Nelliel
Περιβόητο μέλος
Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
21-04-20
19:19
Θα διαφωνησω. Αυτα που αναφερεις ισχυουν για ατομα που ζουν με βαση τον φοβο. Οταν ξερεις πχ οτι καποιο κοντινο σου προσωπο εχει καρκινο και θα σβησει σε 2 μηνες, δεν θα τρεχεις να αναβεις κερακια. Τα κερακια δεν θα σταματησουν την εξαπλωση. Οσοι δεν ειναι εξοικειωμενοι με τον θανατο ισως φοβηθουν, οσοι ομως εχουν δεχτει την διαγνωση, αντι να τρεχουν σε εκκλησιες να αναβουν κερακια, να κλαιγονται και να περιμενουν το αναποφευκτο, θα προτιμησουν να κανουν τις τελευταιες μερες του προσωπου τους οσο καλυτερες γινονται.Μα γι΄αυτό είπα παραπάνω ότι ακόμα και οι άθεοι μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή τους να στραφούν για τελευταία ελπίδα σε μια ανώτερη δύναμη όταν μία κατάσταση ξεφεύγει από τα όρια των δυνατοτήτων τους και δεν μπορούν πλέον να κάνουν τίποτα περισσότερο όση βούληση κι αν έχουν.
Δεν θέλω να φέρω παραδείγματα γιορτινή μέρα που είναι σήμερα αλλά φαντάσου να έχουν αποκλείσει σε κάποιον την περίπτωση να ζήσει. Να έχουν εξαντληθεί τα ιατρικά περιθώρια όπως και οι προσωπικές του αντοχές. Ο άνθρωπος όμως δεν ζει χωρίς ελπίδα και η ζωή είναι γλυκιά! Δεν μπορεί να μετράει τις μέρες και τα λεπτά μέχρι να έρθει το τέλος! Υπεισέρχεται και ο φόβος του άγνωστου και έχει ανάγκη να "πιαστεί" από κάπου! Πρέπει δηλαδή να εναποθέσει κάπου την ελπίδα του! Και εκεί είναι που πηγαίνει και ανάβει ένα κερί!