Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Συμφωνώ. Αλλά ποιος θα μου δείξει την "άλλη νοοτροπία" και τον "άλλο τρόπο";δεν ειναι μπορα που θα περασει...
ειναι κατι που ηρθε για να μεινει, εκτος αν εμεις αλλαξουμε νοοτροπια και τροπο ζωης.
Θεωρώ, ότι κάπως έτσι μπαίνει στην πραγματικότητα, το παγκόσμιο "πολιτικό πρόβλημα": "Ποιός...;" !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ελπίζω ότι ήταν περιστασιακό το πρόβλημα. Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ, Isiliel!Νωέα, είναι προφανές ότι έχεις κάποιο πρόβλημα με τον υπολογιστή σου.
Εάν χρειάζεται να διορθώσω κάτι, μου λες...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ακριβώς! Αλλά εδώ μάλλον παραβλέπεις την αναφορά μου στην Πεντέμυχο. Γι' αυτήν όμως θα αναφερθώ αναλυτικότερα στα επόμενα...H μετάπτωση των Ισημεριών είναι γνωστή (με χρονολογίες) από τους αρχαίους Βαβυλωνιους κιόλας.
Βασικά, τα "πετρέλαια", αλλά κλπ πολύτιμα πράγματα, από τα σωθικά της "μάνας γης"!Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει, ήταν τι εννοούσες όταν μιλάς για "χθόνιους".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
: σ' ευχαριστώ, για την πολύτιμη διόρθωση!Iσημεριών.
Αν θα μπορούσες να γίνεις πιο συγκεκριμένος, τι θα έλεγες;Τα είχαν υπολογίσει άλλοι αιώνες πριν. Δεν πρέπει να ήταν πολύ επιμελής στις σπουδές του ο κύριος Καθηγητής.
Ίσως, να τον είχαν π.χ. "κερωμένο" ή κάτι άλλο σχετικό. Πάντως, μπορεί να σου λέω παραμύθι, αλλά πλάκα δε σου κάνω!!!Δηλαδή ένας πάπυρος, εκτεθειμένος στον ατμοσφαιρικό αέρα, επέζησε από τον καιρό του Φαληρέα, μέχρι το 1930...
Πλάκα με κάνεις; Ο Τζέκος καλλιεργούσε παπύρους τω καιρώ εκείνω;;
Αν θέλεις, ψάξ' το στις εφημερίδες εκείνων των ημερών(από 04.09.1964 και μετά)...Παράθεση:
τις 7 Νοεμβρίου 1944, ο κόσμος θα μάθαινε για τον «απαγχονισμό του στις φυλακές του Σουγκάμο». Αλλά τελικά, οι Αρ. Ωνάσης και Κ.Καραμανλής θα μάθαιναν μαζί στο Παρίσι, το βράδυ της 3 Σεπτεμβρίου 1964, ότι ο φίλος και συνοδοιπόρος τους Ζόργκε, είχε πεθάνει, μόλις, το μεσημέρι εκείνης της ημέρας!
Ε καλά ρε συ, τον άφησαν κρεμασμένο και άργησε 20 χρόνια να πεθάνει... Όπως οι δεινόσαυροι ένα πράγμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ήταν οι καιροί τέτοιοι που, ό,τι και να πεις για τα τεκταινόμενα της εποχής του Μεσοπολέμου, έχουν, όπως και να το κάνουμε, μία κάποια οσμή συνωμοσίας. Κραχ στη Γουόλ Στρητ (1929-30) της «Αμερικής»: έξαψη των εθνικιστικών παραλογισμών στην Ευρώπη, φυλετισμός-ρατσισμός, φασισμός-ναζισμός, είναι η απάντηση των «λαϊκών μαζών»(μικρομεσαίοι εποχής) της, με πρώτο «κόκκινο πανί» τους, τον «Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό». Η φήμες στην αγορά, ότι οι «έχοντες και κατέχοντες» χρυσό στην ευρωπαϊκή «Κεφαλαιαγορά» το διοχετεύουν προς την αμερικανική ήπειρο, κλονίζει συθέμελα την ευρωπαϊκή «καλή πίστη» και συσπειρώνει για «άμυνα». Εποχή, κατά την οποία, στα όρια αντοχής της «αμυντικής συσπείρωσης» των «Εθνών» εφάπτεται, η «χρυσή γραμμή» που τη χωρίζει, απʼ το «επόμενο Πόλεμο» της !
Στην Ελλάδα, πάνω κάτω, το «ίδιο κλίμα». Αλλά σε οικονομικές αναλογίες, «Ψωροκώσταινας» και σημερινού Ντουμπάι! Λίγο πολύ είναι τα περισσότερα γνωστά, από ιστορική άποψη. Ανάμεσα στα παντελώς άγνωστα όμως εκείνης της εποχής, είναι η επίσκεψη του Αριστοτέλη Ωνάση στο «Άγιο Όρος» Λίγες ημέρες αφότου, με υπογραφή του «Υπουργού Εξωτερικών το Ελληνικού Κράτους» Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και τη βούλα του Ελευθερίου Βενιζέλου, «Πρωθυπουργού του Ελληνικού Κράτους» ορίστηκε Αναπληρωματικός Πρόξενος στο Μπουένος Άιρες, παρέα με τον νεαρό Δικηγόρο Κ. Καραμανλή, τον ακόμη πιο νεαρό ;;;(εν ζωή ακόμη, γαρ!), θα περάσουν με ένα ψαροκάικο, από την Ιερισσό Χαλκιδικής, στην ανατολική ακτή του Άθω. Μαζί τους στο καραβάκι, και ένας Γιουγκοσλάβος μεσήλικας, σκανδαλωδώς σιωπηλός και απρόσιτος, τυλιγμένος μέσα σʼ ένα μακρόφαρδο μαύρο παλτό. Είναι ο Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, αστρονόμος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και διευθυντής του εκεί αστεροσκοπείου.
Συνολικά από το ψαροκάικο, εκτός από τον καπετάνιο-ιδιοκτήτη του και έναν βοηθό του, θα κατεβούν στην ακτή, άλλα εννέα άτομα. Οι τέσσερις προαναφερόμενοι και άλλοι πέντε άγνωστοι άνδρες. Ο καλόγερος όμως που θα τους προϋπαντήσει, κάνει σαν να τους γνωρίζει όλους. Χάρη αυτού γίνονται οι συστάσεις, και γίνονται όλοι πια μεταξύ τους «γνωστοί». Στο μισοσκοτεινό μονοπάτι που παίρνουν για να φθάσουν στον κοινό προορισμό τους, παρά ταύτα, θα παραμείνουν όλοι τους σιωπηλοί.
Το όνομα του πέμπτου συνεπιβάτη θα ξανακουστεί, μπροστά στη πύλη της Μονής στα γερμανικά: «Ράιχαρτ». Είναι «δημοσιογράφος» της «Φρανκφούρτερ Τσάιτουνγκ» και «φίλος του πατρός Γεωγίου». Πρόκειται για τον κατοπινό αρχικατάσκοπο Ζόργκε. Μαζί του φαίνεται να είναι και οι δύο τριανταπεντάρηδες με τις τραγιάσκες. Τον ένα θα πρέπει να τον φωνάζανε «Όλεγκ»- σλάβος ή σκανδιναβός;- και τον άλλο «Μαξ», εμφανώς γερμανικής καταγωγής.
Οι υπόλοιποι δύο της σιωπηλής παρέας είναι Κύπριοι: ένας μοναχός και κάποιος συγγενής του, που τα ονόματά τους …(ως εμπλεκόμενα γαρ, στο κατοπινό «Κυπριακό»)!
Ανεξάρτητα από το αν ήταν ή δεν ήταν οργανωμένη εκείνη η συνάντηση των εννέα επισκεπτών της Μονής με τον «πατέρα Γεώργιο»( «από το Μουτάλασκι…» της Μ. Ασίας, κατά τον Αρ. Ωνάση), ήταν πάντως για την ίδια αιτία. Κατά την ενδέκατη βραδινή, στο κονάκι( ή «ευρύχωρο κελί» του, θα τους παρουσίαζε ένα «αρχαίο σύγγραμμα». Ήταν ένα «αντίγραφο της Πεντεμύχου του Φερεκύδη», καθώς τους εξηγούσε, που είχε ξεκινήσει από την Αλεξάνδρεια πριν από τα χρόνια του Πτολεμαίου ΣΤ΄ και της Κλεοπάτρας για να βρεθεί στη Ρώμη κι από εκεί, στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, στα χέρια του Νικομήδη(86 π.Χ.) και χάρη στο νεαρό, δεκατετράχρονο τότε, Γάιο Ιούλιο Καίσαρα!
Από τα χρόνια ακόμη του Αυγούστου είχε ακουστεί, ότι τάχα είχαν χαθεί οριστικά, και το πρωτότυπο της Πεντεμύχου αλλά και το μοναδικό της αντίγραφο. Το πρωτότυπο βέβαια ήταν χαμένο, αφότου είχε πεθάνει ο τελευταίος κάτοχός του, ο Δημήτριος ο Φαληρέας(μέσα 3ου π.Χ. αι.). Αλλά το μοναδικό της αντίγραφο είχε δοθεί στο ρωμαϊκό κατεστημένο- στους Ιούλιους, γένος πατρικίων αναγόμενο στο Αινεία- από τους αλεξανδρινούς τραπεζίτες Ραμπίριους. Αυτοί το είχαν αποκτήσει, όταν οι Πτολεμαίοι πια είχαν φθάσει στο σημείο να δανείζονται από τους Ραμπίριους, έναντι ενεχύρων: ακόμη και «βιβλίων»!
Το ενδιαφέρον για την τύχη της Πεντεμύχου του Φερεκύδη, κατά τις ημέρες του Αυγούστου, το είχαν εξάψει πρώτοι και καλύτεροι βέβαια, οι «νεο-πυθαγόριοι» εποχής. Αλλά το κατάλληλο έδαφος για τις διάφορες διαδόσεις τους, ήταν το επικαιρικό ενδιαφέρον των Ρωμαίων πολιτών για την Αστρολογία και τις πέριξ αυτής θρησκευτικές δοξασίες. Ανάμεσα λοιπόν στις μυθικές υπερβολές τους, διέδιδαν και μαρτυρούσαν -επικαλούνταν μάλιστα και τη μαρτυρία των Ραμπίριους, που είχαν μετακομίσει ήδη στη Ρώμη- ότι η πρώτη περγαμηνή του συγγράμματος απεικόνιζε, έναν ενιαίο «χάρτη ουρανού και γης».
Κατά μία έννοια, με τέτοιου είδους διαδόσεις και «σπερμολογίες», κι εκείνη η εποχή είχε τους ανάλογους με την εποχή μας «Εξωγήινους». Η φήμη της ύπαρξης ενός τέτοιου «χάρτη», όπου «ουρανός και γη» φαίνονταν σαν «ένα», συνοδεύονταν από «μυθικές υπερβολές», που με τις σημερινές θετικές διαστημικές αναλογίες θα προϋπέθεταν «εξωγήινες» εμπειρίες και γνώσεις. Αλλά το 1931 μ.Χ. η ανθρωπότητα, μόλις που είχε μπει στην εποχή της σύγχρονης αεροστατικής και αεροπλοΐας.
Ο Μ. Μιλάνκοβιτς είχε επισκεφθεί τον Άθω αρκετές φορές κατά το διάστημα 1925-1930. Η συγγενική του σχέση με μοναχούς από τη Σερβία συνέβαλε τα μέγιστα, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να μελετήσει σπάνια αρχαία κείμενα της ελληνικής εποχής και όχι μόνον. Το κείμενο όμως που τον είχε «μαγέψει» ήταν η «χαμένης Πεντέμυχος». Ήδη σε εκείνη τη συνάντηση των εννέα με τον «πατέρα Γεώργιο», ήταν έτοιμος να εκθέσει τα αποτελέσματα μελέτης και έρευνας πέντε ετών, για τον ενιαίο χάρτη «ουρανού και γης».
Από τα συμφραζόμενα του πρώτου κιόλας κεφαλαίου της Πεντεμύχου, αλλά και κατά τις νουθεσίες, παραινέσεις και παρακλήσεις του σεβάσμιου «πατέρα Γεώργιου», αντικείμενο των αρχικών ερευνών του Γιουγκοσλάβου επιστήμονα θα ήταν οι αιτίες σχηματισμού των παγετώνων πάνω στον Πλανήτη μας. Θεωρώντας ότι βασικός συντελεστής των γήινων παγετώνων ήταν ο ίδιος ο Ήλιος, υπολόγισε τους τρεις μεταβλητούς παράγοντες που καθορίζουν τη ροή της ηλιακής ενέργειας: τη μετάπτωση ισημερινών, την κλίση του γήινου άξονα και την εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς.
Χάρη των υπολογισμών του εκείνων, θα ερμήνευε τη σημασία που είχε μία μαθηματική γραφική παράσταση, ο χάρτης «ουρανού και γης». Στα κατοπινά χρόνια, η ίδια γραφική παράσταση, μεταφερμένη στα «ακαδημαϊκά συγγράμματα», θα αποκαλούνταν «Καμπύλη του Μιλάνκοβιτς». Εκείνο το βραδινό όμως του 1931, ο «πατέρας Γεώργιος» και οι υπόλοιποι οκτώ συνακροατές του, θα μάθαιναν πρώτοι, για τις φυσικές επιπτώσεις των μεταβολών ροής της ηλιακής ενέργειας, στο εξωτερικό και εσωτερικό(«χθόνιο») γήινο περιβάλλον.
Το δειλινό της επομένης, κάπου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης, καθώς ο νεαρός Δικηγόρος Κ. Καραμανλής σφίγγει το χέρι του «Υποπρόξενου κ. Αρ. Ωνάση», αποχαιρετώντας τον, λέει:
«Δηλαδή… θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο πλούσιοι κι απʼ τους Εμίρηδες! Για φαντάσου!».
Οι υπόλοιποι εφτά γέλασαν ομοθυμαδόν. Αλλά ο «Αρίστος», που το ένα πόδι του είχε πατήσει στο σκαλοπάτι του τρένου, με το σοβαρό ύφος που κρατούσε σʼ όλη την προηγούμενη κουβέντα τους, θα συμφωνούσε:
«Ναι, ναι … κι αν πετύχει το κόλπο μου στην Αμερική… κάτω… με τους Λατίνους…θα κάνουμε το Αιγαίο, το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου! Αρκεί εσείς τουλάχιστον…να τουμπάρετε τους βόρειους γείτονες…τους ανατολικούς θα τους αναλάβω εγώ!»!
Με την «Καμπύλη Μιλάνκοβιτς» στις τσάντες τους, ο καθένας από τους εννέα επισκέπτες του «πατέρα Γεώργιου», θα επέστρεφε στο «σπίτι» του. Ο Ράιχαρτ Ζόργκε, στη Γερμανία. Ο Κ. Καραμανλής θα επέστρεφε για τις διακοπές του στη γενέτειρά του, στο «Κιούπκιοϊ»(Πρώτη) κι ο Αρ. Ωνάσης στο Μπουένος Άιρες, για να ασκήσει τα διπλωματικά του καθήκοντα και τις επιχειρηματικές του φιλοδοξίες. Όλοι, και οι εννέα, πριν πάρουν την «ευλογία» του σεβάσμιου μοναχού, του είχαν δώσει «λόγο τιμής», για «ιερή σιωπή». Μέχρι να εξασφαλιστεί απόλυτα η προστασία του χάρτινού εκείνου δέματος- «κάπου στο Σουρινάμ», καθώς είχε υποσχεθεί ο Αρ. Ωνάσης- ούτε κι ο ίδιος ο Μ. Μιλάνκοβιτς θα έπρεπε να κάνει τις «ακαδημαϊκές ανακοινώσεις» του.
Τελικά, ο Γιουγκοσλάβος επιστήμονας πήρε «ευλογία του πατέρα Γεώργιου» και έκανες τις επιστημονικές του ανακοινώσεις, μετά από τρία χρόνια. Στο διάστημα εκείνο, ο Αρ. Ωνάσης, θα παρέδιδε την περιτυλιγμένη Πεντέμυχο για φύλαξη, στη φίλη του Λάγια Τούρε, που θα μετακόμιζε γιʼ αυτό, από το Μπουένος Άιρες στο Καγιέν της γαλλικής Γουιάνας.
Ο Ζόργκε, αφού ταξιδεύει για περισσότερο από ένα χρόνο, μεταξύ Γερμανίας, Αμερικής και Ιαπωνίας, στα τέλη του 1932 καταλήγει στη Μόσχα. Εκεί, παραδίδει στην Κομιντέρ ένα «οικογενειακό μυστικό» του. Με τη βοήθεια Γερμανών και Ιαπώνων επιστημόνων, είχε καταλήξει σε «βάσιμες υποθέσεις και θετικά συμπεράσματα», για τα «πετρέλαια του Μπακού». Το «οικογενειακό μυστικό» του, αφορούσε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες που έδειχναν, τους «βυθούς της Κασπίας»!
Το ίδιο «μυστικό», την επόμενη χρονιά ο Ζόργκε, θα το παρέδιδε στους Γερμανούς «Εθνικοσοσιαλιστές»(Ναζί) και θα εμπλεκόταν μαζί τους στις εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου 1933 επιστρέφει, μέσω Καναδά και Η.Π.Α., στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, θα γίνει το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο στους διπλωματικούς και εμπορικούς κύκλους της Δύσης στην Ιαπωνία. Παρά ταύτα, και μέχρι 7 Νοεμβρίου 1944, ο Ιάπωνας Αυτοκράτορας και οι Υπηρεσίες του, θα τον αντιμετώπιζαν ως τον «εμπορικό ακόλουθο της φίλης Γερμανίας», που όμως είχε ξεστρατίσει σε «κατασκοπευτικές ενέργειες, υπέρ της Κομιντέρν και του διεθνούς Κομμουνισμού». Στις 7 Νοεμβρίου 1944, ο κόσμος θα μάθαινε για τον «απαγχονισμό του στις φυλακές του Σουγκάμο». Αλλά τελικά, οι Αρ. Ωνάσης και Κ.Καραμανλής θα μάθαιναν μαζί στο Παρίσι, το βράδυ της 3 Σεπτεμβρίου 1964, ότι ο φίλος και συνοδοιπόρος τους Ζόργκε, είχε πεθάνει, μόλις, το μεσημέρι εκείνης της ημέρας!
Νωεύς ¦
συνεχίζεται
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αντί προλόγου
Προτείνω να γράψουμε μαζί ένα «διαφορετικό παραμύθι», κάτι που να είναι «διαχρονικό»- πχ, από το μέλλον στο παρελθόν, πίσω στο παρόν και πάλι στο μέλλον ή στο παρελθόν, ανάλογα με το συλλογικό μας κέφι- αλλά παραμυθένιο, ακόμη κι όταν πρόκειται για «ιστορική αλήθεια» ή «μυθική περίπτωση» το «ρεζουμέ» του λόγου μας.
Σαν εισηγητής του θέματος, βάζω τον όρο «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ», στη θέση του «Μία φορά και έναν καιρό…». Η «εικονική πραγματικότητα» μπαίνει, σαν το «κυρίως θέμα» του παραμυθιού μας και το «συλλογικό παραμύθι», θα είναι το τελικό μας «διαφορετικό παραμύθι», χωρίς απαραίτητα να καταλήξει σε εκείνο το «και εμείς καλύτερα».
Σαν πρώτος, θέλοντας και μη, μεταξύ μας παραμυθάς, πολλές φορές μπορεί να με πιάνει ο «μονόλογος». Αλλά εσείς, μʼ όλο το θάρρος (και το δίκιο σας!), να γίνεστε προπέτες, να με διακόπτεται. (Αρκεί βέβαια τα σχετικά παραμυθένια σας, να αξίζουν το δικό σας «μονόλογο»!).
Λοιπόν…..μʼ αρέσει να αρχίσω από κάτι, που πλέον πάει να γίνει το πιο κρίσιμα «υπό εξαφάνιση είδος»: από τους πάγους του πλανήτη! «Οι πάγοι λιώνουν!», και το γνωρίζουν σήμερα τουλάχιστον, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν, «δημοκρατικά πολιτικά δικαιώματα»: ψηφίζουν και ψηφίζονται. Αλλά όταν λιώνουν οι πάγοι, συμβαίνει σίγουρα(!) ό,τι ακριβώς φοβούνται οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας, μετά από κάθε μεγάλη πυρκαγιά: οι πλημμύρες!
«Ενόψει της 5ης Παγετώδους ή απλά, στην αποκορύφωση της 4ης Ημιπαγετώδους;»: ένα ερώτημα «ανθρωπο-περιβαλλοντολογικό», που το θέτει πια και η «επιστημονική γνώση»! Ερωτήματα-απαντήσεις-απόψεις-ιδέες: με επίκεντρο, πάντα, τον Άνθρωπο!
-«Πάγοι ή πλημμύρες?», το «εν κατακλείδι» ερώτημα της τρέχουσας περιβαλλοντολογικής μας «αφύπνισης», από τα Μ.Μ.Ε. Τα κείμενα που θα ακολουθήσουν με την υπογραφή του Νωέα, έχουν θέση εισηγήσεων, παρά παγιωμένες απόψεις ενός ακόμη «κάποιου παντογνώστη», αλλά ενός «αμήχανου παραμυθά»…
Θέμα 1ο : Ερώτημα πρώτης προτεραιότητας, «εν πνεύματι και αληθεία»: Η ανθρωπότητα, «εν κινδύνω»?
Το ό,τι οδεύουμε ολοταχώς προς ένα είδος Κατακλυσμού, ηλίου φαεινότερο. Έχει γίνει σχεδόν καθημερινό συμπλήρωμα των δελτίων ειδήσεων των καναλιών: «οι πάγοι λιώνουν…!». «Ο πολιτισμός », έγραφε ο Ιστορικός του Πολιτισμού Will Durant, πολύ πριν τον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο,« ευρίσκεται ίσως ανάμεσα σε δύο παγετώδεις εποχές. Εάν οι παγετώνες εξαπλωθούν πάλι σε ολόκληρη την γη και τα έργα των ανθρώπων καλυφθούν από τον πάγο και τους βράχους, η ζωή θα υποχρεωθεί να βρει καταφύγιο σε κάποια γωνία του Πλανήτη».
Προφανώς εκείνη την εποχή, πολύ πριν τη «διάσπαση του ατόμου» και την «πυρηνική ενέργεια»(1945), οι συνθήκες, γήινου και ανθρώπινου «περιβάλλοντος», προδιέθεταν, για την προσμονή μείωσης της θερμοκρασίας του Πλανήτη, παρά την ήδη διανυόμενη περίοδο αύξησής της. Συνεπώς, πριν το 1945, έτος ρίψης των πρώτων πυρηνικών βομβών στην Ιαπωνία, τι πιο φυσικό να περίμεναν οι άνθρωποι, τους «πάγους του Βορρά» μάλλον, παρά τις «καταιγίδες του Νότου». Το «Μανιτάρι» ήταν τόσο «Μεγάλο», που κάθε άνθρωπος μπροστά του θα πάθαινε, εκείνο που παθαίνει ο ελέφαντας στη θέα ενός ποντικού: θα «πάγωνε το αίμα» του!
Αυτό, το μεταξύ ψύχους και καύσωνα ζήτημα, λοιπόν, που σήμερα έχει πάρει πια «λαϊκές διαστάσεις», κάποτε είχε ενδιαφέρον μόνον σε «ακαδημαϊκό επίπεδο». Σε γενικές γραμμές, οι Γεωλόγοι μετρούν την 1η Παγετώδη από το 500.000 και μέχρι το 475.000 π.Χ. περίπου. Σε εκείνη την ολοκληρωτική κάλυψη του Πλανήτη από τους πάγους, αποδίδεται από την Παλαιοντολογία ο «άνθρωπος του Πιλντάουν» ή «Εωάνθρωπος» και από τις «λαϊκές φήμες», ο «Χιονάνθρωπος».
Στη συνέχεια:
-Η 1η Ημιπαγετώδης κράτησε μέχρι το 400.000.
-Η 2η Παγετώδεις ακολούθησε για τα επόμενα 25.000 χρόνια.
-Η 2η Ημιπαγετώδεις, από το 375.000 μέχρι το 175.000 π.Χ..
-Η 3η Παγετώδεις, μέχρι το 150.000 π.Χ..
-Η 3η Ημιπαγετώδεις, μέχρι το 50.000 π.Χ..
-Η 4η Παγετώδεις, μέχρι το 25.000 π.Χ..
Από το 25.000 π.Χ. λοιπόν και μετά, διανύουμε την 4η Ημιπαγετώδη; Μήπως τελείωσε η παγετώδη περιοδικότητα και μπαίνουμε σε μία «αντίθετη ακολουθία», μία ας πούμε «Θερμιτώδη εποχή» κυριαρχίας του ήλιου πάνω στους πάγους; Ή μήπως το «λιώσιμο των πάγων», απλά είναι μία πρώτη φάση του ερχομού, των πάγων της 5ης Παγετώδους;
Αν πάρουμε τα πράγματα στη βάση της λεγόμενης «δυτικής παράδοσης», κοινώς της «βιβλικής» ή «μυθολογικής», μετά τον λεγόμενο «Κατακλυσμό του Νώε», ο Θεός υποσχέθηκε να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό, με τα νερά. Εξ ου και το Ουράνιο Τόξο: η «Ίρις» των Ελλήνων τότε, του «New Age» σήμερα. Τότε λοιπόν, γιατί τόση κουβέντα, για την αύξηση της θερμότητας; Μήπως αν είχαμε μείωση και πηγαίναμε ολοφάνερα προς νέους παγετώνες, θα ήμασταν «πιο έτοιμοι» να τους υποδεχθούμε;
Η ανθρωπότητα αναμφίβολα διέρχεται «θερμές εποχές», από πολλές απόψεις. Συμβολικά, έως και «χολυγουντιανά», στο επίπεδο της νέας παγκόσμιας πολιτικής τάξης πραγμάτων, μετά τον «Ψυχρό Πόλεμο», μόνον «θερμά πράγματα» θα περίμενε κανείς, από την φυσική ακολουθία της ιστορίας. Σε οικονομικό επίπεδο, εξάλλου, το σύνδρομο της Κίνας καταλήγει σε «πλημμυρίδες», που ήδη κατακλύζουν τις ένθεν και ένθεν ακτές του «Υπερατλαντικού Παράγοντα». Το διφορούμενο πάθημα της Φλόριδας, μία με την «ιστορική» εκείνη «εκλογή» κι δύο, με τις «καταιγίδες του Νότου»( βλέπε, αφύπνιση Λατίνων και Ινδιάνων!), δεν είναι άμοιρο των πρόσφατων επαφών ΗΠΑ-Καναδά, για «στενότερη συνεργασία». Το παγκόσμιο ενεργειακό ζήτημα είναι, πρωτίστως πολιτικό και …τριτευόντως, «περιβαλλοντολογικό»!
Έτσι κι αλλιώς όμως, σʼ όλες τις γνωστές ιστορικές περιόδους των ανθρώπινων πραγμάτων, οι Κυρίαρχοι, θεωρούσαν εχθρικό, κάθε «περιβάλλον». Η ανθρωπότητα διέρχεται μία άγνωστης διάρκειας περίοδο, κατά την οποία θα πρέπει, «με νύχια και με δόντια», να αποφύγει τον «επόμενο πόλεμο». Ακραία, οριακή συνέπεια; Θα πρέπει η παγκόσμια πολιτική τάξη πραγμάτων, για χάρη της παγκόσμιας ειρήνης, να αντέξει τη «διαδικασία σύγκλισης», μεταξύ των δεικτών κατανάλωσης ενέργειας, του «μέσου Αμερικανού Πολίτη» και του «μέσου Κινέζου»(Πολίτη)! Ή λοιπόν, οι «Κινέζοι» θα γίνουν «Αμερικανοί» και οι «Αμερικανοί», «Κινέζοι. Ή θα πρέπει, διαφορετικά- και «λογικά»;- όλοι οι άνθρωποι να γίνουν, ή «Αμερικανοί» ή «Κινέζοι». Ο «μέσος όρος» τους, θα αναθυμιάζει για πολύ καιρό ακόμη, ως «υπαρκτός σοσιαλισμός». Αλλά την όποια αγωνία της εγκυμοσύνης αυτού του «μέσου όρου», μέχρι «τότε», θα την πληρώνει το «Περιβάλλον»: χάρη της «ανάπτυξης», ένθεν και ένθεν! Πέρα από όλα όσα θα μπορούσαν να θεωρηθούν και να αποδοθούν, στα γενικά συμπεράσματα της ανθρωπότητας από τις συνέπειες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το πλέον ραφιναρισμένο πολιτισμικό προϊόν της μεταπολεμικής περιόδου, δεν μπορούσε παρά να ήταν, ο Έλεγχος. Προφανέστατα, το «ποτήρι ξεχείλισε», όχι μόνον από αυτές καθαυτές τις καταστροφές του Πολέμου, αλλά προπάντων(!), από την ανάγκη «ελέγχου της πυρηνικής ενέργειας»: για «ειρηνικούς σκοπούς»!
Όχι άμοιρο των επιτευγμάτων των φυσικών επιστημών και των πολεμικών τους τότε εφαρμογών υπήρξε, αμέσως από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η εμφάνιση της «νέας επιστήμης», της Κυβερνητικής ή, πιο αναλυτικά και συγκεκριμένα, μίας «Μηχανικής Ελέγχου και Επικοινωνιών των Συστημάτων», όπως π.χ. ο άνθρωπος, το «DNA» κλπ.. Θεμελιώδη θεωρητικό ρόλο, για την έναρξη της εποχής του «κυβερνώμενου ανθρώπου», θα έπαιζε η έκδοση του «Κυβερνητική- Έλεγχος και Επικοινωνία στο Ζώο και στη Μηχανή»(Cybernetics, or Control and Communication in the Animal and the Machine- N. Wiener, N.Y. 1949).
Ως «κυβερνώμενος άνθρωπος» θεωρείται εδώ κάθε ανθρώπινη ύπαρξη του Πλανήτη, που απολαμβάνει ή επιθυμεί να απολαύσει οποιοδήποτε από τα «προϊόντα» της μεταπολεμικής «Κυβερνητικής». Δεδομένου ότι το «μυστικό» προαπαιτούμενό της, δεν είναι παρά ένα «κύκλωμα επανατροφοδότησης»(feetback), κι o «κυβερνώμενος άνθρωπος» για το «κύκλωμα», δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία σκέτη… «πληροφορία» του, χωρίς κατʼ ανάγκη κάποιο νόημα!
Είτε λοιπόν οδεύουμε ως ανθρωπότητα προς την 5η Παγετώδη είτε, προς το τέλος των Παγετώνων, η «Κυβερνητική» φαίνεται σήμερα ως «θεόσταλτο δώρο», για την «κωδικοποίηση των ειδών»(μορφών ζωής) του Πλανήτη, ενόψει «κάθε ενδεχομένου». Το λεπτό ζήτημα όμως που θέτει η ιστορία στο φυσικό άνθρωπο σήμερα, είναι ίσως και το «έσχατο»: Ποιος ελέγχει την «Κυβερνητική»? Ο κίνδυνος από το (ενδεχόμενο «ανεξέλεγκτό» της, δεν διαφέρει αν απαντήσουμε, «ο Θεός» ή … «η τύχη και το χάος».- Νωεύς f
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Φυσικά, τον "κατακλυσμό" τον εννοώ αλληγορικά, για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, μετά τις επικείμενες εκλογές...φίλε Dr!Ποιός προβλέπει κατακλυσμό στις 19 Σεπτέμβρη ; Ελλάδα μεριά ; Είσαι και Νωεύς, η κιβωτός του Νώε έχει καμμιά σχέση ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Συμφωνώ! Γι' αυτό όμως ίσως να μου ήρθε η ιδεά, να ανοίξουμε το θέμα...επαφίεμαι, για περαιτέρω συζήτηση, μετά τον "κατακλυσμό" της 19-09-2007 ...(;;Όλοι έχουν μια αμυδρή ιδέα για το τι συμβαίνει, μια εξίσου αμυδρή για το τι φταίει, μια εξίσου αμυδρή αλλά παθιασμένη για το τι πρέπει να γίνει την οποία διατυπώνουν με στόμφο - και μέτα φεύγουν αφήνοντας το πσ ανοιχτό ()
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Έγινε συγχώνευση θεμάτων.
Το παρόν προέρχεται από το θέμα
"Πάγοι ή πλημμύρες;"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Πάγοι ή πλημμύρες;" είναι το ενκατακλείδι ερώτημα που θέτει η επικαιρική μας "περιβαλλοντολογική αφύπνιση". Το ζήτημα αφορά φυσικά, τόσο τα τεκταινόμενα στο "φυσικό", όσο και στο "ιστορικό"(ανθρωπογενές) περιβάλλον.
Παίρνω αφορμή, από τα πάμπολλα σχετικά ερεθίσματα των ημερών μας, τα οποία μεταξύ άλλων προβλέπουν "καταποντισμούς", όχι μόνον των "παγωμένων πόλων" μας, αλλά και πολλών "τουριστικών" σήμερα "θερέτρων", αν μη τι άλλο!!!Το "στέκι" άραγε, τι έχει να πει επί αυτού;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.