PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
26-07-07
15:21
Αχ! καλή μου...σε νοιώθω πίστεψέ με!!! Θα περάσεις 2 μήνες(8ο και 9ο) μέσα στην ζέστη! Πρώτα ο Θεός όμως θα γεννήσεις σε καλή εποχή,θα με θυμηθείς,γιατί ούτε πολύ ζέστη θα'χει λογικά αλλά ούτε και κρύο που θα σε δυσκολέψει γενικότερα. Θα'χει ξεπεταχτεί το ζουζουνάκι μας μέχρι να πιάσουν τα πολλά κρύα....και του χρόνου τέτοιο καιρό....ποιός σε "πιάνει"!!!εγώ σε πιστεύω πάντως....
ήδη θέλω 3 μαξιλάρια και την άλλη βδομάδα μπαίνω στον 7ο
Υπάρχουν δε φορές που τόσο πολύ δεν αντέχω (ναι από τώρα) που σκέφτομαι πως θα ήταν να γένναγα ένα πρόωρο μωρό
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
26-07-07
14:53
Εγώ πάλι εκείνη την ώρα θα θέλω να πεθάνω στάνταρ!
Πλάκα έχετε κορίτσια,να'στε καλά γιατί με κάνατε και γέλασα!!!
Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλεις να πεθάνεις,να είσαι σίγουρη γι αυτό! Είναι έτσι φτιαγμένα απ'την φύση τους τα πράγματα πού όταν θα'ρθει η ώρα,κι αν καθυστερήσει λίγο όπως γίνεται πολλές φορές στην πρώτη γέννα τουλάχιστον,σ'εμένα συνέβη και στις δύο γέννες (τι πρωτότυπο ), τότε "παρακαλάς" να γεννήσεις!!! Θυμάμαι ό,τι είχα βαρύνει τόοοοσο πολύ,δεν μπορούσα να βολευτώ πουθενά,δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν είχα μαζί μου τα 500 μαξιλαράκια μου για να βάζω σε διάφορα σημεία...,δεν μπορούσα ν'ανασάνω και φυσικά είχα εγκατασταθεί μονίμως πιά στην τουαλέτα γιατί συνεχώωωωωως ήθελα πιπί μου! Παρακαλούσα να γεννήσω ειλικρινά σας λέω!!! Τον είχα ζαλίσει τον άντρα μου: " Ας γεννήσωωωω τώραααα κι ας πονέσωωωω....δεν με νοιάζει,αρκεί να γεννήσω "...,του έλεγα συνεχώς! Είπαμε,η φύση έχει φροντίσει...
εγώ θέλω ένεση
Η μόνη ένεση πού θα σε "βοηθήσει" είναι αυτή που θα επισπεύσει τον τοκετό....πρόσεχε τί λες!!!
(ούτε που φανταζόμουν ότι θα το έλεγα αυτό)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
26-07-07
14:32
Είπα λοιπόν προηγουμένως:"ευτυχώς,γέννησα ένα υγιές μωρό"...,γιατί και στις δύο μου γέννες είχα πρόβλημα με το λώρο. Στην πρώτη,το μωρό μου ήταν τυλιγμένο κατά μήκος του σώματός του,στον λαιμό,την κοιλιά και το ένα του ποδαράκι! Το κακό είναι πώς στον υπέρηχο δεν είχε φανεί τίποτα.Πήγαινα αλλού γιατί ο γιατρός μου δεν είχε στο ιατρείο του. Τώρα πιά όλοι έχουν...Το αναφέρω αυτό γιατί θέλω να πω πόσο πολύ με βοήθησε "ο ανώδυνος τοκετός". Στην ουσία, είναι θέμα θέλησης καθαρά και "δύναμης" πού η ίδια η φύση μας έχει "δωρίσει". Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι ήταν κάτι εύκολο ή ανώδυνο! "Κρατώντας" όμως με νύχια και με δόντια την σκέψη: " αν η μάννα πονάει μία φορά...την στιγμή εκείνη το μωρό πονάει δέκα ", και με την βοήθεια της μαίας μου,πού λεπτό δεν "τόλμησε" να φύγει από δίπλα μου....τα κατάφερα. Δεν ήταν "δύσκολες" γέννες αλλά ούτε κι εύκολες! Υπήρχε κίνδυνος για την υγιεία των μωρών μου όμως. Ο γιατρός μου(να'ναι καλά...),μόλις αντιλήφθηκε τί συνέβαινε με τον λώρο αμέσως μου "το τράβηξε" αφού είχε ήδη βγεί το κεφαλάκι του! Η Λούλα,είναι μια νταρντάνα ,θεόρατη και τεράστια γυναίκα...και την στιγμή εκείνη έπεσε με όλο της το βάρος "επάνω" μου βοωθώντας έτσι το μωρό να βγεί! Ο γιατρός μού είπε πώς αν το γνώριζε εξ'αρχής δεν υπήρχε περίπτωση να μ'άφηνε να γεννήσω φυσιολογικά ιδίως στην πρώτη γέννα,πού όσο να'ναι δεν έχεις και την πείρα.
Πολλές γυναίκες δεν έχουν βοηθηθεί με τον ανώδυνο αλλά ,η γνώμη μου είναι,ότι απλά "εγκαταλείπουν" την προσπάθεια και δεν τις "κατηγορώ βέβαια γι'αυτό,πρός Θεού απλά έτσι δεν διευκολύνουν την διαδικασία με αποτέλεσμα να πονάνε περισσότερο,να τους πιάνει πανικός,να φωνάζουν ,να βρίζουν τους άντρες τους ,( αυτό ομολογώ δεν το καταλαβαίνω,ήταν κάποια θυμάμαι που έλεγε ) κι εγώ αναρωτιόμουν απλά: " τί λέει η χριστιανή? " Ακουγόταν "κάπως" ...δεν ξέρω,δεν ήμουν στην θέση της! Τό να καταφέρεις να μείνεις συγκεντρωμένη την στιγμή που έρχονται οι πόνοι και να κάνεις τις αναπνοές σου όπως έχεις μάθει,με την καθοδήγηση της μαίας σου,πού αν είναι πεπειραμένη δεν θα σ'αφήσει να "χαιδευτείς" κιόλας,(εεεεεε πού πάει το μυαλό σας?), ν'αρχίσεις τα "νάζια" και τα "δεν μπορώ" και "αχ τί έπαθα η κακομοίρα!"....,τότε όλα γίνονται πιό εύκολα. Γι'αυτό κι ανέφερα αρχικά ό,τι είναι θέμα θέλησης και μόνο. Όχιιιι,καθόλου εύκολο δεν ήταν κι η Λούλα δεν "μ'άφησε να βγάλω μιλιά", απλά αγρίευε κι αυτό με "κράτησε" και μου "έδωσε" δύναμη ,ήταν σαν να μού'ριχνε έναν κουβά παγωμένο νερό στη μούρη κάθε φορά που πήγαινα να φωνάξω.
Το "αστείο" είναι πώς όταν πιά όλα είχαν τελειώσει κι είχα συνέλθει αρκετά απ'την νάρκωση πού εκ'των υστέρων μου έκαναν ,για να με ράψουν και να κάνουν...ό,τι είχαν να κάνουν τέλος πάντων,και με έβγαλαν έξω για να με δούν ο άντρας μου ,οι γονείς μου κλπ...κλπ...δεν με γνώρισαν κυριολεκτικά,προς στιγμήν,γιατί το κεφάλι μου ήταν σαν καρπούζι απ'το πρήξιμο κι ήμουν γεμάτη σε πρόσωπο και μάτια ,από σπασμένα μικρά αγγεία ή φλεβίτσες κι όλα αυτά βέβαια απ'τό "σφίξιμο"...
Πολλές γυναίκες δεν έχουν βοηθηθεί με τον ανώδυνο αλλά ,η γνώμη μου είναι,ότι απλά "εγκαταλείπουν" την προσπάθεια και δεν τις "κατηγορώ βέβαια γι'αυτό,πρός Θεού απλά έτσι δεν διευκολύνουν την διαδικασία με αποτέλεσμα να πονάνε περισσότερο,να τους πιάνει πανικός,να φωνάζουν ,να βρίζουν τους άντρες τους ,( αυτό ομολογώ δεν το καταλαβαίνω,ήταν κάποια θυμάμαι που έλεγε ) κι εγώ αναρωτιόμουν απλά: " τί λέει η χριστιανή? " Ακουγόταν "κάπως" ...δεν ξέρω,δεν ήμουν στην θέση της! Τό να καταφέρεις να μείνεις συγκεντρωμένη την στιγμή που έρχονται οι πόνοι και να κάνεις τις αναπνοές σου όπως έχεις μάθει,με την καθοδήγηση της μαίας σου,πού αν είναι πεπειραμένη δεν θα σ'αφήσει να "χαιδευτείς" κιόλας,(εεεεεε πού πάει το μυαλό σας?), ν'αρχίσεις τα "νάζια" και τα "δεν μπορώ" και "αχ τί έπαθα η κακομοίρα!"....,τότε όλα γίνονται πιό εύκολα. Γι'αυτό κι ανέφερα αρχικά ό,τι είναι θέμα θέλησης και μόνο. Όχιιιι,καθόλου εύκολο δεν ήταν κι η Λούλα δεν "μ'άφησε να βγάλω μιλιά", απλά αγρίευε κι αυτό με "κράτησε" και μου "έδωσε" δύναμη ,ήταν σαν να μού'ριχνε έναν κουβά παγωμένο νερό στη μούρη κάθε φορά που πήγαινα να φωνάξω.
Το "αστείο" είναι πώς όταν πιά όλα είχαν τελειώσει κι είχα συνέλθει αρκετά απ'την νάρκωση πού εκ'των υστέρων μου έκαναν ,για να με ράψουν και να κάνουν...ό,τι είχαν να κάνουν τέλος πάντων,και με έβγαλαν έξω για να με δούν ο άντρας μου ,οι γονείς μου κλπ...κλπ...δεν με γνώρισαν κυριολεκτικά,προς στιγμήν,γιατί το κεφάλι μου ήταν σαν καρπούζι απ'το πρήξιμο κι ήμουν γεμάτη σε πρόσωπο και μάτια ,από σπασμένα μικρά αγγεία ή φλεβίτσες κι όλα αυτά βέβαια απ'τό "σφίξιμο"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
26-07-07
12:59
Εγω γέννησα με ανώδυνο...και πραγματικά δεν ξέρω τί θα είχα κάνει αν δεν είχα διπλά μου,συνεχώς,την Λούλα,(και όχι Ρούλα ),την μαία μου.Πήγαινα από τα τέλη του 7ου περίπου,μαζί με κάποιες άλλες μέλουσσες μαμάδες και κάναμε μαθήματα,τις γνωστές αναπνοές δλδ και φυσικά μάθαμε όσα "έπρεπε" να ξέρουμε για την διαδικασία της γέννας αλλά και για τις πρώτες μέρες στο σπίτι και πολλά άλλα ακόμα...
Γέννησα και τα δύο μου παιδιά φυσιολογικά,χωρίς επισκληρίδιο,γιατί και να ήθελα ο γιατρός μου ήταν "αντίθετος" γενικά,εκτός βέβαια της περίπτωσης που θα έκρινε ότι ήταν αναγκαίο! Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω εκείνο το συναίσθημα...όταν ακούμπησαν τον γιό μου,(που με έκπληξη κοιτούσα,αφου είχα επιλέξει να μην γνωρίζω το φύλο του από πρίν),στο στήθος μου.
Πώς να ξεχάσω δύο ορθάνοιχτα τεράστια μάτια πού με κοιτούσαν "βαθιά μέσα" μου.Είχαμε μείνει εκεί,στην κυριολεξία ο χρόνος είχε σταματήσει για λίγο,ακόμα κλείνω τα μάτια μου και το νοιώθω, και προσπαθούσαμε να "ρουφήξουμε"ο ένας τον άλλον. Εγώ κλαίγοντας από χαρά,από ευτυχία αλλά και από ανακούφιση πού είχε πιά "τελειώσει" και που είχα επιτέλους γεννήσει ένα υγιές,ευτυχώς,μωρό,δεν μπορούσα να "πάρω τα μάτια μου από τα δικά του!!! "Μιλούσαμε με τα μάτια" σαν να λέγαμε:" εσύ ήσουν τόσο καιρό μέσα μου? "...και το μωρό μου:" εσύ είσαι τελικά η μαμά μου,έτσι είσαι? "
Γέννησα και τα δύο μου παιδιά φυσιολογικά,χωρίς επισκληρίδιο,γιατί και να ήθελα ο γιατρός μου ήταν "αντίθετος" γενικά,εκτός βέβαια της περίπτωσης που θα έκρινε ότι ήταν αναγκαίο! Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω εκείνο το συναίσθημα...όταν ακούμπησαν τον γιό μου,(που με έκπληξη κοιτούσα,αφου είχα επιλέξει να μην γνωρίζω το φύλο του από πρίν),στο στήθος μου.
Πώς να ξεχάσω δύο ορθάνοιχτα τεράστια μάτια πού με κοιτούσαν "βαθιά μέσα" μου.Είχαμε μείνει εκεί,στην κυριολεξία ο χρόνος είχε σταματήσει για λίγο,ακόμα κλείνω τα μάτια μου και το νοιώθω, και προσπαθούσαμε να "ρουφήξουμε"ο ένας τον άλλον. Εγώ κλαίγοντας από χαρά,από ευτυχία αλλά και από ανακούφιση πού είχε πιά "τελειώσει" και που είχα επιτέλους γεννήσει ένα υγιές,ευτυχώς,μωρό,δεν μπορούσα να "πάρω τα μάτια μου από τα δικά του!!! "Μιλούσαμε με τα μάτια" σαν να λέγαμε:" εσύ ήσουν τόσο καιρό μέσα μου? "...και το μωρό μου:" εσύ είσαι τελικά η μαμά μου,έτσι είσαι? "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
22-07-07
19:27
ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΕΥΡΙΑΣΜΕΝΗ!!!
Γράφω εδώ και πόση ώρα....βγάζω "τα εξώψυχα μου",μιλάω για αυτά πού νοιώθω,πού έζησα,την γέννα,τα παιδιά μου......ΚΑΙ μόλις πατάω καταχώρηση απάντησης το κ@@@μηχάνημα με πετάει έξωωωωωωωω...Μου'ρχεται να το σπάσω.Συγγνώμη,αλλά κάποια πράγματα μία φορά γράφονται,"έτσι" όπως γράφονται.
Δεν μπορώ να το ξανακάνω αυτή την στιγμή.Μάλλον δεν έπρεπε να το κάνω καθόλου!!! Αυτό κατάλαβα!
Γράφω εδώ και πόση ώρα....βγάζω "τα εξώψυχα μου",μιλάω για αυτά πού νοιώθω,πού έζησα,την γέννα,τα παιδιά μου......ΚΑΙ μόλις πατάω καταχώρηση απάντησης το κ@@@μηχάνημα με πετάει έξωωωωωωωω...Μου'ρχεται να το σπάσω.Συγγνώμη,αλλά κάποια πράγματα μία φορά γράφονται,"έτσι" όπως γράφονται.
Δεν μπορώ να το ξανακάνω αυτή την στιγμή.Μάλλον δεν έπρεπε να το κάνω καθόλου!!! Αυτό κατάλαβα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
12-07-07
12:43
Καλημέρα!!! Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας . Να είσαστε καλά !!! Εύχομαι μ'έναν πόνο ,(πού λένε...), στις μέλλουσες μανούλες.Με τό καλό να γεννήσετε γερά νινάκια.
Κουέ μου, ρωτάς άν θυμάμαι πώς ένοιωσα. Είναι κάτι πού δεν ξεχνιέται καί το εννοώ,ιδίως όταν γέννησα τόν Δημήτρη μου,(πού είναι τώρα 12,5 χρονών). Θυμάμαι τα πάντα κι από τίς δύο γέννες μου,πού δεν ήταν κι απ'τις ευκολότερες,αλλά σίγουρα δεν ήταν κι απ'τις δυσκολότερες.Γέννησα φυσιολογικά ευτυχώς...καί λέω ευτυχώς γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να "συγκριθεί" με την καισαρική.Βέβαια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα,απ'ότι παλιότερα.Κι εννοώ αρκετά παλιότερα,όταν η καισαρική ήταν μία κανονική εγχείρηση. Τώρα πιά με την επισκληρίδιο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.Εγώ δεν έκανα επισκληρίδιο,άν και θα μπορούσα.Ο γιατρός μου ήταν αντίθετος,αφού βέβαια δεν υπήρχε ανάγκη για να κάνω.
Θα "πούμε" κι άλλα ..στο άμεσο μέλλον...είπαμεεεεε έχουμε και γενέθλια σήμερα.
Στην διάρκεια όποιος σκεφτεί ,πώς μπορούμε να "εμπλουτίσουμε" τό θέμα ,αν έχει κάποια ιδέα....οτιδήποτε τέλος πάντων ...περιμένουμε!!! Η μόνη "στεκίτισα" πού έχω παιδιά είμαι εγώ ??? Δεν το πιστεύωωωω!!! Ελάτεεεε...δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος παιδιά ή να είναι γυναίκα γιά να μας "κάνει παρέα"....μπαμπάδες πού είσαστε???
Κουέ μου, ρωτάς άν θυμάμαι πώς ένοιωσα. Είναι κάτι πού δεν ξεχνιέται καί το εννοώ,ιδίως όταν γέννησα τόν Δημήτρη μου,(πού είναι τώρα 12,5 χρονών). Θυμάμαι τα πάντα κι από τίς δύο γέννες μου,πού δεν ήταν κι απ'τις ευκολότερες,αλλά σίγουρα δεν ήταν κι απ'τις δυσκολότερες.Γέννησα φυσιολογικά ευτυχώς...καί λέω ευτυχώς γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να "συγκριθεί" με την καισαρική.Βέβαια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα,απ'ότι παλιότερα.Κι εννοώ αρκετά παλιότερα,όταν η καισαρική ήταν μία κανονική εγχείρηση. Τώρα πιά με την επισκληρίδιο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.Εγώ δεν έκανα επισκληρίδιο,άν και θα μπορούσα.Ο γιατρός μου ήταν αντίθετος,αφού βέβαια δεν υπήρχε ανάγκη για να κάνω.
Θα "πούμε" κι άλλα ..στο άμεσο μέλλον...είπαμεεεεε έχουμε και γενέθλια σήμερα.
Στην διάρκεια όποιος σκεφτεί ,πώς μπορούμε να "εμπλουτίσουμε" τό θέμα ,αν έχει κάποια ιδέα....οτιδήποτε τέλος πάντων ...περιμένουμε!!! Η μόνη "στεκίτισα" πού έχω παιδιά είμαι εγώ ??? Δεν το πιστεύωωωω!!! Ελάτεεεε...δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος παιδιά ή να είναι γυναίκα γιά να μας "κάνει παρέα"....μπαμπάδες πού είσαστε???
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
PYLH
Δραστήριο μέλος
Η PYLH αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Τουριστικά. Έχει γράψει 599 μηνύματα.
12-07-07
06:25
Σαν σήμερα πρίν 11 χρόνια....κρατούσα στην αγκαλιά μου, τόν μόλις 4 ωρών δεύτερο γιό μου!
Ναί !!! Το μωρό μου σήμερα έχει γενέθλια.
Αυτή τη στιγμή πού γράφω...,μου'ρχονται πάλι στό μυαλό όλες εκείνες οι ώρες...,όλες εκείνες οι εικόνες....από εκείνο τό βράδυ, πού με την βοήθειά της μαίας μου, ( να'σαι πάντα καλά Ρούλα ),αλλά και του γυναικολόγου μου ,(πού είχε πάντα μιά πολύ μικρή τηλεόραση στό ιατρείο του για να μην χάνει κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου), κατάφερα να γεννήσω, φυσιολογικά ευτυχώς , τον Νικόλα μου! Καθόμουν προηγουμένως και τόν κοίταζα ,ολόκληρο παιδί πιά, πού σε λίγο δεν θα τον χωράει το κρεββάτι.....,και πραγματικά δεν το πίστευα!!! Τόν Σεπτέμβριο θα πάει στην έκτη τάξη τού δημοτικού. Είναι απίστευτο πραγματικά πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...και ξαφνικά συνηδητοποιείς ότι το "μωρό" σου , δεν είναι πιά μωρό...!!!
Με αφορμή λοιπόν τα γενέθλια του παιδιού μου...και κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις...ένοιωσα την ανάγκη να γράψω "δυό λέξεις" γι'αυτό....και ν'ανοίξω ένα νέο θέμα, γιά τό οποίο όμως χρειάζομαι την βοήθειά σας! Η αρχική μου σκέψη ήταν ν'αναφερθώ ειδικότερα στην "εμπειρία της γέννας" και κατ'επέκταση στα διάφορα "πρακτικά προβλήματα" πού αντιμετωπίζει μιά μάννα....κυρίως το πρώτο διάστημα πού επιστρέφει σπίτι της από το μαιευτήριο.....καί "ξαφνικά" συνηδητοποιεί ό,τι η ζωή της .....δεν θα είναι ποτέ πιά ή ίδια!!! Μέσα απ'την προσωπική μου εμπειρία,έχοντας δυό παιδιά,αλλά και μέσα από τίς εμπειρίες και ειδικές γνώσεις των άλλων μελών και "φίλων" του e-steki...,σκέφτηκα ό,τι ίσως μπορέσουμε να "βοηθηθούμε" και να μιλήσουμε γι'αυτά πού μας "δυσκόλεψαν",ιδίως τον πρώτο εκείνο καιρό...,αλλά τελικά δεν ήταν τόσο "φοβερά"....και θα τα είχαμε αντιμετωπίσει διαφορετικά,άν "γνωρίζαμε" τότε, κάποια βασικά αλλά απλά πράγματα!
Ο λόγος πού δεν έγραψα ,αυτά πού αρχικά είχα σκεφτεί....,είναι ακριβώς το γεγονός πώς κάποιες ετοιμάζονται να γίνουν μανούλες σε λίγο καιρό ,(μ'έναν πόνο κορίτσια) .....και θα ήθελα την γνώμη όσων ενδιαφέρονται,για τό άν είναι κατάλληλο ή όχι να μιλήσουμε γιά όλ'αυτά!
Επειδή δεν γνωρίζω,ούτε άν "εδώ" που γράφω είναι το κατάλληλο σημείο γι'αυτό τό θέμα.....,φροντίστε το αναλόγως, (κι είμαι σίγουρη πώς θα το κάνετε),οι γνώστες τού φόρουμ και ζητώ συγγνώμη...αλλά....προσπαθώ.
Ναί !!! Το μωρό μου σήμερα έχει γενέθλια.
Αυτή τη στιγμή πού γράφω...,μου'ρχονται πάλι στό μυαλό όλες εκείνες οι ώρες...,όλες εκείνες οι εικόνες....από εκείνο τό βράδυ, πού με την βοήθειά της μαίας μου, ( να'σαι πάντα καλά Ρούλα ),αλλά και του γυναικολόγου μου ,(πού είχε πάντα μιά πολύ μικρή τηλεόραση στό ιατρείο του για να μην χάνει κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου), κατάφερα να γεννήσω, φυσιολογικά ευτυχώς , τον Νικόλα μου! Καθόμουν προηγουμένως και τόν κοίταζα ,ολόκληρο παιδί πιά, πού σε λίγο δεν θα τον χωράει το κρεββάτι.....,και πραγματικά δεν το πίστευα!!! Τόν Σεπτέμβριο θα πάει στην έκτη τάξη τού δημοτικού. Είναι απίστευτο πραγματικά πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...και ξαφνικά συνηδητοποιείς ότι το "μωρό" σου , δεν είναι πιά μωρό...!!!
Με αφορμή λοιπόν τα γενέθλια του παιδιού μου...και κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις...ένοιωσα την ανάγκη να γράψω "δυό λέξεις" γι'αυτό....και ν'ανοίξω ένα νέο θέμα, γιά τό οποίο όμως χρειάζομαι την βοήθειά σας! Η αρχική μου σκέψη ήταν ν'αναφερθώ ειδικότερα στην "εμπειρία της γέννας" και κατ'επέκταση στα διάφορα "πρακτικά προβλήματα" πού αντιμετωπίζει μιά μάννα....κυρίως το πρώτο διάστημα πού επιστρέφει σπίτι της από το μαιευτήριο.....καί "ξαφνικά" συνηδητοποιεί ό,τι η ζωή της .....δεν θα είναι ποτέ πιά ή ίδια!!! Μέσα απ'την προσωπική μου εμπειρία,έχοντας δυό παιδιά,αλλά και μέσα από τίς εμπειρίες και ειδικές γνώσεις των άλλων μελών και "φίλων" του e-steki...,σκέφτηκα ό,τι ίσως μπορέσουμε να "βοηθηθούμε" και να μιλήσουμε γι'αυτά πού μας "δυσκόλεψαν",ιδίως τον πρώτο εκείνο καιρό...,αλλά τελικά δεν ήταν τόσο "φοβερά"....και θα τα είχαμε αντιμετωπίσει διαφορετικά,άν "γνωρίζαμε" τότε, κάποια βασικά αλλά απλά πράγματα!
Ο λόγος πού δεν έγραψα ,αυτά πού αρχικά είχα σκεφτεί....,είναι ακριβώς το γεγονός πώς κάποιες ετοιμάζονται να γίνουν μανούλες σε λίγο καιρό ,(μ'έναν πόνο κορίτσια) .....και θα ήθελα την γνώμη όσων ενδιαφέρονται,για τό άν είναι κατάλληλο ή όχι να μιλήσουμε γιά όλ'αυτά!
Επειδή δεν γνωρίζω,ούτε άν "εδώ" που γράφω είναι το κατάλληλο σημείο γι'αυτό τό θέμα.....,φροντίστε το αναλόγως, (κι είμαι σίγουρη πώς θα το κάνετε),οι γνώστες τού φόρουμ και ζητώ συγγνώμη...αλλά....προσπαθώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.