YiannisM
Νεοφερμένος
Ο YiannisM αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
06-11-20
21:05
Τελικά η σχέση δεν σώθηκε, επειδή ακριβώς δεν ήθελα να παίξω με τους δικούς της όρους. Να μαι ο γκόμενος του Σαββατοκυρίακου. Δεν την ψάχνω, και παρότι σε κάποιες φάσεις με πιάνει λίγο το παράπονο αφοσιώθηκα στα σημαντικά για μένα, την δουλειά και τα παιδιά μου. Μαθαίνω να ζω μόνος, παρότι η πρώην σύζυγος κάνει όσα δεν έκανε όταν ήμασταν παντρεμένοι και αν τα έκανε δεν θα έφευγα ποτέ.Την πρώτη φορά που ήσασταν μαζί όταν εσύ ήσουν παντρεμένος. Για πόσο διάστημα ήταν ? Και πώς ήταν η σχέση σας? Πώς βλεπόσασταν , κάθε πόσο?
Και μετά όταν χωρίσατε. Πώς έγινε? Μας λες ότι σου ζήτησε να χωρίσεις για να είστε μαζί και εσύ δεν δέχτηκες και έφυγε? Εφόσον εσύ ήσουν ερωτευμένος όπως λες και λογικά δεν ήθελες να την χάσεις και ήξερες ότι εκεί που ήσουν ήταν απλά γιατί βολεύτηκες και δεν ήσουν ευτυχισμένος γιατί την 1η φορά δεν χώρισες?
Άν μου δώσεις απαντήσεις σε αυτά θα σου πω και την δική μου γνώμη για εκείνη και γενικά .
Να σημειωθεί ότι για το κομμάτι του γάμου σου και ότι τελικά χώρισες δεν θεωρώ ότι ευθύνεται η κοπέλα αυτή. Ο γάμος σου ήταν τελειωμένος γ’αυτο και εσύ κοίταξες να βρεις αλλού αυτό που σου έλειπε. Δεν σε κρίνω για αυτό, σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα φτέναι και οι 2 , ίσως ο ένας λίγο πιο πού όμως για να φτάσατε στο τέλος φταίτε και οι 2 . Το ότι τελικά αποφάσισες να τον τελείωσες με κίνητρο εκείνη δεν είναι δικό της φτιάξιμο. Αν δεν ήταν εκείνη θα συνέχιζες να ζεις στον βολεμένο σου γάμο όπως ήταν όχι γιατί ήσουν καλά αλλά γιατί ήσουν βολεμένος. Και μετά σε κάποια φάση ή θα ξεσπούσες και θα το έκανες που δεν το νομίζω γιατί οι πλείστοι άντρες αν και δυστυχισμένοι στους γάμους τους μένουν σε αυτούς για πολλούς λόγους και ζουν παράλληλες ζωές. Σε αντίθεση με τις πιο πολλές γυναίκες που τους τελειώνουν και προχωρούν και αν τελικά δεν τους βγει το δέχονται και σέβονται την απόφαση τους.
Στην περίπτωση σου χαίρομαι που το αντιλήφθηκες και λες απο μόνος σου εν μέρει αυτό που λέω και εγώ . ΑΝ δεν ήταν αυτή θα ήταν κάποια άλλη και αυτό γιατί ψαχνόσουν. Επίσης έχεις αυτογνωσία και λες ότι δεν μπορείς την μοναξιά και γ ’αυτό θελιές κάποιον δίπλα σου και το καταλαβαίνω απόλυτα. Το ζω και το ξέρω. Όμως δεν είναι καλό που λες ότι θα έμενες στον βολεμένο σου γάμο γατί έχεις ανάγκη την συντροφικότητα και δεν μπορείς μόνος.
Ξέρεις τι παρατήρησα?. Αν ισχύει και για σένα αυτό φυσικά. Είναι γενικά η μοναξιά που σε ενοχλεί και όχι συγκεκριμένα η έλλειψη συντρόφου. ΑΝ βγεις με φίλους, με μία κοπέλα για φαγητό από δουλειά για παράδειγμα και δεν είναι καθόλου ερωτικό και παρόλα αυτά περάσεις καλά, γελάσεις συζητήσεις, δεν νιώθεις αυτή την έλλειψη και το κενό.
Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα να δεις ένα ειδικό να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις κάποια πράγματα. Επίσης στο κομμάτι της μοναξιάς. Κοινωνικοποιήσου πιο πολύ, άρχισε κάτι καινούργιο, κάποιο σπόρ, χόμπι. Γνώρισε πιο πολύ κόσμο, κάνε φιλίες και ζήσε ευτυχισμένα μέχρι να βρεθεί ο πραγματικός άνθρωπος που εσύ ζητάς . Να έχει τον χρόνο και την διάθεση να σου προσφέρει ότι έχεις ανάγκη.
Όπως σκέφτεσαι εσύ και ότι ανάγκες έχεις εσύ τις εχουμε όλοι, απλά οι πιο ευαίσθητοι και πονεμένοι τις νιώθουν πιο έντονα και καταστροφικά πολλές φορές. Μην ανησυχείς , όταν έρθει το σωστό άτομο στην ζωή σου θα το ξέρεις και αυτή η κοπέλα για την οποία λες ένιωσες έρωτα θα είναι μια ανάμνηση.
Κράτα τις όμορφες στιγμές και πήγαινε σε ένα ειδικό για να το ξεπεράσεις γιατί δεν το πήρες καλά. Η αντίδραση σου με τον αποκλεισμό των social media δείχνει για μένα, πικρία, πόνο, πρόβλημα . ΑΝ δεν το κλίσεις το θέμα θα σε πονά πάντα. Μελλοντικά όχι τόσο αλλά θα μένει εκεί σαν ένα γιατί? Τι έφτεξαι. Τι έκανες? Τί άλλαξε? Γιατί το έκανε? τι πήγε λάθος. ?
Κράτα . Μην υποκύψεις. Αν αγαπάς κάποιον αστον να φύγει αν γυρίσει πίσω τότε είναι δικός σου αν όχι τότε δεν ήταν ποτέ για σένα. Αν υπάρχει θέληση από μέρους της υπάρχει και το ενδεχόμενο να επιστρέψει και να θελήσει να αλλάξει και να σου βγει η σχέση που πάντα ήθελες. Εσύ όμως μην το κάνεις. Θα το μετανιώσεις. Ακόμη και αν είστε μαζί πάλι θα είναι με τους δικούς της όρους και όποτε θελήσει και δεν θα το αντέξεις αυτό. Όσο περνά ο καιρός θα βαραίνει και θα σε πληγώνει πιο πολύ.
Trust me I know !!!good luck !
Κοιτώντας τα πράγματα από κάποια απόσταση θέλω κάτι λίγο πιο εύκολο. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου, δεν πιέζω καταστάσεις, επιστρέφω σιγά σιγά στο ποδήλατο (που για χρόνια ήταν το χόμπι μου, αλλά η μέση μου μου το στερεί). Με πονά που την έχασα, αλλά ξέρω πως αξίζω κάτι καλύτερο. Θα αφήσω λοιπόν τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Θα γυρίσει ο τροχός θα γαμήσει και ο φτωχός...
YiannisM
Νεοφερμένος
Ο YiannisM αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
04-10-20
18:13
Μα δεν έχω πρόβλημα με την αυτονομία, και εγώ αυτόνομος είμαι. Πριν αρχίσουν τα θέματα υγείας μου ποδηλατούσα 6000 χλμ τον χρόνο, αλλά ξυπνούσα στις 5:30 το πρωί για να μείνει χρόνος μετά για την οικογένεια.Γιάννη, ήταν έτσι από πριν ή μετά που χώρισες σου παρουσίασε έναν άλλο εαυτό;
Νομίζω έχει σημασία.
Γιατί αν από πριν δεν σου έκρυψε την τάση για αυτονομία της, έχειν καλώς κι έπρεπε να το μετρήσεις κι αυτό, αν σου ταιριάζει δηλαδή ή όχι.
Αν όμως αφού χώρισες και μετά άρχισε να αλλάζει και να γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που έδειχνε, μάλλον παίζει και το ενδεχόμενο να μην ήταν τόσο τρελή μαζί σου, αλλά με το ...excitement, την πρόκληση να σε διεκδικήσει από τη γυναίκα σου, για να αυτοεπιβεβαιωθεί πιθανόν.
Κι όταν το κατάφερε της τελείωσε η όρεξη, έκανε πίσω και ψάχνει γι άλλες συγκινήσεις.
Από κει και πέρα περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι μαζί κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Μου γνώρισε όλους της τους φίλους μαγείρεψα για αυτούς. Με το που ξεκίνησε η σχολική χρονιά χάθηκε. Φρικάρει που με συμπαθεί η μάνα της, νιώθει πίεση λέει πως και καλα πρεπει να πετύχει η σχέση. Την ίδια και από μένα. Μα ευθύς εξαρχής εγώ είπα πως δεν θέλω κάτι φλου, και τότε έτσι ήταν. Στην αρχή όντως και εγώ με το ζόρι του χωρισμού πίεσα. Μου το υπέδειξε και έκανα πίσω. Ο μόνος όρος να την βλέπω και να νιώθω πως η σχέση προχωρά.
Έχει την επιλογή να έρθει σε μένα, μια ώρα δρόμος είναι. Είναι κουρασμένη. Εγώ δουλεύω 12ωρα αλλά δεν έχω θέμα να πάω. Και όλα αυτά ενώ βλέπω τα παιδιά μου τουλάχιστον 2 φορές την βδομάδα κάνοντας παράλληλα φυσιοθεραπεία για να επιστρέψω στο ποδήλατο.
Ο λόγος που χωρίσαμε τότε ήταν ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να φύγω. Ενδεχομένως τώρα να ήρθε η απομυθοποίηση μου, αλλά ποτέ δεν έκρυψα το ποιος είμαι. Αυτά έχω αυτά μπορώ αυτά ζητώ.
YiannisM
Νεοφερμένος
Ο YiannisM αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
04-10-20
14:48
Μάλλον θέλει τα καλά και των 2 κόσμων, κάποιον που της αρέσει, αλλά χωρίς τις υποχρεώσεις που σημαίνει αυτό, αλλά ναι υπάρχει και ο φόβος της δέσμευσης. Όταν χωρίσαμε τότε έμπλεξε με κάποιον πόνεσε. Είχε μείνει κάποια χρόνια μόνη της. Όταν βρεθήκαμε ξανά, μιλήσαμε για ένα κοινό μέλλον, με τα πράγματα να γίνουν στον χρόνο τους και όντως πήγαινε καλά, είχαμε μεν προβλήματα αλλά περνούσαμε πολύ όμορφα.
Από κει και πέρα ναι, δεν βλέπω κάτι άλλο από το να αφήσω χρόνο και χώρο, το είχα κάνει ήδη άλλωστε, αλλά ήταν τόσο απορροφημένη με τα chat της που δεν του έδωσε καν σημασία. Την μπλόκαρα από τα ΜΚΔ, και απλά της είπα πως μάλλον χρειαζόμαστε λίγο χρόνο. Ψυχρή αντίδραση, κάνε ότι θες.
Ο σοβαρότερος λόγος που χώρισα από την πρώην μου ήταν ακριβώς η χρόνια κατάθλιψη που περνούσε χωρίς να ζητά βοήθεια και η παραμέληση των πάντων, δουλειάς, παιδιών, συζύγου. Ουσιαστικά λοιπόν αυτά μου λείπουν, αυτή την ''υπόσχεση'' πήρα. Μου κόπηκαν τα πόδια όταν ξαφνικά εντός μερικών ημερών αυτά εξαφανίστηκαν. Ήταν λες και ήταν άλλος άνθρωπος.
Σας ευχαριστώ πάντως για τις απαντήσεις σας.
Από κει και πέρα ναι, δεν βλέπω κάτι άλλο από το να αφήσω χρόνο και χώρο, το είχα κάνει ήδη άλλωστε, αλλά ήταν τόσο απορροφημένη με τα chat της που δεν του έδωσε καν σημασία. Την μπλόκαρα από τα ΜΚΔ, και απλά της είπα πως μάλλον χρειαζόμαστε λίγο χρόνο. Ψυχρή αντίδραση, κάνε ότι θες.
Ο σοβαρότερος λόγος που χώρισα από την πρώην μου ήταν ακριβώς η χρόνια κατάθλιψη που περνούσε χωρίς να ζητά βοήθεια και η παραμέληση των πάντων, δουλειάς, παιδιών, συζύγου. Ουσιαστικά λοιπόν αυτά μου λείπουν, αυτή την ''υπόσχεση'' πήρα. Μου κόπηκαν τα πόδια όταν ξαφνικά εντός μερικών ημερών αυτά εξαφανίστηκαν. Ήταν λες και ήταν άλλος άνθρωπος.
Σας ευχαριστώ πάντως για τις απαντήσεις σας.
YiannisM
Νεοφερμένος
Ο YiannisM αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 5 μηνύματα.
04-10-20
09:46
Ήμουν παντρεμένος με κάποιαν για 12 χρόνια, συνολικά 16. Κάπου πριν 6 χρόνια ο γάμος πήγαινε κατά διαόλου. Εκείνη την περίοδο γνώρισα κάποιαν (το ξέρω είμαι γουρούνι, αλλά δεν σας θέλω για αυτό) την ερωτεύτηκα. Μείναμε μαζί κάποιους μήνες, και παρότι ο γάμος μου ήταν νεκρός δεν μπορούσα να φύγω. Όταν τέλειωσε δοκίμασα ξανά να τον σώσω, πάλι δεν γινόταν.
Ξαφνικά εμφανίζεται εκείνος ο παλιός έρωτας, και κατάλαβα πως την ήθελα το ίδιο. Η απαίτηση η ίδια, για να ζήσουμε την σχέση μας έπρεπε να χωρίσω. Το έκανα, αυτή την φορά πολύ πιο σίγουρος (και δεν μετανιώνω που χώρισα). Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι με την νέα,με έβαζε στην ζωή της γνώρισα την οικογένεια της τους φίλους της, το παιδί της (από την άλλη βέβαια δεν ήθελε να γνωρίσει κανέναν δικό μου).
Μέχρι που άνοιξαν τα σχολεία (εκεί δουλεύει), ζούμε μια ώρα δρόμο μακριά, προφανώς το να βρισκόμαστε κάθε μέρα είναι αδύνατον και το καταλάβαινα. Μόνο που πλέον είχα βγει εντελώς από τον χάρτη, ακόμα και ένα τηλεφώνημα είναι βάρος για αυτήν, να αλλάζει σχέδια τελευταία στιγμή για να βρεθούμε. Να πάει πιο αργά η σχέση, να μην συναντώ τους δικούς της. Εγώ τα δέκτηκα, μόνη μου απαίτηση να βρισκόμαστε έστω 2 φορές την βδομάδα, και από μένα οκ να πηγαίνω εγώ. Ακόμα όμως και για αυτό μάχη. Να λέει πως την κουράζει που τα ζητώ, πράγματα που θεωρώ αυτονόητα, αν έχεις μια σοβαρή σχέση που υποτίθεται πως έτσι ξεκίνησε. Αυτής της μπήκε η ιδέα πως αυτή είναι η ζωή μου, παρότι έχω μια δουλειά που μου τρώει πολλές ώρες την μέρα, 2 παιδιά, ένα χόμπι που προσπαθώ να επιστρέψω όταν το επιτρέψει η υγεία μου. 40+ είναι γελοίο θαρρώ να λες του άλλου πως δεν έχει ζωή, ενώ η ίδια έχει σχέσεις εξάρτησης από τους γονείς της.Όλα αυτά μου δημιουργούν μεγάλη ανασφάλεια. Να μου λέει να την αγαπώ λιγότερο. Μα αν την αγαπούσα λιγότερο θα έμενα στο βόλεμα του γάμου έστω και νεκρού.
Προχθές όταν ακόμα μια φορά ακύρωσε ραντεβού μας δεν άντεξα. Της είπα ως εδώ, δεν νιώθω να μαι προτεραιότητα (και σαφώς το παιδί της είναι πάνω από όλα, όχι όμως 1002 chat groups που όλη μέρα είναι κολλημένη σε αυτά. Η λογική μου λέει πως έκανα το σωστό, δεν είμαστε παιδάκια (40+), το συναίσθημα μου όμως την θέλει πίσω, και ναι είναι και η μοναξιά, αλλά αυτήν την πέρασα ξανά. Κάπου εδώ ακριβώς είναι που χρειάζομαι και την συμβουλή σας. Το ιδανικό σενάριο για μένα θα ήταν να είμαστε ξανά μαζί, να μπαίνει ο ένας στην ζωή του άλλου, αλλά το βασικότερο από όλα να την ΒΛΕΠΩ. Να νιώσω πως είμαι προτεραιότητα.
Υπάρχει ελπίδα σε όλο αυτό; ή απλά να κρατήσω το ότι μου έδωσε την δύναμη να φύγω από τον γάμο μου (που έπρεπε να κάνω) και απλά να συνεχίσω πάρακατω με την όποια φρίκη έχει όλο αυτό.
Ξαφνικά εμφανίζεται εκείνος ο παλιός έρωτας, και κατάλαβα πως την ήθελα το ίδιο. Η απαίτηση η ίδια, για να ζήσουμε την σχέση μας έπρεπε να χωρίσω. Το έκανα, αυτή την φορά πολύ πιο σίγουρος (και δεν μετανιώνω που χώρισα). Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι με την νέα,με έβαζε στην ζωή της γνώρισα την οικογένεια της τους φίλους της, το παιδί της (από την άλλη βέβαια δεν ήθελε να γνωρίσει κανέναν δικό μου).
Μέχρι που άνοιξαν τα σχολεία (εκεί δουλεύει), ζούμε μια ώρα δρόμο μακριά, προφανώς το να βρισκόμαστε κάθε μέρα είναι αδύνατον και το καταλάβαινα. Μόνο που πλέον είχα βγει εντελώς από τον χάρτη, ακόμα και ένα τηλεφώνημα είναι βάρος για αυτήν, να αλλάζει σχέδια τελευταία στιγμή για να βρεθούμε. Να πάει πιο αργά η σχέση, να μην συναντώ τους δικούς της. Εγώ τα δέκτηκα, μόνη μου απαίτηση να βρισκόμαστε έστω 2 φορές την βδομάδα, και από μένα οκ να πηγαίνω εγώ. Ακόμα όμως και για αυτό μάχη. Να λέει πως την κουράζει που τα ζητώ, πράγματα που θεωρώ αυτονόητα, αν έχεις μια σοβαρή σχέση που υποτίθεται πως έτσι ξεκίνησε. Αυτής της μπήκε η ιδέα πως αυτή είναι η ζωή μου, παρότι έχω μια δουλειά που μου τρώει πολλές ώρες την μέρα, 2 παιδιά, ένα χόμπι που προσπαθώ να επιστρέψω όταν το επιτρέψει η υγεία μου. 40+ είναι γελοίο θαρρώ να λες του άλλου πως δεν έχει ζωή, ενώ η ίδια έχει σχέσεις εξάρτησης από τους γονείς της.Όλα αυτά μου δημιουργούν μεγάλη ανασφάλεια. Να μου λέει να την αγαπώ λιγότερο. Μα αν την αγαπούσα λιγότερο θα έμενα στο βόλεμα του γάμου έστω και νεκρού.
Προχθές όταν ακόμα μια φορά ακύρωσε ραντεβού μας δεν άντεξα. Της είπα ως εδώ, δεν νιώθω να μαι προτεραιότητα (και σαφώς το παιδί της είναι πάνω από όλα, όχι όμως 1002 chat groups που όλη μέρα είναι κολλημένη σε αυτά. Η λογική μου λέει πως έκανα το σωστό, δεν είμαστε παιδάκια (40+), το συναίσθημα μου όμως την θέλει πίσω, και ναι είναι και η μοναξιά, αλλά αυτήν την πέρασα ξανά. Κάπου εδώ ακριβώς είναι που χρειάζομαι και την συμβουλή σας. Το ιδανικό σενάριο για μένα θα ήταν να είμαστε ξανά μαζί, να μπαίνει ο ένας στην ζωή του άλλου, αλλά το βασικότερο από όλα να την ΒΛΕΠΩ. Να νιώσω πως είμαι προτεραιότητα.
Υπάρχει ελπίδα σε όλο αυτό; ή απλά να κρατήσω το ότι μου έδωσε την δύναμη να φύγω από τον γάμο μου (που έπρεπε να κάνω) και απλά να συνεχίσω πάρακατω με την όποια φρίκη έχει όλο αυτό.