MonaXoS
Διάσημο μέλος
Βασικά ο όρος "ψυχολόγος" είναι πολύ γενικός, όπως και η επιστήμη της Ψυχολογίας που έχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό από ειδικότητες. Οπότε, εξαρτάται για ποιους ψυχολόγους μιλάς. Αυτοί που αντιμετωπίζουν κλινικές περιπτώσεις είναι κλινικοί ψυχολόγοι ή και οι νευροψυχολόγοι, ανάλογα με το περιστατικό κ την θεραπευτική μέθοδο (ή αγωγή) που θα χρειαστεί να εφαρμοστεί. Αντίθετα, αυτοί που ασχολούνται με μη αποκλίνουσες περιπτώσεις και εστιάζονται σε θέματα συμβουλευτικής είναι κυρίως οι συμβουλευτικοί ψυχολόγοι και οι οικογενειακοί ψυχολόγοι, ο καθένας ανάλογα και πάλι με την περίπτωση και τα αίτια πίσω από το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο συμβουλευόμενος.Έχω ακούσει ότι στην πράξη οι περισσότεροι ψυχολόγοι ιδιωτικά αντιμετωπίζουν κλινικά περιστατικά (πχ φοβίες , διαταραχές πανικού) και όχι τόσο περιστατικά που απαιτούν συμβουλευτική (πχ προβλήματα σχέσεων). Ισχύει κάτι τέτοιo;
Οπότε, μιλάμε για διαφορετικούς κλάδους. Τώρα, κατά πόσο οι κλινικοί ψυχολόγοι έχουν περισσότερη "δουλειά" σε σχέση με τους συμβουλευτικούς και τους οικογενειακούς ψυχολόγους, δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι σε μια χώρα με πρωτόγονο σύστημα ψυχικής υγείας όπως η Ελλάδα, αυτή είναι η πραγματικότητα, μιας και η ψυχολογία και οι πρακτικές της δεν έχουν καταφέρει να έρθουν σε επαφή με τον απλό κόσμο. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι λανθασμένες εντυπώσεις που δημιουργούνται για το επάγγελμα, όπως το πολύ γνωστό "όποιος πάει στον ψυχολόγο είναι τρελός ή έχει σοβαρό πρόβλημα".
Σε άλλες χώρες, ανάλογα με τα πρότυπα που ισχύουν εκεί, οι αναλογίες αυτές αλλάζουν.
Εννοείς ποιοι μπορούν να τον βοηθήσουν; Το ξέρω ότι καταντάω κουραστικός με το αράδιασμα ειδικοτήτων, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία ως επιστήμη έχει πάρα πολλές ειδικότητες μιας και η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κάτι παραπάνω από πολύπλοκη. Λοιπόν, στο θέμα μας, υπάρχουν ειδικοί που ασχολούνται με τους συγγενείς και τους ασθενείς με τερματικές ή σοβαρές ασθένειες, κ αυτοί είναι οι λεγόμενοι Ψυχολόγοι Υγείας (τώρα πόσοι υπάρχουν στην Ελλάδα, θα σε γελάσω, αλλά οι συγκεκριμένοι συνήθως (θα έπρεπε να) τοποθετούνται σε νοσοκομειακές θέσεις). Επίσης, στην περίπτωση πένθους, κάποιος μπορεί να ανατρέξει σε κάποιον Ψυχολόγο του Πένθους (ειδικότητα που είναι κοντά στην Ψυχολογία Υγείας) που μπορεί να στηρίξει άτομα που έχουν χάσει κάποιον δικό τους ή που έχουν κάποια προβλήματα να αντιμετωπίσουν το πένθος τους. Αν ρωτάς για τις συγκεκριμένες μεθόδους που χρησιμοποιούν, είναι δύσκολο το θέμα, και φοβάμαι ότι μόνο ονομαστικά μπορώ να σου τις αναφέρω, μιας και δεν έχω διαβάσει σε βάθος για το θέμα...Αναρωτιέμαι επίσης κατά πόσο και με ποιους τρόπους μπορεί να βοηθηθεί ένας άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα όπως την απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου;
Τα περισσότερα βιβλία που κυκλοφορούν εκεί έξω και είναι του τύπου "Βρείτε τον εαυτό σας", "Ξαναβρείτε την ηρεμία σας με 10 βήματα", "Μπορείς να πετύχεις τα πάντα" κτλ, μόνο βιβλία ψυχολογίας δεν είναι. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη σαβούρα που κατατάσσεται στην κατηγορία "ψυχολογία", και πλέον είναι δύσκολο κανείς να βρει αυτά που πραγματικά αξίζουν...Άσχετο , αλλά υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία τα οποία μιλάνε για θέματα σχέσεων, συναισθημάτων και γενικότερα οργάνωση της ζωής ενός ατόμου. Τα βιβλία αυτά κατατάσσονται στο χώρο της ψυχολογίας, όμως αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τους κλάδους της επιστήμης αυτής, δηλαδή τη γνωστική, εξελικτική, σχολική και τη ψυχολογία της υγείας μπορεί να μη βρει μεγάλη συνάφεια.
Η τακτική μου είναι να αναζητώ συγκεκριμένους συγγραφείς/ερευνητές και όχι να ψάχνω στα τυφλά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Μα το έχεις αναφέρει παραπάνω.
Απλά θεωρώ σε αντίθεση με σένα, οτι ο κάθε ένας μπορεί αν προσπαθήσει περισσότερο, να σταθεί στα πόδια του, οτιδήποτε (μα οτιδήποτε όμως) κι αν του συμβεί.
Η ζωή σε κάνει αυτό που είσαι.
Υποθέτω ότι ο Νίτσε είναι ο αγαπημένος σου φιλόσοφος/συγγραφέας... ε;
Διαφωνώ επ' αυτού. Θα έλεγα πως αυτό που νομίζω εγώ ότι ισχύει είναι: οτι ο κάθε ένας μπορεί να καταρεύσει, και να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του, εξαιτίας κάποιου γεγονότος. Και αυτό το γεγονός είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Η ζωή μπορεί σε κάνει αυτό που είσαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε και ορισμένα ψυχικά όρια (σκέψου π.χ. να χάσεις όλους τους δικούς σου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης).
Υ.Γ. Υπογράμμισα όχι για να δώσω έμφαση, αλλά γιατί έκλεψα την πρότασή σου και της άλλαξα τα φώτα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Και βεβαίως, αυτό περί "ψαράδων" νομίζω πως μπορεί να ειπωθεί για κάθε επάγγελμα. Π.χ. θα μπορούσα να μιλήσω για ιδιώτες γιατρούς που προτρέπουν για απανωτά τσεκ απ σε υποχόνδρια άτομα απλά και μόνο για να πληρώνονται για την επίσκεψη, ή για οδοντιάτρους που λευκαίνουν δόντια γιατί έχει χρήμα η δουλειά, για πλαστικού χειρούργους που τραβάνε και τραβάνε το δέρμα ή φουσκώνουν χείλη/στήθη μόνο και μόνο επειδή η κυρίες έχουν όρεξη να σπαταλήσουν χρήμα κτλ.
Τι θέλω να πω με δυο λόγια... Μια συμπεριφορά που συναντάται σε μέρος του δείγματος (εδώ το δείγμα είναι κάποιοι ψυχολόγοι,γιατροί, οδοντρίατροι κτλ, αλλά και κάποιο μικρό ποσοστό πολιτών, αντίστοιχα) δεν μπορεί αυτόματα να γενικευθεί και να χαρακτηρίσει ολόκληρο τον πληθυσμό...
Σωστά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Δεν είναι καθόλου δύσκολο, εφ'όσον φυσικά μιλάμε για απλά καθημερινά προβλήματα και όχι για παθολογικές καταστάσεις. Μια κουβέντα με ένα φίλο, μπορεί εύκολα να σου δώσει τη λύση.
Ο ειδικός χρειάζεται όταν πλέον μεσολαβούν άλλου τύπου διαταραχές που καθιστούν το άτομο ανύμπορο να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα.
----------------------
Καμιά προκατάληψη, αλλά δεν θα πας στον ψυχολόγο για ένα θέμα που μπορείς να το χειριστείς μόνος σου ή με τη βοήθεια των φίλων σου.
+1 Συμφωνώ.
Απλά θέλω να προσθέσω ότι φυσικά ούτε οι ψυχολόγοι επιδιώκουν κάτι τέτοιο...
Ναι... θα μου πείτε για κάποιους που κοιτάνε το πορτοφόλι και μετά την τσέπη σας, αλλά θα σας ρωτήσω:
1)τι ποσοστό των λειτουργών ψυχικής υγείας το κάνει αυτό;
2)πόσο υπαρκτό είναι αυτό το πρόβλημα σε μια χώρα που είναι "αναλφάβητη" σε θέματα ψυχικής υγείας; (υπό την έννοια τόσο της ελλιπούς ενημέρωσης, όσο και των φτωχών υποδομών που δεν επιτρέπουν εύκολη πρόσβαση στο κοινό σε τέτοιες υπηρεσίες)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Αυτό που παρατηρώ όμως είναι μια σύγχιση του κλινικού όρου "κατάθλιψη" με άλλες καταστάσεις. Και ναι, ένας φίλος και γενικότερα ο κοινωνικός περίγυρος μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις την κατάθλιψη (και μάλιστα είναι απαραίτητο να υπάρχει), αλλά προσωπική μου εκτιμηση είναι ότι για ένα ποσοστό 90% των καταθλιπτικών η κοινωνική στήριξη από μόνη της δεν είναι αρκετή, και αυτό γιατί συντρέχουν και άλλοι παράγοντες στην κατάθλιψη.
Αν θέλετε να μιλήσουμε για την μελαγχολία, πολύ ευχαρίστως. Άλλωστε δηλώνω επί μονίμου βάσεως μελαγχολικός τύπος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Όταν λες ότι στις σύγχρονες κοινωνίες έχουμε τόσα πολλά τι εννοείς; Από άποψη υλικών αγαθών; Από άποψη επιλογών ώστε να ζήσουμε εναλλακτικά όπως θέλουμε; Από άποψη πνευματικών αγαθών; Έχει σημασία αυτό...Αλλα νομιζω οτι στις συγχρονες κοινωνιες εχουμε τοσα πολλα και ομως ζηταμε τοσα πολλα περισσοτερα που ολο νιωθουμε οτι κατι μας λειπει.
Αλλά και πάλι. Ακόμη και αν η κοινωνία του σήμερα είναι σε θέση να μας προσφέρει τόσα πολλά, τα αίτια και τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι πολύ βαθύτερα και ουσιαστικότερα από το αίσθημα ότι "κάτι μου λείπει από την κοινωνία". Δεν μιλάω φυσικά για το ισχυρό βιολογικό υπόβαθρο, αλλά για τις γενικές γνωστικές επεξεργασίες που κάνει το καταθλιπτικό άτομο όπως τις σκέψεις απαξίωσης του εαυτού, το διαστρεβλωμένο είδωλο (π.χ. επικέντρωση στα αρνητικά χαρακτηριστικά του εαυτού) κ.α.
Αυτό που λες μπορεί να είναι σωστό και να συμφωνώ απόλυτα, αλλά δεν νομίζω ότι σχετίζονται με την κατάθλιψη, γιατί ως ψυχική διαταραχή (της διάθεσης) έχει αρκετά πιο πολύπλοκη αιτιολογία και φυσικά πιο πολύπλοκη θεραπευτική διαδικασία. Αλλά, να πούμε και του στραβού το δίκιο, αυτή η σκέψη σου κρύβει και κάποια αλήθεια μιας και ο πυρήνας της μπορούμε να πούμε ότι χρησιμοποιείται ακόμη και σε ψυχοθεραπευτικές διαδικασίες (γνωστική ψυχοθεραπεία αν δεν κάνω λάθος).Και οταν φαμε τη σφαλιαρα και συνειδητοποιησουμε τι ειχαμε και το χασαμε, τοτε το εκτιμαμε. Αν σκεφτομασταν ολοι λιγο παραπανω ποσοι ανθρωποι εχουν σοβαροτερα/σοβαρα προβληματα, θα ημασταν ολοι λιγο πιο ευγνωμονες αρα και χαρουμενοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Μοναχέ δεν ξέρω, εμένα μου αρέσει όταν σε πιάνει το σπασικλέ σου. Δίνεις πολύ κατατοπιστικές πληροφορίες. Και κάνεις την επανάληψή σου κι εσύ βρε αδερφέ!
Γιούχου! Λέγε τέτοια! Λέγε τέτοια! Χαίρομαι που δεν καταντώ κουραστικός
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Φαίνεται και από τις απαντήσεις ότι οι περισσότεροι κάποια στιγμή αντιμετωπίζουν πρόβλημα κατάθλιψης. Πότε πρέπει να ζητήσει κανείς βοήθεια από ειδικό? Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί έναν ο οποίος έχει σοβαρό πρόβλημα από έναν άλλο?
Το βασικότερο σύμπτωμα για οποιαδήποτε συμπεριφορά το οποίο διαφοροποιεί την "φυσιολογική" από την "αποκλίνουσα" είναι η δυσλειτουργικότητα. Δηλαδή κατά πόσο το άτομο δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στις ανάγκες/επιθυμίες της καθημερινότητάς του (αυτοσυντήριση, δουλειά, ερωτική ζωή κ.α.).
Βασικά, εντελώς ενημερωτικά τα 3 βασικά "συμπτώματα" για οποιαδήποτε συμπεριφορά που χρήζει βοήθειας (άμεσης ή έμμεσης) είναι:
1. Ψυχολογική δυσλειτουργία (αυτό που είπα πιο πάνω) - το βασικότερο
2. Έκδηλη ενόχληση του ατόμου (ή του περιβάλλοντός του σε περίπτωση που το άτομο δεν έχει συναίσθηση του τι του συμβαίνει)
3. Οι αντιδράσεις του ατόμου δεν είναι αναμενόμενες για την κουλτούρα από την οποία προέρχεται (στην περίπτωση της κατάθλιψης άλλες κουλτούρες είναι πιο "έξω καρδιά" και άλλες πιο "μουντές")
(sorry αν μερικές φορές απαντάω σαν σπασικλάκι, δεν το κάνω επίτηδες! )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Πραγματικά με άγγιξες με το κείμενό σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MonaXoS
Διάσημο μέλος
Τώρα αρχίζω πάλι να περνάω μια τέτοια φάση, αλλά πιο ήπια. Αλλά νομίζω πως αυτή τη φορά έχω διαπιστώσει την αιτία κ θα μου περάσει
Γενικά νομίζω πως οι περισσότεροι θα έχουνε περάσει μια τέτοια φάση. Είναι φυσιολογικό να είμαστε λυπημένοι χωρίς λόγο, όπως φυσιολογικό είναι να είμαστε χαρούμενοι χωρίς λόγο. Εγώ το βλέπω και ως "γυρίσματα" του νευρικού συστήματος, απλα για να "διατηρείται σε φόρμα"
Να υποθέσω ότι περνάς κάποια τέτοια φάση εσύ, Γίδι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.