BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
21-08-15
16:16
Καθόλου δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος για εμένα από τη στιγμή που κάνω αυτό που μου αρέσει χωρίς να ενοχλώ κανέναν/μία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση και μεγαλύτερη δυστυχία από το να έχουμε ανάγκη τα καλά λόγια των άλλων για να νιώσουμε όμορφα. Σε τελική ανάλυση; Και τα κακά λόγια και τα καλά εμπεριέχουν το υποκειμενικό στοιχείο.
Μέχρι τα 35 μου ήμουν δέσμια αυτής της αντίληψης, ωστόσο, κάποια γεγονότα συντέλεσαν στο να απεγκλωβιστώ οριστικά από τον φόβο της κριτικής των άλλων. Σε τελική ανάλυση η ζωή είναι μικρή, για να τη χαραμίζουμε με διάφορες ανησυχίες. Δεν υπερβαίνω λοιπόν τα όρια των αντοχών μου, για να κάνω συλλογή καλών λόγων και επαίνων.
Κάτι ακόμα έτσι σε γενικότερο επίπεδο: έχετε παατηρήσει ότι οι περισσότεροι έπαινοι που λαμβανουμε, τα περισσότερα καλά λόγια που ακόμε, οι περισσότεροι μεγάλοι βαθμοί που πήραμε στη ζωή μας ως μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες κατά κανόνα επιβραβεύουν τον κομφορμισμό μας. Σωστά ή είναι ιδεα μου;
Τα πιο πολλά καλά λόγια είναι του τύπου: "Καλό κορίτσι, υπάκουο, καλό παιδί, αμίλητο, σεμνή/ος, δεν έχει δώσει δικαίωμα, δεν φέρνει ποτέ αντίλογο, με τον ίδιο άντρα απ' όταν τη γνώρισα, ηθική κοπέλα,άριστα διαβασμένη/ος, δεν ξεχνάει ούτε κόμμα από την ιστορία ή τη βιολογία ή τη γεωγραφία ή οτιδήποτε" κι άλλα πολλά τέτοια που ακούω και αναγουλιάζω από αηδία.:sick
Ας πάμε λίγο στα μαθητικά μας χρόνια: Ποιος επιβράβευσε την κριτική ικανότητα, τη φαντασια, την αφαιρετική μας σκέψη και τη δημιουργικότητα; Ελάχιστοι/ες πεφωτισμένοι/ες εκπαιδευτικοί ή και κανένας/μία.
Μόνο ένας καθηγητής μου πέρυσι μου είπε: "Κυρία Ηλιού, συγχαρητήρια για την αιρετική σας σκέψη". Αυτό διότι απάντησα αφαιρετικά στις ερωτήσεις μιας εργασιας χωρίς να κάνω αντιγραφή αλλότριων ιδεών (ναι μεν χρησιμοποίησα βιβλιογραφια, αλλά την αφομοίωσα κριτικά). Όλοι/ες οι άλλοι/ες καθηγητές/τριες όμως θέλουν την πεπατημένη και τι να κάνουμε; Για να περάσουμε τα μαθήματα, την ακολουθούμε. Το σχολείο λοιπόν είναι ένας φορέας που μας διδάσκει αυτή την κομφορμιστική λογική, γεγονός που έχει ως αρνητική προέκταση το να υποφέρουμε για το τι θα πει ο κόσμος.
Δυστυχώς όμως άνθρωποι οι οποίοι τολμούν να διαφοροποιηθούην στην καθημερινότητά τους, στις σχέσεις τους, στο ντύσιμό τους, στην τέχνη κτλ. πολλές φορές εισπράττουν αρνητικές κριτικές χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν/μια, απλά και μόνο επειδή δεν ενσωματώθηκαν στο κοινωνικό ζαμπόν που προτάσσει την ομογενοποίηση των ανθρώπων.
Με συγχωρείτε αν ακούγομαι κυνική, αλλά κάποια θέματα πρέπει να θίγονται με το όνομά τους. Μπορεί να φαίνεται ότι συσχετίζω ανόμοια πράγματα, αλλά όλα έχουν τις ρίζες τους κάπου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση και μεγαλύτερη δυστυχία από το να έχουμε ανάγκη τα καλά λόγια των άλλων για να νιώσουμε όμορφα. Σε τελική ανάλυση; Και τα κακά λόγια και τα καλά εμπεριέχουν το υποκειμενικό στοιχείο.
Μέχρι τα 35 μου ήμουν δέσμια αυτής της αντίληψης, ωστόσο, κάποια γεγονότα συντέλεσαν στο να απεγκλωβιστώ οριστικά από τον φόβο της κριτικής των άλλων. Σε τελική ανάλυση η ζωή είναι μικρή, για να τη χαραμίζουμε με διάφορες ανησυχίες. Δεν υπερβαίνω λοιπόν τα όρια των αντοχών μου, για να κάνω συλλογή καλών λόγων και επαίνων.
Κάτι ακόμα έτσι σε γενικότερο επίπεδο: έχετε παατηρήσει ότι οι περισσότεροι έπαινοι που λαμβανουμε, τα περισσότερα καλά λόγια που ακόμε, οι περισσότεροι μεγάλοι βαθμοί που πήραμε στη ζωή μας ως μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες κατά κανόνα επιβραβεύουν τον κομφορμισμό μας. Σωστά ή είναι ιδεα μου;
Τα πιο πολλά καλά λόγια είναι του τύπου: "Καλό κορίτσι, υπάκουο, καλό παιδί, αμίλητο, σεμνή/ος, δεν έχει δώσει δικαίωμα, δεν φέρνει ποτέ αντίλογο, με τον ίδιο άντρα απ' όταν τη γνώρισα, ηθική κοπέλα,άριστα διαβασμένη/ος, δεν ξεχνάει ούτε κόμμα από την ιστορία ή τη βιολογία ή τη γεωγραφία ή οτιδήποτε" κι άλλα πολλά τέτοια που ακούω και αναγουλιάζω από αηδία.:sick
Ας πάμε λίγο στα μαθητικά μας χρόνια: Ποιος επιβράβευσε την κριτική ικανότητα, τη φαντασια, την αφαιρετική μας σκέψη και τη δημιουργικότητα; Ελάχιστοι/ες πεφωτισμένοι/ες εκπαιδευτικοί ή και κανένας/μία.
Μόνο ένας καθηγητής μου πέρυσι μου είπε: "Κυρία Ηλιού, συγχαρητήρια για την αιρετική σας σκέψη". Αυτό διότι απάντησα αφαιρετικά στις ερωτήσεις μιας εργασιας χωρίς να κάνω αντιγραφή αλλότριων ιδεών (ναι μεν χρησιμοποίησα βιβλιογραφια, αλλά την αφομοίωσα κριτικά). Όλοι/ες οι άλλοι/ες καθηγητές/τριες όμως θέλουν την πεπατημένη και τι να κάνουμε; Για να περάσουμε τα μαθήματα, την ακολουθούμε. Το σχολείο λοιπόν είναι ένας φορέας που μας διδάσκει αυτή την κομφορμιστική λογική, γεγονός που έχει ως αρνητική προέκταση το να υποφέρουμε για το τι θα πει ο κόσμος.
Δυστυχώς όμως άνθρωποι οι οποίοι τολμούν να διαφοροποιηθούην στην καθημερινότητά τους, στις σχέσεις τους, στο ντύσιμό τους, στην τέχνη κτλ. πολλές φορές εισπράττουν αρνητικές κριτικές χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν/μια, απλά και μόνο επειδή δεν ενσωματώθηκαν στο κοινωνικό ζαμπόν που προτάσσει την ομογενοποίηση των ανθρώπων.
Με συγχωρείτε αν ακούγομαι κυνική, αλλά κάποια θέματα πρέπει να θίγονται με το όνομά τους. Μπορεί να φαίνεται ότι συσχετίζω ανόμοια πράγματα, αλλά όλα έχουν τις ρίζες τους κάπου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.