Θα ησουν ομως χαρουμενη αν δουλευες απο το πρωι ως το βραδυ κι ερχοταν η μαμα σου να σε βοηθα με το σπιτι και τα παιδια σου? Θα ησουν χαρουμενη αν ηθελες να λειψεις ενα 3ημερο με τον ανδρα σου και σου κρατουσε τα μωρα η μαμα κι ο μπαμπας σου? Θα ησουν χαρουμενη αν καθε φορα που θα ειχες μιαν αναγκη να σ' εξυπηρετουσαν οι γονεις σου? Αν ναι, θα επρεπε να εισαι και χαρουμενη που θα τους εκανες ΕΚΕΙΝΟΥΣ χαρουμενους με το να παντρευτεις σε μιαν εκκλησια αν το ηθελαν τοσο πολυ (εκτος αν εχεις αλλαξοπιστησει που παμε αλλου). Το πως θα γινοταν η ολη τελετη, με ή χωρις πανηγυρια, θα μπορουσες να το συζητησεις και να βρειτε λυσεις. Αλλα αν δε δεχοσουν να τους ικανοποιησεις, θα επρεπε κατα τη γνωμη μου αυτοματως, να μην εχεις την οποιαδηποτε απαιτηση ή επιθυμια απο αυτους απο εκει κι επειτα. Αλλωστε δεν ειναι εγκλημα να θελουν οι γονεις να δουν το παιδι τους στην εκκλησια. Ουτε εγκλημα αυτο που ζητας εσυ βεβαια. Αλλα μετα δε θα επρεπε να εχεις ουδεμια απαιτηση ή επιθυμια απο εκεινους.
Επανέρχομαι στο μήνυμά σου
Εννοείται ότι είναι πολύ υποκειμενικά όλα και πολύ λεπτές οι ισορροπίες.
Για μένα στην αγάπη δεν εξαγοράζεις ποτέ τον άλλον.
Εάν οι γονείς μου αποφάσιζαν να δεχτούν την απόφασή μου να μην παντρευτώ, ή να μην παντρευτώ με τον τρόπο που αυτοί ονειρεύονταν, δε θα σήμαινε ότι παραιτούνται γενικά από το ρόλο τους ως γονείς και παππούς/γιαγιά. Αλλιώς τι αποδέχτηκαν; Απλά κόψαμε τις σχέσεις μας;
Στην αγάπη δεν απαιτείς, και το να φροντίζουν τα εγγόνια τους θα ήταν επιθυμία και των δυο μας.
Εάν πάλι υποχωρούσα, είτε γιατί δεν είχα τη δύναμη να επιμείνω σε αυτό που προτιμώ, είτε γιατί υποχώρησα για να τους δω χαρούμενους (και να χαρώ με τη χαρά τους), θα επωμιζόμουν κι εγώ αυτήν την απόφαση, χωρίς να ζητάω μετά ανταλλάγματα ή να τους φορτώνω με τύψεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο καλός μου δεν είναι. Εμένα με βάφτισαν όταν ήμουν μωρό, αλλά πρόσφατα αποφάσισα ότι δε θέλω να είμαι πια μέλος της ενορίας. Φαντάζομαι διαφέρουν λίγο τα συστήματα σε διαφορετικές χώρες, αλλά όπως και να ΄χει, δεν μπορούμε να παντρευτούμε σε εκκλησία. Σ΄αυτήν την περίπτωση δε θα ήταν παράλογο να απαιτήσουν οι δικοί μου να γίνει ο καλός μου μέλος της ενορίας (ή να βαπτιστεί!), για να με δουν εμένα νύφη στην εκκλησία;
Όχι ότι τους νοιάζει δηλαδή, απλά μου δημιουργήθηκε η απορία από τη συζήτηση για την εκπλήρωση επιθυμιών και των γονιών σε λογικά πλαίσια. Ποια είναι αυτά τα λογικά πλαίσια;
Δεν ξέρω αν χωρά "λογική" σε ένα θέμα που ορίζεται κυρίως από συναισθηματικά κίνητρα.
Μία φίλη μου είναι μουσουλμάνα και ο καλός της προτεστάντης. Πατρεύτικαν με πολιτικό γάμο.
Αλλά η ευρύτερη οικογένειά της (πέρα από γονείς και αδέρφια δηλαδή, ίσως και κάποιους άλλους) νομίζει ότι αυτός άλλαξε θρησκεία, ώστε να παντρευτούν σύμφωνα με το Ισλάμ.
Αφού θα τους κακοκάρδιζε η αλήθεια και θα είχαν τσάμπα παρεξηγήσεις, γιατί να μην πουν ένα λευκό ψέμα;
Δεν έχει πολλή σχέση με το δικό σου παράδειγμα, αλλά είναι και τα δύο περιπτώσεις προτεραιοτήτων.
Σαφώς, κι εγώ έχω λίγα χρόνια που συνειδητοποίησα ότι η εκκλησία δε μου πρόσφερε ποτέ κάτι.ΤΙποτε απο τα δυο! Ειναι σκεψεις που κανω γενικως! Και με αφορμη το ποστ σου, ειπα και τη δικη μου πλευρα. Σε καποια ζητηματα ειχα την ιδια αποψη με εσενα. Αλλαξα καποια εν καιρω και φανταζομαι οι περισσοτερες με τον καιρο αλλαζουμε καποιες αποψεις μας.
Επίσης παρευρέθηκα σε σχετικά μεγάλη ποικιλία γάμων (πολιτικοί, καθολικοί, ορθόδοξοι, ή απλό σύμφωνο) και κάθε φορά έθετα και στον εαυτό μου ερωτήματα.
Υποθέτω εάν ήθελα ανέκαθεν και πραγματικά να παντρευτώ, και δη με συγκεκριμένο τρόπο, δε θα είχα τόσες απορίες και σκέψεις..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν ονειρεύομαι θρησκευτικό γάμο για λόγους που αφορούν κυρίως την εκκλησία.
Το πρόβλημα που βλέπω σε άλλους, κάποιους άλλους χωρίς να γενικεύω και χωρίς επ'ουδενί να απορρίπτω το γάμο γενικότερα, είναι το να κάνουν κάτι που δεν τους εκφράζει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εχεις σκεφτει πως οι διαφωνιες μπορει να ερχονται απο το ιδιο το ζευγαρι κι οχι απο τους τριτους; Αλλα ακομα κι αν συμφωνει σε κατι το ζευγαρι και ζητηθει απο τους τριτους κατι, δεν ειναι τοσο κακο να τους ικανοποιησεις στα πλαισια του λογικου παντα ειδικα οταν αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι γονεις σας. Γενικοτερα τετοιες καταστασεις, επειδη στην πλειοψηφια των ζευγαριων που πανε για γαμο συμβαινουν, χρειαζεται ψυχραιμια και συνεργασια του ζευγαριου ακομα κι αν διαφωνησουν μεταξυ τους. Καποια μεση λυση ή υποχωρηση του ενος τωρ και σε καποι αλλη περπτωση υποχωρηση του αλλου. Ετσι παει. Και μετα απο αυτο το αγχος που λες κι ολη την αρνητικοτητα ερχεται η ευτυχια γιατι οι στιγμες αυτες ευτυχιας δεν συγκρινονται με κανενα αγχος. Τα εξοδα ξεχνιουνται, το αγχος της ημερας η της περιοδου φευγει, οι τριτοι επιστρεφουν στην ζωη τους και μενει το μεταξυ σας, η αισθηση ανακουφισης και συνεργασιας. Αν ολο αυτο φαινεται βαρυ σε καποιον, μπορει πολυ απλα να μην κουνηθει απο τη θεση του και να μην ρισκαρει να παει παρακατω. Οι ελευθερες σχεσεις αλλωστε δεν ειναι πια ταμπου, οποτε μενει το ζευγαρι εκει που ειναι χωρις να προχωρησει σε γαμο κι ολ μια χαρα. Η ερχεται σε ευθεια συγκρουση με τους γυρω και μενει μονο του. Αυτο μοιαζει επαναστατικα υπεροχο και ρομαντικο, αλλα τελικα ισως δεν ειναι τοσο. Για αυτο πιστευω πως υποχωρησεις σε λογικα πλαισια ειναι η ιδανικη λυση για ενα ζευγαρι που σκεφτεται τον γαμο..
Σαφώς και το έχω σκεφτεί, δεν απέκλεισα καμία οπτική γωνία!
Όσον αφορά το ζήτημα άγχους και χαράς για την τελετή του γάμου, σεβαστή η γνώμη σου.
Και συμφωνώ απόλυτα με το τελευταίο, σε bold.
Αλλά γενικοί κανόνες δεν υπάρχουν. Και να σημειώσω ότι προσωπικά δε δέχομαι ούτε δέχηκα, και ούτε θα δεχτώ (αν γνωρίζω καλά τι άτομα είναι οι δικοί μου, που μετά από κάποιες δεκαετίες το ελπίζω) πίεση για τα πρέπει του γάμου. Ό,τι λέω είναι με βάση την υπόθεση ότι αν οι δικοί μου ήταν οι τύποι που θέλουν να με παντρέψουν σε εκκλησία γιατί "έτσι πρέπει", ή για να καλέσουν κόσμο και να ξεπληρώσουν υποχρεώσεις, δε θα ήμουν απόλυτα χαρούμενη.
Τέλος, δεν ταυτίζομαι απόλυτα με μία άποψη που ειπώθηκε παρακάτω, ότι καλύτερα να κρατήσεις τα λεφτά του γάμου για ένα όμορφο ταξίδι. Αλλά βρίσκω ότι ένας γάμος μπορεί να γίνει παράλογα ακριβός και θα λυπόμουν να ξοδέψω πχ για λαμπάδες. Τι; Λαμπάδες.
Ας μη γενικεύουμε με βάση αυτά που ξέρουμε από τους γύρω μας, δεν ξέρεις τι γίνεται στο δίπλα μαχαλά. Κατ'εμέ, είτε κάποιος δε γουστάρει να δώσει ούτε ευρώ για τα εθιμοτυπικά, είτε κάποιος ονειρεύεται τον παραμυθένιο γάμο, με γεια του με χαρά του.
Live and let live.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο καθένας κάνει όπως νομίζει, ζυγίζοντας τα πάντα:
- Το όνειρο της "μεγάλης μέρας"
- Τα έξοδα
- Η πίστη, ή η έλλειψη αυτής (για θρησκευτικό γάμο)
- Το άγχος
- Οι επιθυμίες των γύρω μας: το όνειρο του μπαμπά να σε πάει στην εκκλησία... ή αντίθετα, το όνειρο του μπαμπά να καλέσει συνεργάτες του στο γάμο σου. Υπέρ και κατά.
- κλπ κλπ
Καθένας κάνει όπως νομίζει, και δε μας πέφτει λόγος για το τι κάνουν. Προσωπικά απλά στεναχωριέμαι όταν η απόφαση του αν και πώς θα παντρευτεί κανείς ορίζεται πιο πολύ από εξωτερικούς παράγοντες και λιγότερο από προσωπικές επιλογές...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το αρχικό ερώτημα είναι πώς καταλαβαίνεις αν κάνεις καλά που παντρεύεσαι, και πώς παίρνει κανείς την απόφαση...
Εγώ, λοιπόν, και έχοντας αναγκαστικά υπόψη το συγκεκριμένο σύντροφο, με τον οποίο είμαι πολλά χρόνια μαζί, λέω:
Ο γάμος καθεαυτός δε μου λέει κάτι, δε νιώθω ούτε την ανάγκη της ευλογίας κάποιου δημόσιου υπαλλήλου ή -ακόμα λιγότερο- ιερέα, και δε θέλω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής για μία μέρα και βάλε.
Επίσης, πριν προλάβω να σκεφτώ τι "θέλω", σχετικά με το γάμο, ξυπνάνε μέσα μου οι αρνήσεις, όλα αυτά που δε θέλω, ή και απεχθάνομαι:
Το Βυζάντιο. Οι φωτογραφίες. Τα χαμένα λεφτά. Η ταλαιπωρία. Το άγχος. Και -κυρίως- το ότι "πρέπει", είναι καλό, στα μάτια της κοινωνίας, της πολιτείας, του κράτους πρόνοιας. Αλλιώς δεν είμαι τίποτα για τον καλό μου.
Από και και πέρα, πιο πολλά με ενοχλούν σχετικά με το θρησκευτικό γάμο, και αν ήταν να το κάνω, θα προτιμούσα πολιτικό. Γιατί; Δεν ξέρω. Μάλλον γιατί θα έχει πλάκα το πάρτι μετά. Και γιατί θα έχω φορολογικά και θεσμικά προνόμια.
Είναι καλή ιδέα να παντρευτώ;
Δεν ξέρω, συναισθηματικά, δεν έχω κανένα σκίρτιμα.
ΑΝ όμως είχε ο άλλος, νομίζω ότι σχεδόν ανεξάρτητα από τα τυπικά της υπόθεσης, θα το έκανα.
Μόνο μη μου πει να διαβάσουμε μεγαλόφωνα τους όρκους μας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εννοείται ότι θα προτιμούσα να μπορώ να σεβαστώ τους λόγους του, και το να μην μας κακοχαρακτηρίσουν δε θα ήταν ένας από αυτούς.
Αλλά αν πίστευε πολύ, ή αν του ήταν σημαντικό να χαροποιήσει τους δικούς του, εννοείται ότι θα το συζητούσαμε, και εάν παρέμενε προτεραιότητά του, θα παντρευόμαστε στην εκκλησία. Δεδομένου όμως ότι κι αυτός έχει καταλάβει τους δικούς μου λόγους να θέλω να αποφύγω θρησκευτικό γάμο.
(Και φυσικά με την προϋπόθεση να μην κατσικωθώ εγώ το άγχος και την ετοιμασία, ούτε να δώσουμε τρελά λεφτά, ούτε βέβαια να τη βγάλω νηστική όλο το βράδυ για να με καμαρώνουν και να με φωτογραφίζουν )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Παιδιά, άλλο το να είμαστε εκφράσεις της κοινωνίας όπου ζούμε, κι άλλο το να υποτάσσουμε τις πιο έντονες, προσωπικές, σημαντικές στιγμές της ζωής μας στο "τι θα πει ο κόσμος". Πολλώ δε μάλλον αν ΔΕΝ είναι για εμάς ο γάμος μία ύψιστη στιγμή της ζωής...
Εγώ θα παντρευτώ.
Εγώ θα φοράω το δαχυλίδι, αν υπάρξει δαχτυλίδι.
Εγώ θα μείνω έγγυος, ή θα υιοθετήσω, θα ξεσκατώνω ένα μωρό, θα μεγαλώσω ένα παιδί, εγώ θα φουσκώνω το μαξιλάρι κάθε βράδυ πριν ξαπλώσω δίπλα σε έναν άνθρωπο, ενδεχομένως για το υπόλοιπο της ζωής μου, εγώ θα κοιτάω όταν θέλω τις φωτογραφίες από τις διακοπές μας, ή και από το "γάμο" μας (όπως κι αν γίνει αυτός, εγώ θα υπογράφω με το επίθετό του (αν το δεχτώ), εγώ θα είμαι δίπλα του όταν είναι άρρωστος και εγώ θα τον έχω δίπλα μού όταν περάσω γρίππη ή κάτι πιο σοβαρό.
Έχει σημασία τι θα πει η απέναντι;
Γιατί;
Μη με ματιάσει;
Νομίζω ότι αν δεν πιστεύω στην εκκλησία, το γάμο, το Θεό, ή απλά στα ήθη και τα έθιμα, μπορώ να αποφασίσω να μην πιστεύω στο μάτι. Και όταν θα τον έχω δίπλα μου, το να είμαστε καλά θα είναι πιο σημαντικό από το μάτι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σιγά σιγά λαμβάνω κι απαντήσεις από άλλους φίλους που ρώτησα με μέιλ, θα σας πω αν μάθω κάτι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η μητέρα μου παντρεύτηκε πριν από χρόοοονια, όταν δεν υπήρχαν καν πολιτικοί γάμοι στην Ελλάδα, άρα λογικά φταίει κι αυτό..
Υποθέτω αν μπορείς να διαλέξεις ένα οποιοδήποτε νέο επίθετο, μπορείς να προτείνεις τη σύνθεση του πατρικού σου και του άντρα...
(Ο "πατήρ" καλέ, όχι ο "πάτερ", αυτό είναι προστακτική Δεν είμαι σπασίκλας απλά με επέπληξε ένας παπάς μια φορά και τραυματίστηκα )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κρατάει υποχρεωτικά το δικό της επίθετο.
Για τα παιδιά κάνεις δήλωση όταν παντρευτείς, για το αν θα πάρουν το επίθετο του πατέρα, της μητέρας ή και των δύο.
Μισό, γιατί η μητέρα μου έχει και τα δύο!
Αυτό είναι ένα θέμα.
Πάντως για να απαντήσω στην Γίδι, η αδερφή μου που παντρεύτηκε κράτησε το δικό της επίθετο και όταν ζήτησε αλλαγή ταυτότητας πάλι γράφτηκε το δικό της και χωρίς να υπάρχει κάπου η ένδειξη έγγαμος. Όταν ρώτησε γιατί δεν αναφέρεται πουθενά, της απάντησαν πως πρόκειται για προσωπικά δεδομένα.
Δηλαδή.... φαίνεσαι εντελώς ελεύθερη! Αυτά μου είπε, αυτά γράφω.
Όμως με λίγο ψάξιμο, βρήκα αυτό. https://weddingblog.teleiosgamos.gr/interesting-things/allagi-eponimou-meta-ton-gamo
Α! Όταν γέννησε σε ιδιωτικό, ζήτησαν το επίθετο του συζύγου, μόνο για το άνοιγμα καρτέλας, αλλά όταν ήταν να υπογράψει συνναλαγματικές της ζήτητσαν καθαρά το δικό της. Όταν ρώτησε γιατί...της είπαν η μητέρα είναι σίγουρη (αφού κυοφορεί), ο πατέρας μπορεί να φέρει αντιρρήσεις....
lol και ξανά lol
Ε πλάκα πλάλα.......!
Αλλά εγώ θα'θελα να'χω και τα δύο. Το κοίταξε η αδερφή σου;
Ναι καλά, άντε να πείσεις τους συγγενείς οτι ο γάμος θα είναι κλειστός ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Σαν να ακούω τις τσιρίδες τους "Τιιιιιιιιι? Και την Μαριγούλα καλέ του κυρ Μήτσου που είχαν κάνει ένα φεγγάρι μαζί με τον πατέρα σου στο ναυτικό και μας κάλεσε στο γάμο της κόρης της ΔΕΝ θα την καλέσουμε;;;;;; Ντροπήηηηηηηηηηη!!!!!!!!"
Κι άλλα ευτράπελα.....
Δεν το λες σε όσους είναι να αντιδράσουν έτσι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ερώτηση: τι εναλλακτικές έχει η γυναίκα σχετικά με το επίθετό της, μετά το γάμο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και το πιο άμεσο είναι ότι νιώθω απίστευτα άβολα να ξέρω ότι θα είμαι το επίκεντρο της προσοχής για μία ολόκληρη μέρα!!
Από κει και πέρα, μόνο για πρακτικούς, φορολογικούς και νομικούς λόγους θα το σκεφτόμουν, αλλά με εκνευρίζει το ότι υπάρχουν τέτοιοι παράγοντες που τελικά υποχρεώνουν κάποια ζευγάρια να παντρευτούν...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Για το πρώτο..θέλει ένα συνδυασμό λογικής και πάθους. Η λογική να δίνει π΄ρασινο φως, γιατί
συμφωνούμε.
όταν δε συμφωνούμε, συζητάμε και βγαίνει άκρη.
αν ανέβουν οι εντάσεις, δεν ανεβαίνει ο εγωισμός.
δεν υπάρχει καν εγωσισμός!
έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και απολαμβάνουμε την παρέα του άλλου και στα πιο απλά, πχ μία βόλτα.
αλλά έχουμε και προσωπικότητα, προσωπική ζωή, ιδιαίτερο χρόνο, όνειρα.
Και, στο συναισθηματικό...
Βασικό μου όνειρο είναι να μη χορταίνω να βλέπω τον άντρα μου, να θέλω να κάνουμε παιδιά μαζι, να χαμογελάω σα χαζό κάθε λεπτό που απλά θα με φαντάζομαι να μεγαλώνω τα παιδιά μου, που θα έχουν δικά του χαρακτηριστικά
να τρελαίνομαι που του μοιάζουν στο ελάχιστο
Να μην μπορώ να διανοηθώ να μην γκρινιάξω (και) σε εκείνον για το πρόβλημα στη δουλειά
κλπ κλπ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.