Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να μάθω τον οποιονδήποτε που γράφει εδώ μέσα αρκετά περισσότερο αν ήμασταν γείτονες και βλεπομασταν κάθε μέρα. Πρακτικά δεν θα υπήρχε περίπτωση να ανοιχτεί κάποιος τόσο πολύ με κάποιον που μόλις γνώρισε τόσο γιατί θα χρειάζεται χρόνο να νιώσει άνετα ώστε να ανοιχτεί αλλά και γιατί μπορεί ο άλλος ποτέ να μην τον εμπνεύσει προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν φίλοι που ποτέ δε λένε τα προσωπικά τους, των οποίων οι σχέσεις είναι επιφανειακές. Αυτό που λες για το νοσοκομείο είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στην οποία συμφωνώ. Αλλά στις περιπτώσεις απλά συζήτησης με τον άλλον δεν θεωρώ ότι η κοντινή επαφή κάνει τη σχέση πιο δυνατή ή την επικυρώνει. Μάλλον εσύ επειδή είσαι εξωστρεφής άνθρωπος υποτιμάς και υποβιβάζεις την επικοινωνία μέσω ίντερνετ γιατί έχεις επιλέξει να μη σε εκφράζει. Γιατί για σένα είναι εύκολο να πας για καφέ με κάποιον και ίσως να πεις στο πρόσωπο του κάποια πράγματα. Δεν είναι έτσι για όλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μετέφερα εδώ το ποστ αυτό από το κουβεντουλα χωρίς θέμα γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον προς συζήτηση. Εσύ λοιπόν λες ότι ο μόνος τρόπος να έχεις πραγματική σχέση με κάποιον και να του δείξεις πραγματικά την εκτίμηση σου είναι να του μιλήσεις στο τηλέφωνο ή/και να βρεθείτε από κοντά. Και αναρωτιέμαι: αν ένας άνθρωπος είναι μουγκός; Αν είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι; Αν είναι στην Αυστραλία βρε αδελφέ; Τί γίνεται τότε; Δεν υπάρχει σχέση; Δεν υπάρχει αγάπη; Δεν υπάρχει εκτίμηση;Η αποψη μου ειναι οτι οταν εκτιμάς πραγματικά κάποιον τον παιρνεις ένα τηλέφωνο ρωτάς τι κάνει πως ειναι και βγαινετε έξω να τον δεις και να τον κεράσεις εναν καφέ (αυτο δεν ειναι υποχρεωτικο το τελευταιο) τα αλλα ειναι να έχουμε να λεμε.
Νομίζω ότι δεν εχουμε συνειδητοποιήσει την δύναμη του ίντερνετ. Εκτός από τις συνομιλίες που μπορούν να γίνουν με κάμερα κλπ, δεν αναφέρομαι σε αυτές στις οποίες είναι όντως σαν να είσαι δίπλα στον άλλον, μεγάλη δύναμη έχει και η γραπτή επικοινωνία. Και ρωτώ: ξεχνάμε αλήθεια ότι τους περασμένους αιώνες υπήρχαν άνθρωποι που για μήνες ή χρόνια επικοινωνούσαν μόνο με γράμματα; Ούτε τηλέφωνα ούτε φυσικά ίντερνετ. Δεν υπήρχαν αληθινές σχέσεις τότε; Ακριβως το αντίθετο θα έλεγα. Ενίοτε μια σχέση που μπορεί να υπάρχει μέσω ίντερνετ (φιλική, όχι ερωτική) μπορεί να έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες από κάποια που είναι από κοντά. Ενίοτε όταν είσαι κοντά με τον άλλον κάθε μέρα ή πολύ συχνά "τεμπελιαζεις" και τον θεωρείς δεδομένο οπότε η σχέση μένει στάσιμη. Για να μην αναφέρω το οφθαλμοφανές που είχε αναφέρει ο @Johnny15 ότι είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιχτουν κάποιοι άνθρωποι (όχι όλοι) συναισθηματικά σε κάποιον μέσω ίντερνετ και γραπτού λόγου από ο,τι από κοντά.
Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που η μόνη ή η μεγαλύτερη σε ποσότητα επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους είναι μέσω ίντερνετ. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου για τους λόγους που έχω εξηγήσει. Θεωρώ αφελές να υποτιμούμε ή να αγνοούμε τη δύναμη του ίντερνετ στις επικοινωνίες. Προσωπικά, όσο κι αν βλέπω τα αρνητικά του σε κάποια πράγματα, ευγνωμονώ το ίντερνετ για αυτό τουλάχιστον το θέμα.
Εγώ προσωπικά νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά πιο κοινωνική λόγω online παιχνιδιου που έπαιζα και λόγω αυτού του φόρουμ. Δεν είναι σε όλους εύκολη και αυτονόητη η επικοινωνία με ανθρώπους. Και φυσικά έχω κάνει παρα πολλές ουσιαστικές σχέσεις μέσω ίντερνετ με ανθρώπους που δε θα δω ποτέ από κοντά. Έχω δει όμως την ψυχή τους έστω και για λίγο και αυτό μου είναι υπέρ - αρκετό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω όμως πώς θεωρείς ότι σε μια διαπροσωπική σχέση μπορεί η επικοινωνία να γίνεται μέσω γραπτών μηνυμάτων. Τα συναισθήματα πού βρίσκονται στην περίπτωση αυτή;
Κάνουμε δεκτό και τον μη σοβαρό εαυτό σου. Ίσως μάλιστα στις λιγότερο σοβαρές μας στιγμές έχουμε πει τις μεγαλύτερες πραγματικότητες. (φιλοσοφίες μετά του σεισμού...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
θα ζητούσα κάτι πιο απλό, σε πιο ήπιο -και ασφαλές- γέλιο εννοώ, όμως βλέποντάς σας redfaced ήδη, καλύτερα να το κόψω (:-γέλιο) πριν με πάρει και με σηκώσει (:-γέλιο) (:-γέλιο).
και για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, μάλλον πρέπει να τεθούν ένα ένα τα αρχικά υποζητήματα που δεν μπόρεσαν να αναλυθούν πριν.
(επί υιοθέτησης πληθυντικού, τον ασπάζομαι και 'γω. Αν και μάλλον την ίδια χρονιά αποφασίστηκε να βασανίσουμε την ανθρωπότητα ερχόμενοι στην ζωή :Ρ)
Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, μπορείτε να συμπληρωσετε ή/και να απαντήσετε ό,τι θέλετε.
Μπορείτε να δοκιμάσετε και το γέλιο του Γεωργίου αν θέλετε
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί έβαλα πληθυντικό. Τον πετάω στα σκουπίδια και συνεχίζουμε!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Έκανα και μια αλλαγή στον τίτλο.
Πάμε πάλι ον τόπικ;
Αν θεωρήσουμε ότι δεν αξιζει να αφιερώσεις χρονο και ενέργεια σε κάτι. Και ότι μετάνιωσες μετά.
Αν δεν αφιέρωνες τοτε τι άλλο θα έκανες; καμια φορά η δραση είναι προτιμοτερη από την απραξια. Ειδικα όταν δεν έχεις τιποτα άλλο να κάνεις.
Εδώ μπαίνει ένα άλλο θέμα (όχι που θα τη γλιτώναμε, ακόμα δεν προσγειωθήκαμε σε αυτό ) : Είναι φρόνιμο να ξοδεύεις χρόνο, ενέργεια και κυρίως συναισθήματα για κάποιον μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις; Δεν είναι κοροϊδία προς τον άλλον αλλά και προς τον ίδιο σου τον εαυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ίσως βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικές φάσεις στις ζωές μας. Και σίγουρα διαφέρουμε εξαιρετικά σαν δομές και φιλοσοφίες. Η οριοθέτηση συμπεριφορών στην σχέση, το να ελέγχουμε την συμπεριφορά μας και να την κοντρολάρουμε, καθόλου δεν προσομοιάζει αγχώδους νυχοπατήματος, σε 'μένα τουλάχιστον. Μπορώ να καταλάβω όμως αυτούς που το αντιμετωπίζουν έτσι. Και όχι, ένας λόγος δεν είναι απαραίτητο να φέρει την καταστροφή. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Και επίσης, η προαναφερθείσα αμετροέπεια δεν περιορίζεται σε ένα λόγο μόνο. Συνήθως. Ένθεν κακείθεν. Οπότε, ακόμα κι αν δεν φέρει την καταστροφή, σίγουρα θα αφήσει κατάλοιπα. Κάποτε πίστευα και εγώ σε αυτό που λες, όχι στο χυμαδιό, αλλά στα -ενίοτε ακόμα και προκλητά, με το άλλοθι έγκαιρης ανίχνευσης- κρασ τεστσ. Με τον καιρό και μελετώντας, διαπίστωσα πως υπάρχουν πολύ πιο επιδέξιοι τρόποι για να δοκιμάσει κανείς την αντοχή ενός κρύσταλλου από το να το κοπανάει στο τσιμέντο με την βαριοπούλα την δεκάκιλη . Ένας βασικός λόγος είναι το γεγονός πως οι άνθρωποι που με ενδιέφεραν πάντα, του τομαριού μου συμπεριλαμβανομένου, κουβαλούσαν έναν άγγελο αλλά και τουλάχιστον έναν δαίμονα μέσα τους. Η συμβίωση με τον πρώτο είναι που με αφορά, τον -ους δεύτερο -ους ας υπήρχε τρόπος να μην έρχονται στο προσκήνιο ποτέ. Είναι μιά τέχνη να βγάζεις τον καλό εαυτό του άλλου. Ιδίως ξέροντας πως μεγάλο μέρος της έλξης που σου ασκεί οφείλεται στον σατανά που επίσης κουβαλάει μέσα του.
Στην παρομοίωσή σου επίτρεψέ μου να μην αναφερθώ, μετά τα παραπάνω το καταλαβαίνεις και εσύ πως είναι αρκετά άτοπη
(Ωχχχχχχχχχχ. Τώρα πρόσεξα πως είσαι και moderator!!! Δεν την γλυτώνω την διαδικτυακή φάπα φοβάμαι! Καλά είναι να μην πολυδιαφωνώ μαζί σου (χαμόγελο καλοπροαίρετο))
Πραγματικά ξαφνιάζομαι διαβάζοντας αυτά που μού γράφεις. Είναι μια άποψη που ομολογώ οτι δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Μού φαίνεται πάντως τρομερά ενδιαφέρουσα αν και προς το παρόν ακατανόητη. Λες λοιπόν οτι αυτό που μας έλκει στον άλλον είναι μια "σατανική" του πλευρά που όλοι έχουμε αλλά προτιμάς αυτή η πλευρά να παραμένει αθέατη. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτή η πλευρά να μην εμφανίζεται; Δεν είναι τάχα ανθρώπινη; Και αν εμφανίζεται μόνο η πλευρά του αγγέλου σε έναν άνθρωπο αυτός ο άνθρωπος δεν είναι λειψός; Δεν είναι ένα ψέμα; Γιατί φοβάσαι τόσο τα ελαττώματα; Ίσως (το πιθανότερο) να μην έχω καταλάβει ακόμα αρκετά από όσα λες και οι ερωτήσεις μου να μη βγάζουν νόημα.
Αυτό με το προκλητά κρας τεστς που λες μού φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον γιατί είναι κάτι που κάνω ανέκαθεν: σαν να θέλω να πάω την ταινία της ζωής στο fast forward, να δω πρώτα πού θα πάει η κάθε ιστορία για να δω αν αξίζει να αφιερώσω χρόνο και ενέργεια. Οπότε χτυπάω το κρύσταλλο που λες με τη βαριοπούλα περιμένοντας να δω την αντοχή της. Ξέρω οτι αυτό σε αφήνει με ελάχιστους ανθρώπους. Όμως αυτοί αξίζουν πραγματικά. Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάνει κι ο άλλος που έχει περάσει το τεστ σου το δικό του τεστ και εσύ δεν το περνάς. Εκεί θέλει δύναμη να αντέξεις το γεγονός οτι εσύ δεν ήσουν αρκετός για τον άλλον. Και οτι οι άλλοι για σένα λιγοστεύουν επικίνδυνα μετά από τόσους που έχεις διώξει.
(Φυσικά και δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο λόγω μιας υποτιθέμενης διαφωνίας σε ένα θέμα! )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αποτελεί θα έλεγα -η γραπτή επικοινωνία πάντα- κατά κάποιο τρόπο αντίμετρο στην ας πούμε παρορμητική, απερίσκεπτη καταστροφική αμετροέπεια που συχνά έρχεται πακέτο με την συγκατοίκηση και τον στενό συγχρωτισμό
Το ερώτημα όμως είναι, θες να ζεις τη ζωή σου με τον/την σύντροφό σου νυχοπατώντας και με φόβο αν ένας λόγος θα φέρει την καταστροφή; Αν όντως ένας λόγος είναι ικανός να φέρει την καταστροφή δεν είναι καλύτερα να γίνει μια ώρα αρχύτερα ώστε να μη χάνουν κι οι δύο χρόνο; Μπορώ να πω μια παρομοίωση, είναι σαν να έχεις μια πληγή κι αντί να την καθαρίσεις και να την κάνεις ράμματα να κλείσει να επιλέγεις να βάζεις απλά χανζαπλάστ ξανά και ξανά: δε θα σε ενοχλεί μεν αλλά δε θα κλείσει και ποτέ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.