Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-04-08
13:39
Δεν θα περιμένατε φυσικά να λείψω κι εγώ από αυτήν τη συζήτηση, μάλιστα σας εγκαλώ που δεν με ειδοποιήσατε νωρίτερα.
Για να μην κάνω λοιπόν κι εγώ σαν το Χάος, όταν προσπαθεί ν' απαντήσει (απορώ πώς τον ανέχεστε ακόμη αυτόν τον τύπο μέσα στο στέκι) θα προσπαθήσω να γράψω επιγραμματικά τη γνώμη μου για το θέμα. Τα γαλόνια που έχω αποχτήσει στο λεγόμενο "χώρο", μου επιτρέπουν να μιλώ από εμπειρία και όχι στον αέρα.
1) Η αντίθεση των αναρχικών σε κάθε μορφή εξουσίας με βρίσκει πολιτικά και φιλοσοφικά απολύτως σύμφωνο. Συνήθως δε, συμφωνώ με τις ιδεολογικές τους αναλύσεις. Ωστόσο, ποτέ κανείς από αυτούς δεν μου έδωσε μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς και από ποιους θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η ιδεολογία στην πράξη. Συνεπώς, βλέπω αντίθεση, αλλά πολύ σπάνια κάποια θέση.
2) Ένα σύστημα που βασίζεται σε εξουσιαστικές δομές, είναι εξ ορισμού βίαιο, συνεπώς υποθάλπει τη βία, διδάσκει τη βία, είναι βία. Άρα, κάθε βίαιη αντίδραση, όχι μόνο δεν το απειλεί, αλλά αντιθέτως το ταΐζει και το γιγαντώνει, με την ίδια λογική που το λάδι ανάβει τη φωτιά. Η δράση των "αναρχικών", όπως έχει καταγραφεί στη δημόσια συνείδηση, μόνο καλό κάνει στο σύστημα, αφού του δίνει τον απαιτούμενο "εσωτερικό εχθρό" και τη δικαιολογία της "προστασίας" (αλλού το λεν "νταβατζιλίκι") των φιλειρηνικών πολιτών. Συνεπώς, ισχύει αυτό που λένε οι κνίτες "Κουβαλούν νερό στο μύλο του συστήματος".
3) Ο απλούστερος τρόπος να αποδυναμώσεις την όποια εξουσία, είναι να μην την αποδεχτείς και να αρνηθείς να την αναγνωρίσεις. Αυτό το όπλο λέγεται "Το σπαθί της Απιστίας" και συνοψίζεται στην απλή φράση "Δεν σε πιστεύω, δεν υπάρχεις". Θυμηθείτε ότι ο Γκάντι νίκησε την σιδηρόφραχτη Βρετανική Αυτοκρατορία, με γυμνά χέρια, εκεί που δεκάδες ένοπλες εξεγέρσεις είχαν αποτύχει οικτρά.
4) Ο Παζολίνι, παραφράζοντας το θείο μου το Μαρκήσιο, έχει πει στην ταινία "120 Μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες, είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, γιατί δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλουμε σε όλους τη δική μας". Σοφότατο. Πολλοί από τους "αναρχικούς" που έχω γνωρίσει στη ζωή μου (και πιστέψτε με είναι ουκ ολίγοι) μου επιβεβαίωσαν την αξία του παραπάνω ρητού. Με τρομάζει η ιδέα πως τόσο βίαιοι άνθρωποι, που δεν επιδεικνύουν κανένα σεβασμό σε οτιδήποτε, θα καταρρίψουν κάποτε την υπάρχουσα εξουσία. Ποιος με διαβεβαιώνει πως θα σεβαστούν ξαφνικά τα δικαιώματα των υπολοίπων;
5) Είναι γνωστό στο "χώρο" το παρακάτω ρητό, ως αποτέλεσμα εμπειρίας γενεών: "Οι αναρχικοί, όταν μπουν στην παραγωγή γίνονται οι σκληρότεροι προϊστάμενοι και τα καταπιεστικότερα αφεντικά". Το έχω συζητήσει με πολλούς και όλοι όσοι ξέρουν άτομα, συμφωνούν με αυτό.
6) Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα να δηλώσει κανείς "αναρχικός" ή καλύτερα "αντιεξουσιαστής". Το να αρνείσαι την εξουσία, σημαίνει πρωτίστως να αρνείσαι και τη δική σου, όταν μπορείς να την ασκήσεις. Αυτό σημαίνει πως το να γίνει κανείς αναρχικός, είναι ένας προσωπικός μυητικός δρόμος, που πιστέψτε με, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αυτήν την απαιτούμενη αρετή δεν την έχω δει ακόμη. Θέλει πάνω απ' όλα, να ξεπεράσει κανείς τα στενά όρια του "Εγώ" του, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
7) Η φιλοσοφική μου στάση απέναντι στο ζήτημα της εξουσίας, όπως έχω άλλωστε ξαναγράψει, είναι η εξής (από έναν Κινέζο μοναχό): "Ο Πόθος δημιουργεί ανάγκη για Εξουσία και η Εξουσία προδιάθεση για Έγκλημα"
Ελπίζω μην μπει τώρα ο Χάος και μας πεθάνει στα κατεβατά, ο Μπακούνιν να μας φυλάει
Για να μην κάνω λοιπόν κι εγώ σαν το Χάος, όταν προσπαθεί ν' απαντήσει (απορώ πώς τον ανέχεστε ακόμη αυτόν τον τύπο μέσα στο στέκι) θα προσπαθήσω να γράψω επιγραμματικά τη γνώμη μου για το θέμα. Τα γαλόνια που έχω αποχτήσει στο λεγόμενο "χώρο", μου επιτρέπουν να μιλώ από εμπειρία και όχι στον αέρα.
1) Η αντίθεση των αναρχικών σε κάθε μορφή εξουσίας με βρίσκει πολιτικά και φιλοσοφικά απολύτως σύμφωνο. Συνήθως δε, συμφωνώ με τις ιδεολογικές τους αναλύσεις. Ωστόσο, ποτέ κανείς από αυτούς δεν μου έδωσε μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς και από ποιους θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η ιδεολογία στην πράξη. Συνεπώς, βλέπω αντίθεση, αλλά πολύ σπάνια κάποια θέση.
2) Ένα σύστημα που βασίζεται σε εξουσιαστικές δομές, είναι εξ ορισμού βίαιο, συνεπώς υποθάλπει τη βία, διδάσκει τη βία, είναι βία. Άρα, κάθε βίαιη αντίδραση, όχι μόνο δεν το απειλεί, αλλά αντιθέτως το ταΐζει και το γιγαντώνει, με την ίδια λογική που το λάδι ανάβει τη φωτιά. Η δράση των "αναρχικών", όπως έχει καταγραφεί στη δημόσια συνείδηση, μόνο καλό κάνει στο σύστημα, αφού του δίνει τον απαιτούμενο "εσωτερικό εχθρό" και τη δικαιολογία της "προστασίας" (αλλού το λεν "νταβατζιλίκι") των φιλειρηνικών πολιτών. Συνεπώς, ισχύει αυτό που λένε οι κνίτες "Κουβαλούν νερό στο μύλο του συστήματος".
3) Ο απλούστερος τρόπος να αποδυναμώσεις την όποια εξουσία, είναι να μην την αποδεχτείς και να αρνηθείς να την αναγνωρίσεις. Αυτό το όπλο λέγεται "Το σπαθί της Απιστίας" και συνοψίζεται στην απλή φράση "Δεν σε πιστεύω, δεν υπάρχεις". Θυμηθείτε ότι ο Γκάντι νίκησε την σιδηρόφραχτη Βρετανική Αυτοκρατορία, με γυμνά χέρια, εκεί που δεκάδες ένοπλες εξεγέρσεις είχαν αποτύχει οικτρά.
4) Ο Παζολίνι, παραφράζοντας το θείο μου το Μαρκήσιο, έχει πει στην ταινία "120 Μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες, είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, γιατί δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλουμε σε όλους τη δική μας". Σοφότατο. Πολλοί από τους "αναρχικούς" που έχω γνωρίσει στη ζωή μου (και πιστέψτε με είναι ουκ ολίγοι) μου επιβεβαίωσαν την αξία του παραπάνω ρητού. Με τρομάζει η ιδέα πως τόσο βίαιοι άνθρωποι, που δεν επιδεικνύουν κανένα σεβασμό σε οτιδήποτε, θα καταρρίψουν κάποτε την υπάρχουσα εξουσία. Ποιος με διαβεβαιώνει πως θα σεβαστούν ξαφνικά τα δικαιώματα των υπολοίπων;
5) Είναι γνωστό στο "χώρο" το παρακάτω ρητό, ως αποτέλεσμα εμπειρίας γενεών: "Οι αναρχικοί, όταν μπουν στην παραγωγή γίνονται οι σκληρότεροι προϊστάμενοι και τα καταπιεστικότερα αφεντικά". Το έχω συζητήσει με πολλούς και όλοι όσοι ξέρουν άτομα, συμφωνούν με αυτό.
6) Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα να δηλώσει κανείς "αναρχικός" ή καλύτερα "αντιεξουσιαστής". Το να αρνείσαι την εξουσία, σημαίνει πρωτίστως να αρνείσαι και τη δική σου, όταν μπορείς να την ασκήσεις. Αυτό σημαίνει πως το να γίνει κανείς αναρχικός, είναι ένας προσωπικός μυητικός δρόμος, που πιστέψτε με, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αυτήν την απαιτούμενη αρετή δεν την έχω δει ακόμη. Θέλει πάνω απ' όλα, να ξεπεράσει κανείς τα στενά όρια του "Εγώ" του, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
7) Η φιλοσοφική μου στάση απέναντι στο ζήτημα της εξουσίας, όπως έχω άλλωστε ξαναγράψει, είναι η εξής (από έναν Κινέζο μοναχό): "Ο Πόθος δημιουργεί ανάγκη για Εξουσία και η Εξουσία προδιάθεση για Έγκλημα"
Ελπίζω μην μπει τώρα ο Χάος και μας πεθάνει στα κατεβατά, ο Μπακούνιν να μας φυλάει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.