθηκα ντροπή. Οι αστυνομικοί φόρεσαν τα γάντια κι άρχισαν να επαναλαμβάνουν τα 150 επεισόδια CSI που έχω δει στη ζωή μου. Ακόμη κι εκείνοι έδειχναν κάπως παγωμένοι. "Όλο και περισσότερους βρίσκουμε", έλεγαν μεταξύ τους. Έφυγα για το σπίτι κρατώντας το γάλα στο χέρι. Στο ασανσέρ, μπήκε μαζί μου και η από κάτω η γειτόνισσα. Είχε πάρει εκείνο το περίλυπο κατά συνθήκην ύφος που παίρνουν όσοι πρέπει οπωσδήποτε να λυπηθούν χωρίς να δίνουν δεκάρα. "Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή" έκανε με φιλοσοφική διάθεση. "Όχι κυρία Αστίδου μου (ονόματα δεν λέμε) εμείς είμαστε έτσι, άκαρδοι, αχάριστοι, σκληροί και άπληστοι κι έτσι έχουμε κάνει τον κόσμο και τις ζωές όλων", της απάντησα εγώ που σαν γνήσιος Χάουλας δεν κρατήθηκα. Κατέβασε το κεφάλι, δεν μίλησε, ελπίζω να ντράπηκε ειλικρινά, αν και οι αστοί ντρέπονται μονάχα όταν τους πιάνουν σε απρεπείς στάσεις, με τα βρακιά κατεβασμένα...
Το μήνυμα που περνά όλες αυτές τις ημέρες σύσσωμη η πολιτική ηγεσία και τα παπαγαλάκια τους, είναι είτε ακολουθείτε το μνημόνιο, ή θα σας βάλουμε στις ουρές να ζητιανεύετε για φαγητό. Κι εκείνοι που πεθαίνουν ήδη από το κρύο και την πείνα; Ε, τι να κάνουμε, κάποιοι πρέπει να πεθάνουν, κοίτα μην είσαι εσύ ο επόμενος...
Το γεγονός ότι αυτό το θέμα υπάρχει σε λαϊκά τραγούδια, δείχνει ότι υπήρξε συνηθισμένο φαινόμενο κατά τις μεταπολέμικές δεκαετίες. Εκεί οδηγούμαστε τελικά; Θα ξαναντηχήσει ο καημός του Καζαντζίδη και το μέταλλο της Μπέλλου; Ξανάρχεται ο θανατερός χειμώνας του '41; Εκεί μας πήγε η Ενωμένη Ευρώπη, το καταραμένο της νόμισμα και οι κυβερνήσεις της "ισχυρής Ελλάδας" που είχε το θράσος να διοργανώσει και Ολυμπιακούς αγώνες, υπό τις ευλογίες ολάκερου του κατεστημένου, ντόπιου και ξένου;
Θέλω να κάνω ένα πολιτικό μνημόσυνο, για έναν συνανθρωπό μας, που πέθανε κάτω απ' τη μύτη μας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ας ασχοληθούμε λίγο μαζί του, έστω και αργά...
Που να με πάρει η οργή, νιώθω μια βαριά θλίψη απόψε κι ήθελα να χαλάσω λίγο και τη δική σας διάθεση για να ευχαριστηθώ ο πούστης...
Εγώ όμως δεν είχα ιδέα, όταν σήμερα, Κυριακή πρωί, κατεβαίνοντας να πάρω γάλα, είδα αστυνομία κάτω απ' το σπίτι μου, δεκαπέντε μέτρα παρακάτω. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο, παλιό αλλά περιποιημένο, όχι ερειπωμένο. Μέσα ένας άντρας, περίπου εξηντάρης, με παλιά ρούχα, που δεν είχαν ακόμη αρχίσει να κουρελιάζονται. Νεκρός, από το κρύο. Κόκκαλο, όπως βρήκαν και τον Τζακ Ο' Χάρα του πικρού τραγουδιού του Ζαμπέτα, με το μαύρο χιούμορ του.
Κάποιοι γείτονες τον είχαν ξαναδεί· νεόπτωχος, είχε χάσει το σπίτι του, είχε μείνει μόνο με το αυτοκίνητό του εδώ και λίγο καιρό και δεν ήταν προσαρμοσμένος κατά πως φαίνεται στο βαρύ χειμώνα. Ίσως και να μην ήθελε σκέφτηκα χαμηλώνοντας τα μάτια. Όλη του τη ζωή δούλευε και λίγο πριν βγει στη σύνταξη τα έχασε όλα. Για ποιον λόγο να καίγεται τόσο πολύ να συνεχίσει να ζει; Κι όλα αυτά για να βγάλουν μερικά δις ακόμη οι τοκογλυφαραίοι, μου γύρισε το μυαλό ανάποδα κι άρχισε να ουρλιάζει.
Γύρισα απ' την άλλη. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τόσον καιρό, είχα αποστρέψει και πάλι το βλέμμα, ζούσα την προσωπική μου περιπέτεια επιβίωσης, κι εγώ στην κοσμάρα μου. Να με πάρει ο Πλούτωνας όμως, μάζευα επί μέρες τρόφιμα για τους άστεγους και τους απεργούς της ΕΛΛΕΝΙΤ κι ο άνθρωπος πέθανε κάτω απ' την πόρτα μου, ενώ εγώ δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω. Αισθάνθηκα ντροπή. Οι αστυνομικοί φόρεσαν τα γάντια κι άρχισαν να επαναλαμβάνουν τα 150 επεισόδια CSI που έχω δει στη ζωή μου. Ακόμη κι εκείνοι έδειχναν κάπως παγωμένοι. "Όλο και περισσότερους βρίσκουμε", έλεγαν μεταξύ τους. Έφυγα για το σπίτι κρατώντας το γάλα στο χέρι. Στο ασανσέρ, μπήκε μαζί μου και η από κάτω η γειτόνισσα. Είχε πάρει εκείνο το περίλυπο κατά συνθήκην ύφος που παίρνουν όσοι πρέπει οπωσδήποτε να λυπηθούν χωρίς να δίνουν δεκάρα. "Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή" έκανε με φιλοσοφική διάθεση. "Όχι κυρία Αστίδου μου (ονόματα δεν λέμε) εμείς είμαστε έτσι, άκαρδοι, αχάριστοι, σκληροί και άπληστοι κι έτσι έχουμε κάνει τον κόσμο και τις ζωές όλων", της απάντησα εγώ που σαν γνήσιος Χάουλας δεν κρατήθηκα. Κατέβασε το κεφάλι, δεν μίλησε, ελπίζω να ντράπηκε ειλικρινά, αν και οι αστοί ντρέπονται μονάχα όταν τους πιάνουν σε απρεπείς στάσεις, με τα βρακιά κατεβασμένα...
Το μήνυμα που περνά όλες αυτές τις ημέρες σύσσωμη η πολιτική ηγεσία και τα παπαγαλάκια τους, είναι είτε ακολουθείτε το μνημόνιο, ή θα σας βάλουμε στις ουρές να ζητιανεύετε για φαγητό. Κι εκείνοι που πεθαίνουν ήδη από το κρύο και την πείνα; Ε, τι να κάνουμε, κάποιοι πρέπει να πεθάνουν, κοίτα μην είσαι εσύ ο επόμενος...
Το γεγονός ότι αυτό το θέμα υπάρχει σε λαϊκά τραγούδια, δείχνει ότι υπήρξε συνηθισμένο φαινόμενο κατά τις μεταπολέμικές δεκαετίες. Εκεί οδηγούμαστε τελικά; Θα ξαναντηχήσει ο καημός του Καζαντζίδη και το μέταλλο της Μπέλλου; Ξανάρχεται ο θανατερός χειμώνας του '41; Εκεί μας πήγε η Ενωμένη Ευρώπη, το καταραμένο της νόμισμα και οι κυβερνήσεις της "ισχυρής Ελλάδας" που είχε το θράσος να διοργανώσει και Ολυμπιακούς αγώνες, υπό τις ευλογίες ολάκερου του κατεστημένου, ντόπιου και ξένου;
Θέλω να κάνω ένα πολιτικό μνημόσυνο, για έναν συνανθρωπό μας, που πέθανε κάτω απ' τη μύτη μας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ας ασχοληθούμε λίγο μαζί του, έστω και αργά...
Που να με πάρει η οργή, νιώθω μια βαριά θλίψη απόψε κι ήθελα να χαλάσω λίγο και τη δική σας διάθεση για να ευχαριστηθώ ο πούστης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.