08-01-13
21:55
Λοιπόν, βλέπω έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ για να πουν τον πόνο τους.. Ας πω κι εγώ το δικό μου..
Όλα ξεκίνησαν 1 χρόνο πριν. Εγώ, ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' αυτόν που είμαι τώρα.... Μπορώ να πω ότι από πολύ μικρή ήθελα να είμαι διαφορετική. Με κάποιο τρόπο ήδη ήμουν.. Αλλά συνέχιζα να ψάχνω τρόπους.. Τέλος πάντων, είχα ακούσει για τον αυτοτραυματισμό και παλιότερα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Πέρσι τα Χριστούγεννα λοιπόν μου κόλλησε. Δεν ξέρω πώς ή γιατί, μάλλον επειδή ήταν κάτι διαφορετικό.. Λέγανε ότι νιώθεις καλά... Τα ξεχνάς όλα... σε βοηθάει... σου διώχνει τον πόνο.... ε, μιας κι εκείνη την περίοδο πέρασα διάφορα, είπα να το δοκιμάσω, μπας και κάνει κάτι... Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς 2012, μετά από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, το έκανα.... 5-6 γρατζουνίτσες μόνο, τίποτα σοβαρό. Έλα όμως που δεν μου έφταναν... Οι 5-6 έγιναν σιγα σιγά 10... και περισσότερες.... και τα όλο και πιο δυνατά, και όλο και πιο πολύ... Μετά οι γρατζουνιές δώσανε τη θέση τους σε μικρά κοψίματα, και και απ' το να γρατζουνιέμε με τα νύχια μου κατέληξα να κόβομαι με το ξυραφάκι του πατέρα μου... Μετά με ψαλίδι... με μαχαίρι.... με γυαλί... με ότι έβρισκα. Και όλο και χειρότερα... Το έκανα κάθε βράδυ. Μπορεί και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα... Είχα πιάσει πάτο. Αλλά ένιωθα τόσο καλά.... Για πρώτη φορά, δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, δεν καταχώνιαζα τον πόνο μέσα μου... το έβγαζα έξω. Και κάθε φορά που ο πόνος ήταν πιο πολύς απ' αυτόν που μπορούσα να χειριστώ, ήξερα ότι το μαχαίρι είναι κρυμμένο στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου μου και με περιμένει.. Είχα εθιστεί... άσχημα... Προσπάθησα να σταματήσω.... όλες οι προσπάθειες κρατούσαν το πολύ 20 μέρες , το έκανα πάλι, μετά ξανα προσπάθειες... ΤΙΠΟΤΑ... Είχαν περάσει λοιπόν 20 κάτι μέρες και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω... αλλά αυτός ο καυγάς με τη μανα μου, τα κατέστρεψε όλα. Κλειδώθηκα λοιπόν μεσα στο δωμάτιό μου ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω... Κράτησε όλο το βράδυ... το αίμα έτρεχε... κι εγώ το σκούπιζα ε τα σεντόνια.......... 1 μέρα μετά, έδειξα στη μητέρα μου τα χέρια μου.. ήθελα κάποιον δίπλα μου σ' αυτή τη μάχη, και ήθελα αυτην. Ψηλοπροσπάθησε να καταλάβει, κι εγώ της εξήγησα όσα μπορούσα, αλλά είναι τόσο ξεροκέφαλη που..... γκρρρρρρ.. χειρότερα τα 'κανε... Αλλ' αυτο δεν άλλαζε τίποτα....... Εκείνο το βράδυ, είχα ορκιστεί ότι ήταν η τελευταία φορά.... και για πρώτη φορά το πίστεψα πραγματικά.
Τα κατάφεραααα.... Δηλαδή... σχεδόν... πέρασαν 20 μέρες, 40, 50, τίποτα... τα είχα καταφέρει... 70, 80... ίσως πραγματικά να τα κατάφερααα... 90... 100... 120... 121. Τέλος. Απέτυχα. Ήμερα των Χριστουγέννων... πέταξα σχεδόν 4 μήνες προσπάθειας στα σκουπίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω... δε θα το άρχιζα ποτέ... αλλά τι να κάνεις... προσπάθησα... σχεδόν τα κατάφερα... αλλά έτσι είναι οι εθισμοί... Γιαυτό συνεχίζω να το κάνω... γιατί η ελπίδα χάθηκε για πάντα... τι 5-6 και 10 γρατζουνίτσες???? 130+ μέτρησα μόνο στο δεξί μου χέρι... αν μετρήσεις και των ποδιών... 180+ και δεν μπορώ να πω ότι είμαι περήφανη... Απλά έτσι νιώθω πιοοο... ασφαλής... κοιτάζοντας το χέρι μου και ξέροντας ότι αν κοιτάξω θα το βρω θαμμένο μες τις πληγές.. Και το αίμα... αίμα = ψυχικός πόνος... όσο πιο πολύ κυλάει τόσο πιο πολύ φεύγει αυτό το βάρος στο στήθος... Βέβαια, το κενό παραμένει... αλλά κάτι είναι κι αυτο.. Λοιπόν, θα το αφήσω στην τύχη... ούτε θα προσπαθήσω, ούτε τίποτα... Απλά θα ελπίσω κάποια μέρα να πεθάνω από αιμορραγία, να γλιτώσω επιτέλους, και να σας αφήσω εσάς τους άλλους να τρώγεστε μεταξύ σας....
Αυτά είχα να πω... Ευχαριστώ για το χρόνο σας...
Θα σου έστελνα πμ αλλά επειδή βρίσκονται πολύ εκεί έξω που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση με εσένα θεώρησα πως είναι καλύτερα να στα γράψω εδώ.
Δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ψυχολόγο για αυτό δε σε παίρνω στο λαιμό να σου δώσω συμβουλές αντιμετώπισης, το μόνο που έχω να σου πω είναι να σκέφτεσαι πως δεν είσαι μόνη σου.
Σου γράφω κάποιες γραμμές υποστήριξης που μπορείς να απευθυνθείς για να βοηθήσεις τον εαυτό σου ακόμη και ανώνυμα.
Σε παρακαλώ όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται, σκέψου το και μετά πράξε.
Χαμόγελο του Παιδιού,
SOS: 1056 Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών
Ε.Ψ.Υ.Π.Ε Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Παιδιού και Εφήβου,
SOS: 801 801 11 77 Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών & Εφήβων
«Γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων 116 111»
SOS: 116 111
Κάνε αυτό το μικρό βήμα και όταν νιώσεις έτοιμη συζήτησε το στο σπίτι σου, θα δεις θα σε βοηθήσει και ας μη το πιστεύεις τώρα.
Σου εύχομαι τα καλύτερα μέσα από τη καρδιά μου, αλήθεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-11-12
19:55
ναι,,η μονη λυση σε τετοια ακραια κατασταση
εχω περασει αναλογες εμμονικες αγχωτικεςκαταστασεις,,πολυ πιο ψυχολιγκου συναισθηματικου επιπεδου
αλλα οταν αυτοτραυματιζεσαι πια
γρηγορα στο γιατρο..
οχι ψυχολογο,,αλλα ψυχιατρο,που ειναι και ψυχαναλυτες οι περισσοτεροι
ισως θα επρεπε να παρει και καποια ηρεμιστικα
(ο ψυχιατρος τα ξερει αυτα εννοειται..)
Προσωπικά πιστεύω πως ισχύει αυτό που είπαν όλοι... το κάνει για προσοχή,
και όχι ιδιαίτερα από το σπίτι της, μπορεί να το κάνει για τα μάτια της κολλητής της,
του αγοριού της και δε ξέρω και εγώ για ποιον άλλον!
Τώρα σε σχέση με αυτό που τόνισα στα λεγόμενα σου...
είσαι σίγουρος για αυτή τη συμβουλή;
Χωρίς να έχω κάποια προσωπική εμπειρία, μιλάω με βάση αυτών που μου
έχει πει μια πάρα πολύ καλή μου φίλη που έχει τελειώσει ψυχολογία,
αλλά οι δικοί μας ψυχίατροι δεν κάνουν τίποτα απολύτως, παρά μόνο
σε γεμίζουν με μια σακούλα χάπια...
Θέλω να πω ότι δεν έχει ενεργό "ρόλο" στη θεραπεία σου
και γενικότερα πιστεύω ότι ψυχίατρος συστήνεται σε πολύ ΑΚΡΑΙΕΣ καταστάσεις,
και η συγκεκριμένη περίπτωση δε μου φαίνεται ακραία προς το παρών,
μπορεί να εξελιχθεί, αλλά δεν είναι ακόμη, προλαβαίνετε αν κάποιος
ασχοληθεί άμεσα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.