Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,093 μηνύματα.
17-09-19
12:26
Χθες έβλεπα συνεντεύξεις ψυχολόγων στο YouTube εστιάζοντας στην Ματούλα Βασιλάκη.
Μερικά bullets που κράτησα και τα θυμάμαι ακόμα:
1. Η κατάθλιψη μπορεί να προκύψει από ένα σύνολο παραγόντων όπως βιώματα (πχ το να μεγαλώνεις με καταθλιπτικό γονέα) ή και βιολογικούς (ουσίες στον εγκέφαλο). Το να διαπιστώσει το άτομο με τη βοήθεια του ψυχολόγου ότι μεγάλωσε με καταθλιπτικό γονέα, δεν είναι πάντα αρνητικό (ότι αυτός φταίει που εκδήλωσα "κι εγώ" κατάθλιψη), αλλά μπορεί να είναι και ανακουφιστικό (πχ ότι ο γονέας δεν του έδειχνε τόση αγάπη όσο ήταν παιδί, όχι επειδή δεν τον αγαπούσε σαν παιδί, αλλά επειδή είχε αυτή την αδυναμία να εκδηλώσει τα συναισθήματά του).
2. Δεν βοηθάει το να λες στο καταθλιπτικό άτομο ότι δεν υπάρχει λόγος να έχει κατάθλιψη ("τα έχεις όλα, την οικογένειά σου, την υγεία σου" κτλ). Αυτό δημιουργεί αισθήματα τύψεων και ανεπάρκειας στο καταθλιπτικό άτομο. Ξεκινάς με την προϋπόθεση ότι ο άλλος έχει κατάθλιψη και όχι ότι δεν πρέπει να έχει.
3. Κατά αυτόν τον τρόπο, ανακουφίζει το άτομο με κατάθλιψη το να του λέει ο άλλος ότι είναι εδώ για να τον ακούσει και ότι τον κατανοεί, απαριθμώντας του πως μπορεί να νιώθει.
4. Σημαντικό βήμα για το καταθλιπτικό άτομο είναι να καταλάβει ότι έχει κατάθλιψη. Κατά ΜΟ ένας άνθρωπος απευθύνεται σε ειδικό και αναζητά βοήθεια, 10 χρόνια μετά την εκδήλωση της κατάθλιψης.
5. Υπάρχουν δύο είδη κατάθλιψης, η ήπια και η βαριά. Στην ήπια το άτομο νιώθει ένα κενό. Είναι σαν ένα κενό αλλά "με στοιχεία θλίψης". Στην ήπια το άτομο παρόλα αυτά μπορεί να νιώσει συναισθήματα ικανοποίησης, αλλά δεν χαίρεται τα πράγματα όπως τα χαιρόταν "παλαιότερα" (πολύ χαρακτηριστικό των ατόμων που εκδηλώνουν κατάθλιψη, αυτό). Στη βαριά κατάθλιψη το φορτίο είναι αβάσταχτο. Μπορεί το άτομο να χρειάζεται τεράστια ποσά ενέργειας ακόμα και για να κάνει μπάνιο ή να βουρτσίσει τα δόντια του (γι' αυτό και τα άτομα με βαριά κατάθλιψη δεν ακολουθούν κανόνες υγιεινής). Στη βαριά κατάθλιψη το άτομο έχει τάσεις να σκέφτεται το θάνατο (πέραν των τάσεων αυτοκτονίας μπορεί πχ να εύχεται να πάθει κάποια βαριά ασθένεια που θα τον απαλλάξει από το φορτίο που νιώθει ή να του συμβεί κάτι και να πεθάνει).
Αυτά
Μερικά bullets που κράτησα και τα θυμάμαι ακόμα:
1. Η κατάθλιψη μπορεί να προκύψει από ένα σύνολο παραγόντων όπως βιώματα (πχ το να μεγαλώνεις με καταθλιπτικό γονέα) ή και βιολογικούς (ουσίες στον εγκέφαλο). Το να διαπιστώσει το άτομο με τη βοήθεια του ψυχολόγου ότι μεγάλωσε με καταθλιπτικό γονέα, δεν είναι πάντα αρνητικό (ότι αυτός φταίει που εκδήλωσα "κι εγώ" κατάθλιψη), αλλά μπορεί να είναι και ανακουφιστικό (πχ ότι ο γονέας δεν του έδειχνε τόση αγάπη όσο ήταν παιδί, όχι επειδή δεν τον αγαπούσε σαν παιδί, αλλά επειδή είχε αυτή την αδυναμία να εκδηλώσει τα συναισθήματά του).
2. Δεν βοηθάει το να λες στο καταθλιπτικό άτομο ότι δεν υπάρχει λόγος να έχει κατάθλιψη ("τα έχεις όλα, την οικογένειά σου, την υγεία σου" κτλ). Αυτό δημιουργεί αισθήματα τύψεων και ανεπάρκειας στο καταθλιπτικό άτομο. Ξεκινάς με την προϋπόθεση ότι ο άλλος έχει κατάθλιψη και όχι ότι δεν πρέπει να έχει.
3. Κατά αυτόν τον τρόπο, ανακουφίζει το άτομο με κατάθλιψη το να του λέει ο άλλος ότι είναι εδώ για να τον ακούσει και ότι τον κατανοεί, απαριθμώντας του πως μπορεί να νιώθει.
4. Σημαντικό βήμα για το καταθλιπτικό άτομο είναι να καταλάβει ότι έχει κατάθλιψη. Κατά ΜΟ ένας άνθρωπος απευθύνεται σε ειδικό και αναζητά βοήθεια, 10 χρόνια μετά την εκδήλωση της κατάθλιψης.
5. Υπάρχουν δύο είδη κατάθλιψης, η ήπια και η βαριά. Στην ήπια το άτομο νιώθει ένα κενό. Είναι σαν ένα κενό αλλά "με στοιχεία θλίψης". Στην ήπια το άτομο παρόλα αυτά μπορεί να νιώσει συναισθήματα ικανοποίησης, αλλά δεν χαίρεται τα πράγματα όπως τα χαιρόταν "παλαιότερα" (πολύ χαρακτηριστικό των ατόμων που εκδηλώνουν κατάθλιψη, αυτό). Στη βαριά κατάθλιψη το φορτίο είναι αβάσταχτο. Μπορεί το άτομο να χρειάζεται τεράστια ποσά ενέργειας ακόμα και για να κάνει μπάνιο ή να βουρτσίσει τα δόντια του (γι' αυτό και τα άτομα με βαριά κατάθλιψη δεν ακολουθούν κανόνες υγιεινής). Στη βαριά κατάθλιψη το άτομο έχει τάσεις να σκέφτεται το θάνατο (πέραν των τάσεων αυτοκτονίας μπορεί πχ να εύχεται να πάθει κάποια βαριά ασθένεια που θα τον απαλλάξει από το φορτίο που νιώθει ή να του συμβεί κάτι και να πεθάνει).
Αυτά
Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,093 μηνύματα.
08-04-17
19:55
BLUE SEA, δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα μηνύματα του θέματος, αλλά έχω να πω ότι ναι, η φαρμακευτικής αγωγή βοηθάει, εφόσον όμως συνοδεύεται από συζήτηση με ειδικό με στόχο να επεξεργαστείς το θέμα και να έρθει ταχύτερα η αποδοχή.
Σκέψου τι σημαίνει για σένα ο θάνατος (γενικά και ειδικά), τι ήταν ο πατέρας σου για σένα και πως μπορείς να προχωρίσεις με τα παρόντα δεδομένα. Κάθε φορά που το σκέφτεσαι και το ξανά σκέφτεσαι, αυτό, κι ας μην το καταλαβαίνεις παίρνει μια νέα τοποθέτηση μέσα σου.
Εγώ έχασα τον πατέρα μου λίγες ημέρες αφότου μπήκε το 2017 (συγκεκριμένα πριν από ακριβώς 3 μήνες).
Δεν με είχα "δοκιμάσει" ποτέ σε απώλεια άμεσου οικογενειακού προσώπου (πέρα από την απώλεια της σκυλίτσας μου που με είχε αγγίξει πολύ πριν 2,5 χρόνια). Θα πω βέβαια ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοντά με τον πατέρα μου (οπότε ίσως δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα). Αν επρόκειτο για τη μητέρα μου, που είμαι πολύ κοντά μαζί της, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς για μένα, αλλά...
Η σκέψη που με κρατάει είναι ότι... άνθρωποι, νέοι και μη, χάνουν τον πατέρα και τη μητέρα τους καθημερινά. Κι όμως προχωράνε, έστω και με το βάρος. Είναι το πιο φυσικό να πενθίσεις για μήνες ή και για χρόνια, αλλά θα προχωρίσεις. Γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ/ κι εσύ; Και σκέφτομαι ότι δεν θα με αφήσω πίσω λόγω αυτής της απώλειας. Με έχει πιάσει και μια κρίση των 30 στο καπάκι, ίσως λόγω του συμβάντος που μας αποσυντόνισε οικογενειακώς.
Σου εύχομαι, κλείνοντας να πάνε όλα καλά και να βρεις ξανά τους ρυθμούς σου (πράγμα το οποίο εύχομαι και για μένα).
Σκέψου τι σημαίνει για σένα ο θάνατος (γενικά και ειδικά), τι ήταν ο πατέρας σου για σένα και πως μπορείς να προχωρίσεις με τα παρόντα δεδομένα. Κάθε φορά που το σκέφτεσαι και το ξανά σκέφτεσαι, αυτό, κι ας μην το καταλαβαίνεις παίρνει μια νέα τοποθέτηση μέσα σου.
Εγώ έχασα τον πατέρα μου λίγες ημέρες αφότου μπήκε το 2017 (συγκεκριμένα πριν από ακριβώς 3 μήνες).
Δεν με είχα "δοκιμάσει" ποτέ σε απώλεια άμεσου οικογενειακού προσώπου (πέρα από την απώλεια της σκυλίτσας μου που με είχε αγγίξει πολύ πριν 2,5 χρόνια). Θα πω βέβαια ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα κοντά με τον πατέρα μου (οπότε ίσως δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα). Αν επρόκειτο για τη μητέρα μου, που είμαι πολύ κοντά μαζί της, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς για μένα, αλλά...
Η σκέψη που με κρατάει είναι ότι... άνθρωποι, νέοι και μη, χάνουν τον πατέρα και τη μητέρα τους καθημερινά. Κι όμως προχωράνε, έστω και με το βάρος. Είναι το πιο φυσικό να πενθίσεις για μήνες ή και για χρόνια, αλλά θα προχωρίσεις. Γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ/ κι εσύ; Και σκέφτομαι ότι δεν θα με αφήσω πίσω λόγω αυτής της απώλειας. Με έχει πιάσει και μια κρίση των 30 στο καπάκι, ίσως λόγω του συμβάντος που μας αποσυντόνισε οικογενειακώς.
Σου εύχομαι, κλείνοντας να πάνε όλα καλά και να βρεις ξανά τους ρυθμούς σου (πράγμα το οποίο εύχομαι και για μένα).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.