Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
31-08-20
17:57
Η διαφορά του να πιστεύεις στον Θεό με το να πιστεύεις ποια είναι ακριβώς;
Δεν κατάλαβα γιατί μου έκανες αυτή την ερώτηση, τι θες να σου απαντήσω ακριβώς; Η άποψή μου συνοψίζεται ότι το να πιστεύεις σε πράγματα που αναιρούν την απλή λογική (πχ να πιστεύεις ότι κάποιος είναι υπερβολικά καχύποπτος επειδή είναι σκορπιός κι όχι επειδή έχει προδοθεί στο παρελθόν ή ότι έχεις πονοκέφαλο επειδή σε ματιασαν κι όχι επειδή καθόσουν 10 ώρες στον υπολογιστή) το θεωρώ ανόητο. Η πίστη ή όχι στο Θεό είναι ένα θέμα που μας υπερβαίνει και μπροστά του είμαστε τόσο μικροί, που ο καθένας έχει μεν την άποψή του, αλλά αν νομίζει ότι έχει βρει όλες τις απαντήσεις, είναι απλά αλαζόνας και φτωχό μυαλό. Δεν ξέρω αν σε κάλυψα έστω και λίγο γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρη από πού προέκυψε αυτή σου η ερώτηση.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Αυτό δε λέει τίποτα. Δεν ξέρω αν έχει σχέση, αλλά το να χαπακώνεις κόσμο αδιάκοπα δε σε κάνει επιστήμονα.
Ο ψυχολόγος δεν έχει την άδεια να σε χαπακώσει και από εκεί φαίνεται η επαφή που έχεις με το αντικείμενο. Ωστόσο τι θες να πεις, ότι δε θεωρείς τη φαρμακευτική επιστήμη;
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
31-08-20
17:00
Μου φαίνεται λογικό να βρίσκεται πίσω η Ελλάδα σε πολλές αντιλήψεις γιατί μέχρι και σήμερα υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες που δεν τελείωσαν καν το σχολείο, δεν ταξίδεψαν και δεν είχαν ποτέ τους επαφή με την τεχνολογία, επομένως πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες και αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα γύρω τους με επιστημονική σκέψη. Κάποιες αντιλήψεις έχουν περάσει και στα παιδιά τους και ίσως και τα εγγόνια τους. Τουρκοκρατία, 2ος παγκόσμιος, εμφύλιος και μετά φτώχεια μέχρι πολύ πρόσφατα, μας κράτησαν πίσω σαν χώρα.
Βέβαια εγώ εδώ είμαι συνηθισμένη σ' αυτά λόγω των διαφόρων χωριών γύρω γύρω, αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο χαμηλό ήταν το πνευματικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας στη Θεσσαλονίκη. Σχεδόν όλες οι γνωστές μου που το έπαιζαν και καλλιεργημένες απ' το Ανατόλια, έριχναν κάθε μέρα τα χαρτιά και τα φλιτζάνια για να μάθουν τα γκομενικά τους, πήγαιναν ακόμη και σε καφετζούδες και πίστευαν στο μάτι και τα ζώδια. Φυσικά το έριχναν "στην πλάκα", αλλά φαινόταν ότι τα πιστεύουν σοβαρά. Τι να πω, με προβληματιζουν αυτά. Απ' την άλλη, βέβαια, με εκνευρίζουν κι εκείνοι οι εντελώς μηδενιστές που χλευαζουν όσους πιστεύουν στον Θεό ή ορισμένες θεωρίες συνωμοσίας, πχ (αν κρίνουμε ότι πολλές έχουν βγει αληθινές κιόλας στο παρελθόν) και θεωρούν τους επιστήμονες ως τις απόλυτες αυθεντίες. Ο άνθρωπος είναι μεν λογικό ον, αλλά έχει και συναισθήματα που του δημιουργούν την ανάγκη να διαμορφώνει πεποιθήσεις και να ελπίζει.
Βέβαια εγώ εδώ είμαι συνηθισμένη σ' αυτά λόγω των διαφόρων χωριών γύρω γύρω, αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο χαμηλό ήταν το πνευματικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας στη Θεσσαλονίκη. Σχεδόν όλες οι γνωστές μου που το έπαιζαν και καλλιεργημένες απ' το Ανατόλια, έριχναν κάθε μέρα τα χαρτιά και τα φλιτζάνια για να μάθουν τα γκομενικά τους, πήγαιναν ακόμη και σε καφετζούδες και πίστευαν στο μάτι και τα ζώδια. Φυσικά το έριχναν "στην πλάκα", αλλά φαινόταν ότι τα πιστεύουν σοβαρά. Τι να πω, με προβληματιζουν αυτά. Απ' την άλλη, βέβαια, με εκνευρίζουν κι εκείνοι οι εντελώς μηδενιστές που χλευαζουν όσους πιστεύουν στον Θεό ή ορισμένες θεωρίες συνωμοσίας, πχ (αν κρίνουμε ότι πολλές έχουν βγει αληθινές κιόλας στο παρελθόν) και θεωρούν τους επιστήμονες ως τις απόλυτες αυθεντίες. Ο άνθρωπος είναι μεν λογικό ον, αλλά έχει και συναισθήματα που του δημιουργούν την ανάγκη να διαμορφώνει πεποιθήσεις και να ελπίζει.