Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ηώς
Η Ηώς ή Ηώ (αρχ. Έως ή και Αύως), η Αουρόρα των Λατίνων, στην Ελληνική Μυθολογία ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της αυγής, κόρη του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτανίδας Θείας, και επομένως αδελφή του Ήλιου, του οποίου προηγείται κάθε μέρα στο ουράνιο ταξίδι του, και της Σελήνης.
Κατ΄ άλλη παράδοση ήταν κόρη της Ευρυφάεσσας (χαρακτηριστικό επίθετο της Ηούς) ή του Ηλίου (γενόμενος πατέρας εξ αδελφού) και της Ευφροσύνης (άλλο όνομα της Νύκτας).
Ερωτικοί σύντροφοι
Διακρινόμενη μεταξύ των θεαινών από το ελκυστικό κάλλος της και τις δελεαστικές χάριτες που είχε, η Ηώς προσέλκυσε τα ερωτικά βλέμματα του Άρη με τον οποίο και κοιμήθηκε. Τούτο όταν το έμαθε η θεά Αφροδίτη την «καταράστηκε» ο βίος της να είναι πλήρης ερωτικών επεισοδίων χωρίς όμως να βρίσκει και πλήρη ικανοποίηση. Τούτο και έγινε. Απειράριθμες ήταν πλέον οι θρυλούμενες παραδόσεις γύρω από τις ερωτικές σχέσεις της Ηούς.
Πρώτος στο κατάλογο των συζύγων της φέρεται ο Αστραίος (προσωποποίηση του έναστρου ουρανού) με τον οποίο απέκτησε τους πολυάριθμους αστέρες, τον Εωσφόρο (Αυγερινό) και τους τέσσερις κύριους ανέμους Αργέστη, Βορέα, Ζέφυρο και Νότο (προσωποποιήσεις κυρίων διευθύνσεων), και μία κόρη την Δίκη.
Δεύτερος ήταν ο Τιθωνός, ένας ωραιότατος νεανίας, γιος του Λαομέδοντα, τον οποίο απήγαγε η Ηώς στα ανάκτορά της στις όχθες του Ωκεανού (προσδιορισμός του ορίζοντα), αφού πέτυχε από τον Δία την αθανασία του, λησμονώντας όμως και να ζητήσει την αιώνια νεότητά του. Και παρότι έτρεφε τον Τιθωνό με αμβροσία και τον έντυνε με λαμπρά ενδύματα οι τρίχες της κεφαλής του άρχισαν να λευκαίνουν, ρυτίδες να αυλακώνουν το πρόσωπό του έτσι ώστε να καταστεί αγνώριστος διατηρώντας μόνο τη γλυκειά φωνή του. Τότε κατά μία παράδοση η Ηώς ζήτησε από τον Δία και τον μετέτρεψε σε τέττιγα (τζιτζίκι), κατ΄ άλλη η Ηώς τον απήγαγε στην Αιθιοπία όπου και μετ΄ αυτού απέκτησε δυό γιους τον Ημαθίωνα (με πλέιστες παραδόσεις στη Θεσσαλία και Μακεδονία) και τον πολυφίλητο Μέμνονα, τον περιλάλητο ήρωα αρχαίων μύθων και κύριο ήρωα της «Αιθιόπιδας» έπους του Αρκτίνου.
Τρίτος ερωτικός σύντροφος της Ηούς ήταν ο ωραίος κυνηγός Ωρίωνας τον οποίον και απήγαγε αυτή από την Τανάγρα και που όμως τον στερήθηκε πολύ γρήγορα. Μεταδίδοντάς του το αθεράπευτο ερωτικό της πάθος βλήθηκε από τα βέλη της θεάς Άρτεμης στη νήσο Ορτυγία, είτε διότι τόλμησε να προκαλέσει αυτήν σε αγώνα δισκοβολίας, είτε εξ αγνοίας της θεάς ενώ αυτός κολυμπούσε, σε παρακίνηση του Απόλλωνα (επειδή έφερε βαρέως τον ερωτικό δεσμό αυτού με την αδελφή του), είτε δι΄ άλλη αιτία. Κατ΄ άλλη εκδοχή η Ηώς ερωτεύθηκε τον τυφλωμένο Ωρίωνα όταν αυτός έφθασε στα όρια του Ωκεανού (ιδεατή αντίληψη του ορίζοντα, σημερινή έκφραση «στα πέρατα του κόσμου») αναζητώντας θεραπεία και ικέτευσε τον αδελφό της να του αποκαταστήσει την όραση με τις ακτίνες του.
Μετά τον φόνο του Ωρίωνα και τη μεταμόρφωσή του από τους θεούς σε ομώνυμο αστερισμό, ακολούθησε ο αττικός ήρωας Κέφαλος, ο γιος του θεού Ερμή και της Έρσης, σύζυγος της Πρόκριδος της οποίας και έγινε ακούσια ο φονεύς της. Αφού καταδικάστηκε και αυτός από τους θεούς, η Ηώς αναζήτησε ερωτικό δεσμό από τον Μελαμποδίδη Κλείτο, τον γιο του Μαντίου και συγγενή του Αμφιαράου, αλλά και αυτόν ακολούθησαν πολλοί άλλοι.
Στον κατάλογο των ερωτικών συντρόφων της συγκαταλέγεται και ο Κέφαλος, από τον οποίο απέκτησε το Φαέθοντα.
Το έργο της Ηούς
Η θεότητα αυτή κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν καθημερινή πρόδρομος του Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή με τα ρόδινα χέρια της τη «Θύρα της Ανατολής». Έπειτα στεφανοφορούσα με άνθη που την εφοδίαζαν πτηνά και με πολύπτυχο πέπλο ανέβαινε στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες σκορπούσε ροδόσταμο στη Γη («πρωινή δρόσος»), της οποίας οι σταγόνες άστραπταν σαν διαμάντια στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου που ακολουθούσε αυτήν.
Αυτό ήταν το καθημερινό έργο της Ηούς, της πανέμορφης αυτής θεότητας που εξύμνησαν αρχαίοι Έλληνες ποιητές που με θαυμασμό περιέγραψαν τα ροδόχροα δάκτυλά της, τον χιονόλευκο λαιμό της, τους θαυμαστούς οφθαλμούς της, το απαστράπτοντα πέπλο της (εικόνα λυκαυγούς) συνοδεύοντας το όνομά της με πλήθος θαυμαστικών επιθέτων ή επιφωνημάτων, όπως φάενναν, βοώπιν, ευπλόκαμον, κροκόπεπλον, λευκόπτερον, ροδοστεφή, ροδόσφυρον, ροδοδάκτυλον, χρυσήνιον, χρυσόθρονον, χρυσοπέδιλον κ.ά..
Ερμηνεία μύθων
Όπως διαφαίνεται σε κάθε καλοπροαίρετο ερευνητή της Ελληνικής Μυθολογίας, όλοι οι ελληνικοί μύθοι είναι αλληγορική και εκλαϊκευμένη αναφορά σε πρώιμες παρατηρήσεις. Και εν προκειμένω οι μύθοι της Ηούς το επιβεβαιώνουν. Το όνομά της ως «ηριγένεια θεά» (γεννημένη το πρωί) έχει την ίδια ετυμολογία με την λατινική Aurora, απόγονη του Υπερίονα, (=εκείνου που πορεύεται πάνω από τη Γη), και της «Ευρυφάεσσας» (= η διαχέουσα τη λάμψη της μακριά), ή της «Θείας» (= η τρέχουσα στον ουρανό) και οι συγγένειές της με τον Ήλιο, τη Σελήνη, τον Φαέθοντα, τον αρχαίο Εωσφόρο που ως πτερωτός «δαίμων» προηγείται του άρματος του Ηλίου, αλλά και τα επίθετά της, ομολογούν την ταύτισή της με την ανθρωπόμορφη ιδεατή αντίληψη της αυγής. «Ροδοδάκτυλος» και «χρυσοδάκτυλος» είναι οι πρώτες ακτίνες του Ηλιου, χρυσόθρονος, χρυσήνιος, κροκόπεπλος, τα πρώτα χρώματα του ουρανού λίγο πριν τη ανατολή του Ήλιου. Αλλά και το «ερωτόληπτον» των μύθων της σε συνδυασμό με τη βραχεία απόλαυση παντός ωραίου τον οποίον αγάπησε δεν ξεφεύγει της πραγματικότητας. Οι ήρωες και οι κυνηγοί που φεύγουν από τα «άγρια χαράματα», που θα λέγαμε σήμερα, στους μύθους φαίνονται να απάγονται από τη θεά και να ερωτοτροπούν μ΄ αυτή! Ενώ εκείνη συνεχίζει μέχρι σήμερα να σκορπά γύρω της την παρατηρούμενη πρωινή δρόσο και θα συνεχίζει.
Απεικονίσεις στην Τέχνη
Η Ηώ εικονίζεται στην Τέχνη ως μία ωραιότατη νέα, άλλοτε με φτερά και άλλοτε πάνω σε χρυσό άρμα που το σέρνουν άσπρα άλογα, να ραίνει τη γη με δροσιά. Στις παραστάσεις που σώζονται (αγγεία κυρίως), εμφανίζεται να έχει φτερά, κάτι που είναι λογικό, ως θεότητα που ακολουθεί τον Ήλιο και ταξιδεύει στον ουρανό.
Πηγή
Έψαξα για τη μυθική Ηώ, μετά το περιστατικό του θανάτου της Αρχαιολόγου Ηούς Ζερβουδάκη, στον "πεζόδρομο" Τοσίτσα, κοντά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου και την παρέσυρε μηχανόβιος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Δεν βρήκα πολλά πράγματα στο διαδίκτυο και στη Βικιπαίδεια που έψαξα δεν μου έβγαζε αποτελέσματα.
Μόνο στην διεθνής Βικιπαίδεια είχε υλικό, αλλά όπως καταλαβαίνετε ήταν στα αγγλικά.
Παρ'όλα αυτά το παραθέτω κι αυτό για όσους θέλουν:
Amalthea
Και ακόμα ένα κείμενο από το site του Υπουργείου Πολιτισμού:
Αμάλθεια
[FONT="]Σύμφωνα με πολλές παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων, η Αμάλθεια ήταν η νύμφη που περισυνέλεξε τον Δία, όταν η μητέρα του Ρέα τον έσωσε από τον πατέρα του Κρόνο. Η Αμάλθεια μετέφερε το παιδί στο όρος Ίδη της Κρήτης, όπου ετράφη με το γάλα μιας κατσίκας, από το δέρμα της οποίας ο Ζευς κατασκεύασε αργότερα μια ασπίδα. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές του μύθου, Αμάλθεια ονομαζόταν η κατσίκα που θήλασε το θεϊκό βρέφος, όταν το υιοθέτησαν οι νύμφες της Ίδης. Ως βρέφος, ο Ζευς ήταν ήδη προικισμένος με τόση δύναμη, ώστε μια μέρα έσπασε ένα από τα κέρατα του αφοσιωμένου ζώου του. Προσέφερε τότε το κέρας στις νύμφες, με την υπόσχεση ότι θα γέμιζε με κάθε τι που οι ίδιες θα επιθυμήσουν. Έτσι, το μυθικό "κέρας της Αμάλθειας"[/FONT][FONT="] έγινε συνώνυμο με την έννοια της αφθονίας.
Πηγή: Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας
ΥΓ: Εάν κάποιος έχει καλύτερο και πληρέστερο υλικό, ας το παραθέσει.
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Αρχική Δημοσίευση από ΜΑΡΣΗ:Αγαπητέ Αρκτούρο,
Συγχαρητήρια που από τα 17 σου ασχολείσαι με την Ελλάδα, με έναν τρόπο ώριμο και δημιουργικό.
Ευχαριστώ που διάλεξες το άρθρο μου για τα Ελευσίνια Μυστήρια. Σε κάθε Μελέτη ή Άρθρο μου παραθέτω τις Αρχαίες Πηγές, οι οποίες είναι πάντα πάνω από 10-15, γιά να υπάρχει πολυφωνία και να υποστηρίζει η μία μαρτυρία την άλλη. Αυτό, σε απάντηση του :
Αρχική Δημοσίευση από Αρκτούρος:Παραθέτω εδώ τον μύθο της Αρπαγής της Περσεφόνης.
Υπάρχουν και κάποια στοιχεία ιστορικά για το πως τελούνταν τα μυστήρια που αφορούσαν το γεγονός. Δεν γνωρίζω την εγκυρότητα του άρθρου. Το υπογράφει μια καθηγήτρια ενός πανεπιστημίου του Λονδίνου, Ελληνίδα.
Με εκτίμηση,
Μάρση Κοκκινάκη
Απλά θα ήθελα να πω πως είπα ότι δεν γνωρίζω την εγκυρότητα του άρθρου, γιατί ξέρουμε τί επικρατεί στο Διαδίκτυο και θα μπορούσε κάποιος με το δικό σου όνομα να υπογράψει ένα άρθρο, διότι πρέπει να πω πως δεν γνώριζα και την αξιοπιστία αυτού του site στο οποίο βρήκα το συγκεκριμένο άρθρο.
Να 'σαι καλά για τα καλά σου λόγια και Καλώς Όρισες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Υπάρχουν και κάποια στοιχεία ιστορικά για το πως τελούνταν τα μυστήρια που αφορούσαν το γεγονός. Δεν γνωρίζω την εγκυρότητα του άρθρου. Το υπογράφει μια καθηγήτρια ενός πανεπιστημίου του Λονδίνου, Ελληνίδα.
Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ
Κάπου στο κέντρο της Σικελίας, βρίσκεται η Έννα. Μία πανέμορφη, καταπράσινη περιοχή, χτισμένη πάνω σε λόφο. Εκεί έπαιζε η Περσεφόνη, Κόρη του Διός και της Δήμητρος, με τις κόρες του Ωκεανού, τις Νύμφες. Μέσα στην πλούσια βλάστηση οι κοπέλες μαζεύανε λουλούδια. Το δάσος αντηχούσε χαρούμενα τραγούδια, και ο ήχος από τα νερά των πηγών γινόταν ένα με τα γέλια των κοριτσιών.
Η Περσεφόνη είδε μακριά έναν λευκοκίτρινο νάρκισσο. «Τι όμορφος!» είπε στην Κυάνη. «Θα τον πλέξω στο στεφάνι μου!» Οι κοπέλες πλησιάσανε το άνθος με χορευτικά παιχνιδίσματα, μεθυσμένες από την ομορφιά της φύσεως. Μα, αλίμονο, προτού προλάβει η Περσεφόνη να κόψει το άνθος άνοιξε η γη, κι αναπήδησε ο Πλούτων, ο θεός του Κάτω Κόσμου. Αρπαξε την Κόρη, παρά τις προσπάθειες της Κυανης να την κρατήσει. Έτσι ο Πλούτων οδήγησε την Περσεφόνη στο χρυσό άρμα του, και κίνησαν για το Βασίλειο του Κάτω Κόσμου!
Στο δάσος τα γέλια των Νυμφών γινήκανε θρήνοι, που με την ηχώ τους τρομάζανε τα ζώα του δάσους και διώχνανε τα πουλιά. Η Κυάνη δεν έχασε καιρό. Όσο έβλεπε τον Πλούτωνα με την Περσεφόνη να απομακρύνονται, τόσο γοργότερα έτρεχε, μην τούς χάσει από τα μάτια της. Καθώς το Αρμα ξεμάκραινε βιαστικά, σχημάτιζε πάνω στο χώμα ένα χάσμα. «ΚΟΥΡΑΓΙΟ», μονολόγησε η Κυάνη. «Τουλάχιστον δεν θα χάσω τα αχνάρια ! τους ». κι όλο έτρεχε, ως που φτάσανε στις Συρακούσες! Εκεί ο Πλούτων σχίζοντας την γη κατέβηκε στο βασίλειό του, παίρνοντας μαζί την Περσεφόνη.
Η αφοσιωμένη Κυάνη, παρέμεινε έξω από τις Πύλες του Αδη, κλαίγοντας που δεν μπόρεσε να βοηθήσει την φίλη της. Τα δάκρυά της σχηματίσανε πηγή που έρρεε μέσα στο χάσμα που είχε σχηματίσει το Αρμα του Πλούτωνα. Οι Θεοί την λυπήθηκαν, και την μετέτρεψαν σε πηγή.
Η πηγή «Κυάνη» στην Σικελία λατρεύτηκε για πολλούς αιώνες. Ο θρυλικός Ηρακλής, μετά τούς άθλους του επισκέφτηκε την Σικελία και καθιέρωσε την λατρεία της. Δίδαξε τούς κατοίκους πως να τελούν λαμπρές τελετές προς την Κόρη και εορτές με θυσία στα νερά της Κυανης. Και οι Νύμφες για να ξεκουράσουν τον Ηρακλή από το πολύκοπο ταξίδι του γέμισαν την Σικελία ιαματικές πηγές.
Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ! Η Θεά Δήμητρα, έμαθε τα άσχημα νέα και άρχισε μία αδιάκοπη περιπλάνηση, προς αναζήτηση της Περσεφόνης. Μεταμορφωμένη σε γριά για να μην την αναγνωρίσουν, πήγαινε σε πόλεις και χωριά, ρωτώντας μήπως είδε κανείς την μονάκριβη κόρη της. Περπατούσε μέρα-νύχτα, μα κανείς δεν είχε δει, κανείς δεν είχε ακούσει. Ως που έφτασε αποκαρδιωμένη στην Ελευσίνα. Κάθισε να ξεκουραστεί στο «Παρθένιο Φρέαρ» (πηγάδι), κάτω από μίαν ελιά. Τέσσερις αρχοντοπούλες την είδαν αποκαμωμένη και πλησίασαν. Την καλέσανε στο παλάτι του βασιλιά πατέρα τους, όπου την καλοδέχτηκε το βασιλικό ζεύγος, ο ξακουστός Κελεός και η γυναίκα του, Μετάνειρα. Της δώσανε να πιει Κυκεώνα -ένα θρεπτικό ρόφημα- και της αναθέσανε να γίνει η τροφός του μικρού παιδιού του ζεύγους, του Δημοφώντος.
Η Δήμητρα, ευγνώμων από την φιλοξενία, θέλησε να κάνη τον μικρό Δημοφώντα αθάνατο. Έτσι, κρυφά από τα μάτια των θνητών φύσαγε πάνω στο παιδί πνοές θεϊκές, τον άλειβε με αμβροσία και την νύχτα τον έβαζε πάνω στην φωτιά. Η Μετάνειρα, εντυπωσιασμένη από την ανάπτυξη του παιδιού, κάποιο βράδυ παραφύλαξε την τροφό και το παιδί. Έκπληκτη με όσα είδε, βγήκε από την κρυψώνα της και ρώτησε την Δήμητρα-τροφό ποια είναι.
Αμέσως η Θεά, από καλοσυνάτη γριούλα πήρε την αληθινή μορφή της. Ένα εκτυφλωτικό φως την περιέβαλλε, κι είπε στην άναυδη Μετάνειρα: «Είμαι η Θεά Δήμητρα!»Προς τιμήν της, ο βασιλιάς Κελεός έφτιαξε έναν Ναό πάνω από το «Καλλίχορο φρέαρ», σε τοποθεσία που η Δήμητρα του υπέδειξε.Η Θεά Δήμητρα ήτανε τόσο λυπημένη για τον χαμό της κόρης της, που η γη δεν κάρπιζε. Ήρθε μία εποχή ξηρασίας και λοιμοί μαστίζανε τούς ανθρώπους.
Μα η Δήμητρα ήτανε ανένδοτη σε Θεούς κι ανθρώπους, αν δεν έπαιρνε πίσω την Περσεφόνη.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ
Μετά από τις ικεσίες και προειδοποιήσεις (!) της Δήμητρας, ο Δίας έστειλε τον Ερμή, τον Αγγελιοφόρο των Θεών στα παλάτια του Πλούτωνα, να ζητήσει πίσω την Περσεφόνη. Ο Πλούτων πριν αποχαιρετίσει την Κόρη, τής έδωσε να φάει επτά σπόρους από ρόδι. Με αυτόν τον μαγικό τρόπο την έκανε να μην φύγει από κοντά του για πάντα, αλλά να μένει έξι μήνες με την μητέρα της κι έξι μήνες κοντά του.
Χαρούμενη η Δήμητρα μετά την επιστροφή της κόρης, θέλησε να κάνει την γη γόνιμη και θαλερή, όσο ποτέ άλλοτε.Δίδαξε την καλλιέργεια της γης στον βασιλιά Κελεό, στον Τριπτόλεμο, στον Διοκλή, στον Εύμολπο. Επίσης τούς δίδαξε τα «Σεμνά Μυστήρια» ή «Σεβάσμια Όργια» (ιεροτελεστίες για την ηθική και ψυχική ανάταση ), κι εκείνοι μεταλαμπαδεύσανε τις γνώσεις της Θεάς από γενιά σε γενιά !
Η Θεά Δώρισε στον Τριπτόλεμο ένα άρμα που έσερναν πτερωτά φίδια (στη αρχαία παράδοση το φίδι συμβολίζει την ψυχή), μέσα στο οποίο κουβαλούσε αρκετό σιτάρι για να σπείρει σε όλον τον κόσμο.Όταν ο Τριπτόλεμος επέστρεψε από την αποστολή του, η Δήμητρα τον μύησε: η Περσεφόνη έρανε την κεφαλή του με κάποιο τελετουργικό υγρό, χρίζοντας έτσι τον Πρώτο Ιεροφάντη των Ελευσίνιων Μυστηρίων.Τα Μυστήρια αυτά ονομάστηκαν Ελευσίνια, μιας και η τέλεσης των γινότανε στον Ναό της Ελευσίνος. Ήτανε δε από τις μεγαλύτερες λατρευτικές τελετές των Ελλήνων.
Η τέλεσις των ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
«ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΙΔΩΝ ΚΕΙΝ ΕΙΣ ΥΠΟ ΧΘΟΝ ΟΙΔΕ ΜΕΝ ΒΙΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΝ, ΟΙΔΕΝ ΔΕ ΔΙΟΣΔΟΤΟΝ ΑΡΧΑΝ» (Πίνδαρος, FRAGM.121).
(Μακάριος όποιος γνώρισε Τα Μυστήρια πριν κατέβει κάτω απ΄τήν γη. Γιατί γνωρίζει το τέλος της ζωής, γνωρίζει και την αρχή, τον δρόμο που χάραξε ο Ζεύς).
Σύμφωνα με Τα λιγοστά στοιχεία που έχουμε σχετικά με την διάρκεια και την τέλεση των Μυστηρίων, ο εορτασμός γινόταν ως εξής:
Τα Μυστήρια εορτάζονταν δύο φορές το χρόνο:
Τα Μικρά Μυστήρια την άνοιξη και Τα Μεγάλα Μυστήρια το φθινόπωρο.
Μικρά Μυστήρια
Οι εορτασμοί αρχίζανε τον μήνα Ανθεστηρίωνα (Μάρτιο) με Τα ¨Μικρά Μυστήρια¨ της Αγρας, (τοποθεσία κοντά στον Ιλισσό). Ήταν μία προετοιμασία, η αρχική μύηση (καθαρμός), ώστε να ακολουθήσουν Τα ¨Μεγάλα Μυστήρια¨.
την μύηση ακολουθούσαν θρησκευτικές τελετές κι αναπαραστάσεις του Διονύσου με την Κόρη.
Μεγάλα Μυστήρια
τον Βοηδρομιών μήνα (Σεπτέμβριο) αρχίζανε Τα ¨Μεγάλα Μυστήρια¨ που διαρκούσανε 9 ημέρες, όσες ημέρες περιπλανήθηκε η Δήμητρα αναζητώντας την Κόρη. Προ της ενάρξεως των μυστηρίων, ο Ιεροφάντης έστελνε μέσω των σπονδοφόρων (απεσταλμένοι) την διαταγή νά σταματήσει η πολεμική εκεχειρία.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 14
Η πομπή άρχιζε από την Ελευσίνα. Επικεφαλής ο Ιεροφάντης με την επίσημη ενδυμασία του, φορώντας ζωστήρα υψηλά τοποθετημένον, μετέφερε την Ιερά Κίστη (κουτί πού περιείχε Τα Ιερά Αντικείμενα) και ο Δαδούχος ενδεδυμένος με πορφυρό ιμάτιο και με την κόμη στεφανωμένη με μύρτο.
Η Ιερά Οδός ήτανε στρωμένη με καρπούς και λουλούδια. Από κει περνούσανε και φτάνανε στην Ακρόπολη των Αθηνών (εν άστει Ελευσίνιον).
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 15
ΑΓΥΡΜΟΣ - ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΙΣ
Ο Ιεροφάντης συνοδευόμενος από τον Ιεροκήρυκα και Δαδούχους καλούσε στην Ποικίλη Στοά της Αθηναϊκής Αγοράς όσους επιθυμούσαν νά μετάσχουν στα Μυστήρια (πρόρρησις). Ανήγγειλε ότι «Οι βάρβαροι, οι φονείς, οι δόλιοι αποκλείονται της ευμένειας των Ελευσινίων θεών», ονοματίζοντας έτσι τις κατηγορίες ανθρώπων που δεν ήταν επιθυμητοί.
Η εορτή άρχιζε επισήμως.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 16
«Αλαδε Μύσται ! » (Πηγαίνετε στην θάλασσα Μύσται)! Οι υποψήφιοι Μύσται μπαίνανε στην θάλασσα του Φαλήρου ή Πειραιά με θυσία μικρών χοιριδίων γιά εξαγνισμό προ της μυήσεως.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 17
«Ιερεία Δεύρο ! » Στό Εν Αστει Ελευσίνιο της Ακροπόλεως γινόταν μεγάλες θρησκευτικές τελετές και θυσίες. Οι παλαιοί μύστες έμεναν στην Αθήνα και οι νέοι πήγαιναν στην Ελευσίνα αρχίζοντας τις εορτές, περιμένοντας τους παλαιούς μύστες. Στο Καλίχορον φρέαρ οι γυναίκες των Ελευσινίων χόρευαν και τραγουδούσαν προς τιμήν της θεάς. (Παυσανίας)
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 18
Στο Εν Αστει Ελευσίνιον (Ασκληπιεία ή Επιδαύρεια) γίνονταν προς τιμήν του Ασκληπιού μεγάλες θρησκευτικές τελετές και θυσίες.
την ημέρα αυτή καταφθάνανε καθυστερημένα εξέχουσες προσωπικότητες, εις ανάμνησιν του Ασκληπιού. Κατά τον Παυσανία, ο Ασκληπιός, ξεκίνησε από το Ιερό του της Επιδαύρου για νά μυηθεί στα μυστήρια καθυστέρησε και φιλοξενήθηκε στο Εν Αστει Ελευσίνιον. Σαν Θεός, θέλησε νά πάρει την πορεία προς την μύηση αν και δεν είχε υποστεί την διαδικασία από την αρχή. Η ημέρα αυτή είχε πολύ συγκίνηση, καθώς ένας Θεός βρισκόταν ανάμεσα στους Μύστες!
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 19
«Ίακχος Πομπή»
Κατά τη μέρα αυτή «Έπεμπον ή εξηγον τον Ίακχον Ελευσινάδε».Η πομπή κατευθυνόταν από το Εν Αστει Ελευσίνιο της Ακροπόλεως προς την Ελευσίνα δια μέσω της Ιεράς Οδού. Οι Ιερείς και οι Ιέρειες Παναγείς της Θεάς κρατούσαν τις Ιερές Κίστεις και με την τιμητική συνοδεία των εφήβων, λευκοντυμένοι και στεφανωμένοι με μυρτιά κρατούσαν δόρυ και ασπίδα.Στο Δίπυλον και το Ιακχείο, κατά τον Πλούταρχο ο Ιεροφάντης μετέφερε το ξύλινο ξόανο του Ιάκχου στεφανωμένο με μυρτιά. το πλήθος κρατούσε δάδα.
Πρώτη στάση γινότανε Στο Δαφνί, Στο Ιερό του Δαφνείου Απόλλωνος. Έπειτα Στο Ιερό της Αφροδίτης και τέλος στις Ρειτούς, τις λίμνες αφιερωμένες στις Θεές.
στην γέφυρα του Κηφισού πανηγυριστές των Ελευσινίων Μυστηρίων επιδίδονταν σε «γεφυρισμούς», πείραζαν δηλαδή άλλους πανηγυριστές με αστεία που φτάνανε στο χυδαίο, απευθύνοντας σκώμματα σε τολμηρούς αυτοσχέδιους ιαμβικούς στίχους. το έθιμο αυτό ήταν εις ανάμνησιν της Ιάμβης, η οποία με διάφορα αστεία έκανε την θλιμμένη Δήμητρα νά γελάσει, μετά την απαγωγή της Κόρης. Επειδή πολλοί από τους πανηγυριστές επεβαίνανε σε άμαξα, βγήκε η φράση «έσυρε τα εξ αμάξης» που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα!
Οταν η πομπή κατέφθανε Στο Ιερό, Στο Καλλίχορον Φρέαρ γίνονταν ολονύκτιοι ύμνοι χοροί αφιερωμένοι στην θεά.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 20
Οι πιστοί νήστευαν προς τιμήν της Δήμητρας, που απείχε από το φαγητό θρηνώντας και ψάχνοντας Τα αχνάρια της κόρης της. «Ενήστευσα, έπιον τον κυκεώνα, έλαβον εκ κίστης, εργασάμενος απεθέμην εις κάλαθον και εκ καλάθου εις κίστην» (Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Προτρεπτ. 21,2)
Μετά την νηστεία οι μύστες έπιναν τον «Κυκεών», ρόφημα φτιαγμένο από κριθάλευρο, τυρί από γάλα αιγός, μέλι και οινο, και κατ άλλους από κριθάλευρο, νερό και δυόσμο.
Πίνανε τον Κυκεώνα εις ανάμνησιν της Ιάμβης, η οποία προσέφερε το ίδιο ρόφημα στην θεά Δήμητρα όταν έφτασε στην Ελευσίνα κουρασμένη και νηστική.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 21
Η ιαχή του Κήρυκος «Εκάς, Εκάς, εστέ βέβηλοι» σήμαινε και την έναρξιν της Μυησεως. Χιλιάδες Ψυχές συνεπαρμένες από μιάν εσωτερική τους ανάγκη ανεξήγητη, μέναν άγρυπνοι επί τρεις ημέρες, με μοναδική επιθυμία και σκοπό την Μύηση. Οι νεοφώτιστοι Μύστες παρακολουθούσανε Τα Δεικνυόμενα Στο Τελεστήριον, ενώ οι παλαιοί Μύστες τα Δρώμενα στην Εποπτεία.
Τα Δρώμενα, από ότι γνωρίζουμε, αναπαριστούσαν την αρπαγή της Κόρης. Ακούγονταν μυστικές φράσεις, τα «λεγόμενα» τα οποία αναφέρονταν στην ζωή που ξεπηδά μέσα απο τον θάνατο. Καλούσαν την γή να γονιμοποιηθεί και να καρπίσει, όπως ο Πατέρας των Θεών γονιμοποίησε την θεά Δήμητρα, με την φράση «Ύε, Κύε ! » δηλαδή «βρέξε, καρποφόρησε!»
Επίσης ελάμβαναν χώρα τα «δεικνύμενα», δηλαδή γινόταν αποκαλύψεις των Ιερών Αντικειμένων που φυλάγονταν στην Ιερά Κίστη, μέσα στο «Αδυτον». Ως αποκορύφωση των Μυστηρίων, κατά την «Εποπτεία», ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή όπου ο Ιεροφάντης ερχόταν σε μία σειρά μυητικών αποκαλύψεων και τελετουργιών στο «Στάχυν εν σιωπή τεθερισμένον» (στάχυ θερισμένο αμίλητα). Η συμβολική αυτή ονομασία υπονοεί τον όρκο σιωπής που έδιναν οι Μυημένοι, ώστε η γνώσης των Ελευσινίων Μυστηρίων να παραμείνει στον κύκλο των Μυημένων, να χρησιμοποιηθεί για καλούς, πνευματικούς σκοπούς και όχι προς απόκτηση εξουσίας.
Επίσης, ο διώκτης του Εληνισμού Ιππόλυτος, Στο έργο του «Κατά πάσων Αιρέσεων Έλεγχος» (5, 8, 39) αναφέρει ως «λεγόμενα» την εξής ρήσιν: «Ιερόν έτεκε πότνια κούρον, Βριμω Βριμόν», δηλ «γέννησε η Ιερή Ιερόν Νέον, η Ισχυρή τον Ισχυρόν».
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 22
Πλημοχόες: ημέρα αφιερωμένη στους νεκρούς. Κατά τον Αθήναιο, οι Μύστες γέμιζαν ειδικά αγγεία, τις Πλημοχόες με ένα υγρό κι αφού τα τοποθετούσαν προς την ανατολή και προς την δύση τα αναποδογύριζαν για να τιμήσουν τους νεκρούς με τελετουργικές φράσεις και προσφορές.
Η υπόλοιπη ημέρα ήταν εορταστική. Μερικοί Μύστες αφιέρωναν την ενδυμασία στους Θεούς και άλλοι την κρατούσαν ως φυλακτό και ιερή ανάμνηση της μεγάλης τελετής.
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝΟΣ 23
Τέλος των εορτασμών. Επιστροφή των μυημένων στις οικίες τους με ψυχική ανάταση, εμπιστοσύνη για την ζωή τους και χωρίς τον φόβο του θανάτου. Ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η μύηση τελειοποιούσε την ψυχή τους και διευκόλυνε - επιτάχυνε την πνευματική εξέλιξη.
Μάρση Κοκκινάκη
Διδάκτωρ, Πανεπιστήμιο Metropolitan Λονδίνου
(Πηγή: www.asxetos.gr)
Επίσης σας δίνω ένα link από ένα site που περιέχει τις καταπληκτικές τοιχογραφίες, σχετικές με την αρπαγή της Περσεφόνης, που βρίσκονται στους Βασιλικούς Τάφους, στη Βεργίνα.
Βεργίνα - Ο κιβωτιόσχημος τάφος της μεγάλης τούμπας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Υποθέτω μεταφορικά θα το λέει. Εκτός αν επειδή η 'Ηρα είναι η θεά του γάμου εννοεί ότι όποιος παντρεύεται είναι τρελλός ή τον τρελλαίνει η γυναίκα του μετά. Θα παντρευτώ μόνο αν τρελλαθώ από έρωτα.
ΥΓ:Ας μας πει αν το λέει υποθετικά ή όχι για να ξέρω κιόλας, μην κάνω και τον έξυπνο στους γύρω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Από θεϊκούς λόγους ο άνθρωπος τρελένεται κάποια στιγμή στη ζωή του, πάντα εξ αιτίας της ΗΡΑΣ. Ο άνθρωπος τρελαμένος σκοτώνει τους δικούς του (εμφύλιος πόλεμος).
Αυτή η τρέλα δεν περνά από την μια στιγμή στην άλλη. Με προφάσεις και κατευθύνσεις και πολύ ανωμαλία, ο άνθρωπος στρέφεται κατά των γειτόνων του και δημιουργεί ένα κακό που κατά κάποιον τρόπο καταλήγει και σε καλό.
Έχεις κάποια ιστορία που μπορείς να μας παραθέσεις γι'αυτό που ανέφερες; Πραγματικά δεν ήξερα ότι ο άνθρωπος τρελαίνεται εξαιτίας της Ήρας. Πες μας κάτι παραπάνω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Αγαπητέ Αρκτούρος καταλήγουμε να γράφουμε εδώ αποσμάσματα της Ελληνικής Μυθολογίας που μπορούν κάπως να 'φωτίσουν' τη ζωή μας.
Έχεις απόλυτο δίκιο και θα σου δώσω άλλη μια φορά συγχαρητήρια για το post σου γιατί σίγουρα εδώ θα μαζέψουμε ένα μεγάλο υλικό, που θα βοηθήσει πολλούς.
Λοιπόν, παραθέτω κι εγώ με τη σειρά μου την ιστορία του Φρίξου και της Έλλης και το θέμα γύρω από το χρυσόμαλλο δέρας.
Η ιστορία του Φρίξου και της Έλλης
Ο μύθος που μεταφέρει δραματοποιημένα τις υπερπόντιες ναυτικές επιχειρήσεις των Μινυών του Ορχομενού.
Ο Αθάμας, γιός του Αίολου και της Εναρέτης, βασιλιάς των Μινυών του Ορχομενού, είχε ερωτευτεί παράφορα την Ινώ κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου.
Η Ήρα όμως του επέβαλε να παντρευτεί τη θεά Νεφέλη που μαζί της απόκτησε τον Φρίξο και την Έλλη. Ύστερα από μερικά χρόνια εγκατέλειψε αυτή την πρώτη του γυναίκα και παντρεύτηκε την Ινώ με την οποία απόκτησε άλλα δυο παιδιά, τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη.
Η Ινώ μίσησε τα παιδιά της Νεφέλης και προπαντός τον Φρίξο, που διέβλεπε ότι θα διεκδικούσε τη διαδοχή του Αθάμαντα, και για να τον εξοντώσει κατέστρωσε σατανικό σχέδιο. Έπεισε τις γυναίκες του Ορχομενού να φρυγανίζουν κρυφά από τους άντρες τους το σιτάρι, που προοριζόταν για σπορά κι έτσι δεν φύτρωνε ούτε σπυρί εκείνα τα χρόνια. Όπως ήταν φυσικό δημιουργήθηκε τρομερός λιμός και δυστυχία στη χώρα του Ορχομενου και ο Αθάμαντας έστειλε να ζητήσει συμβουλή απ' το μαντείο των Δελφών. Όταν οι αντιπρόσωποί του γύρισαν, η Ινώ τους ανάγκασε ν' αλλάξουν την απάντηση του μαντείου και να πουν στον Αθάμα ότι η μάστιγα θα έπαυε με έναν όρο: Να θυσιαστεί ο Φρίξος στον Δία.
Ο βασιλιάς πίστεψε τον ψεύτικο χρησμό κι αναγκασμένος από τους υπηκόους του, που δεινοπαθούσαν, δέχτηκε να θυσιάσει το γιό του. Τη στιγμή όμως που ο Φρίξος πλησίαζε στο βωμό στο βουνό Λαφύστιο, τον άρπαξε με μυστηριώδη τρόπο μαζί με την αδελφή του, η μάνα του η Νεφέλη. Η Νεφέλη είχε ένα κριάρι προικισμένο με λόγο, με τρίχωμα χρυσό που μπορούσε να πετάει, που της είχε δωρίσει ο Ερμής. Επάνω σ' αυτό το κριάρι βάζει τα δυο παιδιά της για να γλυτώσουν από τα θανάσιμα σχέδια της μητριάς τους. Στη μέση του ταξιδιού όμως η Έλλη ζαλίζεται, γλυστράει και πέφτει στη θάλασσα, στο στενό που έχει τ' όνομά της (Ελλήσποντος).
Ο Φρίξος μη μπορώντας να κάνει τίποτε συνεχίζει το δρόμο του και φτάνει στην πόλη Αία (Κολχίδα), όπου βασιλεύει ο Αιήτης γιός του Ήλιου και της Περσηίδας, αδερφός της Κίρκης και της Πασιφάης. Εκεί ο Φρίξος θυσιάζει το κριάρι στο Δία το φύξιο (προστάτη των φυγάδων) και δωρίζει το "χρυσόμαλλο δέρας" του στο βασιλιά Αιήτη. Αυτός επειδή ένας χρησμός του είπε ότι θα πεθάνει, αν ξένοι φτάσουν στη χώρα του και πάρουν το χρυσόμαλλο τρίχωμα, το κρεμάει σε μια βελανιδιά, μέσα στο ιερό άλσος το αφιερωμένο στον Άρη, όπου το φυλάνε "πυρίπνοοι" ταύροι κι ένας ακοίμητος δράκοντας. Από εδώ θα πάρει ο Ιάσονας το χρυσό τρίχωμα, σύμφωνα με το μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας. Ο Φρίξος στη συνέχεια παντρεύεται τη Χαλκιόπη κόρη του βασιλιά Αιήτη.
Πίσω στον Ορχομενό η Ήρα οργισμένη με τον Αθάμαντα, για την αδιαφορία και περιφρόνηση που έδειξε αυτός στην προστατευόμενή της Νεφέλη, τον τρελλαίνει. Ο τρελλός Αθάμας τοξεύει και σκοτώνει το γιό του Λέαρχο, παίρνοντάς τον για ελάφι. Τρομαγμένη η Ινώ αρπάζει τον άλλο γιό τους Μελικέρτη και φεύγει για να τον σώσει, αλλά στη φυγή της παθαίνει τόσα βάσανα που έμειναν παροιμιώδη ως "Ινούς άγχη". Τελικά πέφτει κι αυτή μαζί με τον γιό της από τις Σκυρωνίδες πέτρες στη θάλασσα του Ισθμού και πνίγεται. Η Ινώ από τότε με το όνομα Λευκοθέα έγινε η προστάτιδα των θαλασσοδαρμένων ναυτικών, ενώ ο γιός της Μελικέρτης που έτυχε να πέσει στη ράχη ενός δελφινιού και έτσι σώθηκε, λατρεύτηκε σαν θαλάσσιος θεός με το όνομα Παλαίμων. Στη μνήμη τους καθιερώθηκαν από τότε τα Ίσθμια που γιορτάζονταν κάθε τριετία στον Ισθμό της Κορίνθου.
Πηγή: https://www.diadrasis.gr/
ΥΓ: Πρέπει να πω πως παρακινήθηκα να σας δώσω αυτή την ιστορία, γιατί τη σκυλίτσα που έχω την ονόμασα Ινώ. Βρήκα το απόσπασμα στο βιβλίο της Γ' Δημοτικού για την ιστορία του Φρίξου και της Έλλης, αλλά δεν κάθισα να το μεταφέρω από το βιβλίο. Αν θέλετε μπορώ. Αλλά είναι η ίδια ιστορία, πιο παιδική θα έλεγα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Εδώ προτείνω να συγκεντρωθούν τα δημοσιεύματα που αφορούν την Ελληνική Μυθολογία.
Βεβαίως και απορίες και συζητήσεις επί του θέματος.
H Ελληνική Μυθολογία, κατά την θεώρησή μου, περιγράφει κάτι που συμβαίνει συνεχώς...
Είναι η παραστατική περιγραφή της ενεστώσας ζωής, κάτι που αρχίζει κάθε στιγμή και ολοκληρώνεται και ξαναρχίζει. Σαν άνθρωποι, το αντιλαμβανόμεθα σαν πέρασμα του χρόνου, μας λείπει η πλήρης συνείδηση της διάστασης του χρόνου, την οποία οι θεοί κατέχουν.
Στην προσπάθεια να υπερβούμε τα όρια της γραμμικής μας αντίληψης, παρουσιάζουμε στη μυθολογία λογικές υπερβάσεις.
Έχεις δίκιο σ'αυτά που λες περί μυθολογίας. Και το θέμα που άνοιξες είναι πολύ καλό και χρήσιμο, πιστεύω. Όμως αν αρχίσουμε να συγκεντρώνουμε τα δημοσιεύματα για την Ελληνική Μυθολογία δεν τελειώνουμε ούτε όταν αυτά που ζούμε εμείς σήμερα θα είναι γραμμένα στην Ιστορία.
Αυτό που θες να κάνουμε εδώ πέρα είναι να συζητήσουμε για την Μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων και παράλληλα να παραθέτουμε ό,τι δημοσίευμα βρίσκουμε ή απλώς θες να συγκεντρώσουμε άπειρο υλικό που αφορά την Μυθολογία;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.