Isiliel
Επιφανές μέλος
Είναι εξαιρετικό όλο το βιβλίο, από έναν μοντέρνο στοχαστή της εποχής μας, όπως είναι ο Ντε Μποττόν.Ωραίο το post της Isiliel.
Υπάρχει και η ομιλία του που αναφέρεται περίπου στο ίδιο πράγμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ο βιασμός απαγορεύεται από το νόμο, άρα τυπικά πλούσιοι και φτωχοί προστατεύονται από αυτόν και από άλλες αντίστοιχες ενέργειες.
--
Μέχρι το 1723 οι φτωχοί (και με τη συμβολή της θρησκείας) κατείχαν εξέχουσα θέση στην κοινωνία, αφού θεωρείτο πως χωρίς τη δική τους εργασία, οι πλούσιοι δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Την Άνοιξη εκείνης της χρονιάς όμως, ο Μπερνάρντ Μάντεβιλ, γιατρός από το Λονδίνο, δημοσίευσε το έμμετρο The fable of the Bees, έντυπο οικονομικού χαρακτήρα που συντέλεσε στην αμετάστρεπτη αλλαγή της θεώρησης των πλουσίων και των φτωχών.
Ο ισχυρισμός του Μάντεβιλ ήταν πως σε αντίθεση με την άποψη που επικρατούσε επί αιώνες, ωφέλιμοι στην πραγματικότητα ήταν οι πλούσιοι, διότι με δικές τους δαπάνες παρέχονταν απασχόληση στους κατώτερους.
Κατά την αποτίμηση της αξίας των ανθρώπων, έλεγε, δεν έπρεπε να κοιτάζουμε την ψυχή τους, αλλά την επίδραση που ασκούν στους άλλους, άρα οι πλούσιοι που συσσώρευαν χρήμα και ξόδευαν μεγάλο μέρος τους σε παράλογες πολυτέλειες θεωρούνταν πολύ πιο χρήσιμοι σε σχέση με τους φτωχούς.
«Υφασματέμποροι, ταπετσιέρηδες, εμποροράφτες, κι ένα σωρό άλλοι επαγγελματίες θα λιμοκτονούσαν σ' έξι μήνες, αν η περηφάνια και η χλιδή καταργούνταν με νόμο σε όλη την επικράτεια».
Αρχικά η τοποθέτηση του Μάντεβιλ έκανε πάταγο, αλλά οι μετέπειτα οικονομολόγοι και πολιτικοί στοχαστές έφτασαν να τη θεωρούν πειστική.
Ο Χιουμ στην πραγματεία του Περί Πολυτέλειας (1952) επανέλαβε περίπου τα ίδια επιχειρήματα και προάσπισε την επιδίωξη πλουτισμού και τη σπατάλη σε περιττά αγαθά.
«Στα έθνη όπου ουδείς επιζητεί το περιττό, πάντες ολισθαίνουν στη νωθρότητα παύουν ν' απολαμβάνουν τη ζωή, είναι δε ανώφελοι στην πολιτεία, η οποία αδυνατεί να συντηρήσει ή να ενισχύσει το στόλο και το στρατό της».
Τη σκυτάλη πήρε αργότερα, το 1759 ο συμπατριώτης του Άνταμ Σμιθ, στο έργο του 'Theory of Moral Sentiments' και 24 χρόνια αργότερα παρουσίασε την 'έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών' το 1776, την εκμαυλιστικότερη συνηγορία που γράφτηκε ποτέ σχετικά με την ωφελιμότητα των πλουσίων. Παρόλο που παραδεχόταν πως η υπερβολική συσσώρευση πλούτου δεν φέρνει πάντα την ευτυχία, εξέφραζε την ίδια στιγμή την ευγνωμοσύνη του για την ύπαρξη των πλουσίων.
Οι προγενέστερες οικονομικές θεωρίες έψεγαν τους πλούσιους κατηγορώντας τους ότι αντλούσαν υπερβολικά μεγάλο μερίδιο από τη δεξαμενή του εθνικού πλούτου που θεωρείτο πεπερασμένη.
Ο Σμιθ όμως πίστευε πως είναι εφικτό, ο πλούτος να αυξάνεται εσαεί με τις προσπάθειες και τις επιδιώξεις των επιχειρηματιών και των εμπόρων.
Μπορεί οι πλούσιοι να ήταν αλαζόνες και άξεστοι αλλά τα ελαττώματά τους, μέσα από τις λειτουργίες της αγοράς, μεταμορφώνονταν σε αρετές. Αυτό εξηγούσε ο Σμιθ στο πιο φημισμένο ίσως απόσπασμα της οικονομικής θεωρίας του καπιταλισμού:
«Μολονότι εκ φύσεως εγωιστές και πλεονέκτες, μολονότι στη δική τους μόνο άνεση αποσκοπούν, οι πλούσιοι μοιράζονται με τους φτωχούς το αποτέλεσμα όλων των βελτιώσεων που επιφέρουν. Καθοδηγούνται από ένα αόρατο χέρι () να επιμερίσουν τα χρειώδη της ζωής, κατά τον ίδιο τρόπο που θα κατανέμονταν αυτά αν τυχόν η γη είχε διαιρεθεί εξίσου μεταξύ όλων των κατοίκων της, και ως εκ τούτου, χωρίς να το επιθυμούν, χωρίς καν να το γνωρίζουν, προάγουν τα συμφέροντα της κοινωνίας και καθιστού διαθέσιμα τα μέσα για τη διαιώνιση του είδους».
Ελεγε ο Σμιθ πως πρέπει να αποδίδεται τιμή και δόξα στους πλούσιους, διότι αυτοί βοηθούσαν τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις: Στέγαζαν τους άπορους και παρείχαν τροφή στους ενδεείς.
Ταυτόχρονα η πραγματεία το Σμιθ, ανέθετε στους φτωχούς έναν ταπεινό ρόλο, απλώς λειτουργικό και άφηνε περιθώρια σε ορισμένους να τους μέμφονται ότι αφαίμασσαν πόρους, επειδή ήταν πολλοί, και μάλιστα εξαρτημένοι από την κοινωνική πρόνοια και την ελεημοσύνη.
Έτσι οι κοινωνία οδηγήθηκε σταδιακά σε αξιοκρατικές θεωρίες (Meritocracy) αμφισβητώντας το κληρονομικό δικαίωμα στην εξουσία και τον πλούτο ενισχύοντας την πεποίθηση ότι υπήρχε αξιόπιστη σχέση ανάμεσα στα προσόντα του ατόμου και στη θέση που κατακτούσε.
Την εποχή που ο πλούτος μεταβιβαζόταν από γενεά σε γενεά, βάσει της καταγωγής και των σχέσεων, ήταν φυσικό να απορρίπτεται η σκέψη ότι το χρήμα συνιστούσε ένδειξη υπεροχής, αφού η κατοχή του σήμαινε απλώς ότι κρατούσες από το κατάλληλο «τζάκι».
Αλλά σε έναν κόσμο πια που βασιζόταν στα προσόντα και τα πόστα με κύρος και παχυλό μισθό ήταν εφικτό να διασφαλίζονται μόνο με γνώμονα την ευφυΐα και τις ικανότητες του ατόμου, γεννιόταν πλέον το ενδεχόμενο ο πλούτος ν' αποτελούσε ένδειξη του χαρακτήρα... Οι πλούσιοι δεν ήταν μόνο πιο εύποροι. Ίσως να ήταν και γενικά καλύτεροι...
Αυτή η θεωρία όμως είχε αναπόφευκτα και μια πιο σκοτεινή πλευρά για εκείνους που παρέμεναν στα χαμηλά. Αν οι επιτυχημένοι δικαιούνταν την επιτυχία τους, ήταν φυσικό κι επόμενο, οι αποτυχημένοι να είναι αντάξιοι της αποτυχίας τους. Η χαμηλή κοινωνική θέση, άρχισε να θεωρείται, όχι μόνο αξιολύπητη κατάσταση, αλλά και κατάσταση που την άξιζες.
Το ερώτημα γιατί παρέμεινες φτωχός, αφού ήσουν καλός, έξυπνος και ικανός, γινόταν ακόμη πιο οξύ και οδυνηρό στη νέα αξιοκρατική εποχή, όταν καλούνταν να το απαντήσουν (στον εαυτό τους και στους άλλους) εκείνοι που δεν είχαν καταφέρει να διακριθούν.
Η σκέψη ότι ο πλούτος και η φτώχεια κατανέμονταν δίκαια διατυπώθηκε με διάφορους τρόπους. Η πιο ιδιαίτερη αναφορά έγινε στο πλαίσιο μιας φιλοσοφίας που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα και ονομάστηκε κοινωνικός δαρβινισμός.
Οι υποστηριχτές του κοινωνικού δαρβινισμού επέμεναν ότι το μαρτύριο και ο πρώιμος θάνατος των φτωχών απέβαιναν επωφελείς για το κοινωνικό σύνολο και, άρα, έπρεπε να μην αποτρέπονται με κρατική παρέμβαση. Οι αδύναμοι ήταν σφάλματα της φύσης κι έπρεπε να τους δίνεται η δυνατότητα ν' αφανίζονται πριν προλάβουν να διαιωνιστούν και, επομένως, πριν μολύνουν τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Η ίδια η βιολογία αντιτάσσεται με την έννοια της ευσπλαχνίας, υποστήριζε ο Άγγλος υπέρμαχος του κοινωνικού δαρβινισμού Χέρμπερτ Σπένσερ στο έργο του Social Statics [Κοινωνική στατική] (1851).
Το δόγμα του Σπένσερ βρήκε απήχηση στους κύκλους των αυτοδημιούργητων πλουτοκρατών που δέσποζαν στις επιχειρήσεις και στα ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Ο κοινωνικός δαρβινισμός τους παρείχε έτσι φαινομενικά αδιάσειστο επιχείρημα για να αντικρούσουν όλα εκείνα που πολλοί εξ' αυτών ήδη αμφισβητούσαν και τα οποία τους έβλαπταν από οικονομικής πλευράς: τα σωματεία των εργαζομένων, το μαρξισμό, το σοσιαλισμό.
Ακόμη όμως κι αυτοί που δεν ενστερνίζονταν ευθέως τον κοινωνικό δαρβινισμό, ή τη θεώρησή του, συμμερίζονταν ένα τουλάχιστον από τα αξιώματα που είχαν ρόλο-κλειδί στη φιλοσοφία αυτή: ότι ήταν ανώφελη και ενδεχομένως εσφαλμένη η λήψη μέτρων πρόνοιας για τους φτωχούς.
Αφού όλοι είχαν τη δύναμη να πλουτίσουν αν προσπαθούσαν αρκετά, τότε η υποστήριξη της πολιτείας στους απόρους συνιστούσε ανταμοιβή της αποτυχίας.
«Κάθε μεθυσμένος πλανόδιος ή τεμπέλης άεργος που συντηρείται από την αγαθοεργία, είναι πηγή ηθικού ρύπου σε μια γειτονιά.» έγραφε το 1920 στην Αυτοβιογραφία του ο Άντριου Κάρνεγκι, παρά το φιλανθρωπικό του έργο.
Σε αυτούς που βαρύνονταν ήδη από το πλήγμα της φτώχειας, το σύστημα της αξιοκρατίας, πρόσθεσε και την προσβολή ότι έπρεπε να ντρέπονται για την κατάστασή τους.
Περί του κοινωνικού status (πέμπτη έκδοση)
Αποσπάσματα από το κεφάλαιο περί αξιοκρατίας
Εκδόσεις Πατάκη
ISBN 978-960-16-1647-6
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ηθική συμβίωση - για μένα - είναι αυτή που σέβεται κάθε μέλος της κοινωνίας και του παρέχει τουλάχιστον τα απολύτως απαραίτητα: Νερό -τροφή- στέγη - ευκαιρίες (τα έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος με το να με κρίνεις και φαίνεται δεν τα διάβασες).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Τίποτα άλλο μεμπτό στο μήνυμά μου βρήκες;Αυτο οπως καταλαβαινεις ειναι οξυμορο.
Ειτε δεν το καταλαβαινεις και λες βλακειες ειτε το καταλαβαινεις και βγαζεις συναισθηματικα λογιδριακα του κωλου για να περασεις το δακρυβρεχτο μυνημα σου.
απο το καναπε σου
και το λαπτοπ σου
με αναμενο AC
Υποκρισια λεγεται αυτο.
Διότι δεν αφορά τη συζήτηση, πόσο υποκρίτρια μπορεί να είμαι εγώ, αλλά αν πράγματι η κοινωνία μας είναι ανήθική.
Για μένα λέγε ό,τι θες ελεύθερα. Εδώ μου έκανες διάγνωση, στους χαρακτηρισμούς θα κολλήσουμε;
Σε έχω καταλάβει μωρό μου. Όταν δεν έχεις τι ν' απαντήσεις το ρίχνεις στις προσωπικές επιθέσεις.
Δεν πειράζει, φιλάκια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Στην θεωρια αυτο που συμβαινει ειναι το εξις:
μειωμενοι μισθοι->μειωμενο κοστος παραγωγης->μειωμενο κοστος προιοντος->επενδυσεις απο το εξωτερικο λογο μικροτερου κοστους (δηλαδη μεγαλυτερη ανταγωνιστικοτητα)->αναπτυξη->αυξηση μισθων->μετατροπη της παραγωγικης διαδικασιας απο χειρονακτικη εργασια σε καινοτομια και παρωχη υπηρεσιων.
Στην πραξη αυτο που συμβαινει ειναι το εξις:
Μειωμενοι μισθοι->μικροτερα εσωδα για τις επιχειρησεις->απολυσεις->αυξηση της ανεργειας->ακομα μικροτερο ποσο χρηματων στην αγορα->ακομα μικροτερα εσωδα για τις επιχειρησεις->αυξηση τιμης πρωιοντων για την επιβιωση της επιχειρησης->ακομα μικροτερη αγοραστικη ικανοτητα του πολιτη->ακομα μικροτερα εσωδα για της επιχειρησεις->αυξηση της ανεργειας κτλ κτλ
Καλως η κακος ο τροπος να σπασει η παραπανω αλυσηδα ειναι το ανθρωπινο κεφαλαιο. Η μορφωση, η γνωση, η καινοτομια, η εργατικοτητα, η αποφασιστικοτητα, η θεληση και φυσικη η ανοχη της κακουχιας.
Όταν η θεωρία (που θέλουν να μας επιβάλλουν δια της βίας), απέχει τόσο πολύ από την πράξη (που καθημερινά όλοι βιώνουμε), τότε κανένα ανθρώπινο κεφάλαιο δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση, αφού θα θυσιαστεί στο βωμό μιας θεωρίας που πρακτικά δεν λειτουργεί.
Εξάλλου, τις κακουχίες τις αντέχουμε για πολύ αν δεν συνοδεύονται από εξευτελισμό [...]
~Alain De Botton - Περί του κοινωνικού Στάτους -σ.16
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Συμφωνώ!To παραδωξο ειναι οτι ο ΜΟΝΟΣ τροπος να ξεπεραστει μια τετοια κριση ΕΙΝΑΙ το ξοδεμα.
Πού οδηγεί λοιπόν η κατάσταση στην οποία μειώνονται οι μισθοί και αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά περί λογικής και συναισθήματος όμως δεν ανέλυσες καθόλου την άλλη πλευρά.Χαχαχα προκλητικό λέει.
Το προκλητικό αναφέρεται πάντα στο συναίσθημα και όχι στην λογική.
Αν κάτσω με εναν γυρο μπροστά σε έναν αστεγο και αρχισω να τρωω και να βογκαω από την νοστιμιά,ναι ειναι προκλητικό.ΝΙΩΘΕΙ πως θέλει και αυτός!
Αν περάσει μια 40αρα ντυμένη πιο νεανικά,οι άλλες 40αρες θα την πουν προκλητική διότι θα ΝΙΩΣΟΥΝ πως δεν έχουν τα κότσια να το κάνουν οι ίδιες όσο και να το ηθελαν.
Αν μια μόνη σαν το λεμόνι δει ένα ζευγάρι να φιλιέται μπροστά της παθιασμένα θα χαρακτηρίσει το σκηνικό προκλητικό,επειδή η ίδια ΝΙΩΘΕΙ την αναγκη να έχει και αυτη κάποιον.
Και για να επανέλθω στο θέμα,αν ενας μεσος ανθρωπος δει έναν εκατομμυριούχο δίπλα του με την ferrari του θα θεωρήσει το σκηνικό προκλητικό,όχι γιατί είναι,ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.Υπερισχύει η ζήλια,η μισαλοδοξία,η κακία και η παιδιάστικη συμπεριφορά.Η ωριμότητα κανει πως δεν υπάρχει,ή καλύτερα πως δεν θέλει να υπάρχει.
Γιατί το δύσκολο είναι να μετριάσεις το συναίσθημα.Η λογική θέλει κόπο.Για αυτό και μας κυβερνάει το συναίσθημα.Γιατί βαριέσε να ασχοληθείς με τον ιδιο σου τον εαυτό.Η φοβάσαι.
Ειναι απλά τα πράγματα.
Πώς νιώθει ή τι σκέφτεται ένας εκατομμυριούχος όταν περνάει με τη ferrari του δίπλα από έναν άστεγο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Εγω λεω να αποφευγουμε τις υπερβολες...και να βοηθαμε στην ισορροπια στην κοινωνια,,γιατι οι ακροτητες-πολυ πλουσιων πολυ φτωχων φερνουν ασταθεια ανατροπες που δεν εχουν σημασια πια τα δικαιωματα παρα ο φτωχοτερος που θελει να παρει τα πλουτη του πλουσιοτερου...
Αν θέλεις να μάθεις πόσο δίκιο έχεις, δες εδώ.
για το ένστικτό σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.