Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Έχει να κάνει με το όριο των λέξεων, όχι με τη δομή.
Να μερικά που έχω γράψει...
«Φτου! Και βγαίνω...»
φώναξε η Αλήθεια στο σαλόνι τού Ψεύδους.
***
Δάχτυλο ψηλαφεί κοιλότητες,
φωλιές -αποκεχωρηκότων- αισθημάτων.
Κενό.
Μοναδικό εύρημα
μια άμορφη, αιχμοειδής μάζα •
ξερνάει μαύρα και πηχτά χνώτα.
Διάγνωση: Κλινήρης συναισθημάτων.
***
ΠΡΟΣΟΧΗ - ΠΡΟΣΟΧΗ
Παρακαλείσθε να προσέχετε πού πατάτε.
Κείτονται νανουρισμένα απωθημένα.
***
Μήτρα
αενάως κυοφορούσα
αγάπη: Μητέρα
***
Κείτομαι
κυρτωμένος δείκτης,
με την άκρη του
αβυσσαλέο κεντρί
- αιώνιος φρουρός,
φυλάττει το παιδί που έχω μες στα σωθικά μου
απ' των ετών το δηλητήριο που στάζει.
***
Έφυγες·
κι απέμεινα να κοινωνώ
απ' τη γύμνια
ψεύτικων ειδώλων.
Από κείμενα τώρα...
Στα σκαλιά
Πρόλογος
Νιώθω ένα ελαφρύ αεράκι στο πρόσωπό μου. Ήχους φέρνει στ' αυτιά μου· όχι τους συνηθισμένους, όχι. Συλλαβίζει τα ονόματα όσων πέρασαν απ' τη ζωή μου, ή, αν θες, αυτών που πέρασα εγώ απ' τη δική τους. Γυρολόγοι σε αμοιβαία επικερδές αλισβερίσι. Τριγύρω μου είν' έντονα τα χρώματα, κυρίως όμως του λευκού, που βλέπω να σχηματίζει συμπαγείς μάζες, σα σύννεφα, γύρω απ' τα ξυπόλητα πόδια μου.
Σκηνή Πρώτη
Η πυκνή ομίχλη αρχίζει να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, αφήνοντας να εμφανιστεί μία σκάλα. Λουλούδια τη πλαισιώνουν δεξιά κι αριστερά. «Ίσως να 'ναι ζουμπούλια» σκέφτομαι. Τα σκαλοπάτια της είναι δυσανάλογα για τ' ανθρώπινο ύψος. Όμως, ακούω μια πράα φωνή να με παρακινεί να της δώσω το χέρι μου. Η φωνή έχει αφοπλιστικές επιδράσεις πάνω μου, μου βγάζει εμπιστοσύνη. Τείνω το χέρι μου. Το πιάνει σφιχτά και με τραβάει πάνω, λέγοντάς μου να προσέχω. Καθώς με τραβάει, τα μάτια μου προλαβαίνουν και διαβάζουν την επιγραφή τού μεγάλου σκαλοπατιού: «ΦΙΛΙΑ».
Σκηνή Δεύτερη
Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και νιώθω να βρίσκομαι σε μπαλκόνι· τόσο ψηλά. Η παρουσία έχει εξαφανιστεί, είμαι πάλι μόνη μου. Το δεύτερο σκαλοπάτι με προσκαλεί να τ' ανέβω. Είναι τόσο χαμηλό που δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια από μέρους μου. Το ανεβαίνω, και πριν προλάβουν τα πόδια μου ν' ακουμπήσουν κάτω, νιώθω να με κατακλύζει το αίσθημα της ευφορίας. «ΧΑΡΑ» νομίζω πως γράφει κάτω.
Σκηνή Τρίτη
Μπροστά στα πόδια μου βρίσκεται το τρίτο σκαλοπάτι. Δεν είναι σαν το δεύτερο. Αυτό έχει κοφτερές προεξοχές στην επιφάνειά του. Πατάω προσεκτικά στις προεξοχές κι αφήνω το σώμα μου ν' αφεθεί στην ώθηση του κορμιού μου, για ν' ανέβω. Ο αέρας τώρα λυσσομανά, σα τη φωνή δασκάλας που προσπαθεί να επιβάλει την ησυχία. Αρχίζω να νιώθω διαφορετικά. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν και νιώθω πως θέλω να βάλω τις φωνές ή να σπάσω κάτι πάνω στο ξέσπασμά μου. Χάνω τον έλεγχο, ενώ νιώθω κάτι να γρατζουνάει τις πατούσες μου. Η ματιά μου πέφτει χαμηλά, και διαβάζω απ' άκρη σ' άκρη: «ΘΥΜΟΣ».
Σκηνή Τέταρτη
Μ' ένα σάλτο βρίσκομαι στο τέταρτο σκαλοπάτι. Τα μάτια μου γεμίζουν απ' το κόκκινο και νιώθω το κορμί μου να ιδρώνει. Ακούγονται ξέπνοοι ψίθυροι, σαν αναστεναγμοί. Σκιές διαγράφονται μπροστά μου, που ενώνονται σε μία, και νιώθω ασυγκράτητη ηδονή. «ΠΑΘΟΣ» διαβάζω.
Επίλογος
Η ανάβαση κάπου εδώ τελειώνει. Οι περίεργοι μπορούν ν' ανέβουν κι αυτοί τη σκάλα, κι ίσως συναντηθούμε σε κάποιο σκαλοπάτι - γιατί επιστολές, που εξιστορούν τη συνέχεια, δεν στέλνω.
Κι αυτό παιχνιδίζοντας με τον πίνακα που λέγεται "Absinthe Drinker" (Ο πότης του αψεντιού), που τον έχει φιλοτεχνήσει ο Τσέχος ζωγράφος Viktor Oliva, το 1901. Σημ: Το αψέντι ονομάζεται «πράσινη νεράιδα».
Το λάγγεμα του αψεντιού
Το χέρι του, ψηλαφιστά, έφτασε μέχρι το μπουκάλι. Όσο αδύναμα το έψαχναν τα δάχτυλά του, τόσο αποφασιστικά το έπιασαν από τον λαιμό του κι έχυσε το σμαραγδί υγρό μες στο ποτήρι του. Σαν μουσική ήχησε ο ήχος του· εκμαυλιστικά έτρεξε η ηδονή μέσα του.
Άρπαξε μηχανικά το πακέτο με τα τσιγάρα του κι οδήγησε το τελευταίο τσιγάρο στο ξερό του στόμα. Μάταια τα δάχτυλά του κινήθηκαν πάνω στη πέτρα τού αναπτήρα. Μια, δυο, τρεις φορές. Γι' άλλη μια φορά μουγγάνισε η πέτρα, ξερνώντας τις τελευταίες της σπίθες. Το χρώμα τού αναμμένου άκρου βυθίστηκε ανακουφιστικά μες στα μάτια του. Ρούφηξε ξανά και ξανά το τσιγάρο του, αφήνοντας να βγει αργά ο καπνός απ' το στόμα του.
«Έφτασα μόνο μέχρι να σκεφτώ την εικόνα ενός σιγανού ποταμιού ανάμεσα στα πόδια σου. Αναρωτιέμαι πώς είναι όταν το προκαλείς και το βοηθάς να ξυπνήσει - ή μάλλον όχι να το προκαλείς, εγώ να το προκαλώ κι εσύ να μην έχεις επιλογή»
«Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η χροιά τής φωνής σου»
«Αναρωτιέμαι τι γεύση έχει ο λαιμός σου»
«Αναρωτιέμαι πόσο αλμυρό θα είναι το ποταμάκι σου, όταν βουτήξω τη γλώσσα μου μέσα του»
«Αναρωτιέμαι τι τόξο θα σχηματίζει το κορμί σου, όταν άθελά του τεντώνεται για να ξεφύγει απ' τα βασανιστήριά μου»
«Αναρωτιέμαι πώς θα είναι ν' ακουμπούν τα βογκητά σου στ' αυτί μου, όταν θ' ακουμπά το κορμί μου το δικό σου, κολλητά, αναγκαστικά»
Πάλι οι ίδιες σκέψεις κάθονταν στο ίδιο τραπέζι μαζί του, στη διπλανή θέση. Οι ίδιες σκέψεις για κείνη. Για κείνη που δεν έχανε ραντεβού μαζί του ούτε αργούσε· αρκούσαν μερικά ποτήρια και βρισκόταν εκεί - γυμνή, ερωτική, αισθησιακή.
Τον είχε κάνει δικό της, χωρίς καν να τον αφήσει να τη κάνει δική του. Είχε το πάνω χέρι σ' αυτό το παιχνίδι τής αποπλάνησης.
Κείνη, η πράσινη νεράιδα.
Γουλιά με τη γουλιά ήταν δικός της.
Τη γύρισε μπρούμυτα πάνω στο τραπέζι. Η γλώσσα του έπαιξε με τον λοβό του αυτιού της και τα χείλη του τον μάγκωσαν ελαφρώς. Δάγκωσε τον ώμο της. Η ανάσα του ζωγράφιζε ήδη την ηδονή στο κορμί της. Τα δάχτυλά του διέτρεξαν τη πλάτη της, τη σπονδυλική της στήλη με αργό ρυθμό. Ένιωθε τη στύση του στα γυμνά της οπίσθια, και σε λίγο τα χέρια του που την θώπευαν με μανία. Τη γύρισε και τη κοίταξε, στα μάτια. Το βλέμμα της, χαυνωμένο από ερωτικό πάθος, βούλιαξε στο δικό του. Τα χείλη της μισάνοιχτα, προσκαλούσαν τα δικά του σε σμίξιμο. Οι γλώσσες τους έπαιξαν αργά, ενώ τα χέρια του έπαιζαν με το στήθος και τις ρώγες της. Το χέρι του κατέβηκε αργά... Άνοιξε τα πόδια της. Έμεινε να κοιτάει το αιδοίο της, που γυάλιζε ήδη απ' τα υγρά του. Το ακροδάχτυλό του το διέτρεξε απαλά, ίσα να αισθανθεί το άγγιγμά του, σε όλο του το μήκος. Οι αναστεναγμοί της γέμισαν τ' αυτιά του. Το χέρι της έπιασε το δικό του κι ανάγκασε τα δάχτυλά του σε ακόμη μία διαδρομή, αφήνοντάς το τελικά στην άκρη. Τώρα τα δικά της δάχτυλα ήταν που σκορπούσαν την ηδονή στο κορμί της, οδηγώντας τα μπροστά στα χείλη της και με τη γλώσσα της να τα γλείφει, καρφώνοντάς τον στα μάτια. Τέντωσε το χέρι της στο πρόσωπό του, με τα υγρά της δάχτυλα μπροστά στο στόμα του. Τα χείλη του σούφρωσαν σε ένα αργό, ερωτικό φιλί πάνω τους.
Τα μάτια του εξακολουθούσαν να είναι σε επαφή με τα δικά της.
Με τα δάχτυλα και το στόμα του είχε καταφέρει να απομνημονεύσει κάθε εκατοστό τού κορμιού της.
Την είχε κάνει να τον ποθήσει, την είχε φέρει στο σημείο που περίμενε να τη πηδήξει, κοιτώντας τον στα μάτια με τη λύσσα που της είχε δημιουργήσει.
Έκανε μερικά βήματα πίσω.
Την άφησε εκεί, πεινασμένη.
Το χέρι του έριξε κάτω το μπουκάλι με το αψέντι.
Οι δυο τους είχαν πια τελειώσει.
ΥΓ. Μήπως να μετονομάζαμε το νήμα σε κάτι του στιλ "Όταν οι Στεκιώτες γράφουν..." για να είμαστε μέσα;
Έχω να πω πως τα ολιγόλεκτα ήταν πάρα πολύ ωραία! Ειδικά το ΠΡΟΣΟΧΗ - ΠΡΟΣΟΧΗ / Παρακαλείσθε να προσέχετε πού πατάτε. / Κείτονται νανουρισμένα απωθημένα.
Αρκετά κινηματογραφικός ο τρόπος του πρώτου κειμένου, βασικά δεν έχω ξαναδιαβάσει παρόμοιο. Δίνει κάπως την αίσθηση σαν όντως να βλέπεις μικρά φιλμάκια από το κάθε σκαλοπάτι! Το δε δεύτερο κείμενο έχω να πω πως υποκλίνομαι (είμαι λάτρης του ερωτικού WHO ISN'T?! DON'T LIE, WE ALL LIKE IT). Αλλά καταπληκτικό το τέλος του!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Νομίζω πως εγώ είμαι κυρίως στο κείμενο. Από εκεί και πέρα, μ' αρέσει να πειραματίζομαι, οπότε ασχολούμαι με ποίηση, χαϊκού και ολιγόλεκτα. Τα ολιγόλεκτα δε είναι μεγάλη αγάπη - αυτή η μαγεία τού να χωράς κάτι μόνο μέσα σε λίγες λέξεις. Όσο δύσκολο φαντάζει στην αρχή, τόσο μετατρέπεται σε εθισμό και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις αργότερα.
Ααα ωραία! Εεε βάλε μας και κανα κείμενο να χουμε να βλέπουμε! Εμένα μ'αρέσει να διαβάζω κείμενα και ποιήματα των άλλων! Οταν λες ολιγολεκτα το εννοείς ως ολιγολεκτο οπως πχ ειναι το χαικου ή ολιγόλεκτοι στίχοι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα κείμενα, αλλά τούτο εδώ μια δόση ποίησης την έχει. Νομίζω ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει ως ερωτικό flashback.
Εεε είναι ωραίο να δίνουμε μια άλλη γεύση στο κείμενο! Σε ευχαριστώ! Εσύ γράφεις τίποτα άλλο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Ω, ο Βαγγέλης παίζει μόνος του μπαλίτσα. Εγώ είμαι κάτι σαν guest star αυτής της θεματολογίας.
Εσύ πού αλλού κινείσαι, Τάσο; Ή είσαι ταγμένος μόνο στη ποίηση;
Εε και για guest star εισαι πολύ καλή!
Εγώ βασικά ξεκίνησα από κείμενα, πάντα από πολύ μικρός μου άρεσε να γράφω, και κάπου στα 15-16 άρχισα να γράφω ποίηση. Συνέχισα και με κείμενα αλλά πλέον γράφω ποιήματα κυρίως... (αν θες κάτι πιο abstract/συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο θα σε στείλω εδώ , αλλά διάβασε το μόνο μια φορά όχι δεύτερη, δεν υπάρχει συνοχή επίτηδες και αν το διαβάσεις δεύτερη φορά θα καταρεύσει )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Πολύ ωραίο που μπορείτε να γράφετε για τέτοια πράγματα, μου αρέσουν να τα διαβάζω γιατί πολλές φορές μαθαίνω κάτι καινούργιο, βλέπω κάποιους παραλληλισμούς κλπ εμένα με φάγαν οι έρωτες, η προσωπική αναζήτηση και η έννοια της ελευθερίας κυρίως
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Χαχαχα! Εγώ τον φαντάζομαι να φτιάχνει και χιουμοριστικά, αφού το κατέχει. Να φέρει τα πάνω κάτω στα ιστορικά και μυθολογικά κιτάπια.
αυτό θα ήταν υπερβολικά ενδιαφέρον! Αυτά που γράφει είναι αρκετά εώς πολύ δύσκολα να γραφτούν, αλλά αφού το χει γιατί όχι. Το κοινό ζητά ολιγόλεκτο χιουμοριστικό ιστορικό ποίημα. (εγώ εδώ δίνω παραγγελιές )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Όχι!!! Εμπνέομαι πολύ από διάφορα ποιήματα και τα γράφω για εμένα!!!
Το "Μεταίχμιο" μόνο είχα στείλει σε έναν διαγωνισμό
Ααα, μπορείς να κάνεις μια σελίδα στο wordpress ή tumblr και τα ανεβάζεις κάπου να υπάρχουν, δεν είναι κακό! Εγώ τα κρατάω σε tumblr, γιατί είναι εύκολο να τα χάσω (άμα έχεις μνήμη ελέφαντα αυτά συμβαίνουν)..
Έγινε τίποτα από το διαγωνισμό;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
Εξαιρετικό, Βαγγέλη. Κι αν γράφεις έτσι στα 17 σου, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο μακριά θα φτάσεις μεγαλώνοντας. Μπράβο σου!
ήταν όντως πραγματικά δυναμικό, πιστεύω. Θα με ενδιέφερε να διαβάσω το και τα σοφά τειχη έπεσαν, αν θες να μας το παραθέσεις σαφώς
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τάσος97
Τιμώμενο Μέλος
(δυστυχώς δε φαίνεται η δομή του κειμένου σωστά...)
Καίει η φλόγα
μαζί της καίγονται τα όνειρα
Οι ήχοι του φωτός χτυπούν στο τζάμι
κι από κει
με ορμή
δονούν το πρόσωπό μου
– το προσωπείο μου.
(Τι κρίμα,
τι δέος…
μα πόσο σκότος;
)
Πέφτουν τ’ αστέρια
μαζί τους πέφτω κι εγώ
μαζί τους πέφτουν και οι ελπίδες
μα μαζί τους δεν πέφτω εγώ.
Οι σπίθες της θάλασσας πετάγονται ως την ακτή
κι από κει
με θάρρος
συμπαρασύρουν το κορμί μου
– το σώμα μονάχα μα όχι την ψυχή.
(Τι πάθος,
τι ένταση…
μα πόση μοναξιά;
)
Κρύβεται η σελήνη
μαζί της κρύβομαι κι εγώ
μαζί της κρύβονται και οι σκέψεις
μαζί τους ξυπνώ εγώ.
Το φως του Ήλιου φλέγει αργά τα σύννεφα
κι από κει
με επιμονή
συγκρούεται με την ψυχή μου
– με εκείνη μονάχα αφού το σώμα κοιμάται.
(Τι σκότος,
τι μοναξιά…
μα πόση ελευθερία;
)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.